-
21 adsimulo
adsimulare, adsimulavi, adsimulatus V TRANSmake like; compare; counterfeit, simulate, imitate, pretend, feign, act a part -
22 affecto
affectare, affectavi, affectatus V TRANSaim at, desire, aspire, try, lay claim to; try to control; feign, pretend -
23 affector
affectari, affectatus sum V DEPaim at, desire, aspire, try, lay claim to; try to control; feign, pretend -
24 assimilo
assimilare, assimilavi, assimilatus V TRANSmake like; compare; counterfeit, simulate, imitate, pretend, feign, act a part -
25 assimulo
assimulare, assimulavi, assimulatus V TRANSmake like; compare; counterfeit, simulate, imitate, pretend, feign, act a part -
26 causificor
causificari, causificatus sum V DEPallege/offer a reason, put forward a pretext; pretend -
27 comminisco
comminiscere, comminisci, commentus Vdevise, think up, invent; fabricate; state/contrive falsely, allege, pretend -
28 comminiscor
comminisci, commentus sum V DEPdevise, think up, invent; fabricate; state/contrive falsely, allege, pretend -
29 confingo
confingere, confinxi, confictus V TRANSfashion/fabricate, construct by shaping/molding; invent/feign/devise; pretend -
30 frustro
frustrare, frustravi, frustratus V TRANSdisappoint, frustrate, deceive (w/false hope); escape/elude; baffle/evade; fail; reject; delay; rob/defraud/cheat; pretend; refute (argument); corrupt/falsify -
31 praetexo
praetexere, praetexui, praetextus Vweave in front, fringe; cloak (with); pretend -
32 similo
similare, similavi, similatus Vimitate, copy; pretend (to have/be); look like; simulate; counterfeit; feint -
33 adsimilo
as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.I.Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):II.Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,
that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:nolite ergo adsimulari iis,
be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,
Cic. Inv. 1, 28, 42:pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,
Quint. 7, 10, 9:nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,
Tac. G. 9:convivia assimulare freto,
Ov. M. 5, 6:formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,
Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:os longius illi adsimulat porcum,
Claud. Eid. 2, 6:cui adsimilāstis me,
Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,
to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).(α).With acc.:(β).has bene ut adsimules nuptias,
Ter. And. 1, 1, 141:clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,
Verg. A. 10, 639:Assimulavit anum,
Ov. M. 14, 656:odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,
id. ib. 7, 298:fictos timores,
Sil. 7, 136:sermonem humanum,
Plin. 8, 30, 44, § 106:me sic adsimulabam, quasi stolidum,
Plaut. Ep. 3, 3, 40:se laetum,
Ter. Heaut. 5, 1, 15:amicum me,
id. Phorm. 1, 2, 78.—With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:(γ).amare,
Plaut. Cist. 1, 1, 98.—With acc. and inf.:(δ).ego me adsimulem insanire,
Plaut. Men. 5, 2, 79:adsimulet se Tuam esse uxorem,
id. Mil. 3, 1, 195:Nempe ut adsimulem me amore istius differri,
id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:venire me adsimulabo,
Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—With quasi:► The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.adsimulato quasi hominem quaesiveris,
Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:adsimulabo quasi nunc exeam,
Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?
Ter. Phorm. 1, 4, 33.—(cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.A.Made similar, similar, like:B.totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,
Lucr. 2, 980:montibus adsimulata Nubila,
id. 6, 189:litterae lituraeque omnes adsimulatae,
Cic. Verr. 2, 2, 77:Italia folio querno adsimulata,
Plin. 3, 5, 6, § 43:phloginos ochrae Atticae adsimulata,
id. 37, 10, 66, § 179:favillae adsimilatus,
Vulg. Job, 30, 19:adsimilatus Filio Dei,
ib. Heb. 7, 3.—Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:familiaritas adsimulata,
Cic. Clu. 13:virtus,
id. Cael. 6, 14:adsimulatā castrorum consuetudine,
Nep. Eum. 9, 4:alia vera, alia adsimulata,
Liv. 26, 19:minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,
Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—* assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll. -
34 adsimulatus
as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.I.Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):II.Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,
that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:nolite ergo adsimulari iis,
be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,
Cic. Inv. 1, 28, 42:pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,
Quint. 7, 10, 9:nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,
Tac. G. 9:convivia assimulare freto,
Ov. M. 5, 6:formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,
Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:os longius illi adsimulat porcum,
Claud. Eid. 2, 6:cui adsimilāstis me,
Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,
to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).(α).With acc.:(β).has bene ut adsimules nuptias,
Ter. And. 1, 1, 141:clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,
Verg. A. 10, 639:Assimulavit anum,
Ov. M. 14, 656:odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,
id. ib. 7, 298:fictos timores,
Sil. 7, 136:sermonem humanum,
Plin. 8, 30, 44, § 106:me sic adsimulabam, quasi stolidum,
Plaut. Ep. 3, 3, 40:se laetum,
Ter. Heaut. 5, 1, 15:amicum me,
id. Phorm. 1, 2, 78.—With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:(γ).amare,
Plaut. Cist. 1, 1, 98.—With acc. and inf.:(δ).ego me adsimulem insanire,
Plaut. Men. 5, 2, 79:adsimulet se Tuam esse uxorem,
id. Mil. 3, 1, 195:Nempe ut adsimulem me amore istius differri,
id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:venire me adsimulabo,
Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—With quasi:► The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.adsimulato quasi hominem quaesiveris,
Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:adsimulabo quasi nunc exeam,
Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?
