Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

ver

  • 41 coepio

    coepĭo, ĕre, coepi, coeptum - tr. - entreprendre de, commencer à, se mettre à, tenter.    - à l'époque classique on n'emploie que les formes du parfait et du supin; au présent, on emploie incipio.    - la conjugaison.    - coepi + inf. prés. actif ou déponent: je me mis à.    - coepit dicere: il commença à parler.    - plurima miscere coepit, Nep.: **il se mit à remuer et brouiller une foule de choses** = il se mit à faire toute sorte d'intrigues.    - eorum agros populari coeperunt, Caes.: ils se mirent à ravager leurs champs.    - cum ver esse coeperat, Cic.: quand le printemps avait commencé à se montrer.    - coeptus sum + inf. prés. passif: je me mis à.    - pons institui coeptus est, Caes.: on se mit à construire le pont.    - vasa fictilia conjici coepta sunt, Nep.: on se mit à lancer les vases de terre.    - res agi coepta est, Cic. Clu.: on commença à plaider.    - lapides jaci coepti sunt, Caes.: on se mit à lancer des pierres.    - postquam apud Cadmeam cum Lacedaemoniis pugnari coeptum est, in primis stetit, Nep.: quand on commença d’attaquer les Lacédémoniens à la Cadmée, il se tint aux premiers rangs.    - avec inf. prés. actif - mitescere discordiae intestinae metu communi coeptae, Liv. 5: les discordes civiles s'apaisèrent devant le danger commun.    - coepi + inf. prés. passif (chez les poètes et les historiens): je me mis à.    - occidi coepere (= coeperunt), Tac.: on se mit à les tuer.    - non coepio pugnas, Plaut.: je n'engage pas de lutte, je ne combats pas.    - ubi dies coepit, Sall.: dès que le jour parut.    - vere coepturo, Plin.: aux approches du printemps.    - coeptus, a, um: commencé, entrepris, projeté.    - coepta luce: au commencement du jour.    - coepto exemplo, Tac.: l'exemple une fois donné.    - offensiones ob rempublicam coeptae, Tac. An. 6, 15: inimitiés encourues pour l'Etat.
    * * *
    coepĭo, ĕre, coepi, coeptum - tr. - entreprendre de, commencer à, se mettre à, tenter.    - à l'époque classique on n'emploie que les formes du parfait et du supin; au présent, on emploie incipio.    - la conjugaison.    - coepi + inf. prés. actif ou déponent: je me mis à.    - coepit dicere: il commença à parler.    - plurima miscere coepit, Nep.: **il se mit à remuer et brouiller une foule de choses** = il se mit à faire toute sorte d'intrigues.    - eorum agros populari coeperunt, Caes.: ils se mirent à ravager leurs champs.    - cum ver esse coeperat, Cic.: quand le printemps avait commencé à se montrer.    - coeptus sum + inf. prés. passif: je me mis à.    - pons institui coeptus est, Caes.: on se mit à construire le pont.    - vasa fictilia conjici coepta sunt, Nep.: on se mit à lancer les vases de terre.    - res agi coepta est, Cic. Clu.: on commença à plaider.    - lapides jaci coepti sunt, Caes.: on se mit à lancer des pierres.    - postquam apud Cadmeam cum Lacedaemoniis pugnari coeptum est, in primis stetit, Nep.: quand on commença d’attaquer les Lacédémoniens à la Cadmée, il se tint aux premiers rangs.    - avec inf. prés. actif - mitescere discordiae intestinae metu communi coeptae, Liv. 5: les discordes civiles s'apaisèrent devant le danger commun.    - coepi + inf. prés. passif (chez les poètes et les historiens): je me mis à.    - occidi coepere (= coeperunt), Tac.: on se mit à les tuer.    - non coepio pugnas, Plaut.: je n'engage pas de lutte, je ne combats pas.    - ubi dies coepit, Sall.: dès que le jour parut.    - vere coepturo, Plin.: aux approches du printemps.    - coeptus, a, um: commencé, entrepris, projeté.    - coepta luce: au commencement du jour.    - coepto exemplo, Tac.: l'exemple une fois donné.    - offensiones ob rempublicam coeptae, Tac. An. 6, 15: inimitiés encourues pour l'Etat.
    * * *
        Coepit clamare. Terent. Il commenca.
    \
        Melius coepisti quam desinis. Ouid. Tu as mieulx commencé que tu n'acheves.
    \
        Coepit esse primus dies moenibus. Propert. C'est le jour que les murailles de la ville commencerent à estre edifiees.
    \
        Exordium coepit. Ennius apud Ciceronem. Le commencement commenca.
    \
        Obsidium coepit. Tacit. Le siege commenca.
    \
        Coepit odium glandis. Lucret. On commenca à se fascher de manger gland.
    \
        Coepta est oratio fieri, pro Coepit. Cic. A commencé.
    \
        Coepere vrbem nouam mapalibus Tyrii. Sil. Ont commencé à bastir une nouvelle ville.
    \
        Poenitet coepisse. Cic. D'avoir commencé.
    \
        Recipere se coepit in aliquem locum. Plancus Ciceroni. Il commenca à se retirer.
    \
        Coepi, cum verbo inchoatiuo: vt Coepit albescere. Virgil. Il commenca à devenir blanc.
    \
        Coepit, pro Incoepit loqui. Virgil. Il commenca à parler.
    \
        Coeptus sum, pro coepi. Liu. J'ay commencé.

    Dictionarium latinogallicum > coepio

  • 42 contagio

    contāgĭo, ōnis, f. [cum + tango] [st1]1 [-] contact.    - contagio pulmonum, Cic. Nat. 2, 138: contact avec les poumons. --- cf. Dom. 108 ; Div. 1, 63.    - contagio cum corporibus, Cic. Tusc. 1, 72: contact avec les corps. [st1]2 [-] relation, rapport.    - contagio naturae, Cic. Fat. 5: rapport des phénomènes naturels entre eux (συμπάθεια). --- cf. Div. 2, 33. [st1]3 [-] contagion, infection, maladie contagieuse.    - Enn. d. Cic. Tusc. 3, 26.    - contagio pestifera, Liv. 28, 34, 4: épidémie de peste. [st1]4 [-] contagion morale, influence pernicieuse.    - non modo eos persequi ad quos maxime culpa corrupti judici, sed etiam illos ad quos conscientiae contagio pertinebit, Cic. Ver. 2, 5,: poursuivre ceux qui seront les plus responsables de la corruption de la justice, et même les complices de cette corruption.    - contagio imitandi ejus belli, Cic. Verr. 5, 6: l'exemple contagieux de cette guerre.    - contagiones malorum, Cic. Off. 2, 80: la contagion du mal.    - latius patet illius sceleris contagio quam quisquam putat, Cic. Mur. 37: la contagion de son crime s'étend plus loin qu'on ne pense.
    * * *
    contāgĭo, ōnis, f. [cum + tango] [st1]1 [-] contact.    - contagio pulmonum, Cic. Nat. 2, 138: contact avec les poumons. --- cf. Dom. 108 ; Div. 1, 63.    - contagio cum corporibus, Cic. Tusc. 1, 72: contact avec les corps. [st1]2 [-] relation, rapport.    - contagio naturae, Cic. Fat. 5: rapport des phénomènes naturels entre eux (συμπάθεια). --- cf. Div. 2, 33. [st1]3 [-] contagion, infection, maladie contagieuse.    - Enn. d. Cic. Tusc. 3, 26.    - contagio pestifera, Liv. 28, 34, 4: épidémie de peste. [st1]4 [-] contagion morale, influence pernicieuse.    - non modo eos persequi ad quos maxime culpa corrupti judici, sed etiam illos ad quos conscientiae contagio pertinebit, Cic. Ver. 2, 5,: poursuivre ceux qui seront les plus responsables de la corruption de la justice, et même les complices de cette corruption.    - contagio imitandi ejus belli, Cic. Verr. 5, 6: l'exemple contagieux de cette guerre.    - contagiones malorum, Cic. Off. 2, 80: la contagion du mal.    - latius patet illius sceleris contagio quam quisquam putat, Cic. Mur. 37: la contagion de son crime s'étend plus loin qu'on ne pense.
    * * *
        Contagio aspectus. Cic. Maladie qui vient par regarder un autre.
    \
        Contagio belli. Liu. Quand une guerre pullule et s'espand d'un lieu en autre au moyen du voisinage et de l'alliance.
    \
        Contagio conscientiae. Cic. Sed etiam illos, ad quos conscientiae contagio pertinebit. A ceulx qui en seront tachez ou entachez, pour en avoir seulement esté scachans et consentans.
    \
        Importare contagionem. Plin. Entacher, ou Enticher.

    Dictionarium latinogallicum > contagio

  • 43 conuoluolus

        Conuoluolus, pen. cor. Plin. Un ver que aucuns appellent Ver coquin, les autres Hurbec, les autres Liset, Chenille de vigne.
    \
        Conuoluolus, est etiam herba. Plin. Du liset, L'herbe aux cloches, De la villiere.

    Dictionarium latinogallicum > conuoluolus

  • 44 inhoneste

    inhŏnestē, adv. [inhonestus] malhonnêtement, par des voies malhonnêtes.    - Ter. And. 797; Cic. Att. 2, 1, 9.    - inhŏnestius, Capitol. Ver 8, 6.
    * * *
    inhŏnestē, adv. [inhonestus] malhonnêtement, par des voies malhonnêtes.    - Ter. And. 797; Cic. Att. 2, 1, 9.    - inhŏnestius, Capitol. Ver 8, 6.
    * * *
        Inhoneste, Aduerbium. Terent. Cic. Deshonnestement, Vilainement, Inhonestement.

    Dictionarium latinogallicum > inhoneste

  • 45 somnio

    somnĭo, āre, āvi, ātum    - dépon. somnior, ari: Apul. M. 3, 22; 8, 12; Petr. 74, 14. [st1]1 - intr. - avoir un songe, rêver.    - de aliqua re somniare, Cic.: rêver de qqch.    - de aliquo somniare, Cic.: rêver de qqn.    - totas noctes somniamus, Cic. Div. 2: nous avons des rêves des nuits entières.    - avec acc. d'objet interne - mirum atque inscitum somnium somniavi, Plaut. Rud. 597: j'ai fait un rêve étonnant, absurde.    - passif impers. - Aristoteles et Fabianus plurimum somniari circa ver et auctumnum tradunt, Plin. 28, 4, 14, 54: selon Aristote et Fabien, c'est vers le printemps et l'automne que les rêves sont les plus fréquents. [st1]2 - tr. - voir en rêve, rêver de.    - ovum somniare, Cic.: rêver d'un oeuf.    - somniare + prop. inf. Cic.: rêver que...    - au fig. Trojanum somniabam, Cic. Att. 9, 13, 6: je rêvais que c'était la villa de Troie (en Italie).
    * * *
    somnĭo, āre, āvi, ātum    - dépon. somnior, ari: Apul. M. 3, 22; 8, 12; Petr. 74, 14. [st1]1 - intr. - avoir un songe, rêver.    - de aliqua re somniare, Cic.: rêver de qqch.    - de aliquo somniare, Cic.: rêver de qqn.    - totas noctes somniamus, Cic. Div. 2: nous avons des rêves des nuits entières.    - avec acc. d'objet interne - mirum atque inscitum somnium somniavi, Plaut. Rud. 597: j'ai fait un rêve étonnant, absurde.    - passif impers. - Aristoteles et Fabianus plurimum somniari circa ver et auctumnum tradunt, Plin. 28, 4, 14, 54: selon Aristote et Fabien, c'est vers le printemps et l'automne que les rêves sont les plus fréquents. [st1]2 - tr. - voir en rêve, rêver de.    - ovum somniare, Cic.: rêver d'un oeuf.    - somniare + prop. inf. Cic.: rêver que...    - au fig. Trojanum somniabam, Cic. Att. 9, 13, 6: je rêvais que c'était la villa de Troie (en Italie).
    * * *
        Somnio, somnias, somniare. Terent. Songer, Resver.

