Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

solicit

  • 21 adpello

    I
    adpellare, adpellavi, adpellatus V TRANS
    call (upon); address; dun; solicit; appeal (to); bring to court; accuse; name
    II
    adpellere, adpuli, adpulsus V
    drive to, move up, bring along, force towards; put ashore at, land (ship)

    Latin-English dictionary > adpello

  • 22 adpostulo

    adpostulare, adpostulavi, adpostulatus V TRANS
    beg/entreaty/solicit importunately/persistently/troublesomely/pressingly

    Latin-English dictionary > adpostulo

  • 23 appello

    I
    appellare, appellavi, appellatus V TRANS
    call (upon); address; dun; solicit; appeal (to); bring to court; accuse; name
    II
    appellere, appellivi, appellitus V
    apply, to put in practice
    III
    appellere, appuli, appulsus V
    drive to, move up, bring along, force towards; put ashore at, land (ship)

    Latin-English dictionary > appello

  • 24 appostulo

    appostulare, appostulavi, appostulatus V TRANS
    beg/entreaty/solicit importunately/persistently/troublesomely/pressingly

    Latin-English dictionary > appostulo

  • 25 emendico

    emendicare, emendicavi, emendicatus V TRANS
    beg, solicit, obtain by begging

    Latin-English dictionary > emendico

  • 26 prehenso

    prehensare, prehensavi, prehensatus V TRANS
    grasp/clutch at/constantly; lay hold of; accost/buttonhole; canvass, solicit

    Latin-English dictionary > prehenso

  • 27 adpostulo

    ap-postŭlo ( adp-) [ad intens. ], āre, v. a., to entreat or solicit importunately:

    aliquid alicui,

    Tert. Mon. 10.

    Lewis & Short latin dictionary > adpostulo

  • 28 adtempto

    at-tento ( adtempto, K. and H.; at-tempto, Kayser, Rib., Halm, Queck), āvi, ātum, 1, v. a., lit., to strive after something, to attempt, essay, try, make trial of; to solicit; to assail, attack (class. in prose and poetry):

    digitis mollibus arcum attemptat,

    attempts to draw, Claud. Rapt. Pros. 3, 217:

    aliquem lacrimis,

    to attempt to move, Val. Fl. 4, 11:

    praeteriri omnino fuerit satius quam attemptatum deseri,

    begun, Cic. de Or. 3, 28, 110:

    attemptata defectio,

    the attempted revolt, Liv. 23, 15, 7 (Weissenb., temptata):

    omnium inimicos diligenter cognoscere, colloqui, attemptare,

    Cic. Verr. 2, 2, 54:

    Capuam propter plurimas belli opportunitates ab illā impiā et sceleratā manu attemptari suspicabamur,

    i. e. moved by persuasion to revolt, id. Sest. 4:

    ne compositae orationis insidiis sua fides attemptetur,

    id. Or. 61, 208:

    mecum facientia jura Si tamen adtemptas,

    i. e. attempt to shake, attack, Hor. Ep. 2, 2, 23:

    nec hoc testamentum ejus quisquam attemptavit,

    sought to annul, Val. Max. 7, 8, 3; so,

    sententiam judicis,

    Dig. 12, 6, 23: pudicitiam, to seek to defile or pollute, ib. 47, 10, 10:

    annonam,

    to make dearer, ib. 47, 11, 6.—Of a hostile attack:

    vi attemptantem repellere,

    Tac. A. 13, 25:

    jam curabo sentiat, Quos attentārit,

    Phaedr. 5, 2, 7:

    haud illum bello attemptare juvencis Sunt animi,

    Stat. Th. 4, 71.— Trop.: Quae aegritudo insolens mentem attemptat tuam? Pac. ap. Non. p. 322, 18 (Trag. Rel. p. 84 Rib.).

    Lewis & Short latin dictionary > adtempto

  • 29 appostulo

    ap-postŭlo ( adp-) [ad intens. ], āre, v. a., to entreat or solicit importunately:

    aliquid alicui,

    Tert. Mon. 10.

