-
1 twarz
twarz [tfaʃ] f1) Gesicht ntwyraz \twarzy Gesichtsausdruck mbyć zwróconym \twarzą do kogoś/czegoś jdm/etw [mit dem Gesicht] zugewandt seinnowe \twarze neue Gesichterz kamienną \twarzą mit einer versteinerten Miene ( geh)padać przed kimś na \twarz vor jdm auf die Knie gehen ( geh), vor jdm zu Kreuze kriechenroześmiać się komuś w \twarz jdm ins Gesicht lachenstanąć z kimś/czymś \twarzą w \twarz jdm/etw von Angesicht zu Angesicht gegenüberstehen ( geh) [ lub begegnen]stracić/zachować \twarz das Gesicht verlieren/wahrenjest ci w tym do \twarzy das steht dir gut -
2 twarz
twarz f (-y; -e) Gesicht n;jest ci w tym kolorze do twarzy diese Farbe steht dir gut;roześmiać się pf k-u w twarz jemandem ins Gesicht lachen;siedzieć twarzą do okna mit dem Gesicht zum Fenster sitzen;twarzą w twarz von Angesicht zu Angesicht -
3 Gesicht
Gesicht [gə'zɪçt] <-[e]s, -er> nt3) er ist dem Vater wie aus dem \Gesicht geschnitten to wykapany ojciec ( pot)etw steht jdm im \Gesicht geschrieben ktoś ma coś wypisane na twarzysein wahres \Gesicht zeigen odsłonić swe prawdziwe obliczeetw zu \Gesicht bekommen zobaczyć cośjdm etw ins \Gesicht sagen powiedzieć komuś coś prosto w twarzsein \Gesicht verlieren stracić twarzsein \Gesicht wahren zachować twarz
См. также в других словарях:
twarz — 1. Blada twarz «w literaturze o tematyce indiańskiej: człowiek białej rasy»: Tędy miał jasnowłosy Jeleń Rączy wybiegać wprost do wodopoju, jeszcze przed wschodem słońca, gdy blade twarze w domu, powyżej obozu, spać będą snem mocnym, borsuczym. M … Słownik frazeologiczny
stracić — 1. Stracić głowę «pod wpływem emocji nie móc się zdobyć na spokojne, sensowne rozumowanie, przestać panować nad sobą, przestać myśleć logicznie»: Oferta tak bogata, że można stracić głowę, ceny o wiele niższe niż w Warszawie. TSt 3/2000. Nie mogę … Słownik frazeologiczny
twarz — ż VI, DCMs. y; lm M. e, D. y «przednia strona głowy ludzkiej» Okrągła, pełna, pociągła, szczupła, wydłużona twarz. Brzydka, nalana, odrażająca twarz. Ascetyczna, rasowa twarz. Pomarszczona, wychudzona, zniszczona, zwiędła twarz. Czerstwa,… … Słownik języka polskiego
twarz — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż IVb, lm M. e {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} przód głowy człowieka (od czoła po brodę); oblicze, fizjonomia : {{/stl 7}}{{stl 10}}Blada, drobna, gładka, koścista, okrągła, ogorzała,… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
tracić – stracić [utracić] twarz — {{/stl 13}}{{stl 7}} utracić dobrą, nieposzlakowaną opinię, szacunek u innych : {{/stl 7}}{{stl 10}}Ktoś, nie tracąc twarzy, wybrnął z trudnej sytuacji. Nie bój się, w tym interesie nie stracisz (utracisz) twarzy. {{/stl 10}} … Langenscheidt Polski wyjaśnień
oko — I {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. n IIa, lm M. oczy, D. oczu, N. oczami || oczyma {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} narząd wzroku : {{/stl 7}}{{stl 10}}Niebieskie, zielone, piwne, brązowe oczy. {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl … Langenscheidt Polski wyjaśnień
oko — 1. Ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało «zwrot podkreślający wyjątkowość i rzadkość czegoś»: (...) jeżeli zaufacie Ewangelii – zobaczycie rzeczy, których ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, a które Bóg przygotował dla tych, co Go… … Słownik frazeologiczny
utracić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk VIIb, utracićcę, utracićci, utrać, utracićcony {{/stl 8}}{{stl 7}} zostać czegoś, kogoś pozbawionym; przestać coś posiadać, czymś dysponować, charakteryzować się; zaprzepaścić coś, stracić, postradać : {{/stl 7}}{{stl… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
poblednąć — dk Vc, poblednąćnę, poblednąćniesz, poblednąćnij, poblednąćbladł (poblednąćnął), poblednąćbladła, poblednąćbledli, poblednąćbladły, poblednąćbladli, poblednąćbledłszy 1. «stać się bladym, stracić rumieńce» Poblednąć z gniewu, ze strachu, ze… … Słownik języka polskiego
utopić — dk VIa, utopićpię, utopićpisz, utop, utopićpił, utopićpiony 1. «pozbawić życia przez zanurzenie w wodzie, wrzucenie do wody; spowodować, żeby coś znalazło się całkowicie pod wodą» Utopić mysz. ◊ Ktoś utopiłby kogoś, rad by utopić kogoś w łyżce… … Słownik języka polskiego
złagodnieć — dk III, złagodniećeję, złagodniećejesz, złagodniećej, złagodniećniał, złagodniećeli, złagodniećniały, złagodniećniali 1. «stać się łagodnym, łagodniejszym, bardziej pobłażliwym; stracić surowość» Złagodnieć pod wpływem czyichś próśb. Nauczyciel,… … Słownik języka polskiego