Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

thoughtless

  • 1 incogitatus

    thoughtless, inconsiderate / spontaneous

    Latin-English dictionary of medieval > incogitatus

  • 2 in-cōnsīderātus

        in-cōnsīderātus adj.    with comp. and sup, not considered, headstrong, thoughtless: cupiditas: inconsideratissima temeritas.—Of persons, thoughtless, heedless, inconsiderate: alquis: inconsideratior, quam, etc., N.

    Latin-English dictionary > in-cōnsīderātus

  • 3 in-cōgitāns

        in-cōgitāns antis, adj.,    thoughtless, inconsiderate: ni fuissem incogitans, T.

    Latin-English dictionary > in-cōgitāns

  • 4 temerārius

        temerārius adj.    [temere], rash, heedless, thoughtless, imprudent, inconsiderate, indiscreet, unadvised, precipitate: homines, Cs.: mulier: meo temerarius periclo, O.: animi partes: consilium: vox, L.: error, O.: tela, i. e. sent thoughtlessly, O.
    * * *
    temeraria, temerarium ADJ
    casual, rash, accidental; reckless

    Latin-English dictionary > temerārius

  • 5 improvidus

    improvida, improvidum ADJ
    improvident; thoughtless; unwary

    Latin-English dictionary > improvidus

  • 6 incogitans

    (gen.), incogitantis ADJ
    inconsiderate, thoughtless

    Latin-English dictionary > incogitans

  • 7 inconsideratus

    inconsiderata, inconsideratum ADJ
    thoughtless, inconsiderat; unadvised, reckless (passive)

    Latin-English dictionary > inconsideratus

  • 8 inconsultus

    inconsulta, inconsultum ADJ
    rash, ill-advised, thoughtless, injudicious; unconsulted, not asked

    Latin-English dictionary > inconsultus

  • 9 improvidus

    improvident, negligent, thoughtless, feckless.

    Latin-English dictionary of medieval > improvidus

  • 10 Brutus

    1.
    brūtus, a, um, adj. [kindr. with barus, perh. contr. from barutus, a lengthened form of barus, like actutum, astutus, cinctutus, versutus, from actu, astus, cinctus, versus; cf. also brithus, heavy, weighty; Fr. and Engl. brute, brutal].
    I.
    Lit., heavy, unwieldy, immovable (rare): brutum antiqui gravem dicebant, Paul. ex Fest. p. 31 Müll.:

    pondus,

    falling down with heavy weight, Lucr. 6, 105: tellus, * Hor. C. 1, 34, 9 (cf.:

    terra iners,

    id. ib. 3, 4, 45:

    immota tellus,

    Sen. Thyest. 1020:

    terra semper immobilis,

    Serv. ad Verg. A. 10, 102:

    Unde Horatius. Et bruta tellus): corpora neque tam bruta quam terrea, neque tam levia quam aetheria,

    App. de Deo Socr. p. 47, 5.—
    II.
    Trop., dull, stupid, insensible, unreasonable.
    A.
    Of men:

    brutum dicitur hebes et obtusum... Pacuvius Hermiona: et obnoxium esse aut brutum aut elinguem putes,

    Non. p. 77, 31 sq.: fortunam insanam esse et caecam et brutam perhibent philosophi, Pac. ap. Auct. Her. 2, 23, 36:

    quod bruti nec satis sardare queunt, Naev. ap. Fest. s. v. sardare, p. 322 Müll. (Bell. Punic. v. 65, p. 18 Vahl.): T. Manlius relegatus a patre ob adulescentiam brutam atque hebetem,

    Sen. Ben. 3, 37, 4; App. M. 7, p. 191, 30:

    homo,

    Lact. 7, 4, 12; Prud. steph. 2, 66; cf. 2. Brutus, II. B.—Esp. in a play on the name, 2. Brutus, v. h. v.—
    B.
    Of animals, irrational ( = anaisthêtos, Arist. Part. Anim. 3, 4) (so several times in Pliny the elder):