    Lewis & Short latin dictionary > appostulo

  • 30 attempto

    at-tento ( adtempto, K. and H.; at-tempto, Kayser, Rib., Halm, Queck), āvi, ātum, 1, v. a., lit., to strive after something, to attempt, essay, try, make trial of; to solicit; to assail, attack (class. in prose and poetry):

    digitis mollibus arcum attemptat,

    attempts to draw, Claud. Rapt. Pros. 3, 217:

    aliquem lacrimis,

    to attempt to move, Val. Fl. 4, 11:

    praeteriri omnino fuerit satius quam attemptatum deseri,

    begun, Cic. de Or. 3, 28, 110:

    attemptata defectio,

    the attempted revolt, Liv. 23, 15, 7 (Weissenb., temptata):

    omnium inimicos diligenter cognoscere, colloqui, attemptare,

    Cic. Verr. 2, 2, 54:

    Capuam propter plurimas belli opportunitates ab illā impiā et sceleratā manu attemptari suspicabamur,

    i. e. moved by persuasion to revolt, id. Sest. 4:

    ne compositae orationis insidiis sua fides attemptetur,

    id. Or. 61, 208:

    mecum facientia jura Si tamen adtemptas,

    i. e. attempt to shake, attack, Hor. Ep. 2, 2, 23:

    nec hoc testamentum ejus quisquam attemptavit,

    sought to annul, Val. Max. 7, 8, 3; so,

    sententiam judicis,

    Dig. 12, 6, 23: pudicitiam, to seek to defile or pollute, ib. 47, 10, 10:

    annonam,

    to make dearer, ib. 47, 11, 6.—Of a hostile attack:

    vi attemptantem repellere,

    Tac. A. 13, 25:

    jam curabo sentiat, Quos attentārit,

    Phaedr. 5, 2, 7:

    haud illum bello attemptare juvencis Sunt animi,

    Stat. Th. 4, 71.— Trop.: Quae aegritudo insolens mentem attemptat tuam? Pac. ap. Non. p. 322, 18 (Trag. Rel. p. 84 Rib.).

    Lewis & Short latin dictionary > attempto

  • 31 attento

    at-tento ( adtempto, K. and H.; at-tempto, Kayser, Rib., Halm, Queck), āvi, ātum, 1, v. a., lit., to strive after something, to attempt, essay, try, make trial of; to solicit; to assail, attack (class. in prose and poetry):

    digitis mollibus arcum attemptat,

    attempts to draw, Claud. Rapt. Pros. 3, 217:

    aliquem lacrimis,

    to attempt to move, Val. Fl. 4, 11:

    praeteriri omnino fuerit satius quam attemptatum deseri,

    begun, Cic. de Or. 3, 28, 110:

    attemptata defectio,

    the attempted revolt, Liv. 23, 15, 7 (Weissenb., temptata):

    omnium inimicos diligenter cognoscere, colloqui, attemptare,

    Cic. Verr. 2, 2, 54:

    Capuam propter plurimas belli opportunitates ab illā impiā et sceleratā manu attemptari suspicabamur,

    i. e. moved by persuasion to revolt, id. Sest. 4:

    ne compositae orationis insidiis sua fides attemptetur,

    id. Or. 61, 208:

    mecum facientia jura Si tamen adtemptas,

    i. e. attempt to shake, attack, Hor. Ep. 2, 2, 23:

    nec hoc testamentum ejus quisquam attemptavit,

    sought to annul, Val. Max. 7, 8, 3; so,

    sententiam judicis,

    Dig. 12, 6, 23: pudicitiam, to seek to defile or pollute, ib. 47, 10, 10:

    annonam,

    to make dearer, ib. 47, 11, 6.—Of a hostile attack:

    vi attemptantem repellere,

    Tac. A. 13, 25:

    jam curabo sentiat, Quos attentārit,

    Phaedr. 5, 2, 7:

    haud illum bello attemptare juvencis Sunt animi,

    Stat. Th. 4, 71.— Trop.: Quae aegritudo insolens mentem attemptat tuam? Pac. ap. Non. p. 322, 18 (Trag. Rel. p. 84 Rib.).

