-
1 zagubić
глаг.• затерять* * *потерять, затерять, утерять, разг. задеватьzgubić, zaprzepaścić, zrujnować, zmarnować загубить* * *zagubi|ć\zagubićony сов. потерять, деть, задевать posp.;czuć się \zagubićonym чувствовать себя потерянным
+ zapodziać* * *zagubiony сов.потеря́ть, деть, задева́ть posp.czuć się zagubionym — чу́вствовать себя́ поте́рянным
Syn: -
2 zagubić się
-
3 zagubić\ się
-
4 zagubić nić
затерять нитьOtwarty słownik frazeologiczny polsko-rosyjski > zagubić nić
-
5 загубить
-
6 zawieruszyć
глаг.• затерять• утерять* * *zawierusz|yć\zawieruszyćony сов. затерять, деть;gdzieś \zawieruszyćył książkę? ты куда дел (девал) книгу?
+ zagubić, zapodziać* * *zawieruszony сов.затеря́ть, детьgdzieś zawieruszył książkę? — ты куда́ дел (дева́л) кни́гу?
Syn: -
7 zawieruszyć się
сов.затеря́ться, де́тьсяgdzie się zawieruszyłeś? — куда́ ты де́лся?
okulary się zawieruszyły — очки́ затеря́лись (пропа́ли)
Syn: -
8 zawieruszyć\ się
zawieruszy|ć sięсов. затеряться, деться;gdzie się \zawieruszyć\ sięłeś? куда ты делся?; okulary się \zawieruszyć\ sięły очки затерялись (пропали)
+ zapodziać się, zagubić się -
9 verlieren
I v/tnichts mehr zu verlieren haben nie mieć nic do stracenia;III v/r sich verlieren <z>gubić się;sich aus den Augen verlieren <s>tracić siebie wzajemnie z oczu;sich in Einzelheiten verlieren gubić się w szczegółach -
10 verloren
ver'loren p perf →LINK="verlieren" verlieren; adj zagubiony, zgubiony; Kampf, Spiel przegrany; unwiederbringlich stracony, utracony; Mühe daremny;etwas verloren geben <po>godzić się ze stratą (G), da(wa)ć za wygraną;verloren gehen zagubić się pf, przepadać <- paść>;der verlorene Sohn syn marnotrawny;KULIN verlorene Eier jajka w koszulkach
См. также в других словарях:
zagubić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIb, zagubićbię, zagubićbi, zagubićbiony {{/stl 8}}{{stl 7}} położyć, umieścić coś tak, że nie można tego znaleźć; zapodziać, zawieruszyć coś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zagubić czyjeś notatki. Zagubić czyjś adres. {{/stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
zagubić — dk VIa, zagubićbię, zagubićbisz, zagubićgub, zagubićbił, zagubićbiony «dopuścić, żeby coś zginęło, umieścić coś tak, że nie można odnaleźć; zgubić, zapodziać» Zagubić książkę, list. zagubić się 1. «zostać zagubionym» Zagubiły mu się ważne… … Słownik języka polskiego
zagubić się — {{/stl 13}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} zostać zagubionym, zawieruszonym : {{/stl 7}}{{stl 10}}Zagubiły się komuś ważne notatki. Zagubiła się gdzieś pożyczona książka. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
zarzucić — dk VIa, zarzucićcę, zarzucićcisz, zarzucićrzuć, zarzucićcił, zarzucićcony zarzucać ndk I, zarzucićam, zarzucićasz, zarzucićają, zarzucićaj, zarzucićał, zarzucićany 1. «rzucając zawiesić, zaczepić coś na czymś; przerzucić przez coś» Zarzucić worek … Słownik języka polskiego
utonąć — dk Vb, utonąćnę, utonąćniesz, utoń, utonąćnął, utonąćnęła, utonąćnęli, utonąćnąwszy 1. «stracić życie wskutek pogrążenia się w wodzie, pogrążyć się w wodzie, pójść na dno» Chłopiec utonął w rzece. Rzucony kamień utonął w wodzie. ◊ książk. Coś… … Słownik języka polskiego
zachachmęcić — dk VIa, zachachmęcićcę, zachachmęcićcisz, zachachmęcićęć, zachachmęcićcił, zachachmęcićcony 1. pot. «zarzucić, zagubić coś, zwykle w sprawionym przez siebie rozgardiaszu» Zachachmęcić dokumenty, książkę, klucze. 2. pot. «uczynić coś niejasnym,… … Słownik języka polskiego
zagubienie — n I 1. rzecz. od zagubić. 2. «stan niepokoju właściwy komuś, kto znalazł się w nieznanym miejscu lub w nieznanej sytuacji i kto nie wie, jak postępować» Poczucie zagubienia. Nastrój zagubienia … Słownik języka polskiego
zagubiony — zagubionybieni imiesł. przymiotnikowy bierny czas. zagubić (p.) zagubiony w użyciu przym. 1. «taki, o którym mało się wie, niezbyt widoczny spośród otaczających rzeczy» Zagubiona wyspa. 2. «taki, który nie wie, jak postąpić, co robić» Czuł się… … Słownik języka polskiego
zapodziać — dk Xb, zapodziaćdzieję, zapodziaćdziejesz, zapodziaćdziej, zapodziaćdział, zapodziaćdziali a. zapodziaćdzieli, zapodziaćdziany rzad. zapodziewać ndk I, zapodziaćam, zapodziaćasz, zapodziaćają, zapodziaćaj, zapodziaćał, zapodziaćany «wetknąć coś… … Słownik języka polskiego
zatracić — dk VIa, zatracićcę, zatracićcisz, zatracićtrać, zatracićcił, zatracićcony zatracać ndk I, zatracićam, zatracićasz, zatracićają, zatracićaj, zatracićał, zatracićany «stracić (pewne cechy); przestać się czymś odznaczać» Zatracić poczucie… … Słownik języka polskiego
zawieruszyć — dk VIb, zawieruszyćszę, zawieruszyćszysz, zawieruszyćrusz, zawieruszyćszył, zawieruszyćszony rzad. zawieruszać ndk I, zawieruszyćam, zawieruszyćasz, zawieruszyćają, zawieruszyćaj, zawieruszyćał, zawieruszyćany, pot. «zagubić, zarzucić»… … Słownik języka polskiego