    animalium hoc maxime brutum (sc. sus),

    Plin. 8, 51, 77, § 207; 9, 29, 46, § 87; 11, 37, 70, § 183; 11, 39, 92, § 226.—But only late Lat. as a general designation of animals opp. to men, our brute, irrational, dumb, Greg. Mag. in Job, 10, 13, 23; 17, 30, 46 al.—
    C.
    Of inanimate things: bruta fulmina et vana, ut quae nulla veniant ratione naturae, qs. striking blindly, Plin. 2, 43, 43, § 113: scitum Caesaris, thoughtless, inconsiderate, Prud. steph. 5, 66.—
    * Sup., Jul. Val. Rer. Gest. Alex. Magn. 3, 67.
    2.
    Brūtus, i, m., = Broutos [1. brutus], a Roman cognomen.
    I.
    L. Junius, the relative of Tarquinius Superbus, saved by his feigned stupidity [whence the name], and the deliverer of Rome from regal dominion, Liv. 1, 56, 7 sq.; Ov. F. 2, 717; 2, 837; Verg. A. 6, 818; Cic. Tusc. 1, 37, 89 saep. After him, Brutus was the cognomen of the patrician gens Junia.—
    II.
    From the plebeian gens Junia,
    A.
    M. Junius, son of Servilia, a half-sister of Cato Uticensis by M. Brutus (not by Cæsar; v. Ellendt Cic. Brut. p. cxxvii.), an intimate friend of Cicero about the 21 st year of his age, and one of the murderers of Julius Cœsar, Suet. Caes. 80 sq.; id. Aug. 10; Vell. 2, 56, 3; 2, 58, 1; Tac. A. 1, 2; Cic. Phil. 1, 3, 8; 1, 4, 9 and 10; 2, 12, 28 sq.; 2, 13, 31; id. Fam. 3, 4, 2;

    as a philos. and orator active and respected,

    id. Ac. 1, 3, 12; id. Fin. 1, 3, 8; id. Tusc. 5, 1, 1 sq.; id. Att. 12, 5, 3; 13, 9, 2; Plut. Brut. 4; Cic. Or. 71, 237; Quint. 10, 1, 123; Tac. Or. 17 sq.; 21; cf. Ellendt, above cited; Meyer, Fragm. Orat. 205. To him Cic. dedicated his writings: Orator, Brutus, de Deorum Naturā, de Finibus, and Tusc. Quaestiones.—
    B.
    D. Junius, a fellow-conspirator with the preceding, Suet. Caes. 80 sq.; id. Aug. 10; Vell. 2, 56 sq.; Cic. Phil. 3, 1, 4; id. Fam. 10, 11, 2; id. ad Brut. 1, 2, 2;

    to him are addressed the letters,

    Cic. Fam. 11, 5 sqq.;

    12 sqq. al.—To these two Cicero's witticism has reference: quid ergo? Ista culpa Brutorum? Minime illorum quidem, sed aliorum brutorum, qui se cautos ac sapientes putant,

    Cic. Att. 14, 14, 2; cf. id. Phil. 4, 2, 7; id. Att. 14, 20, 2; Liv. 1, 56, 8; Ov. F. 2, 717.—
    2.
    Derivv.
    a.
    Brūtĭā-nus, a, um, adj., of or pertaining to ( M. Junius) Brutus:

    castra,

    Vell. 2, 72:

    Cassianaeque partes,

    id. 2, 74:

    bellum civile,

    Lact. 2, 7 fin.
    b.
    Brūtīnus, a, um, adj., of or pertaining to Brutus ( M. Junius):

    consilia rei publicae liberandae,

    Cic. Ep. ad Brut. 1, 15.—
    III.
    D. Junius Brutus Callaicus, consul with P. Corn. Scipio Nasica Serapio A.U.C. 616, Cic. Brut. 28, 107; id. Leg. 3, 9, 20; id. Balb. 17, 40; Vell. 2, 5.—
    IV.
    D. Junius Brutus Julianus, consul with Mamercus Æmilius Lepidus A.U.C. 677, Cic. Brut. 47, 175; id. de Or. 2, 33, 142; id. Att. 12, 22, 2.—
    V.

