Перевод: со всех языков на немецкий

с немецкого на все языки

tyr

  • 1 Tyr.

    Tyr. abk Tyrone

    English-german dictionary > Tyr.

  • 2 tyr

    tyr [tyːˀʀ] <-en; -e> Stier m, Bulle m;
    tage tyren ved hornene fam den Stier bei den Hörnern packen

    Dansk-tysk Ordbog > tyr

  • 3 tyr

    sb.
    (der) Stier (-e)

    Politikens Dansk-tysk Miniordbog > tyr

  • 4 tyr

    sb.
    (der) Stier (-e)

    Politikens Dansk-tysk > tyr

  • 5 Tyr

    germ. teiwa-

    Neuenglisch-germanisches Wörterbuch > Tyr

  • 6 tyrannous

    tyr·an·nous
    [ˈtɪrənəs]
    adj tyrannisch
    * * *
    ['tɪrənəs]
    adj
    tyrannisch
    * * *
    tyrannous [ˈtırənəs] academic.ru/77371/tyrannic">tyrannic

    English-german dictionary > tyrannous

  • 7 tyrannize

    tyr·an·nize [ʼtɪrənaɪz] vt
    to \tyrannize sb jdn tyrannisieren

    English-German students dictionary > tyrannize

  • 8 tyrannous

    tyr·an·nous [ʼtɪrənəs] adj
    tyrannisch

    English-German students dictionary > tyrannous

  • 9 tyranny

    tyr·an·ny [ʼtɪrəni] n
    Tyrannei f (a. fig), Gewaltherrschaft f

    English-German students dictionary > tyranny

  • 10 carpentarius

    carpentārius, a, um (carpentum), zum Wagen gehörig, Wagen-, fabrica, Plin. 16, 34: artifex, ein Wagner, Stellmacher, Lampr. Alex. 52, 1: vehiculum, Treb. Poll. XXX tyr. 30, 17. – subst. carpentārius, ī, m., der Wagner, Stellmacher, Tarrunt. dig. 50, 6, 6. Treb. Poll. XXX tyr. 14, 11. Veget. mil. 1, 7 u. 2, 11. Ven. Fort. vita Radeg. 33. Edict. Diocl. 7, 10. Cod. Theod. 8, 5, 31. Vulg. 1. paral. 9, 15. Isid. 19, 19, 1. Corp. inscr. Lat. 5, 5922.

    lateinisch-deutsches > carpentarius

  • 11 Cleopatra

    Cleopatra, ae, f. (Κλεοπάτρα), I) Tochter Philipps von Mazedonien u. der Olympias, Gemahlin Alexanders I. von Epirus, Liv. 8, 24 extr. Iustin. 9, 6 u.a. – II) Tochter des Mithridates, Gemahlin des Tigranes, Iustin. 37, 3. – III) die durch ihren buhlerischen Umgang mit Cäsar u. später mit Antonius berüchtigte letzte Königin von Ägypten, älteste Tochter des Ptolemäus Auletes, Caes. b. c. 3, 103. Vell. 2, 82, 85 u. 87: über ihre Verschwendung s. Plin. 9, 119 sqq. – Plur., Cleopatrarum Ptolemaeorumque gens (Geschlecht), Treb. Poll. trig. tyr. 30, 2. – Dav. Cleopatrānus, a, um, von der Kleopatra herrührend, der Kleopatra, stirps, Treb. Poll. Claud. 1, 1: vasa, uniones, Treb. Poll. trig. tyr. 30, 19 u. 32, 6. – / Cleopatra bei Dichtern mit langer penultima (pā), s. Iuven. 2, 109. Lucan. 9, 1071; 10, 56.

    lateinisch-deutsches > Cleopatra

  • 12 cudo [1]

    1. cūdo, ere (vgl. ahd. houwan, angels. hēawan, nhd. hauen), I) schlagen, klopfen, stampfen, Lucr. 1, 1044; 4, 185: spicas fustibus, Col. 2, 20, 4: fabam, Donat. Ter. eun. 2, 3, 89: Partiz. subst., cudentēs, ium, m., die Klopfenden, Col. 2, 10, 14. – Sprichw., istaec in me cudetur faba, das werde ich ausbaden müssen, Ter. eun. 381. – II) prägn., (ein Metall) schlagend bereiten, schlagen, verfertigen, prägen, plumbeos nummos, Plaut. most. 892: alcis nummos aereos, aureos et argenteos, Treb. Poll. XXX tyr. 31, 3: argentum, Ter. heaut. 740: monetam, Treb. Poll. XXX tyr. 26, 2: anulum, Quint. 9, 2, 61: absol., qui cudebat (schmiedete) tunc temporis, Vulg. Isai. 41, 7. – / Perf. cūdī, nach Charis. exc. art. gramm. 565, 16 u. Phocas (V) 433, 24, cūsī, nach Diom. 369, 3. Für cudi spricht auch das Perf. excudit, Verg. Aen. 1, 174. – Das Supin. cūsum u. Partiz. cūsus anzunehmen nach incusus bei Verg. georg. 1, 275 u. Pers. 2, 52.

