Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

īrascor

  • 1 irascor

    īrascor, īrasci, īrātus sum - intr. - [st2]1 [-] se mettre en colère, se fâcher, s'irriter, s'emporter, s'indigner, en vouloir à qqn. [st2]2 [-] devenir furieux, être déchaîné (en parl. des éléments).    - irasci alicui (in aliquem): se fâcher contre qqn.    - irasci alicui rei (in aliquam rem): se fâcher contre qqch.    - irasci graviter alicui: avoir contre qqn un violent ressentiment.    - irasci amicis, Cic. Phil. 8, 5: s'emporter contre ses amis.    - irasci admonitioni, Quint. 2, 6, 3: s'offenser d'une réprimande.    - remittimus hoc tibi ne nostram vicem irascaris, Liv. 34, 32, 6: nous ne permettons pas que tu te fâches pour nous.    - noli irascier, Plaut. Capt. 4, 2, 60: ne te fâche pas.    - irasci de nihilo, Plaut. Truc. 4, 2, 56: se fâcher pour un rien.    - irasci nihil, Gell. 19, 12, 10: ne se fâcher de rien.    - nolo irascaris, si libere dixero, Phaed.: pardonne, si je parle franchement.    - pelago ventus irascitur, Petr. 104: le vent est déchaîné contre la mer.    - voir iratus.
    * * *
    īrascor, īrasci, īrātus sum - intr. - [st2]1 [-] se mettre en colère, se fâcher, s'irriter, s'emporter, s'indigner, en vouloir à qqn. [st2]2 [-] devenir furieux, être déchaîné (en parl. des éléments).    - irasci alicui (in aliquem): se fâcher contre qqn.    - irasci alicui rei (in aliquam rem): se fâcher contre qqch.    - irasci graviter alicui: avoir contre qqn un violent ressentiment.    - irasci amicis, Cic. Phil. 8, 5: s'emporter contre ses amis.    - irasci admonitioni, Quint. 2, 6, 3: s'offenser d'une réprimande.    - remittimus hoc tibi ne nostram vicem irascaris, Liv. 34, 32, 6: nous ne permettons pas que tu te fâches pour nous.    - noli irascier, Plaut. Capt. 4, 2, 60: ne te fâche pas.    - irasci de nihilo, Plaut. Truc. 4, 2, 56: se fâcher pour un rien.    - irasci nihil, Gell. 19, 12, 10: ne se fâcher de rien.    - nolo irascaris, si libere dixero, Phaed.: pardonne, si je parle franchement.    - pelago ventus irascitur, Petr. 104: le vent est déchaîné contre la mer.    - voir iratus.
    * * *
        Irascor, irasceris, pen. cor. iratus sum, irasci. Terent. Se irer, Se courroucer, Se despiter.
    \
        Celer irasci. Horat. Prompt et soubdain à se courroucer.
    \
        Irascor tibi istud dictum. Plaut. Je suis courroucé contre toy que tu as dict ceste parolle.
    \
        Irasci vicem alicuius. Liu. Estre marri de sa fortune et inconvenient, Prendre melancholie pour le faict d'autruy.
    \
        Irascor quod sim euocatus. Pli. iunior. Je suis marri que, etc.
    \
        Irascuntur admonitioni. Quintil. Se courroucent contre ceulx qui les admonnestent.

    Dictionarium latinogallicum > irascor

  • 2 irascor

    irascor irascor, -, irasci гневаться (на кого -dat.)