    Lewis & Short latin dictionary > Brutus

  • 11 brutus

    1.
    brūtus, a, um, adj. [kindr. with barus, perh. contr. from barutus, a lengthened form of barus, like actutum, astutus, cinctutus, versutus, from actu, astus, cinctus, versus; cf. also brithus, heavy, weighty; Fr. and Engl. brute, brutal].
    I.
    Lit., heavy, unwieldy, immovable (rare): brutum antiqui gravem dicebant, Paul. ex Fest. p. 31 Müll.:

    pondus,

    falling down with heavy weight, Lucr. 6, 105: tellus, * Hor. C. 1, 34, 9 (cf.:

    terra iners,

    id. ib. 3, 4, 45:

    immota tellus,

    Sen. Thyest. 1020:

    terra semper immobilis,

    Serv. ad Verg. A. 10, 102:

    Unde Horatius. Et bruta tellus): corpora neque tam bruta quam terrea, neque tam levia quam aetheria,

    App. de Deo Socr. p. 47, 5.—
    II.
    Trop., dull, stupid, insensible, unreasonable.
    A.
    Of men:

    brutum dicitur hebes et obtusum... Pacuvius Hermiona: et obnoxium esse aut brutum aut elinguem putes,

    Non. p. 77, 31 sq.: fortunam insanam esse et caecam et brutam perhibent philosophi, Pac. ap. Auct. Her. 2, 23, 36:

    quod bruti nec satis sardare queunt, Naev. ap. Fest. s. v. sardare, p. 322 Müll. (Bell. Punic. v. 65, p. 18 Vahl.): T. Manlius relegatus a patre ob adulescentiam brutam atque hebetem,

    Sen. Ben. 3, 37, 4; App. M. 7, p. 191, 30:

    homo,

    Lact. 7, 4, 12; Prud. steph. 2, 66; cf. 2. Brutus, II. B.—Esp. in a play on the name, 2. Brutus, v. h. v.—
    B.
    Of animals, irrational ( = anaisthêtos, Arist. Part. Anim. 3, 4) (so several times in Pliny the elder):

    animalium hoc maxime brutum (sc. sus),

    Plin. 8, 51, 77, § 207; 9, 29, 46, § 87; 11, 37, 70, § 183; 11, 39, 92, § 226.—But only late Lat. as a general designation of animals opp. to men, our brute, irrational, dumb, Greg. Mag. in Job, 10, 13, 23; 17, 30, 46 al.—
    C.
    Of inanimate things: bruta fulmina et vana, ut quae nulla veniant ratione naturae, qs. striking blindly, Plin. 2, 43, 43, § 113: scitum Caesaris, thoughtless, inconsiderate, Prud. steph. 5, 66.—
    * Sup., Jul. Val. Rer. Gest. Alex. Magn. 3, 67.
    2.
    Brūtus, i, m., = Broutos [1. brutus], a Roman cognomen.
    I.
    L. Junius, the relative of Tarquinius Superbus, saved by his feigned stupidity [whence the name], and the deliverer of Rome from regal dominion, Liv. 1, 56, 7 sq.; Ov. F. 2, 717; 2, 837; Verg. A. 6, 818; Cic. Tusc. 1, 37, 89 saep. After him, Brutus was the cognomen of the patrician gens Junia.—
    II.
    From the plebeian gens Junia,
    A.
    M. Junius, son of Servilia, a half-sister of Cato Uticensis by M. Brutus (not by Cæsar; v. Ellendt Cic. Brut. p. cxxvii.), an intimate friend of Cicero about the 21 st year of his age, and one of the murderers of Julius Cœsar, Suet. Caes. 80 sq.; id. Aug. 10; Vell. 2, 56, 3; 2, 58, 1; Tac. A. 1, 2; Cic. Phil. 1, 3, 8; 1, 4, 9 and 10; 2, 12, 28 sq.; 2, 13, 31; id. Fam. 3, 4, 2;

    as a philos. and orator active and respected,

    id. Ac. 1, 3, 12; id. Fin. 1, 3, 8; id. Tusc. 5, 1, 1 sq.; id. Att. 12, 5, 3; 13, 9, 2; Plut. Brut. 4; Cic. Or. 71, 237; Quint. 10, 1, 123; Tac. Or. 17 sq.; 21; cf. Ellendt, above cited; Meyer, Fragm. Orat. 205. To him Cic. dedicated his writings: Orator, Brutus, de Deorum Naturā, de Finibus, and Tusc. Quaestiones.—
    B.
    D. Junius, a fellow-conspirator with the preceding, Suet. Caes. 80 sq.; id. Aug. 10; Vell. 2, 56 sq.; Cic. Phil. 3, 1, 4; id. Fam. 10, 11, 2; id. ad Brut. 1, 2, 2;

    to him are addressed the letters,

    Cic. Fam. 11, 5 sqq.;

    12 sqq. al.—To these two Cicero's witticism has reference: quid ergo? Ista culpa Brutorum? Minime illorum quidem, sed aliorum brutorum, qui se cautos ac sapientes putant,