Ter. Phorm. 1, 4, 33.—(cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.A.Made similar, similar, like:B.totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,
Lucr. 2, 980:montibus adsimulata Nubila,
id. 6, 189:litterae lituraeque omnes adsimulatae,
Cic. Verr. 2, 2, 77:Italia folio querno adsimulata,
Plin. 3, 5, 6, § 43:phloginos ochrae Atticae adsimulata,
id. 37, 10, 66, § 179:favillae adsimilatus,
Vulg. Job, 30, 19:adsimilatus Filio Dei,
ib. Heb. 7, 3.—Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:familiaritas adsimulata,
Cic. Clu. 13:virtus,
id. Cael. 6, 14:adsimulatā castrorum consuetudine,
Nep. Eum. 9, 4:alia vera, alia adsimulata,
Liv. 26, 19:minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,
Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—* assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll. -
35 adsimulo
as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.I.Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):II.Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,
that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:nolite ergo adsimulari iis,
be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,
Cic. Inv. 1, 28, 42:pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,
Quint. 7, 10, 9:nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,
Tac. G. 9:convivia assimulare freto,
Ov. M. 5, 6:formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,
Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:os longius illi adsimulat porcum,
Claud. Eid. 2, 6:cui adsimilāstis me,
Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,
to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).(α).With acc.:(β).has bene ut adsimules nuptias,
Ter. And. 1, 1, 141:clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,
Verg. A. 10, 639:Assimulavit anum,
Ov. M. 14, 656:odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,
id. ib. 7, 298:fictos timores,
Sil. 7, 136:sermonem humanum,
Plin. 8, 30, 44, § 106:me sic adsimulabam, quasi stolidum,
Plaut. Ep. 3, 3, 40:se laetum,
Ter. Heaut. 5, 1, 15:amicum me,
id. Phorm. 1, 2, 78.—With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:(γ).amare,
Plaut. Cist. 1, 1, 98.—With acc. and inf.:(δ).ego me adsimulem insanire,
Plaut. Men. 5, 2, 79:adsimulet se Tuam esse uxorem,
id. Mil. 3, 1, 195:Nempe ut adsimulem me amore istius differri,
id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:venire me adsimulabo,
Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—With quasi:► The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.adsimulato quasi hominem quaesiveris,
Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:adsimulabo quasi nunc exeam,
Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?
Ter. Phorm. 1, 4, 33.—(cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.A.Made similar, similar, like:B.totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,
Lucr. 2, 980:montibus adsimulata Nubila,
id. 6, 189:litterae lituraeque omnes adsimulatae,
Cic. Verr. 2, 2, 77:Italia folio querno adsimulata,
Plin. 3, 5, 6, § 43:phloginos ochrae Atticae adsimulata,
id. 37, 10, 66, § 179:favillae adsimilatus,
Vulg. Job, 30, 19:adsimilatus Filio Dei,
ib. Heb. 7, 3.—Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:familiaritas adsimulata,
Cic. Clu. 13:virtus,
id. Cael. 6, 14:adsimulatā castrorum consuetudine,
Nep. Eum. 9, 4:alia vera, alia adsimulata,
Liv. 26, 19:minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,
Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—* assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll. -
36 assimulatus
as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.I.Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):II.Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,
that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:nolite ergo adsimulari iis,
be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,
Cic. Inv. 1, 28, 42:pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,
Quint. 7, 10, 9:nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,
Tac. G. 9:convivia assimulare freto,
Ov. M. 5, 6:formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,
Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:os longius illi adsimulat porcum,
Claud. Eid. 2, 6:cui adsimilāstis me,
Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,
to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).(α).With acc.:(β).has bene ut adsimules nuptias,
Ter. And. 1, 1, 141:clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,
Verg. A. 10, 639:Assimulavit anum,
Ov. M. 14, 656:odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,
id. ib. 7, 298:fictos timores,
Sil. 7, 136:sermonem humanum,
Plin. 8, 30, 44, § 106:me sic adsimulabam, quasi stolidum,
Plaut. Ep. 3, 3, 40:se laetum,
Ter. Heaut. 5, 1, 15:amicum me,
id. Phorm. 1, 2, 78.—With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:(γ).amare,
Plaut. Cist. 1, 1, 98.—With acc. and inf.:(δ).ego me adsimulem insanire,
Plaut. Men. 5, 2, 79:adsimulet se Tuam esse uxorem,
id. Mil. 3, 1, 195:Nempe ut adsimulem me amore istius differri,
id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:venire me adsimulabo,
Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—With quasi:► The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.adsimulato quasi hominem quaesiveris,
Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:adsimulabo quasi nunc exeam,
Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?