    Латинско-русский словарь > irascor

  • 3 irascor

    irascor irascor, -, irasci злиться, раздражаться

    Латинско-русский словарь > irascor

  • 4 irascor

    īrāscor, īrāscī (ira), zürnen = zornig werden u. = zornig sein (Ggstz. mirari), pueri dicunt eum furenter irasci, Cic.: desinere irasci, Petron.: ir. de nihilo, Plaut.: in cornua irasci = mit den Hörnern kämpfen, Verg.: mit Dat., amicis, Cic.: sibi, Sen. u. Ps. Quint. decl.: hominibus irasci et suscensere (v. den Göttern), Cic.: ir. admonitioni alcis, Quint. – m. in u. Akk., an et in hunc fratrem irascitur? Sen. contr. 10, 2 (32), 14 B. zw. (Kießling an etiamnunc fratri irascitur?). – mit contra u. Akk., turpe est viro forti contra feminam irasci, Serv. Verg. Aen. 2, 592. – mit ob u. Akk., illi ob unum aut alterum liberius dictum, Sen. ad Marc. 22, 4; vgl. iratus. – m. pro u. Abl., irascuntur boni viri pro suorum iniuriis, Sen. de ira 1, 12, 4. – m. allg. Acc., idne (deswegen) irascimini, si quis superbior est quam nos, Cato origg. 5. fr. 7: nihil irascuntur, Gell. 19, 22, 10: remittimus hoc tibi, ne nostram vicem irascaris, statt unser zu z., unsere Rächer zu spielen, Liv. 34, 32, 6. – m. Acc. u. Infin., irascitur natum esse quemquam, qui etc., Donat. Ter. Andr. 1, 5, 10. – m. folg. quod, saepe absenti atque insonti tibi irascor atque suscenseo, quod facis, ne etc., Fronto epist. ad M. Caes. 4, 2. p. 60, 25 N. – übtr., irascitur ventus, Petron.: mare, Plin. – / Parag. Infin. irascier, Plaut. capt. 845. Lucil. 658. – Aktive Nbf., noli irascere, Pompon. com. 30: u. im Passiv, in hac materia diutius laborandum est, ut factum credatur, quam ut irascatur, M. Caes. bei Fronto ep. ad M. Caes. 5, 23 (38). p. 82, 24 N.

    lateinisch-deutsches > irascor

  • 5 irascor

    īrāscor, īrāscī (ira), zürnen = zornig werden u. = zornig sein (Ggstz. mirari), pueri dicunt eum furenter irasci, Cic.: desinere irasci, Petron.: ir. de nihilo, Plaut.: in cornua irasci = mit den Hörnern kämpfen, Verg.: mit Dat., amicis, Cic.: sibi, Sen. u. Ps. Quint. decl.: hominibus irasci et suscensere (v. den Göttern), Cic.: ir. admonitioni alcis, Quint. – m. in u. Akk., an et in hunc fratrem irascitur? Sen. contr. 10, 2 (32), 14 B. zw. (Kießling an etiamnunc fratri irascitur?). – mit contra u. Akk., turpe est viro forti contra feminam irasci, Serv. Verg. Aen. 2, 592. – mit ob u. Akk., illi ob unum aut alterum liberius dictum, Sen. ad Marc. 22, 4; vgl. iratus. – m. pro u. Abl., irascuntur boni viri pro suorum iniuriis, Sen. de ira 1, 12, 4. – m. allg. Acc., idne (deswegen) irascimini, si quis superbior est quam nos, Cato origg. 5. fr. 7: nihil irascuntur, Gell. 19, 22, 10: remittimus hoc tibi, ne nostram vicem irascaris, statt unser zu z., unsere Rächer zu spielen, Liv. 34, 32, 6. – m. Acc. u. Infin., irascitur natum esse quemquam, qui etc., Donat. Ter. Andr. 1, 5, 10. – m. folg. quod, saepe absenti atque insonti tibi irascor atque suscenseo, quod facis, ne etc., Fronto epist. ad M. Caes. 4, 2. p. 60, 25 N. – übtr., irascitur ventus, Petron.: mare, Plin. – Parag. Infin. irascier, Plaut. capt. 845. Lucil. 658. – Aktive Nbf., noli irascere, Pompon. com. 30: u. im Passiv, in hac mate-
    ————
    ria diutius laborandum est, ut factum credatur, quam ut irascatur, M. Caes. bei Fronto ep. ad M. Caes. 5, 23 (38). p. 82, 24 N.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > irascor