    Cic. Att. 14, 14, 2; cf. id. Phil. 4, 2, 7; id. Att. 14, 20, 2; Liv. 1, 56, 8; Ov. F. 2, 717.—
    2.
    Derivv.
    a.
    Brūtĭā-nus, a, um, adj., of or pertaining to ( M. Junius) Brutus:

    castra,

    Vell. 2, 72:

    Cassianaeque partes,

    id. 2, 74:

    bellum civile,

    Lact. 2, 7 fin.
    b.
    Brūtīnus, a, um, adj., of or pertaining to Brutus ( M. Junius):

    consilia rei publicae liberandae,

    Cic. Ep. ad Brut. 1, 15.—
    III.
    D. Junius Brutus Callaicus, consul with P. Corn. Scipio Nasica Serapio A.U.C. 616, Cic. Brut. 28, 107; id. Leg. 3, 9, 20; id. Balb. 17, 40; Vell. 2, 5.—
    IV.
    D. Junius Brutus Julianus, consul with Mamercus Æmilius Lepidus A.U.C. 677, Cic. Brut. 47, 175; id. de Or. 2, 33, 142; id. Att. 12, 22, 2.—
    V.

    Lewis & Short latin dictionary > brutus

  • 12 incogitabilis

    I.
    Act., thoughtless, inconsiderate (ante- and post - class.):

    nunc demum scio, me fuisse excordem, caecum, incogitabilem,

    Plaut. Mil. 2, 6, 63; Lact. 1, 8.—
    II.
    Pass., inconceivable, incomprehensible (post-class.):

    immensitas efficientiae,

    Mart. Cap. 9, § 922:

    dementia,

    Amm. 15, 3: incogitabile est, eandem esse causam, etc., Fragm. Jur. Civ. p. 23 Mai.

    Lewis & Short latin dictionary > incogitabilis

  • 13 incogitans

    incōgĭtans, antis, adj. [2. in-cogito], thoughtless, inconsiderate (ante- and postclass.):

    ni fuissem incogitans,

    Ter. Phorm. 1, 3, 3:

    adeon' te esse incogitantem atque impudentem, ut? etc.,

    id. ib. 3, 2, 14; Aus. Sap. Periandr. 15.

    Lewis & Short latin dictionary > incogitans

  • 14 incogitatus

    incōgĭtātus, a, um, adj. [2. in-cogito].
    I.
    Pass., unconsidered, unstudied (postAug.):

    opus,

    Sen. Ben. 6, 23 med.:

    alacritas,

    id. Ep. 57:

    incogitata dicere,

    App. Flor. p. 364 (de Deo. Soc. p. 102 Hild.).—
    II.
    Act., thoughtless, inconsiderate (ante- and postclass.):

    animus,

    Plaut. Bacch. 4, 3, 1:

    ne incogitati dicere cogerentur,

    Lampr. Alex. Sev. 16.

    Lewis & Short latin dictionary > incogitatus

  • 15 inconsideratio

    inconsīdĕrātĭo, ōnis, f., inconsiderateness (late Lat.): mentis, Salv. de Gub. Dei, 1 extr.; cf. inconsiderantia. — From in-consīdĕrātus, a, um, adj. (class.).
    I.
    Act., thoughtless, heedless, inconsiderate (cf. inconsultus):

    nos ita leves atque inconsiderati sumus,

    Cic. Div. 2, 27, 59:

    quam natura muliebris facit inconsideratam,

    Auct. Her. 4, 16, 23:

    inconsideratior in secunda, quam in adversa fortuna,

    Nep. Con. 5; so in comp., Quint. 2, 15, 28.—
    II.
    Pass., unconsidered, unadvised, inconsiderate:

    cupiditas,

    Cic. Quint. 25:

    inconsideratissima temeritas,

    id. Har. Resp. 26.— Adv.: in-consīdĕrātē, inconsiderately, rashly (class.):

    temere et fortuito, inconsiderate, negligenterque agere,

    Cic. Off. 1, 29, 104:

    tractare aliquid,

    Auct. Her. 4, 38, 60.— Comp.:

    inconsideratius proeliando,

    Val. Max. 1, 5, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > inconsideratio

