Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

vīscum

  • 1 viscum

    vīscum, ī n.
    1) омела PM, V
    2) птичий клей (из ягод омелы) C, V, VF etc.
    tangi visco Pl — попасться, быть пойманным

    Латинско-русский словарь > viscum

  • 2 viscum

    vīscum, ī, n. (ἰξός), I) die Mistel, Verg. u. Plin. – II) meton., der aus den Mistelbeeren bereitete Vogelleim, Cic. u.a. – übtr., etwa Leimrute, viscus merus vestra est blanditia, Plaut.: tactus sum vehementer visco (der Liebe), Plaut.: bildl. quam (animam) de visco tam tenaci mortis exuistis, Augustin. – / Nbf. viscus, ī, m., Plaut. Bacch. 50 G., s. vorh.

    lateinisch-deutsches > viscum

  • 3 viscum

    vīscum, ī, n. (ἰξός), I) die Mistel, Verg. u. Plin. – II) meton., der aus den Mistelbeeren bereitete Vogelleim, Cic. u.a. – übtr., etwa Leimrute, viscus merus vestra est blanditia, Plaut.: tactus sum vehementer visco (der Liebe), Plaut.: bildl. quam (animam) de visco tam tenaci mortis exuistis, Augustin. – Nbf. viscus, ī, m., Plaut. Bacch. 50 G., s. vorh.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > viscum

  • 4 vīscum

        vīscum ī, n     the mistletoe, V.— Birdlime of mistletoe-berries.
    * * *
    mistletoe; bird-lime (made from mistletoe berries)

    Latin-English dictionary > vīscum

  • 5 viscum

    viscum, i, n. (m. collat. form viscus, i, Plaut. Bacch. 1, 1, 16) [cf. Gr. ixos, Wixos; Lat. viscus], the mistletoe.
    I.
    Lit., Plin. 16, 44, 94, § 248; 24, 4, 6, § 11; Verg. A. 6, 205.—
    II.
    Transf., birdlime made from the berries of the mistletoe, Cic. N. D. 2, 57, 144; Verg. G. 1, 139; Val. Fl. 6, 263; Mart. Spect. 11, 2.—
    B.
    Trop.:

    viscus merus vestra est blanditia,

    Plaut. Bacch. 1, 1, 16:

    tactus sum vehementer visco: cor stimulo foditur,

    i. e. with love, id. ib. 5, 2, 39.

    Lewis & Short latin dictionary > viscum

  • 6 Viscum album

    {Deutsch:} weiße Mistel (f), Laubholzmistel (f), Leimmistel (f), Hexennest (n)
    {Русский:} омела белая (ж)

    Latein-Deutsch-Wörterbuch von Heilpflanzen > Viscum album

  • 7 Viscum coloratum

    {Deutsch:} farbige Mistel (f)
    {Русский:} омела окрашенная (ж)