  • 6 irascor

    īrascor, īrātus ( act. collat. form īra-sco, ĕre, Pompon. and Nigid. ap. Non. 127, 8 sq.:

    irascier,

    Plaut. Capt. 4, 2, 60), 3, v. dep. [ira], to be angry, to be in a rage (syn.: succenseo, indignor); constr. absol.; with dat., with in and acc., or acc. of pronouns (class.).
    (α).
    With dat. (so most freq.):

    vehementer mihi,

    Plaut. Truc. 2, 6, 64:

    tibi jure,

    Ter. And. 2, 3, 20:

    di inmortales hominibus irasci et succensere consuerunt,

    Cic. Rosc. Com. 16, 46:

    ego non tibi irascor, quod, etc.,

    id. Sull. 18, 50:

    miror, cur tu huic irascere,

    id. Planc. 7, 17; id. Vat. 9, 21:

    improbitati candidatorum,

    id. Mil. 16, 42:

    his irascebamur,

    id. Lig. 11, 13; id. Sull. 17, 49:

    ego tibi irascerer: tibi ego possem irasci?

    id. Q. Fr. 1, 3, 1:

    irasci amicis,

    id. Phil. 8, 5:

    inimicis,

    Caes. B. C. 1, 8:

    votis meis,

    Ov. H. 1, 68:

    patriae,

    Nep. Epam. 7, 1:

    admonitioni,

    Quint. 2, 6, 3: erroribus, Sen. de Ira, 2, 10, 1.—
    (β).
    Absol.:

    noli irascier,

    Plaut. Capt. 4, 2, 60:

    de nihilo,

    id. Truc. 4, 2, 56:

    numquam sapiens irascitur,

    Cic. Tusc. 3, 9, 19:

    numquam irasci desinet sapiens, si semel coeperit, Sen. de Ira, 2, 9, 1: nec cuiquam irasci propiusque accedere virtus,

    Verg. A. 10, 712:

    irasci, quod ausi hoc essent superi,

    Ov. M. 6, 269:

    qui nesciat irasci,

    Juv. 10, 360.—
    (γ).
    With in and acc.:

    an et in hunc fratrem irascitur,

    Sen. Contr. 5, 32, 14:

    iratus est Dominus in populum suum,

    Vulg. Psa. 105, 40:

    taurus irasci in cornua discit,

    to gather his rage into his horns, Verg. G. 3, 232; id. A. 12, 104.—
    (δ).
    With acc.: idne irascimini, si quis, etc., Cato ap. Gell. 7, 3:

    nihil,

    Gell. 19, 12, 10:

    ne nostram vicem irascaris,

    with us, Liv. 34, 32, 6.—
    (ε).
    Rarely with pro: viri pro suorum injuriis, Sen. de Ira, 1, 12, 4. —
    II.
    Transf., of inanim. subjects:

    cum pelago ventus irascitur,

    Petr. 104:

    iratus est furor meus in te,

    Vulg. Job, 42, 7:

    irascetur furor eorum in nos,

    ib. Psa. 123, 3.—Hence, īrātus, a, um, P. a., angered, enraged, angry, violent, furious (class.):

    numquid iratus es mihi propter has res?

    Plaut. Ps. 5, 2, 30:

    iratum adversario judicem facere,

    Cic. de Or. 1, 51, 220:

    quam ìratus de judicio, et de vilico!

    id. Fl. 4, 11:

    quamvis irata est, non hoc irata negabit,

    Ov. M. 2, 568 al.:

    cum sint tibi (convivi) irati,

    Cic. Att. 16, 3, 1:

    non existimo Marcellum ideo fortem fuisse, quia fuerit iratus,

    id. Tusc. 4, 22, 49:

    non quasi fortuitus nec ventorum rabie, sed iratus cadat in terras ignis,

    Juv. 13, 226.— Comp.:

    Archytas cum vilico factus esset iratior,

    Cic. Tusc. 4, 36, 78.— Sup.:

    Caesar illis fuerat iratissimus,

    Cic. Phil. 8, 6, 19.—
    B.
    Transf., of things, raging, violent, furious:

    mare,

    Hor. Epod. 2, 6:

    venter,

    ravening, id. S. 2, 8, 5:

    sitis,

    violent, Prop. 4 (5), 9, 62:

    venti,

    id. 4 (5), 6, 28:

    sistrum,

    Juv. 13, 93.— Adv.: īrātē, angrily, Phaedr. 4, 24, 14.— Comp.:

    iratius,

    Col. 7, 12, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > irascor

  • 7 irascor

    īrāscor, —, īrāscī depon. [ ira ]
    гневаться, злобствовать, раздражаться (alicui, alicui rei C, Sen, Q)