Ter. Phorm. 1, 4, 33.—(cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.A.Made similar, similar, like:B.totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,
Lucr. 2, 980:montibus adsimulata Nubila,
id. 6, 189:litterae lituraeque omnes adsimulatae,
Cic. Verr. 2, 2, 77:Italia folio querno adsimulata,
Plin. 3, 5, 6, § 43:phloginos ochrae Atticae adsimulata,
id. 37, 10, 66, § 179:favillae adsimilatus,
Vulg. Job, 30, 19:adsimilatus Filio Dei,
ib. Heb. 7, 3.—Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:familiaritas adsimulata,
Cic. Clu. 13:virtus,
id. Cael. 6, 14:adsimulatā castrorum consuetudine,
Nep. Eum. 9, 4:alia vera, alia adsimulata,
Liv. 26, 19:minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,
Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—* assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll. -
37 assimulo
as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.I.Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):II.Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,
that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:nolite ergo adsimulari iis,
be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,
Cic. Inv. 1, 28, 42:pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,
Quint. 7, 10, 9:nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,
Tac. G. 9:convivia assimulare freto,
Ov. M. 5, 6:formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,
Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:os longius illi adsimulat porcum,
Claud. Eid. 2, 6:cui adsimilāstis me,
Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,
to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).(α).With acc.:(β).has bene ut adsimules nuptias,
Ter. And. 1, 1, 141:clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,
Verg. A. 10, 639:Assimulavit anum,
Ov. M. 14, 656:odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,
id. ib. 7, 298:fictos timores,
Sil. 7, 136:sermonem humanum,
Plin. 8, 30, 44, § 106:me sic adsimulabam, quasi stolidum,
Plaut. Ep. 3, 3, 40:se laetum,
Ter. Heaut. 5, 1, 15:amicum me,
id. Phorm. 1, 2, 78.—With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:(γ).amare,
Plaut. Cist. 1, 1, 98.—With acc. and inf.:(δ).ego me adsimulem insanire,
Plaut. Men. 5, 2, 79:adsimulet se Tuam esse uxorem,
id. Mil. 3, 1, 195:Nempe ut adsimulem me amore istius differri,
id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:venire me adsimulabo,
Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—With quasi:► The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.adsimulato quasi hominem quaesiveris,
Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:adsimulabo quasi nunc exeam,
Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?
Ter. Phorm. 1, 4, 33.—(cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.A.Made similar, similar, like:B.totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,
Lucr. 2, 980:montibus adsimulata Nubila,
id. 6, 189:litterae lituraeque omnes adsimulatae,
Cic. Verr. 2, 2, 77:Italia folio querno adsimulata,
Plin. 3, 5, 6, § 43:phloginos ochrae Atticae adsimulata,
id. 37, 10, 66, § 179:favillae adsimilatus,
Vulg. Job, 30, 19:adsimilatus Filio Dei,
ib. Heb. 7, 3.—Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:familiaritas adsimulata,
Cic. Clu. 13:virtus,
id. Cael. 6, 14:adsimulatā castrorum consuetudine,
Nep. Eum. 9, 4:alia vera, alia adsimulata,
Liv. 26, 19:minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,
Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—* assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll. -