    Latein-Deutsch-Wörterbuch von Heilpflanzen > Viscum coloratum

  • 8 viscus

    [st1]1 [-] viscŭs, ĕris, n. (surtout au plur.): - [abcl][b]a - viscères (coeur, foie...); entrailles, intestin. - [abcl]b - estomac, ventre. - [abcl]c - sein (d'une mère); progéniture, enfant. - [abcl]d - chair (qu'on mange), viande. - [abcl]e - le fond de l'âme ou du coeur, affection, esprit, souvenir. - [abcl]f - coeur (partie intime d'une chose), sein, entrailles. - [abcl]g - Plin. Petr. testicule. - [abcl]h - ressources.[/b]    - visceris pulsus, Quint.: les battements du coeur.    - demisso in viscera censu, Ov.: après avoir mangé toute sa fortune.    - mea viscera, Ov.: ma fille.    - esse intra viscera, Ov.: être encore dans le sein de sa mère.    - viscera sua flammis injicere, Quint. 6, praef.: jeter dans les flammes ses propres entrailles (= son ouvrage).    - viscera terrae, Ov.: sein de la terre.    - de visceribus suis satisfacere, Cic.: se saigner pour payer (ses créanciers). [st1]2 [-] viscus, i, m. - [abcl][b]a - gui. - [abcl]b - glu (faite avec le gui). - [abcl]c - Arn. gomme, résine. - [abcl]d - au fig. glu, piège.[/b] [st1]3 [-] Viscus, i, m.: Viscus (nom d'homme).
    * * *
    [st1]1 [-] viscŭs, ĕris, n. (surtout au plur.): - [abcl][b]a - viscères (coeur, foie...); entrailles, intestin. - [abcl]b - estomac, ventre. - [abcl]c - sein (d'une mère); progéniture, enfant. - [abcl]d - chair (qu'on mange), viande. - [abcl]e - le fond de l'âme ou du coeur, affection, esprit, souvenir. - [abcl]f - coeur (partie intime d'une chose), sein, entrailles. - [abcl]g - Plin. Petr. testicule. - [abcl]h - ressources.[/b]    - visceris pulsus, Quint.: les battements du coeur.    - demisso in viscera censu, Ov.: après avoir mangé toute sa fortune.    - mea viscera, Ov.: ma fille.    - esse intra viscera, Ov.: être encore dans le sein de sa mère.    - viscera sua flammis injicere, Quint. 6, praef.: jeter dans les flammes ses propres entrailles (= son ouvrage).    - viscera terrae, Ov.: sein de la terre.    - de visceribus suis satisfacere, Cic.: se saigner pour payer (ses créanciers). [st1]2 [-] viscus, i, m. - [abcl][b]a - gui. - [abcl]b - glu (faite avec le gui). - [abcl]c - Arn. gomme, résine. - [abcl]d - au fig. glu, piège.[/b] [st1]3 [-] Viscus, i, m.: Viscus (nom d'homme).
    * * *
    I.
        Viscus, visci, m. g. et Viscum, visci. Plin. De la glu.
    \
        Visco tactus sum vehementer. Plaut. Je suis fort englué.
    \
        In visco inhaerescere. Cic. Estre englué, et ne se povoir desgluer.
    \
        Oblinere se visco. Varro. S'engluer.
    \
        Viscum. Virgil. Du guy.
    II.
        Viscus, visceris, pen. corr. n. gen. Virgil. Toute la chair qui est entre la peau et les os, Les entrailles, La fressure.
    \
        Liquefacta viscera. Virgil. Pourriz.
    \
        Spumantibus visceribus ardens. Iuu. Fort esmeu et courroucé.

    Dictionarium latinogallicum > viscus

  • 9 viscera

    1.
    viscus, ĕris, and more freq. in the plur.: viscĕra, um, n. [prop. the soft parts; cf.: viscum, viscidus], the inner parts of the animal body, the internal organs, the inwards, viscera (the nobler parts, the heart, lungs, liver, as well as the ignobler, the stomach, entrails, etc.; cf.: ilia, intestina, exta).
    (α).
    Sing.: mortui praecordia et viscus omne, Cels. praef. med.; Lucr. 1, 837; 3, 719; Tib. 1, 3, 76; Ov. M. 6, 290; 15, 365; Luc. 3, 658; Quint. Decl. 1, 14; Nemes. Cyn. 139.—
    (β).
    Plur. (only so in class. prose), Cels. 4, 11; 7, 9, 2; Lucr. 2, 669; 3, 249; 3, 375 al.; Ov. M. 7, 601; 8, 846; 12, 390; 15, 314; id. F. 4, 205 al.—Of the uterus, Quint. 10, 3, 4; Dig. 48, 8, 8.—Of the testicles, Petr. 119; Plin. 20, 13, 51, § 142.—
    B.
    Transf.
    1.
    The flesh, as lying under the skin:

    cum Herculi Dejanira sanguine Centauri tinctam tunicam induisset, inhaesissetque ea visceribus,

    Cic. Tusc. 2, 8, 20: ut multus e visceribus sanguis exeat, Poët. ap. Cic. Tusc. 2, 14, 34:

    heu quantum scelus est, in viscera viscera condi!

    Ov. M. 15, 88:

    boum,

    Cic. N. D. 2, 63, 159:

    taurorum,

    Verg. A. 6, 253; 8, 180.—
    2.
    The fruit of the womb, offspring, child ( poet. and in post-Aug. prose):