    Латинско-русский словарь > irascor

  • 8 īrāscor

        īrāscor īrātus, ī, dep.    [ira], to be angry, be in a rage: minume decet, S.: numquam sapiens irascitur: Irasci celer, H.: irascens, quod, etc., O.: qui nesciat irasci, Iu.: taurus irasci in cornua discit, gather his rage into his horns, V.: nostram vicem, on our account, L.: tibi iure, T.: huic: graviter inimicis, Cs.: patriae, N.
    * * *
    irasci, iratus sum V DEP
    get angry, fly into a rage; be angry at (with DAT)

    Latin-English dictionary > īrāscor

  • 9 irascor

    to be angry, to be wrathful.

    Latin-English dictionary of medieval > irascor

  • 10 irascor

    , -, irasci 3
      отложительный глагол (+ dat.) гневаться, злобствовать, раздражаться

    Dictionary Latin-Russian new > irascor

  • 11 sub-īrāscor

        sub-īrāscor ātus, ī, dep.,    to be out of temper, be somewhat provoked, be touched: interdum: brevitati litterarum: quod me non invitas.

    Latin-English dictionary > sub-īrāscor

  • 12 irasco

    īrascor, īrātus ( act. collat. form īra-sco, ĕre, Pompon. and Nigid. ap. Non. 127, 8 sq.:

    irascier,

    Plaut. Capt. 4, 2, 60), 3, v. dep. [ira], to be angry, to be in a rage (syn.: succenseo, indignor); constr. absol.; with dat., with in and acc., or acc. of pronouns (class.).
    (α).
    With dat. (so most freq.):

    vehementer mihi,

    Plaut. Truc. 2, 6, 64:

    tibi jure,

    Ter. And. 2, 3, 20:

    di inmortales hominibus irasci et succensere consuerunt,

    Cic. Rosc. Com. 16, 46:

    ego non tibi irascor, quod, etc.,

    id. Sull. 18, 50:

    miror, cur tu huic irascere,

    id. Planc. 7, 17; id. Vat. 9, 21:

    improbitati candidatorum,

    id. Mil. 16, 42:

    his irascebamur,

    id. Lig. 11, 13; id. Sull. 17, 49:

    ego tibi irascerer: tibi ego possem irasci?

    id. Q. Fr. 1, 3, 1:

    irasci amicis,

    id. Phil. 8, 5:

    inimicis,

    Caes. B. C. 1, 8:

    votis meis,

    Ov. H. 1, 68:

    patriae,

    Nep. Epam. 7, 1:

    admonitioni,

    Quint. 2, 6, 3: erroribus, Sen. de Ira, 2, 10, 1.—
    (β).
    Absol.:

    noli irascier,

    Plaut. Capt. 4, 2, 60:

    de nihilo,

    id. Truc. 4, 2, 56:

    numquam sapiens irascitur,

    Cic. Tusc. 3, 9, 19:

    numquam irasci desinet sapiens, si semel coeperit, Sen. de Ira, 2, 9, 1: nec cuiquam irasci propiusque accedere virtus,

    Verg. A. 10, 712:

    irasci, quod ausi hoc essent superi,

    Ov. M. 6, 269:

    qui nesciat irasci,

    Juv. 10, 360.—
    (γ).
    With in and acc.:

    an et in hunc fratrem irascitur,

    Sen. Contr. 5, 32, 14:

    iratus est Dominus in populum suum,

    Vulg. Psa. 105, 40:

    taurus irasci in cornua discit,

    to gather his rage into his horns, Verg. G. 3, 232; id. A. 12, 104.—
    (δ).
    With acc.: idne irascimini, si quis, etc., Cato ap. Gell. 7, 3:

    nihil,

    Gell. 19, 12, 10:

    ne nostram vicem irascaris,

    with us, Liv. 34, 32, 6.—
    (ε).
    Rarely with pro: viri pro suorum injuriis, Sen. de Ira, 1, 12, 4. —
    II.
    Transf., of inanim. subjects:

    cum pelago ventus irascitur,

    Petr. 104:

    iratus est furor meus in te,

    Vulg. Job, 42, 7:

    irascetur furor eorum in nos,

    ib. Psa. 123, 3.—Hence, īrātus, a, um, P. a., angered, enraged, angry, violent, furious (class.):

    numquid iratus es mihi propter has res?

