-
1 stukotać
(-czę, -czesz); vi* * *ipf.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > stukotać
-
2 stukotać
-
3 stukotać
-
4 stukotać
глаг.• стучать* * *stuko|tać\stukotaćce/\stukotaćcze несов. стучать, постукивать* * *stukoce / stukocze несов.стуча́ть, посту́кивать -
5 stukotać
clagarnach -
6 стучать
глаг.• brzęczeć• dobijać• klepać• kołatać• przysadzać• przysądzać• pukać• stukać• stukotać• trajkotać• trzaskać• turkotać• uderzać• uderzyć• walić• wytracać• wytrącać• zapukać• łomotać* * * -
7 klekotać
глаг.• дребезжать• клекотать• лязгать• разбалтывать* * *kleko|tać\klekotaćcze/\klekotaćce, \klekotaćcz/\klekotaćtaj несов. 1. клекотать, клектать (об аисте);2. (stukotać) стучать, трещать; стрекотать; 3. разг. болтать, трещать+2. terkotać 3. trajkotać, paplać, klepać
* * *klekocze / klekoce, klekocz / klekotaj несов.1) клекота́ть, клекта́ть ( об аисте)2) ( stukotać) стуча́ть, треща́ть; стрекота́ть3) разг. болта́ть, треща́тьSyn: -
8 постукивать
глаг.• popukiwać• postukiwać* * *postukiwać, stukotać -
9 clatter
['klætə(r)] 1. n(of dishes, pots) brzęk m; ( of hooves) stukot m2. vi* * *['klætə] 1. noun(a loud noise like hard objects falling, striking against each other etc: the clatter of pots falling off the shelf.) stukot2. verb(to (cause to) make such a noise: The dishes clattered while I was washing them in the sink.) dzwonić, pobrzękiwać -
10 clagarnach
1 brzęk 2 chrzęst 3 dreptać 4 gadanina 5 gadać 6 gwara 7 harmider 8 jazgot 9 kapanie 10 klekot 11 paplanie 12 stuk 13 stukanie 14 stukać 15 stukot 16 stukotać 17 szczęk 18 terkot 19 trajkot 20 tupot 21 łoskot
См. также в других словарях:
stukotać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk IIa, stukotaćoczę || stukotaćocę, stukotaćocze || stukotaćoce {{/stl 8}}{{stl 7}} powodować powstanie stukotu, uderzając jakimś twardym przedmiotem o inny; wydawać stukot : {{/stl 7}}{{stl 10}}Miarowo stukotały koła… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
stukotać — ndk IX, stukotaćoczę (stukotaćocę), stukotaćoczesz (stukotaćocesz), stukotaćocz, stukotaćał «wydawać lub powodować stukot; stukać wielokrotnie, raz po raz» Żołnierze stukotali podkutymi butami. Wóz stukotał po bruku … Słownik języka polskiego
klekotać — ndk IX, klekotaćoczę a. klekotaćocę, klekotaćoczesz a. klekotaćocesz, klekotaćocz (klekotaćotaj), klekotaćotał 1. «o bocianie: wydawać charakterystyczny, powtarzający się dźwięk, powstający przy klapaniu dziobem» 2. «powodować wydawanie dźwięku… … Słownik języka polskiego
stukotanie — n I rzecz. od stukotać … Słownik języka polskiego