    (Tereus) in suam sua viscera congerit alvum,

    Ov. M. 6, 651; 8, 478; 10, 465; id. H. 11, 118; cf. Curt. 4, 14, 22:

    viscera sua flammis inicere,

    i. e. one's own writings, Quint. 6, praef. § 3 Spald.—
    II.
    Trop., like our bowels, for the interior, inward or inmost part:

    itum est in viscera terrae,

    Ov. M. 1, 138:

    montis (Aetnae),

    Verg. A. 3, 575:

    in medullis populi Romani ac visceribus haerebant,

    Cic. Phil. 1, 15, 36:

    in venis atque in visceribus rei publicae,

    id. Cat. 1, 13, 31; cf. id. Tusc. 4, 11, 24:

    haec in dicendo non extrinsecus alicunde quaerenda, sed ex ipsis visceribus causae sumenda sunt,

    id. de Or. 2, 78, 318: quae (enkeleusmata) mihi in visceribus haerent, id. Att. 6, 1, 8:

    neu patriae validas in viscera vertite vires,

    i. e. her own citizens, Verg. A. 6, 833:

    de visceribus tuis,

    i. e. from your means, property, Cic. Q. Fr. 1, 3, 7; so,

    aerarii,

    id. Dom. 47 fin.: magnarum domuum, the heart, i. e. the favorite, Juv. 3, 72.
    2.
    viscus, i, v. viscum init.

    Lewis & Short latin dictionary > viscera

  • 10 viscus

    1.
    viscus, ĕris, and more freq. in the plur.: viscĕra, um, n. [prop. the soft parts; cf.: viscum, viscidus], the inner parts of the animal body, the internal organs, the inwards, viscera (the nobler parts, the heart, lungs, liver, as well as the ignobler, the stomach, entrails, etc.; cf.: ilia, intestina, exta).
    (α).
    Sing.: mortui praecordia et viscus omne, Cels. praef. med.; Lucr. 1, 837; 3, 719; Tib. 1, 3, 76; Ov. M. 6, 290; 15, 365; Luc. 3, 658; Quint. Decl. 1, 14; Nemes. Cyn. 139.—
    (β).
    Plur. (only so in class. prose), Cels. 4, 11; 7, 9, 2; Lucr. 2, 669; 3, 249; 3, 375 al.; Ov. M. 7, 601; 8, 846; 12, 390; 15, 314; id. F. 4, 205 al.—Of the uterus, Quint. 10, 3, 4; Dig. 48, 8, 8.—Of the testicles, Petr. 119; Plin. 20, 13, 51, § 142.—
    B.
    Transf.
    1.
    The flesh, as lying under the skin:

    cum Herculi Dejanira sanguine Centauri tinctam tunicam induisset, inhaesissetque ea visceribus,

    Cic. Tusc. 2, 8, 20: ut multus e visceribus sanguis exeat, Poët. ap. Cic. Tusc. 2, 14, 34:

    heu quantum scelus est, in viscera viscera condi!

    Ov. M. 15, 88:

    boum,

    Cic. N. D. 2, 63, 159:

    taurorum,

    Verg. A. 6, 253; 8, 180.—
    2.
    The fruit of the womb, offspring, child ( poet. and in post-Aug. prose):

    (Tereus) in suam sua viscera congerit alvum,

    Ov. M. 6, 651; 8, 478; 10, 465; id. H. 11, 118; cf. Curt. 4, 14, 22:

    viscera sua flammis inicere,

    i. e. one's own writings, Quint. 6, praef. § 3 Spald.—
    II.
    Trop., like our bowels, for the interior, inward or inmost part:

    itum est in viscera terrae,

    Ov. M. 1, 138:

    montis (Aetnae),

    Verg. A. 3, 575:

    in medullis populi Romani ac visceribus haerebant,

    Cic. Phil. 1, 15, 36:

    in venis atque in visceribus rei publicae,

    id. Cat. 1, 13, 31; cf. id. Tusc. 4, 11, 24:

    haec in dicendo non extrinsecus alicunde quaerenda, sed ex ipsis visceribus causae sumenda sunt,

    id. de Or. 2, 78, 318: quae (enkeleusmata) mihi in visceribus haerent, id. Att. 6, 1, 8:

    neu patriae validas in viscera vertite vires,

    i. e. her own citizens, Verg. A. 6, 833:

    de visceribus tuis,

    i. e. from your means, property, Cic. Q. Fr. 1, 3, 7; so,

    aerarii,

    id. Dom. 47 fin.: magnarum domuum, the heart, i. e. the favorite, Juv. 3, 72.
    2.
    viscus, i, v. viscum init.