    Dictionarium latinogallicum > somnio

  • 46 stella

    [st1]1 [-] stella, ae, f. (*sterla, *sterula):    - [gr]gr. ἀστήρ, έρος -- angl. star. a - étoile.    - sidera et stellae, Cic. Rep. 6, 15: les constellations et les étoiles.    - stellae errantes, Cic. Nat. 2, 51: planètes.    - stella comans, Ov. M. 15, 749: comète. b - étoile filante.    - Virg. G. 1, 365 ; En. 2, 694 ; Sen. Nat. 1, 14, 2. c - étoile [figurée sur un vêtement, etc.].    - Suet. Ner. 25 ; etc. d - étoile [en parl. de la pupille de l'oeil].    - Claud. Edyl. 1, 36. e - ver luisant.    - Plin. 18, 251. g - étoile de mer, astérie.    - Plin. 9, 183. [st1]2 [-] stella.    -: c. stela: [qqs mss]. [st1]3 [-] Stella, ae, m.:    - L. Arruntius Stella [poète sous Trajan]. --- Mart. 1, 7 ; 1, 41, etc.
    * * *
    [st1]1 [-] stella, ae, f. (*sterla, *sterula):    - [gr]gr. ἀστήρ, έρος -- angl. star. a - étoile.    - sidera et stellae, Cic. Rep. 6, 15: les constellations et les étoiles.    - stellae errantes, Cic. Nat. 2, 51: planètes.    - stella comans, Ov. M. 15, 749: comète. b - étoile filante.    - Virg. G. 1, 365 ; En. 2, 694 ; Sen. Nat. 1, 14, 2. c - étoile [figurée sur un vêtement, etc.].    - Suet. Ner. 25 ; etc. d - étoile [en parl. de la pupille de l'oeil].    - Claud. Edyl. 1, 36. e - ver luisant.    - Plin. 18, 251. g - étoile de mer, astérie.    - Plin. 9, 183. [st1]2 [-] stella.    -: c. stela: [qqs mss]. [st1]3 [-] Stella, ae, m.:    - L. Arruntius Stella [poète sous Trajan]. --- Mart. 1, 7 ; 1, 41, etc.
    * * *
        Stella, stellae. Cic. Estoille.
    \
        Errantes stellae. Cic. Planettes.
    \
        Traiectio stellae. Cicero. Quand de nuict il semble qu'une estoille chet, et passe vistement.
    \
        Aureae. Seneca. Qui retirent à la couleur d'or.
    \
        Comans stella. Ouid. Une comette.
    \
        Gelidae stellae. Lucret. Qui sont aupres du pol arctique.
    \
        Stella. Plin. Une sorte de poisson.

    Dictionarium latinogallicum > stella

  • 47 taenia

    taenĭa, ae, f. [st2]1 [-] bande, bandeau, bandelette. [st2]2 [-] ténia, ver solitaire (qui a la forme d'une bandelette). [st2]3 [-] Plin. cépole (poisson). [st2]4 [-] plate-bande (architecture). [st2]5 [-] Plin. bande de papyrus. [st2]6 [-] Plin. long banc de rochers dans la mer.    - [gr]gr. ταινία.    - pour taeniis puniceis ibant evincti tempora taenis, Virg. En. 5: ils s'avançaient, les tempes ceintes de bandeaux de pourpre.
    * * *
    taenĭa, ae, f. [st2]1 [-] bande, bandeau, bandelette. [st2]2 [-] ténia, ver solitaire (qui a la forme d'une bandelette). [st2]3 [-] Plin. cépole (poisson). [st2]4 [-] plate-bande (architecture). [st2]5 [-] Plin. bande de papyrus. [st2]6 [-] Plin. long banc de rochers dans la mer.    - [gr]gr. ταινία.    - pour taeniis puniceis ibant evincti tempora taenis, Virg. En. 5: ils s'avançaient, les tempes ceintes de bandeaux de pourpre.
    * * *
        Taenia, taeniae. Virgilius. Un ruben de teste de quoy les femmes entortillent leurs cheveuls, long et estroict, Une longue bendelette.
    \
        Taeniae. Plin. Veines de pierres longues et blanches.

    Dictionarium latinogallicum > taenia

  • 48 tener

    tĕnĕr, ĕra, ĕrum [st1]1 [-] tendre, qui n'est pas dur, mou, sans consistance, sans résistance, flexible, frêle.    - tener panis, Juv.: pain tendre.    - procera et tenera palma, Cic. Leg. 1, 1, 2: palmier grand et frêle. [st1]2 [-] léger, meuble (en parl. du sol).    - per ver serito in loco ubi terra tenerrima erit, Cato.: au printemps, sème là où la terre est très légère. [st1]3 [-] tendre, jeune.    - tenera aetas, Ov.: âge tendre.    - teneri manes, Stat.: enfants morts jeunes.    - tener in cunis et sine voce puer, Prop. 2, 6, 10: l'enfant au berceau, qui ne parle pas encore.    - tĕnĕri, ōrum, m.: les jeunes.    - parcendum est teneris, Juv. 14, 215: il faut ménager la jeunesse.    - parcendum teneris, Virg. G. 2, 272: il faut ménager les jeunes plants.    - a teneris unguiculis, Cic. Fam. 1, 6, 2: dès le jeune âge.    - de tenero ungui, Hor. C. 3, 6, 24: dès le jeune âge.    - a tenero, Quint. 1, 2, 18: dès le jeune âge.    - in teneris, Virg. G. 2, 272; Quint. 1, 3, 13: dans l'âge tendre. [st1]4 [-] tendre, sensible, doux, délicat, galant, érotique.    - est naturale in animis tenerum quiddam atque molle, Cic. Tusc. 3, 6, 12:    - virtus est in amicitia tenera atque tractabilis, Cic. Lael. 13, 48: en amitié la vertu est tendre et traitable.    - tenerae Mentes, Hor. C. 3, 24, 52:    - est oratio mollis et tenera et ita flexibilis, ut... Cic. Or. 16, 52:    - teneri poetae, Ov. Rem. 757: poètes érotiques.    - teneri versus, Hor.: vers galants. [st1]5 [-] faible, mou, efféminé, voluptueux.    - teneriore animo esse, Cic. Fam. 5: avoir l'esprit trop mou.    - teneri saltatores, Cic. Pis. 36, 89: danseurs efféminés.    - teneri Maecenates, Juv. 12: des efféminés comme Mécène.
    * * *
    tĕnĕr, ĕra, ĕrum [st1]1 [-] tendre, qui n'est pas dur, mou, sans consistance, sans résistance, flexible, frêle.    - tener panis, Juv.: pain tendre.    - procera et tenera palma, Cic. Leg. 1, 1, 2: palmier grand et frêle. [st1]2 [-] léger, meuble (en parl. du sol).    - per ver serito in loco ubi terra tenerrima erit, Cato.: au printemps, sème là où la terre est très légère. [st1]3 [-] tendre, jeune.    - tenera aetas, Ov.: âge tendre.    - teneri manes, Stat.: enfants morts jeunes.    - tener in cunis et sine voce puer, Prop. 2, 6, 10: l'enfant au berceau, qui ne parle pas encore.    - tĕnĕri, ōrum, m.: les jeunes.    - parcendum est teneris, Juv. 14, 215: il faut ménager la jeunesse.    - parcendum teneris, Virg. G. 2, 272: il faut ménager les jeunes plants.    - a teneris unguiculis, Cic. Fam. 1, 6, 2: dès le jeune âge.    - de tenero ungui, Hor. C. 3, 6, 24: dès le jeune âge.    - a tenero, Quint. 1, 2, 18: dès le jeune âge.    - in teneris, Virg. G. 2, 272; Quint. 1, 3, 13: dans l'âge tendre. [st1]4 [-] tendre, sensible, doux, délicat, galant, érotique.    - est naturale in animis tenerum quiddam atque molle, Cic. Tusc. 3, 6, 12:    - virtus est in amicitia tenera atque tractabilis, Cic. Lael. 13, 48: en amitié la vertu est tendre et traitable.    - tenerae Mentes, Hor. C. 3, 24, 52:    - est oratio mollis et tenera et ita flexibilis, ut... Cic. Or. 16, 52:    - teneri poetae, Ov. Rem. 757: poètes érotiques.    - teneri versus, Hor.: vers galants. [st1]5 [-] faible, mou, efféminé, voluptueux.    - teneriore animo esse, Cic. Fam. 5: avoir l'esprit trop mou.    - teneri saltatores, Cic. Pis. 36, 89: danseurs efféminés.    - teneri Maecenates, Juv. 12: des efféminés comme Mécène.
    * * *
        Tener, tenera, tenerum, pen. corr. Liu. Tendre.
    \
        Tener puer. Cicero. Enfant.
    \
        AEtas tenera. Ouid. Enfance.
    \
        Animus tener. Antonius Ciceroni. Qu'on induit aiseement à faire ce qu'on veult.
    \
        Disiunctissimas terras teneris adhuc annis viri firmitate lustrasti. Plin. iunior. Estant encore jeune.
    \
        Aurae tenerae. Lucret. Air cler et liquide.
    \
        Balatus tener. Ouid. D'un jeune agneau.
    \
        Corpus tenerum. Virgil. Delicat.
    \
        Decor tener. Sene. Beaulté qui se perd tost, qui ne dure gueres.
    \
        Os tenerum, balbumque. Horat. D'un jeune enfant.
    \
        Pudor tener. Ouid. Virginité.
    \
        Somnus tener. Ouid. Mollet et delicat.
    \
        Spado tener. Iuuenal. Mol et effeminé, ou Douillet, et qui n'ha point rude barbe.