    lateinisch-deutsches > cudo [1]

  • 13 Dido [1]

    1. Dīdō, ūs od. gew. ōnis. f. (Διδώ), sonst Elisa oder Elissa gen., Tochter des tyrischen Königs Belus, Gemahlin des Sichäus, floh wegen der

    Grausamkeit ihres Bruders Pygmalion nach Afrika, baute Karthago u. nahm den Äneas hier auf, Verg. Aen. 1, 299 u. s.: Genet. Didus, Anthol. Lat. 1. no. I, 9. p. 2 Riese. Cornutus b. Charis. 127, 21 (vgl. Charis. 64, 17): Dat. Dido, Macr. sat. 5, 2, 14 (wo aber wohl Didoni zu schreiben ist): Akk. Dido, Verg. Aen. 4, 383. Vell. 1, 6, 4. Tac. ann. 16, 1. Sil. 8, 230: Didon, Ov. her. 7, 7 u. 131 R.: Didun, Attei. b. Charis. 127, 18. – Genet. Didonis, Iustin. 11, 10, 13. Treb. Poll. XXX tyr. 30, 2. Augustin. conf. 1, 13. Macr. sat. 4, 3, 6. Serv. Verg. Aen. 1, 6 u.a.: Dat. Didoni, Tert. de anim. 33: Akk. Didonem, Treb. Poll. trig. tyr. 27, 1. Augustin. conf. 1, 13. Macr. sat. 4, 3, 6. Serv. Verg. Aen. 1, 37 u.a.: Abl. Didone, Enn. ann. 290. Serv. Verg. Aen. 1, 223. Vgl. Neue-Wagener Formenl.3 1, 525 u. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 214.

    lateinisch-deutsches > Dido [1]

  • 14 Isauri

    Isaurī, ōrum, m. (Ἴσαυροι), die rohen u. räuberischen Bewohner von Isaurien, die Isaurier, Mela 1, 2, 5 (1. § 13). Amm. 14, 2, 1. Treb. Poll. trig. tyr. 26. § 2 u.a.: meton. = die Hauptstadt der Isaurier, Flor. 3, 6, 5. – Dav.: A) Isauria, ae, f. (Ἰσαυρία), eine kleine, wenig bekannte, in Gebirgen versteckte Landschaft Kleinasiens, die im Osten an Lykaonien, im Norden an das südöstl. Phrygien, im Westen an Pisidien, im Süden an das rauhe Cilicien grenzte, Amm. 14, 8, 1. Treb. Poll. trig. tyr. 26. § 2 u.a.: deren Hauptstadt Isaura, ae, f., Amm. 14, 8, 2 (od. Isaurī, ōrum, m., Flor. 3, 6, 5, s. oben). – B) Isauricus, a, um (Ἰσαυρικός), isaurisch, forum, Cic.: gens, Plin. – u. Isauricus, der Isauriker, Beiname des P. Servilius Vatia als Besiegers der Isaurier, Liv. epit. 93. Flor. 3, 6, 5. – C) Isaurus, a, um, isaurisch, opes, Ov. fast. 1, 593.

    lateinisch-deutsches > Isauri

  • 15 peplum

    peplum, ī, n. u. peplus, ī, m. (πέπλον, πέπλος), I) eig.: A) ein großes, weites, faltenreiches weibl. Gewand von feinstem Stoffe, prachtvoll gestickt, Claud. nupt. Hon. 123. Treb. Poll. trig. tyr. 29, 1. – bes. das der Athene, das in Athen beim Feste der Panathenäen zur Schau gestellt wurde, das Peplum, Plaut. merc. 67. Verg. Aen. 1, 480. Stat. Theb. 10, 56. – B) später bei Griechen u. Römern = ein prächtiges Oberkleid, Prachtgewand der Männer, imperatorium, Treb. Poll. trig. tyr. 23, 3. – u. übh. ein weites Oberkleid, ein weiter Überwurf, Manil. 5, 393. Lact. 2, 4, 15: pepla lanea, pepla linea, Solin. 52, 20. – II) übtr., ein Augenübel, etwa Flor, Ser. Samm. 220.