38 assipondium
as-sĭmŭlo ( adsĭmŭlo, Ritschl, Lachmann, Fleck., B. and K., Rib., Halm in Tac.; assĭmŭlo, Merk.; adsĭmĭlo, Halm in Quint., Tisch.), āvi, ātum, 1, v. a. and n.I.Lit., to make one thing like another, to consider as similar, to compare (in the class. period rare):II.Linquitur, ut totis animalibus adsimulentur,
that they are like complete animals, Lucr. 2, 914:nolite ergo adsimulari iis,
be like them, Vulg. Matt. 6, 8; 7, 24:simile ex specie comparabili aut ex conferundā atque adsimulandā naturā judicatur,
Cic. Inv. 1, 28, 42:pictor, perceptā semel imitandi ratione, adsimulabit quidquid acceperit,
Quint. 7, 10, 9:nec cohibere parietibus deos neque in ullam humani oris speciem adsimulare,
Tac. G. 9:convivia assimulare freto,
Ov. M. 5, 6:formam totius Britanniae bipenni adsimulavere,
Tac. Agr. 10; so id. A. 1, 28; 15, 39:os longius illi adsimulat porcum,
Claud. Eid. 2, 6:cui adsimilāstis me,
Vulg. Isa. 46, 5; ib. Marc. 4, 30:quam (naturam) Gadareus primus adsimulāsse aptissime visus est,
to have designated by very suitable comparisons, Suet. Tib. 57. —To represent something that is not, as real, to imitate, counterfeit, to pretend, to feign, simulate; constr. usu. with acc.; ante - class. with inf., acc. and inf., or with quasi; v. assimilis (mostly poet. or in post - Aug. prose).(α).With acc.:(β).has bene ut adsimules nuptias,
Ter. And. 1, 1, 141:clipeumque jubasque Divini adsimulat capitis,
Verg. A. 10, 639:Assimulavit anum,
Ov. M. 14, 656:odium cum conjuge falsum Phasias assimulat,
id. ib. 7, 298:fictos timores,
Sil. 7, 136:sermonem humanum,
Plin. 8, 30, 44, § 106:me sic adsimulabam, quasi stolidum,
Plaut. Ep. 3, 3, 40:se laetum,
Ter. Heaut. 5, 1, 15:amicum me,
id. Phorm. 1, 2, 78.—With simple inf.: furere adsimulavit, Pac. ap. Cic. Off. 3, 26, 98:(γ).amare,
Plaut. Cist. 1, 1, 98.—With acc. and inf.:(δ).ego me adsimulem insanire,
Plaut. Men. 5, 2, 79:adsimulet se Tuam esse uxorem,
id. Mil. 3, 1, 195:Nempe ut adsimulem me amore istius differri,
id. ib. 4, 4, 27; id. Poen. 3, 1, 57; id. Truc. 2, 4, 36; 2, 5, 11; 2, 5, 19:venire me adsimulabo,
Ter. And. 4, 3, 20; id. Phorm. 5, 6, 53 al.—With quasi:► The much-discussed question, whether adsimilo or adsimulo is the best orthog.adsimulato quasi hominem quaesiveris,
Plaut. Ep. 2, 2, 11: Ad. Ita nos adsimulabimus. Co. Sed ita adsimulatote, quasi ego sim peregrinus, id. Poen. 3, 2, 23; id. Stich. 1, 2, 27:adsimulabo quasi nunc exeam,
Ter. Eun. 3, 2, 8.—And absol.:Obsecro, Quid si adsimulo, satin est?
Ter. Phorm. 1, 4, 33.—(cf. Gron. Diatr. Stat. c. 6, p. 72 sq., and Hand ad h. l.; Quint. 7, 10, 9 Spald.; id. 10, 2, 11 Frotscher; Suet. Tib. 57 Bremi; Tac. G. 9 Passow; id. Agr. 10 Walch; Bessel, Misc. Phil. Crit. 1, 5 al.), is perh. solved in the foll. remarks: Such is the affinity of the sound of ŭ and ĭ in Lat., that when they stand in two successive syllables, separated by the semivowel l, the u is accommodated to the i. Thus, from consŭl arises consĭlĭum; from exsŭl, exsĭlĭum; from famŭl, famĭlĭa; so the terminations ĭlis and ŭlus, not ŭlis and ĭlus (these few, mutĭlus, nubĭlus, pumĭlus, [p. 181] rutĭlus, appear to be founded in the u of the first syllable; but for the heteroclites gracila, sterila, etc., a nom. sing. gracilus, sterilus, etc., is no more needed than for Bacchanal orum, a nom. Bacchanalium, and for carioras, Manil. ap. Varr. L. L. 7, § 28 MSS., a form cariorus, a, um); and so it is also explained, that from the orig. facul and difficul arose faculter, facultas; difficulter, difficultas; not