    Dictionarium latinogallicum > tener

  • 49 toties

    totiens (toties), adv. [st2]1 [-] tant de fois, aussi souvent. [st2]2 [-] tant de fois, si souvent.    - totiens... quotiens...: toutes les fois que, autant de fois que.    - quotiens... totiens...: toutes les fois que, autant de fois que.    - quotiens repellit ver hiemem, tu totiens viridi in caespite flores, Ov. M. 10, 164: autant de fois que le printemps chasse l'hiver, autant de fois tu fleuris sur le sol couvert de gazon.
    * * *
    totiens (toties), adv. [st2]1 [-] tant de fois, aussi souvent. [st2]2 [-] tant de fois, si souvent.    - totiens... quotiens...: toutes les fois que, autant de fois que.    - quotiens... totiens...: toutes les fois que, autant de fois que.    - quotiens repellit ver hiemem, tu totiens viridi in caespite flores, Ov. M. 10, 164: autant de fois que le printemps chasse l'hiver, autant de fois tu fleuris sur le sol couvert de gazon.
    * * *
        Toties, Aduerbium. Cic. Autant de fois.
    \
        Quos ego iam toties sum dedignata maritos. Virgil. Tant de fois.
    \
        Toties quoties perscribitur. Cic. Tout autant de fois.

    Dictionarium latinogallicum > toties

  • 50 totus

    [st1]1 [-] totus, a, um (gén. totius, dat. toti): - [abcl][b]a - tout, tout entier. - [abcl]b - tout, chaque.[/b]    - voir la grammaire.    - tota terra, Cic.: la terre entière.    - tota luna, Cic.: la lune dans son plein.    - totus tremo, Ter.: je tremble de tous mes membres.    - hoc totum tuum est, Cic.: ce mérite est à toi sans partage.    - deus totus est visus, totus auditus, Plin.: dieu est tout oeil, tout oreille.    - totus in illis (nugis), Hor.: absorbé dans ces bagatelles.    - totus sum vester: je suis tout à vous.    - puer tota nocte flevit: l'enfant pleura toute la nuit.    - totâ Siciliâ ( = per totam Siciliam): par toute la Sicile.    - toto oppide (= per totum oppidum): par toute la ville.    - totus et mente et animo in bellum insistit, Caes. BG. 6. 5: [il se donne entièrement par ses pensées et par ses efforts vers la guerre] = il oriente toutes ses pensées et toute son énergie vers la guerre.    - totas in horas, Prop.: à toute heure.    - excipere deinde Gangen, maximum totius Indiae fluminum, Curt.: (il apprit) que viendrait ensuite le Gange, le plus grand des fleuves de toute l'Inde.    - bellum toti Graeciae inferre statuit, Just.: il décida de faire la guerre à toute la Grèce.    - quamquam toto die intentos Numidas habuerat, Sall. J.: bien qu'il eût tenu toute la journée les Numides en haleine.    - adsunt Puteoli toti, Cic. Ver.: toute la ville de Pouzzol est ici présente. [st1]2 [-] totus, a, um [tot]: aussi grand, aussi considérable.    - totus... quotus...: aussi grand... que...
    * * *
    [st1]1 [-] totus, a, um (gén. totius, dat. toti): - [abcl][b]a - tout, tout entier. - [abcl]b - tout, chaque.[/b]    - voir la grammaire.    - tota terra, Cic.: la terre entière.    - tota luna, Cic.: la lune dans son plein.    - totus tremo, Ter.: je tremble de tous mes membres.    - hoc totum tuum est, Cic.: ce mérite est à toi sans partage.    - deus totus est visus, totus auditus, Plin.: dieu est tout oeil, tout oreille.    - totus in illis (nugis), Hor.: absorbé dans ces bagatelles.    - totus sum vester: je suis tout à vous.    - puer tota nocte flevit: l'enfant pleura toute la nuit.    - totâ Siciliâ ( = per totam Siciliam): par toute la Sicile.    - toto oppide (= per totum oppidum): par toute la ville.    - totus et mente et animo in bellum insistit, Caes. BG. 6. 5: [il se donne entièrement par ses pensées et par ses efforts vers la guerre] = il oriente toutes ses pensées et toute son énergie vers la guerre.    - totas in horas, Prop.: à toute heure.    - excipere deinde Gangen, maximum totius Indiae fluminum, Curt.: (il apprit) que viendrait ensuite le Gange, le plus grand des fleuves de toute l'Inde.    - bellum toti Graeciae inferre statuit, Just.: il décida de faire la guerre à toute la Grèce.    - quamquam toto die intentos Numidas habuerat, Sall. J.: bien qu'il eût tenu toute la journée les Numides en haleine.    - adsunt Puteoli toti, Cic. Ver.: toute la ville de Pouzzol est ici présente. [st1]2 [-] totus, a, um [tot]: aussi grand, aussi considérable.    - totus... quotus...: aussi grand... que...
    * * *
        Totus, tota, totum. Tout.
    \
        Ossa atque pellis totus est. Plaut. Il n'ha que la peau et les os.
    \
        Totus displiceo mihi. Terent. Je me desplais totalement.
    \
        Totum se ad inuestigationem naturae contulit. Cic. Du tout.
    \
        Totum ei me tradidi. Cic. Totalement.
    \
        Totus est alienus a physicis. Cicero. Tout entierement, Du tout en tout.
    \
        Totus est noster. Cic. Il est tout nostre.
    \
        Totae aedes. Plaut. Toute la maison entierement.
    \
        Totis aedibus tenebrae. Plaut. Par toute la maison.
    \
        Hodie toto non vidi die. Terent. Au jourd'huy tout le jour.
    \
        Toto corpore, atque omnibus vngulis, vt dicitur, contentioni vocis asseruiunt. Cic. De toute leur force et puissance.
    \
        Tota erras via. Terent. Totalement.
    \
        Tota mente incumbere in curam aliquam. Cic. De tout son esprit et entendement.
    \
        Totis viribus. Liu. De toute sa force.

    Dictionarium latinogallicum > totus

  • 51 verno

    verno, āre [ver] - intr. - [st2]1 [-] renaître au printemps, se renouveler, reverdir, fleurir. [st2]2 [-] changer de peau, muer (en parl. de serpent). [st2]3 [-] se couvrir de duvet (en parl. d'un jeune homme). [st2]4 [-] commencer à chanter (en parl. des oiseaux). [st2]5 [-] recommencer ses travaux (en parl. des abeilles). [st2]6 [-] avoir la verdeur du printemps, être jeune, être florissant, être brillant.
    * * *
    verno, āre [ver] - intr. - [st2]1 [-] renaître au printemps, se renouveler, reverdir, fleurir. [st2]2 [-] changer de peau, muer (en parl. de serpent). [st2]3 [-] se couvrir de duvet (en parl. d'un jeune homme). [st2]4 [-] commencer à chanter (en parl. des oiseaux). [st2]5 [-] recommencer ses travaux (en parl. des abeilles). [st2]6 [-] avoir la verdeur du printemps, être jeune, être florissant, être brillant.
    * * *
        Verno, vernas, vernare. Martial. Fleurir et bourjonner ou boutonner sur le printemps.
    \
        Quum vernant et exundant nouis foetibus apes. Colum. Sentent leur printemps et faonnent.
    \
        Quum tibi vernarent dubia lanugine malae. Martialis. Quand la barbe folette te commencoit à poindre et venir.
    \
        Ager vernans. Martial. Qui commence à verdoyer et fleurir.
    \
        Arbores vernantes. Plinius. Qui jectent et bourjonnent sur le printemps. \ Humus vernat. Ouid. Verdoye.
    \
        Caelum vernans. Plin. Air doulx et gratieux.
    \
        Anguis vernat. Plin. La couleuvre devient neufve au printemps.
    \
        Vernant auiculae. Plaut. Commencent à chanter au printemps.