    Plaut. Ps. 5, 2, 30:

    iratum adversario judicem facere,

    Cic. de Or. 1, 51, 220:

    quam ìratus de judicio, et de vilico!

    id. Fl. 4, 11:

    quamvis irata est, non hoc irata negabit,

    Ov. M. 2, 568 al.:

    cum sint tibi (convivi) irati,

    Cic. Att. 16, 3, 1:

    non existimo Marcellum ideo fortem fuisse, quia fuerit iratus,

    id. Tusc. 4, 22, 49:

    non quasi fortuitus nec ventorum rabie, sed iratus cadat in terras ignis,

    Juv. 13, 226.— Comp.:

    Archytas cum vilico factus esset iratior,

    Cic. Tusc. 4, 36, 78.— Sup.:

    Caesar illis fuerat iratissimus,

    Cic. Phil. 8, 6, 19.—
    B.
    Transf., of things, raging, violent, furious:

    mare,

    Hor. Epod. 2, 6:

    venter,

    ravening, id. S. 2, 8, 5:

    sitis,

    violent, Prop. 4 (5), 9, 62:

    venti,

    id. 4 (5), 6, 28:

    sistrum,

    Juv. 13, 93.— Adv.: īrātē, angrily, Phaedr. 4, 24, 14.— Comp.:

    iratius,

    Col. 7, 12, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > irasco

  • 13 liqueo

    liqueo, liquī od. licuī, ēre, I) flüssig sein, concrescendi, liquendi, Cic. Tim. 50. – dah. liquēns, flüssig, Varro: vina, Verg.: campi, Wasser, Meer Verg. – Partiz. subst., omne liquens, alles Flüssige, Vulg. Levit. 11, 34. – II) prägn., hell-, klar sein, 1) eig.: polus liquet, Prud. perist. 1, 88. – 2) übtr., klar-, hell-, deutlich-, einleuchtend sein, a) übh.: liquet mihi, ich habe keinen Skrupel, es ist bei mir ausgemacht, Ter.: dixit sibi liquere, Cic.: negat habere, quod liqueat, Cic. – m. Acc. u. Infin., cui neutrum licuerit, nec esse deos nec non esse, Cic. de nat. deor. 1, 117 (u. so Ter. eun. 331. Val. Max. 8, 2, 3. Sen. de ben. 7, 1, 7; nat. qu. 6, 5, 1). – mit folg. indir. Fragesatz, non liquere, quae esset, Sen. nat. qu. 6, 5, 1: irascor, nec liquet mihi an debeam, sed irascor, Plin. ep. 2, 2, 1. – m. de u. Abl., de hac re mihi satis hau liquet, Plaut. trin. 233. – fides liquens, sichere (Ggstz. ambigua), Gell. 18, 5, 11. – b) insbes., als gerichtl. t. t., mihi (iudici u. dgl.) liquet od. non liquet, die Sache ist mir klar, ist mir nicht klar, Cic. Caecin. 29. Quint. 3, 6, 12: non 1., Cic. Clu. 76. Gell. 14, 2, 25: u. so non liquet (abgekürzt N. L.), »die Sache ist nicht klar«, auf den Stimmtäfelchen der Richter, als Erklärung, daß ihnen die Sache noch nicht klar u. zum Spruche reif sei (vgl. amplius unter ample no. II, a, α), Ps. Ascon. in Cic. II. Verr. 1, 26. p. 164, 19 Or. – / Partiz. līquēns mit langem i, Verg. Aen. 1, 432.