facŭlis, facŭliter, facŭlītas; difficŭlis, difficŭlĭter, difficŭlĭtas; but facilis, faciliter, facilitas; difficilis, difficiliter, difficilitas. This principle, applied to the derivatives of simul, shows the correctness of the orthography simulo, simulatio, simulator, with similis, similitudo, similitas; adsimulo, adsimulatio, adsimulator, with adsimilis; dissimulo, dissimulatio, dissimulator, with dissimilis and dissimilitudo, etc.; cf. Diom. p. 362 P.: Similo non dicimus, sed similis est. Sane dixerunt auctores simulat per u, hoc est homoiazei. But since the copyists knew that the more rare signif. of making like was not generically connected in the words simulare and adsimulare with the more usual one of imitating, dissembling, they wrote, where the former was required, sim i lo, adsim i lo, and gave occasion thereby to the entirely unfounded supposition that the ancients wrote, for the signif. making like, similo, adsimilo; for that of imitating, feigning, simulo, adsimulo Fr.—Hence, assĭmŭlātus ( ads-), a, um, P. a.A.Made similar, similar, like:B.totis mortalibus adsimulata Ipsa quoque ex aliis debent constare elementis,
Lucr. 2, 980:montibus adsimulata Nubila,
id. 6, 189:litterae lituraeque omnes adsimulatae,
Cic. Verr. 2, 2, 77:Italia folio querno adsimulata,
Plin. 3, 5, 6, § 43:phloginos ochrae Atticae adsimulata,
id. 37, 10, 66, § 179:favillae adsimilatus,
Vulg. Job, 30, 19:adsimilatus Filio Dei,
ib. Heb. 7, 3.—Imitated, i. e. feigned, pretended, dissembled:familiaritas adsimulata,
Cic. Clu. 13:virtus,
id. Cael. 6, 14:adsimulatā castrorum consuetudine,
Nep. Eum. 9, 4:alia vera, alia adsimulata,
Liv. 26, 19:minus sanguinis ac virium declamationes habent quam orationes, quod in illis vera, in his adsimilata materia est,
Quint. 10, 2, 12; 9, 2, 31 al.— Comp., sup., and adv. not in use.—* assĭmŭlanter ( ads-), adv. (qs. from the P. a. assimulans, which is not found), in a similar manner: dicta haec, Nigid. ap. Non. p. 40, 25. ‡ * assĭpondĭum, ii, n. [as-pondus], the weight of one as, a pound weight, Varr. L. L. 5, § 169 Müll. -
39 causa
causa (by Cicero, and also a little after him, caussa, Quint. 1, 7, 20; so Fast. Praenest. pp. 321, 322; Inscr. Orell. 3681; 4077; 4698 al.; in Mon. Ancyr. 3, 1 dub.), ae, f. [perh. root cav- of caveo, prop. that which is defended or protected; cf. cura], that by, on account of, or through which any thing takes place or is done; a cause, reason, motive, inducement; also, in gen., an occasion, opportunity (opp. effectis, Quint. 6, 3, 66; 7, 3, 29:I.factis,
id. 4, 2, 52; 12, 1, 36 al.; very freq. in all periods, and in all kinds of discourse. In its different meanings syn. with ratio, principium, fons, origo, caput; excusatio, defensio; judicium, controversia, lis; partes, actio; condicio, negotium, commodum, al.).In gen.: causa ea est, quae id efficit, cujus est causa; ut vulnus mortis; cruditas morbi;b.ignis ardoris. Itaque non sic causa intellegi debet, ut quod cuique antecedat, id ei causa sit, sed quod cuique efficienter antecedat,
Cic. Fat. 15, 34:justa et magna et perspicua,
id. Rosc. Am. 14, 40: id. Phil. 2, 22, 53; id. Att. 16, 7, 6:sontica causa, v. sonticus.—Followed by a particle of cause: causa, quamobrem, etc.,
Ter. And. 5, 1, 18; id. Eun. 1, 2, 65; id. [p. 304] Heaut. 2, 3, 95; id. Hec. 3, 3, 22; 3, 5, 2; 4, 4, 73; Cic. Fin. 4, 16, 44:causa, quare, etc.,
Cic. Inv. 2, 20, 60:causa, cur, etc.,
id. Ac. 1, 3, 10; Quint. 11, 3, 16; 2, 3, 11; Hor. C. 1, 16, 19 al.:causa quod, etc.,
Cic. Verr. 2, 3, 46, § 109; id. Phil. 6, 1, 1; Quint. 2, 1, 1; 5, 10, 30 al.:ut, etc.,
