-
1 verabreden
verabreden, dass … umawiać < umówić> się, że …;am verabredeten Ort w umówionym miejscu -
2 Abmachung
eine Abmachung treffen umówić się pf, ustalić pf -
3 Termin
-
4 vereinbaren
wie vereinbart jak uzgodniono -
5 Vereinbarung
eine Vereinbarung treffen umawiać < umówić> się, układać < ułożyć> się ( bezüglich G w sprawie G, co do G);sich an die Vereinbarung halten postępować zgodnie z umową
См. также в других словарях:
umówić — dk VIa, umówićwię, umówićwisz, umów, umówićwił, umówićwiwszy umawiać ndk I, umówićam, umówićasz, umówićają, umówićaj, umówićał, umówićany «ustalić, postanowić, zorganizować coś w porozumieniu z kimś» Umówić kogoś z kimś. Umówię was na spotkanie.… … Słownik języka polskiego
umówić (się) — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}umawiać (się) {{/stl 7}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
umawiać się – umówić się — {{/stl 13}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} wspólnie, po porozumieniu się z kimś podejmować jakąś decyzję; ustalać, uzgadniać, postanawiać coś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Długo umawiali się co do formy zapłaty. Umówili się, że… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
umawiać — → umówić … Słownik języka polskiego
poumawiać — dk I, poumawiaćam, poumawiaćasz, poumawiaćają, poumawiaćaj, poumawiaćał, poumawiaćany «umówić ze sobą wiele osób» poumawiać się «umówić się z wieloma osobami» Poumawiali się już na wyjazd … Słownik języka polskiego
ręka — 1. Być, znajdować się, spoczywać w czyichś rękach, w czyimś ręku a) «być czyjąś własnością, należeć do kogoś»: Wieczorem większa część Pragi znajdowała się w rękach powstańców. J. Andrzejewski, Popiół. b) «zależeć od kogoś»: W tym czasie ogólne… … Słownik frazeologiczny
co — D. czego, C. czemu, NMs. czym, blm 1. «zaimek zastępujący rzeczownik, najczęściej nieosobowy, używany w pytaniach, w zdaniach pytających lub ich równoważnikach, a także występujący często jako wyraz uzupełniający, wiążący lub przyłączający zdania … Słownik języka polskiego
donna — ż IV, CMs. donnannie; lm D. donn żart. «panna, dziewczyna, bogdanka» Umówić się ze swoją donną na spacer. ‹wł.› … Słownik języka polskiego
dwudziesty — odm. jak przym. «liczebnik porządkowy odpowiadający liczbie 20» Dwudziesta rocznica. W dwudziestym roku życia. dwudziesta blm w użyciu rzecz. «godzina dwudziesta, ósma wieczorem» Odjazd pociągu o dwudziestej. Spotkać się o dwudziestej piętnaście … Słownik języka polskiego
lekcja — ż I, DCMs. lekcjacji; lm D. lekcjacji (lekcjacyj) 1. «jednostka zajęć szkolnych lub nauczania prywatnego trwająca zwykle 45 minut» Lekcja historii, matematyki, muzyki. Brać, dawać lekcje. Prowadzić lekcję. Udzielać lekcji. Zostać, umówić się po… … Słownik języka polskiego
namówić — dk VIa, namówićwię, namówićwisz, namówićmów, namówićwił, namówićwiony namawiać ndk I, namówićam, namówićasz, namówićają, namówićaj, namówićał, namówićany 1. «nakłonić, zachęcić kogoś do czegoś; przekonać, skłonić» Namawiać kogoś do jedzenia, do… … Słownik języka polskiego