    Dictionarium latinogallicum > verno

  • 52 accipio

    ac-cipio, cēpī, ceptum, ere (ad u. capio), hinnehmen, empfangen (Ggstz. dare, tradere), I) = δέξομαι, zur Annahme Dargebotenes hinnehmen, entgegennehmen, abnehmen, in Empfang nehmen, sich geben-, sich reichen lassen, A) im allg.: a) in die Hand: α) lebl. Objj.: accipin argentum? accipesis (= accipe si vis) argentum impudens; tenesis argentum; etiam tu argentum tenes? Plaut.: accipe, si vis, accipiam (verst. et ego) tabulam, Hor.: ex tua manu accepi pateram, Plaut.: acc. pecuniam, Geld nehmen, sich geben lassen, Cic., im üblen Sinne = sich bestechen lassen, ab alqo, Cic., ab alqo per alqm, Cic.: et dans et accipiens, der Geber u. Empfänger (Nehmer), Liv. – m. dopp. Acc., ut id ab se donum (als G.) acciperet, Liv. 20, 50, 11. – als t.t. der Geschäftsspr., rationes accipere, sich R. ablegen (stellen) lassen, Sen.: u. so rationes accipere ab alqo, Cic. – alqd (alci) acceptum referre (ferre) od. facere, jmdm. eine Summe als an uns eingezahlt ins Rechnungsbuch über Ausgabe u. Einnahme eintragen, etw. in Einnahme stellen, jmdm. etw. gutschreiben (Ggstz. expensum ferre, jmdm. als von uns an ihn ausgezahlt zur Last schreiben), acc. ref. bei Cic., acc. fac. bei Gaius u. Plin. ep., u. bildl. = etw. (Gutes od. Böses) auf jmds. Rechnung schreiben, jmdm. etw. zurechnen, jmdm. etwas verdanken, zu verdanken haben (mit u. ohne
    ————
    alci od. alci rei), acc. ref., Cic., acc. ferre, Val. Max. ( auch accepto ferre, Eccl.), acc. fac., Sen.: sibi alqd acc. ref., sich zueignen, Auct. b. Afr. – ähnlich sponsionem acceptam facere, über die Sp. quittieren, Cic. – u. Partic. subst., acceptum, ī, n., das Empfangene, die Einnahme (Ggstz. expensum, expensa, data), codex accepti et expensi, die Einnahme- und Ausgabeseite, das Soll u. Haben (im Buche), Cic.: dass. accepti tabulae, Cic.: ratio acceptorum et datorum, Cic.: accepta et expensa conferre (vergleichen), Sen.: in acceptum referre, etw. in Einnahme bringen, über etw. (im Buche) quittieren, Cic. – β) leb. Objj.: hanc puellam mi (= mihi) in manum dat; accepi (ich nahm sie), acceptam servabo, Ter.: acc. puerum in manum, Iustin.: accipe hanc, nimm sie hin, Plaut.: cuius abavi manibus esset accepta (Mater Idaea), in Empfang genommen, Cic.: u. so armis obsidibusque acceptis, Caes. – b) an od. auf od. in einen Körper od. Ort nehmen, aufnehmen, wohin legen lassen, eindringen lassen, zulassen, α) lebl. Objj.: onus in collum, Cato fr.: alqd in cervices (bildl.), Liv.: alqm in equum suum, Liv.: onera umeris, capitibus, auf die Sch., auf den K. nehmen = auf od. mit der Sch., auf od. mit dem K. tragen, Mela: aquam ore, Plin.: sucos ore aut vulnere, Ov.: auras follibus, auffangen, Verg. – v. lebl. Subjj.: acc. onus (v. Rücken), Cic.: alvus omne, quod accepit, cogit atque confundit, Cic.:
    ————
    navis aliquantum aquae accipit, läßt ein, Liv.: u. so navis omnibus compagibus accipit aquam, Liv.: acc. fumum (v. einem Raume), Col.: accipit (Peneus) amnem Orcon nec recipit, läßt ihn zu, nimmt ihn aber nicht in sich auf, Plin.: campi accipiunt fluvium, fluvius accipitur mari, Curt.: acc. opus, v. Meere, Curt., opera vix, v. Örtl., Liv., rudus, v. Sümpfen, Tac. (vgl. Mützell zu Curt. 4, 2 [8], 8): acc. austrum, nach Süden gerichtet, gelegen sein, Curt.: favonios, Plin. ep.: ab Apennino auras, Plin. ep. – übtr., etw. wie eine Last auf sich nehmen, eine Sache zur Ausführung, ad se litem, Plaut.: alcis causam, Ter.: decumas, Cic.: ein Ungemach auf sich nehmen u. ertragen, contumeliam in se, Ter.: hunc metum, Ter. – Insbes., αα) eine Speise, ein Getränk zu sich nehmen, genießen, cibum militarem, Lampr.: epulas, Dict.: sistendi ventris gratiā poculum, Capit.: antidotum, Spart: herbam in potu, Iustin.: Partiz. subst., accepta, ōrum, n., das zu sich Genommene, Cael. Aur. acut. 2, 40, 234. – ββ) ein Gewand usw. anziehen, anlegen, vestem humillimam, Spart.: praetextam togam, Lampr.: purpuram, Eutr.: endromidem, Iuven.: loricas minores, Veget. mil. – γγ) zur Hand nehmen, stilum, Plin. ep.: libros Graecos, Vopisc. Vgl. (über no. αα – no. γγ) Paucker de latinit. scriptt. hist. Aug. p. 55 sq. – δδ) in eine Schrift aufnehmen, modica ex his accepi, Gell. praef. § 12. – εε) nehmen, mitnehmen,
    ————
    wegnehmen, duas uxores, Itala bei Augustin.: panes, Vulg.: spolia eorum, Vulg. – ζζ) einen Gottesdienst annehmen, in einen Gottesdienst sich einweihen lassen, acc. sacra, gr. παραλαμβάνειν τὰ μυστήρια, Apul. met. 11, 21. – β) leb. Objj.: alqm gremio, alveo, lacu, Verg.: milites urbe tectisve, Liv.: milites ab arce, von der B. aus einlassen, Liv.: alqm in sinus suos, Ov.: armatos in arcem, Romanos in urbem, Liv. (s. Drak. Liv. 9, 16, 2): hostem in Italiam, Liv. – übtr., in ein Verhältnis aufnehmen, alqm in civitatem, in amicitiam, Cic., in deditionem, Caes.: alqm in matrimonium, Suet.: alqm in matrimonium regnumque (zum Gemahl u. Mitherrscher), Tac.: u. so bl. acc. alqam coniugem (als G.), Sen. Octav. 721: u. bl. acc. alqam, Capit. Ver. 2, 3. Eutr. 9, 22. – v. Örtl., die jmd., der in sie eintritt, gleichs. aufnehmen, tellus fessos portu accipiet, Verg.: pavidos Samnites castra sua accepēre, Liv.: amnis ingens fugientes accepit, Liv.: acceperunt tumuli Romanos victores, Liv. – Insbes.: αα) jmd. als Gast empfangen, aufnehmen, bewirten (s. Fritzsche Hor. sat. 1, 5, 1), alqm apud se, Plaut.: alqm hospitio, Liv., hospitio agresti, Cic.: alqm cenā, Gell.: alqm regio apparatu, Cic.: alqm laute, Hor.: alqm bene, eleganter, Cic.: alqm per triduum hospitaliter, Curt.: accepit homo nemo melius prorsus neque prolixius, Ter. – ββ) jmd. so u. so empfangen = behandeln, freundlich, alqm leniter
    ————
    clementerque, Cic. – übel empfangen = anlaufen lassen, anlassen, schlecht behandeln, zurichten (s. Brix Plaut. Men. 704), ut sum acceptus (angelaufen), Plaut.: alqm vehementer, Cic.: alqm male verbis, Cic.: alqm verberibus sic, ut etc., Cic.: alqm verberibus ad necem, Cic.: u. als milit. t.t., alqm male acc., jmdm. eine Schlappe beibringen, Lentul. in Cic. ep. u. Nep. – γγ) in einer gewissen Reihenfolge jmd. aufnehmen, alter ab undecimo tum me iam acceperat annus, ich war damals eben aus dem elften ins nächste (zwölfte) Jahr getreten, Verg. ecl. 8, 39. – c) sinnlich, durch die Sinne aufnehmen, α) mit den äußern od. innern Sinnen hinnehmen, in sich aufnehmen, auffassen, wahrnehmen, vernehmen, eae res, quae sensu accipiuntur, Cic.: acc. oculis animove sensum, Cic.: acc. alqd animo magis quam vultu, Liv.: accipite animis, Verg. – bes. vernehmen = hören, anhören, sich vortragen lassen, vocem, Curt.: sonitum, gemitum, Verg.: clamorem, Sall.: orationem, Cic.: imperium, Curt.: rationem consilii, Caes.: accipite nunc quid imperarit, Cic.: accipe, quā ratione queas ditescere, Hor.: accipe m. folg. direkter Rede, Hor. sat. 2, 3, 307. – u. mit Angabe der Empfindung, der Gemütsstimmung, mit der man Gehörtes aufnimmt, acc. alqd benignis auribus, Plaut., secundis, adversis auribus, Liv.: pronis auribus accipi, williges Gehör finden, Tac.: acc. alqd aequo animo, durius,
    ————
    severe, Cic.: absol., acc. volenti animo de ambobus, Sall. – m. Ang. wie? durch quo modo, quem ad modum, quam in partem, Cic.: moleste et acerbe, Auct. b. Hisp. – β) mit dem Verstande, Erkenntnisvermögen auffassen, fassen, begreifen, verstehen, quae (pars) quo facilius accipi possit, Cels.: quae parum accepi, Cic.: dah. sich über etw. belehren lassen, acc. causam, Cic. – u. etwas erlernen, lernen, haec arte accipi posse, Cic.: eas (artes) non tum primum, Cic.: acc. celeriter od. non difficulter quae traduntur, Nep. u. Quint. (vgl. no. II, c, γ). – γ) mit dem Urteil etw. so u. so aufnehmen, auffassen, ansehen, nehmen, sich auslegen, erklären, alqd aliter atque est, Ter.: alqd ad od. in contumeliam, Ter. u. Curt.: alqd in bonam partem, Cic., bonas in partes, Phaedr.: verbum in duas pluresve sententias, Cornif. rhet.: alqd in omen, Liv., in prodigium, Tac.: alqd omen (als usw.), Curt.: alqd in maius, Liv.: alqd prodigii loco, Tac.: alqd oraculi vice (wie ein O.), Tac.: ultra mortale gaudium, Tac. – m. dopp. Acc., beneficium contumeliam, Cic.: alqd tamquam suum crimen, Tac.: alqd velut omen belli, Liv.: id omen auguriumque ita acceptum est m. folg. Akk. u. Infin., Liv.: quid accipere debeamus figuram, was wir unter F. verstehen müssen, Quint.: u. so Urbis appellatio, etiam si nomen proprium non adicitur, Roma tamen accipitur, unter der Benennung »Stadt« ist Rom zu verstehen, Rom
    ————
    gemeint, Quint. – m. pro u. Abl., omen pro tristi, Curt.: verisimilia pro veris, Liv.; gurdos, quos pro stolidis accipit vulgus, Quint. – m. quasi, wie fabulas quasi Plautinas, Gell. 3, 3, 10: Mortam quasi nomen, Gell. 3, 16, 11.
    B) prägn., annehmen = nicht zurückweisen (Ggstz. reicere, repudiare), a) eig.: munera, Nep.: usuram iniquam ab alqo, Nep.: est in non accipiendo nonnulla gloria, Cic. – b) übtr., annehmen, nicht von sich weisen = sich gefallen lassen, mit etw. sich zufrieden erklären, etw. gelten lassen, zulassen (Ggstz. abnuere, repudiare, vgl. Seyff. Cic. Lael. 40. p. 284 sq.), frenum (bildl.), Verg.: u. non solum frenos sed etiam iugum (bildl.), Liv.: id libenter, Nep.: satisfactionem, Cic. u. Caes.: vitam, Vell.: condicionem (Ggstz. ferre, stellen, u. repudiare, verschmähend zurückweisen), Cic.: pacem (Ggstz. abnuere), Liv.: orationem, Caes.: omen, Cic., od. id augurium, Liv. (vgl. Müller Liv. 1, 7, 11): nomen, in die Wahlliste eintragen lassen, Liv.: iudicium, sich in ein gerichtliches Verfahren einlassen, Cic.: de plebe consulem non acc., Cic.: acc. rogationem, legem, Cic. (dah. lex accipitur, geht durch, Vell.): u. oft im Dialog, accipio, ich lasse es gelten, ich bins zufrieden, gut, Ter., Hor. u.a.
    II) in weiterer Bedeutung = übh. von andern Gegebenes, Mitgeteiltes, Überliefertes usw. ohne unser
    ————
    Zutun empfangen, bekommen, überkommen, erhalten (Ggstz. dare, tradere, reddere), a) überreicht, übergeben, überliefert usw. bekommen: acc. adulterinos nummos pro bonis, Cic.: pecuniam numeratam ab alqo, Nep.: lucrum, Cic.: librum, litteras ab alqo, Cic.: exercitum ab alqo, Caes.: hoc cultu nitentes vos accepi, Curt.: acc. stipendium de publico, Liv.: hereditatem a patre, Nep.: u. so sestertium vicies a patre, Nep.: solis lumen (v. Monde), Cic. – munitionem, angewiesen bekommen, Sall. – venenum, potionem, (einzunehmen) bekommen, Suet. u. Quint. – nomen, cognomentum, s.d. – morem a maioribus, Cic.: salutem ab alqo, Cic.: originem ab alqa re, Frontin. aqu.: plausum, palmam, Cic.: veniam, pacem, Iustin.: beneficiis ultro datis acceptisque, Cic.: id accipere ab alio vicissimque reddere, Cic. – b) zu verwalten-, zur Verwaltung übertragen bekommen, honorem ab alqo, Cic.: consulatum, Eutr.: provinciam, Cic.: muneris partem, Liv.: imperii Romani administrationem, Eutr.: mare placandum, den Auftrag erhalten, die Ruhe zur See herzustellen, Eutr. – c) sinnlich wahrzunehmen bekommen, α) empfinden, fühlen, erleiden, voluptatem ex alqa re, Cic.; vgl. quam (voluptatem) sensus accipiens, Cic.: acc. vulnus, Cic.: plagam, Varr.: dolorem, Cic.: iniuriam, leiden (Ggstz. facere), Cic.: detrimentum, Caes.: damnum, Hor.: cladem, Liv., cladem apud Chaeroneam, Quint. – β) ver-
    ————
    nehmen, hören, erfahren, tertium signum tubā, Curt.: acceptā clade partium, Flor.: multa auribus accepisse, multa vidisse, Cic.: partim quae perspexi his oculis, partim quae accepi auribus, Ter.: cum optatissimum nuntium accepissem m. folg. Acc. u. Infinit., Cic.: postquam acceperunt m. folg. Acc. u. Infinit., Liv.: si te aequo animo ferre accipiet, Ter.: quae gerantur, accipies ex Pollione, Cic. – bes. überkommen durch Hörensagen, durch histor. Überlieferung, m. allg. Acc. neutr., quae neque fieri possunt neque fando umquam accepit quisquam, Plaut.: haec audivimus de clarissimorum virorum consiliis et factis, haec accepimus, haec legimus, Cic. Sest. 139: mit best. Acc., nullum ipsos mare ne famā quidem accepisse, Curt. 9, 9 (34), 6: famā atque auditione accepisse m. folg. Acc. u. Infinit., Cic.: a maioribus memoriā sic accepisse, Cato fr.: accepisse u. a patribus accepisse, u. a maioribus sic accepisse m. folg. Acc. u. Infinit., Cic.: sic a patribus accepimus, Cic.: ut accepi a senibus, Cic.: ut de Hercule accepimus, Cic. – γ) durch Unterricht überkommen, lernen, erlernen, elementa prima litterarum, Eutr.: usum ac disciplinam (Kriegsübung u. Kriegszucht) ab alqo, Caes.: primas artes ab iisdem magistris, Ov. – accipin = accipisne, accepistin = accepistine, Komik. (s. Müller Nachträge zur Plaut. Prof. S. 101). – Archaist. Fut. exact. accepso, Pacuv. tr. 325. – arch. Infin. accipei = accipi,
    ————
    Corp. inscr. Lat. 1, 202. col. 2, 29: u. parag. Infin. accipier, Nov. com. 97 R. – arch. Partiz. accipiundus Cato r.r. 2, 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > accipio