Plaut. Capt. 2, 2, 7; Ter. Eun. 3, 3, 6; Cic. Fam. 1, 8, 4 al.:haud causa quin, etc.,
Plaut. Most. 2, 2, 4:quae causa est quin,
id. Capt. 2, 2, 103:quid causae est quin,
Ter. And. 3, 4, 21; Cic. Tusc. 5, 11, 32; Hor. S. 1, 1, 20:nulla causa est quin,
Cic. Fam. 2, 17, 1:causa quominus,
Sall. C. 51, 41; Liv. 34, 56, 9:causa ne,
id. 34, 39, 9:nihil causae est cur non, etc.,
Quint. 11, 3, 59:causae propter quas, etc.,
id. 4, 2, 12; 5, 7, 24; 8, 6, 23.—With gen. obj.:is, qui causa mortis fuit,
Cic. Phil. 9, 3, 7; Liv. 21, 21, 1; Quint. 7, 3, 18; 7, 4, 42:salutis,
Lucr. 3, 349:morbi,
id. 3, 502; Verg. G. 4, 397; Hor. C. 2, 2, 14:nos causa belli sumus,
Liv. 1, 13, 3:causa mortis fuistis,
Quint. 7, 3, 32; Sen. Ira, 2, 27, 3:explicandae philosophiae,
Cic. Div. 2, 2, 6:nec vero umquam bellorum civilium semen et causa deerit,
id. Off. 2, 8, 29; so,belli,
Sall. C. 2, 2; Verg. A. 7, 553; Hor. C. 2, 1, 2; id. S. 1, 3, 108; id. Ep. 1, 2, 9:felix qui potuit rerum cognoscere causas,
Verg. G. 2, 490:vera objurgandi causa,
Ter. And. 1, 1, 131; cf. with ad:causa ad objurgandum,
id. ib. 1, 1, 123; id. Hec. 4, 4, 71; and poet. with inf.:consurgere in arma,
Verg. A. 10, 90:perire,
Tib. 3, 2, 30:gestare carinas,
Luc. 5, 464.— With prepp.:cum causā,
with good reason, Cic. Verr. 2, 1, 8, § 21; id. de Or. 2, 60, 247; Varr. R. R. 1, 17, 4:sine causā,
without good reason, Cic. Div. 2, 28, 61; id. Fat. 9, 18; id. de Or. 2, 60, 246; id. Att. 13, 22, 1; Caes. B. G. 1, 14; Nep. Alcib. 6, 2; Quint. 1, 10, 35; 1, 12, 9:his de causis,
Cic. Att. 6, 1, 6:id nisi gravi de causā non fecisset,
id. ib. 7, 7, 3:justis de causis,
id. Fam. 5, 20, 2:quā de causā,
id. Off. 1, 41, 147; id. Ac. 1, 12, 43; Caes. B. G. 1, 1:quibus de causis,
Quint. 4, 2, 15;less freq. in ante-Aug. prose: quā ex causa,
Cic. Rep. 2, 7, 13; id. Mur. 17, 36; but very freq. in Quint., Sen., and the younger Plin.; so,nullā aliā ex causā,
Sen. Ep. 29, 1:multis ex causis,
Quint. 5, 12, 3:quibus ex causis,
id. 4, 2, 15; Plin. Ep. 6, 6, 8:ex plurimis causis,
id. ib. 1, 3, 6:ex his (causis),
id. ib. 5, 8, 6:—ob eam causam scribo, ut, etc., Cic. Fam. 1, 8, 4:illa festinatio fuit ob illam causam, ne, etc.,
id. Verr. 2, 2, 40, § 99; Nep. Milt. 6, 2:ob eam causam, quia, etc.,
Cic. N. D. 3, 20, 51:ob eas causas,
Caes. B. G. 1, 10:ob eam ipsam causam,
Cic. Brut. 7, 29:quam ob causam,
Nep. Paus. 2, 6:propter eam quam dixi causam,
Cic. Verr. 2, 3, 46, § 110:causae propter quas,
Quint. 4, 2, 12.—In causā esse, to be the cause of, responsible for, etc. (rare):in causā haec sunt,
Cic. Fam. 1, 1, 1:vim morbi in causā esse, quo serius perficeretur,
Liv. 40, 26, 5:verecundiam multis in causā fuisse, ut, etc.,
Quint. 12, 5, 2; Plin. Ep. 6, 10, 3; 7, 5, 1; Plin. 9, 30, 49, § 94; cf.:tarditatis causa in senatu fuit,
Liv. 4, 58, 4.—Causā, in abl. with gen. or possess. adj. (usu. put after the noun), as patris causā, meā causā, on account of, for the sake of (in the best prose, almost always referring to the future, and implying a purpose; cf. propter with acc. of the pre-existing cause or motive):II.honoris tui causā huc ad te venimus,
Plaut. Poen. 3, 3, 25; Ter. Phorm. 5, 7, 35; Cic. Fam. 13, 26, 2 al.:animi causa, v. animus, II., etc.: exempli causā, v. exemplum: causā meā,
Plaut. Most. 5, 2, 47; id. Poen. 1, 2, 160; id. Am. 1, 3, 42 al.; Ter. Heaut. prol. 41; 5, 5, 23 al.;causā meāpte,
id. ib. 4, 3, 8:nostra causa,
id. Phorm. 4, 4, 14; Cic. Ac. 2, 38, 120; Quint. 7, 4, 9:vestrā magis hoc causā volebam quam meā,
Cic. de Or. 1, 35. 162:aliena potius causa quam sua,
Quint. 3, 7, 16.—Put before the noun:rastros capsit causă potiendi agri,