    Lewis & Short latin dictionary > viscus

  • 11 viscarium

    vīscārium, ī n. [ viscum ]

    Латинско-русский словарь > viscarium

  • 12 viscatorium

    vīscātōrium, ī n. [ viscum ]

    Латинско-русский словарь > viscatorium

  • 13 viscatus

    Латинско-русский словарь > viscatus

  • 14 visco

    vīsco, āvī, —, āre [ viscum ]
    склеивать, приклеивать; med.-pass. слипаться ( labra viscantur J)

    Латинско-русский словарь > visco

  • 15 viscosus

    vīscōsus, a, um [ viscum ]
    клейкий, липкий Pall, Eccl

    Латинско-русский словарь > viscosus

  • 16 viscus

    I vīscus, eris n. (преим. pl.)
    tunĭca inhaesit visceribus C(пропитанная кровью Hecca) одежда прилипла к мясу (Геркулеса)
    heu, quantum scelus est in viscera viscera condi! O — о, как преступно, когда одна плоть поглощает другую!
    3) (материнское) чрево, утроба, лоно
    4) плод чрева, родное детище, (самое) близкое существо
    vires in viscera patriae vertere V — обратить свои силы против детей (своей) родины, т. е. собственных сограждан
    5) pl. самая середина, нутро, глубь, глубина (montis V; rei publicae C)
    alicui in visceribus haerere C — глубоко запасть в сердце (врезаться в чью-л. память)
    viscera rerum Lcn — средоточие государственной жизни, т. е. (римский) сенат
    6) pl. достояние, состояние, имущество, средства ( rei publicae C)
    viscera aerarii C — государственные денежные средства (суммы), казна
    7) = testiculi ( exsecta viscera Pt)
    II vīscus, ī m. Pl = viscum

    Латинско-русский словарь > viscus

  • 17 agnascor

    agnāscor (ad-gnāscor), nātus sum, nāscī (ad u. nascor), I) hinzugeboren werden, nachwachsen(επιγίγνομαι), a) als gerichtl. t.t. von Söhnen, die nachgeboren werden, d.h. zur Welt kommen, sei es zu Lebzeiten des Vaters od. nach dessen Tode, nachdem der Vater schon ein Testament gemacht od. einen als Sohn angenommen hat, Cic. de or. 1, 241; Caecin. 72. – dah. übtr. b. Adoptivsöhnen, die in eine Familie kommen, Paul. dig. 1, 7, 10 u. 23. – b) v. Tieren, die zu andern hinzugeboren werden, Varr. r.r. 3, 16, 29. Ulp. dig. 23, 10, 3. § 3. – c) von Teilen des tierischen Körpers, die hinzu-, nachwachsen, von Gliedern, Plin.: von den Haaren, pili congeniti..., agnati, Plin.: von den Backenzähnen, Gell. 3, 10, 12: v. An- u. Auswüchsen, Scribon. 82. – d) übtr., v. Abstr., alia simul adgnata sunt incommoda, Gell. 7 (6), 1, 9: his singulis orationis virtutibus vitia adgnata sunt pari numero, Gell. 6 (7), 14, 4. – II) (b. Plin.) = an od. auf etw. wachsen, m. Dat., nec (viscum) aliis arboribus agnasci, Plin.: nec (gemma) ut agnata petris, sed ut apposita, Plin.

    lateinisch-deutsches > agnascor

  • 18 semino

    sēmino, āvī, ātum, āre (semen), I) säen, 1) eig.: hordeum, Colum.: triticum, Colum.: seminati dentes (draconis), Acro Hor. art. poët. 187. – Partiz. subst., sēmināta, ōrum, n., Saaten, Saatfelder, Ambros. in Luc. 5, 6. – 2) übtr., zeugen, erzeugen, hervorbringen, v. Menschen, alter decumo post mense nascetur puer quam seminatus est, Plaut. Amph. 482: v. Stier, sem. armenta, Colum. 6, 24, 1: v. Esel, hoc pecus, mularum genus, Colum. 6, 37, 4 u. 5: v. Pflanzen, viscum, quod non sua seminat arbos, Verg. Aen. 6, 206: nullius agricolae cultu stirps tam diuturna quam poëtae versu seminari potest, kann (aus Samen) gezogen werden, Cic. de legg. 1, 1. – 3) bildl., aussäen, ausstreuen in die Welt, cultum dei per totam terram, Lact.: religionem cultus sui per orbem terrae, Lact.; vgl. Bünem. Lact. 1, 22, 26 u. 4, 25, 2. – II) besamen = besäen, agrum, Colum. 2, 4, 11.

