Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

sonus

  • 41 altus

    1.
    altus, a, um, participle from alo., lit., grown or become great, great (altus ab alendo dictus, Paul. ex Fest. p. 7 Müll.; cf. the Germ. gross with the Engl. grow), a polar word meaning both high and deep.
    A.
    Seen from below upwards, high.
    I.
    Lit.: IN ALTOD MARID PVCNANDOD, etc., Columna Duilii; so, maria alta, Liv. Andron. ap. Macr. S. 6, 5, 10; id. ib. ap. Prisc. p. 725 P.: aequor, Pac. ap. Varr. L. L. 7, § 23 Müll.: parietes, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 19, 44:

    sub ramis arboris altae,

    Lucr. 2, 30:

    acervus,

    id. 3, 198 al.:

    columellam tribus cubitis ne altiorem,

    Cic. Leg. 2, 26, 66:

    altior illis Ipsa dea est colloque tenus supereminet omnes,

    taller, Ov. M. 3, 181:

    altis de montibus,

    Verg. E. 1, 83:

    umbras Altorum nemorum,

    Ov. M. 1, 591 al. —With the acc. of measure:

    clausi lateribus pedem altis,

    a foot high, Sall. H. Fragm. 4, 39 Gerl.; cf. Lind. C. Gr. I. p. 215.—With gen.:

    triglyphi alti unius et dimidiati moduli, lati in fronte unius moduli,

    Vitr. 4, 3:

    majorem turrim altam cubitorum CXX.,

    id. 10, 5:

    alta novem pedum,

    Col. 8, 14, 1:

    singula latera pedum lata tricenum, alta quinquagenum,

    Plin. 36, 13, 19, § 4.—
    II.
    Trop., high, lofty, elevated, great, magnanimous, high-minded, noble, august, etc.:

    altissimus dignitatis gradus,

    Cic. Phil. 1, 6, 14; so id. Clu. 55; id. Dom. 37.—Of mind or thought:

    te natura excelsum quendam videlicet et altum et humana despicientem genuit,

    Cic. Tusc. 2, 4, 11:

    homo sapiens et altā mente praeditus,

    highminded, id. Mil. 8:

    qui altiore animo sunt,

    id. Fin. 5, 20, 57 al. —So of gods, or persons elevated in birth, rank, etc.;

    also of things personified: rex aetheris altus Juppiter,

    Verg. A. 12, 140:

    Apollo,

    id. ib. 10, 875:

    Caesar,

    Hor. C. 3, 4, 37:

    Aeneas, i. e. deā natus,

    id. S. 2, 5, 62:

    Roma,

    Ov. Tr. 1, 3, 33:

    Carthago,

    Prop. 2, 1, 23 al. —Of the voice, high, shrill, loud, clear:

    Conclamate iterum altiore voce,

    Cat. 42, 18:

    haec fatus altā voce,

    Sen. Troad. 196:

    altissimus sonus,

    Quint. 11, 3, 23 (cf.:

    vox magna,

    Ov. Tr. 4, 9, 24; Juv. 4, 32).— Subst.: altum, i, n., a height:

    sic est hic ordo (senatorius) quasi propositus atque editus in altum,

    on high, Cic. Verr. 2, 3, 41, § 98:

    aedificia in altum edita,

    Tac. H. 3, 71:

    quidquid in altum Fortuna tulit, ruitura levat,

    Sen. Agam. 100.—Esp.
    (α).
    (Sc. caelum.) The height of heaven, high heaven, the heavens:

    ex alto volavit avis,

    Enn. Ann. 1, 108:

    haec ait, et Maiā genitum demisit ab alto,

    Verg. A. 1, 297.—Still more freq.,
    (β).
    (Sc. mare.) The high sea, the deep, the sea: rapit ex alto navīs velivolas, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 224:

    ubi sumus provecti in altum, capiunt praedones navem illam, ubi vectus fui,

    Plaut. Mil. 2, 1, 39; so id. Men. 1, 2, 2; id. Rud. prol. 66; 2, 3, 64:

    terris jactatus et alto,

    Verg. A. 1, 3:

    in altum Vela dabant,

    id. ib. 1, 34:

    collectae ex alto nubes,

    id. G. 1, 324:

    urget ab alto Notus,

    id. ib. 1, 443 al.:

    alto mersā classe,

    Sil. 6, 665:

    ab illā parte urbis navibus aditus ex alto est,

    Cic. Verr. 2, 5, 32:

    in alto jactari,

    id. Inv. 2, 31, 95:

    naves nisi in alto constitui non poterant,

    Caes. B. G. 4, 24:

    naves in altum provectae,

    id. ib. 4, 28: scapha in altum navigat, Sall. Fragm.—So in the plur.:

    alta petens,

    Verg. A. 7, 362.— Trop.:

    quam magis te in altum capessis, tam aestus te in portum refert,

    Plaut. As. 1, 3, 6:

    imbecillitas... in altum provehitur imprudens,

    Cic. Tusc. 4, 18, 42:

    te quasi quidam aestus ingenii tui in altum abstraxit,

    id. de Or. 3, 36, 145.—
    B.
    Seen from above downwards, deep, profound.
    I.
    Lit. (hence sometimes opp. summus): Acherusia templa alta Orci, salvete, Enn. ap. Varr. L. L. 7, 2, 81; Cic. Tusc. 1, 21, 48:

    quom ex alto puteo sursum ad summum escenderis,

    Plaut. Mil. 4, 4, 14:

    altissimae radices,

    Cic. Phil. 4, 5:

    altae stirpes,

    id. Tusc. 3, 6, 13:

    altissima flumina,

    Caes. B. C. 3, 77:

    altior aqua,

    id. ib. 1, 25:

    alta theatri Fundamenta,

    Verg. A. 1, 427:

    gurgite in alto,

    in the deep whirlpool, id. E. 6, 76:

    altum vulnus,

    id. A. 10, 857; Petr. 136; Sen. Troad. 48:

    altum totā metitur cuspide pectus,

    Sil. 4, 292; so id. 6, 580 al.:

    unde altior esset Casus,

    Juv. 10, 106.—With the abl. of measure:

    faciemus (scrobes) tribus pedibus altas,

    Pall. Jan. 10, 3.—
    II.
    Trop. (more freq. in and after the Aug. per.), deep, profound:

    somno quibus est opus alto,

    Hor. S. 2, 1, 8; so Liv. 7, 35:

    sopor,

    Verg. A. 8, 27:

    quies,

    id. ib. 6, 522:

    silentium,

    id. ib. 10, 63; Quint. 10, 3, 22:

    altissima tranquillitas,

    Plin. Ep. 2, 1:

    altissima eruditio,

    id. ib. 4, 30:

    altiores artes,

    Quint. 8, 3, 2.— Subst.: altum, i, n., the depth, i. e. what is deep or far removed:

    ex alto dissimulare,

    Ov. Am. 2, 4, 16:

    non ex alto venire nequitiam, sed summo, quod aiunt, animo inhaerere,

    Sen. Ira, 1, 16 med. al.—Hence, ex alto repetere, or petere, in discourse, to bring from far; as P. a., farfetched:

    quae de nostris officiis scripserim, quoniam ex alto repetita sunt,

    Cic. Fam. 3, 5:

    quid causas petis ex alto?

    Verg. A. 8, 395 (cf.:

    alte repetere in the same sense,

    Cic. Sest. 13; id. Rep. 4, 4, and v. al. infra).—
    C.
    Poet., in reference to a distant (past) time: cur vetera tam ex alto appetissis discidia, Agamemno? Att. ap. Non. 237, 22 (altum: vetus, antiquum, Non.); cf. Verg. G. 4, 285.—With the access. idea of venerable (cf. antiquus), ancient, old:

    genus alto a sanguine Teucri,

    Verg. A. 6, 500:

    Thebanā de matre nothum Sarpedonis alti,

    id. ib. 9, 697;

    genus Clauso referebat ab alto,

    Ov. F. 4, 305:

    altā gente satus,

    Val. Fl. 3, 202:

    altis inclitum titulis genus,

    Sen. Herc. Fur. 338.— Adv.: altē, and very rarely altum, high, deep (v. supra, altus, P. a. init.).
    A.
    High, on high, high up, from on high, from above (v. altus, P. a., A.).
    I.
    Lit.:

    alte ex tuto prospectum aucupo,

    Att. Trag. Rel. p. 188 Rib.:

    colomen alte geminis aptum cornibus,

    id. ib. p. 221:

    alte jubatos angues,

    Naev. ib. p. 9:

    jubar erigere alte,

    Lucr. 4, 404:

    roseā sol alte lampade lucens,

    id. 5, 610:

    in vineā ficos subradito alte, ne eas vitis scandat,

    Cato, R. R. 50:

    cruentum alte extollens pugionem,

    Cic. Phil. 2, 12, 28: non animadvertis cetarios escendere in malum alte, ut perspiciant pisces? Varr. ap. Non. 49, 15:

    (aër) tollit se ac rectis ita faucibus eicit alte,

    Lucr. 6, 689:

    dextram Entellus alte extulit,

    Verg. A. 5, 443:

    alte suras vincire cothurno,

    high up, id. ib. 1, 337:

    puer alte cinctus,

    Hor. S. 2, 8, 10, and Sen. Ep. 92:

    unda alte subjectat arenam,

    Verg. G. 3, 240:

    Nihil tam alte natura constituit, quo virtus non possit eniti,

    Curt. 7, 11, 10: alte maesti in terram cecidimus, from on high, Varr. ap. Non. 79, 16:

    eo calcem cribro succretam indito alte digitos duo,

    to the height of two fingers, Cato, R. R. 18, 7; so Col. R. R. 5, 6, 6.— Comp.:

    quae sunt humiliora neque se tollere a terrā altius possunt,

    Cic. Tusc. 5, 13, 37:

    tollam altius tectum,

    id. Har. Resp. 15, 33:

    altius praecincti,

    Hor. S. 1, 5, 5:

    pullus in arvis altius ingreditur,

    Verg. G. 3, 75:

    caput altius effert,

    id. ib. 3, 553:

    altius atque cadant imbres,

    id. E. 6, 38 ubi v. Forb.:

    altius aliquid tenere,

    Sen. Q. N. 1, 5.— Sup.: [p. 96] cum altissime volāsset (aquila), Suet. Aug. 94.—
    II.
    Trop.:

    alte natus,

    Albin. 1, 379 (cf.: altus Aeneas, supra, P. a., A. II.):

    alte enim cadere non potest,

    Cic. Or. 28, 98:

    video te alte spectare,

    id. Tusc. 1, 34, 82; id. Rep. 6, 23, 25.— Comp.:

    altius se efferre,

    Cic. Rep. 6, 23, 25; 3, 3, 4:

    altius irae surgunt ductori,

    Verg. A. 10, 813:

    altius aliquid agitare,

    Cels. 1 prooem.:

    attollitur vox altius,

    Quint. 11, 3, 65:

    verbis altius atque altius insurgentibus,

    id. 8, 4, 27.— Sup.:

    Ille dies virtutem Catonis altissime illuminavit,

    Vell. 2, 35:

    ingenium altissime adsurgit,

    Plin. Ep. 8, 4.—
    B.
    Deep, deeply (v. altus, P. a. B.).
    I.
    Lit.:

    ablaqueato ficus non alte,

    Cato, R. R. 36:

    ferrum haud alte in corpus descendere,

    Liv. 1, 41:

    alte vulnus adactum,

    Verg. A. 10, 850; Ov. M. 6, 266; Curt. 4, 6, 18; Cels. 5, 26, 30:

    timidum caput abdidit alte,

    Verg. G. 3, 422:

    alte consternunt terram frondes,

    deeply strew, id. A. 4, 443:

    ut petivit Suspirium alte!