    Lewis & Short latin dictionary > attento

  • 32 contendo

    con-tendo, di, tum, 3, v. a. and n., to stretch, stretch out vigorously, to draw tight, strain.
    I.
    Lit. (rare and mostly poet.):

    arcum,

    Verg. A. 12, 815; Ov. M. 6, 286; id. R. Am. 435: tormenta, Sisen. ap. Non. p. 258, 27; Cic. Tusc. 2, 24, 57: muscipula, Lucil. ap. Non. p. 181, 31:

    tenacia vincla,

    Verg. G. 4, 412:

    ilia risu,

    Ov. A. A. 3, 285: pontem in alto, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 21 Müll. (Ann. v. 358 Vahl.):

    oculi contendunt se,

    Lucr. 4, 810.— Of stringed instruments, to tune by stretching the strings:

    ut in fidibus pluribus, si nulla earum ita contenta nervis sit, ut concentum servare possit,

    Cic. Fin. 4, 27, 75; cf. infra, P. a.—
    B.
    Meton.
    1.
    (Causa pro effectu.) Of weapons, to shoot, hurl, dart, throw:

    infensam hastam,

    Verg. A. 10, 521:

    tela,

    id. ib. 12, 815:

    sagittas nervo,

    Sil. 1, 323:

    telum aërias in auras,

    Verg. A. 5, 520. —
    2.
    Of places, neutr., to stretch, reach, extend:

    haec patulum vallis contendit in orbem,

    Calp. Ecl. 7, 30:

    Cappadocum gens usque ad Cyrresticam ejus regionem parte suā, quae vocatur Cataonia, contendit,

    Plin. 6, 8, 8, § 24.—
    II.
    Trop. (freq. in prose and poetry); act., to strain eagerly, to stretch, exert, to direct one's mental powers to something, to pursue or strive for earnestly; or neutr., to exert one's self, to strive zealously for something, etc.
    A.
    In gen.
    1.
    Act.
    (α).
    With acc.:

    magnum fortasse onus, verum tamen dignum, in quo omnis nervos aetatis industriaeque meae contenderem,

    Cic. Verr. 1, 12, 35; cf.:

    contendit omnis nervos Chrysippus, ut persuadeat, etc.,

    id. Fat. 10, 21:

    summas vires de palmā,

    Lucr. 4, 990:

    animum in curas,

    Ov. P. 1, 5, 11:

    quo se dira libido,

    Lucr. 4, 1043:

    tamen id sibi contendendum aut aliter non transducendum exercitum existimabat,

    Caes. B. G. 4, 17; cf.:

    id contendere et laborare, ne ea, etc.,

    id. ib. 1, 31; Cic. Verr. 2, 2, 21, § 52: et petere imperium populi et contendere honores, Varr. ap. Non. p. 259, 32.—
    (β).
    With inf., to exert one's self vigorously to do something, to apply one's self with zeal to, to go to:

    hunc locum duabus ex partibus oppugnare contendit,

    Caes. B. G. 5, 21:

    summā vi transcendere in hostium naves,

    id. ib. 3, 15:

    fugā salutem petere,

    id. ib. al.; Quint. 10, 1, 125:

    neque ego nunc hoc contendo... mutare animum, sed, etc.,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 13, § 38.—
    2.
    Neutr.:

    quantum coniti animo potes, quantum labore contendere... tantum fac ut efficias,

    Cic. Off. 3, 2, 6.— With ut:

    quántum potero voce contendam, ut populus hoc Romanus exaudiat,

    Cic. Lig. 3, 6; so,

    remis, ut eam partem insulae caperet,

    Caes. B. G. 5, 8 et saep.:

    contende quaeso atque elabora, ut, etc.,

    Cic. Q. Fr. 1, 1, 14, § 42.— Absol.:

    vociferarer et, quantum maxime possem, contenderem,

    Cic. Fl. 16, 38 al.:

    non possis oculo quantum contendere Lynceus (= collineare),

    to aim at, Hor. Ep. 1, 1, 28.—
    B.
    In partic.,
    1.
    To direct or bend one's course eagerly somewhere; or, neutr., to strive to get to a place, to seek to arrive at, to go, march, or journey hastily to, etc.
    a.
    Act.
    (α).
    With acc. (very rare):

    rectā plateā cursum suum,

    Plaut. Cist. 2, 1, 58:

    nocte unā tantum itineris,

    Cic. Rosc. Am. 34, 97.—
    (β).
    With inf. (freq.):

