-
1 vilico
1.vīlĭco ( villĭco; perf. and sup. perh. not found), āre, 1, v. n. and a.; and vīlĭ-cor, ātus sum, āri, 1., v. dep. [vilicus].I.Neutr.A.To act as bailiff, overseer; to superintend (prop. of a country estate).1.Form vilico:2.dispensare rem publicam, et in eā quodammodo vilicare,
Cic. Rep. 5, 3, 5.—Form vincor: non vilicari, sed dominari mea est sententia, Pomp. ap. Non. p. 186, 2 (Com. Rel. v. 45 Rib.):B.longe ab urbe vilicari, quo erus rarenter venit,
id. ib. p. 186, 1: hic vilicor ante urbem: nunc rus eo, Turp. ap. Non. p. 186, 7 (Com. Rel. v. 82 Rib.).—Transf., to live or reside in the country.1.Absol.: in Arpinos jam... explodam hominem, ut vilicetur, Afran. ap. Non. p. 186, 5.—2.With adv. of place: ego nondum etiam hic vilicabar, Turp. ap. Non. p. 186, 7.—3.With abl.:II.vilicatus praediis,
Aus. Ep. 22, 1.—Act., to manage an estate, etc., as a bailiff, etc.:2.possessionem maximam illam vilicabat,
App. M. 8, p. 211, 20. -
2 vilico
1. vīlico, āre (vilicus), I) intr. den Meier (Verwalter, Bewirtschafter) machen, ut quasi dispensare rem publicam et in ea quodam modo vilicare possit, Cic.: senatu illis (für sie) vilicante, Plin. – II) tr. bemeiern = als Meier verwalten, -bewirtschaften, servus qui possessionem illam vilicabat, Apul. met. 8, 22 (Krüger noch villicabat).————————2. vīlico, ōnis, m., s. vilicus ⇒. -
3 vilico [1]
1. vīlico, āre (vilicus), I) intr. den Meier (Verwalter, Bewirtschafter) machen, ut quasi dispensare rem publicam et in ea quodam modo vilicare possit, Cic.: senatu illis (für sie) vilicante, Plin. – II) tr. bemeiern = als Meier verwalten, -bewirtschaften, servus qui possessionem illam vilicabat, Apul. met. 8, 22 (Krüger noch villicabat).
-
4 vilico [2]
2. vīlico, ōnis, m., s. vīlicus /.
-
5 vilico
vilicare, vilicavi, vilicatus Vperform duties of farm overseer; act as overseer of estate/public property -
6 vīlicō (vīll-)
vīlicō (vīll-) —, —, āre [vilicus], to superintend an estate, be overseer: in eā (re p.). -
7 irasco
īrascor, īrātus ( act. collat. form īra-sco, ĕre, Pompon. and Nigid. ap. Non. 127, 8 sq.:(α).irascier,
Plaut. Capt. 4, 2, 60), 3, v. dep. [ira], to be angry, to be in a rage (syn.: succenseo, indignor); constr. absol.; with dat., with in and acc., or acc. of pronouns (class.).With dat. (so most freq.):(β).vehementer mihi,
Plaut. Truc. 2, 6, 64:tibi jure,
Ter. And. 2, 3, 20:di inmortales hominibus irasci et succensere consuerunt,
Cic. Rosc. Com. 16, 46:ego non tibi irascor, quod, etc.,
id. Sull. 18, 50:miror, cur tu huic irascere,
id. Planc. 7, 17; id. Vat. 9, 21:improbitati candidatorum,
id. Mil. 16, 42:his irascebamur,
id. Lig. 11, 13; id. Sull. 17, 49:ego tibi irascerer: tibi ego possem irasci?