    lateinisch-deutsches > liqueo

  • 14 cur

    cūr, adv. inter. [cui rei, quoi rei] pourquoi? pour quelle raison?    - arch. quor, qur, Plaut.    - cur non laboras? = pourquoi ne travailles-tu pas?    - dic mihi cur non labores: dis-moi pourquoi tu ne travailles pas.    - duae causae sunt, cur... Cic.: il y a deux motifs pour que...    - nihil est cur proficiscar: il n'y a pas de raison pour que je parte.    - nihil est causae cur proficiscar: il n'y a pas de raison pour que je parte.    - non est cur... Plaut.: il n'y a pas de raison pour que...    - quid est cur...: quelle raison y a-t-il pour que...?    - quid est causae cur...: quelle raison y a-t-il pour que...?    - rationem adferre cur... Cic.: apporter une explication pour justifier que...    - argumentum adferre cur... Cic. Nat. 3: apporter la preuve que...    - irascor amicis, cur me funesto properent arcere veterno, Hor. Ep. 1: je m'emporte contre mes amis qui veulent m'arracher à ma funeste léthargie.    - miror cur me accusas, Cic. Fam. 7: je m'étonne que tu m'accuses.    - consules anni prioris invasit, cur nunc silerent, Tac. An. 6: s'attaquant aux consuls de l'année précédente, il demanda pourquoi ils gardaient maintenant le silence.
    * * *
    cūr, adv. inter. [cui rei, quoi rei] pourquoi? pour quelle raison?    - arch. quor, qur, Plaut.    - cur non laboras? = pourquoi ne travailles-tu pas?    - dic mihi cur non labores: dis-moi pourquoi tu ne travailles pas.    - duae causae sunt, cur... Cic.: il y a deux motifs pour que...    - nihil est cur proficiscar: il n'y a pas de raison pour que je parte.    - nihil est causae cur proficiscar: il n'y a pas de raison pour que je parte.    - non est cur... Plaut.: il n'y a pas de raison pour que...    - quid est cur...: quelle raison y a-t-il pour que...?    - quid est causae cur...: quelle raison y a-t-il pour que...?    - rationem adferre cur... Cic.: apporter une explication pour justifier que...    - argumentum adferre cur... Cic. Nat. 3: apporter la preuve que...    - irascor amicis, cur me funesto properent arcere veterno, Hor. Ep. 1: je m'emporte contre mes amis qui veulent m'arracher à ma funeste léthargie.    - miror cur me accusas, Cic. Fam. 7: je m'étonne que tu m'accuses.    - consules anni prioris invasit, cur nunc silerent, Tac. An. 6: s'attaquant aux consuls de l'année précédente, il demanda pourquoi ils gardaient maintenant le silence.
    * * *
        Cur, Aduerbium interrogandi. Scribitur a nonnullis per q, a QVARE deducentibus, per syncopen atque apocopen a et e literis detractis. Terent. Cur me excrucio? cur me macero? Pourquoy me tormente je?
    \
        Cur simulas igitur? Terent. A quelle cause?
    \
        Quid est, cur tu in isto loco sedeas? Cic. Qu'est ce qui fait que tu es assis en ce lieu? Pourquoy t'assiez tu icy?
    \
        Quae causa est cur hoc velit? Cic. Quelle cause y a il de vouloir cela? Qui le meut de faire cela?
    \
        Cur haec tibi irata est, cur ega id curem? Plaut. Qu'ay je à faire, Que me soulcie je pour quoy elle soit courroucee contre toy?
    \
        Cur, sine interrogatione. Cic. Tibi nulla causa est cur hunc miserum tanta calamitate affici velis. Tu n'has nulle cause de luy faire tant de dommage.
    \
        Non fuit causa cur tantum laborem caperes, et ad me venires. Cic. Il n'estoit point de necessité de prendre tant de peine, Il n'estoit point besoing, etc.

