-
101 λιγύς
λιγύς, εῖα, ύ, nach Arcad. p. 95, 23 im fem. λίγεια zu accentuiren, s. Lehrs Quaest. Ep. p. 166, welcher Accent bei den Attikern noch nicht durchgeführt ist; wie λιγυρός, hell, laut tönend, von jedem scharfen, durchdringenden Ton; vom pfeifenden, sausenden Winde, ἄνεμοι, Il. 14, 17 Od. 3, 289, οὖρος, 4, 357; Pind. Ol. 9, 51; von der helltönenden Phorminx, Il. 9, 186 Od. 8, 67; Μοῦσα λίγεια, 24, 62; λιγείας μόρον ἀηδόνος, Aesch. Ag. 1117, der auch λιγέα κωκύματα, Pers. 324, sagt und λιγὺ ἀνακωκύσας, 460; ἔνϑ' ἁ λίγεια μινύρεται ἀηδών Soph. O. C. 677; λίγεια λωτοῠ χάρις Eur. Heracl. 892; vgl. noch Μοῦσαι δι' ᾠδῆς εἶδος λίγειαι, Plat. Phaedr. 237 a; λιγεῶν μειλίγματα Μουσῶν Theocr. 22, 221; a. sp. D. Auch von Menschen, bes. Beiwort des Nestor, λιγὺς ἀγορητής, Il. oft; auch vom Thersites, Il. 2, 246, der laut Redende. – Adv. λιγέως, vom lauten Weinen, κλαῖον δὲ λιγέως Od. 16, 216; Il. 19, 5; ἦκα δὲ μυρομένη λιγέως ἀνενείκατο μῦϑον Ap. Rh. 3, 463, auch λιγέως ἀγορεύειν, laut reden, Il. 3, 214, zugleich mit der Nebenbedeutung des Nachdrücklichen, Eindringlichen; vom Winde, λιγέως φυσᾶν, 23, 218; sp. D., wie Man. 2, 334, λιγέως μέλποντας ἐν αὐλοῖς.
-
102 λιγύ-φθογγος
-
103 λιγύ-θροος
-
104 αὐτό-φωνος
αὐτό-φωνος (φωνη), selbst tönend; χρησμοί, Orakel vom Gott selbst gesprochen, Luc. Alex. 26.
-
105 αὐτο-βόητος
αὐτο-βόητος (von selbst gerufen), von selbst tönend, Nonn. D. 34, 12, oft.
-
106 αἰολό-φωνος
αἰολό-φωνος, vielfach tönend, κιϑάρα Nonn. D. 8, 233; ἀηδών Opp. H. 1, 728.
-
107 ἀρηΐ-φθογγος
ἀρηΐ-φθογγος, kriegerisch tönend, Cornut. 21, doch in den mss. steht
-
108 ἀχέτας
-
109 ἀντί-φωνος
ἀντί-φωνος, 1) wider-, entgegentönend, entgegen; Ggstz σύμφωνος Plat. Legg. VII, 812 d; τινί IV, 717 b. – 2) entsprechend, dagegen tönend, Eur. Suppl. 800; mit einem Instrumente begleitend; τὸ αντίφωνον, der Accord in der Oktave, Arist. Probl. 19. 39.
-
110 ἀντί-φθογγος
ἀντί-φθογγος, 1) widerhallend, ψαλμός Pind. frg. 91; Archi. 28 (VII, 191). – 2) dagegen tonend?
-
111 ὀξυ-πλήξ
ὀξυ-πλήξ, ῆγος, scharf, hell anschlagend, tönend, Ἀχέροντος χοαί, Soph. frg. 469.
-
112 ὀξύ-φθογγος
ὀξύ-φθογγος, scharf, hell tönend; μουσικὸν ὄργανον, Ath. XIV, 633 e; κύμβαλα, Ep. ad. 174 (VI, 51).
-
113 ὀξύ-ηχος
ὀξύ-ηχος, scharf, hell tönend, bes. von hohen Tönen, Sp., καὶ λεπτὸν φϑέγμα, Philostr.
