Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

vitta

  • 1 vitta

    vitta, ae, f. [st2]1 [-] ruban (ord. pour la tête). [st2]2 [-] bandelette sacrée (des prêtres, des victimes). [st2]3 [-] bandelette (des suppliants). [st2]4 [-] bande, bandelette (en gén.).
    * * *
    vitta, ae, f. [st2]1 [-] ruban (ord. pour la tête). [st2]2 [-] bandelette sacrée (des prêtres, des victimes). [st2]3 [-] bandelette (des suppliants). [st2]4 [-] bande, bandelette (en gén.).
    * * *
        Vitta, vittae. Virgil. Une bande ou ruben de teste.
    \
        Praesignis vittis victima. Ouid. Un beuf ayant la teste attournee de chappeauls de fleurs, pour estre immolé et sacrifié.
    \
        Caeruleis vittis stant moestae arae. Virgil. On a dressé un autel paré de larges bandes ou draps de couleur bleue ou perse, pour celebrer les funerailles d'un trespassé.
    \
        Leues vittae. Ouid. Bandes à emmaillotter les petits enfants.
    \
        Alba vitta coercet capillos. Ouid. Elle ha les cheveuls troussez dedens une coeffe blanche.
    \
        Exuta comam vittis. Stat. Descoeffee.
    \
        Crinales soluere vittas. Ouid. Se descheveler.
    \
        Ferales sumere vittas. Ouid. La coeffure et toquement qu'on souloit mettre sur la teste de l'homme ou de la beste qu'on vouloit immoler et tuer en sacrifice.
    \
        Pia vitta tegere tempora. Virgil. Coeffer sa teste de la coeffure dont anciennement les sacrificateurs usoyent en leurs sacrifices.
    \
        Albenti velatus tempora vitta. Ouid. Coeffé d'une coeffe blanche.
    \
        Velatus auro vittisque iuuencus. Virgil. Couronné de chappeau de fleurs, et ayant les cornes dorees.

    Dictionarium latinogallicum > vitta

  • 2 vitta

        vitta ae, f    [VI-], a band, fillet, chaplet, headband (worn by victims led to sacrifice; by priests as a badge of office; by brides and vestals as an emblem of chastity): circum tempora vittae (as sacrificial decorations), V.: Vitta coercuerat alba capillos, O.: Omnibus his cinguntur tempora vittā, V.: vittae tenues, insigne pudoris, O.—An altar band, chaplet placed on an altar: molli cinge haec altaria vittā, V.—A chaplet worn by a suppliant, badge of supplication: Praeferimus manibus vittas ac verba precantia, V.: decorae Supplice vittā, H.
    * * *
    band, ribbon; fillet

    Latin-English dictionary > vitta

  • 3 vitta

    vitta vitta, ae f повязка головная

    Латинско-русский словарь > vitta

  • 4 vitta

    vitta, ae, f. (zu vieo; vgl. vimen), die Binde, I) im allg.: vitta lorea, Tragband, Plin. 18, 317. – II) insbes.: 1) die Kopfbinde, a) der Opfertiere, Verg. u. Ov.: auch der Menschen als Opfer, Verg. u. Iuven. – b) der Priester u. Priesterinnen, Verg. u.a.: vittas spiceis coronati, Corp. inscr. Lat. 6, 2104, 23 (Act. Arv. a. 218): auch anderer heiliger Personen, wie der Dichter, Verg. Aen. 6, 665. – c) der freigeborenen Frauen, der unverheirateten u. der verheirateten, Ov. – 2) die Binde, womit der Altar umbunden wurde, Verg. ecl. 8, 64; Aen. 3, 64. – u. als Schmuck heiliger Bäume, Ov. met. 8, 744. – 3) die Binde der um Schutz, Gnade und Hilfe Bittenden, womit die Friedenszweige umwunden waren, Verg. Aen. 7, 237. Hor. carm. 3, 14, 8.