Enn. Ann. 324 Vahl.:quidquid hujus feci, causā virginis Feci,
Ter. Eun. 1, 2, 122; so Liv. 26, 32, 6; 31, 12, 4; 39, 14, 8; 40, 41 fin.; 40, 44, 10.—Rarely with propter in the same sense:vestrarum sedum templorumque causā, propter salutem meorum civium,
Cic. Sest. 20, 45.—With gen. of pers. or reflex. pron. instead of possess. very rare (v. Lahmeyer ad Cic. Lael. 16, 57):quod illi semper sui causā fecerant,
Cic. Verr. 2, 3, 52, § 121.Esp.A.= justa causa, good reason, just cause, full right:B.cum causā accedere ad accusandum,
with good reason, Cic. Verr. 2, 1, 8, § 21; so,cum causā,
id. de Or. 2, 60, 247; Varr. R. R. 1, 17, 4; 3, 16, 7;and the contrary: sine causā,
without good reason, Cic. Div. 2, 28, 61; id. de Or. 2, 60, 246; Caes. B. G. 1, 14; Nep. Alcib. 6, 2 al.—An apology, excuse, Cato, R. R. 2, 2; Plaut. Capt. 3, 4, 92; Ter. Phorm. 2, 1, 42; Cic. Fam. 16, 19 fin.; Verg. A. 9, 219 al.—C.Causam alicui dare alicujus rei, occasion:D.qui (Nebatius) mihi dedit causam harum litterarum,
Cic. Fam. 11, 27, 8;for which poët.: Bacchus et ad culpam causas dedit,
Verg. G. 2, 455 Forbig. ad loc.—A feigned cause, a pretext, pretence, = praetextus, prophasis:E.habere causam,
Plaut. As. 4, 1, 44:fingere falsas causas,
Ter. Hec. 4, 4, 71; id. And. 1, 3, 8 Ruhnk.; 4, 1, 18; id. Phorm. 2, 1, 4:fingit causas ne det,
id. Eun. 1, 2, 58; cf. Tib. 1, 6, 11:morae facere,
to pretend reasons for the delay, Sall. J. 36, 2:inferre causam,
Caes. B. G. 1, 39, 2:causam interponere,
Nep. Them. 7, 1; cf. id. Milt. 4, 1:bellandi,
id. Ham. 3, 1:belli,
Tac. A. 12, 45:jurgii,
Phaedr. 1, 1, 4 al. (On the other hand, causa, a true cause, is opp. to praetextus, a pretext, Suet. Caes. 30.)—So freq. per causam, under the pretext, Caes. B. C. 3, 24; 3, 76; 3, 87; Liv. 2, 32, 1 Drak.; 22, 61, 8; Suet. Caes. 2; id. Oth. 3; id. Vesp. 1; Tib. 1, 6, 26; Ov. H. 20, 140; id. Tr. 2, 452.—In judic. lang. t. t., a cause, judicial process, lawsuit:2.privatae,
Cic. Inv. 1, 3, 4:publicae,
id. de Or. 3, 20, 74; id. Rosc. Am. 21, 59:capitis aut famae,
id. Fam. 9, 21, 1:causam agere,
id. de Or. 2, 48, 199; Quint. 6, 1, 54; 7, 2, 55; 10, 7, 30;11, 1, 67 et saep.: constituere,
Cic. Verr. 2, 5, 1, § 1:perorare,
id. Quint. 24, 77:defendere,
Quint. 3, 6, 9; 12, 1, 24; 12, 1, 37; Suet. Caes. 49:exponere,
Quint. 2, 5, 7:perdere,
Cic. Rosc. Com. 4, 10:obtinere,
id. Fam. 1, 4, 1:tenere (= obticere),
Ov. M. 13, 190: causā cadere, v. cado, II.: causam dicere, to defend one ' s self, or to make a defence (as an advocate), Cic. Rosc. Am. 5, 12 and 13; 21, 54; id. Sest. 8, 18; id. Quint. 8, 31; Liv. 29, 19, 5; Quint. 5, 11, 39; 8, 2, 24; Suet. Caes. 30 et saep.— Poet.: causa prior, the first part of the process, i. e. the trial, Ov. M. 15, 37.—Hence,Out of the sphere of judicial proceedings, the party, faction, cause that one defends:b.ne condemnare causam illam, quam secutus esset, videretur, etc.,
Cic. Lig. 9, 27 sq.:suarum partium causa,
Quint. 3, 8, 57:causa Caesaris melior,
id. 5, 11, 42; Tac. A. 1, 36 al. —Hence,Meton.(α).A relation of friendship, connection:(β).quīcum tibi adfininitas, societas, omnes denique causae et necessitudines veteres intercedebant,
Cic. Quint. 15, 48:explicare breviter, quae mihi sit ratio et causa cum Caesare,
id. Prov. Cons. 17, 40; id. Fam. 13, 19, 1.—In gen., = condicio, a condition, state, situation, relation, position:(γ).ut nonnumquam mortem sibi ipse consciscere aliquis debeat, alius in eādem causā non debeat: num enim aliā in causā M. Cato fuit, alia ceteri, qui se in Africā Caesari tradiderunt?