id. Q. Fr. 1, 3, 1:irasci amicis,
id. Phil. 8, 5:inimicis,
Caes. B. C. 1, 8:votis meis,
Ov. H. 1, 68:patriae,
Nep. Epam. 7, 1:admonitioni,
Quint. 2, 6, 3: erroribus, Sen. de Ira, 2, 10, 1.—Absol.:(γ).noli irascier,
Plaut. Capt. 4, 2, 60:de nihilo,
id. Truc. 4, 2, 56:numquam sapiens irascitur,
Cic. Tusc. 3, 9, 19:numquam irasci desinet sapiens, si semel coeperit, Sen. de Ira, 2, 9, 1: nec cuiquam irasci propiusque accedere virtus,
Verg. A. 10, 712:irasci, quod ausi hoc essent superi,
Ov. M. 6, 269:qui nesciat irasci,
Juv. 10, 360.—With in and acc.:(δ).an et in hunc fratrem irascitur,
Sen. Contr. 5, 32, 14:iratus est Dominus in populum suum,
Vulg. Psa. 105, 40:taurus irasci in cornua discit,
to gather his rage into his horns, Verg. G. 3, 232; id. A. 12, 104.—With acc.: idne irascimini, si quis, etc., Cato ap. Gell. 7, 3:(ε).nihil,
Gell. 19, 12, 10:ne nostram vicem irascaris,
with us, Liv. 34, 32, 6.—Rarely with pro: viri pro suorum injuriis, Sen. de Ira, 1, 12, 4. —II.Transf., of inanim. subjects:B.cum pelago ventus irascitur,
Petr. 104:iratus est furor meus in te,
Vulg. Job, 42, 7:irascetur furor eorum in nos,
ib. Psa. 123, 3.—Hence, īrātus, a, um, P. a., angered, enraged, angry, violent, furious (class.):numquid iratus es mihi propter has res?
Plaut. Ps. 5, 2, 30:iratum adversario judicem facere,
Cic. de Or. 1, 51, 220:quam ìratus de judicio, et de vilico!
id. Fl. 4, 11:quamvis irata est, non hoc irata negabit,
Ov. M. 2, 568 al.:cum sint tibi (convivi) irati,
Cic. Att. 16, 3, 1:non existimo Marcellum ideo fortem fuisse, quia fuerit iratus,
id. Tusc. 4, 22, 49:non quasi fortuitus nec ventorum rabie, sed iratus cadat in terras ignis,
Juv. 13, 226.— Comp.:Archytas cum vilico factus esset iratior,
Cic. Tusc. 4, 36, 78.— Sup.:Caesar illis fuerat iratissimus,
Cic. Phil. 8, 6, 19.— -
8 irascor
īrascor, īrātus ( act. collat. form īra-sco, ĕre, Pompon. and Nigid. ap. Non. 127, 8 sq.:(α).irascier,
Plaut. Capt. 4, 2, 60), 3, v. dep. [ira], to be angry, to be in a rage (syn.: succenseo, indignor); constr. absol.; with dat., with in and acc., or acc. of pronouns (class.).With dat. (so most freq.):(β).vehementer mihi,
Plaut. Truc. 2, 6, 64:tibi jure,
Ter. And. 2, 3, 20:di inmortales hominibus irasci et succensere consuerunt,
Cic. Rosc. Com. 16, 46:ego non tibi irascor, quod, etc.,
id. Sull. 18, 50:miror, cur tu huic irascere,
id. Planc. 7, 17; id. Vat. 9, 21:improbitati candidatorum,
id. Mil. 16, 42:his irascebamur,
id. Lig. 11, 13; id. Sull. 17, 49:ego tibi irascerer: tibi ego possem irasci?