    lateinisch-deutsches > vitta

  • 5 vitta

    vitta, ae, f. (zu vieo; vgl. vimen), die Binde, I) im allg.: vitta lorea, Tragband, Plin. 18, 317. – II) insbes.: 1) die Kopfbinde, a) der Opfertiere, Verg. u. Ov.: auch der Menschen als Opfer, Verg. u. Iuven. – b) der Priester u. Priesterinnen, Verg. u.a.: vittas spiceis coronati, Corp. inscr. Lat. 6, 2104, 23 (Act. Arv. a. 218): auch anderer heiliger Personen, wie der Dichter, Verg. Aen. 6, 665. – c) der freigeborenen Frauen, der unverheirateten u. der verheirateten, Ov. – 2) die Binde, womit der Altar umbunden wurde, Verg. ecl. 8, 64; Aen. 3, 64. – u. als Schmuck heiliger Bäume, Ov. met. 8, 744. – 3) die Binde der um Schutz, Gnade und Hilfe Bittenden, womit die Friedenszweige umwunden waren, Verg. Aen. 7, 237. Hor. carm. 3, 14, 8.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > vitta

  • 6 vitta

    vitta, ae, f. [vieo], a band, esp. a fillet or chaplet worn round the head; and, in relig. lang., a head-band, a sacrificial or sacerdotal fillet, Ov. M. 2, 413; 4, 6; 5, 110; Prop. 4 (5), 11, 34; Verg. A. 2, 133; 10, 538; Luc. 5, 142; Val. Fl. 1, 480; Ov. M. 13, 643; Juv. 12, 118.—Represented as worn by poets, a symbol of their sacred office, or, acc. to Serv., in token of divine honors, Verg. A. 6, 665.—Also by brides and Vestal virgins, regarded as a symbol of chastity:

    capite compto crinis vittasque habeat, adsimuletque se Tuam esse uxorem,

    Plaut. Mil. 3, 1, 197; Tib. 1, 6, 67; Ov. P. 3, 3, 51; Prop. 4 (5), 11, 34; cf. Ov. A. A. 1, 31; id. Tr. 2, 247; id. R. Am. 386.—Bound around the altar, Verg. E. 8, 64; id. A. 3, 64;

    or on sacred trees,

    Ov. M. 8, 744;

    borne by suppliants for protection or pardon,

    Verg. A. 7, 237; 8, 128; Hor. C. 3, 14, 8; Ov. A. A. 2, 401 al.

    Lewis & Short latin dictionary > vitta

  • 7 vitta

    ae f. [ vieo, vimen ]
    1) головная повязка (жрецов, весталок, женщин свободных сословий) Pl, Tib, O
    2) священная повязка (на алтарях, у жертвенных животных, на изображениях богов и пр.) V, O, J

    Латинско-русский словарь > vitta

  • 8 vitta

    головная повязка (1. 25 § 2. 10 D. 34, 2).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > vitta

  • 9 evincio

    ē-vincio, vīnxī, vīnetum, īre, I) gehörig binden, fesseln, binis quadrigis evinctus in diversa nitentibus laceratus est, gebunden durch zwei V... zerrissen wurde, Gell. 20, 1, 54: evinctā dextrā, mit gebundenen Händen, Sil. 2, 48: m. griech. Acc., evincti brachia capta (an den usw.) duces, Tibull. 1, 7, 5. – II) umbinden, umwinden, a) übh.: lapis quadratus evinctus candelis quoquoversus, Cass. Hemin. fr. bei Plin. 13, 86 M. – b) zum Schutz od. zur Zierde, evinctae palmae, mit dem Zästus umwundene, Verg. Aen. 5, 364. – caput alcis diademate, Tac.: alqm insigni regio, Tac.: spatium omne evinctum vittis coronisque, Tac. – vitta nec evinctus impedit alba comas, Ov.: viridi evinctus olivā, Verg.: m. griech. Acc., evinctus vittā crines (an den H.) albente, Ov.: caput tonsae foliis evinctus olivae, Verg.: puniceo suras evincta cothurno, Verg. – im Bilde, omnia humanarum rerum et parva et maxima tamquam stellis atque sideribus evincta, mit den Sternen u. Sterngruppen in engster Verbindung stehend, Gell. 14, 1, 3.