  • 53 incipio

    in-cipio, cēpī, ceptum, ere (in u. capio), eig. anfassen, angreifen; dah. etw. anfangen, beginnen, mit etw. den Anfang machen (Ggstz. desinere, relinquere, desistere), I) tr.: A) im allg.: α) mit Acc.: iter, Plaut.: bellum (Ggstz. bellum deponere), Sall.: proelium, Sall.: pugnam, Liv.: opus, Liv.: facinus, Sall.: quid incipiam? Ter. – Passiv, proelium incipitur, Sall.: saxis glandibusque proelium incipitur, Tac.: satis cito incipi victoriam, Tac.: inceptam oppugnationem relinquere, Caes.: per ver incipiendus erat (annus), Ov. fast. 1, 150: quod finitur inceptum est, Lact. – β) absol. (Ggstz. desinere, deponi), sapere aude, incipe, Hor.: puto illum pridie incipere, postero die finire (aufhört), Petron.: ut (epistula) saepe incipere, saepe desinere videatur, Plin. ep.: ut incipiendi ratio fuerit, ita sit desinendi modus, Cic. – m. ab u. Abl., a fine, Sen., ab ultimo, Sen. rhet.: ab iisdem verbis plura acriter et instanter incipiunt et in iisdem desinunt, Quint.: si non ab eo, quo modo desitum erit, deinceps incipietur, Cic.: optime manus a sinistra parte incipit, in dextra deponitur, Quint. – m. bl. Abl. womit? verbum petant, quo incipiant, Quint. 10, 7, 21. – B) prägn., zu reden, zu singen beginnen, anfangen, absol.: sic statim rex incipit, Sall.: incipe, Damoeta; tu deinde sequere, Menalca, Verg.: incipit ›mi Pamphile etc.‹, Ter. – m. ab u. Abl., incipiam ab
    ————
    honore publico, Varro LL.: a Iove incipiendum, Cic.: unde igitur potius incipiam quam ab ea civitate, quae tibi una in amore atque deliciis fuit, aut ex quo potius numero quam ex ipsis laudatoribus tuis? Cic. II. Verr. 4, 3. – II) intr. anfangen, den Anfang nehmen, beginnen (Ggstz. desinere), tum incipere ver arbitrabatur, Cic.: incipiente febriculā, Cic.: die incipiente (Ggstz. die iam in vesperum declinante), Colum.: mox Idumaea incipit, Plin. – m. Abl. womit? wo? frigoribus incipit annus, Ov. fast. 1, 149.: tertius Europae sinus Acroceraunicis montibus incipit, finitur Hellesponto, Plin. 4, 1: mit Abl. wann? quamquam censuissent patres, ut principium anni inciperet mense Decembri, Tac. ann. 13, 10. – mit cum (zugleich mit) u. Abl., cum hoc (aequinoctio) corus incipit, Plin. 2, 126. – m. Adv. wo? si explorandum est, ubi controversia incipiat, Quint. 7, 1, 8. – m. Infin.: iter ingredi, Enn. fr.: iter facere, Caes.: aegrotare, Varro fr.: inc. bella gerere, Cic.: loqui, das Wort ergreifen, Cic.: diaetā curare, Cic.: maturescere, v. Getreide, Caes.: ictus erat, quā crus esse incipit, Ov.: ut homines mortem vel optare incipiant vel certe timere desistant, Cic.: antequam incipiat marcescere, Veget. mul. – Archaist. Konj. Perf. incepsit, Paul. ex Fest. 107, 20.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > incipio

  • 54 annales

    annālis, e, adj. [annus].
    I.
    Continuing a year, annual:

    tempus, cursus,

    Varr. R. R. 1, 27, 1; so Dig. 14, 2, 1; 38, 17, 6.—
    II.
    A.. Relating to the year or the age: Lex Villia Annalis, the law passed B. C. 180 by L. Villius, which determined the age necessary for election to an office of state (for the quæstorship, 31; for the office of ædile, 37; for the praetorship, 40;

    and for the consulship, 43 years): legibus annalibus grandiorem aetatem ad consulatum constituebant,

    Cic. Phil. 5, 17; cf.:

    eo anno (573 A. U. C.) rogatio primum lata est ab L. Villio tribuno plebis, quot annos nati quemque magistratum peterent caperentque. Inde cognomen familiae inditum, ut annales appellarentur,

    Liv. 40, 44; cf. also Cic. de Or. 2, 65.—
    B.
    annālis, is (abl. reg. annali, Cic. Brut. 15, 58; Nep. Hann. 13, 1; but annalei, Varr. ap. Charis. 1, 17, p. 97:

    annale,

    Ascon. ad Cic. Pis. 22, 52; v. Neue, Formenl. I. p. 224), subst. m. (sc. liber), most freq. in plur.: an-nāles, ium (sc. libri), an historical work, in which the occurrences of the year are chronologically recorded, chronicles, annals (diff. from historia, a philosophical narration. following the internal relation of events, Ver. Fl. ap. Gell. 5, 18; cf. Cic. Or. 20).
    1.
    Spec., from the most ancient per. down to the time of the Gracchi, when a literature had been formed, each pontifex maximus wrote down the occurrences of his year on tablets, which were hung up in his dwelling for the information of the public. Such tablets, accordingly, received the name of Annales Maximi (not to be confounded with the Libri Pontificales sive Pontificii, which contained instructions and liturgies for the holy rites). See the class. passages, Cic. de Or. 2, 12, 51; id. Rep. 1, 16; Fest. s. v. maximi, and cf. Creuz. ad Cic. N. D. 1, 30; id. Leg. 1, 2; Niebuhr, Rom. Hist. 1, 277 sq. From these sources the Rom. histt. drew, and hence called their works, in gen., Annales. The most renowned among the annalists of the ancient period are Q. Fabius Pictor, M. Porcius Cato, and L. Calpurnius Piso (cf. Cic. de Or. 2, 12, 51); in the time of the emperors, Tacitus named one of his hist. works Annales, since in it the history of Rome, from the death of Aug. until the time of Nero, was given acc. to the annual succession of events; cf. Bähr, Lit. Gesch. p. 255 sq.; 301 sq.; 313 sq.; Teuffel, Rom. Lit. § 333, 1.—Annalis in sing., Cic. Att. 12, 23; id. Brut. 15; Nep. Hann. 13, 1; Plin. 7, 28, 29, § 101.—Adj., with liber, Ver. Fl. in the above-cited passage, and Quint. 6, 3, 68.—
    2.
    In gen., records, archives, history:

    carminibus antiquis, quod unum apud illos memoriae et annalium genus est,

    Tac. G. 2:

    annalibus traditum (est) coram rege,

    Vulg. Esth. 2, 23:

    annales priorum temporum,

    ib. ib. 6, 1.—
    C.

    Lewis & Short latin dictionary > annales

  • 55 annalia

    annālis, e, adj. [annus].
    I.
    Continuing a year, annual:

    tempus, cursus,

    Varr. R. R. 1, 27, 1; so Dig. 14, 2, 1; 38, 17, 6.—
    II.
    A.. Relating to the year or the age: Lex Villia Annalis, the law passed B. C. 180 by L. Villius, which determined the age necessary for election to an office of state (for the quæstorship, 31; for the office of ædile, 37; for the praetorship, 40;

    and for the consulship, 43 years): legibus annalibus grandiorem aetatem ad consulatum constituebant,

    Cic. Phil. 5, 17; cf.:

    eo anno (573 A. U. C.) rogatio primum lata est ab L. Villio tribuno plebis, quot annos nati quemque magistratum peterent caperentque. Inde cognomen familiae inditum, ut annales appellarentur,

    Liv. 40, 44; cf. also Cic. de Or. 2, 65.—
    B.
    annālis, is (abl. reg. annali, Cic. Brut. 15, 58; Nep. Hann. 13, 1; but annalei, Varr. ap. Charis. 1, 17, p. 97:

    annale,

    Ascon. ad Cic. Pis. 22, 52; v. Neue, Formenl. I. p. 224), subst. m. (sc. liber), most freq. in plur.: an-nāles, ium (sc. libri), an historical work, in which the occurrences of the year are chronologically recorded, chronicles, annals (diff. from historia, a philosophical narration. following the internal relation of events, Ver. Fl. ap. Gell. 5, 18; cf. Cic. Or. 20).
    1.
    Spec., from the most ancient per. down to the time of the Gracchi, when a literature had been formed, each pontifex maximus wrote down the occurrences of his year on tablets, which were hung up in his dwelling for the information of the public. Such tablets, accordingly, received the name of Annales Maximi (not to be confounded with the Libri Pontificales sive Pontificii, which contained instructions and liturgies for the holy rites). See the class. passages, Cic. de Or. 2, 12, 51; id. Rep. 1, 16; Fest. s. v. maximi, and cf. Creuz. ad Cic. N. D. 1, 30; id. Leg. 1, 2; Niebuhr, Rom. Hist. 1, 277 sq. From these sources the Rom. histt. drew, and hence called their works, in gen., Annales. The most renowned among the annalists of the ancient period are Q. Fabius Pictor, M. Porcius Cato, and L. Calpurnius Piso (cf. Cic. de Or. 2, 12, 51); in the time of the emperors, Tacitus named one of his hist. works Annales, since in it the history of Rome, from the death of Aug. until the time of Nero, was given acc. to the annual succession of events; cf. Bähr, Lit. Gesch. p. 255 sq.; 301 sq.; 313 sq.; Teuffel, Rom. Lit. § 333, 1.—Annalis in sing., Cic. Att. 12, 23; id. Brut. 15; Nep. Hann. 13, 1; Plin. 7, 28, 29, § 101.—Adj., with liber, Ver. Fl. in the above-cited passage, and Quint. 6, 3, 68.—
    2.
    In gen., records, archives, history:

    carminibus antiquis, quod unum apud illos memoriae et annalium genus est,

    Tac. G. 2:

    annalibus traditum (est) coram rege,

    Vulg. Esth. 2, 23:

    annales priorum temporum,

    ib. ib. 6, 1.—
    C.

