Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

vorare

  • 1 vorō

        vorō āvī, ātus, āre    [* vorus; GVOR-], to swallow whole, swallow up, eat greedily, devour: animalium alia vorant, alia mandunt.—To swallow up, overwhelm, destroy: vorat haec (Charybdis) carinas, O.: (navem) rapidus vorat aequore vertex, V.—Fig., to devour, pursue passionately, study eagerly: litteras cum homine mirifico: viam, i. e. hasten, Ct.— To practice unnatural lust, Ct.
    * * *
    vorare, voravi, voratus V
    swallow, devour

    Latin-English dictionary > vorō

  • 2 baca

    bāca (less correctly bacca), ae, f. [acc. to Benfey, for bacsa, kindred with Sanscr. bhaksh, edere, vorare; cf. also bhaxa, food; but v. Vani[cbreve]ek, Etym. Wörterb. 2, p. 561], a small round fruit, a berry.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (cf.:

    acinus, glans): virgas murteas cum bacis servare,

    Cato, R. R. 101; Ov. M. 11, 234:

    lauri,

    Verg. G. 1, 306:

    tinus,

    Ov. M. 10, 98:

    ebuli,

    Verg. E. 10, 27:

    cupressi,

    Plin. 16, 27, 50, § 115:

    platani,

    id. 15, 7, 7, § 29:

    hyssopi,

    id. 26, 12, 76, § 124 al. —
    B.
    Esp. freq. the olive:

    agricola cum florem oleae videt, bacam quoque se visurum putat,

    Cic. Div. 2, 6, 16; Hor. S. 2, 4, 69; id. Ep. 1, 16, 2; Ov. M. 6, 81; 8, 295; cf. Mart. 13, 101.—
    C.
    Esp., absol., in the poets of the olive, Hor. C. 2, 6, 16:

    quot Sicyon bacas, quot parit Hybla favos,

    Ov. P. 4, 15, 10.—As sacred to Minerva:

    ponitur hic bicolor sincerae baca Minervae,

    Ov. M. 8, 664; 13, 653.—And of the fruit of the wild olive-tree, Ov. M. 14, 525; cf. Verg. G. 2, 183.—
    II.
    Transf.
    A.
    In gen., any fruit of a tree, * Lucr. 5, 1363:

    arbores seret diligens agricola, quarum aspiciet bacam ipse numquam,

    Cic. Tusc. 1, 14, 31:

    fruges terrae, bacaeque arborum,

    id. Div. 1, 51, 116; so id. Sen. 2, 5: rami bacarum ubertate incurvescere, id. poët. ap. Tusc. 1, 28, 69 (Trag. Rel. inc. inc. v. 135 Rib.); cf. id. de Or. 3, 38, 154:

    semen inclusum est in intimā parte earum bacarum, quae ex quāque stirpe funduntur,

    id. N. D. 2, 51, 127:

    fruges atque bacae,

    id. Leg. 1, 8, 25:

    felices,

    Sil. 15, 535.—
    B.
    That which is like a berry in shape.
    1.
    A pearl:

    marita, quae Onusta bacis ambulet,

    Hor. Epod. 8, 14:

    aceto Diluit insignem bacam,

    id. S. 2, 3, 241; so Ov. M. 10, 116; 10, 265; Verg. Cul. 67; Claud. IV. Cons. Hon. 592; id. Nupt. Hon. et Mar. 167; id. Laud. Stil. 2, 88; id. VI. Cons. Hon. 528.—
    2.
    The dung of sheep or goats, Pall. Jan. 14, 3.—
    3.
    A link of a chain in the shape of a berry, Prud. steph. 1, 46; so id. Psych. prooem. 33.

    Lewis & Short latin dictionary > baca

  • 3 gramen

    grāmen, ĭnis, n. [Sanscr. root gar-, to swallow; Gr. bor- in bibrôskô, bora; Lat. -vorus, in carnivorus, vorare, etc.; hence, fuller root gras-; Gr. grastis; Lat. grāmen for gras-men; cf. Germ. Gras; Engl. grass], grass (cf.: herba, faenum, cespes, glaeba).
    (α).
    Sing.:

    prostrati in gramine molli,

    Lucr. 2, 29; 5, 1392; Hor. Epod. 2, 24:

    cervus graminis immemor,

    id. C. 1, 15, 30:

    aprici campi,

    id. A. P. 162:

    graminis herba,

    a blade of grass, Verg. E. 5, 26; Liv. 1, 24, 5:

    floreum,

    flowery turf, Mart. 9, 91, 1:

    generosum,

    Juv. 12, 40:

    quocumque de gramine (equus),

    pasture, id. 8, 60.—
    (β).
    Plur.:

    tondere gramina,

    Lucr. 2, 660; Hor. C. 4, 7, 1; 4, 1, 39; Verg. E. 10, 29; id. G. 1, 56; 2, 200 et saep.—
    II.
    Transf., a plant, herb.
    A.
    In gen.:

    ignobile cerinthae,

    Verg. G. 4, 63:

    Indum,

    Indian aromatic herbs, Stat. S. 2, 1, 187; cf.:

    Arabum de gramine odores,

    Prop. 2, 29 (3, 27), 17; Quint. 5, 8, 1:

    non illa feris incognita capris Gramina (i. e. dictamnus),

    Verg. A. 12, 415:

    neve parum valeant a se data gramina,

    Ov. M. 7, 137 (for which:

    accepit cantatas herbas,

    id. ib. 7, 98).—
    B.
    In partic., dog's-grass, couch-grass, Plin. 24, 19, 118, § 178 sq.