    lateinisch-deutsches > evincio

  • 10 infula

    īnfula, ae, f. (aus *ṇdh-lā, woraus *enfla, infula, zu *nedh-, binden; vgl. nodus), eine bald breit um den Kopf gelegte, bald turbanartig gewundene, weiße u. scharlachrote Binde aus Wolle, eine Wollbinde, die vermittels der vitta um die Stirn befestigt wurde, so daß die Enden der vitta zu beiden Seiten herabhingen, als Kennzeichen religiöser Weihe u. Unverletzlichkeit der gewöhnliche Kopfschmuck der Priester u. Vestalinnen, Cic. u.a.: in der spät. Kaiserzt. auch der Magistrate u. Kaiser, Spart. u. spät. ICt.: ebenso Schutzflehender u. Friedensgesandter, Caes., Liv. u.a.: als Zeichen heiliger Bestimmung u. erhaltener Weihe auch den Opfertieren um den Kopf gewunden, Verg., Liv. u.a.: u. an den Türpfosten der Tempel u. heiligen Gebäude (s. Lucan. 2, 355) befestigt. – Der mit der infula Geschmückte flößte eine gewisse heilige Scheu ein: dah. hae litterae (die Philosophie) apud mediocriter malos infularum loco sunt, sind den nicht ganz Schlechten ein Gegenstand heiliger Scheu (unantastbar), Sen. ep. 14, 11: ipsas miserias infularum loco habet, sein Elend flößt eine gewisse heilige Scheu ein, Sen. ad Helv. 13, 6: u. his insignibus atque infulis imperii Romani venditis, v. den eig. unantastbaren Staatsländereien, Cic. de lege agr. 1, 6.

    lateinisch-deutsches > infula

  • 11 evincio

    ē-vincio, vīnxī, vīnetum, īre, I) gehörig binden, fesseln, binis quadrigis evinctus in diversa nitentibus laceratus est, gebunden durch zwei V... zerrissen wurde, Gell. 20, 1, 54: evinctā dextrā, mit gebundenen Händen, Sil. 2, 48: m. griech. Acc., evincti brachia capta (an den usw.) duces, Tibull. 1, 7, 5. – II) umbinden, umwinden, a) übh.: lapis quadratus evinctus candelis quoquoversus, Cass. Hemin. fr. bei Plin. 13, 86 M. – b) zum Schutz od. zur Zierde, evinctae palmae, mit dem Zästus umwundene, Verg. Aen. 5, 364. – caput alcis diademate, Tac.: alqm insigni regio, Tac.: spatium omne evinctum vittis coronisque, Tac. – vitta nec evinctus impedit alba comas, Ov.: viridi evinctus olivā, Verg.: m. griech. Acc., evinctus vittā crines (an den H.) albente, Ov.: caput tonsae foliis evinctus olivae, Verg.: puniceo suras evincta cothurno, Verg. – im Bilde, omnia humanarum rerum et parva et maxima tamquam stellis atque sideribus evincta, mit den Sternen u. Sterngruppen in engster Verbindung stehend, Gell. 14, 1, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > evincio