id. Q. Fr. 1, 3, 1:irasci amicis,
id. Phil. 8, 5:inimicis,
Caes. B. C. 1, 8:votis meis,
Ov. H. 1, 68:patriae,
Nep. Epam. 7, 1:admonitioni,
Quint. 2, 6, 3: erroribus, Sen. de Ira, 2, 10, 1.—Absol.:(γ).noli irascier,
Plaut. Capt. 4, 2, 60:de nihilo,
id. Truc. 4, 2, 56:numquam sapiens irascitur,
Cic. Tusc. 3, 9, 19:numquam irasci desinet sapiens, si semel coeperit, Sen. de Ira, 2, 9, 1: nec cuiquam irasci propiusque accedere virtus,
Verg. A. 10, 712:irasci, quod ausi hoc essent superi,
Ov. M. 6, 269:qui nesciat irasci,
Juv. 10, 360.—With in and acc.:(δ).an et in hunc fratrem irascitur,
Sen. Contr. 5, 32, 14:iratus est Dominus in populum suum,
Vulg. Psa. 105, 40:taurus irasci in cornua discit,
to gather his rage into his horns, Verg. G. 3, 232; id. A. 12, 104.—With acc.: idne irascimini, si quis, etc., Cato ap. Gell. 7, 3:(ε).nihil,
Gell. 19, 12, 10:ne nostram vicem irascaris,
with us, Liv. 34, 32, 6.—Rarely with pro: viri pro suorum injuriis, Sen. de Ira, 1, 12, 4. —II.Transf., of inanim. subjects:B.cum pelago ventus irascitur,
Petr. 104:iratus est furor meus in te,
Vulg. Job, 42, 7:irascetur furor eorum in nos,
ib. Psa. 123, 3.—Hence, īrātus, a, um, P. a., angered, enraged, angry, violent, furious (class.):numquid iratus es mihi propter has res?
Plaut. Ps. 5, 2, 30:iratum adversario judicem facere,
Cic. de Or. 1, 51, 220:quam ìratus de judicio, et de vilico!
id. Fl. 4, 11:quamvis irata est, non hoc irata negabit,
Ov. M. 2, 568 al.:cum sint tibi (convivi) irati,
Cic. Att. 16, 3, 1:non existimo Marcellum ideo fortem fuisse, quia fuerit iratus,
id. Tusc. 4, 22, 49:non quasi fortuitus nec ventorum rabie, sed iratus cadat in terras ignis,
Juv. 13, 226.— Comp.:Archytas cum vilico factus esset iratior,
Cic. Tusc. 4, 36, 78.— Sup.:Caesar illis fuerat iratissimus,
Cic. Phil. 8, 6, 19.— -
9 iratus
īrātus, a, um (ira), erzürnt, zornig (Ggstz. placatus u. propitius), Cic. u.a.: bos, Petron.: deo irato meo, Ter.: dis meis iratissumis, Plaut. Poen. 452: iratis dis propitiisque, Sen.: iratos deos invocare, den Zorn der G. auf sich herabrufen, Liv.: alci iratos deos precari, gegen jmd. den Zorn der G. anrufen, Liv. – iratus alci, auf jmd., Cic. u.a.: sum tibi iratus, Ter.: iratior, iratissimus alci, Cic. – num quid iratus es mihi propter has res? Plaut.: ob eam rem iratus gnatus est, Ter.: consules ob ea irati senatui, Liv.: quam iratus (homo) de iudicio et de vilico! Cic. – übtr., mare, stürmisch, Hor.: u. so fluctus, Petron. u. Plin. pan.: venter, hungrig, Hor.: sitis, ventus, Prop.: manus, Prop.: preces, vom Zorn eingegebene = Flüche, Verwünschungen, Hor.: impetus, Sen. poët.
