-
1 tytularny
прил.• именной• номинальный• титулярный* * *tytularn|y\tytularnyi номинальный;● członek \tytularny почётный член
+ honorowy, nominalny* * *номина́льныйSyn: -
2 tytularny
The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > tytularny
-
3 tytularny
-
4 tytularny
1. nominal2. titulaire -
5 tytularny
1. номінальний;2. почесний;3. титулярний (істор.) -
6 tytularny
Titular -
7 tytularny kapitan
номинальный капитанOtwarty słownik frazeologiczny polsko-rosyjski > tytularny kapitan
-
8 tytularny radca
номинальный членOtwarty słownik frazeologiczny polsko-rosyjski > tytularny radca
-
9 członek tytularny
-
10 номинальный
прил.• imienny• nominalny• tytularny• znamionowy* * *nominalny, tytularny -
11 nominal
['nɔmɪnl]adj* * *['nəminəl]1) (in name only, not in reality: He is only the nominal head of the firm.) tytularny2) (very small: He had to pay only a nominal fine.) symboliczny -
12 biskup
m bishop- □ biskup koadiutor coadjutor (bishop)- biskup ordynariusz ordinary- biskup rzymski the Bishop of Rome- biskup sufragan suffragan bishop, bishop suffragan* * ** * *mpkośc. bishop; konsekrować biskupa ordain l. consecrate a bishop; biskup Rzymu the Bishop of Rome; konferencja biskupów episcopal conference; biskup polowy army bishop; biskup ordynariusz ordinary bishop; biskup tytularny titular bishop; biskup pomocniczy assistant bishop; biskup sufragan suffragan bishop; (bishop) suffragan; podobny jak zając do biskupa pot. as like as chalk and cheese.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > biskup
-
13 cześnik
The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > cześnik
-
14 szafarz
m (G pl szafarzy) 1. daw. steward 2. Hist. tax collector 3. książk. dispenser- szafarz dobrych rad a dispenser of good advice* * *mp1. hist. ( urząd tytularny) steward.2. lit. (= rozdawca) giver, dispenser.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > szafarz
-
15 именной
-
16 почетный член
-
17 титулярный
прил.• tytularny -
18 honorow|y
adj. 1. (mający poczucie honoru) honourable GB, honorable US 2. (zgodny z honorem) honourable GB, honorable US- pokój zawarty na honorowych warunkach peace with honour3. (służący wyróżnieniu) straż honorowa a guard of honour GB, a honor guard US- nagroda honorowa a merit award- honorowe wyróżnienie honourable mention GB, honorable mention US- zajął honorowe miejsce przy stole he occupied the place of honour at the table4. (tytularny) [przewodniczący, członek, doktorat, obywatelstwo] honorary 5. (bez zapłaty) [zajęcie] volunteer attr., voluntary; [konsultant] honorary, volunteer attr.- honorowy dawca krwi an honorary a. voluntary blood donorThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > honorow|y
-
19 nominal
1. imienny2. nominalny3. tytularny -
20 titulaire
1. posiadacz2. rzeczywisty3. tytularny
- 1
- 2
См. также в других словарях:
tytularny — {{/stl 13}}{{stl 8}}przym. Ia, tytularnyni {{/stl 8}}{{stl 7}} posiadający prawo do jakiegoś tytułu, bez obowiązków i uprawnień do pełnienia funkcji związanej z tym tytułem; nominalny, honorowy : {{/stl 7}}{{stl 10}}Książę, profesor, urzędnik… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
tytularny — tytularnyni «mający tytuł, będący tytułem bez uprawnień i bez obowiązków pełnienia jakiejkolwiek funkcji; honorowy, nominalny» Profesor tytularny. ‹z niem.› … Słownik języka polskiego
cześnik — m III, DB. a, N. cześnikkiem; lm M. cześnikicy, DB. ów hist. «dawny urzędnik dworski usługujący królowi przy stole (podający czaszę), mający pieczę nad piwnicą królewską; z czasem urząd tylko tytularny» … Słownik języka polskiego
członek — m III, D. członeknka, N. członeknkiem 1. B.=D.; lm M. członeknkowie, DB. członeknków «człowiek (rzadziej jednostka prawna, np. instytucja, kraj) należący do jakiejś organizacji politycznej, naukowej, społecznej itp.; osoba wchodząca w skład… … Słownik języka polskiego
honorowy — honorowywi 1. «mający poczucie honoru, godności osobistej» Honorowy człowiek. 2. «zgodny z honorem, nie urażający czyjegoś honoru» Pokój zawarty na honorowych warunkach. ∆ Sąd honorowy «sąd złożony z osób powołanych przez strony lub na mocy… … Słownik języka polskiego
kasztelan — m IV, DB. a, Ms. kasztelannie; lm M. owie a. kasztelanni, DB. ów hist. «w Polsce w XII XIII w.: urzędnik sprawujący władzę nad zamkiem lub grodem (kasztelem) oraz podległym mu okręgiem (kasztelanią); od XIV w.: tytularny urzędnik ziemski,… … Słownik języka polskiego
koadiutor — m IV, DB. a, Ms. koadiutororze; lm M. koadiutororzy, DB. ów rel. «w kościele katolickim: duchowny wyznaczony przez władze kościelne do pomocy duchownemu wyższego stopnia, zwykle biskup tytularny ustanowiony przy osobie biskupa ordynariusza lub… … Słownik języka polskiego
kuchmistrz — m II, DB. a; lm M. e, DB. ów 1. «mistrz sztuki kulinarnej; kierownik kuchni (zwykle w dużych hotelach, ośrodkach wczasowych itp.)» 2. «w dawnej Polsce: urzędnik nadworny zarządzający kuchnią u panującego; później: urzędnik tytularny» ‹niem.› … Słownik języka polskiego
miecznik — m III, DB. a, N. miecznikkiem 1. lm M. owie a. miecznikicy, DB. ów hist. «w Polsce do XVI w. urzędnik dworski noszący miecz przed panującym; później szlachcic sprawujący tytularny (często honorowy) urząd ziemski» 2. lm M. miecznikicy, DB. ów hist … Słownik języka polskiego
miłość — ż V, DCWMs. miłośćści 1. blm «głębokie przywiązanie do kogoś lub czegoś, umiłowanie, kochanie kogoś, czegoś; gorące, namiętne uczucie do osoby płci odmiennej; pot. także: stosunek miłosny, pożycie erotyczne» Wielka, gorąca, szczera, dozgonna,… … Słownik języka polskiego
nominalny — nominalnyni 1. «istniejący tylko z nazwy; tytularny, formalny» Nominalny właściciel. ∆ ekon. Płaca nominalna «kwota pieniężna otrzymywana jako wynagrodzenie za pracę» ∆ Wartość, cena nominalna (banknotów, papierów wartościowych itp.) «wartość… … Słownik języka polskiego