  • 16 inconsideratus

    inconsīdĕrātĭo, ōnis, f., inconsiderateness (late Lat.): mentis, Salv. de Gub. Dei, 1 extr.; cf. inconsiderantia. — From in-consīdĕrātus, a, um, adj. (class.).
    I.
    Act., thoughtless, heedless, inconsiderate (cf. inconsultus):

    nos ita leves atque inconsiderati sumus,

    Cic. Div. 2, 27, 59:

    quam natura muliebris facit inconsideratam,

    Auct. Her. 4, 16, 23:

    inconsideratior in secunda, quam in adversa fortuna,

    Nep. Con. 5; so in comp., Quint. 2, 15, 28.—
    II.
    Pass., unconsidered, unadvised, inconsiderate:

    cupiditas,

    Cic. Quint. 25:

    inconsideratissima temeritas,

    id. Har. Resp. 26.— Adv.: in-consīdĕrātē, inconsiderately, rashly (class.):

    temere et fortuito, inconsiderate, negligenterque agere,

    Cic. Off. 1, 29, 104:

    tractare aliquid,

    Auct. Her. 4, 38, 60.— Comp.:

    inconsideratius proeliando,

    Val. Max. 1, 5, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > inconsideratus

  • 17 socors

    sōcors (o short, Prud. Cath. 1, 33; cf. socordia), cordis, adj. [se, = sine, and cor(d)s], mentally dull, i. e.,
    I.
    Narrow-minded, silly, foolish, blockish, stupid, thoughtless, senseless, etc. (rare but class.;

    syn.: stultus, stolidus, ineptus, insipiens, insulsus): socors naturā neglegensque,

    Cic. Brut. 68, 239:

    homines non socordes ad veri investigandi cupiditatem excitare,

    id. N. D. 1, 2, 4:

    stolidi ac socordes,

    Liv. 9, 34:

    socors ingenium,

    Tac. A. 13, 47:

    animus,

    id. H. 3, 36:

    Tiberius callidior, Claudius socordior,

    Sid. Ep. 5, 7 fin. (cf. under socordia, I., the passage ap. Suet. Claud. 3):

    apud socordissimos Scythas Anacharsis sapiens natus est,

    App. Mag. p. 289, 25.—
    II.
    Careless, negligent, sluggish, slothful, lazy, inactive, etc. (not in Cic.;

    syn.: ignavus, segnis),

    Plaut. Cist. 4, 2, 5:

    languidus et socors,

    Sall. H. Fragm. 3, 61, 8 Dietsch:

    neque victoriā socors aut insolens factus,

    id. J. 100, 1:

    Sejanus nimiā fortunā socors,

    Tac. A. 4, 39:

    vulgus sine rectore praeceps, pavidum, socors,

    id. H. 4, 37.—With gen.:

    nolim ceterarum rerum te socordem eodem modo,

    Ter. Ad. 4, 5, 61:

    gregarius miles futuri socors,

    Tac. H. 3, 31.—Hence, adv.: sŏcor-dĭter (acc. to II.), carelessly, negligently, slothfully (not used in posit.); comp.: socordius ire milites occepere, Sall. H. Fragm. ap. Non. 235, 15; so,

    res acta,

    Liv. 1, 22:

    agere,

    Tac. H. 2, 15.

    Lewis & Short latin dictionary > socors

  • 18 supinum

    sŭpīnus, a, um, adj. [from sub; cf. huptios, from hupo, hupai], backwards, bent backwards, thrown backwards, lying on the back, supine (opp. pronus, cernuus).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (freq. and class.), of persons:

    stertitque supinus,

    Hor. S. 1, 5, 19; Suet. Aug. 16; id. Claud. 33: pater excitat supinum juvenem, i. e in bed, Juv. 14, 190.—Of animals, parts of the body, etc.:

    animal omne, ut vult, ita utitur motu sui corporis, prono, obliquo, supino,

    Cic. Div. 1, 53, 120:

    refracta videntur omnia converti sursumque supina reverti,

    Lucr. 4, 441:

    quid nunc supina sursum in caelum conspicis?