    Plaut. Cist. 1, 1, 58 (cf.:

    ingentem gemitum dat pectore ab imo,

    Verg. A. 1, 485):

    inter cupam pertundito alte digitos primorīs tres,

    Cato, R. R. 21, 2:

    minimum alte pedem,

    Col. de Arb. 30.— Comp.:

    ne radices altius agant,

    Col. 5, 6, 8:

    terra altius effossa,

    Quint. 10, 3, 2:

    cum sulcus altius esset impressus,

    Cic. Div. 2, 23, 50:

    frigidus imber Altius ad vivum persedit, Verg G. 3, 441: tracti altius gemitus,

    Sen. Ira, 3, 4, 2.— Sup.:

    (latronibus gladium) altissime demergo,

    App. M. 2, 32.—
    II.
    Trop., deeply, profoundly, far, from afar:

    privatus ut altum Dormiret,

    Juv. 1, 16:

    alte terminus haerens,

    Lucr. 1, 77:

    longo et alte petito prooemio respondere,

    Cic. Clu. 21, 58:

    ratio alte petita,

    Quint. 11, 1, 62:

    alte et a capite repetis, quod quaerimus,

    Cic. Leg. 1, 6, 18; id. Rep. 4, 4, 4; id. Sest. 13, 31.— Comp.:

    qui altius perspiciebant,

    had a deeper insight, Cic. Verr. 1, 7, 19:

    quae principia sint, repetendum altius videtur,

    must be sought out more deeply, id. Off. 1, 16:

    altius repetitae causae,

    Quint. 11, 1, 62:

    de quo si paulo altius ordiri ac repetere memoriam religionis videbor,

    Cic. Verr. 4, 105:

    Hisce tibi in rebus latest alteque videndum,

    Lucr. 6, 647:

    altius supprimere iram,

    Curt. 6, 7, 35:

    altius aliquem percellere,

    Tac. A. 4, 54:

    altius metuere,

    id. ib. 4, 41:

    altius animis maerere,

    id. ib. 2, 82:

    cum verbum aliquod altius transfertur,

    Cic. Or. 25, 82:

    Altius omnem Expediam primā repetens ab origine famam,

    Verg. G. 4, 285;

    so,

    Tac. H. 4, 12:

    altius aliquid persequi,

    Plin. 2, 23, 31, § 35:

    hinc altius cura serpit,

    id. 4, 11, 13, § 87.— Sup.:

    qui vir et quantus esset, altissime inspexi,

    Plin. Ep. 5, 15, 5.
    2.
    altus, ūs, m. [alo], a nourishing, support:

    terrae altu,

    Macr. S. 1, 20 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > altus

  • 42 aridum

    ārĭdus (contr. ardus, like arfacio from arefacio, Plaut. Aul. 2, 4, 18; Lucil. ap. Non. p. 74, 20; Inscr. Grut. 207), a, um, adj. [areo], dry, withered, arid, parched.
    I.
    Lit.:

    ligna,

    Lucr. 2, 881:

    lignum,

    Hor. C. 3, 17, 13; so Vulg. Eccli. 6, 3; ib. Isa. 56, 3:

    cibus,

    Lucr. 1, 809; so id. 1, 864:

    ficis victitamus aridis,

    Plaut. Rud. 3, 4, 59:

    folia,

    Cic. Pis. 40, 97, and Plin. 12, 12, 26, § 46:

    ficus,

    Vulg. Marc. 11, 20:

    Libye,

    Ov. M. 2, 238:

    quale portentum Jubae tellus leonum Arida nutrix,

    Hor. C. 1, 22, 16:

    terra arida et sicca,

    Plin. 2, 65, 66, § 166; so,

    terra arida,

    Vulg. Sap. 19, 7:

    arida terra,

    ib. Heb. 11, 29; so absol.:

    arida (eccl. Lat.),

    ib. Gen. 1, 9; ib. Psa. 65, 6; ib. Matt. 23, 15: montes aridi sterilesque. Plin. 33, 4, 21, § 67.—Also, subst.: ārĭdum, [p. 161] i, n., a dry place, dry land:

    ex arido tela conicere,

    Caes. B. G. 4, 25:

    naves in aridum subducere,

    id. ib. 4, 29.— Meton., of thirst:

    sitis,

    Lucr. 3, 917, and 6, 1175; so,

    os,

    Verg. G. 3, 458:

    ora,

    id. A. 5, 200: guttur, Ov. [ad Liv. 422].—Of a fever:

    febris,

    i. e. causing thirst, Verg. G. 3, 458 (cf. Lucr. 4, 875); so,

    morbus,

    Veg. Vet. Art. 1, 4.—Of color:

    arbor folio convoluto, arido colore,

    like that of dried leaves, Plin. 12, 26, 59, § 129.—And of a cracking, snapping sound, as when dry wood is broken:

    sonus,

    Lucr. 6, 119:

    aridus altis Montibus (incipit) audiri fragor,

    a dry crackling noise begins to be heard in the high mountain forest, Verg. G. 1, 357.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of things which are dried, shrunk up, shrivelled, meagre, lean:

    crura,

    Ov. A. A. 3, 272:

    nates,

    Hor. Epod. 8, 5:

    uvis aridior puella passis,

    Auct. Priap. 32, 1; so from disease, withered:

    manus,

    Vulg. Matt. 12, 10; ib. Marc. 3, 1; and absol. of persons:

    aridi,

    ib. Joan. 5, 3.— Hence, of food or manner of living, meagre, scanty:

    in victu arido in hac horridā incultāque vitā,

    poor, scanty diet, Cic. Rosc. Am. 27, 75:

    vita horrida atque arida,

    id. Quinct. 30.— Transf. to men, indigent, poor:

    cliens,

    Mart. 10, 87, 5.—
    B.
    Of style, dry, jejune, unadorned, spiritless:

    genus sermonis exile, aridum, concisum ac minutum,

    Cic. de Or. 2, 38, 159; so Auct. ad Her. 4, 11:

    narratio,

    Quint. 2, 4, 3:

    aridissimi libri,

    Tac. Or. 19.— Meton., of the orator himself:

    orator,

    Quint. 12, 10, 13:

    rhetores,

    Sen. Contr. 34:

    magister,

    Quint. 2, 4, 8.—

    Of scholars: sicci omnino atque aridi pueri,

    sapless and dry, Suet. Gram. 4; cf. Quint. 2, 8, 9.—
    C.
    In comic lang., avaricious, of a man from whom, as it were, nothing can be expressed (cf. Argentiexterebronides):

    pumex non aeque est aridus atque hic est senex,

    Plaut. Aul. 2, 4, 18:

    pater avidus, miser atque aridus,

    Ter. Heaut. 3, 2, 15.—
    * D.
    In Plaut. as a mere natural epithet of metal: arido argentost opus, dry coin, Rud. 3, 4, 21.— Adv. not used.

    Lewis & Short latin dictionary > aridum

  • 43 aridus

    ārĭdus (contr. ardus, like arfacio from arefacio, Plaut. Aul. 2, 4, 18; Lucil. ap. Non. p. 74, 20; Inscr. Grut. 207), a, um, adj. [areo], dry, withered, arid, parched.
    I.
    Lit.:

    ligna,

    Lucr. 2, 881:

    lignum,

    Hor. C. 3, 17, 13; so Vulg. Eccli. 6, 3; ib. Isa. 56, 3:

    cibus,

    Lucr. 1, 809; so id. 1, 864:

    ficis victitamus aridis,

    Plaut. Rud. 3, 4, 59:

    folia,

    Cic. Pis. 40, 97, and Plin. 12, 12, 26, § 46:

    ficus,

    Vulg. Marc. 11, 20:

    Libye,

    Ov. M. 2, 238:

    quale portentum Jubae tellus leonum Arida nutrix,

    Hor. C. 1, 22, 16:

    terra arida et sicca,

    Plin. 2, 65, 66, § 166; so,

    terra arida,

    Vulg. Sap. 19, 7:

    arida terra,

    ib. Heb. 11, 29; so absol.:

    arida (eccl. Lat.),

    ib. Gen. 1, 9; ib. Psa. 65, 6; ib. Matt. 23, 15: montes aridi sterilesque. Plin. 33, 4, 21, § 67.—Also, subst.: ārĭdum, [p. 161] i, n., a dry place, dry land:

    ex arido tela conicere,

    Caes. B. G. 4, 25:

    naves in aridum subducere,

    id. ib. 4, 29.— Meton., of thirst:

    sitis,

    Lucr. 3, 917, and 6, 1175; so,

    os,

    Verg. G. 3, 458:

    ora,

    id. A. 5, 200: guttur, Ov. [ad Liv. 422].—Of a fever:

    febris,

    i. e. causing thirst, Verg. G. 3, 458 (cf. Lucr. 4, 875); so,

    morbus,

    Veg. Vet. Art. 1, 4.—Of color:

    arbor folio convoluto, arido colore,

    like that of dried leaves, Plin. 12, 26, 59, § 129.—And of a cracking, snapping sound, as when dry wood is broken:

    sonus,

    Lucr. 6, 119:

    aridus altis Montibus (incipit) audiri fragor,

    a dry crackling noise begins to be heard in the high mountain forest, Verg. G. 1, 357.—
    II.
    Trop.
    A.
    Of things which are dried, shrunk up, shrivelled, meagre, lean:

    crura,

    Ov. A. A. 3, 272:

    nates,

    Hor. Epod. 8, 5:

    uvis aridior puella passis,

    Auct. Priap. 32, 1; so from disease, withered:

    manus,

    Vulg. Matt. 12, 10; ib. Marc. 3, 1; and absol. of persons:

    aridi,

    ib. Joan. 5, 3.— Hence, of food or manner of living, meagre, scanty:

    in victu arido in hac horridā incultāque vitā,

    poor, scanty diet, Cic. Rosc. Am. 27, 75:

    vita horrida atque arida,

    id. Quinct. 30.— Transf. to men, indigent, poor:

    cliens,

    Mart. 10, 87, 5.—
    B.
    Of style, dry, jejune, unadorned, spiritless:

    genus sermonis exile, aridum, concisum ac minutum,

    Cic. de Or. 2, 38, 159; so Auct. ad Her. 4, 11:

    narratio,

    Quint. 2, 4, 3:

    aridissimi libri,

    Tac. Or. 19.— Meton., of the orator himself:

    orator,

    Quint. 12, 10, 13:

    rhetores,

    Sen. Contr. 34:

    magister,

    Quint. 2, 4, 8.—

    Of scholars: sicci omnino atque aridi pueri,

    sapless and dry, Suet. Gram. 4; cf. Quint. 2, 8, 9.—
    C.
    In comic lang., avaricious, of a man from whom, as it were, nothing can be expressed (cf. Argentiexterebronides):

    pumex non aeque est aridus atque hic est senex,

    Plaut. Aul. 2, 4, 18:

    pater avidus, miser atque aridus,

    Ter. Heaut. 3, 2, 15.—
    * D.
    In Plaut. as a mere natural epithet of metal: arido argentost opus, dry coin, Rud. 3, 4, 21.— Adv. not used.

    Lewis & Short latin dictionary > aridus

  • 44 armisonus

    armĭ-sŏnus, a, um, adj. [arma-sono], resounding with arms ( poet.):

    numina Palladis armisonae,

    Verg. A. 3, 544:

    antrum,

    Claud. Rapt. Pros. 3, 67.

    Lewis & Short latin dictionary > armisonus

  • 45 astrisonus

    astrĭ-sŏnus, a, um, adj. [astrumsono], sounding with the stars:

    Juppiter,

    Mart. Cap. 9, p. 308.

    Lewis & Short latin dictionary > astrisonus

  • 46 attingo

    at-tingo (not adt-), tĭgi, tactum, 3, v. a. [tango] (ante-class. form attĭgo, ĕre, v. infra; attinge = attingam, acc. to Paul. ex Fest. p. 26 Müll.; v. Müll. ad h. l.; concerning attigo, āre, v. fin.), to touch, come in contact with; constr. with the acc.; poet. with ad.
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: mento summam aquam, vet. poët. ap. Cic. Tusc. 1, 5, 10: vestem, Att. ap. Non. p. 75, 32:

    Egone Argivum imperium attingam,

    id. Trag. Rel. p. 166 Rib.:

    suaviter (omnia) attingunt,

    Lucr. 4, 623:

    nec enim ullum hoc frigidius flumen attigi,

    Cic. Leg. 2, 3, 6:

    prius quam aries murum attigisset,

    Caes. B. G. 2, 32:

    pedibus terram,

    Nep. Eum. 5, 5:

    quisquis (vas) attigerit,

    Vulg. Lev. 15, 23:

    nos nihil tuorum attigimus,

    id. Gen. 26, 29:

    (medicus) pulsum venarum attigit,

    Tac. A. 6, 50:

    se esse possessorem soli, quod primum Divus Augustus nascens attigisset,

    Suet. Aug. 5 (cf. Ov. Tr. 4, 3, 46: Tactaque nascenti corpus haberet humus, acc. to the practice of laying new-born children upon the ground; v. tollo).— Poet.: (Callisto) miles erat Phoebes, nec Maenalon attigit ( nor did there touch, set foot on) ulla Gratior hac Triviae, Ov. M. 2, 415:

    usque ad caelum attingebat stans in terrā,

    Vulg. Sap. 18, 16.—
    B.
    With partic. access. ideas.
    1.
    To touch by striking, to strike; rarely in a hostile manner, to attack, assault:

    ne me attingas,

    Plaut. As. 2, 2, 106;

    ne attigas me,

    id. Truc. 2, 2, 21:

    ne attigas puerum istac caussā,

    id. Bacch. 3, 3, 41 (quoted by Non. p. 75, 33):

    Si tu illam attigeris secus quam dignumst liberam,

    Ter. Phorm. 2, 3, 91.—Of lightning: ICTV. FVLMINIS. ARBORES. ATTACTAE. ARDVERINT., Fragm. Fratr. Arval. Inscr. Orell. 961; cf.

    Fest. s. v. scribonianum, p. 333 Müll., and s. v. obstitum, p. 193: si Vestinus attingeretur, i. e. ei bellum indiceretur,

    Liv. 8, 29; so Suet. Ner. 38.—
    2.
    In mal. part., aliquam, to touch:

    virginem,

    Ter. Hec. 1, 2, 61; Cat. 67, 20.—
    3.
    To touch in eating, to taste, crop:

    nulla neque amnem Libavit quadrupes, nec graminis attigit herbam,

    Verg. E. 5, 26.—
    4.
    Of local relations, to come to a place, to approach, reach, arrive at (class.;

    esp. freq. in the histt.): aedīs ne attigatis,

    Plaut. Most. 2, 2, 37:

    ut primum Asiam attigisti,

    Cic. ad Q. Fr. 1, 1, 8:

    cum primis navibus Britanniam attigit,

    Caes. B. G. 4, 23:

    Siciliam,

    Nep. Dion, 5, 3:

    Syriam ac legiones,

    Tac. A. 2, 55:

    saltuosos locos,

    id. ib. 4, 45:

    Urbem,

    id. Or. 7 fin.:

    In paucis diebus quam Capreus attigit etc.,

    Suet. Tib. 60; id. Calig. 44; id. Vesp. 4 al.—
    5.
    Transf., to touch, lie near, border upon, be contiguous to:

    Theseus... Attigit injusti regis Gortynia tecta,

    Cat. 64, 75:

    Cappadociae regio, quae Ciliciam attingeret,

    Cic. Fam. 15, 4, 4; id. Pis. 16 fin.:

    (stomachus) utrāque ex parte tonsillas attingens, etc.,

    id. N. D. 2, 54, 135:

    eorum fines Nervii attingebant,

    Caes. B. G. 2, 15:

    ITEM. COLLEGIA. QVAE. ATTINGVNT. EIDEM. FORO,

    Inscr. Orell. 3314:

    attingere parietem,

    Vulg. Ezech. 41, 6.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to touch, affect, reach:

    nec desiderium nos attigit,

    Lucr. 3, 922 ( adficit, Lachm.):

    ante quam voluptas aut dolor attigerit,

    Cic. Fin. 3, 5, 16:

    nimirum me alia quoque causa delectat, quae te non attingit,

    id. Leg. 2, 1, 3:

    quo studio providit, ne qua me illius temporis invidia attingeret,

    id. Fam. 3, 10, 10:

    si qua de Pompeio nostro tuendo... cura te attingit,

    id. Att. 9, 11, A:

    erant perpauci, quos ea infamia attingeret, Liv 27, 11, 6: cupidus attingere gaudia,

    to feel, Prop. 1, 19, 9:

    vox, sonus, attigit aures,

    Val. Fl. 2, 452; Claud. B. Get: 412; Manil. 1, 326.—
    B.
    Esp.
    1.
    To touch upon in speaking, etc., to mention slightly:

    paucis rem,

    Plaut. Truc. 4, 4, 11:

    summatim attingere,

    Lucr. 3, 261:

    ut meos quoque attingam,

    Cat. 39, 13:

    quod perquam breviter perstrinxi atque attigi,

    Cic. de Or. 2, 49, 201; id. Fam. 2, 4 fin.:

    si tantummodo summas attigero,

    Nep. Pelop. 1, 1:

    invitus ea, tamquam vulnera, attingo, sed nisi tacta tractataque sanari non possunt,

    Liv. 28, 27:

    ut seditionem attigit,

    Tac. A. 1, 35:

    familiae (Galbae) breviter attingam,

    Suet. Galb. 3 al. —
    2.
    To touch, i. e. to undertake, enter upon some course of action (esp. mental), to apply one's self to, be occupied with, engage in, to take in hand, manage:

    quae isti rhetores ne primoribus quidem labris attigissent,

    Cic. de Or. 1, 19, 87; cf. id. Cael. 12; id. Arch. 8:

    egomet, qui sero ac leviter Graecas litteras attigissem,

    id. de Or. 1, 18, 82:

    orationes,

    id. Or. 13, 41:

    poëticen,

    Nep. Att. 18, 5; so Suet. Aug. 85:

    liberales disciplinas omnes,

    id. Ner. 52:

    studia,

    id. Gram. 9:

    ut primum forum attigi, i. e. accessi, adii,

    applied myself to public affairs, Cic. Fam. 5, 8, 3:

    arma,

    Liv. 3, 19:

    militiam resque bellicas,

    Suet. Calig. 43:

    curam rei publicae,

    id. Tib. 13:

    ad Venerem seram,

    Ov. A. A. 2, 701.—
    3.
    (Acc. to I. B. 4.) To arrive somewhere:

    quod ab illo attigisset nuntius,

    Plaut. Bacch. 2, 2, 19 (cf. id. ib. 3, 5, 3: si a me tetigit nuntius).—
    4.
    (Acc. to I. B. 5.) To come near to in quality, to be similar; or to belong to, appertain to, to concern, relate to:

    quae nihil attingunt ad rem nec sunt usui,

    Plaut. Merc. 1, 1, 32:

    haec quemque attigit,

    id. ib. 1, 1, 20:

    attingit animi naturam corporis similitudo,

    Cic. Tusc. 4, 13, 30; id. Fam. 13, 7, 4; id. ad Q. Fr. 1, 1, 1:

    quae non magis legis nomen attingunt, quam si latrones aliqua sanxerint,

    id. Leg. 2, 5:

    Segestana, Centuripina civitas, quae cum officiis, fide, vetustate, tum etiam cognatione populi Romani nomen attingunt,

    id. Verr. 2, 5, 32:

    (labor) non attingit deum,

    id. N. D. 1, 9, 22:

    primus ille (locus), qui in veri cognitione consistit, maxime naturam attingit humanam,

    id. Off. 1, 6, 18; id. Tusc. 5, 33, 93; id. Fin. 5, 9.—
    * 5.
    Si quid eam humanitus attigisset (for the usu. euphemism, accidisset), if any misfortune had happened to her, App. Mag. p. 337.
    Ne me attiga atque aufer manum, Turp.
    ap. Non. p. 75, 30 dub. (Rib. here reads attigas, Com. Rel. p. 98): custodite istunc, ne attigat, Pac., Trag. Rel. p. 105 Rib.