    Dictionarium latinogallicum > cur

  • 15 iratus

    īrātus, a, m part. passé de irascor; irrité, courroucé, furieux, en colère, indigné.    - iratus alicui, Cic.: en colère contre qqn.    - iratus de aliqua re, Cic.: indigné de qqch.    - iratum aliquem habere, Cic.: encourir la colère de qqn.    - iratus quod...: mécontent de ce que...    - diis iratis natus, Phaedr.: né sous une mauvaise étoile.    - irati venti, Prop.: vents déchaînés.    - irata sitis, Prop.: soif ardente.
    * * *
    īrātus, a, m part. passé de irascor; irrité, courroucé, furieux, en colère, indigné.    - iratus alicui, Cic.: en colère contre qqn.    - iratus de aliqua re, Cic.: indigné de qqch.    - iratum aliquem habere, Cic.: encourir la colère de qqn.    - iratus quod...: mécontent de ce que...    - diis iratis natus, Phaedr.: né sous une mauvaise étoile.    - irati venti, Prop.: vents déchaînés.    - irata sitis, Prop.: soif ardente.
    * * *
        Iratus, pen. prod. Participium, siue Nomen ex participio. Cic. Iré, Courroucé, Despité.
    \
        Iratum habere aliquem. Cic. Quand aucun est courroucé contre nous.

    Dictionarium latinogallicum > iratus

  • 16 liqueo

    liqueo, liquī od. licuī, ēre, I) flüssig sein, concrescendi, liquendi, Cic. Tim. 50. – dah. liquēns, flüssig, Varro: vina, Verg.: campi, Wasser, Meer Verg. – Partiz. subst., omne liquens, alles Flüssige, Vulg. Levit. 11, 34. – II) prägn., hell-, klar sein, 1) eig.: polus liquet, Prud. perist. 1, 88. – 2) übtr., klar-, hell-, deutlich-, einleuchtend sein, a) übh.: liquet mihi, ich habe keinen Skrupel, es ist bei mir ausgemacht, Ter.: dixit sibi liquere, Cic.: negat habere, quod liqueat, Cic. – m. Acc. u. Infin., cui neutrum licuerit, nec esse deos nec non esse, Cic. de nat. deor. 1, 117 (u. so Ter. eun. 331. Val. Max. 8, 2, 3. Sen. de ben. 7, 1, 7; nat. qu. 6, 5, 1). – mit folg. indir. Fragesatz, non liquere, quae esset, Sen. nat. qu. 6, 5, 1: irascor, nec liquet mihi an debeam, sed irascor, Plin. ep. 2, 2, 1. – m. de u. Abl., de hac re mihi satis hau liquet, Plaut. trin. 233. – fides liquens, sichere (Ggstz. ambigua), Gell. 18, 5, 11. – b) insbes., als gerichtl. t. t., mihi (iudici u. dgl.) liquet od. non liquet, die Sache ist mir klar, ist mir nicht klar, Cic. Caecin. 29. Quint. 3, 6, 12: non 1., Cic. Clu. 76. Gell. 14, 2, 25: u. so non liquet (abgekürzt N. L.), »die Sache ist nicht klar«, auf den Stimmtäfelchen der Richter, als Erklärung, daß ihnen die Sache noch nicht klar u. zum Spruche reif sei (vgl. amplius unter ample no. II, a, α), Ps. Ascon. in Cic. II. Verr. 1, 26. p. 164, 19
    ————
    Or. – Partiz. līquēns mit langem i, Verg. Aen. 1, 432.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > liqueo

  • 17 irascentia

    īrāscentia, ae f. [ irascor ]

    Латинско-русский словарь > irascentia

  • 18 iratus

    īrātus, a, um [ irascor ]
    а) гневный, сердитый (ob aliquid Ter, L; de aliquā re C)
    i. alicui Pl, Ter, C etc. — разгневанный на кого-л.
    б) разъярённый ( bos Pt); перен. яростный, бурный ( mare H); неистовый, буйный ( ventus Prp); мучительный ( sitis Prp); голодный ( venter H)

    Латинско-русский словарь > iratus

  • 19 obirascor

    ob-īrāscor, īrātus sum, īrāscī depon.
    гневаться, сердиться (alicui L, Sen, Ap)

    Латинско-русский словарь > obirascor

  • 20 subirascor

    sub-īrāscor, īrātus (sum), īrāscī depon.
    несколько сердиться, немного гневаться ( alicui rei C)

    Латинско-русский словарь > subirascor

См. также в других словарях:

  • List of Latin words with English derivatives — This is a list of Latin words with derivatives in English (and other modern languages). Ancient orthography did not distinguish between i and j or between u and v. Many modern works distinguish u from v but not i from j. In this article both… …   Wikipedia