    Plaut. Cist. 2, 3, 78:

    cubitus,

    a lying on the back, Plin. 28, 4, 14, § 54:

    caput,

    thrown back, Quint. 11, 3, 69:

    cervix,

    id. 11, 3, 82:

    vultus,

    id. 1, 11, 9:

    ora,

    Cic. Univ. 14:

    venter,

    Hor. S. 1, 5, 85:

    testudines,

    Plin. 32, 4, 14, § 41:

    apes,

    id. 11, 8, 8, § 19:

    pugnans falce supinā,

    Juv. 8, 201: tendoque supinas Ad caelum cum voce manus, i. e. with the open palms turned upwards (a gesture of one praying), Verg. A. 3, 176; so,

    manus,

    Ov. M. 8, 681; Liv. 3, 50; 26, 9; Curt. 6, 6, 34; Suet. Vit. 7; Hor. C. 3, 23, 1; Quint. 11, 3, 99:

    cornua aliis adunca, aliis redunca, supina, convexa,

    Plin. 11, 37, 45, § 125:

    cathedra,

    an easy chair with an inclined back, id. 16, 37, 68, § 174: jactus, a [p. 1813] throwing up, Liv. 30, 10, 13: signis supinis, lowered (opp. erectis), Spart. Sev. 7.— Comp.:

    in arborum tonsurā supiniore,

    Plin. 17, 23, 35, § 214. —
    B.
    In partic.
    1.
    Of motion, backwards, going back, retrograde ( poet.):

    nec redit in fontes unda supina suos,

    Ov. Med. Fac. 40:

    cursus fluminum,

    id. P. 4, 5, 43:

    carmen,

    i. e. that can be read backwards in the same metre, Mart. 2, 86, 1.—
    2.
    Of localities.
    a.
    Sloping, inclined (not in Cic.;

    syn. declivis): tabulae scheda,

    Plin. 13, 12, 23, § 77:

    scandenti circa ima labor est... si haec jam lenius supina evaseris,

    Quint. 12, 10, 79:

    per supinam vallem fusi,

    Liv. 4, 46, 5; 6, 24, 3; 7, 24, 5:

    sin tumulis adclive solum collisque supinos (metabere),

    Verg. G. 2, 276:

    per supina camporum,

    undulating, Amm. 22, 15, 7. —
    b.
    Stretched out, extended:

    Tibur,

    Hor. C. 3, 4, 23:

    solum,

    Plin. Pan. 30, 4:

    mare,

    Plin. 9, 2, 1, § 2:

    vindemia,

    id. 17, 22, 35, § 185. —
    II.
    Trop. ( poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Of the mind.
    1.
    Careless, thoughtless, heedless, negligent, indolent, supine:

    otiosi et supini (oratores),

    Quint. 10, 2, 17 Spald.:

    supini securique,

    id. 11, 3, 3; Dig. 18, 1, 15:

    animus,

    Cat. 17, 25:

    Maecenas,

    Juv. 1, 66:

    auris,

    Mart. 6, 42, 22:

    compositio (with tarda),

    Quint. 9, 4, 137:

    ignorantia,

    Dig. 22, 6, 6; Quint. 12, 10, 79. — Comp.:

    deliciae supiniores,

    Mart. 2, 6, 13. —
    2.
    With head thrown back, haughty, proud:

    haec et talia dum refert supinus,

    Mart. 5, 8, 10; Pers. 1, 129.—
    B.
    In later gram. lang. sŭpīnum (sc. verbum).
    1.
    The verbal form in um and u, the supine (perh. because, although furnished with substantive case-endings, it rests or falls back on the verb), Charis. p. 153 P.; Prisc. p. 811 ib. (called in Quint. 1, 4, 29, verba participialia).—
    2.
    The verbal form in andum and endum, the gerund, Charis. p. 153 P.; Prisc. p. 823 ib. — Hence, * adv.: sŭpīnē (acc. to II. A. 1.), carelessly, negligently:

    beneficium accipere,

    Sen. Ben. 2, 24, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > supinum

  • 19 supinus

    sŭpīnus, a, um, adj. [from sub; cf. huptios, from hupo, hupai], backwards, bent backwards, thrown backwards, lying on the back, supine (opp. pronus, cernuus).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen. (freq. and class.), of persons:

    stertitque supinus,

    Hor. S. 1, 5, 19; Suet. Aug. 16; id. Claud. 33: pater excitat supinum juvenem, i. e in bed, Juv. 14, 190.—Of animals, parts of the body, etc.:

    animal omne, ut vult, ita utitur motu sui corporis, prono, obliquo, supino,

    Cic. Div. 1, 53, 120:

    refracta videntur omnia converti sursumque supina reverti,

    Lucr. 4, 441:

    quid nunc supina sursum in caelum conspicis?