    Lewis & Short latin dictionary > attingo

  • 47 attono

    at-tŏno (better than adt-), ŭi, ĭtum, 1, v. a., to thunder at; hence, to stun, stupefy (a poet. word of the Aug. per.; most frequent as P. a.; syn.: percello, perturbo, terreo): altitudo attonat, Maecen. ap. Sen. Ep. 19:

    quis furor vestras attonuit mentes!

    Ov. M. 3, 532; id. H. 4, 50.—Hence, attŏnĭtus ( adt-), a, um, P. a., thundered at; hence trop. as in Gr. embrontêtheis, embrontêtos.
    A.
    Thunderstruck, stunned, terrified, stupefied, astonished, amazed, confounded:

    attonitus est stupefactus. Nam proprie attonitus dicitur, cui casus vicini fulminis et sonitus tonitruum dant stuporem,

    Serv. ad Verg. A. 3, 172:

    quo fragore edito concidunt homines, exanimantur, quidam vero vivi stupent, et in totum sibi excidunt, quos vocamus attonitos, quorum mentes sonus ille caelestis loco pepulit,

    Sen. Q. N. 2, 27:

    aures,

    Curt. 8, 4, 2; Petr. 101:

    talibus attonitus visis ac voce deorum,

    Verg. A. 3, 172:

    attonitus tanto miserarum turbine rerum,

    Ov. M. 7, 614; 4, 802; 8, 777; 9, 409 and 574; 11, 127; 8, 681 al.: alii novitate ac miraculo attoniti, Liv 1, 47; 2, 12; 5, 46; 3, 68 fin.; 7, 36; 30, 30; 39, 15;

    44, 10: subitae rei miraculo attoniti,

    Tac. H. 4, 49; so id. ib. 2, 42; 3, 13. —With de:

    mentis de lodice parandā Attonitae,

    crazed, bewildered about getting a bed-blanket, Juv. 7, 67.—Also without an abl.:

    Attonitae manibusque uterum celare volenti, Ov M. 2, 463: mater... Attonitae diu similis fuit,

    id. ib. 5, 510; 6, 600;

    12, 498: ut integris corporibus attoniti conciderent,

    Liv. 10, 29:

    attoniti vultus,

    Tac. H. 1, 40:

    circumspectare inter se attoniti,

    id. ib. 2, 29:

    attonitis etiam victoribus,

    id. ib. 4, 72:

    attonitā magis quam quietā contione,

    id. A. 1, 39:

    attonitis jam omnibus,

    Suet. Caes. 28; id. Claud. 38; id. Dom. 17:

    attonitos habes oculos,

    Vulg. Job, 15, 12; ib. Prov 16, 30.— Poet., with gen.:

    attonitus serpentis equus,

    Sil. 6, 231.—Also poet. transf. to inanimate things:

    neque enim ante dehiscent Attonitae magna ora domūs,

    Verg. A. 6, 53 (but acc. to Serv. in an act. sense, syn. with attonitos facientes, stupendae, stunning, terrifying, as pallida senectus, etc.):

    mensa,

    Val. Fl. 1, 45:

    arces,

    Sil. 4, 7 Drak.:

    quorundam persuasiones,

    Plin. 29, 1, 8, § 28. —
    B.
    Seized with inspiration, smitten with prophetic fury, inspired, frantic:

    attonitae Baccho matres,

    Verg. A. 7, 580:

    Bacchus attonitae tribuit vexilla catervae,

    Stat. S. 5, 1, 116: Vates, * Hor. C. 3, 19, 14.—
    * Adv.: attŏnĭtē, frantically, etc.:

    Britannia hodieque eum attonite celebrat etc.,

    Plin. 30, 1, 4, § 13 (Jan, attonita).

    Lewis & Short latin dictionary > attono

  • 48 bat

    1.
    băt, a comic word formed to parody the conj. at: Ps. Potin aliam rem ut cures? Cali. At. Ps. Bat. Cali. Crucior, Plaut. Ps. 1, 3, 6 Lorenz ad loc.; cf.:

    at enim... bat enim,

    id. Ep. 1, 1, 86 (95).
    2.
    băt, sonus ex ore cornicinis lituum eximentis, Charis. p. 213 P.

    Lewis & Short latin dictionary > bat

  • 49 Blaesianus

    1.
    blaesus, a, um, adj., = blaisos, lisping, stammering, hesitating in utterance, speaking indistinctly (most freq. in poetry): blaesus, cui litterae sibilantes (s, z) molestae sunt vitioseque pronunciantur, Popm. Differ. p. 133; Ov. A. A. 3, 294; Mart. 10, 65, 10.—Of a parrot:

    sonus,

    Ov. Am. 2, 6, 24. —Hence, subst.: blaesus, i, m., one who lisps, Dig. 21, 1, 10.—Of intoxicated persons, Juv. 15, 48; cf. Ov. A. A. 1, 598.
    2.
    Blaesus, i, m., a cognomen in the Sempronian gens, Stat. S. 2, 1, 191; Tac. A. 1, 16; 1, 18; 1, 21 al.; 6, 40.—Hence, Blaesĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Blœsus, Mart. 8, 38, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > Blaesianus

  • 50 Blaesus

    1.
    blaesus, a, um, adj., = blaisos, lisping, stammering, hesitating in utterance, speaking indistinctly (most freq. in poetry): blaesus, cui litterae sibilantes (s, z) molestae sunt vitioseque pronunciantur, Popm. Differ. p. 133; Ov. A. A. 3, 294; Mart. 10, 65, 10.—Of a parrot:

    sonus,

    Ov. Am. 2, 6, 24. —Hence, subst.: blaesus, i, m., one who lisps, Dig. 21, 1, 10.—Of intoxicated persons, Juv. 15, 48; cf. Ov. A. A. 1, 598.
    2.
    Blaesus, i, m., a cognomen in the Sempronian gens, Stat. S. 2, 1, 191; Tac. A. 1, 16; 1, 18; 1, 21 al.; 6, 40.—Hence, Blaesĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Blœsus, Mart. 8, 38, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > Blaesus

  • 51 blaesus

    1.
    blaesus, a, um, adj., = blaisos, lisping, stammering, hesitating in utterance, speaking indistinctly (most freq. in poetry): blaesus, cui litterae sibilantes (s, z) molestae sunt vitioseque pronunciantur, Popm. Differ. p. 133; Ov. A. A. 3, 294; Mart. 10, 65, 10.—Of a parrot:

    sonus,

    Ov. Am. 2, 6, 24. —Hence, subst.: blaesus, i, m., one who lisps, Dig. 21, 1, 10.—Of intoxicated persons, Juv. 15, 48; cf. Ov. A. A. 1, 598.
    2.
    Blaesus, i, m., a cognomen in the Sempronian gens, Stat. S. 2, 1, 191; Tac. A. 1, 16; 1, 18; 1, 21 al.; 6, 40.—Hence, Blaesĭānus, a, um, adj., of or belonging to a Blœsus, Mart. 8, 38, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > blaesus

  • 52 bombizatio

    bombĭzātĭo, ōnis, f., the buzzing of bees: est sonus apium ab ipso sonitu dictus: ut mugitus boum, hinnitus equorum, Paul. ex Fest. p. 30, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > bombizatio

  • 53 carmen

    1.
    carmen, ĭnis, n. (old form cas-men, Varr. L. L. p. 86 Bip.) [Sanscr. çasto [p. 293] declaim, praise; cf.: camilla, censeo], a tune, song; poem, verse; an oracular response, a prophecy; a form of incantation (cf.: cano, cantus, and canto).
    I.
    In gen., a tune, song, air, lay, strain, note, sound, both vocal and instrumental (mostly poet.; in prose, instead of it, cantus; cf.

    also versus, numeri, modi): carmen tuba ista peregit ( = sonus),

    Enn. Ann. 508 Vahl.:

    carmine vocali clarus citharāque Philammon,

    Ov. M. 11, 317; cf.

    vocum,

    id. ib. 12, 157:

    per me (sc. Apollinem) concordant carmina nervis,

    id. ib. 1, 518; cf. id. ib. 11, 5;

    5, 340: solaque culminibus ferali carmine bubo Saepe queri,

    Verg. A. 4, 462; so id. G. 4, 514; Ov. M. 10, 453:

    cygnorum,

    id. ib. 5, 387; cf. id. ib. 14, 430; Mart. 13, 77:

    citharae liquidum carmen,

    Lucr. 4, 981; cf. id. 2, 506; Hor. C. 1, 15, 15:

    lyrae carmen,

    Prop. 2, 1, 9 Hertzb.:

    canere miserabile carmen,

    Ov. M. 5, 118:

    harundineum,

    id. Tr. 4, 1, 12:

    socialia carmina,

    id. H. 12, 139:

    barbaricum,

    id. M. 11, 163.—With allusion to playing on the cithara:

    hoc carmen hic tribunus plebis non vobis sed sibi intus canit,

    Cic. Agr. 2, 26, 68; cf. Aspendius.—Also the sound of waves, Claud. Cons. Mall. Th. 319; cf. Auct. Aetn. 295.—
    II.
    Esp., a composition in verse, a poem; poetry, verse, song, whether in a broader sense, of every kind of poetic production, epic, dramatic, lyric (opp. to prose and to cantus, the melody), or, in a more restricted sense, for lyric poetry.
    A.
    Cum hanc felicitatem non prosa modo multi sint consecuti sed etiam carmine, Quint. 10, 7, 19; cf. id. 1, 8, 2; 8, 6, 27; 10, 1, 95:

    perspicuum est, et cantus (melodies) tum fuisse rescriptos vocum sonis et carmina (words),

    Cic. Tusc. 4, 2, 3; id. de Or. 2, 8, 34; 3, 51, 197:

    carminibus cum res gestas coepere poetae Tradere,

    Lucr. 5, 1444:

    Maeonii carminis alite,

    Hor. C. 1, 6, 2:

    epicum carmen,

    Quint. 10, 1, 62:

    heroici sublimitas,

    id. 1, 8, 5; cf. Prop. 3 (4), 3, 16:

    Iliacum,

    Hor. A. P. 129:

    historia quodammodo carmen solutum,

    Quint. 10, 1, 31:

    Pierium,

    Lucr. 1, 946; 4, 21:

    tragicum,

    Hor. A. P. 220:

    carmina Livi,

    id. Ep. 2, 1, 69; cf. Tac. A. 11, 13:

    Saliorum carmina,

    Varr. L. L. 3, 26; 9, 61; Quint. 1, 6, 40; Hor. Ep. 2, 1, 86 Schmid.; cf. Liv. 1, 20, 4 al.:

    lyricorum carmina,

    Quint. 9, 4, 53; Prop. 4 (5), 6, 32:

    Aeolium,

    Hor. C. 3, 30, 13:

    Lydis remixto carmine tibiis,

    id. ib. 4, 15, 30; cf. id. Epod. 9, 5:

    carmen funebre proprie Naenia,

    Quint. 8, 2, 8:

    carmina quae in Phaeacum epulis canuntur,

    Cic. Brut. 18, 71; cf. id. ib. 19, 75:

    lascivum,

    Quint. 9, 4, 108:

    obscena,

    satirical, abusive poems, libels, Prop. 1, 16, 10;

    the same: famosum,

    Hor. Ep. 1, 19, 31 Schmid.:

    malum,

    id. ib. 2, 1, 153; id. S. 2, 1. 82 Heind.:

    obliquum,

    Stat. S. 1, 2, 27:

    probrosum,

    Tac. A. 4, 31; cf.:

    si quis carmen condidisset quod infamiam faceret flagitiumve alteri,

    Cic. Rep. 4, 10, 12; and Fragm. XII. Tab. 8, 1, ap. Wordsw. Fragm. and Spec. p. 259 sq.; Fischer ad Cic. Tusc. 4, 2, 4.—Phrases:

    canere,

    Cic. Brut. 18, 71; Liv. 1, 20, 4 al.:

    cantare cui,

    Hor. C. 3, 1, 4:

    cantitare,

    Cic. Brut. 19, 75: CONDERE, XII. Tab. ap. Cic. Rep. 4, 10, 12; Lucr. 5, 1; Hor. S. 2, 1, 82; id. A. P. 436:

    contexere,

    Cic. Cael. 8, 18:

    disponere,

    Lucr. 3, 420:

    pangere,

    id. 1, 934; 4, 9:

    fingere,

    Hor. C. 4, 2, 32; id. Ep. 2, 1, 227; id. A. P. 331:

    dicere,

    id. C. 4, 12, 10; id. C. S. 8:

    dictare,

    id. S. 1, 10, 75; id. Ep. 2, 1, 110:

    docere,

    id. C. 2, 19, 1:

    ad umbilicum adducere,

    id. Epod. 14, 7:

    deducere ad sua tempora,

    Ov. M. 1, 4:

    fundere,

    Cic. Tusc. 1, 26, 64:

    componere ad lyram,

    Quint. 1, 10, 29; cf. id. 11, 2, 11.—
    B.
    Esp.
    1.
    In a restricted sense for lyric or epic poetry:

    carmine tu gaudes, hic delectatur iambis,

    Hor. Ep. 2, 2, 59 Schmid.; cf.:

    carmina compono, hic elegos,

    id. ib. 2, 2, 91: amabile carmen, i. e. a love poem or song, id. ib. 1, 3, 24.—And opp. to the drama for an epic or lyric poem:

    fabula, quae versatur in tragoediis atque carminibus,

    Quint. 2, 4, 2.—
    2.
    A part of a great epic poem, a book, canto:

    in primo carmine,

    Lucr. 6, 937. —
    3.
    A poetic inscription:

    et tumulum facite et tumulo superaddite carmen: Daphnis ego, etc.,

    Verg. E. 5, 42; id. A. 3, 287; Ov. M. 14, 442; id. F. 3, 547 al.—
    4.
    A response of an oracle, a prophecy, prediction:

    ultima Cumaei venit jam carminis aetas,

    Verg. E. 4, 4; so Ov. M. 6, 582; Liv. 1, 45, 5; 23, 11, 4; 25, 12, 4; 29, 10, 6; 38, 45, 3; Tac. A. 3, 63; 4, 43; 6, 12 al.—
    5.
    A magic formula, an incantation: MALVM, Fragm. XII. Tab. ap. Plin. 28, 2, 4, § 17; cf.

    Fragm. XII. Tab. 8, 1, a. ap. Wordsw. Fragm. and Spec. p. 260: polleantne aliquid verba et incantamenta carminum,

    Plin. 28, 2, 3, § 10: carmina vel caelo possunt deducere lunam;

    Carminibus Circe socios mutavit Ulixi,

    Verg. E. 8, 69 sq.; so id. A. 4, 487; Hor. Epod. 5, 72; 17, 4; id. S. 1, 8, 19; Prop. 2 (3), 28, 35; Ov. M. 7, 137; 14, 58; Quint. 7, 3, 7; Tac. A. 2, 69; 4, 22 al.—
    6.
    On account of the very ancient practice of composing forms of religion and law in Saturnian verse, also a formula in religion or law, a form:

    diro quodam carmine jurare,

    Liv. 10, 38, 10; 10, 41, 3; 31, 17, 9; 1, 24, 6 and 9; Plin. 28, 2, 3, § 12:

    cruciatus carmina,

    Cic. Rab. Perd. 4, 13; cf. id. Mur. 12, 26:

    lex horrendi carminis erat: duumviri perduellionem judicent, etc.,

    of a dreadful form, Liv. 1, 26, 6:

    rogationis carmen,

    id. 3, 64, 10.—
    7.
    Moral sentences composed in verses:

    Appii Caeci carmen,

    Cic. Tusc. 4, 2, 4; cf.:

    liber Catonis qui inscriptus est Carmen de moribus,

    Gell. 11, 2, 2:

    ut totum illud, VTI. LINGVA. NVNCVPASSIT., non in XII. tabulis, sed in magistri carmine scriptum videretur,

    Cic. de Or. 1, 57, 245:

    necessarium,

    id. Leg. 2, 23, 59.
    2.
    carmen, ĭnis, n. [1. caro], a card, for wool or flax, Venant. Ep. Praem. Carm. 6, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > carmen

  • 54 casmen

    1.
    carmen, ĭnis, n. (old form cas-men, Varr. L. L. p. 86 Bip.) [Sanscr. çasto [p. 293] declaim, praise; cf.: camilla, censeo], a tune, song; poem, verse; an oracular response, a prophecy; a form of incantation (cf.: cano, cantus, and canto).
    I.
    In gen., a tune, song, air, lay, strain, note, sound, both vocal and instrumental (mostly poet.; in prose, instead of it, cantus; cf.

    also versus, numeri, modi): carmen tuba ista peregit ( = sonus),

    Enn. Ann. 508 Vahl.:

    carmine vocali clarus citharāque Philammon,

    Ov. M. 11, 317; cf.

    vocum,

    id. ib. 12, 157:

    per me (sc. Apollinem) concordant carmina nervis,

    id. ib. 1, 518; cf. id. ib. 11, 5;

    5, 340: solaque culminibus ferali carmine bubo Saepe queri,

    Verg. A. 4, 462; so id. G. 4, 514; Ov. M. 10, 453:

    cygnorum,

    id. ib. 5, 387; cf. id. ib. 14, 430; Mart. 13, 77:

    citharae liquidum carmen,

    Lucr. 4, 981; cf. id. 2, 506; Hor. C. 1, 15, 15:

    lyrae carmen,

    Prop. 2, 1, 9 Hertzb.:

    canere miserabile carmen,

    Ov. M. 5, 118:

    harundineum,

    id. Tr. 4, 1, 12:

    socialia carmina,

    id. H. 12, 139:

    barbaricum,

    id. M. 11, 163.—With allusion to playing on the cithara:

    hoc carmen hic tribunus plebis non vobis sed sibi intus canit,

    Cic. Agr. 2, 26, 68; cf. Aspendius.—Also the sound of waves, Claud. Cons. Mall. Th. 319; cf. Auct. Aetn. 295.—
    II.
    Esp., a composition in verse, a poem; poetry, verse, song, whether in a broader sense, of every kind of poetic production, epic, dramatic, lyric (opp. to prose and to cantus, the melody), or, in a more restricted sense, for lyric poetry.
    A.
    Cum hanc felicitatem non prosa modo multi sint consecuti sed etiam carmine, Quint. 10, 7, 19; cf. id. 1, 8, 2; 8, 6, 27; 10, 1, 95:

    perspicuum est, et cantus (melodies) tum fuisse rescriptos vocum sonis et carmina (words),

    Cic. Tusc. 4, 2, 3; id. de Or. 2, 8, 34; 3, 51, 197:

    carminibus cum res gestas coepere poetae Tradere,

    Lucr. 5, 1444:

    Maeonii carminis alite,

    Hor. C. 1, 6, 2:

    epicum carmen,

    Quint. 10, 1, 62:

    heroici sublimitas,

    id. 1, 8, 5; cf. Prop. 3 (4), 3, 16:

    Iliacum,

    Hor. A. P. 129:

    historia quodammodo carmen solutum,

    Quint. 10, 1, 31:

    Pierium,

    Lucr. 1, 946; 4, 21:

    tragicum,

    Hor. A. P. 220:

    carmina Livi,

    id. Ep. 2, 1, 69; cf. Tac. A. 11, 13:

    Saliorum carmina,

    Varr. L. L. 3, 26; 9, 61; Quint. 1, 6, 40; Hor. Ep. 2, 1, 86 Schmid.; cf. Liv. 1, 20, 4 al.:

    lyricorum carmina,

    Quint. 9, 4, 53; Prop. 4 (5), 6, 32:

    Aeolium,

    Hor. C. 3, 30, 13:

    Lydis remixto carmine tibiis,

    id. ib. 4, 15, 30; cf. id. Epod. 9, 5:

    carmen funebre proprie Naenia,

    Quint. 8, 2, 8:

    carmina quae in Phaeacum epulis canuntur,

    Cic. Brut. 18, 71; cf. id. ib. 19, 75:

    lascivum,

    Quint. 9, 4, 108:

    obscena,

    satirical, abusive poems, libels, Prop. 1, 16, 10;

    the same: famosum,

    Hor. Ep. 1, 19, 31 Schmid.:

    malum,

    id. ib. 2, 1, 153; id. S. 2, 1. 82 Heind.:

    obliquum,

    Stat. S. 1, 2, 27:

    probrosum,

    Tac. A. 4, 31; cf.:

    si quis carmen condidisset quod infamiam faceret flagitiumve alteri,

    Cic. Rep. 4, 10, 12; and Fragm. XII. Tab. 8, 1, ap. Wordsw. Fragm. and Spec. p. 259 sq.; Fischer ad Cic. Tusc. 4, 2, 4.—Phrases:

    canere,

    Cic. Brut. 18, 71; Liv. 1, 20, 4 al.:

    cantare cui,

    Hor. C. 3, 1, 4:

    cantitare,

    Cic. Brut. 19, 75: CONDERE, XII. Tab. ap. Cic. Rep. 4, 10, 12; Lucr. 5, 1; Hor. S. 2, 1, 82; id. A. P. 436:

    contexere,

    Cic. Cael. 8, 18:

    disponere,

    Lucr. 3, 420:

    pangere,

    id. 1, 934; 4, 9:

    fingere,

    Hor. C. 4, 2, 32; id. Ep. 2, 1, 227; id. A. P. 331:

    dicere,

    id. C. 4, 12, 10; id. C. S. 8:

    dictare,

    id. S. 1, 10, 75; id. Ep. 2, 1, 110:

    docere,

    id. C. 2, 19, 1:

    ad umbilicum adducere,

    id. Epod. 14, 7:

    deducere ad sua tempora,

    Ov. M. 1, 4:

    fundere,

    Cic. Tusc. 1, 26, 64:

    componere ad lyram,

    Quint. 1, 10, 29; cf. id. 11, 2, 11.—
    B.
    Esp.
    1.
    In a restricted sense for lyric or epic poetry:

    carmine tu gaudes, hic delectatur iambis,

    Hor. Ep. 2, 2, 59 Schmid.; cf.:

    carmina compono, hic elegos,

    id. ib. 2, 2, 91: amabile carmen, i. e. a love poem or song, id. ib. 1, 3, 24.—And opp. to the drama for an epic or lyric poem:

    fabula, quae versatur in tragoediis atque carminibus,

    Quint. 2, 4, 2.—
    2.
    A part of a great epic poem, a book, canto:

    in primo carmine,

    Lucr. 6, 937. —
    3.
    A poetic inscription:

    et tumulum facite et tumulo superaddite carmen: Daphnis ego, etc.,

    Verg. E. 5, 42; id. A. 3, 287; Ov. M. 14, 442; id. F. 3, 547 al.—
    4.
    A response of an oracle, a prophecy, prediction:

    ultima Cumaei venit jam carminis aetas,

    Verg. E. 4, 4; so Ov. M. 6, 582; Liv. 1, 45, 5; 23, 11, 4; 25, 12, 4; 29, 10, 6; 38, 45, 3; Tac. A. 3, 63; 4, 43; 6, 12 al.—
    5.
    A magic formula, an incantation: MALVM, Fragm. XII. Tab. ap. Plin. 28, 2, 4, § 17; cf.

    Fragm. XII. Tab. 8, 1, a. ap. Wordsw. Fragm. and Spec. p. 260: polleantne aliquid verba et incantamenta carminum,

    Plin. 28, 2, 3, § 10: carmina vel caelo possunt deducere lunam;

    Carminibus Circe socios mutavit Ulixi,

    Verg. E. 8, 69 sq.; so id. A. 4, 487; Hor. Epod. 5, 72; 17, 4; id. S. 1, 8, 19; Prop. 2 (3), 28, 35; Ov. M. 7, 137; 14, 58; Quint. 7, 3, 7; Tac. A. 2, 69; 4, 22 al.—
    6.
    On account of the very ancient practice of composing forms of religion and law in Saturnian verse, also a formula in religion or law, a form:

    diro quodam carmine jurare,

    Liv. 10, 38, 10; 10, 41, 3; 31, 17, 9; 1, 24, 6 and 9; Plin. 28, 2, 3, § 12:

    cruciatus carmina,

    Cic. Rab. Perd. 4, 13; cf. id. Mur. 12, 26:

    lex horrendi carminis erat: duumviri perduellionem judicent, etc.,

    of a dreadful form, Liv. 1, 26, 6:

    rogationis carmen,

    id. 3, 64, 10.—
    7.
    Moral sentences composed in verses:

    Appii Caeci carmen,

    Cic. Tusc. 4, 2, 4; cf.:

    liber Catonis qui inscriptus est Carmen de moribus,

    Gell. 11, 2, 2:

    ut totum illud, VTI. LINGVA. NVNCVPASSIT., non in XII. tabulis, sed in magistri carmine scriptum videretur,

    Cic. de Or. 1, 57, 245:

    necessarium,

    id. Leg. 2, 23, 59.
    2.
    carmen, ĭnis, n. [1. caro], a card, for wool or flax, Venant. Ep. Praem. Carm. 6, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > casmen

  • 55 circumsonus

    circum-sŏnus, a, um, adj., sounding all around. *
    I.
    Act., filling with sounds:

    turba canum,

    barking around, Ov. M. 4, 723.—
    * II.
    Pass., filled with sounds, resounding around:

    Thisbe avibus,

    Stat. Th. 7, 261.

    Lewis & Short latin dictionary > circumsonus

  • 56 clarisonus

    clārĭ-sŏnus, a, um, adj. [id.], clearsounding, loud, distinct ( poet. and rare):

    vox,

    Cat. 64, 320; 64, 125:

    aurae Aquilonis,

    Cic. Arat. 280.

    Lewis & Short latin dictionary > clarisonus

  • 57 compleo

    com-plĕo ( conp-), ēvi, ētum, 2 (contr. forms: complerunt, complerint, complerat, complesse, etc., for compleverunt, etc., very often), v. a. [pleo, whence suppleo, plenus], to fill up, fill full, fill out (class. in prose and poetry).
    I.
    Lit., of material objects.
    A.
    In gen., with acc. of place, vessel, etc., filled.
    (α).
    Alone:

    hostes fossam complent,

    Caes. B. G. 5, 40; Auct. B. Hisp. 16; Tac. H. 2, 25:

    tune aut inane quicquam putes esse, cum ita conpleta et conferta sint omnia, ut, etc.,

    Cic. Ac. 2, 40, 125:

    metu, ne compleantur navigia,

    Liv. 41, 3, 2:

    deducunt socii navis et litora conplent,

    Verg. A. 3, 71:

    conplebant Laidos aedes (amatores),

    Prop. 2, 6, 1:

    corpora quae loca complerent,

    occupy space, Lucr. 1, 522:

    legiones cum loca Camporum complent,

    id. 2, 324:

    milites complent murum,

    Caes. B. G. 7, 27:

    vigiles domum Flavii complevere,

    Tac. H. 3, 69; id. A. 15, 33:

    scrobem ad medium,

    Col. Arb. 4, 5:

    non bene urnam,

    Ov. M. 12, 616:

    vascula,

    Quint. 1, 2, 28:

    paginam,

    to fill out, write full, Cic. Att. 13, 34 fin.:

    speluncas, of the winds,

    Lucr. 6, 197.—
    (β).
    With abl. of material, etc.:

    fossas sarmentis et virgultis,

    Caes. B. G. 3, 18:

    totum prope caelum... humano genere conpletum est,

    Cic. Tusc. 1, 12, 28:

    mundum animorum multitudine,

    id. Div. 2, 58, 119:

    bestiis omnium gentium circum conplere,

    Liv. 44, 9, 4:

    naufragorum trepidatione passim natantium flumen conpleverunt,

    id. 42, 62, 6:

    Hispanias Gallias Italiam monumentis ingentium rerum,

    id. 30, 28, 4:

    quos (gradus) ubi accusator concitatis hominibus complerat,

    Cic. Clu. 34, 93:

    munus Apolline dignum libris,

    Hor. Ep. 2, 1, 217:

    late loca milite,

    Verg. A. 2, 495:

    naves serpentibus,

    Nep. Hann. 11, 6:

    amphoras plumbo,

    id. ib. 9, 3:

    statuas aëneas pecuniā,

    id. ib. 9, 3:

    horrea messibus,

    Luc. 3, 66:

    complentur moenia et tecta maerentium turbā,

    Tac. A. 3, 1:

    Palatium multitudine et clamoribus complebant,

    id. ib. 14, 61:

    virgultibus et cratibus et corporibus exanimis complere lossas,

    id. ib. 4, 51; cf.

    also: et terrae... stirpium renovatione complentur,

    Cic. N. D. 2, 51, 128.—
    (γ).
    With gen.:

    conviviumque vicinorum cottidie conpleo,

    Cic. Sen. 14, 46:

    cum completus jam mercatorum carcer esset,

    id. Verr. 2, 5, 57, § 147:

    quae causa... ararum conpleverit urbis,

    Lucr. 5, 1162.—
    B.
    Esp.
    1.
    In milit. lang.
    a.
    To make the army, a legion, etc., of a full number, to complete, fill up:

    legiones in itinere,

    Caes. B. C. 1, 25:

    cohortes pro numero militum complet,

    Sall. C. 56, 1; Nep. Milt. 5, 1:

    legione completā per maniplos,

    Sil. 8, 119.—
    b.
    To man, fill with men:

    classem Romanam sociis navalibus,

    Liv. 24, 11, 9:

    naves colonis pastoribusque,

    Caes. B. C. 1, 56; cf.:

    has (naves) sagittariis tormentisque compleverunt,

    id. ib. 2, 4:

    naves bis denas aut plures,

    Verg. A. 11, 327 Serv.—
    2.
    To fill, impregnate:

    alias (mulieres),

    Lucr. 4, 1249; 4, 1275.—
    3.
    Transf., of light, sound, etc. (freq.).
    a.
    To fill with light, maké full:

    ut cuncta suā luce conpleat (sol),

    Cic. Rep. 6, 17, 17:

    mundum suā luce,

    id. N. D. 2, 46, 119:

    terras largā luce,

    id. ib. 2, 19, 43:

    orbem (luna),

    Tib. 2, 4, 18:

    lunae se cornua lumine complent,

    Verg. A. 3, 645:

    quod maria ac terras omnis caelumque rigando Conpleat (sol),

    Lucr. 5, 595.—
    b.
    To fill with sound, cause to resound, etc., to fill, make full:

    omnia clamoribus,

    Lucr. 4, 1014:

    omnia vocibus,

    id. 5, 1065:

    nemus querellis,

    id. 2, 358; cf.:

    nemus timendā voce,

    Hor. Epod. 6, 9:

    aëra tinnitibus et murmure,

    Ov. M. 14, 537:

    atria ululatu,

    id. ib. 5, 153:

    atria fremitu,

    id. ib. 5, 3 et saep.:

    fremitu aequora,

    Prop. 2, 16 (3, 8), 37:

    aures (sonus),

    Cic. Rep. 6, 18, 18; cf. id. Agr. 3, 1, 3:

    caelum clamore,

    Sen. Herc. Oet. 798: aures sermonibus, Claud. Cons. Prob. et Olyb. 31: clamor omnia variis terrentium ac paventium vocibus complet, Liv. 5, 21, 11.—
    c.
    Of odors, etc.:

    omnia primo motu ac spiritu suo, vini, unguenti, corporis odore complesset,

    Cic. Verr. 2, 3, 12, § 31; cf. Veg. Vet. 1, 17, 3. —
    4.
    Transf., to cover, overwhelm:

    Dianam (i. e. simulacrum) coronis et floribus,

    i. e. to deck, adorn, Cic. Verr. 2, 4, 35, § 77:

    vortentibus Telebois telis conplebantur corpora,

    Plaut. Am. 1, 1, 95.—
    5.
    To fill, sate with food or drink:

    multo cibo et potione,

    Cic. Tusc. 5, 35, 100:

    se flore Liberi,

    Plaut. Cist. 1, 2, 8:

    haec avis scribitur conchis se solere conplere,

    Cic. N. D. 2, 49, 124.—
    II.
    Trop.
    A.
    To supply fully, furnish abundantly:

    exercitum omni copiā,

    Caes. B. C. 2, 25 fin.
    B.
    To fill with any notion, story, desire, humor, passion:

    completi sunt animi auresque vestrae, me... obsistere, etc.,

    Cic. Agr. 3, 1, 3:

    reliquos (milites) bonā spe,

    Caes. B. C. 2, 21:

    aliquem gaudio,

    Cic. Fin. 5, 24, 69:

    taedio,

    Quint. 8, 6, 14:

    animos robore,

    Luc. 5, 412:

    omnia luctu,

    Sall. C. 51, 9:

    omnia terrore,

    Liv. 34, 9, 13:

    cuncta pavore,

    Curt. 3, 13, 10 al. —With gen.:

    aliquem erroris et dementiae,

    Plaut. Am. 1, 2, 9:

    aliquem flagitii et formidinis,

    id. Men. 5, 5, 3.—
    C.
    To make complete or perfect, to finish; of a promise, to fulfil it:

    lustrationem (annuam) menstruo spatio (luna),

    Cic. N. D. 1, 31, 87; cf. Verg. A. 5, 46:

    his rebus completis legiones reduci jussit,

    Caes. B. C. 3, 46 (Dinter, ex conj., comparatis):

    nocturnum erat sacrum, ita ut ante mediam noctem conpleretur,

    Liv. 23, 35, 15:

    studia,

    Gell. 13, 5:

    conplent ea beatissimam vitam,

    Cic. Fin. 5, 24, 71; cf. id. ib. 3, 13, 43; id. Tusc. 5, 16, 47:

    summam promissi,

    id. Verr. 2, 3, 49, § 116:

    rerum humanarum sorte completā,

    Curt. 10, 6, 6 al. —
    2.
    Of time, to finish, complete:

    Gorgias centum et septem conplevit annos,

    Cic. Sen. 5, 13:

    cum VII. et LXX. annos complesset,

    Nep. Att. 21, 1:

    Corvinus centesimum annum complevit,

    Val. Max. 8, 13, 1; Lact. Op. Dei, 4, 3; cf.:

    sua fata,

    Ov. Tr. 4, 10, 77:

    sua tempora,

    id. M. 15, 816:

    quinque saecula vitae suae,

    id. ib. 15, 395:

    materna tempora,

    i. e. the time of pregnancy, id. ib. 3, 312; cf. id. ib. 11, 311:

    semel quadrigis, semel desultore misso, vix unius horae tempus utrumque curriculum conplebat,

    Liv. 44, 9, 4.—Hence, complētus, a, um, P. a.
    * A.
    Prop., filled full, full: alveus Tiberis ruderibus, * Suet. Aug. 30.—
    B.
    Trop., complete, perfect:

    completus et perfectus verborum ambitus,

    Cic. Or. 50, 168.—
    * Comp., Gell. 1, 7, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > compleo

  • 58 concentus

    concentus, ūs, m. [concino], sounds blending harmoniously together, symphony, harmony, harmonious music (class.).
    I.
    Prop.
    A.
    In gen.:

    ille sonus...qui acuta cum gravibus temperans varios aequabiliter concentus efficit,

    Cic. Rep. 6, 18, 18:

    concentum servare,

    id. Fin. 4, 27, 75:

    vocis lyraeque,

    Ov. M. 11, 11:

    avium,

    Cic. Leg. 1, 7, 21; Verg. G. 1, 422 (quoted in Quint. 5, 9, 16); cf.:

    et tepidum volucres concentibus aëra mulcent,

    Ov. F. 1, 155:

    tubarum ac cornuum,

    Liv. 9, 41, 17; Quint. 1, 10, 14; cf.

    signorum,

    id. 9, 4, 11 (al. congestu, id. 10, 7, 16;

    v. Spald., Wolf, and Zumpt, dub.): rauci,

    Stat. Th. 6, 227.—
    2.
    Meton., of a choir singing in harmony, Cic. de Or. 3, 80, 196.—
    B.
    In partic., a concordant acclamation of people in a theatre, Plin. Pan. 2, 6; 46, 2.—
    II.
    Trop., concord, agreement, harmony, unanimity (also class.): quā ex conjunctione naturae et quasi concentu atque consensu, quam sumpatheian Graeci vocant, etc., Cic. Div. 2, 14, 34; cf.

    actionum,

    id. Off. 1, 40, 145; and:

    omnium doctrinarum,

    id. de Or. 3, 6, 21:

    virtutis,

    Tac. G. 3:

    omnium laudum,

    Plin. Pan. 4, 6: nunc age, quid nostrum concentnm dividat audi, * Hor. Ep. 1, 14, 31.—Of the harmony of colors, Plin. 37, 6, 24, § 91; and of the blending of sweet odors, Plin. 12, 19, 42, § 86 (Sillig, conceptum).

    Lewis & Short latin dictionary > concentus

  • 59 concors

    con-cors (ante-class. concordis, e, Caecil. Stat. ap. Prisc. p. 726 P.; cf. Prisc. p. 764 ib.), cordis (abl. usu. concordi, Cic. Univ. 5 med.; Prop. 4 (5), 5, 6; Ov. M. 1, 25; 5, 664; Sil. 16, 381; Suet. Caes. 19; Sen. Agam. 781 al.: concorde, acc. to Prisc. p. 764 P.— Plur. neutr.:

    concordia,

    Verg. A. 3, 542; Sil. 13, 650; Pers. 5, 49), adj. [cor: aliis cor ipsum animus videtur: ex quo excordes, vecordes concordesque dicuntur, Cic. Tusc. 1, 9, 18], of the same mind, united, agreeing, concordant, harmonious (class. in prose and poetry).
    I.
    Of persons:

    novem Jovis concordes filiae sorores,

    Naev. Bell. Punic. 1, 3; cf.

    , as an epithet of the Parcae,

    Verg. E. 4, 47: bene convenientes concordesque cum viris, Afran. ap. Non. p. 394, 2 (Com. Rel. v. 53 Rib.); cf.:

    ne secum quidem ipse concors,

    Liv. 4, 2, 6:

    tum concordibus juncti animis,

    id. 6, 6, 18; Tac. A. 11, 37:

    credo eā gratiā concordes magis fore,

    Ter. Hec. 4, 3, 11:

    ut multo fiat civitas concordior,

    Plaut. Aul. 3, 5, 7:

    cum concordissimis fratribus,

    Cic. Lig. 2, 5.—With dat. (post-Aug.):

    multum ante repetito concordem sibi conjugem,

    Tac. A. 3, 33 init.
    II.
    Of things:

    aquis rursus concordibus se totum junxit (Nilus),

    Plin. 5, 9, 10, § 53:

    frena,

    Verg. A. 3, 542:

    torus,

    Prop. 4 (5), 5, 6:

    sonus,

    Ov. M. 5, 664:

    anni,

    id. ib. 8, 708:

    fata,

    Pers. 5, 49:

    regnum,

    Liv. 1, 13, 8:

    amicitia et caritas,

    Cic. Univ. 5 med.; cf.

    pax,

    Ov. M. 1, 25:

    moderatus et concors civitatis status,

    Cic. Leg. 3, 12, 28:

    censura,

    Liv. 42, 10, 4:

    discordia,

    Manil. 1, 141:

    insania,

    equal, Sil. 4, 100.— concordĭter, adv., harmoniously, amicably: alternum seritote diem concorditer ambo, Enn. ap. Charis. p. 177 P. (Ann. v. 110 Vahl.):

    inter se congruunt,

    Plaut. Curc. 2, 2, 14:

    concorditer et amore vixit cum Juliā,

    Suet. Tib. 7:

    dulces exigit annos,

    Ov. M. 7, 752.— Comp.:

    concordius bellum gerere,

    Liv. 4, 45, 8.— Sup.:

    quīcum concordissime vixerat,

    Cic. Rab. Perd. 5, 14; Inscr. Grut. 1260, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > concors

  • 60 conpleo

    com-plĕo ( conp-), ēvi, ētum, 2 (contr. forms: complerunt, complerint, complerat, complesse, etc., for compleverunt, etc., very often), v. a. [pleo, whence suppleo, plenus], to fill up, fill full, fill out (class. in prose and poetry).
    I.
    Lit., of material objects.
    A.
    In gen., with acc. of place, vessel, etc., filled.
    (α).
    Alone:

    hostes fossam complent,

    Caes. B. G. 5, 40; Auct. B. Hisp. 16; Tac. H. 2, 25:

    tune aut inane quicquam putes esse, cum ita conpleta et conferta sint omnia, ut, etc.,