  • 12 infula

    īnfula, ae, f. (aus *ṇdh-lā, woraus *enfla, infula, zu *nedh-, binden; vgl. nodus), eine bald breit um den Kopf gelegte, bald turbanartig gewundene, weiße u. scharlachrote Binde aus Wolle, eine Wollbinde, die vermittels der vitta um die Stirn befestigt wurde, so daß die Enden der vitta zu beiden Seiten herabhingen, als Kennzeichen religiöser Weihe u. Unverletzlichkeit der gewöhnliche Kopfschmuck der Priester u. Vestalinnen, Cic. u.a.: in der spät. Kaiserzt. auch der Magistrate u. Kaiser, Spart. u. spät. ICt.: ebenso Schutzflehender u. Friedensgesandter, Caes., Liv. u.a.: als Zeichen heiliger Bestimmung u. erhaltener Weihe auch den Opfertieren um den Kopf gewunden, Verg., Liv. u.a.: u. an den Türpfosten der Tempel u. heiligen Gebäude (s. Lucan. 2, 355) befestigt. – Der mit der infula Geschmückte flößte eine gewisse heilige Scheu ein: dah. hae litterae (die Philosophie) apud mediocriter malos infularum loco sunt, sind den nicht ganz Schlechten ein Gegenstand heiliger Scheu (unantastbar), Sen. ep. 14, 11: ipsas miserias infularum loco habet, sein Elend flößt eine gewisse heilige Scheu ein, Sen. ad Helv. 13, 6: u. his insignibus atque infulis imperii Romani venditis, v. den eig. unantastbaren Staatsländereien, Cic. de lege agr. 1, 6.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > infula

  • 13 vittātus

        vittātus adj.    [vitta], bound with a fillet, chapleted, wreathed: capilli, O.: vacca, O.
    * * *
    vittata, vittatum ADJ

    Latin-English dictionary > vittātus

  • 14 infula

    infŭla, ae, f. [cf. Sanscr. bhāla, brow; Gr. phalos, phalara], a band, bandage.
    I.
    In gen.:

    in infulis tantam rem depingere,

    Cic. de Or. 3, 21, 81.—
    II.
    In partic., a white and red fillet or band of woollen stuff, worn upon the forehead, as a sign of religious consecration and of inviolability, a sacred fillet; so a priest ' s fillet:

    sacerdotes Cereris cum infulis,

    Cic. Verr. 2, 4, 50, § 110:

    Phoebi Triviaeque sacerdos, Infula cui sacrā redimibat tempora vittā,

    Verg. A. 10, 538: cujus sacerdotii (i. e. fratrum arvalium) insigne est spicea corona et infulae albae, Sabin. ap. Gell. 7, 7, 8.—Hence, meton., a priest, Prud. Apoth. 486.—Of the victim ' s fillet (whether beast or man):

    saepe in honore deum medio stans hostia ad aram, Lanea dum niveā circumdatur infula vittā,

    Verg. G. 3, 487:

    infula virgineos circumdata comptus (of Iphigenia),

    Lucr. 1, 87.— Of the fillet worn by a suppliant for protection:

    velata infulis ramisque oleae Carthaginiensium navis,

    Liv. 30, 36, 4:

    velamenta et infulas praeferentes,

    Tac. H. 1, 66:

    hae litterae (philosophy) apud mediocriter malos infularum loco sunt,

    held in awe, Sen. Ep. 14, 10:

    ipsas miserias infularum loco habet,

    i. e. his wretchedness claims reverence, id. ad Helv. 13, 4. —
    B.
    Transf., an ornament, mark of distinction, badge of honor:

    his insignibus atque infulis imperii venditis (said of the lands belonging to the state),

    Cic. Agr. 1, 2, 6.— The insignia of an office:

    honorum,

    Cod. Just. 7, 63, 1: infulae imperiales, id. tit. 37 fin. — Hence, for the office itself, Spart. Hadr. 6.— Ornaments of houses and temples, i. e. carved work, etc., Luc. 2, 355.

    Lewis & Short latin dictionary > infula

  • 15 coerceo

    co-ērceo, cuī, citum, ēre [ arceo ]
    1) сдерживать, удерживать, держать в границах, в рамках ( linguam Ap)
    2)
    а) не давать воли, стеснять, ограничивать
    c. aliquem spatio arcto O — заключить кого-л. в тесные рамки
    б) обуздывать ( libidines male coērcitae T); пресекать, предотвращать ( peccata Ap); подавлять, усмирять (iras L; seditionem L, T; cupiditates C); поддерживать дисциплину, держать в повиновении ( turbam H); укрощать, смирять, карать ( aliquem vinclis verberibusque C)
    mundus omnia complexu suo coercet C — мир охватывает (окружает, объемлет) всё (держит всё в своих объятиях)
    qua circum colli (v. l.) lorīca coērcet Lcr — там, где кольчуга покрывает (охватывает) шею
    c. verba numeris O — связывать слова числовой закономерностью, т. е. подчинить речь определённому размеру