    Lewis & Short latin dictionary > gramen

  • 4 quiesco

    quĭesco, ēvi, ētum, 3 (the uncontr. Part., QVIESCITA, Inscr. Don. cl. 10, n. 11), v. n. and a. [quies], to rest, repose, keep quiet.
    I.
    Lit.:

    placida compostus pace quiescit,

    Verg. A. 1, 249:

    felicius ossa quiescant,

    Ov. Ib. 305:

    patrono meo ossa bene quiescant,

    Petr. 39:

    numquam hodie quiescet,

    Plaut. Mil. 2, 2, 59:

    renovat pristina bella, nec potest quiescere,

    Cic. Rep. 6, 11, 11:

    non somno quiescere,

    to get no rest, Curt. 4, 13, 18:

    non aure quiescit, Non oculis,

    Val. Fl. 2, 43: quoniam in propriā non pelle quiessem, Hor S. 1, 6, 22.— Impers. pass.:

    quibus quidem quam facile potuerat quiesci, si hic quiesset,

    which we might easily have been spared, Ter. And. 4, 2, 8; Symm. Ep. 1, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    In polit. or milit. affairs, to keep quiet, remain neutral, abstain from action, Cic. Att. 9, 10, 10:

    pro condicione temporum quieturus,

    Suet. Caes. 16:

    quieverant per paucos dies,

    Liv. 22 4, 1; Curt. 10, 8, 16.—
    2.
    To rest, sleep:

    quievi in navi noctem perpetem,

    Plaut. Am. 2, 2, 100; id. Merc. 2, 3, 36; Nep. Alcib. 10, 4:

    eo cum venio, praetor quiescebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

    somnum humanum quievi,

    I slept like a human being, App. M. 9, p. 218, 14.—
    3.
    Of inanim. things, to rest, lie still, be still or quiet:

    et prato gravia arma quiescunt,

    Verg. A. 10, 836:

    flamma,

    ceases to burn, id. ib. 6, 226:

    quiērunt Aequora,

    the waves are at rest, do not rise, id. ib. 7, 6: felicius ossa quiescant, Ov. Ib. 305; Petr. 39:

    molliter ossa quiescant,

    Verg. E. 10, 33:

    quiescentes Nili aquae,

    standing waters, Plin. 13, 11, 22, § 71:

    venti,

    id. 17, 22, 35 §

    170: quiescit terra,

    rests, lies fallow, id. 17, 5, 3, § 39:

    humus,

    Petr. 123:

    quiescunt voces,

    are still, silent, Ov. Tr. 1, 3, 27.—
    4.
    To make a pause in speaking: quiescere, id est, hêsuchazein, Cic. Ac. 2, 29, 93.—
    II.
    Trop.
    A.
    To suffer or allow quietly, to peaceably permit a thing to be done:

    quiescere rem adduci ad interregnum,

    Cic. Att. 7, 9, 2.—With in and abl., to rest in, be content with:

    ne victos quidem in miserā et inopi senectā quiescere,

    Just. 14, 3, 10.—
    B.
    Neutr., to cease, leave off, desist from any thing:

    quiesce hanc rem modo petere,

    Plaut. Most. 5, 2, 51:

    statuere atque ediscere,

    Gell. 2, 28, 2: manibus significare coepit utrisque, quiescerent, Claud. Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 8:

    indoctus discive trochive,

    Hor. A. P. 380.—
    2.
    Act., to cause to cease, render quiet, stop, etc.:

    laudes,

    Sen. Herc. Oet. 1584.—Hence, quĭētus, a, um, P. a., at rest, calm, quiet (syn. tranquillus).
    A.
    Enjoying rest, keeping quiet, quiet:

    aliquem quietum reddere,

    Ter. Eun. 2, 2, 46:

    animus,

    Cic. Tusc. 2, 1, 2:

    quietus et solutus animus,

    id. Rosc. Com. 15, 43:

    integri, quieti, otiosi homines,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    homo quietissimus,

    id. Verr. 2, 4, 19, § 40:

    regnum,

    Hor. C. 1, 12, 33:

    de istoc quietus esto,

    be at ease, rest contented, Plaut. Curc. 4, 2, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Taking no part in war, peaceful, neutral: ipse acer, bellicosus;

    at is quem petebat, quietus, imbellis,

    Sall. J. 20, 2:

    quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit,

    Nep. Pelop. 4, 1:

    quietos lacessit,

    Just. 7, 6, 13:

    nihilo quietiores postea res habuit,

    Liv. 33, 19.—
    b.
    Of the mind, calm, tranquil, free from ambition:

    ad quam spem (praeturae) quietissimus,

    Plin. Ep. 10, 12 (7):

    vir rectus, integer, quietus,

    Plin. Ep. 7, 31, 1:

    vir ingenio mitis, moribus quietus,

    Vell. 2, 117, 2; Tac. H. 1, 52.—
    c.
    Tame, gentle:

    equi fiunt quietiores,

    Varr. R. R. 2, 7.—
    d.
    Resting, sleeping:

    quos simul vescentes dies, simul quietos nox habuerat,

    Tac. A. 1, 49.—Hence, subst.: quĭēti, ōrum, m.:

    si sentire datur post fata quietis,

    i. e. the dead, Nemes. Ecl. 1, 38.—
    B.
    Of things, calm, quiet:

    amnes,

    gently flowing, Hor. C. 3, 29, 40:

    quietiore aequore ferri,

    id. Epod. 10, 11:

    aër,

    Verg. A. 5, 216:

    baca,

    that has lain a while, Col. 12, 50, 19:

    res publica (opp. perturbata),

    Cic. Cat. 2, 9, 19:

    aetas,

    id. Sen. 23, 82:

    quietus et remissus sermo,

    calm, not vehement, id. ib. 9, 28.— Subst.
    1.
    quĭētum, i, n., the still, tranquil, motionless air, Petr 131, 9. —
    2.
    Quĭēta, ae, f., a woman ' s name, Inscr. Grut. 754, 2. — Adv.: quĭētē, calmly, quietly:

    quod aptissimum est ad quiete vivendum,

    Cic. Fin. 1, 16, 52:

    quiete acta aetas,

    id. Sen. 5, 13.— Comp.:

    quietius tranquilliusque,

    Liv. 27, 12: quietius edere (opp. avidius vorare), Macr S. 7, 12, 21.— Sup.:

    quietissime se receperunt,

    Caes. B. C. 3, 46 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > quiesco

  • 5 Quieta

    quĭesco, ēvi, ētum, 3 (the uncontr. Part., QVIESCITA, Inscr. Don. cl. 10, n. 11), v. n. and a. [quies], to rest, repose, keep quiet.
    I.
    Lit.:

    placida compostus pace quiescit,

    Verg. A. 1, 249:

    felicius ossa quiescant,

    Ov. Ib. 305:

    patrono meo ossa bene quiescant,

    Petr. 39:

    numquam hodie quiescet,

    Plaut. Mil. 2, 2, 59:

    renovat pristina bella, nec potest quiescere,

    Cic. Rep. 6, 11, 11:

    non somno quiescere,

    to get no rest, Curt. 4, 13, 18:

    non aure quiescit, Non oculis,

    Val. Fl. 2, 43: quoniam in propriā non pelle quiessem, Hor S. 1, 6, 22.— Impers. pass.:

    quibus quidem quam facile potuerat quiesci, si hic quiesset,

    which we might easily have been spared, Ter. And. 4, 2, 8; Symm. Ep. 1, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    In polit. or milit. affairs, to keep quiet, remain neutral, abstain from action, Cic. Att. 9, 10, 10:

    pro condicione temporum quieturus,

    Suet. Caes. 16:

    quieverant per paucos dies,

    Liv. 22 4, 1; Curt. 10, 8, 16.—
    2.
    To rest, sleep:

    quievi in navi noctem perpetem,

    Plaut. Am. 2, 2, 100; id. Merc. 2, 3, 36; Nep. Alcib. 10, 4:

    eo cum venio, praetor quiescebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

    somnum humanum quievi,

    I slept like a human being, App. M. 9, p. 218, 14.—
    3.
    Of inanim. things, to rest, lie still, be still or quiet:

    et prato gravia arma quiescunt,

    Verg. A. 10, 836:

    flamma,

    ceases to burn, id. ib. 6, 226:

    quiērunt Aequora,

    the waves are at rest, do not rise, id. ib. 7, 6: felicius ossa quiescant, Ov. Ib. 305; Petr. 39:

    molliter ossa quiescant,

    Verg. E. 10, 33:

    quiescentes Nili aquae,

    standing waters, Plin. 13, 11, 22, § 71:

    venti,

    id. 17, 22, 35 §

    170: quiescit terra,

    rests, lies fallow, id. 17, 5, 3, § 39:

    humus,

    Petr. 123:

    quiescunt voces,

    are still, silent, Ov. Tr. 1, 3, 27.—
    4.
    To make a pause in speaking: quiescere, id est, hêsuchazein, Cic. Ac. 2, 29, 93.—
    II.
    Trop.
    A.
    To suffer or allow quietly, to peaceably permit a thing to be done:

    quiescere rem adduci ad interregnum,

    Cic. Att. 7, 9, 2.—With in and abl., to rest in, be content with:

    ne victos quidem in miserā et inopi senectā quiescere,

    Just. 14, 3, 10.—
    B.
    Neutr., to cease, leave off, desist from any thing:

    quiesce hanc rem modo petere,

    Plaut. Most. 5, 2, 51:

    statuere atque ediscere,

    Gell. 2, 28, 2: manibus significare coepit utrisque, quiescerent, Claud. Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 8:

    indoctus discive trochive,

    Hor. A. P. 380.—
    2.
    Act., to cause to cease, render quiet, stop, etc.:

    laudes,

    Sen. Herc. Oet. 1584.—Hence, quĭētus, a, um, P. a., at rest, calm, quiet (syn. tranquillus).
    A.
    Enjoying rest, keeping quiet, quiet:

    aliquem quietum reddere,

    Ter. Eun. 2, 2, 46:

    animus,

    Cic. Tusc. 2, 1, 2:

    quietus et solutus animus,

    id. Rosc. Com. 15, 43:

    integri, quieti, otiosi homines,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    homo quietissimus,

    id. Verr. 2, 4, 19, § 40:

    regnum,

    Hor. C. 1, 12, 33:

    de istoc quietus esto,

    be at ease, rest contented, Plaut. Curc. 4, 2, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Taking no part in war, peaceful, neutral: ipse acer, bellicosus;

    at is quem petebat, quietus, imbellis,

    Sall. J. 20, 2:

    quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit,

    Nep. Pelop. 4, 1:

    quietos lacessit,

    Just. 7, 6, 13:

    nihilo quietiores postea res habuit,

    Liv. 33, 19.—
    b.
    Of the mind, calm, tranquil, free from ambition:

    ad quam spem (praeturae) quietissimus,

    Plin. Ep. 10, 12 (7):

    vir rectus, integer, quietus,

    Plin. Ep. 7, 31, 1:

    vir ingenio mitis, moribus quietus,

    Vell. 2, 117, 2; Tac. H. 1, 52.—
    c.
    Tame, gentle:

    equi fiunt quietiores,

    Varr. R. R. 2, 7.—
    d.
    Resting, sleeping:

    quos simul vescentes dies, simul quietos nox habuerat,

    Tac. A. 1, 49.—Hence, subst.: quĭēti, ōrum, m.:

    si sentire datur post fata quietis,

    i. e. the dead, Nemes. Ecl. 1, 38.—
    B.
    Of things, calm, quiet:

    amnes,

    gently flowing, Hor. C. 3, 29, 40:

    quietiore aequore ferri,

    id. Epod. 10, 11:

    aër,

    Verg. A. 5, 216:

    baca,

    that has lain a while, Col. 12, 50, 19:

    res publica (opp. perturbata),

    Cic. Cat. 2, 9, 19:

    aetas,

    id. Sen. 23, 82:

    quietus et remissus sermo,

    calm, not vehement, id. ib. 9, 28.— Subst.
    1.
    quĭētum, i, n., the still, tranquil, motionless air, Petr 131, 9. —
    2.
    Quĭēta, ae, f., a woman ' s name, Inscr. Grut. 754, 2. — Adv.: quĭētē, calmly, quietly:

    quod aptissimum est ad quiete vivendum,

    Cic. Fin. 1, 16, 52:

    quiete acta aetas,

    id. Sen. 5, 13.— Comp.:

    quietius tranquilliusque,

    Liv. 27, 12: quietius edere (opp. avidius vorare), Macr S. 7, 12, 21.— Sup.:

    quietissime se receperunt,

    Caes. B. C. 3, 46 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > Quieta

  • 6 quieti

    quĭesco, ēvi, ētum, 3 (the uncontr. Part., QVIESCITA, Inscr. Don. cl. 10, n. 11), v. n. and a. [quies], to rest, repose, keep quiet.
    I.
    Lit.:

    placida compostus pace quiescit,

    Verg. A. 1, 249:

    felicius ossa quiescant,

    Ov. Ib. 305:

    patrono meo ossa bene quiescant,

    Petr. 39:

    numquam hodie quiescet,

    Plaut. Mil. 2, 2, 59:

    renovat pristina bella, nec potest quiescere,

    Cic. Rep. 6, 11, 11:

    non somno quiescere,

    to get no rest, Curt. 4, 13, 18:

    non aure quiescit, Non oculis,

    Val. Fl. 2, 43: quoniam in propriā non pelle quiessem, Hor S. 1, 6, 22.— Impers. pass.:

    quibus quidem quam facile potuerat quiesci, si hic quiesset,

    which we might easily have been spared, Ter. And. 4, 2, 8; Symm. Ep. 1, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    In polit. or milit. affairs, to keep quiet, remain neutral, abstain from action, Cic. Att. 9, 10, 10:

    pro condicione temporum quieturus,

    Suet. Caes. 16:

    quieverant per paucos dies,

    Liv. 22 4, 1; Curt. 10, 8, 16.—
    2.
    To rest, sleep:

    quievi in navi noctem perpetem,

    Plaut. Am. 2, 2, 100; id. Merc. 2, 3, 36; Nep. Alcib. 10, 4:

    eo cum venio, praetor quiescebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