-
10 vilicatio
-
11 vilicus
vīlicus, a, um (villa), zum Landgute-, zum Landhause gehörig, ländlich, I) adi.: nomina lini, Auson. epist. 4, 56. – II) subst.: A) vīlicus, ī, m., der Meier, Hofmeier, Vogt, Verwalter eines Gutes (ein Sklave od. Freigelassener, unter dem die übrigen Arbeitssklaven des Gutes standen), a) eig., Scriptt. r.r., Cic. u.a.: silvarum et agelli, Hor. – b) übtr., der Verwalter, Vogt, eines großen Stadthauses, der Hausmeier, Hausvogt, Iuven.: aquaeductuum, Wasservogt, Frontin. aqu.: aerarii, Priap. – B) vīlica, ae, f., die Meierin eines Landgutes, die Wirtschaftsverwalterin, Ausgeberin, gew. zugleich des Meiers (vilicus) Frau, Scriptt. r.r. u.a.: als Typus einer ländlichen Schönen, Landdirne, Catull. 61, 136. – / Über die Schreibung vilicus s. Lachmann Lucr. p. 32 sq. Osann Cic. de rep. p. 122 u. 339. Beier Cic. oratt. fr. p. 31. Garatoni Cic. Planc. 25. p. 149 sq. (ed. Orell.). P. Victor. zu. Cic. ep. 16, 21. Ald. Manut. de orthogr. p. 779 sq. Brambach Hülfsb. S. 66 (a). – Nbf. vīlico, ōnis (Krüger noch villico), Apul. apol. 87.
-
12 villica
vīllica, vīllicātio, vīllico(or), vīllicus, s. vīlica, vīlicātio, 1. vīlico, vīlicus.
-
13 iratus
īrātus, a, um (ira), erzürnt, zornig (Ggstz. placatus u. propitius), Cic. u.a.: bos, Petron.: deo irato meo, Ter.: dis meis iratissumis, Plaut. Poen. 452: iratis dis propitiisque, Sen.: iratos deos invocare, den Zorn der G. auf sich herabrufen, Liv.: alci iratos deos precari, gegen jmd. den Zorn der G. anrufen, Liv. – iratus alci, auf jmd., Cic. u.a.: sum tibi iratus, Ter.: iratior, iratissimus alci, Cic. – num quid iratus es mihi propter has res? Plaut.: ob eam rem iratus gnatus est, Ter.: consules ob ea irati senatui, Liv.: quam iratus (homo) de iudicio et de vilico! Cic. – übtr., mare, stürmisch, Hor.: u. so fluctus, Petron. u. Plin. pan.: venter, hungrig, Hor.: sitis, ventus, Prop.: manus, Prop.: preces, vom Zorn eingegebene = Flüche, Verwünschungen, Hor.: impetus, Sen. poët. -
14 vilicatio
Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > vilicatio
-
15 vilicus
vīlicus, a, um (villa), zum Landgute-, zum Landhause gehörig, ländlich, I) adi.: nomina lini, Auson. epist. 4, 56. – II) subst.: A) vīlicus, ī, m., der Meier, Hofmeier, Vogt, Verwalter eines Gutes (ein Sklave od. Freigelassener, unter dem die übrigen Arbeitssklaven des Gutes standen), a) eig., Scriptt. r.r., Cic. u.a.: silvarum et agelli, Hor. – b) übtr., der Verwalter, Vogt, eines großen Stadthauses, der Hausmeier, Hausvogt, Iuven.: aquaeductuum, Wasservogt, Frontin. aqu.: aerarii, Priap. – B) vīlica, ae, f., die Meierin eines Landgutes, die Wirtschaftsverwalterin, Ausgeberin, gew. zugleich des Meiers (vilicus) Frau, Scriptt. r.r. u.a.: als Typus einer ländlichen Schönen, Landdirne, Catull. 61, 136. – ⇒ Über die Schreibung vilicus s. Lachmann Lucr. p. 32 sq. Osann Cic. de rep. p. 122 u. 339. Beier Cic. oratt. fr. p. 31. Garatoni Cic. Planc. 25. p. 149 sq. (ed. Orell.). P. Victor. zu. Cic. ep. 16, 21. Ald. Manut. de orthogr. p. 779 sq. Brambach Hülfsb. S. 66 (a). – Nbf. vīlico, ōnis (Krüger noch villico), Apul. apol. 87. -
16 villica
-
17 abesse
1) о лицах = absentem esse, не быть налицо, не находиться где-нибудь, отсутствовать (1. 199 D. 50. 16. 1. 24 D. 1, 7. 1. 26 D. 50, 17. 1. 33 § 2 D. 3, 3);reipubl. causa abesse (см. res s. 3);
iusta ex causa abesse (см. iustus s. a);
inter absentes contrahi (I. 1 § 2 D. 18, 1), в особен. - отн. заключения стипуляции (1. 1 pr. D. 45, 1);
absentia, отсутствие (1. 140 D. 50, 17). В ближайшем значении слова abesse означ. не присутствовать в суде, не быть в здании суда (1. 4 § 5 D. 39, 2. 1. 51 § 5 D. 40, 5);
2) о вещах: пропасть, недоставать, abesse per aluquem (1. 40 pr. D. 40, 7);sententiam proferre absentibus illis (1. 1 § 1. D. 2, 12). Далее absentes обозначает: лица, не живущие в одной и той же провинции, именно по отношению к давности, наз. longi temporis praescriptio (1. 12 § 3 C. 7, 33).