    Латинско-русский словарь > coerceo

  • 16 crinalis

    crīnālis, e [ crinis ]
    относящийся к волосам, головной ( vitta V)
    acus c. Ap — головная булавка, шпилька
    crinale corpus polypi Oволосообразное тело полипа (т. е. с похожими на волосы щупальцами)

    Латинско-русский словарь > crinalis

  • 17 pius

    a, um
    1) набожный, благочестивый или добродетельный (vates V; Aeneas V; piissimi civium QC)
    manibus piis Vс молитвенно воздетыми ( или сложенными) руками
    piorum sedes C — обиталище праведных (= Элизиум)
    2) посвящённый богам, священный (lucus H; vitta V); жертвенный (far V, H, O); угодный богам, справедливый, законный (bellum L; pax C)
    3) милостивый, милосердный ( numina V); любящий, добрый, преданный, нежный (in parentes C; adversus fratrem L); полный любви (dolor C; metus O)
    4) милый, дорогой
    pia sarcĭna O — дорогая (сердцу) ноша (Энея), т. е. престарелый Анхиз

    Латинско-русский словарь > pius

  • 18 vittatus

    vittātus, a, um [ vitta ]

    Латинско-русский словарь > vittatus

  • 19 Inventas qui vitam excoluēre per artes

    Которые украсили жизнь изобретенными ими искусствами. Те которые украсили жизнь изобретенными ими искусствами.
    Вергилий, "Энеида", IV, 661 - о праведниках, согласно народным верованиям, посмертно населяющих Элисий, обиталище блаженных:
    Híc manus ób patriám pugnándo vólnera pássi,
    Quíque sacérdotés castí dum víta manébat,
    Quíque pií vatés et Phóebo dígna locúti,
    Inventás aut quí vit(am) éxcoluére per ártes,
    Omnibus hís niveá cingúntur témpora vítta.
    Здесь мужам, что погибли от ран в боях за отчизну,
    Или жрецам, что всегда чистоту хранили при жизни,
    Тем из поэтов, кто рек только то, что Феба достойно,
    Тем, кто украсил жизнь, создав искусства для смертных,
    Кто средь живых о себе по заслугам память оставил, -
    Всем здесь венчают чело белоснежной повязкой Священной.
    (Перевод С. Ошерова)
    Ювелиры знают, что самый лучший бриллиант требует фольги, а живописцы часто стяжают себе похвалы изображением контрастных фигур. Один великий отечественный гений поможет нам исчерпывающе объяснить это явление. Я не могу, правда, причислить его ни к одной из категорий обыкновенных художников, так как он имеет право занять место среди тех, inventas qui vitam excoluere per artes, "которые украсили жизнь изобретенными ими искусствами". (Генри Фильдинг, История Тома Джонса Найденыша.)

    Латинско-русский словарь крылатых слов и выражений > Inventas qui vitam excoluēre per artes