    lateinisch-deutsches > peplum

  • 16 tyrannice

    tyrannicē, Adv. (tyrannicus), tyrannisch, nach Despotenart, ea, quae regie seu potius tyrannice statuit in aratores, Cic. Verr. 3, 115: urbem tyr. diripere, Vulc. Gallic. Avid. Cass. 7, 7: inimicitias adversus dei civitatem tyr. exercere, Augustin. de civ. dei 10, 21 in.

    lateinisch-deutsches > tyrannice

  • 17 carpentarius

    carpentārius, a, um (carpentum), zum Wagen gehörig, Wagen-, fabrica, Plin. 16, 34: artifex, ein Wagner, Stellmacher, Lampr. Alex. 52, 1: vehiculum, Treb. Poll. XXX tyr. 30, 17. – subst. carpentārius, ī, m., der Wagner, Stellmacher, Tarrunt. dig. 50, 6, 6. Treb. Poll. XXX tyr. 14, 11. Veget. mil. 1, 7 u. 2, 11. Ven. Fort. vita Radeg. 33. Edict. Diocl. 7, 10. Cod. Theod. 8, 5, 31. Vulg. 1. paral. 9, 15. Isid. 19, 19, 1. Corp. inscr. Lat. 5, 5922.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > carpentarius

  • 18 Cleopatra

    Cleopatra, ae, f. (Κλεοπάτρα), I) Tochter Philipps von Mazedonien u. der Olympias, Gemahlin Alexanders I. von Epirus, Liv. 8, 24 extr. Iustin. 9, 6 u.a. – II) Tochter des Mithridates, Gemahlin des Tigranes, Iustin. 37, 3. – III) die durch ihren buhlerischen Umgang mit Cäsar u. später mit Antonius berüchtigte letzte Königin von Ägypten, älteste Tochter des Ptolemäus Auletes, Caes. b. c. 3, 103. Vell. 2, 82, 85 u. 87: über ihre Verschwendung s. Plin. 9, 119 sqq. – Plur., Cleopatrarum Ptolemaeorumque gens (Geschlecht), Treb. Poll. trig. tyr. 30, 2. – Dav. Cleopatrānus, a, um, von der Kleopatra herrührend, der Kleopatra, stirps, Treb. Poll. Claud. 1, 1: vasa, uniones, Treb. Poll. trig. tyr. 30, 19 u. 32, 6. – Cleopatra bei Dichtern mit langer penultima (pā), s. Iuven. 2, 109. Lucan. 9, 1071; 10, 56.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Cleopatra

  • 19 cudo

    1. cūdo, ere (vgl. ahd. houwan, angels. hēawan, nhd. hauen), I) schlagen, klopfen, stampfen, Lucr. 1, 1044; 4, 185: spicas fustibus, Col. 2, 20, 4: fabam, Donat. Ter. eun. 2, 3, 89: Partiz. subst., cudentēs, ium, m., die Klopfenden, Col. 2, 10, 14. – Sprichw., istaec in me cudetur faba, das werde ich ausbaden müssen, Ter. eun. 381. – II) prägn., (ein Metall) schlagend bereiten, schlagen, verfertigen, prägen, plumbeos nummos, Plaut. most. 892: alcis nummos aereos, aureos et argenteos, Treb. Poll. XXX tyr. 31, 3: argentum, Ter. heaut. 740: monetam, Treb. Poll. XXX tyr. 26, 2: anulum, Quint. 9, 2, 61: absol., qui cudebat (schmiedete) tunc temporis, Vulg. Isai. 41, 7. – Perf. cūdī, nach Charis. exc. art. gramm. 565, 16 u. Phocas (V) 433, 24, cūsī, nach Diom. 369, 3. Für cudi spricht auch das Perf. excudit, Verg. Aen. 1, 174. – Das Supin. cūsum u. Partiz. cūsus anzunehmen nach incusus bei Verg. georg. 1, 275 u. Pers. 2, 52.
    ————————
    2. cūdo, ōnis, m. (vewandt mit κεύθω), ein Helm aus Fellen, Sil. 8, 495; 16, 59.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cudo