res alicui furto abest (1. 14 pr. D. 50, 16);
pecunia fideiussori abesse intelligitur (1. 26 § 2. 1. 47 pr. D. 17, 1);
si quid mihi abesset ex negotio, quod is gessisset (1. 31 § 1 D. 12, 1. 1. 24 § 1 D. 19, 1);quod alicui abest, что кому-нибудь недостает или чего кто-нибудь лишился или потерял,
quod ex duplae stipulatione abest (1. 49 D. 10, 2);
persequi, si quid ei aberit (1. 4 D. 27, 4);
3) о фактах, свойствах: не находиться, не быть, недоставать, не иметь места, dolum malum abesse (1. 38 § 13. 1. 83 pr. 1. 121. pr. D. 45, l);quoties id, quod tibi debeam, ad te pervenit, et tibi nihil absit, - competit liberatio (1. 61 D. 46, 3).
facinus abest (1. 20 D. 44, 7);
non multum abest, quin (1. 17 D. 40, 7);
absit a saeculo nostro (1. 7 C. 1, 11);
4) для определения расстояния или разницы, non multum aberat a puberi aetate (1. 14 D. 29, 5);abest servo aliquid (1. 17 § 20 D. 21, 1).
quae vis a maleficio non abest (1. 20 D. 44. 7);
non multum abest a vilico (1. 166. D. 50, 16).
Латинско-русский словарь к источникам римского права > abesse
-
18 īrātus
īrātus adj. with comp. and sup. [P. of irascor], angered, enraged, angry, violent, furious: animus, T.: nihil feci iratus, in anger: quid irati sentire possunt? in their wrath, Cs.: tibi graviter, T.: adversario iudex: Graïs Achilles, H.: vilico iratior: in illum, T.: Caesar illis fuerat iratissimus: mare, raging, H.: venter, ravening, H.: preces, i. e. curses, H.: sistrum, Iu.* * *irata, iratum ADJangry; enraged -
19 impetro
impĕtro ( inp-), āvi, ātum, 1 (archaic inf. pres. pass. impetrarier, Plaut. Rud. 3, 3, 40; inf. fut. act. impetrassere, id. Aul. 4, 7, 6; id. Cas. 2, 3, 53; id. Mil. 4, 3, 35; id. Stich. 1, 2, 23), v. a. [in-patro], to accomplish, effect, bring to pass; to get, obtain, procure, esp. by exertion, request, entreaty (class.; cf.: obtineo, adipiscor, consequor).I.In gen., constr. with acc., ut, ne, the simple subj., or absol.(α).With acc.:(β).quod volui, ut volo, impetravi per amicitiam et gratiam a Philocomasio,
Plaut. Mil. 4, 5, 1:istuc confido a fratre me impetrassere,
id. Aul. 4, 7, 6:a me istam exceptionem numquam impetrabunt,