    Bibracte ire,

    Caes. B. G. 1, 23; so,

    ire cum his legionibus,

    id. ib. 1, 10:

    in Britanniam proficisci,

    id. ib. 4, 20:

    in provinciam reverti,

    id. ib. 3, 6 fin.:

    Dyrrhachium petere,

    Cic. Planc. 41, 97; cf.:

    proxima litora petere cursu,

    Verg. A. 1, 158; and:

    iter a Vibone Brundisium terrā petere,

    Cic. Planc. 40, 96 Wund.—
    b.
    Neutr. (so most freq.):

    in Italiam magnis itineribus,

    Caes. B. G. 1, 10; cf.:

    huc magnis itineribus,

    id. ib. 1, 38 fin.:

    huc magno cursu,

    id. ib. 3, 19:

    inde in Italiam,

    id. ib. 1, 33:

    in fines Sigambrorum,

    id. ib. 4, 18:

    in castra,

    id. ib. 4, 37:

    ex eo loco ad flumen,

    id. ib. 2, 9:

    ad Rhenum finesque Germanorum,

    id. ib. 1, 27 fin.:

    ad oppidum Noviodunum,

    id. ib. 2, 12:

    ad castra,

    id. ib. 2, 19 fin.; 3, 24 fin.:

    ad hostes,

    id. ib. 5, 9:

    ad Amanum,

    Cic. Att. 5, 20, 3: Tarentum ad Heraclidem Ponticum, Varr. ap. Non. p. 260, 19:

    Lacedaemonem,

    Nep. Cim. 3, 3:

    domum,

    Caes. B. G. 2, 24 fin. et saep.:

    ad ultimum animo,

    Cic. Mur. 31, 65; cf.:

    magna spectare atque ad ea rectis studiis contendere,

    id. Off. 2, 13, 44:

    ad summam laudem gloriamque maximis laboribus et periculis,

    id. Phil. 14, 12, 32:

    ad salutem,

    Caes. B. G. 3, 3 fin.
    2.
    ( Neutr.) To measure or try one's strength with, with weapons, by words, in action, etc.; to strive, dispute, fight, contend against, vie with; constr. with cum aliquo, contra or adversus aliquem, the dat., inter se, or absol.
    (α).
    Cum aliquo:

    neque post id tempus umquam summis nobiscum copiis hostes contenderunt,

    Caes. B. G. 5, 17 fin.; 1, 36:

    cum Sequanis bello,

    id. ib. 7, 67 fin.:

    cum eo armis,

    Cic. Att. 7, 9, 2:

    cum magnis legionibus parvā manu,

    Sall. C. 53, 3:

    cum barbaro,

    Nep. Con. 4, 3:

    cum victore,

    Hor. S. 1, 9, 42:

    mecum ingenio et arte,

    Prop. 2 (3), 24, 23 al.:

    cum eo de principatu,

    Nep. Arist. 1, 1; cf. id. Ages. 1, 4 al.:

    divitiis et sumptibus, non probitate neque industriā cum majoribus suis,

    Sall. J. 4, 7:

    humilitas cum dignitate et amplitudine,

    Cic. Rosc. Am. 47, 136.—So with acc. of neutr. pron.:

    tamenne vereris, ut possis haec contra Hortensium contendere?

    Cic. Quint. 25, 78.—
    (β).
    Contra aliquem:

    contra populum Romanum armis,

    Caes. B. G. 2, 13:

    tauri pro vitulis contra leones summā vi impetuque contendunt,

    Cic. Fin. 3, 20, 66:

    contra vim gravitatemque morbi,

    id. Phil. 9, 7, 15:

    nihil contra naturam universam,

    id. Off. 1, 31, 110; Cat. 64, 101.—
    * (γ).
    Adversus aliquem: non contendam ego adversus te, Anton. ap. Cic. Att. 14, 13, A, 2.—
    (δ).
    With dat. ( poet.):

    hirundo cycnis,

    Lucr. 3, 6:

    Homero,

    Prop. 1, 7, 3; 1, 14, 7:

    Pindaricis plectris,

    Stat. S. 1, 3, 101.—
    (ε).
    Inter se:

    hi cum tantopere de potentatu inter se multos annos contenderent,

    Caes. B. G. 1, 31, 4; 1, 5, 3:

    viribus inter se,

    Lucr. 3, 784.— Impers.:

    interim proelio equestri inter duas acies contendebatur,

    the contest was carried on, Caes. B. G. 2, 9.—
    (ζ).
    Absol.:

    proelio,

    Caes. B. G. 1, 48; 1, 50 fin.;

    3, 28 al.: magis virtute quam dolo,

    id. ib. 1, 13; Nep. Epam. 2, 5:

    translatio non habet quaestionem, de quā contendit orator, sed propter quam contendit,

    Quint. 3, 6, 72; cf. id. 6, 1, 50; 7, 9, 3 al.— Impers.:

    summo jure contenditur,

    Cic. Caecin. 23, 65:

    de his lite contenditur,

    Quint. 3, 4, 8:

    de personis judicatur, sed de rebus contenditur,

    id. 10, 5, 13.—
    * b.
    In auctions, to vie with in bidding, to bid against: is liceri non destitit;

    illi quoad videbatur ferri aliquo modo posse, contenderunt,

    Cic. Verr. 2, 3, 42, § 99.—
    3.
    ( Act.) To place together in comparison, to compare, contrast; constr. with cum, ad, the dat., or acc. only.
    (α).
    With cum: tuam iram contra cum ira Liberi, Naev. ap. Non. p. 259, 7; Caecil. ib. p. 259, 1:

    id cum defensione nostrā,

    Cic. Rosc. Am. 33, 93:

    rationem meam cum tuā ratione,

    id. N. D. 3, 4, 10; Tac. A. 4, 32 al.: suam vitam mecum, Licinius, Macer. ap. Non. p. 259, 3.—
    * (β).
    With ad: ut vim contendas tuam ad majestatem viri, Att. ap. Non. p. 259, 5 (Trag. Rel. v. 648 Rib.).—
    (γ).
    With dat.: Thestiadas Ledae, Lucil. ap. Non. p. 258, 30:

    vellera potantia Aquinatem fucum Sidonio ostro,

    Hor. Ep. 1, 10, 26; Aus. Grat. Act. 14 al.—
    (δ).
    With [p. 447] acc. only: anulum, Plaut. Fragm. ap. Non. p. 258, 29:

    ipsas causas, quae inter se confligunt,

    Cic. Cat. 2, 11, 25:

    leges,

    id. Inv. 2, 49, 145:

    suam quaeque nobilitatem, formam, opes,

    Tac. A. 12, 1:

    vetera et praesentia,

    id. ib. 13, 3.—
    4.
    ( Act.) To demand, ask, solicit, entreat, beg earnestly, to seek to gain:

    cum a me peteret et summe contenderet, ut suum propinquum defenderem,

    Cic. Quint. 24, 77:

    verecundius a te, si quae magna res mihi petenda esset, contenderem,

    id. Fam. 2, 6, 1; so,

    ab aliquo,

    id. Verr. 2, 2, 53, § 131; id. de Or. 1, 36, 166; id. Rosc. Am. 1, 4; id. Fam. 13, 7, 3; cf.:

    a magistris de proferendo die,

    id. ib. 12, 30, 5; id. Q. Fr. 3, 1, 5, § 15:

    ne quid contra aequitatem,

    id. Off. 2, 20, 71:

    omni opere, ut, etc.,

    Suet. Dom. 2:

    magno opere, ne, etc.,

    id. Aug. 27; id. Vit. 3:

    pertinaciter,

    id. Caes. 1.—
    5.
    ( Act.) To assert, affirm earnestly, to maintain or contend energetically.
    (α).
    With acc. and inf.:

    sic ego hoc contendo, me tibi ipsi adversario cujuscumque tribus rationem poposceris redditurum,