-
114 ὄρθιος
ὄρθιος, bei den Att. auch 2 Endgn, 1) grad aufwärts, bergan; οἶμος, Hes. O. 292, Ggstz πρηνής; ὥςτε πάντας ὀρϑίας στῆσαι φόβῳ δείσαντας τρίχας, Soph. O. C. 1624, das Haar aufsträuben; vgl. Aesch. τριχὸς δ' ὀρϑίας πλόκαμος ἵσταται, Spt. 546; ἔϑειραι, Eur. Hel. 638; πύργος, Phoen. 1229; ὄρϑια ἦν τὰ γέῤῥα, Her. 9, 102; ὄρϑιον ἰέναι steht gegenüber dem ὁμαλές, Xen. An. 4, 6, 12; πρὸς ὄρϑιον ἄγειν, Cyr. 2, 2, 24; καταφέρεσϑαι κατὰ τοῦ ὀρϑίου, Arr. 1, 1, 11. – Gew. von der Stimme, gradauf tönend (oder aufregend?), laut, hell, ἤϋσε ϑεὰ μέγα τε δεινόν τε ὄρϑια, Il. 11, 11; ἰάχησε, ἐβόησε ὄρϑια φωνῇ, H. h. Cer. 20. 432; ὄρϑιον ὤρυσε, φώνασε, Pind. Ol. 9, 117 N. 10, 76, der auch übertr. sagt ὀρϑίαν ὕβριν κνωδάλων, P. 10, 36; ὄρϑια κωκύματα, Soph. Ant. 1191; κηρύγματα, El. 673; ὄρϑιον δ' ἅμα ἀντηλάλαξε ἠχώ, Aesch. Pers. 381; κελεύσματα, Ch. 740; κήρυγμα, Eur. I. A. 94; φϑέγματα, Hel. 1591; bes. νόμος, eine sehr hohe, helle Weise, Tonart, Her. 1, 24, Ar. Ach. 16 Equ. 1276; ἐπιτείνουσι τὸ φϑέγμα μέχρι πρὸς τὸ ὄρϑιον, Luc. bis acc. 11. – 2) in grader Richtung fortgehend; ἴχνος, Xen. Cyn. 6, 14; ὄρϑιον φεύγειν, 5, 29. Bei Her. 4, 101 steht τὰ ὄρϑια, τὰ ἐς τὴν μεσόγαιαν φέροντα dem τὰ ἐπικάρσια entgegen, von der Küste aufwärts, ins Land hinein. – Ἡ ὀρϑία, der rechte Winkel, Plut. Is. et Os. 56; übertr., ἤϑη ὄρϑια καὶ καϑαρά, Sull. 1. – In der Kriegssprache προςβάλλειν ὀρϑίοις λόχοις, Xen. An. 4, 2, 11, mit graden, colonneuartig aufmarschirten Lochen, wo die Soldaten einer hinter dem anderen gehen, im Ggstz zur Phalanx, wo ein Lochos mit breiterer Front eintritt, vgl. 4, 3, 17 u. 4, 8, 10, δοκεῖ παύσαντας τὴν φάλαγγα λόχους ὀρϑίους ποιῆσαι, wo die verschiedene Marsch- und Kampfweise bei beiden auseinandergesetzt ist; ὀρϑίους ποιεῖσϑαι τοὺς λόχους, Cyr. 3, 2, 6; s. Ael. Tact. 30; nach Suid. heißt überhaupt πᾶν τάγμα ὄρϑιον, ὃ ἂν τὸ βάϑος ἔχῃ πλέον τοῦ μήκους, im Ggstz von παράμηκες. Auch Pol. sagt so: προῆγον αὐτοὺς ὀρϑίους ἐπὶ τοὺς πολεμίους, 11, 23, 2; auch προςέβαλλον τοῖς κέρασιν ὀρϑίαις ταῖς Ῥωμαϊκαῖς δυνάμεσι, ib. 3.
-
115 ἐρι-κλάγκτης
ἐρι-κλάγκτης, γόος, laut tönend, Pind. P. 12, 21.
-
116 ἐρι-ηχής
ἐρι-ηχής, ές, laut tönend, Greg. ep. (VIII, 5); Opp. Hal. 3, 213.
-
117 ἐρί-γηρυς
ἐρί-γηρυς, υ, stark tönend, Hesych., l. d.
-
118 ἑτερό-φθογγος
ἑτερό-φθογγος, anders tönend, redend, Synes.
-
119 ὑψ-ηχής
-
120 ἰαμβό-κροτος
ἰαμβό-κροτος, wie Jamben tönend, λόγοι, Sp.
См. также в других словарях:
tönend 1 — См. sonoro 1 … Пятиязычный словарь лингвистических терминов
tönend 2 — См. sonoro 2 … Пятиязычный словарь лингвистических терминов
tönend — dröhnend, gellend, hallend, klangvoll, klingend, schallend, schrill … Das Wörterbuch der Synonyme
Ein tönend Erz oder eine klingende Schelle — Dieses Zitat stammt aus dem ersten Brief an die Korinther (13, 1) im Neuen Testament, in dem es heißt: »Wenn ich mit Menschen und mit Engelszungen redete und hätte die Liebe nicht, so wäre ich ein tönendes Erz oder eine klingende Schelle.« Mit… … Universal-Lexikon
wohl tönend — wohl|tö|nend, wohl tö|nend <Adj.> (geh.): angenehm, harmonisch klingend: eine e Stimme … Universal-Lexikon
wohl tönend — D✓wohl|tö|nend, wohl tö|nend … Die deutsche Rechtschreibung
hell — heiter; wolkenlos; klar; blendend; gleißend; grell; aufgeweckt; aufnahmefähig; verständig; lernfähig; gelehrsam; gelehrig; … Universal-Lexikon
Vokal — Selbstlaut * * * Vo|kal [vo ka:l], der; s, e: sprachlicher Laut, den man hervorbringt, indem man die ausgeatmete Luft mehr oder weniger ohne Hindernisse ausstößt: ein heller, dunkler, offener, nasaler Vokal. Syn.: Selbstlaut. * * * vo|kal 〈[ vo ] … Universal-Lexikon
Assonanz — As|so|nạnz 〈f. 20〉 1. Gleichklang 2. unvollständiger Reim, bei dem sich nur die Vokale reimen [<lat. ad „an, zu“ + sonus „Schall, Klang“] * * * As|so|nạnz, die; , en [zu lat. assonare = tönend beistimmen, zu: sonare, ↑ Sonant] (Metrik): sich … Universal-Lexikon
Monophthong — Mo|no|phthọng auch: Mo|noph|thọng 〈m. 1; Sprachw.〉 einfacher Vokal; Ggs Diphthong; → Lexikon der Sprachlehre [zu grch. monophthongos „eintönig“] * * * Mo|no|ph|thọng, der; [e]s, e [griech. monóphthoggos, eigtl. = allein tönend, zu: phthóggos … Universal-Lexikon
Sonant — So|nạnt 〈m. 16〉 silbenbildender Laut; →a. Vokal; → Lexikon der Sprachlehre [<lat. sonans, Part. Präs. von sonare „tönen“] * * * So|nạnt, der; en, en [zu lat. sonans (Gen.: sonantis) = tönend; (subst.:) Vokal, adj. 1. Part. von: sonare =… … Universal-Lexikon