Cic. Ac. 2, 30, 97:ei Dolabella rogatu meo civitatem a Caesare impetravit,
id. Fam. 13, 36, 1:decet abs te id impetrarier,
Plaut. Rud. 3, 3, 40:in omni re considerandum est et quid postules ab amico et quid patiare a te impetrari,
Cic. Lael. 20, 76; cf. id. ib. 11, 38:dum id impetrant,
Plaut. Capt. 2, 1, 37; 1, 2, 17:cum istuc, quod postulo, impetro cum gratia,
Ter. And. 2, 5, 11; id. Ad. 3, 4, 44:uti ea, quae vellent, impetrarent,
Caes. B. G. 1, 31, 2:(chorus) Impetrat et pacem et locupletem frugibus annum,
Hor. Ep. 2, 1, 137:restitutionem patris,
Quint. 7, 1, 42; 11, 3, 4:provinciam,
id. 6, 3, 68: post impetratam studiis meis [p. 903] quietem, id. Prooem. §1: impetrato Fortis Augusti reditu,
Hor. C. 4, 2, 42.—With ut, ne, or the simple subj.: Cl. Quid, si ego impetro atque exoro a vilico, causa mea Ut eam illi permittat? St. Quid si ego ab armigero impetro, Eam illi permittat? atque hoc, credo, impetrassere, Plaut. Cas. 2, 3, 51 sq.:(γ). * With acc.impetrabis igitur a Caesare, ut, etc.,
Cic. Att. 9, 2, A, 1; Q. Cic. Pet. Cons. 7, 26:a Sequanis impetrat, ut per fines suos ire Helvetios patiantur,
Caes. B. G. 1, 9 fin.:verbisne istis, ut pugnent, te impetraturum credis,
Liv. 2, 46, 6:postremo impetravi, ut ne quid ei succenseat,
Plaut. Bacch. 3, 6, 4:suadeo, a te impetres, ne sis nugax,
Petr. 52:tandem impetravi abiret,
Plaut. Trin. 2, 4, 190.— Pass. impers.: aegre ab iis impetratum est summa tribunorum plebis contentione, ut in senatu recitarentur (litterae);ut vero ex litteris ad senatum referretur, impetrari non potuit,
Caes. B. C. 1, 1, 1; Plin. 16, 32, 59, § 136.—In abl. of the part. perf.:impetrato, ut manerent,
Liv. 9, 30, 10; Vell. 2, 107, 2.—and inf.:(δ).Agrippina in oppidum Ubiorum veteranos coloniamque deduci impetrat,
Tac. A. 12, 27.—Absol.:II.incipere multo est quam impetrare facilius,
Plaut. Poen. 5, 2, 14:hilarus exit, impetravit,
id. Mil. 4, 4, 62; id. As. 3, 3, 131: Ca. Jus hic orat. Ly. Impetrabit te advocato atque arbitro, id. Trin. 5, 2, 37:quid attinet dicere, si contendisset, impetraturum non fuisse, cum, etc.?