  • 20 arvalis

    arvālis, e (arvum), zum Saatfelde gehörig; dah. Fratres Arvales, die Arval-Brüder, ein Kollegium von zwölf Priestern, an deren Spitze ein Magister stand, der Sage nach schon von Romulus seiner Amme Akka Larentia zu Ehren eingesetzt. Ihre Würde war lebenslänglich u. verblieb selbst denen, die im Exil waren. Sie kooptierten sich selbst den Magister auf ein Jahr an den Saturnalien; einer war Flamen, der mit dem Magister das Opfer vollzog. An den Iden des Mai hielten sie, das Haupt mit einem Kranze von Ähren (corona spicea) u. einer weißen Binde (vitta alba) geschmückt, capite velato unter Absingen eines Liedes im saturnin. Versmaß einen Umzug um die Felder in den Grenzen des ältesten Weichbildes von Rom, um Fruchtbarkeit von den Göttern u. Schonung der röm. Felder von Mars insbes. zu erflehen, Hauptstellen Plin. 18, 6 (wo sie arvorum sacerdotes heißen). Massur. Sab. b. Gell. 6 (7), 7, 8. Varr. LL. 5, 85. Fulgent. expos serm. antiqu. no. 9. p. 172 M.: Sing. frater arvalis, Corp. inscr. Lat. 5, 1874. Inscr. im Rhein. Mus. 30, 289. Vgl. Carm. epigr. conl. Fr. Buecheler p. 1 (wo auch das Lied) u. bes. Acta fratr. arval. rest. et ill. Guil. Henzen. Berol. 1874. Teuffel Gesch. der röm. Lit.5 § 65.

    lateinisch-deutsches > arvalis

См. также в других словарях:

  • VITTA — an quod eâ pectus vinciatur, instar vitis ligantis, Isidor. fascia fuit, quâ caput vinciretur. Perotto. Sic Rosinus, capitis ornamenta muliebris, Vittas vocat, quibus illae capillos colligabant, ex Ovidio, l. 1. Met. v. 477. Vitta coercebat… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Vitta — Vit ta, n.; pl. {Vitt[ae]}. [L. vitta ribbon, fillet.] 1. (Bot.) One of the oil tubes in the fruit of umbelliferous plants. [1913 Webster] 2. (Zo[ o]l.) A band, or stripe, of color. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Vitta — (lat.), 1) Band, womit die Römer Kränze, Blumen etc. umwanden; 2) Kopfbinde od. kurzer Schleier der Frauenzimmer, bes. der Vestalinnen; 3) Bänder, welche die Hülfeflehenden trugen; 4) die Schafhaut des Embryo; 5) Binde, unter der äußeren Haut der …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Vitta — Vitta, eine Art Kopfbedeckung, s. Inful …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • vitta — [vit′ə] n. pl. vittae [vit′ē] [ModL < L, headband, fillet, akin to viere, to tie, vitis, vine: see WITHE] 1. Biol. a band or streak of color 2. Bot. an oil bearing canal in the pericarp of the fruits of some dicotyledonous plants, as of a… …   English World dictionary

  • vitta — n.; pl. tae [L. vitta, band] A broad stripe or band; see fascia, frontal vitta; vittate adj …   Dictionary of invertebrate zoology

  • vitta — vìt·ta s.f. 1a. TS stor. in Roma antica, benda decorata che le matrone e le vestali portavano attorno al capo per sostenere l acconciatura 1b. TS stor. benda con cui si cingevano la fronte i sacerdoti pagani durante il sacrificio o con cui si… …   Dizionario italiano

  • VITTA, CINO — (1873–1956), Italian jurist. Vitta was professor of administrative law first at the Florence Institute of Social Science and then professor at the universities of Cagliari, Modena, and Turin. An authority on all branches of public law his… …   Encyclopedia of Judaism

  • Vitta Foods — Infobox Company company name = Vitta Foods company company type = Private Label foundation = 2006 location = Svilengrad, Bulgaria key people = Hristo Yanev industry = Manufacturing and distribution of frozen foods revenue = Unknown homepage =… …   Wikipedia

  • vitta — noun (plural vittae) Etymology: New Latin, from Latin, fillet; akin to Latin viēre to plait more at wire Date: 1819 1. stripe, streak 2. one of the oil tubes in the fruits of plants of the carrot family …   New Collegiate Dictionary

  • vitta — /vit euh/, n., pl. vittae /vit ee/. 1. Bot. a tube or receptacle for oil, occurring in the fruits of most plants of the parsley family. 2. Zool., Bot. a streak or stripe, as of color. [1685 95; < L: ribbon, fillet, akin to viere to weave… …   Universalium

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»