Перевод: с латинского на немецкий

с немецкого на латинский

titubo

  • 1 titubo

    titubo, āvī, ātum, āre, wanken, taumeln, nicht feststehen, I) eig. u. übtr.: 1) eig., v. Pers., v. Betrunkenen, Schlaftrunkenen u. ihren Gliedern, Silenus titubans annisque meroque, Ov.: ille mero somnoque gravis titubare videtur, Ov.: titubantes ebrius artus sustinet, Ov.: ubi irrigatus multo venas nectare sero domum est reversus titubanti pede, Phaedr. – v. Greisen, titubantes senes, Mamert. pan. Iulian. 6, 4. – von Verlegenen, adversarium erubuisse, expalluisse, titubasse, Cornif. rhet.: quorundam dentes colliduntur, lingua titubat, labra concurrunt, Sen. – vestigia titubata, wankend gewordene, wankende, Verg. Aen. 5, 332. – 2) übtr.: a) hin und her wanken, paulum titubat acies, da schwimmt es mir ein wenig vor den Augen, Sen. de tranqu. anim. 1, 9. – b) stammeln, stocken, Licinius titubans, Cic.: lingua titubat, Ov. (vgl. mente ac linguā titubante fecisse, Cic.): cunctabunda atque titubantia verba, Mamert. pan.: titubans et balbutiens oratio pudore et conscientiā, Donat. – II) bildl.: 1) schwanken, unsicher-, betroffen-, betreten sein, Plaut., Nep. u. Sen. poët. – 2) straucheln, stolpern = etwas versehen, fehlen (vgl. Lorenz Plaut. Pseud. 744. Krüger Hor. ep. 1, 13, 19), ne quid titubet, Komik.: cave ne titubes, Hor.: si verbo titubarint (testes), quo revertantur non habebunt, Cic.: si quid titubatum est, wenn etwa gefehlt worden, wenn es unglücklich abgelaufen ist, Cic.

    lateinisch-deutsches > titubo

  • 2 titubo

    titubo, āvī, ātum, āre, wanken, taumeln, nicht feststehen, I) eig. u. übtr.: 1) eig., v. Pers., v. Betrunkenen, Schlaftrunkenen u. ihren Gliedern, Silenus titubans annisque meroque, Ov.: ille mero somnoque gravis titubare videtur, Ov.: titubantes ebrius artus sustinet, Ov.: ubi irrigatus multo venas nectare sero domum est reversus titubanti pede, Phaedr. – v. Greisen, titubantes senes, Mamert. pan. Iulian. 6, 4. – von Verlegenen, adversarium erubuisse, expalluisse, titubasse, Cornif. rhet.: quorundam dentes colliduntur, lingua titubat, labra concurrunt, Sen. – vestigia titubata, wankend gewordene, wankende, Verg. Aen. 5, 332. – 2) übtr.: a) hin und her wanken, paulum titubat acies, da schwimmt es mir ein wenig vor den Augen, Sen. de tranqu. anim. 1, 9. – b) stammeln, stocken, Licinius titubans, Cic.: lingua titubat, Ov. (vgl. mente ac linguā titubante fecisse, Cic.): cunctabunda atque titubantia verba, Mamert. pan.: titubans et balbutiens oratio pudore et conscientiā, Donat. – II) bildl.: 1) schwanken, unsicher-, betroffen-, betreten sein, Plaut., Nep. u. Sen. poët. – 2) straucheln, stolpern = etwas versehen, fehlen (vgl. Lorenz Plaut. Pseud. 744. Krüger Hor. ep. 1, 13, 19), ne quid titubet, Komik.: cave ne titubes, Hor.: si verbo titubarint (testes), quo revertantur non habebunt, Cic.: si quid titubatum est, wenn etwa gefehlt worden, wenn es
    ————
    unglücklich abgelaufen ist, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > titubo

  • 3 intitubanter

    intitubanter, Adv. (in u. titubans v. titubo), unzweifelhaft, Boëth. inst. arithm. 2, 1. p. 79, 22 Fr.

    lateinisch-deutsches > intitubanter

  • 4 subtitubo

    sub-titubo, āre, ein wenig wanken, pede, Ven. Fort. vit. S. Mart. 2, 475.

    lateinisch-deutsches > subtitubo

  • 5 titubanter

    titubanter, Adv. (titubo), I) eig., wankend, Amm. 24, 4, 28. – II) übtr., schwankend, stockend, unsicher, Cic. Cael. 15: loqui de alqa re, Cornif. rhet. 4, 53: intellegebas primo titubanter atque haesitanter, Augustin. epist. 117, 17.