    somnum humanum quievi,

    I slept like a human being, App. M. 9, p. 218, 14.—
    3.
    Of inanim. things, to rest, lie still, be still or quiet:

    et prato gravia arma quiescunt,

    Verg. A. 10, 836:

    flamma,

    ceases to burn, id. ib. 6, 226:

    quiērunt Aequora,

    the waves are at rest, do not rise, id. ib. 7, 6: felicius ossa quiescant, Ov. Ib. 305; Petr. 39:

    molliter ossa quiescant,

    Verg. E. 10, 33:

    quiescentes Nili aquae,

    standing waters, Plin. 13, 11, 22, § 71:

    venti,

    id. 17, 22, 35 §

    170: quiescit terra,

    rests, lies fallow, id. 17, 5, 3, § 39:

    humus,

    Petr. 123:

    quiescunt voces,

    are still, silent, Ov. Tr. 1, 3, 27.—
    4.
    To make a pause in speaking: quiescere, id est, hêsuchazein, Cic. Ac. 2, 29, 93.—
    II.
    Trop.
    A.
    To suffer or allow quietly, to peaceably permit a thing to be done:

    quiescere rem adduci ad interregnum,

    Cic. Att. 7, 9, 2.—With in and abl., to rest in, be content with:

    ne victos quidem in miserā et inopi senectā quiescere,

    Just. 14, 3, 10.—
    B.
    Neutr., to cease, leave off, desist from any thing:

    quiesce hanc rem modo petere,

    Plaut. Most. 5, 2, 51:

    statuere atque ediscere,

    Gell. 2, 28, 2: manibus significare coepit utrisque, quiescerent, Claud. Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 8:

    indoctus discive trochive,

    Hor. A. P. 380.—
    2.
    Act., to cause to cease, render quiet, stop, etc.:

    laudes,

    Sen. Herc. Oet. 1584.—Hence, quĭētus, a, um, P. a., at rest, calm, quiet (syn. tranquillus).
    A.
    Enjoying rest, keeping quiet, quiet:

    aliquem quietum reddere,

    Ter. Eun. 2, 2, 46:

    animus,

    Cic. Tusc. 2, 1, 2:

    quietus et solutus animus,

    id. Rosc. Com. 15, 43:

    integri, quieti, otiosi homines,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    homo quietissimus,

    id. Verr. 2, 4, 19, § 40:

    regnum,

    Hor. C. 1, 12, 33:

    de istoc quietus esto,

    be at ease, rest contented, Plaut. Curc. 4, 2, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Taking no part in war, peaceful, neutral: ipse acer, bellicosus;

    at is quem petebat, quietus, imbellis,

    Sall. J. 20, 2:

    quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit,

    Nep. Pelop. 4, 1:

    quietos lacessit,

    Just. 7, 6, 13:

    nihilo quietiores postea res habuit,

    Liv. 33, 19.—
    b.
    Of the mind, calm, tranquil, free from ambition:

    ad quam spem (praeturae) quietissimus,

    Plin. Ep. 10, 12 (7):

    vir rectus, integer, quietus,

    Plin. Ep. 7, 31, 1:

    vir ingenio mitis, moribus quietus,

    Vell. 2, 117, 2; Tac. H. 1, 52.—
    c.
    Tame, gentle:

    equi fiunt quietiores,

    Varr. R. R. 2, 7.—
    d.
    Resting, sleeping:

    quos simul vescentes dies, simul quietos nox habuerat,

    Tac. A. 1, 49.—Hence, subst.: quĭēti, ōrum, m.:

    si sentire datur post fata quietis,

    i. e. the dead, Nemes. Ecl. 1, 38.—
    B.
    Of things, calm, quiet:

    amnes,

    gently flowing, Hor. C. 3, 29, 40:

    quietiore aequore ferri,

    id. Epod. 10, 11:

    aër,

    Verg. A. 5, 216:

    baca,

    that has lain a while, Col. 12, 50, 19:

    res publica (opp. perturbata),

    Cic. Cat. 2, 9, 19:

    aetas,

    id. Sen. 23, 82:

    quietus et remissus sermo,

    calm, not vehement, id. ib. 9, 28.— Subst.
    1.
    quĭētum, i, n., the still, tranquil, motionless air, Petr 131, 9. —
    2.
    Quĭēta, ae, f., a woman ' s name, Inscr. Grut. 754, 2. — Adv.: quĭētē, calmly, quietly:

    quod aptissimum est ad quiete vivendum,

    Cic. Fin. 1, 16, 52:

    quiete acta aetas,

    id. Sen. 5, 13.— Comp.:

    quietius tranquilliusque,

    Liv. 27, 12: quietius edere (opp. avidius vorare), Macr S. 7, 12, 21.— Sup.:

    quietissime se receperunt,

    Caes. B. C. 3, 46 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > quieti

  • 7 quietum

    quĭesco, ēvi, ētum, 3 (the uncontr. Part., QVIESCITA, Inscr. Don. cl. 10, n. 11), v. n. and a. [quies], to rest, repose, keep quiet.
    I.
    Lit.:

    placida compostus pace quiescit,

    Verg. A. 1, 249:

    felicius ossa quiescant,

    Ov. Ib. 305:

    patrono meo ossa bene quiescant,

    Petr. 39:

    numquam hodie quiescet,

    Plaut. Mil. 2, 2, 59:

    renovat pristina bella, nec potest quiescere,

    Cic. Rep. 6, 11, 11:

    non somno quiescere,

    to get no rest, Curt. 4, 13, 18:

    non aure quiescit, Non oculis,

    Val. Fl. 2, 43: quoniam in propriā non pelle quiessem, Hor S. 1, 6, 22.— Impers. pass.:

    quibus quidem quam facile potuerat quiesci, si hic quiesset,

    which we might easily have been spared, Ter. And. 4, 2, 8; Symm. Ep. 1, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    In polit. or milit. affairs, to keep quiet, remain neutral, abstain from action, Cic. Att. 9, 10, 10:

    pro condicione temporum quieturus,

    Suet. Caes. 16:

    quieverant per paucos dies,

    Liv. 22 4, 1; Curt. 10, 8, 16.—
    2.
    To rest, sleep:

    quievi in navi noctem perpetem,

    Plaut. Am. 2, 2, 100; id. Merc. 2, 3, 36; Nep. Alcib. 10, 4:

    eo cum venio, praetor quiescebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

    somnum humanum quievi,

    I slept like a human being, App. M. 9, p. 218, 14.—
    3.
    Of inanim. things, to rest, lie still, be still or quiet:

    et prato gravia arma quiescunt,

    Verg. A. 10, 836:

    flamma,

    ceases to burn, id. ib. 6, 226:

    quiērunt Aequora,

    the waves are at rest, do not rise, id. ib. 7, 6: felicius ossa quiescant, Ov. Ib. 305; Petr. 39:

    molliter ossa quiescant,

    Verg. E. 10, 33:

    quiescentes Nili aquae,

    standing waters, Plin. 13, 11, 22, § 71:

    venti,

    id. 17, 22, 35 §

    170: quiescit terra,

    rests, lies fallow, id. 17, 5, 3, § 39:

    humus,

    Petr. 123:

    quiescunt voces,

    are still, silent, Ov. Tr. 1, 3, 27.—
    4.
    To make a pause in speaking: quiescere, id est, hêsuchazein, Cic. Ac. 2, 29, 93.—
    II.
    Trop.
    A.
    To suffer or allow quietly, to peaceably permit a thing to be done:

    quiescere rem adduci ad interregnum,

    Cic. Att. 7, 9, 2.—With in and abl., to rest in, be content with:

    ne victos quidem in miserā et inopi senectā quiescere,

    Just. 14, 3, 10.—
    B.
    Neutr., to cease, leave off, desist from any thing:

    quiesce hanc rem modo petere,

    Plaut. Most. 5, 2, 51:

    statuere atque ediscere,

    Gell. 2, 28, 2: manibus significare coepit utrisque, quiescerent, Claud. Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 8:

    indoctus discive trochive,

    Hor. A. P. 380.—
    2.
    Act., to cause to cease, render quiet, stop, etc.:

    laudes,

    Sen. Herc. Oet. 1584.—Hence, quĭētus, a, um, P. a., at rest, calm, quiet (syn. tranquillus).
    A.
    Enjoying rest, keeping quiet, quiet:

    aliquem quietum reddere,

    Ter. Eun. 2, 2, 46:

    animus,

    Cic. Tusc. 2, 1, 2:

    quietus et solutus animus,

    id. Rosc. Com. 15, 43:

    integri, quieti, otiosi homines,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    homo quietissimus,

    id. Verr. 2, 4, 19, § 40:

    regnum,

    Hor. C. 1, 12, 33:

    de istoc quietus esto,

    be at ease, rest contented, Plaut. Curc. 4, 2, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Taking no part in war, peaceful, neutral: ipse acer, bellicosus;

    at is quem petebat, quietus, imbellis,

    Sall. J. 20, 2:

    quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit,

    Nep. Pelop. 4, 1:

    quietos lacessit,

    Just. 7, 6, 13:

    nihilo quietiores postea res habuit,

    Liv. 33, 19.—
    b.
    Of the mind, calm, tranquil, free from ambition:

    ad quam spem (praeturae) quietissimus,

    Plin. Ep. 10, 12 (7):

    vir rectus, integer, quietus,

    Plin. Ep. 7, 31, 1:

    vir ingenio mitis, moribus quietus,

    Vell. 2, 117, 2; Tac. H. 1, 52.—
    c.
    Tame, gentle:

    equi fiunt quietiores,

    Varr. R. R. 2, 7.—
    d.
    Resting, sleeping:

    quos simul vescentes dies, simul quietos nox habuerat,

    Tac. A. 1, 49.—Hence, subst.: quĭēti, ōrum, m.:

    si sentire datur post fata quietis,

    i. e. the dead, Nemes. Ecl. 1, 38.—
    B.
    Of things, calm, quiet:

    amnes,

    gently flowing, Hor. C. 3, 29, 40:

    quietiore aequore ferri,

    id. Epod. 10, 11:

    aër,

    Verg. A. 5, 216:

    baca,

    that has lain a while, Col. 12, 50, 19:

    res publica (opp. perturbata),

    Cic. Cat. 2, 9, 19:

    aetas,

    id. Sen. 23, 82:

    quietus et remissus sermo,

    calm, not vehement, id. ib. 9, 28.— Subst.
    1.
    quĭētum, i, n., the still, tranquil, motionless air, Petr 131, 9. —
    2.
    Quĭēta, ae, f., a woman ' s name, Inscr. Grut. 754, 2. — Adv.: quĭētē, calmly, quietly:

    quod aptissimum est ad quiete vivendum,

    Cic. Fin. 1, 16, 52:

    quiete acta aetas,

    id. Sen. 5, 13.— Comp.:

    quietius tranquilliusque,

    Liv. 27, 12: quietius edere (opp. avidius vorare), Macr S. 7, 12, 21.— Sup.:

    quietissime se receperunt,

    Caes. B. C. 3, 46 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > quietum

  • 8 βορά

    βορά, ,
    A food, prop. of carnivorous beasts,

    ποντίοις δάκεσι δὸς βοράν A.Pr. 583

    (lyr.), cf. Ch. 530;

    θηρσὶν ἄθλιον β. E.Ph. 1603

    , cf.S.Ant.30;

    κυνὸς β. Ar.Eq. 416

    ;

    ὁ λέων.. [χαίρει] ὅτι β. ἕξει Arist.EN 1118a23

    ; of cannibal feasts, Hdt.1.119; κρεῶν.. οἰκείας βορᾶς of their own flesh served as food, of the children of Thyestes, A.Ag. 1220, cf. 1597; βορᾶς τοῦ.. Οἰδίπου γόνου food torn from the body of the son of Oedipus, S.Ant. 1017, cf. 1040; βορᾷ χαίρουσιν ἀνθρωποκτόνῳ; E.Cyc. 127; οὐ γὰρ ἐν γαστρὸς β. τὸ χρηστὸν εἶναι in gluttony, Id.Supp. 865: less freq. of simple food, Pi.Fr.124.5, A.Pers. 490, S.Ph. 274, etc. ( βορρά is prob. f.l. for φορβά in AP3.14.) (Cf. βιβρώσκω: g[uglide]er[schwa]-, cf. Skt. - gara- in compds. (cf. δημο-βόρος, Lat. carni-vorus) 'devouring', giráti 'swallow', Lat. vorare, Lith. gérti 'drink', etc.)

    Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > βορά

  • 9 žerti

    I. žerti Grammatical information: v. Accent paradigm: c Proto-Slavic meaning: `devour, eat (of animals)'
    Old Church Slavic:
    požrěti (Ps. Sin., Hil., Supr.) `swallow, devour' [verb], požьrǫ [1sg]
    Russian:
    žrat' `eat (of animals), gobble' [verb], žru [1sg], žrët [3sg]
    Old Russian:
    žьrati `eat (of animals), gobble' [verb], žьru [1sg]
    Old Czech:
    žrieti `eat (of animals), gobble' [verb], žru [1sg]
    Polish:
    żreć `eat greedily' [verb], żrę [1sg]
    Slovene:
    žrẹ́ti `eat (of animals), gobble' [verb], žrèm [1sg]
    Proto-Balto-Slavic reconstruction: gerʔtei
    Lithuanian:
    gérti `drink' [verb]
    Latvian:
    dzeȓt `drink' [verb]
    Indo-European reconstruction: gʷerh₃-
    Page in Pokorny: 474
    Other cognates:
    Skt. giráti `devour' [verb];
    Gk. βιβρώσκω `eat, digest' [verb];
    Lat. vorāre `devour, eat greedily';
    OIr. gelid `to eat (of animals), to devour' [verb]
    II. \>\> žьrti