  • 20 Dido

    1. Dīdō, ūs od. gew. ōnis. f. (Διδώ), sonst Elisa oder Elissa gen., Tochter des tyrischen Königs Belus, Gemahlin des Sichäus, floh wegen der
    Grausamkeit ihres Bruders Pygmalion nach Afrika, baute Karthago u. nahm den Äneas hier auf, Verg. Aen. 1, 299 u. s.: Genet. Didus, Anthol. Lat. 1. no. I, 9. p. 2 Riese. Cornutus b. Charis. 127, 21 (vgl. Charis. 64, 17): Dat. Dido, Macr. sat. 5, 2, 14 (wo aber wohl Didoni zu schreiben ist): Akk. Dido, Verg. Aen. 4, 383. Vell. 1, 6, 4. Tac. ann. 16, 1. Sil. 8, 230: Didon, Ov. her. 7, 7 u. 131 R.: Didun, Attei. b. Charis. 127, 18. – Genet. Didonis, Iustin. 11, 10, 13. Treb. Poll. XXX tyr. 30, 2. Augustin. conf. 1, 13. Macr. sat. 4, 3, 6. Serv. Verg. Aen. 1, 6 u.a.: Dat. Didoni, Tert. de anim. 33: Akk. Didonem, Treb. Poll. trig. tyr. 27, 1. Augustin. conf. 1, 13. Macr. sat. 4, 3, 6. Serv. Verg. Aen. 1, 37 u.a.: Abl. Didone, Enn. ann. 290. Serv. Verg. Aen. 1, 223. Vgl. Neue-Wagener Formenl.3 1, 525 u. Georges Lexik. der lat. Wortf. S. 214.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Dido

См. также в других словарях:

  • Tyr — Týr, hier mit beiden Armen unversehrt dargestellt (Island, 18. Jahrhundert), wird oft mit dem Kriegsgott Mars gleichgesetzt Tyr (urgermanisch rekonstruiert *Teiwaz, *Tiwaz)[1] ist der Gott des Kampfes und Sieges in d …   Deutsch Wikipedia

  • Tyr (RO) — Tyr (Royaumes oubliés) Pour les articles homonymes, voir Tyr (homonymie). Divinité des Royaumes Oubliés Tyr Titre la Main Juste, le Dieu Mutilé, le Dieu Juste Plan de résidence La Maison de la Triade Niveau de puissance Supérieure …   Wikipédia en Français

  • tyr — tyr·an·nize; tyr·an·niz·er; tyr·an·nous; tyr·an·nous·ly; tyr·an·nous·ness; tyr·an·ny; tyr·o·lite; tyr·rhe·ni; tyr·rhe·ni·an; tyr·tae·an; me·tyr·a·pone; bu·tyr·ic; mar·tyr; tyr·i·an; bu·tyr·o·met·ric; mar·tyr·o·log·ic; tyr·rhene; …   English syllables

  • TYR — en concierto en la Sala el Tren (Granada), febrero de 2008. Datos generales Origen Málaga …   Wikipedia Español

  • Týr — Terji Skibenæs, Kári Streymoy и Heri Joensen …   Википедия

  • TYR — (homonymie) Cette page d’homonymie répertorie les différents sujets et articles partageant un même nom. {{{image}}}   Sigles d une seule lettre   Sigles de deux lettres > Sigles de trois lettres …   Wikipédia en Français

  • Týr — Tyr redirects here. For other uses, see Tyr (disambiguation). Tiwaz redirects here. For the Anatolian sun god, see Istanu. This article is about the god. For the rune, see Tiwaz rune. Týr by Lorenz Frølich (1895). Týr ( …   Wikipedia

  • Tyr — est le Dieu originel de la Guerre et le Chef Divin de la justice, en fait le précurseur d’Odin. Au temps des Vikings, Tyr montra le chemin à Odin pour qu’il devienne lui même un Dieu de la guerre. Il fut pourtant présenté comme l’un des fils… …   Mythologie nordique

  • Tyr — Tyr: Týr музыкальный коллектив, сформированный уроженцами Фарерских островов, живущими в Копенгагене. Tyr альбом рок группы Black Sabbath 1990 г. Tyr псевдоним бас гитариста Яна Эрика Торгесена (Borknagar, Vintersorg, Emperor). Tyr одно из… …   Википедия

  • tyr- — tyr(o) ♦ Élément, du gr. turos « fromage ». ⇒TYR(O) , (TYR , TYRO )élém. formant I. Élém. tiré du gr. ( ), de « fromage », entrant dans la constr. de qq. mots sav., notamment des subst. des domaines de la chim., de la pharmacol., de la zool. V …   Encyclopédie Universelle

  • Týr — Terji Skibenæs, Kári Streymoy und Heri Joensen (v.l.n.r) …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»