zaoczny

См. также в других словарях:

• zaoczny — I {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} odbywający się bez udziału osoby zainteresowanej : {{/stl 7}}{{stl 10}}Rozprawa zaoczna. Wyrok zaoczny. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2 …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• zaoczny — zaocznyni «dziejący się, dokonywany w czasie nieobecności osoby zainteresowanej» Wyrok zaoczny. Zaoczne postępowanie sądowe. ∆ Studia zaoczne «studia dla pracujących polegające głównie na samodzielnej pracy studiujących, na uczestniczeniu jedynie …   Słownik języka polskiego

• wyrok — m III, D. u, N. wyrokkiem; lm M. i 1. «w procesie karnym: orzeczenie sądu dotyczące winy lub kary; w procesie cywilnym: orzeczenie sądu rozstrzygające spór» Łagodny, surowy, sprawiedliwy wyrok. Wyrok skazujący, uniewinniający. Wyrok na… …   Słownik języka polskiego

• za- — 1. «przedrostek tworzący czasowniki od innych czasowników, nadający im następujące znaczenia» a) «osiągnięcie skutku czynności, rezultatu (też częściowego), wyczerpanie zakresu, dojście do największego nasilenia czynności, stanu, np. zabić,… …   Słownik języka polskiego

• zaocznie — 1. «pod czyjąś nieobecność, w czasie czyjejś nieobecności» Wybrać kogoś zaocznie do zarządu. Osądzić kogoś, wydać wyrok zaocznie. 2. «w sposób zaoczny, (ucząc się, studiując) systemem zaocznym» Studiować zaocznie. Ukończyć zaocznie technikum,… …   Słownik języka polskiego