    Slovenščina-angleščina big slovar > žerti

  • 10 βιβρώσκω

    Grammatical information: v.
    Meaning: `devour' (Il.).
    Other forms: The meaning implies not so much a present (for which ἐσθίω is used to a certain extent). βέβρωκα (Il.), βεβρώθοις Δ 35 (s. Chantr. Gramm. hom. 1, 429), βεβρώσεται (Od.), βέβρωμαι (A.), ἔβρων (h. Ap. 122), (hell.), ἐβρώθην (Hdt.). Other forms are late: βρώζω (Herod.), fut. βρώσομαι, βιβρώσκω (Babr.), ἀναβρώσκων (H.), ἔβρωσα, - ξα (Hell.). Desider. βρωσείω `desire to eat' (Call.).
    Compounds: ὠμο-βρώς, - τος. δημο- (`devouring his people'), θυμο-βόρος (Il.), cf. Lat. carni-vorus.
    Derivatives: Nom. actionis: βρωτύς (Il.) and βρῶσις (Il.) `food' (Chantr., BSL 59, 1964) 11-22); also βρώμη (Od.), βρῶμα (Ion.-Att.); βρωτόν (E.); βρώσιμος `eatable' (A.). - Nom. agentis: βρωτήρ (A.), as `moth' also βρωστήρ (Aq.). βορά `food' (of a predator). - On βούβρωστις s. v.
    Origin: IE [Indo-European] [474] * gʷerh₃- `devour'
    Etymology: Root * gʷerh₃-. The zero grade in the verbal adj. βρωτός, which agrees with Lith. gìrtas `drunk' and Skt. gīrṇá- `devoured'. The aor. in Arm. 3. sg. eker (* e-gʷerh₃-et = Gr. *ἔδερε, *ἔβερε) to pres. utem ; Skt. aor. garat, gārīt; Greek has ἔβρως etc., with zero grade generalized from the plural. Perf. Skt. jagāra (* gʷe-gʷorh₃-e = Gr. *βέβορε). Greek generalized βρω- from the verb. adj. and the plural aor. and perf. Pres. Skt. giráti \< *gʷrh₃-e\/o-, which agrees with OCS. žьrǫ. Lat. vorāre may be denom. - Not here βάραθρον. Cf. δέρη.
    Page in Frisk: 1,235-236

    Greek-English etymological dictionary (Ελληνικά-Αγγλικά ετυμολογική λεξικό) > βιβρώσκω

См. также в других словарях:

  • vorare — vo·rà·re v.tr. (io vóro) BU lett., divorare {{line}} {{/line}} DATA: av. 1306. ETIMO: dal lat. vŏrāre …   Dizionario italiano

  • -vore — ♦ Élément, du lat. vorus, de vorare « avaler, manger ». ⇒ phage. vore élément, du lat. vorus, de vorare, manger, avaler . ⇒ VORE, élém. formant Élém. tiré du lat. vorus, de vorare « dévorer, avaler », entrant dans la constr. d adj. et de subst.… …   Encyclopédie Universelle

  • -voro — ► sufijo Componente de palabra procedente del lat. vorare, que significa comedor, devorador: ■ carnívoro . * * * voro, a Elemento sufijo del lat. «vorāre», devorar: ‘insectívoro’. * * * ► Sufijo procedente de la 1.ª persona del pres. de indic.… …   Enciclopedia Universal

  • carnivore — [ karnivɔr ] adj. et n. • 1751; h. 1556; lat. carnivorus, de caro, carnis « chair » et vorare « dévorer » 1 ♦ Qui se nourrit d animaux, de chair animale. Les animaux carnivores. ⇒aussi insectivore, piscivore. Les oiseaux de proie, la plupart des… …   Encyclopédie Universelle

  • Omnívoro — (Del lat. omnis , todo + vorare, comer.) ► adjetivo/ sustantivo masculino ZOOLOGÍA Se aplica al animal que se alimenta de toda clase de sustancias orgánicas. * * * omnívoro, a (del lat. «omnivŏrus») adj. y n. m. Aplicado a animales, se dice del… …   Enciclopedia Universal

  • vorace — [ vɔras ] adj. • 1603; vorage déb. XVIe; lat. vorax, acis 1 ♦ Qui dévore, mange avec avidité. « La loutre est un animal vorace » (Buffon). (Personnes) Glouton, goulu. « Il s empiffrait de nourriture, car il était vorace » (Tharaud). N. C est un… …   Encyclopédie Universelle

  • Omnivore — Allesfresser * * * Om|ni|vo|re 〈[ vo: ] m. 17〉 = Pantophage [<lat. omnia „alles“ + vorare „fressen“] * * * Om|ni|vo|re, der; n, n <meist Pl.> [zu lat. omnis = jeder; all… u. vorare = fressen] (Zool.): Allesfresser. * * * Om|ni|vo|re,… …   Universal-Lexikon

  • Karnivor — Fleischfresser; Carnivor (fachsprachlich) * * * kar|ni|vor 〈[ vo:r] Adj.〉 = fleischfressend * * * kar|ni|vor <Adj.> [lat. carnivorus, zu: caro (Gen.: carnis) = Fleisch u. vorare = verschlingen] (Biol.): (von bestimmten Tieren u. Pflanzen) …   Universal-Lexikon

  • жрать — жру, нажраться, укр. жерти, жрати, жру, блр. жерць, жру, др. русск. жьрати, жьру, ст. слав. (по)жрѣти проглотить , жьрѫ (Супр.), сербохорв. ждѐрати, жде̏ре̑м, словен. žreti, žrèm, др. чеш. žřieti, žru, чеш. žrati, žeru, слвц. žrаt᾽, žеrеm,… …   Этимологический словарь русского языка Макса Фасмера

  • Aphidivorous — Aph i*div o*rous [Aphis + L. vorare to devour.] (Zo[ o]l.) Devouring aphides; aphidophagous. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Aurivorous — Au*riv o*rous, a. [L. aurum gold + vorare to devour.] Gold devouring. [R.] H. Walpole. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»