    Plaut. Cist. 2, 3, 78:

    cubitus,

    a lying on the back, Plin. 28, 4, 14, § 54:

    caput,

    thrown back, Quint. 11, 3, 69:

    cervix,

    id. 11, 3, 82:

    vultus,

    id. 1, 11, 9:

    ora,

    Cic. Univ. 14:

    venter,

    Hor. S. 1, 5, 85:

    testudines,

    Plin. 32, 4, 14, § 41:

    apes,

    id. 11, 8, 8, § 19:

    pugnans falce supinā,

    Juv. 8, 201: tendoque supinas Ad caelum cum voce manus, i. e. with the open palms turned upwards (a gesture of one praying), Verg. A. 3, 176; so,

    manus,

    Ov. M. 8, 681; Liv. 3, 50; 26, 9; Curt. 6, 6, 34; Suet. Vit. 7; Hor. C. 3, 23, 1; Quint. 11, 3, 99:

    cornua aliis adunca, aliis redunca, supina, convexa,

    Plin. 11, 37, 45, § 125:

    cathedra,

    an easy chair with an inclined back, id. 16, 37, 68, § 174: jactus, a [p. 1813] throwing up, Liv. 30, 10, 13: signis supinis, lowered (opp. erectis), Spart. Sev. 7.— Comp.:

    in arborum tonsurā supiniore,

    Plin. 17, 23, 35, § 214. —
    B.
    In partic.
    1.
    Of motion, backwards, going back, retrograde ( poet.):

    nec redit in fontes unda supina suos,

    Ov. Med. Fac. 40:

    cursus fluminum,

    id. P. 4, 5, 43:

    carmen,

    i. e. that can be read backwards in the same metre, Mart. 2, 86, 1.—
    2.
    Of localities.
    a.
    Sloping, inclined (not in Cic.;

    syn. declivis): tabulae scheda,

    Plin. 13, 12, 23, § 77:

    scandenti circa ima labor est... si haec jam lenius supina evaseris,

    Quint. 12, 10, 79:

    per supinam vallem fusi,

    Liv. 4, 46, 5; 6, 24, 3; 7, 24, 5:

    sin tumulis adclive solum collisque supinos (metabere),

    Verg. G. 2, 276:

    per supina camporum,

    undulating, Amm. 22, 15, 7. —
    b.
    Stretched out, extended:

    Tibur,

    Hor. C. 3, 4, 23:

    solum,

    Plin. Pan. 30, 4:

    mare,

    Plin. 9, 2, 1, § 2:

    vindemia,

    id. 17, 22, 35, § 185. —
    II.
    Trop. ( poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    Of the mind.
    1.
    Careless, thoughtless, heedless, negligent, indolent, supine:

    otiosi et supini (oratores),

    Quint. 10, 2, 17 Spald.:

    supini securique,

    id. 11, 3, 3; Dig. 18, 1, 15:

    animus,

    Cat. 17, 25:

    Maecenas,

    Juv. 1, 66:

    auris,

    Mart. 6, 42, 22:

    compositio (with tarda),

    Quint. 9, 4, 137:

    ignorantia,

    Dig. 22, 6, 6; Quint. 12, 10, 79. — Comp.:

    deliciae supiniores,

    Mart. 2, 6, 13. —
    2.
    With head thrown back, haughty, proud:

    haec et talia dum refert supinus,

    Mart. 5, 8, 10; Pers. 1, 129.—
    B.
    In later gram. lang. sŭpīnum (sc. verbum).
    1.
    The verbal form in um and u, the supine (perh. because, although furnished with substantive case-endings, it rests or falls back on the verb), Charis. p. 153 P.; Prisc. p. 811 ib. (called in Quint. 1, 4, 29, verba participialia).—
    2.
    The verbal form in andum and endum, the gerund, Charis. p. 153 P.; Prisc. p. 823 ib. — Hence, * adv.: sŭpīnē (acc. to II. A. 1.), carelessly, negligently:

    beneficium accipere,

    Sen. Ben. 2, 24, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > supinus

  • 20 temerarius

    tĕmĕrārĭus, a, um, adj. [temere].
    I.
    That happens by chance, accidental, casual (so very rare; cf.