    Lewis & Short latin dictionary > annalia

  • 56 annalis

    annālis, e, adj. [annus].
    I.
    Continuing a year, annual:

    tempus, cursus,

    Varr. R. R. 1, 27, 1; so Dig. 14, 2, 1; 38, 17, 6.—
    II.
    A.. Relating to the year or the age: Lex Villia Annalis, the law passed B. C. 180 by L. Villius, which determined the age necessary for election to an office of state (for the quæstorship, 31; for the office of ædile, 37; for the praetorship, 40;

    and for the consulship, 43 years): legibus annalibus grandiorem aetatem ad consulatum constituebant,

    Cic. Phil. 5, 17; cf.:

    eo anno (573 A. U. C.) rogatio primum lata est ab L. Villio tribuno plebis, quot annos nati quemque magistratum peterent caperentque. Inde cognomen familiae inditum, ut annales appellarentur,

    Liv. 40, 44; cf. also Cic. de Or. 2, 65.—
    B.
    annālis, is (abl. reg. annali, Cic. Brut. 15, 58; Nep. Hann. 13, 1; but annalei, Varr. ap. Charis. 1, 17, p. 97:

    annale,

    Ascon. ad Cic. Pis. 22, 52; v. Neue, Formenl. I. p. 224), subst. m. (sc. liber), most freq. in plur.: an-nāles, ium (sc. libri), an historical work, in which the occurrences of the year are chronologically recorded, chronicles, annals (diff. from historia, a philosophical narration. following the internal relation of events, Ver. Fl. ap. Gell. 5, 18; cf. Cic. Or. 20).
    1.
    Spec., from the most ancient per. down to the time of the Gracchi, when a literature had been formed, each pontifex maximus wrote down the occurrences of his year on tablets, which were hung up in his dwelling for the information of the public. Such tablets, accordingly, received the name of Annales Maximi (not to be confounded with the Libri Pontificales sive Pontificii, which contained instructions and liturgies for the holy rites). See the class. passages, Cic. de Or. 2, 12, 51; id. Rep. 1, 16; Fest. s. v. maximi, and cf. Creuz. ad Cic. N. D. 1, 30; id. Leg. 1, 2; Niebuhr, Rom. Hist. 1, 277 sq. From these sources the Rom. histt. drew, and hence called their works, in gen., Annales. The most renowned among the annalists of the ancient period are Q. Fabius Pictor, M. Porcius Cato, and L. Calpurnius Piso (cf. Cic. de Or. 2, 12, 51); in the time of the emperors, Tacitus named one of his hist. works Annales, since in it the history of Rome, from the death of Aug. until the time of Nero, was given acc. to the annual succession of events; cf. Bähr, Lit. Gesch. p. 255 sq.; 301 sq.; 313 sq.; Teuffel, Rom. Lit. § 333, 1.—Annalis in sing., Cic. Att. 12, 23; id. Brut. 15; Nep. Hann. 13, 1; Plin. 7, 28, 29, § 101.—Adj., with liber, Ver. Fl. in the above-cited passage, and Quint. 6, 3, 68.—
    2.
    In gen., records, archives, history:

    carminibus antiquis, quod unum apud illos memoriae et annalium genus est,

    Tac. G. 2:

    annalibus traditum (est) coram rege,

    Vulg. Esth. 2, 23:

    annales priorum temporum,

    ib. ib. 6, 1.—
    C.

    Lewis & Short latin dictionary > annalis

  • 57 Caesar

    Caesar, ăris (CAESERIS, C. I. L. 4, 2308; Inscr. Orell. 4205: CAESARVS, C. I. L. 1, 696), m., = Kaisar [a caeso matris utero, Plin. 7, 9, 7, § 47; cf. Non. p. 556, 32:

    a caesarie dictus, qui scilicet cum caesarie natus est,

    Fest. p. 44; cf. Comment. p. 383. Both etymm. also in Isid. Orig. 9, 3, 12, and Spart. Ael. Ver. 2. Better acc. to Doed. Syn. III. p. 17, from caesius, caeruleus, the color of the skin; cf. Rufus], a cognomen in the gens Julia. Of these the most celebrated, C.Julius Caesar, distinguished as general, orator, statesman, and author, was assassinated by Brutus and Cassius, B.C. 44. After him all the emperors bore the name Caesar, with the title Augustus, until, under Adrian, this difference arose: Augustus designated the ruling emperor; Caesar, the heir to the throne, the crown-prince, etc., Spart. Ael. Ver. 1, § 2; Aur. Vict. Caes. 13, § 12.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Caesărīnus, a, um, adj., of or relating to the triumvir Julius Cœsar, Cœsarian:

    celeritas,

    Cic. Att. 16, 10, 1 Orell. N.cr.
    B.
    Caesărĭānus, a, um, adj.
    1.
    Of the triumvir Cœsar, Cœsarian:

    bellum civile,

    Nep. Att. 7, 1.— Hence, Caesărĭāni, ōrum, m., the adherents of Cœsar in the civil war (as Pompeiani, his opponents), Hirt. B. Afr. 13: orationes, orations of Cicero in which Cœsar was praised (pro Marcello, Deiotaro, De Provinciis Consularibus, etc.), Serv. ad Verg. G. 2, 131.—
    2.
    Imperial, Vop. Carin. init.:

    Pallas (esp. honored by Domitian),

    Mart. 8, 1.—Hence, subst.
    a.
    Caesărĭāni, ōrum, m.
    (α).
    A class of provincial imperial officers, Cod. Just. 10, 1, 5; 10, 1, 7; Cod. Th. 10, 7.—
    (β).
    Partisans of Cœsar, Auct. B. Afr. 13; Flor. 4, 3.—
    b.
    Caesărĭānum, i, n., a kind of eye-salve, Cels. 6, 6, n. 27.—
    C.
    Caesă-rĕus, a, um, adj.
    1.
    Of or pertaining to the triumvir Cœsar, Cœsarian (mostly poet.):

    sanguis,

    Ov. M. 1, 201:

    Penates,

    id. ib. 15, 864:

    Vesta,

    id. ib. 15, 865:

    forum,

    founded by him, Stat. S. 1, 1, 85.—
    2.
    Imperial:

    amphitheatrum,

    built by the emperor Domitian, Mart. Spect. 1, 7:

    leones,

    presented by Domitian in the fight of wild beasts, id. Epigr. 1, 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Caesar

  • 58 Caesariani

    Caesar, ăris (CAESERIS, C. I. L. 4, 2308; Inscr. Orell. 4205: CAESARVS, C. I. L. 1, 696), m., = Kaisar [a caeso matris utero, Plin. 7, 9, 7, § 47; cf. Non. p. 556, 32:

    a caesarie dictus, qui scilicet cum caesarie natus est,

    Fest. p. 44; cf. Comment. p. 383. Both etymm. also in Isid. Orig. 9, 3, 12, and Spart. Ael. Ver. 2. Better acc. to Doed. Syn. III. p. 17, from caesius, caeruleus, the color of the skin; cf. Rufus], a cognomen in the gens Julia. Of these the most celebrated, C.Julius Caesar, distinguished as general, orator, statesman, and author, was assassinated by Brutus and Cassius, B.C. 44. After him all the emperors bore the name Caesar, with the title Augustus, until, under Adrian, this difference arose: Augustus designated the ruling emperor; Caesar, the heir to the throne, the crown-prince, etc., Spart. Ael. Ver. 1, § 2; Aur. Vict. Caes. 13, § 12.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Caesărīnus, a, um, adj., of or relating to the triumvir Julius Cœsar, Cœsarian:

    celeritas,

    Cic. Att. 16, 10, 1 Orell. N.cr.
    B.
    Caesărĭānus, a, um, adj.
    1.
    Of the triumvir Cœsar, Cœsarian:

    bellum civile,

    Nep. Att. 7, 1.— Hence, Caesărĭāni, ōrum, m., the adherents of Cœsar in the civil war (as Pompeiani, his opponents), Hirt. B. Afr. 13: orationes, orations of Cicero in which Cœsar was praised (pro Marcello, Deiotaro, De Provinciis Consularibus, etc.), Serv. ad Verg. G. 2, 131.—
    2.
    Imperial, Vop. Carin. init.:

    Pallas (esp. honored by Domitian),

    Mart. 8, 1.—Hence, subst.
    a.
    Caesărĭāni, ōrum, m.
    (α).
    A class of provincial imperial officers, Cod. Just. 10, 1, 5; 10, 1, 7; Cod. Th. 10, 7.—
    (β).
    Partisans of Cœsar, Auct. B. Afr. 13; Flor. 4, 3.—
    b.
    Caesărĭānum, i, n., a kind of eye-salve, Cels. 6, 6, n. 27.—
    C.
    Caesă-rĕus, a, um, adj.
    1.
    Of or pertaining to the triumvir Cœsar, Cœsarian (mostly poet.):

    sanguis,

    Ov. M. 1, 201:

    Penates,

    id. ib. 15, 864:

    Vesta,

    id. ib. 15, 865:

    forum,

    founded by him, Stat. S. 1, 1, 85.—
    2.
    Imperial:

    amphitheatrum,

    built by the emperor Domitian, Mart. Spect. 1, 7:

    leones,

    presented by Domitian in the fight of wild beasts, id. Epigr. 1, 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Caesariani

  • 59 Caesarianum

    Caesar, ăris (CAESERIS, C. I. L. 4, 2308; Inscr. Orell. 4205: CAESARVS, C. I. L. 1, 696), m., = Kaisar [a caeso matris utero, Plin. 7, 9, 7, § 47; cf. Non. p. 556, 32:

    a caesarie dictus, qui scilicet cum caesarie natus est,

    Fest. p. 44; cf. Comment. p. 383. Both etymm. also in Isid. Orig. 9, 3, 12, and Spart. Ael. Ver. 2. Better acc. to Doed. Syn. III. p. 17, from caesius, caeruleus, the color of the skin; cf. Rufus], a cognomen in the gens Julia. Of these the most celebrated, C.Julius Caesar, distinguished as general, orator, statesman, and author, was assassinated by Brutus and Cassius, B.C. 44. After him all the emperors bore the name Caesar, with the title Augustus, until, under Adrian, this difference arose: Augustus designated the ruling emperor; Caesar, the heir to the throne, the crown-prince, etc., Spart. Ael. Ver. 1, § 2; Aur. Vict. Caes. 13, § 12.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Caesărīnus, a, um, adj., of or relating to the triumvir Julius Cœsar, Cœsarian:

    celeritas,

    Cic. Att. 16, 10, 1 Orell. N.cr.
    B.
    Caesărĭānus, a, um, adj.
    1.
    Of the triumvir Cœsar, Cœsarian:

    bellum civile,

    Nep. Att. 7, 1.— Hence, Caesărĭāni, ōrum, m., the adherents of Cœsar in the civil war (as Pompeiani, his opponents), Hirt. B. Afr. 13: orationes, orations of Cicero in which Cœsar was praised (pro Marcello, Deiotaro, De Provinciis Consularibus, etc.), Serv. ad Verg. G. 2, 131.—
    2.
    Imperial, Vop. Carin. init.:

    Pallas (esp. honored by Domitian),

    Mart. 8, 1.—Hence, subst.
    a.
    Caesărĭāni, ōrum, m.
    (α).
    A class of provincial imperial officers, Cod. Just. 10, 1, 5; 10, 1, 7; Cod. Th. 10, 7.—
    (β).
    Partisans of Cœsar, Auct. B. Afr. 13; Flor. 4, 3.—
    b.
    Caesărĭānum, i, n., a kind of eye-salve, Cels. 6, 6, n. 27.—
    C.
    Caesă-rĕus, a, um, adj.
    1.
    Of or pertaining to the triumvir Cœsar, Cœsarian (mostly poet.):

    sanguis,

    Ov. M. 1, 201:

    Penates,

    id. ib. 15, 864:

    Vesta,

    id. ib. 15, 865:

    forum,

    founded by him, Stat. S. 1, 1, 85.—
    2.
    Imperial:

    amphitheatrum,

    built by the emperor Domitian, Mart. Spect. 1, 7:

    leones,

    presented by Domitian in the fight of wild beasts, id. Epigr. 1, 7, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Caesarianum

  • 60 verto

    verto ( vorto), ti, sum, 3 ( inf. vortier, Plaut. Rud. 3, 6, 48; Lucr. 1, 710; 2, 927; 5, 1199 al.), v. a. and n. [Sanscr. root vart-, to apply one's self, turn; cf. vart-ukas, round].
    I.
    Act., to turn, to turn round or about (syn.: verso, contorqueo).
    A.
    Lit.:

    (luna) eam partem, quaecumque est ignibus aucta, Ad speciem vertit nobis,

    Lucr. 5, 724:

    speciem quo,

    id. 4, 242:

    ora huc et huc,

    Hor. Epod. 4, 9:

    terga,

    Ov. Tr. 3, 5, 6:

    gradu discedere verso,

    id. M. 4, 338:

    verso pede,

    id. ib. 8, 869:

    pennas,

    i. e. to fly away, Prop. 2, 24, 22 (3, 19, 6):

    cardinem,

    Ov. M. 14, 782:

    fores tacito cardine,

    Tib. 1, 6, 12: cadum, to turn or tip up, Hor. C. 3, 29, 2:

    versā pulvis inscribitur hastā,

    inverted, Verg. A. 1, 478:

    verte hac te, puere,

    Plaut. Ps. 1, 3, 29; cf.:

    verti me a Minturnis Arpinum versus,

    Cic. Att. 16, 10, 1:

    cum haesisset descendenti (virgini) stola, vertit se et recollegit,

    Plin. Ep. 4, 11, 9:

    ante tuos quotiens verti me, perfida, postes,

    Prop. 1, 16, 43:

    Pompeiani se verterunt et loco cesserunt,

    turned about, wheeled about, fled, Caes. B. C. 3, 51; cf.:

    vertere terga,

    to turn one's back, run away, betake one's self to flight, id. B. G. 1, 53; 3, 21; id. B. C. 1, 47; 3, 63 fin.; Liv. 1, 14, 9; cf.

    also: hostem in fugam,

    to put to flight, rout, id. 30, 33, 16;

    Auct. B. Afr. 17: iter retro,

    Liv. 28, 3, 1:

    hiems (piscis) ad hoc mare,

    Hor. Epod. 2, 52: fenestrae in viam versae, turned or directed towards, looking towards, Liv. 1, 41, 4; cf.:

    mare ad occidentem versum,

    id. 36, 15, 9:

    Scytharum gens ab oriente ad septentrionem se vertit,

    Curt. 7, 7, 3:

    (Maeander) nunc ad fontes, nunc in mare versus,

    Ov. M. 8, 165: terram aratro, to turn up or over, to plough, etc., Hor. S. 1, 1, 28:

    ferro terram,

    Verg. G. 1, 147:

    glaebas (aratra),

    Ov. M. 1, 425; 5, 477:

    solum bidentibus,

    Col. 4, 5:

    agros bove,

    Prop. 3, 7, 43 (4, 6, 43):

    collem,

    Col. 3, 13, 8:

    freta lacertis (in rowing),

    Verg. A. 5, 141:

    ex illā pecuniā magnam partem ad se vortit,

    Cic. Div. in Caecil. 17, 57.—Mid.: vertier ad lapidem, to turn or incline one's self towards, Lucr. 5, 1199:

    congressi... ad caedem vertuntur,

    Liv. 1, 7, 2; so,

    versi in fugam hostes,

    Tac. H. 2, 26; cf.:

    Philippis versa acies retro,

    Hor. C. 3, 4, 26:

    sinit hic violentis omnia verti Turbinibus,

    to whirl themselves about, Lucr. 5, 503:

    magnus caeli si vortitur orbis,

    id. 5, 510:

    vertitur interea caelum,

    revolves, Verg. A. 2, 250:

    squamarum serie a caudā ad caput versā,

    reaching, Plin. 28, 8, 30, § 119.—
    B.
    Trop.
    1.
    In gen., to turn:

    ne ea, quae reipublicae causa egerit, in suam contumeliam vertat,

    Caes. B. C. 1, 8:

    in suam rem litem vertendo,

    Liv. 3, 72, 2:

    usum ejus (olei) ad luxuriam vertere Graeci,

    Plin. 15, 4, 5, § 19; cf.:

    aliquid in rem vertere,

    turn to account, make profitable, Dig. 15, 3, 1 sqq.:

    edocere, quo sese vertant sortes,

    Enn. Trag. v. 64 Vahl.; Verg. A. 1, 671:

    ne sibi vitio verterent, quod abesset a patriā,

    Cic. Fam. 7, 6, 1:

    idque omen in Macedonum metum verterunt Tyrii,

    Curt. 4, 2, 13:

    in religionem vertentes comitia biennic habita,

    making a matter of religious scruple, Liv. 5, 14, 2:

    aquarum insolita magnitudo in religionem versa,

    id. 30, 38, 10; cf. id. 26, 11, 3:

    id ipsum quod iter belli esset obstructum, in prodigium et omen imminentium cladium vertebatur,

    Tac. H. 1, 86 fin.:

    vertere in se Cotyi data,

    to appropriate, id. A. 2, 64:

    perii! quid agam? quo me vertam?

    Ter. Hec. 4, 1, 1:

    quo se verteret, non habebat,

    Cic. Phil. 2, 29, 74; id. Div. 2, 72, 149:

    Philippus totus in Persea versus,

    inclined towards him, Liv. 40, 5, 9:

    toti in impetum atque iram versi,

    id. 25, 16, 19:

    si bellum omne eo vertat,

    id. 26, 12, 13:

    di vortant bene, Quod agas,

    cause to turn out well, prosper, Ter. Hec. 1, 2, 121; cf. infra, II. B.; so,

    in melius somnia,

    Tib. 3, 4, 95.—
    2.
    In partic.
    a.
    To turn, i. e. to change, aller, transform (syn. muto):

    Juppiter In Amphitruonis vortit sese imaginem,

    Plaut. Am. prol. 121:

    in anginam ego nunc me velim vorti,

    id. Most. 1. 3, 61:

    omnes natura cibos in corpora viva Vertit,

    Lucr. 2, 880: vertunt se fluvii frondes et pabula laeta In pecudes; vertunt pecudes [p. 1978] in corpora nostra Naturam, id. 2, 875 sq.; cf.:

    cum terra in aquam se vertit,

    Cic. N. D. 3, 12, 31:

    verte omnis tete in facies,

    Verg. A. 12, 891:

    ego, quae memet in omnia verti,

    id. ib. 7, 309:

    tot sese vertit in ora,

    id. ib. 7, 328:

    inque deum de bove versus erat,

    Ov. F. 5, 616:

    Auster in Africum se vertit,

    Caes. B. C. 3, 26 fin.; cf. Liv. 30, 24, 7:

    semina malorum in contrarias partes se vertere,

    Cic. Div. 2, 14, 33:

    omnia versa et mutata in pejorem partem,

    id. Rosc. Am. 36, 103:

    cur nunc tua quisquam Vertere jussa potest,

    Verg. A. 10, 35:

    hic continentiam et moderationem in superbiam ac lasciviam vertit,

    Curt. 6, 6, 1; cf.:

    fortuna hoc militiae probrum vertit in gloriam,

    id. 9, 10, 28:

    versus civitatis status,

    Tac. A. 1, 4:

    versis ad prospera fatis,

    Ov. H. 16, 89: solum, to change one's country, i. e. to emigrate or go into exile, Cic. Balb. 11, 28; Amm. 15, 3, 11 et saep.; v. solum. —With abl. (rare and poet.):

    nullā tamen alite verti Dignatur,

    Ov. M. 10, 157; cf.

    muto.—Prov.: in fumum et cinerem vertere,

    to turn into smoke, dissipate, Hor. Ep. 1, 15, 39.—Mid.:

    omnia vertuntur: certe vertuntur amores,

    Prop. 2, 8, 7 (9):

    saevus apertam In rabiem coepit verti jocus,

    Hor. Ep. 2, 1, 149.—
    b.
    To exchange, interchange: nos divitem istum meminimus adque iste pauperes nos;

    vorterunt sese memoriae,

    Plaut. Truc. 2, 1, 11; cf.:

    vorsis gladiis depugnarier,

    id. Cas. 2, 5, 36.—
    c.
    Of literary productions, to turn into another language, to translate (syn.:

    transfero, interpretor, reddo): Philemo scripsit, Plautus vortit barbare,

    Plaut. Trin. prol. 19:

    si sic verterem Platonem, ut verteruntnostri poëtae fabulas,

    Cic. Fin. 1, 3, 7:

    verti etiam multa de Graecis,

    id. Tusc. 2, 11, 26:

    annales Acilianos ex Graeco in Latinum sermonem vertit,

    Liv. 25, 39, 12.—
    d.
    To ply:

    stimulos sub pectore vertit Apollo,

    i. e. stimulates the fury, Verg. A. 6, 101.—
    e.
    In partic., like our to turn upside down, i. e. to overturn, overthrow, subvert, destroy (= everto):

    Callicratidas cum multa fecisset egregie, vertit ad extremum omnia,

    Cic. Off. 1, 24, 84:

    agerent, verterent cuncta,

    Tac. H. 1, 2; id. A. 2, 42; 3, 36:

    Cycnum Vi multā,

    Ov. M. 12, 139:

    fluxas Phrygiae res fundo,

    Verg. A. 10, 88; 1, 20; 2, 652:

    vertere ab imo moenia Trojae,

    id. ib. 5, 810:

    Ilion fatalis incestusque judex... vertit in pulverem,

    Hor. C. 3, 3, 20:

    proceras fraxinos,

    id. ib. 3, 25, 16:

    ab imo regna,

    Sen. Hippol. 562:

    Penates,

    id. Troad. 91:

    puppem,

    Luc. 3, 650:

    fortunas,

    Amm. 28, 3, 1.—
    f.
    Mid., from the idea of turning round in a place, to be engaged in, to be in a place or condition; also to turn, rest, or depend upon a thing:

    jam homo in mercaturā vortitur,

    Plaut. Most. 3, 1, 109:

    res in periculo vortitur,

    id. Merc. 1, 2, 12; Phaedr. 2, 8, 19; so,

    res vertitur in majore discrimine,

    Liv. 6, 36, 7:

    ipse catervis Vertitur in mediis,

    Verg. A. 11, 683:

    omnia in unius potestate ac moderatione vertentur,

    Cic. Verr. 1, 7, 20; so,

    spes civitatis in dictatore,

    Liv. 4, 31, 4:

    totum id in voluntate Philippi,

    id. 37, 7, 8:

    causa in jure,

    Cic. Brut. 39, 145:

    hic victoria,

    Verg. A. 10, 529:

    cum circa hanc consultationem disceptatio omnis verteretur,

    Liv. 36, 7, 1:

    puncto saepe temporis maximarum rerum momenta verti,

    id. 3, 27, 7.— Impers.:

    vertebatur, utrum manerent in Achaico concilio Lacedaemonii, an, etc.,

    Liv. 39, 48, 3.—
    g.
    To ascribe, refer:

    quae fuerunt populis magis exitio quam fames morbique, quaeque alia in deum iras velut ultima malorum vertunt,

    Liv. 4, 9, 3 Weissenb. ad loc.:

    cum omnium secundorum adversorumque in deos verterent,

    id. 28, 11, 1.—
    h.
    = considero; exercitum majorum more vortere, Sall. ap. Serv. ad Verg. A. 5, 408 dub. (Sall. H. inc. 51 Dietsch ad loc.).
    II. A.
    Lit.:

    depulsi aemulatione alio vertunt,

    Tac. A. 1, 18:

    eoque audaciae provectum ut verteret, etc.,

    id. ib. 4, 10:

    utinam mea vocula dominae vertat in auriculas!

    Prop. 1, 16, 28:

    versuros extemplo in fugam omnes ratus,

    Liv. 38, 26, 8 (but in Lucr. 5, 617 the correct read. is cancri se ut vortat).—
    B.
    Trop., to turn, change, etc.:

    jam verterat fortuna,

    Liv. 5, 49, 5:

    libertatem aliorum in suam vertisse servitutem conquerebantur,

    id. 2, 3, 3:

    totae solidam in glaciem vertere lacunae,

    Verg. G. 3, 365: verterat pernicies in accusatorem, Tac. A. 11, 37:

    quod si esset factum, detrimentum in bonum verteret,

    Caes. B. C. 3, 73 fin.:

    ea ludificatio veri in verum vertit,

    Liv. 26, 6, 16: talia incepta, ni in consultorem vertissent, reipublicae pestem factura, against, Sall. H. inc. 89 Dietsch:

    neque inmerito suum ipsorum exemplum in eos versurum,

    Liv. 7, 38, 6:

    si malus est, male res vortunt, quas agit,

    turn out badly, Plaut. Pers. 4, 1, 5; so,

    quae res tibi vertat male,

    Ter. Ad. 2, 1, 37:

    quod bene vertat, castra Albanos Romanis castris jungere jubet (= cum bonis omnibus),

    Liv. 1, 28, 1; 3, 62, 5; 3, 35, 8:

    quod bene verteret,

    Curt. 5, 4, 12; 7, 11, 14:

    hos illi (quod nec vertat bene), mittimus haedos,

    Verg. E. 9, 6.—
    b.
    Annus, mensis vertens, the course or space of a year, of a month:

    anno vertente sine controversiā (petisses),

    Cic. Quint. 12, 40; so,

    anno vertente,

    id. N. D. 2, 20, 53; Nep. Ages. 4, 4; cf.:

    apparuisse numen deorum intra finem anni vertentis,

    Cic. Phil. 13, 10, 22:

    tu si hanc emeris, Numquam hercle hunc mensem vortentem, credo, servibit tibi,

    Plaut. Pers. 4, 4, 76; Macr. S. 1, 14.—
    (β).
    Pregn.: annus vertens, the great year or cycle of the celestial bodies (a space of 15,000 solar years), Cic. Rep. 6, 22, 24.—Hence, ver-sus ( vors-), or (much less freq.) ver-sum ( vors-), adv., turned in the direction of, towards a thing; usu. after the name of a place to which motion is directed (orig. a part., turned towards, facing, etc., and so always in Livy; cf. Liv. 1, 18, 6 Weissenb. ad loc.; 1, 41, 4; 9, 2, 15).
    A.
    Form versus (vors-).
    1.
    After ad and acc.:

    T. Labienum ad Oceanum versus... proficisci jubet,

    Caes. B. G. 6, 33: ad Alpes versus, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 15, 2:

    ad Cercinam insulam versus, Auct. B. Afr. 8, 3: ad Cordubam versus, Auct. B. Hisp. 11: modo ad Urbem, modo in Galliam versus,

    Sall. C. 56, 4. —
    2.
    After in and acc.:

    in agrum versus,

    Varr. R. R. 3, 5, 10:

    in forum versus,

    Cic. Lael. 25, 96:

    in Arvernos versus,

    Caes. B. G. 7, 8: si in urbem versus venturi erunt, Traj. ap. Plin. Ep. 10, 78 (82), 3.—
    3.
    After acc. alone (class. only with names of towns and small islands):

    verti me a Minturnis Arpinum versus,

    Cic. Att. 16, 10, 1:

    Brundisium versus,

    id. Fam. 11, 27, 3:

    Ambraciam versus,

    Caes. B. C. 3, 36:

    Massiliam versus,

    id. ib. 2, 3:

    Narbonem versus,

    id. B. G. 7, 7.—
    4.
    After other advv.:

    deorsum versus,

    Cato, R. R. 156, 4:

    sursum versus,

    Cic. Or. 39, 135:

    dimittit quoquo versus legationes,

    Caes. B. G. 7, 4:

    ut quaedam vocabula utroque versus dicantur,

    Gell. 5, 12, 10; cf. the adverbs deorsum, sursum, etc.—
    B.
    Form versum (vors-).
    1.
    After ad and acc.:

    animadvertit fugam ad se versum fieri,

    Sall. J. 58, 4.—
    2.
    After other advv.:

    cunas rursum vorsum trahere,

    Plaut. Am. 5, 1, 60 (63):

    lumbis deorsum versum pressis,

    Varr. R. R. 2, 7, 5:

    vineam sursum vorsum semper ducito,

    Cato, R. R. 33, 1:

    cum undique versum circumfluat,

    Gell. 12, 13, 20:

    utroque vorsum rectum est ingenium meum,

    Plaut. Capt. 2, 3, 8.
    Versus is said by many lexicons to be also a prep.
    , but no ancient authority can be safely cited for this use. The true readings are:

    in Italiam versus,

    Cic. Fam. 4, 12, 1:

    adversus aedem,

    Liv. 8, 20, 8:

    in forum versus,

    Plin. 10, 43, 60, § 121; and perh. in oppidum, Auct. B. Hisp. 21.

    Lewis & Short latin dictionary > verto

См. также в других словарях:

  • ver — [ vɛr ] n. m. • v. 1170; verme « larve » 980; lat. vermis 1 ♦ VER ou VER DE TERRE : lombric terrestre (et tout annélide qui lui ressemble), petit animal allongé au corps cylindrique et mou, dépourvu de pattes. « Il fallait le nourrir [le… …   Encyclopédie Universelle

  • ver — (vêr) s. m. 1°   Nom donné communément au lombric terrestre et à tout animal qui offre une conformation analogue à celle de ce lombric. •   J ai été jusqu à couper un même ver en vingt six portions, dont la plupart ont repris, et dont plusieurs… …   Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré

  • ver — ver, de buen ver adj. atractiva. ❙ «Es una señora aun de cierto buen ver...» C. J. Cela, La colmena. ❙ «Tomo anfetaminas, vivo con mi abuela y estoy de buen ver.» Metal Hurlant, 1981. ❙ «Si es usted una dama de buen ver...» J. Giménez Arnau, Cómo …   Diccionario del Argot "El Sohez"

  • ver — → ver(se). ver(se) 1. Como transitivo, ‘percibir [algo] por medio de la vista’ y ‘mirar o examinar [algo]’; y, como intransitivo pronominal, ‘encontrarse en un determinado lugar, estado o situación’. Verbo irregular: v. conjugación modelo (→… …   Diccionario panhispánico de dudas

  • Ver-T — Nombre público Ver T Tipo DVB T Programación Generalista Propietario Uniprex TV País …   Wikipedia Español

  • ver — VER. s. m. Petit insecte rempant, qui n a ny vertebres, ny os. Un gros ver. un petit ver. ver de terre. il s engendre des vers dans les boyaux. un enfant qui a des vers. de la poudre à vers. de la poudre pour les vers. les vers qui se mettent à… …   Dictionnaire de l'Académie française

  • Ver — or VER may refer to:* Voluntary Export Restraints in international trade * Ver is the Latin word for spring. * Ver (command), a shell command.There are communes that have the name Ver in France: *Ver, in the Manche département *Ver lès Chartres,… …   Wikipedia

  • ver- — [f ] im Verb, unbetont und nicht trennbar, sehr produktiv; Die Verben mit ver werden nach folgendem Muster gebildet: verhungern verhungerte verhungert 1 verwendet, um aus einem Adj. ein Verb zu machen; ver drückt aus, dass jemand etwas in den… …   Langenscheidt Großwörterbuch Deutsch als Fremdsprache

  • Ver — Ver, eine sehr alte Partikel, in der Deutschen sowohl, als allen mit derselben verwandten Sprachen, welche ehedem auch für sich allein üblich war; aber jetzt nur noch in der Ableitung vorkommt, wo sie von einer sehr mannigfaltigen Bedeutung ist,… …   Grammatisch-kritisches Wörterbuch der Hochdeutschen Mundart

  • Ver — ist der Name folgender geographischer Objekte: Ver (Manche), Gemeinde im französischen Département Manche Ver lès Chartres, Gemeinde im französischen Département Eure et Loir Ver sur Launette, Gemeinde im französischen Département Oise Ver sur… …   Deutsch Wikipedia

  • ver... — ver...: In dem Präfix »ver...« (mhd. ver , ahd. fir , far , mnd. vör , vor ) sind mehrere Vorsilben zusammengeflossen, die im Got. als faír »heraus «, faúr »vor , vorbei « und fra »weg « noch getrennt sind, vgl. z. B. die außergerm.… …   Das Herkunftswörterbuch

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»