    lateinisch-deutsches > semino

  • 19 suus

    suus, a, um, Pron. poss. (v. altlat. sovos aus *sevos, griech. εός u. ὅς aus σεϝός u. σϝός), sein, ihr, I) eig.: A) im allg.: 1) adi.: a) übh.: duo suos filios, zwei seiner Söhne, Cic.: suā manu scripsit, mit seiner eigenen Hand, Nep.: suus cuique erat locus definitus, Cic.: hunc sui cives e civitate eiecerunt, Cic.: alqm suum facere (durch Kauf) zu dem seinen machen, sich aneignen, Liv.: alqd suum dicere, für sein Eigentum erklären, Ps. Quint. decl. – b) verb.: α) mit quisque, u. zwar in ungleichem Kasus, sui cuique mores fingunt fortunam moribus, Poët. com. fr.: quo sua quemque natura maxime ferre videatur, Cic., u. in gleichem Kasus, quas tamen inter omnes est suo quoque in genere mediocris, Cic. Vgl. Dräger Hist. Synt.2 Bd. 1. § 32. S. 77 f. – β) mit proprius, zB. locus quidem iis etiam naturis, quae sine animis sunt, suus est cuique proprius, Cic.: sua cuique laus propria debetur, Cic. Vgl. Baiter not. crit. Cic. Tusc. 1, 109. p. 246, 12. Bünem. Lact. 3, 1. § 1. – γ) mit Dat. ethic. sibi, wie suam sibi rem salvam sistam, Plaut.: suo sibi hunc gladio iugulo, Ter.: factus (consul) est bis, primum ante tempus, iterum sibi suo tempore, Cic. Vgl. Brix Plaut. trin. 156. Ribbeck Coroll. ad Comic. Rom. fragm. p. XXXIV. Bünem. Lact. 2, 5, 6. Dräger Hist. Synt.2 Bd. 1. § 31. S. 76. – δ) mit ipse, zB. suā ipsam peremptam (esse) mercede, Liv. 1, 11, 9: quid labores, ut eos destruas, quos sua ipsos destruit atque affligit oratio? Lact. 3, 28, 20: suis ipsi tormentis occupati, Lact. 6, 4, 20. Vgl. (für Liv.) Fabri Liv. 21, 33, 3. – ε) verstärkt durch angehängtes pte oder met, wie Crassum suāpte interfectum manu, Cic.: suomet ipsi more praecipites eant, Sall.: capti suismet ipsi praesidiis, Liv.: a filio suomet, seinem eigenen, Apul. – 2) subst.: a) sui, die Seinen, Ihrigen, quem sui Caesarem salutabant, Cic.: Epicurum et Metrodorum non fere praeter suos quisquam in manus sumit, außer ihren Anhängern, Cic. – b) suum, ī, n., das Seine, Ihrige, ad suum pervenire, zu dem Seinigen gelangen, Cic.: quod suum non esset, Liv.: alci suum (sein rechtmäßiges Eigentum) vendere, Cic.: se suaque omnia ab iis defendere, Caes.: ad sua redire, Amm. – B) prägn.: 1) sein, ihr = angehörig, gehörig, bestimmt, festgesetzt, zukommend, domesticus et suus consul, Cic.: suum numerum habere, Cic.: suo Marte pugnare, auf die gehörige, ihm zukommende Art fechten, von Reitern, wenn sie zu Pferde fechten, Liv.: suā morte defungi, eines natürlichen Todes sterben, Suet.: anno suo, zu seiner Zeit, zu gehöriger, schicklicher Zeit, Cic. – suum est m. Infin., quia suum est interiectionis voce absconditā proferri, Prisc. 1, 25. – 2) sein, ihr = ihm ( ihr oder ihnen) günstig, ergeben, erwünscht, auch ihm teuer (Ggstz. alienus), utebatur populo suo, Cic.: aestu suo Locros traicit, Liv.: sui di, Verg.: Ambracienses sui, Liv.: Chatti sui, Tac.: Hispania sua, Tac.: ventus, Hor.: sidera, Val. Flacc.: reddere alqm suum, zum Freunde, günstig, gewogen, Nep.: primo variā fortunā, mox pugnavit suā, Vell.: suo loco pugnam facere, auf dem ihm günstigen Gelände, Sall.: suo maxime tempore atque alieno hostibus bellum incipere, Liv. – 3) sein, ihr = ihm (ihr oder ihnen) eigen, nicht fremd, sui dei aut novi, Cic.: viscum, quod non sua seminat arbos, Verg. – subst., suum, ī, n., seine (ihm eigene) Art u. Weise, suum illud, sein bekannter Grundsatz, Cic. Tusc. 1, 99. – 4) sein eigener Herr, in seiner eigenen Gewalt stehend, ancilla nunc sua est, Plaut.: is poterit semper esse in disputando suus, auf eigenen Füßen stehend, originell, Cic.: suus non est, nicht bei Verstande, ICt.: vix sua erat, bei sich, bei Verstande, war außer sich, Ov. – II) übtr.: 1) zuw. für eius, wie: incĭdit in eandem invidiam, quam pater suus, Nep.: Minerva dicitur patrem interemisse virginitatem suam violare conantem, Cic. – 2) seltener für den Genet. obi. sui, wie iniuria sua, gegen sich, Sall.: suus accusator, seiner selbst, Nep.; vgl. Kritz Sall. Cat. 51, 11. Bremi Nep. Lys. 4, 3. – 3) sui iuris, als stehende Redensart bei der ersten Pers. Plur., si sui iuris sumus, Paul. dig. 46, 2, 20 pr. – / Genet. Plur. suûm, Ter. adelph. 411. Sisenn. hist. 4. fr. 112 (bei Non. 495, 12). – Archaist. Akk. sam = suam, nach Paul. ex Fest. 47, 3 (s. dazu Müller): sos = suos, nach Paul. ex Fest. 300, 6: sis = suis, Enn. ann. 149. – sovos (souos) = suus, wov. sovo (souo) = suo, Corp. inscr. Lat. 12, 1211: sovom (souom) = suorum, Corp. inscr. Lat. 12, 724: soveis (soueis) = suis, Corp. inscr. Lat. 1, 1297: Vgl. Georges Lexikon der lat. Wortf. S. 669 u. 670.