    fortuitus): sed quid hoc, quod picus ulmum tundit? hau temerarium'st,

    Plaut. As. 2, 1, 14:

    non temerarium est, ubi dives blande appellat pauperem,

    id. Aul. 2, 2, 7: quaestus temerarius incertusque, Fest. s. v. navalis scriba, p. 169 Müll.;

    tributum temerarium,

    id. p. 364, b, ib.; cf. Becker, Antiq. 3, 2, p. 129 sq. —
    II.
    Rash, heedless, thoughtless, imprudent, inconsiderate, indiscreet, unadvised, audacious (freq. and class.;

    syn.: audax, audens): temulenta mulier et temeraria,

    Ter. And. 1, 4, 2:

    homines temerarii atque imperiti,

    Caes. B. G. 6, 20:

    hominem esse barbarum, iracundum, temerarium,

    id. ib. 1, 31:

    caeca ac temeraria dominatrix animi cupiditas,

    Cic. Inv 1, 2, 2:

    non sum tam temerarius nec audax,

    Mart. 4, 43, 2:

    parce meo, juvenis, temerarius esse periclo,

    Ov. M. 10, 545.—

    Of things: ea sunt et turbulenta et temeraria et periculosa,

    Cic. Caecin. 12, 34; id. N. D. 1, 1, 1; Liv. 25, 37, 17:

    duabus animi temerariis partibus conpressis,

    Cic. Div. 1, 29, 61: consilium, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 21, 2;

    vox, Liv 23, 22, 9: virtus,

    Ov. M. 8, 407:

    error,

    id. ib. 12, 59:

    querela,

    id. Tr. 5, 13, 17:

    bella,

    id. M. 11, 13:

    tela,

    i. e. sent thoughtlessly, id. ib. 2, 616:

    temerarium est, ante crassitudinem pollicarem viti imperare,

    Plin. 17, 22, 35, § 177:

    temerarium est, secundis non esse contentum,

    Plin. Ep. 4, 9, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > temerarius

См. также в других словарях:

  • Thoughtless — «Thoughtless» Сингл Korn из альбома Untouchables …   Википедия

  • Thoughtless — Thought less, adv. 1. Lacking thought; careless; inconsiderate; rash; as, a thoughtless person, or act. [1913 Webster] 2. Giddy; gay; dissipated. [R.] Johnson. [1913 Webster] 3. Deficient in reasoning power; stupid; dull. [1913 Webster]… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • thoughtless — [adj1] inconsiderate antisocial, apathetic, asocial, blind, boorish, brash, deaf, discourteous, egocentric, hasty, heedless, hot headed, impolite, inattentive, incautious, indelicate, indifferent, indiscreet, insensitive, listless, madcap,… …   New thesaurus

  • thoughtless — I adjective absent minded, abstracted, blank, blockish, careless, casual, dazed, disregardful, distracted, distrait, dull, flighty, foolhardy, giddy, harebrained, headlong, heedless, ill advised, improvident, imprudens, imprudent, impulsive,… …   Law dictionary

  • thoughtless — inconsiderate, 1794, from THOUGHT (Cf. thought) + LESS (Cf. less) …   Etymology dictionary

  • thoughtless — *careless, heedless, inadvertent Analogous words: rash, reckless, foolhardy (see ADVENTUROUS): *indifferent, unconcerned, incurious, aloof: lax, remiss, *negligent Antonyms: thoughtful …   New Dictionary of Synonyms

  • thoughtless — ► ADJECTIVE 1) not showing consideration for other people. 2) without consideration of the consequences. DERIVATIVES thoughtlessly adverb thoughtlessness noun …   English terms dictionary

  • thoughtless — [thôt′lis] adj. 1. not stopping to think; careless 2. not given thought; ill considered; rash 3. not considerate of others; inconsiderate 4. Rare stupid; senseless thoughtlessly adv. thoughtlessness n …   English World dictionary

  • Thoughtless — Infobox Single Name = Thoughtless Artist = Korn from Album = Untouchables Released = October 15, 2002 Format = 7 , CD, DVD Recorded = 2002 Genre = Alternative metal Nu metal Length = 4:33 Label = Epic Producer = Michael Beinhorn Chart position =… …   Wikipedia

  • thoughtless — adj. thoughtless to + inf. (it was thoughtless of them to make noise) * * * [ θɔːtlɪs] thoughtless to + inf. (it was thoughtless of them to make noise) …   Combinatory dictionary

  • thoughtless — [[t]θɔ͟ːtləs[/t]] ADJ GRADED (disapproval) If you describe someone as thoughtless, you are critical of them because they forget or ignore other people s wants, needs, or feelings. ...a small minority of thoughtless and inconsiderate people... It… …   English dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»