    Cic. Ac. 2, 40, 125:

    metu, ne compleantur navigia,

    Liv. 41, 3, 2:

    deducunt socii navis et litora conplent,

    Verg. A. 3, 71:

    conplebant Laidos aedes (amatores),

    Prop. 2, 6, 1:

    corpora quae loca complerent,

    occupy space, Lucr. 1, 522:

    legiones cum loca Camporum complent,

    id. 2, 324:

    milites complent murum,

    Caes. B. G. 7, 27:

    vigiles domum Flavii complevere,

    Tac. H. 3, 69; id. A. 15, 33:

    scrobem ad medium,

    Col. Arb. 4, 5:

    non bene urnam,

    Ov. M. 12, 616:

    vascula,

    Quint. 1, 2, 28:

    paginam,

    to fill out, write full, Cic. Att. 13, 34 fin.:

    speluncas, of the winds,

    Lucr. 6, 197.—
    (β).
    With abl. of material, etc.:

    fossas sarmentis et virgultis,

    Caes. B. G. 3, 18:

    totum prope caelum... humano genere conpletum est,

    Cic. Tusc. 1, 12, 28:

    mundum animorum multitudine,

    id. Div. 2, 58, 119:

    bestiis omnium gentium circum conplere,

    Liv. 44, 9, 4:

    naufragorum trepidatione passim natantium flumen conpleverunt,

    id. 42, 62, 6:

    Hispanias Gallias Italiam monumentis ingentium rerum,

    id. 30, 28, 4:

    quos (gradus) ubi accusator concitatis hominibus complerat,

    Cic. Clu. 34, 93:

    munus Apolline dignum libris,

    Hor. Ep. 2, 1, 217:

    late loca milite,

    Verg. A. 2, 495:

    naves serpentibus,

    Nep. Hann. 11, 6:

    amphoras plumbo,

    id. ib. 9, 3:

    statuas aëneas pecuniā,

    id. ib. 9, 3:

    horrea messibus,

    Luc. 3, 66:

    complentur moenia et tecta maerentium turbā,

    Tac. A. 3, 1:

    Palatium multitudine et clamoribus complebant,

    id. ib. 14, 61:

    virgultibus et cratibus et corporibus exanimis complere lossas,

    id. ib. 4, 51; cf.

    also: et terrae... stirpium renovatione complentur,

    Cic. N. D. 2, 51, 128.—
    (γ).
    With gen.:

    conviviumque vicinorum cottidie conpleo,

    Cic. Sen. 14, 46:

    cum completus jam mercatorum carcer esset,

    id. Verr. 2, 5, 57, § 147:

    quae causa... ararum conpleverit urbis,

    Lucr. 5, 1162.—
    B.
    Esp.
    1.
    In milit. lang.
    a.
    To make the army, a legion, etc., of a full number, to complete, fill up:

    legiones in itinere,

    Caes. B. C. 1, 25:

    cohortes pro numero militum complet,

    Sall. C. 56, 1; Nep. Milt. 5, 1:

    legione completā per maniplos,

    Sil. 8, 119.—
    b.
    To man, fill with men:

    classem Romanam sociis navalibus,

    Liv. 24, 11, 9:

    naves colonis pastoribusque,

    Caes. B. C. 1, 56; cf.:

    has (naves) sagittariis tormentisque compleverunt,

    id. ib. 2, 4:

    naves bis denas aut plures,

    Verg. A. 11, 327 Serv.—
    2.
    To fill, impregnate:

    alias (mulieres),

    Lucr. 4, 1249; 4, 1275.—
    3.
    Transf., of light, sound, etc. (freq.).
    a.
    To fill with light, maké full:

    ut cuncta suā luce conpleat (sol),

    Cic. Rep. 6, 17, 17:

    mundum suā luce,

    id. N. D. 2, 46, 119:

    terras largā luce,

    id. ib. 2, 19, 43:

    orbem (luna),

    Tib. 2, 4, 18:

    lunae se cornua lumine complent,

    Verg. A. 3, 645:

    quod maria ac terras omnis caelumque rigando Conpleat (sol),

    Lucr. 5, 595.—
    b.
    To fill with sound, cause to resound, etc., to fill, make full:

    omnia clamoribus,

    Lucr. 4, 1014:

    omnia vocibus,

    id. 5, 1065:

    nemus querellis,

    id. 2, 358; cf.:

    nemus timendā voce,

    Hor. Epod. 6, 9:

    aëra tinnitibus et murmure,

    Ov. M. 14, 537:

    atria ululatu,

    id. ib. 5, 153:

    atria fremitu,

    id. ib. 5, 3 et saep.:

    fremitu aequora,

    Prop. 2, 16 (3, 8), 37:

    aures (sonus),

    Cic. Rep. 6, 18, 18; cf. id. Agr. 3, 1, 3:

    caelum clamore,

    Sen. Herc. Oet. 798: aures sermonibus, Claud. Cons. Prob. et Olyb. 31: clamor omnia variis terrentium ac paventium vocibus complet, Liv. 5, 21, 11.—
    c.
    Of odors, etc.:

    omnia primo motu ac spiritu suo, vini, unguenti, corporis odore complesset,

    Cic. Verr. 2, 3, 12, § 31; cf. Veg. Vet. 1, 17, 3. —
    4.
    Transf., to cover, overwhelm:

    Dianam (i. e. simulacrum) coronis et floribus,

    i. e. to deck, adorn, Cic. Verr. 2, 4, 35, § 77:

    vortentibus Telebois telis conplebantur corpora,

    Plaut. Am. 1, 1, 95.—
    5.
    To fill, sate with food or drink:

    multo cibo et potione,

    Cic. Tusc. 5, 35, 100:

    se flore Liberi,

    Plaut. Cist. 1, 2, 8:

    haec avis scribitur conchis se solere conplere,

    Cic. N. D. 2, 49, 124.—
    II.
    Trop.
    A.
    To supply fully, furnish abundantly:

    exercitum omni copiā,

    Caes. B. C. 2, 25 fin.
    B.
    To fill with any notion, story, desire, humor, passion:

    completi sunt animi auresque vestrae, me... obsistere, etc.,

    Cic. Agr. 3, 1, 3:

    reliquos (milites) bonā spe,

    Caes. B. C. 2, 21:

    aliquem gaudio,

    Cic. Fin. 5, 24, 69:

    taedio,

    Quint. 8, 6, 14:

    animos robore,

    Luc. 5, 412:

    omnia luctu,

    Sall. C. 51, 9:

    omnia terrore,

    Liv. 34, 9, 13:

    cuncta pavore,

    Curt. 3, 13, 10 al. —With gen.:

    aliquem erroris et dementiae,

    Plaut. Am. 1, 2, 9:

    aliquem flagitii et formidinis,

    id. Men. 5, 5, 3.—
    C.
    To make complete or perfect, to finish; of a promise, to fulfil it:

    lustrationem (annuam) menstruo spatio (luna),

    Cic. N. D. 1, 31, 87; cf. Verg. A. 5, 46:

    his rebus completis legiones reduci jussit,

    Caes. B. C. 3, 46 (Dinter, ex conj., comparatis):

    nocturnum erat sacrum, ita ut ante mediam noctem conpleretur,

    Liv. 23, 35, 15:

    studia,

    Gell. 13, 5:

    conplent ea beatissimam vitam,

    Cic. Fin. 5, 24, 71; cf. id. ib. 3, 13, 43; id. Tusc. 5, 16, 47:

    summam promissi,

    id. Verr. 2, 3, 49, § 116:

    rerum humanarum sorte completā,

    Curt. 10, 6, 6 al. —
    2.
    Of time, to finish, complete:

    Gorgias centum et septem conplevit annos,

    Cic. Sen. 5, 13:

    cum VII. et LXX. annos complesset,

    Nep. Att. 21, 1:

    Corvinus centesimum annum complevit,

    Val. Max. 8, 13, 1; Lact. Op. Dei, 4, 3; cf.:

    sua fata,

    Ov. Tr. 4, 10, 77:

    sua tempora,

    id. M. 15, 816:

    quinque saecula vitae suae,

    id. ib. 15, 395:

    materna tempora,

    i. e. the time of pregnancy, id. ib. 3, 312; cf. id. ib. 11, 311:

    semel quadrigis, semel desultore misso, vix unius horae tempus utrumque curriculum conplebat,

    Liv. 44, 9, 4.—Hence, complētus, a, um, P. a.
    * A.
    Prop., filled full, full: alveus Tiberis ruderibus, * Suet. Aug. 30.—
    B.
    Trop., complete, perfect:

    completus et perfectus verborum ambitus,

    Cic. Or. 50, 168.—
    * Comp., Gell. 1, 7, 20.

    Lewis & Short latin dictionary > conpleo

См. также в других словарях:

  • Sonus [1] — Sonus (lat.), so v.w. Ton …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Sonus [2] — Sonus, schiffbarer Nebenfluß des Ganges; j. Son, Sone …   Pierer's Universal-Lexikon

  • SONUS — I. SONUS fluv. in Gangem se exonerans. Plin. l. 6. c. 18. et Arrian. in Indic. II. SONUS in Concilio Emerit. can. 2. Oportet igitur, ut, sicut in aliis Ecclesiis, vespertinô tempore, post lumen oblatum, p rius dicitur Vespertinum, quam Sonus, in… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Sonus — History and Origin= Sonus is a Latin word that means noise, sound or tone, character, style . It is also the root word for sonic and sound and was included in the names of well known companies including Sony (from the combination of sonus and… …   Wikipedia

  • Sonus delay — es una banda de metal melódico progresivo que nace en Madrid en el año 2002. Tras varios cambios en su formación, la banda se consolida en 2005, estando formada actualmente por Jiro Suárez (Voz), Juanjo Vegas y Roy García (Guitarras), Miguel… …   Wikipedia Español

  • SONUS Archive — SONUS is an online library of electroacoustic music works, created and managed by the Canadian Electroacoustic Community. SONUS was created to make electroacoustic pieces easily accessible to audiences everywhere. Financial contributions made by… …   Wikipedia

  • Sonus illiteratus — (dt.: nicht literarisches Musikstück) ist ein selten verwendeter mittelalterlicher Musikbegriff, der im die Musikform der Estampie behandelnden Musiktraktat des Johannes de Grocheo (ca 1300) begegnet. Die heute erhaltenen Estampien zählen… …   Deutsch Wikipedia

  • Sonus juventus — The Sonus Juventus choir (Latin, the sound of the youth ) is the official choir of the University of Baguio Science High School. The group was started in 1992 as a venue for artistic expression in the field of music for the students of the school …   Wikipedia

  • Sonus — см. Звук. В римско католической церкви название духовного пения …   Энциклопедический словарь Ф.А. Брокгауза и И.А. Ефрона

  • sonus — лат. [со/нус] звук …   Словарь иностранных музыкальных терминов

  • Albae Sonus — es una agrupación coral nacida en octubre de 1995, inicialmente asentada en el concejo de Mugardos (Ferrol, Galicia, España), aunque ctualmente desarrolla su actividad en el ayuntamiento de Ferrol. Prácticamente desde su fundación está incluido… …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»