  • List of fictional dragons — This is a list of dragons from works of fiction. For dragons from legends and mythology, see List of dragons in mythology and folklore. Dragons in literature * Ancalader, the dragon bonded to Jermayan in The Obsidian Trilogy by Mercedes Lackey… …   Wikipedia

  • Inchoative verb — An inchoative verb, sometimes called an inceptive verb, shows a process of beginning or becoming. Productive inchoative infixes exist in several languages, including Latin and Ancient Greek, and consequently some Romance languages. Not all verbs… …   Wikipedia

  • Publius Sittius — († Frühjahr 44 v. Chr. in Nordafrika) war ein römischer Ritter und politischer Abenteurer in der späten Republik. Seine Familie stammte aus Nuceria Alfaterna in Kampanien. Der gleichnamige Vater des Publius Sittius blieb im Bundesgenossenkrieg… …   Deutsch Wikipedia

  • C — C. Nota condemnationis veteribus, proin fatalis litera dicta, sieut contra A. veniae et absolutionis erat character. Pierius in Hierogl. l. 7. c. 23. Metellus apud Indos, illos qui ex regia familia Christianam fidem amplectuntur, in fronte et… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ԲԱՐԿԱՆԱՄ — (ացայ.) NBH 1 460 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 12c չ. ὁργίζομαι, θυμόομαι, ἁγανακτέω , παροξύνομαι irascor, indignor, furo, exacerbor Բարկ եւ սաստիկ լինել՝ վառմամբ կրից՝ մանաւանդ ʼի վրէժ անիրաւութեանն եղելոյ. ցասնուլ.… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԴԺԿԱՄԱԿ — (ի, աց.) NBH 1 0614 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 6c, 10c, 11c, 12c ա. ἁηδής insuavis, injucundus Անկամակ. անհաճոյ. անախորժ ինչ. *Ո՛չ էր ձայն խիստ եւ դժկամակ լսելեաց. Ոսկ. յհ. ՟Ա. 1: *Եթէ տայցէք, մի՛ դժկամակ բանիւք. Շ.… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԴԺԿԱՄԱԿԵՄ — ( ) NBH 1 0614 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 10c, 11c, 12c ԴԺԿԱՄԱԿ ԼԻՆԵԼ, ԳՏԱՆԻԼ. ԴԺԿԱՄԱԿԻՑ ԼԻՆԵԼ. ԴԺԿԱՄԱԿԵՄ, կիմ. θυμόομαι irascor, aegre fero Դժուարիլ կամօք կամ կամաց. դժգմիլ. տհաճիլ. զայրանալ. սրտմտիլ, դառնանալ.… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԴԺԿԱՄԱԿԻՑ — ( ) NBH 1 0614 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 10c, 11c, 12c ԴԺԿԱՄԱԿ ԼԻՆԵԼ, ԳՏԱՆԻԼ. ԴԺԿԱՄԱԿԻՑ ԼԻՆԵԼ. ԴԺԿԱՄԱԿԵՄ, կիմ. θυμόομαι irascor, aegre fero Դժուարիլ կամօք կամ կամաց. դժգմիլ. տհաճիլ. զայրանալ. սրտմտիլ, դառնանալ.… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԶԱՅՐԱՆԱՄ — (ացայ.) NBH 1 0711 Chronological Sequence: Early classical, 5c, 10c, 12c չ. ἁγανακτέω, θυμόομαι, ὁργίζομαι , ἑξίστημι, ἑκκήνουμαι indignor, furo, irascor եւն. Սաստիկ բարկանալ, սրիլ ʼի ցասումն. սրտմտիլ. կատաղիլ. դառնանալ սրտիւ. դժկամակիլ. զչարիլ.… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԾԱՆՐԱՑԱՍՈՒՄՆ — ( ) NBH 1 1009 Chronological Sequence: Early classical, 8c, 14c ա. ԾԱՆՐԱՑԱՍՈՒՄՆ ԼԻՆԵԼ. βαρυθυμέω gravi animo fero, irascor. Ծանրապէս ցասնուլ. սրտմտիլ. զայրանալ. դժուարիլ. հինհինալ, սրդողիլ, խիստ դժարը գալ. *Ծանրացասումն եղեւ յոյժ. կամ իսրայէլի,… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»