Cic. Lael. 11, 39:si id ita fecisset... si non impetraret, etc.,
Caes. B. G. 1, 35, 4:cum ab proximis impetrare non possent, ulteriores tentant,
id. ib. 6, 2, 2:simul, ut, si quid possent, de induciis fallendo impetrarent,
id. ib. 4, 13, 5; id. B. C. 1, 22 fin.; cf.:sperare, ab eo de sua ac militum salute impetrare posse,
id. B. G. 5, 36, 3; Hirt. ap. Cic. Att. 15, 6, 2.—Esp.: impetras, you have your request, i. e. I will do as you desire, nolo ames. Pae. Facile impetras, Plaut. Pers. 2, 2, 63: adpropera! age, amabo! Mu. Impetras, abeo, id. Cas. 2, 2, 39; cf. id. Ep. 2, 2, 119; id. Cas. 2, 3, 17.—Esp.A.Like impetrio:B.exstat annalium memoria, sacris quibusdam et precationibus vel cogi fulmina vel impetrari, etc.,
Plin. 2, 53, 54, § 140.—In mal. part., to obtain, get possession of:ut superior sis mihi quam quisquam qui impetrant,
Plaut. Men. 1, 3, 10. -
20 inpetro
impĕtro ( inp-), āvi, ātum, 1 (archaic inf. pres. pass. impetrarier, Plaut. Rud. 3, 3, 40; inf. fut. act. impetrassere, id. Aul. 4, 7, 6; id. Cas. 2, 3, 53; id. Mil. 4, 3, 35; id. Stich. 1, 2, 23), v. a. [in-patro], to accomplish, effect, bring to pass; to get, obtain, procure, esp. by exertion, request, entreaty (class.; cf.: obtineo, adipiscor, consequor).I.In gen., constr. with acc., ut, ne, the simple subj., or absol.(α).With acc.:(β).quod volui, ut volo, impetravi per amicitiam et gratiam a Philocomasio,
Plaut. Mil. 4, 5, 1:istuc confido a fratre me impetrassere,
id. Aul. 4, 7, 6:a me istam exceptionem numquam impetrabunt,
Cic. Ac. 2, 30, 97:ei Dolabella rogatu meo civitatem a Caesare impetravit,
id. Fam. 13, 36, 1:decet abs te id impetrarier,
Plaut. Rud. 3, 3, 40:in omni re considerandum est et quid postules ab amico et quid patiare a te impetrari,
Cic. Lael. 20, 76; cf. id. ib. 11, 38:dum id impetrant,
Plaut. Capt. 2, 1, 37; 1, 2, 17:cum istuc, quod postulo, impetro cum gratia,
Ter. And. 2, 5, 11; id. Ad. 3, 4, 44:uti ea, quae vellent, impetrarent,
Caes. B. G. 1, 31, 2:(chorus) Impetrat et pacem et locupletem frugibus annum,
Hor. Ep. 2, 1, 137:restitutionem patris,
Quint. 7, 1, 42; 11, 3, 4:provinciam,
id. 6, 3, 68: post impetratam studiis meis [p. 903] quietem, id. Prooem. §1: impetrato Fortis Augusti reditu,
Hor. C. 4, 2, 42.—With ut, ne, or the simple subj.: Cl. Quid, si ego impetro atque exoro a vilico, causa mea Ut eam illi permittat? St. Quid si ego ab armigero impetro, Eam illi permittat? atque hoc, credo, impetrassere, Plaut. Cas. 2, 3, 51 sq.:(γ). * With acc.impetrabis igitur a Caesare, ut, etc.,
Cic. Att. 9, 2, A, 1; Q. Cic. Pet. Cons. 7, 26:a Sequanis impetrat, ut per fines suos ire Helvetios patiantur,
Caes. B. G. 1, 9 fin.:verbisne istis, ut pugnent, te impetraturum credis,
Liv. 2, 46, 6:postremo impetravi, ut ne quid ei succenseat,
Plaut. Bacch. 3, 6, 4:suadeo, a te impetres, ne sis nugax,
Petr. 52:tandem impetravi abiret,
Plaut. Trin. 2, 4, 190.— Pass. impers.: aegre ab iis impetratum est summa tribunorum plebis contentione, ut in senatu recitarentur (litterae);ut vero ex litteris ad senatum referretur, impetrari non potuit,
Caes. B. C. 1, 1, 1; Plin. 16, 32, 59, § 136.—In abl. of the part. perf.:impetrato, ut manerent,
Liv. 9, 30, 10; Vell. 2, 107, 2.—and inf.:(δ).Agrippina in oppidum Ubiorum veteranos coloniamque deduci impetrat,
Tac. A. 12, 27.—Absol.:II.incipere multo est quam impetrare facilius,
Plaut. Poen. 5, 2, 14:hilarus exit, impetravit,
id. Mil. 4, 4, 62; id. As. 3, 3, 131: Ca. Jus hic orat. Ly. Impetrabit te advocato atque arbitro, id. Trin. 5, 2, 37:quid attinet dicere, si contendisset, impetraturum non fuisse, cum, etc.?