Cic. Off. 1, 31, 112; so Caes. B. G. 4, 4 Herz.:(Regulus) erat in meliore causā quam, etc.,
Cic. Off. 3, 27, 100; id. Agr. 3, 2, 9 (where for causa in the foll. clause is condicio):atque in hoc genere mea causa est, ut, etc.,
id. Fam. 2, 4, 1; cf. id. ib. 9, 13, 1.—= negotium, a cause, business undertaken for any one, an employment:F.cui senatus dederat publice causam, ut mihi gratias ageret,
Cic. Verr. 2, 3, 73, § 170:quod nemo eorum rediisset, qui super tali causā eodem missi erant,
Nep. Paus. 4, 1.—In medic. lang., a cause for disease:G.causam metuere,
Cels. 3, 3; so Sen. Cons. ad Marc. 11 fin.; Plin. 28, 15, 61, § 218.—Hence in late Lat. for disease, Cael. Aur. Tard. 5, 10, 95; id. Acut. 2, 29, 157; Veg. 1, 25, 1; 3, 6, 11; 3, 45, 5; 4, 4, 2 al.—That which lies at the basis of a rhetorical representation, matter, subject, hupothesis, Cic. Top. 21, 79; id. Inv. 1, 6, 8; Auct. Her. 1, 11, 18; Quint. 3, 5, 7 sq. -
40 causificor
causĭfĭcor, āri, v. n. [causa-facio], to allege a cause, to make a pretext or pretence, to pretend (very rare):haut causificor quin eam Ego habeam,
I offer no pretext against keeping her, Plaut. Aul. 4, 10, 25:blaterans atque causificans,
App. M. 10, p. 242.
См. также в других словарях:
Pretend — Pre*tend , v. t. [imp. & p. p. {Pretended}; p. pr. & vb. n. {Pretending}.] [OE. pretenden to lay claim to, F. pr[ e]tendre, L. praetendere, praetentum, to stretch forward, pretend, simulate, assert; prae before + tendere to stretch. See {Tend}, v … The Collaborative International Dictionary of English
pretend — [prē tend′, pritend′] vt. [ME pretenden, to intend < MFr pretendre < L praetendere, to hold forth, allege < prae , before + tendere, to stretch: see THIN] 1. to claim; profess; allege [to pretend ignorance of the law] 2. to claim or… … English World dictionary
Pretend — Pre*tend , v. i. 1. To put in, or make, a claim, truly or falsely; to allege a title; to lay claim to, or strive after, something; usually with to. Countries that pretend to freedom. Swift. [1913 Webster] For to what fine he would anon pretend,… … The Collaborative International Dictionary of English
pretend to — [phrasal verb] pretend to (something) formal : to claim that you have (something, such as a quality or ability) She pretends to a deep religious devotion, but I don t believe her. usually used in negative statements I don t pretend to any… … Useful english dictionary
Pretend We're Dead — Single par L7 extrait de l’album Brick Are Heavy Sortie 1992 Enregistrement 1992 Durée 3:53 Genre Grunge … Wikipédia en Français
Pretend or Surrender — Album par Lovex Sortie 30 avril 2008 Enregistrement Inkfish Studio, Helsinki Durée 53:16 Genre Hard Rock … Wikipédia en Français
pretend — [v1] fake, falsify act, affect, allege, assume, be deceitful, beguile, be hypocritical, bluff, cheat, claim, claim falsely, counterfeit, cozen, deceive, delude, dissemble, dissimulate, dupe, fake out*, feign, fish*, fool, fudge*, hoodwink*,… … New thesaurus
pretend — ► VERB 1) make it appear that something is the case when in fact it is not. 2) engage in an imaginative game. 3) simulate (an emotion or quality). 2) (pretend to) lay claim to (a quality or title). ► ADJECTIVE informal ▪ imaginary; make believe … English terms dictionary
Pretend (song) — Pretend is a popular song, written in 1952 by Lew Douglas, Cliff Parman, and Frank Levere.The best known recording, by Nat King Cole was released by Capitol Records as catalog number 2346. It first reached the Billboard magazine Best Seller chart … Wikipedia
pretend — I verb act, affect, assume, be deceitful, be hypocritical, beguile, bemask, bluff, cheat, claim falsely, counterfeit, cozen, deceive, delude, disguise, dissemble, dissimulare, dissimulate, dupe, fake, falsify, feign, fingere, fool, give a false… … Law dictionary
pretend not to see — index ignore Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 … Law dictionary