    lateinisch-deutsches > suus

  • 20 viscarium

    viscārium, iī, n. (viscum), der Köder, Augustin. serm. 72, 2 Mai.

    lateinisch-deutsches > viscarium

См. также в других словарях:

  • Viscum — Viscum …   Wikipédia en Français

  • Viscum [1] — Viscum (Viscus, lat.), der Vogelleim. Viscum aurium, der Ohrenschmalz …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Viscum — Vis cum, n. [L.] 1. (Bot.) A genus of parasitic shrubs, including the mistletoe of Europe. [1913 Webster] 2. Birdlime, which is often made from the berries of the European mistletoe. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Viscum [2] — Viscum, Pflanzengattung aus der Familie der Loranthaceae, Diöcie, Tetrandie L.; Blüthen zweihäusig, die männliche mit einfacher viertheiliger Blüthenhülle, Staubgefäße an die Blüthenhüllblätter gewachsen, Weibchen mit ganzem, oberständigem… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Viscum — Tourn. (Mistel), Gattung der Loranthazeen, kleine, grüne Schmarotzersträucher mit gegen ständigen, gegliederten Ästen, einfachen, gegenständigen Laubblättern oder nur mit schuppenartigen Blättern, diözischen oder monözischen Blüten in kleinen,… …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Viscum — L., Mistel, Pflanzengattg. der Loranthazeen, immergrüne Baumschmarotzer. Bei uns V. album L. (weiße Mistel [Abb. 1924; a männliche, b weibliche Blüte, c Frucht, d Längsschnitt durch dieselbe, e, f Schnitte durch die Anheftungsstelle auf der… …   Kleines Konversations-Lexikon

  • Viscum — Viscum, lat., Leim; v. album, s. Mistel; viscid, zähe, klebrig; Viscosität. zäher Schleim …   Herders Conversations-Lexikon

  • Viscum —   Viscum …   Wikipedia Español

  • Viscum — Taxobox name = Viscum image width = 240px image caption = Viscum album growing on a Populus species regnum = Plantae divisio = Magnoliophyta classis = Magnoliopsida ordo = Santalales familia = Santalaceae genus = Viscum genus authority = L.… …   Wikipedia

  • Viscum — Misteln Weißbeerige Mistel (Viscum album) Systematik Abteilung: Bedecktsamer (Magnoliophyta) …   Deutsch Wikipedia

  • Viscum — ? Омела Омела белая, растущая на тополе Научная классификация Царство: Растения Отдел …   Википедия

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»