    lateinisch-deutsches > titubanter

  • 6 titubantia

    titubantia, ae, f. (titubo), das Wanken, übtr. = das Stammeln, linguae, Suet. Claud. 30. Macr. sat. 7, 6, 21: oris, Suet. Vit. 6. – übtr., das Schwanken, die Unsicherheit, eorum, Iul. Val. 1, 20 (25).

    lateinisch-deutsches > titubantia

  • 7 titubatio

    titubātio, ōnis, f. (titubo), das Wanken, der wankende Gang, in ipsa ebrietate tit., Sen. ep. 95, 16: vel si exiguā pes eorum (funambulorum) titubatione deviaverit, Cassian. coll. 23, 9. – übtr., das Stammeln, linguae, Macr. sat. 7, 6, 9. – bildl., das Schwanken, die Unsicherheit, Verlegenheit, Cornif. rhet. 2, 12. Cic. de inv. 2, 41. Ambros. de Cain et Abel 1, 5. § 19. Augustin. serm. 43, 3.

    lateinisch-deutsches > titubatio

  • 8 intitubanter

    intitubanter, Adv. (in u. titubans v. titubo), unzweifelhaft, Boëth. inst. arithm. 2, 1. p. 79, 22 Fr.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > intitubanter

  • 9 subtitubo

    sub-titubo, āre, ein wenig wanken, pede, Ven. Fort. vit. S. Mart. 2, 475.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > subtitubo

  • 10 titubanter

    titubanter, Adv. (titubo), I) eig., wankend, Amm. 24, 4, 28. – II) übtr., schwankend, stockend, unsicher, Cic. Cael. 15: loqui de alqa re, Cornif. rhet. 4, 53: intellegebas primo titubanter atque haesitanter, Augustin. epist. 117, 17.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > titubanter

  • 11 titubantia

    titubantia, ae, f. (titubo), das Wanken, übtr. = das Stammeln, linguae, Suet. Claud. 30. Macr. sat. 7, 6, 21: oris, Suet. Vit. 6. – übtr., das Schwanken, die Unsicherheit, eorum, Iul. Val. 1, 20 (25).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > titubantia

  • 12 titubatio

    titubātio, ōnis, f. (titubo), das Wanken, der wankende Gang, in ipsa ebrietate tit., Sen. ep. 95, 16: vel si exiguā pes eorum (funambulorum) titubatione deviaverit, Cassian. coll. 23, 9. – übtr., das Stammeln, linguae, Macr. sat. 7, 6, 9. – bildl., das Schwanken, die Unsicherheit, Verlegenheit, Cornif. rhet. 2, 12. Cic. de inv. 2, 41. Ambros. de Cain et Abel 1, 5. § 19. Augustin. serm. 43, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > titubatio

См. также в других словарях:

  • Ann Petry — (* 12. Oktober 1908 in Old Saybrook, Connecticut; † 28. April 1997 ebd.) ist eine US amerikanische Schriftstellerin, deren Werk der so genannten afroamerikanischen Literatur zuzurechnen ist. Obwohl sie ein durchaus eigenständiges Gesamtwerk… …   Deutsch Wikipedia

  • titubation — 1. A staggering or stumbling in trying to walk. 2. A tremor or shaking of the head, of cerebellar origin. [L. titubo, pp. atus, to stagger] * * * tit·u·ba·tion .tich ə bā shən n a staggering gait observed in some nervous disturbances * * * n. a… …   Medical dictionary

  • titubare — ti·tu·bà·re v.intr. (io tìtubo; avere) 1. BU vacillare, oscillare 2. CO fig., essere, mostrarsi incerto, dubbioso; esitare nel prendere una decisione Sinonimi: dubitare, 1esitare. {{line}} {{/line}} DATA: sec. XIV. ETIMO: dal lat. tĭtŭbāre, di… …   Dizionario italiano

  • titubare — {{hw}}{{titubare}}{{/hw}}v. intr.  (io titubo ; aus. avere ) 1 (raro) Vacillare, non essere fermo. 2 (fig.) Mostrarsi incerto, indeciso: titubare prima di agire; SIN. Esitare, nicchiare, tentennare …   Enciclopedia di italiano

  • titubare — v. intr. [dal lat. titubare, voce di formazione espressiva] (io tìtubo, ecc.; aus. avere ). [essere incerto] ▶◀ (non com.) ciurlare nel manico, esitare, essere in forse, (fam.) fare a tiremmolla, (fam.) menare il can per l aia, (non com.)… …   Enciclopedia Italiana

  • ՍԱՅԹԱՔԵՄ — (եցի.) NBH 2 0692 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 5c, 6c, 8c, 11c, 12c չ. περιτρέπομαι, περιφέρομαι, παρακίνομαι titubo, vacillo, erro ὁλισθέω labor, lapso, labefio. Գայթել աքեաց կամ աքեօք. գթել ոտիւք. դողդոջել. շարժլիլ.… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»