Cic. Lael. 11, 39:si id ita fecisset... si non impetraret, etc.,
Caes. B. G. 1, 35, 4:cum ab proximis impetrare non possent, ulteriores tentant,
id. ib. 6, 2, 2:simul, ut, si quid possent, de induciis fallendo impetrarent,
id. ib. 4, 13, 5; id. B. C. 1, 22 fin.; cf.:sperare, ab eo de sua ac militum salute impetrare posse,
id. B. G. 5, 36, 3; Hirt. ap. Cic. Att. 15, 6, 2.—Esp.: impetras, you have your request, i. e. I will do as you desire, nolo ames. Pae. Facile impetras, Plaut. Pers. 2, 2, 63: adpropera! age, amabo! Mu. Impetras, abeo, id. Cas. 2, 2, 39; cf. id. Ep. 2, 2, 119; id. Cas. 2, 3, 17.—Esp.A.Like impetrio:B.exstat annalium memoria, sacris quibusdam et precationibus vel cogi fulmina vel impetrari, etc.,
Plin. 2, 53, 54, § 140.—In mal. part., to obtain, get possession of:ut superior sis mihi quam quisquam qui impetrant,
Plaut. Men. 1, 3, 10.
- 1
- 2
См. также в других словарях:
vílico — (del lat. «villĭcus») m. *Capataz de una granja, entre los *romanos. * * * vílico. (Del lat. villĭcus). m. Entre los romanos, capataz o mayordomo de una granja … Enciclopedia Universal
vílico — s. m. 1. [Antigo] Espécie de regedor de pequena localidade que arrecadava impostos gerais e administrava justiça. 2. Feitor; caseiro … Dicionário da Língua Portuguesa
vílico — (Del lat. villĭcus). m. Entre los romanos, capataz o mayordomo de una granja … Diccionario de la lengua española
Romano — (Del lat. romanus .) ► adjetivo 1 De Roma, capital italiana y antigua metrópoli del imperio romano. ► sustantivo 2 Persona natural de esta ciudad o de su antiguo imperio. ► adjetivo/ sustantivo 3 HISTORIA De cualquiera de las provincias del… … Enciclopedia Universal
Agricultura — (Del lat. agricultura.) ► sustantivo femenino 1 AGRICULTURA Cultivo de la tierra. 2 AGRICULTURA Conjunto de técnicas y conocimientos empleados en el cultivo de la tierra. * * * agricultura (del lat. «agricultūra») f. Arte de cultivar la tierra. ⊚ … Enciclopedia Universal
capataz — (Del lat. caput, cabeza.) ► sustantivo 1 OFICIOS Y PROFESIONES Persona encargada de mandar y vigilar a cierto número de trabajadores: ■ el terrateniente encargó al capataz que contratase una brigada de braceros. IRREG. plural capataces SINÓNIMO… … Enciclopedia Universal
encargar — (Derivado de cargar.) ► verbo transitivo/ pronominal 1 Poner a una persona o una cosa al cuidado de otra: ■ se encargó de mi hijo durante mi ausencia. SE CONJUGA COMO pagar SINÓNIMO cuidar ► verbo transitivo 2 Pedir una persona a otra que le… … Enciclopedia Universal
AUGNVERNVIL — Augusti nostri vernae vilico … Abbreviations in Latin Inscriptions
VIL — VImilibus Lucius, Vivit Lucius, vilica, vilici, vilicis, vilico, vilicos, vilicus, villicus … Abbreviations in Latin Inscriptions
VILIC — vilicavit, vilici, vilico, vilicus … Abbreviations in Latin Inscriptions