wycie

См. также в других словарях:

• wycie — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, blm, {{/stl 8}}{{stl 7}}od cz. wyć. {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}wycie II {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n III, lm D. wyć {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}}… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• wycie — n I 1. rzecz. od wyć. 2. lm D. wyć «przeciągły, zawodzący głos wydawany przez niektóre zwierzęta» Wycie wilków, kujotów, szakali. 3. lm D. wyć pot. «głośny, przeraźliwy krzyk, płacz, nieartykułowane dźwięki wydawane przez ludzi; ironicznie o… …   Słownik języka polskiego

• garbować — przestarz. Garbować komuś skórę «bić kogoś bezlitośnie»: (...) usłyszałem (...) rozpaczliwe wycie na podwórzu. To chłopcy stajenni garbowali solidarnie skórę Jankowi za jego pomysły. J. Strzemię Janowski, Karmazyny …   Słownik frazeologiczny

• proca — pot. Wylecieć, wyskoczyć (skądś) jak z procy «opuścić jakieś miejsce nagle, bardzo szybko»: Nagle, gdzieś w samym środku nocy poderwał mnie z koi przenikliwy sygnał dzwonków alarmowych. Długi, potwornie głośny. Zawtórowało im wycie syreny… …   Słownik frazeologiczny

• au — 1. «wyraz naśladujący wycie zwierzęcia, zwłaszcza psa, wilka» Au! zawył wilk au! jakżem głupszy jest od osła! (Trembecki) 2. «okrzyk wyrażający ból; oj» Au, jak boli! …   Słownik języka polskiego

• kojot — m IV, DB. a, Ms. kojotocie; lm M. y zool. «Canis latrans, zwierzę drapieżne z rodziny psów, zbliżone do szakala, o brązowawej sierści, żyjące głównie w preriach Ameryki Płn. i Środk.wej; kujot» Wycie kojotów. ‹hiszp. meks. z azteckiego› …   Słownik języka polskiego

• przeraźliwy — przeraźliwywszy 1. «taki, który przeraża, budzi strach, lęk, grozę; przeszywający» Przeraźliwy huk, krzyk, zgrzyt. Przeraźliwy gwizd syreny. Przeraźliwe wycie psów. Przeraźliwy widok. 2. «występujący w dużym natężeniu, intensywny; okropny,… …   Słownik języka polskiego

• wilczy — przym. od wilk w zn. 1 Wilcza skóra. Wilcze wycie. Wilcze stado. Wilcze ślady. Wilczy trop. ∆ Wilczy dół «dół, zamaskowany gałęziami i mchem, stosowany dawniej jako pułapka na zwierzęta łowne, zwłaszcza na wilki; także: dół z wbitymi w dno palami …   Słownik języka polskiego

• wilk — m III, DB. a, N. wilkkiem; lm M. i 1. «Canis lupus, ssak drapieżny z rodziny psów, o sierści płowej, z domieszką czerni na grzbiecie, masywnie zbudowany; zamieszkuje obszary zalesione, tundry i stepy Eurazji i Ameryki Płn.» Stado, wataha wilków.… …   Słownik języka polskiego

• au — {{/stl 13}}{{stl 8}}wykrz. {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} okrzyk będący reakcją na nagły, nieoczekiwany ból {{/stl 7}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}2. {{/stl 12}}{{stl 7}} wyraz imitujący wycie zwierzęcia, np …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• chóralny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} wykonywany (najczęściej: śpiewany) jednocześnie przez wiele osób; przeznaczony do wykonania przez chór – zespół śpiewaków; będący chórem : {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień