Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

tunicati

  • 1 tunicati

    tunicāti, ōrum m.
    «рубашечники», т. е. беднейшие слои населения ( носившие тунику без тоги) Pl, C, H etc.

    Латинско-русский словарь > tunicati

  • 2 tunicati

    tunicati s.m.pl. ( Zool) tuniciers.

    Dizionario Italiano-Francese > tunicati

  • 3 tunicatus

    1. tunicātus, a, um
    part. pf. к tunico
    2. adj.
    tunicata quies M — отдых в тунике, т. е. ничем не стеснённый покой
    populus t. T — народ, носящий только тунику (без тоги), т. е. простонародье (см. тж. tunicati)

    Латинско-русский словарь > tunicatus

  • 4 discingo

    dis-cingo, cīnxī, cīnctum, ere, losgürten, anfgürten, I) eig.: discincta tunica, Hor.: v. Pers., excalceari et discingi, Vell.: u. im Bilde, in sinu est, neque ego discingor, lasse ihn nicht fahren, Cic. ad Q. fr. 2, 11, 1. – Partiz., tunicati et discincti, als Zeichen tiefer Trauer, Suet.: centuriones discincti, als milit. Strafe, Liv. – poet., Afros, entwaffnen, Iuven.: peltatam Amazona Scythico nodo, Mart.: discingi armis, die Waffen niederlegen, Sil. – II) übtr., auflösen, dolos, zunichte machen, Sil.: ingenium, entnerven, weichlich machen, Sen. ep. 92, 35.

    lateinisch-deutsches > discingo

  • 5 paludatus

    palūdātus, a, um, mit dem Kriegsmantel angetan, im Kriegsmantel, v. Konsuln usw. = im Feldherrnmantel, virgines, Fest.: lictores, Liv. (s. Weißenb. Liv. 31, 14, 1): duces, Iuven.: duo vulturii, v. den Konsuln, Liv.: Pansa noster paludatus a. d. III. Kal. (Ian.) profectus est, Cic.: paludati votis nuncupatis (consules) exeunt, Caes.: quae clam commissa capite luerentur, quia paludati fecere, laudamus, Sen. – poet., pal. aula, der kaiserliche Hof, Claud. VI. cons. Hon. 596. – Plur. subst., palūdātī, ōrum, m., Krieger (Ggstz. tunicati, friedliche Bürger), Sidon. epist. 5, 7, 3.

    lateinisch-deutsches > paludatus

  • 6 tunicatus

    tunicātus, a, um (tunica), I) (bloß) mit einer Tunika bekleidet, Enn. fr., Cic. u.a.: von der Bequemlichkeit des Landlebens, tunicata quies, Mart. u. Sidon. – Insbes. von der ärmeren Volksklasse, deren gewöhnliche Tracht die Tunika (ohne Toga) ist, tunicatus populus, Tac. dial., od. popellus, Hor.: so auch subst. Plur. tunicati, Cic. de lege agr. 2, 94 u. (Ggstz. paludati) Sidon. epist. 5, 7, 3. – II) übtr., eine Haut-, Häute habend, cepe, Pers. 4, 3.

    lateinisch-deutsches > tunicatus

  • 7 discingo

    dis-cingo, cīnxī, cīnctum, ere, losgürten, anfgürten, I) eig.: discincta tunica, Hor.: v. Pers., excalceari et discingi, Vell.: u. im Bilde, in sinu est, neque ego discingor, lasse ihn nicht fahren, Cic. ad Q. fr. 2, 11, 1. – Partiz., tunicati et discincti, als Zeichen tiefer Trauer, Suet.: centuriones discincti, als milit. Strafe, Liv. – poet., Afros, entwaffnen, Iuven.: peltatam Amazona Scythico nodo, Mart.: discingi armis, die Waffen niederlegen, Sil. – II) übtr., auflösen, dolos, zunichte machen, Sil.: ingenium, entnerven, weichlich machen, Sen. ep. 92, 35.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > discingo

  • 8 paludatus

    palūdātus, a, um, mit dem Kriegsmantel angetan, im Kriegsmantel, v. Konsuln usw. = im Feldherrnmantel, virgines, Fest.: lictores, Liv. (s. Weißenb. Liv. 31, 14, 1): duces, Iuven.: duo vulturii, v. den Konsuln, Liv.: Pansa noster paludatus a. d. III. Kal. (Ian.) profectus est, Cic.: paludati votis nuncupatis (consules) exeunt, Caes.: quae clam commissa capite luerentur, quia paludati fecere, laudamus, Sen. – poet., pal. aula, der kaiserliche Hof, Claud. VI. cons. Hon. 596. – Plur. subst., palūdātī, ōrum, m., Krieger (Ggstz. tunicati, friedliche Bürger), Sidon. epist. 5, 7, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > paludatus

  • 9 tunicatus

    tunicātus, a, um (tunica), I) (bloß) mit einer Tunika bekleidet, Enn. fr., Cic. u.a.: von der Bequemlichkeit des Landlebens, tunicata quies, Mart. u. Sidon. – Insbes. von der ärmeren Volksklasse, deren gewöhnliche Tracht die Tunika (ohne Toga) ist, tunicatus populus, Tac. dial., od. popellus, Hor.: so auch subst. Plur. tunicati, Cic. de lege agr. 2, 94 u. (Ggstz. paludati) Sidon. epist. 5, 7, 3. – II) übtr., eine Haut-, Häute habend, cepe, Pers. 4, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > tunicatus

  • 10 tunicātus

        tunicātus adj.    [tunica], clothed with a tunic, in shirt sleeves: ut exercitatione tunicati uteremur: popellus, i. e. without a toga, H.— Plur m. as subst: metus tunicatorum illorum? i. e. of the vulgar.
    * * *
    tunicata, tunicatum ADJ

    Latin-English dictionary > tunicātus

  • 11 discingo

    dis-cingo, nxi, nctum, 3, v. a., to ungird, deprive of the girdle.
    I.
    Lit.:

    discinctā tunicā fugiendum est,

    Hor. S. 1, 2, 132; Vell. 2, 41 fin.; cf.:

    tunicati et discincti,

    Suet. Aug. 100:

    jam discingitur armis,

    Sil. 8, 34.—As a milit. punishment:

    destrictis gladiis discinctos destituit,

    Liv. 27, 13; Suet. Aug. 24 and 100: cum tenues nuper Marius discinxerit Afros, had disarmed, i. e. conquered, Juv. 8, 120; cf.:

    peltatam Amazona Scythico nodo,

    Mart. 9, 101, 5.—
    II.
    Trop.
    A.
    In verb finit.:

    mihi crede, in sinu est (Caesar), neque ego discingor,

    i. e. I do not neglect him, I endeavor to preserve his friendship, Cic. Q. Fr. 2, 13; cf. Sen. Ep. 92 fin.:

    discinxit ratione dolos fraudesque resolvit,

    i. e. discovered, detected, Sil. 7, 153; cf.:

    ut inter Methium et Paulum, quae veniunt in disceptationem, discingas,

    i. e. that thou wilt decide, Sid. Ep. 2, 7.—
    B.
    discinctus, a, um, ungirt.
    1.
    Lit.:

    ne glorietur accinctus aeque ac discinctus,

    i. e. who has put off his armor, Vulg. 3 Reg. 20, 11.—
    2.
    Trop.
    (α).
    Voluptuous, effeminate, Afri, Verg. A. 8, 724.— Hence,
    (β).
    Slovenly, careless, negligent; loose, dissolute, reckless:

    discincti ludere,

    Hor. S. 2, 1, 73:

    avarus ut Chremes, opp. discinctus ut nepos,

    id. Epod. 1, 34:

    Natta,

    Pers. 3, 31:

    verna,

    id. 4, 22:

    discincta in otia natus,

    Ov. Am. 1, 9, 41.

    Lewis & Short latin dictionary > discingo

  • 12 exercitatio

    exercĭtātĭo, ōnis, f. [exercito].
    I.
    A moving, agitating, setting in motion:

    per aëris exercitationem (aqua) percolata tempestatibus liquescendo pervenit ad terram,

    Vitr. 8, 2, 1.—
    II.
    Exercise, practice:

    corpora nostra motu atque exercitatione recalescunt,

    Cic. N. D. 2, 10, 26:

    ut exercitatione ludoque campestri tunicati uteremur,

    id. Cael. 5, 11; cf.:

    juventutis in gymnasiis,

    id. Rep. 4, 4:

    esse incredibili virtute atque exercitatione in armis,

    Caes. B. G. 1, 39; cf.:

    superiorum pugnarum,

    id. ib. 3, 19, 3: usu forensi atque exercitatione tiro, Cic. Div. ap. Caecil. 15, 47; cf.:

    juris civilis,

    id. de Or. 1, 57, 243:

    ususque dicendi,

    id. Cael. 22, 54:

    dicendi,

    id. Brut. 97, 331; id. Off. 1, 1, 1; Quint. 2, 12, 11; 2, 17, 12:

    linguae,

    Cic. de Or. 3, 24, 94; cf.: vir egregia exercitatione in dialecticis, id. Fin. 3, 12, 41;

    and, rhetoricae,

    id. N. D. 2, 67, 168:

    magnum opus est, egetque exercitatione non parva,

    id. Lael. 5, 17:

    hic exercitationem virtutis perdidit,

    id. Mil. 13, 35;

    Crotoniensibus nulla virtutis exercitatio fuit,

    Just. 20, 4, 1:

    artes exercitationesque virtutum,

    Cic. de Sen. 3, 9:

    ingenii,

    id. ib. 11, 38:

    corporalis,

    Vulg. 1 Tim. 4, 8 et saep.

    Lewis & Short latin dictionary > exercitatio

  • 13 togata

    tŏgātus, a, um, adj. [toga], wearing the toga, clad in the toga, gowned:

    fovebit Romanos, rerum dominos, gentemque togatam,

    Verg. A. 1, 282:

    ut togatus mandata senatus audiret,

    Liv. 3, 26, 9.—
    II.
    Transf., of a private station: sportula turbae rapienda togatae, by the crowd of clients (cf. toga, II. B. 2.), Juv. 1, 96:

    opera,

    the service of a client, Mart. 3, 46, 1. — Hence, subst.
    A.
    tŏgātus, i, m., lit., a Roman citizen, opp. to a foreigner or to a Roman soldier:

    judex modo palliatus modo togatus,

    Cic. Phil. 5, 5, 14:

    cui uni togato supplicationem decreverit (senatus),

    id. Sull. 30, 85:

    unus e togatorum numero,

    id. de Or. 1, 24, 111:

    magna caterva togatorum,

    id. Rosc. Am. 46, 135:

    crudelitas in togatos,

    to Romans, id. Rab. Post. 10, 27:

    non pudet lictorum vestrorum majorem prope numerum in foro conspici quam togatorum?

    Liv. 3, 52, 7:

    inter togatos,

    Sen. Const. 9, 2; Sall. J. 21, 2.—

    In the time of the emperors togati seems to have been the designation of the citizens, in opposition to the plebs sordida, the tunicati,

    the third class, Tac. Or. 6; cf. Roth in Jahn's Neues Jahrb. 1858, vol. 77, p. 286 sq.—
    2.
    (Acc. to toga, II. B. 2.) Under the emperors, a man of humble station, a client, Juv. 7, 142.—
    B.
    tŏgāta, ae, f. (sc. fabula), a species of the Roman drama which treated of Roman subjects, the national drama, Diom. p. 487 P.; Sen. Ep. 8, 7; Hor. A. P. 288; Vell. 2, 9, 3; Cic. Sest. 55, 118; Quint. 10, 1, 100; Suet. Ner. 11; id. Gram. 21; cf. Com. Rel. p. 113 sq. Rib.—
    2.
    (Acc. to toga, II. B. 3.) Togata, of an immodest woman, a prostitute:

    ancilla,

    Hor. S. 1, 2, 63; cf. id. ib. 1, 2, 82; Mart. 6, 64, 4.—
    III.
    Esp.:

    Gallia Togata,

    the part of Gallia Cisalpina acquired by the Romans on the hither side of the Po, Mel. 2, 4, 2; Plin. 3, 14, 19, § 112; Hirt. B. G. 8, 24, 3; 8, 52, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > togata

  • 14 togatus

    tŏgātus, a, um, adj. [toga], wearing the toga, clad in the toga, gowned:

    fovebit Romanos, rerum dominos, gentemque togatam,

    Verg. A. 1, 282:

    ut togatus mandata senatus audiret,

    Liv. 3, 26, 9.—
    II.
    Transf., of a private station: sportula turbae rapienda togatae, by the crowd of clients (cf. toga, II. B. 2.), Juv. 1, 96:

    opera,

    the service of a client, Mart. 3, 46, 1. — Hence, subst.
    A.
    tŏgātus, i, m., lit., a Roman citizen, opp. to a foreigner or to a Roman soldier:

    judex modo palliatus modo togatus,

    Cic. Phil. 5, 5, 14:

    cui uni togato supplicationem decreverit (senatus),

    id. Sull. 30, 85:

    unus e togatorum numero,

    id. de Or. 1, 24, 111:

    magna caterva togatorum,

    id. Rosc. Am. 46, 135:

    crudelitas in togatos,

    to Romans, id. Rab. Post. 10, 27:

    non pudet lictorum vestrorum majorem prope numerum in foro conspici quam togatorum?

    Liv. 3, 52, 7:

    inter togatos,

    Sen. Const. 9, 2; Sall. J. 21, 2.—

    In the time of the emperors togati seems to have been the designation of the citizens, in opposition to the plebs sordida, the tunicati,

    the third class, Tac. Or. 6; cf. Roth in Jahn's Neues Jahrb. 1858, vol. 77, p. 286 sq.—
    2.
    (Acc. to toga, II. B. 2.) Under the emperors, a man of humble station, a client, Juv. 7, 142.—
    B.
    tŏgāta, ae, f. (sc. fabula), a species of the Roman drama which treated of Roman subjects, the national drama, Diom. p. 487 P.; Sen. Ep. 8, 7; Hor. A. P. 288; Vell. 2, 9, 3; Cic. Sest. 55, 118; Quint. 10, 1, 100; Suet. Ner. 11; id. Gram. 21; cf. Com. Rel. p. 113 sq. Rib.—
    2.
    (Acc. to toga, II. B. 3.) Togata, of an immodest woman, a prostitute:

    ancilla,

    Hor. S. 1, 2, 63; cf. id. ib. 1, 2, 82; Mart. 6, 64, 4.—
    III.
    Esp.:

    Gallia Togata,

    the part of Gallia Cisalpina acquired by the Romans on the hither side of the Po, Mel. 2, 4, 2; Plin. 3, 14, 19, § 112; Hirt. B. G. 8, 24, 3; 8, 52, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > togatus

См. также в других словарях:

  • Retiarius — A retiarius (plural retiarii ; literally, net man or net fighter ) was a Roman gladiator who fought with equipment styled on that of a fisherman: a weighted net ( rete, hence the name), a three pointed trident ( fuscina or tridens ), and a dagger …   Wikipedia

  • Reciario — Saltar a navegación, búsqueda Un reciario ensarta con su tridente a un secutor en un mosaic …   Wikipedia Español

  • tunicat — TUNICÁT, tunicaţi, adj. (bot.; despre bulbi) Ale cărui frunze protectoare se acoperă complet unele pe altele. – Din fr. tuniqué, lat. tunicatus. Trimis de ana zecheru, 01.07.2004. Sursa: DEX 98  tunicát (despre bulbi) adj. m., pl. tunicáţi …   Dicționar Român

  • Retiaire — Rétiaire Un rétiaire affronte un secutor avec son trident . Mosaïque d une villa romaine à Nennig. Le rétiaire (Retiarius pluriel retiarii, littéralement, «combattant au filet» en latin) était un des types de gladiateurs romains qui combattaient… …   Wikipédia en Français

  • Rétiaire — Un rétiaire affronte un secutor avec son trident. Mosaïque d une villa romaine à Nennig. Le rétiaire (Retiarius pluriel retiarii, littéralement, « combattant au filet » en latin) était un des types de gladiateurs romains. Son armement… …   Wikipédia en Français

  • МИЛИТЫ —    • Milĭtes,        1. Augustales, солдаты, прибавленные Августом, a Flaviales Веспасианом к легионам; но в каком виде это было сделано, это неясно из заметки Вегеция (2, 7);        2. Augustani или Augustiani, набранный Нероном отряд,… …   Реальный словарь классических древностей

  • CONVIVIALES Vestes — vel accumbentium erant, de quibus vide supra in voce Cenatoria vestis, vel ministrantium, qui, ut expeditiores essent, in sola tunicca fuêre Quo spectant Ammiani verba, Stetit itaque subtabidus nusquam reperto paludamentô tunicâ aurô diftinctâ,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MONA — I. MONA apud Saxones, teste Bedâ l. de temp. rat. c. 13. Lu nam significat: Mon Germanis superiorib. aliis Man, non a Dorico Μάνη pro Luna, sed a Mon, vel Man, veterrimo ipsorum Rege et Deo patrio, quem Tacitus in German. c. 2. meminit, et illi… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • NUDIPEDALIA — ludi quidam seu spectacula Lacedaemone instituta, An. ab Urb. Cond. 82. quae nudis pedibus a sacerdotibus celebrabantur. Graecis Γυμνοποδίαι. Idem festum, apud reliquos quoque Graecos, Romanos, Barbaros, fuit in usu. Tertullain. Apologet. c. 40.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PALLA — I. PALLA Graece πάλλα, globus, Germanis Ballen: Gallis Bale, Italis Palla et Bala, pro pila. Hesych. Πάλλα, σφαῖρα ἐκ ποικίλων νημάτων πεποιημένη. Sed et sic globum crucigerum Imperrialem, qui inter Regalia insignia reponitur, appellat Gotefridus …   Hofmann J. Lexicon universale

  • PISTRINUM — locus in quo farina olim pinsebatur, i. e. contundebatur seu comminuebatur in pila, ut ante Molarum inventum usum fieri solebat. Erant autem Pilae vasa concava, in quae antiqui siccata frumenta immittebant sicque pinsebant. Servius, ad Aen. l. 1 …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»