    Cic. Planc. 19, 48; id. Sest. 50, 107; id. Arch. 7, 15:

    apud eos contendit falsa esse delata,

    Nep. Them. 7, 2; id. Epam. 8, 1:

    illud pro me majoribusque meis contendere ausim, nihil nos... scientes fuisse,

    Liv. 6, 40, 5; Quint. prooem. § 11; 1, 2, 25; Suet. Calig. 15; id. Dom. 6; Lucr. 5, 1343; Cat. 44, 4; Ov. M. 2, 855; Hor. Ep. 1, 16, 37 al.—
    (β).
    Absol. (very rare):

    si manantia corpuscula iter claudunt, ut Asclepiades contendit,

    Cels. 1, praef. § 28.—Hence, contentus, a, um, P. a.
    A.
    Lit., stretched, strained, tense, tight:

    qui jam contento, jam laxo fune laborat,

    Hor. S. 2, 7, 20:

    acies oculorum,

    Lucr. 1, 325; cf.:

    contentis oculis prosequi aliquem,

    Suet. Tib. 7:

    contentis corporibus facilius feruntur onera (opp. remissa),

    Cic. Tusc. 2, 23, 54; cf.:

    contentā cervice trahunt plaustra (boves),

    Verg. G. 3, 536:

    Placideiani contento poplite miror Proelia,

    with the knee stiffly bent, Hor. S. 2, 7, 97.—
    B.
    Trop., eager, intent:

    contenta mens fuit in eā ratione,

    Lucr. 4, 965; cf. Ov. M. 15, 515:

    et contentā voce atrociter dicere et summissā leniter,

    Cic. Or. 17, 56:

    ad tribunatum contento studio cursuque veniamus,

    id. Sest. 6, 13.— Sup.:

    contentissimā voce clamitans,

    App. M. 4, p. 147.— Adv.: con-tentē, earnestly, with great exertion, vehemently:

    pro se dicere... mittere contentius,

    Cic. Tusc. 2, 24, 57; cf.:

    acriter atque contente pro suis decretis propugnare,

    Gell. 18, 1, 2:

    contentissime clamitare, App. Flor. n. 8: contentius ambulare,

    Cic. Tusc. 5, 34, 97:

    ornamentis iisdem uti fere licebit, alias contentius, alias summissius,

    id. de Or. 3, 55, 212:

    aliquid curiose atque contente lectitare,

    Gell. 3, 3, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > contendo

  • 33 exambio

    ex-ambĭo, ii, ītum, 4, v. n. and a. (late Lat.).
    I.
    Neut., to go round asking, soliciting:

    ad Martyras,

    Cypr. Ep. 20.—
    II.
    Act., to ask, solicit a person:

    viros, mulierculas,

    Mamert. Grat. Act. ad Julian. 19:

    suffragium tui favoris,

    Symm. Ep. 7, 49:

    exambita regia,

    Amm. 26, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > exambio

  • 34 flagito

    flāgĭto, āvi, ātum, 1 (archaic inf. pres. pass. flagitarier, Plaut. Men. prol. 48), v. freq. a. [from the root bherag-; Sanscr. bhraj-, to roast; Zend. berja, earnest longing; cf. Gr. phrugô; Lat. frīgĕre, frictum, Fick, Vergl. Wört. p. 141 sq.; cf. Gr. phlegô; Lat. flagrare, etc., Corss. Ausspr. 1, 398; Doed. Syn. 2, p. 143), to demand any thing fiercely or violently, to entreat, solicit a thing; or, with a personal object, to press earnestly, importune, dun a person for any thing (qs. flagranter posco, exigo, rogo; cf. also: postulo, peto, etc.).
    I.
    In gen. (class.); constr., aliquid aliquem; aliquid ( aliquem) ab aliquo or aliquem; with ut or absol.; poet. with an objectclause.
    (α).
    With acc.:

    etiam atque etiam insto atque urgeo, insector, posco, atque adeo flagito crimen,

    Cic. Planc. 19, 48; cf.:

    insector, inquam et flagito testes,

    id. Font. 1, 1; and:

    qui reliquos non desideraret solum, sed etiam posceret et flagitaret,

    id. Verr. 2, 5, 28, § 71:

    ut admoneam te, non ut flagitem: metuo ne te forte flagitent: ego autem mandavi, ut rogarent,

    id. Fam. 9, 8, 1; cf.:

    admonitum venimus te, non flagitatum,

    id. de Or. 3, 5, 17:

    consulis auxilium implorare et flagitare,

    id. Rab. Perd. 3, 9:

    ea, quae tempus et necessitas flagitat,

    id. Phil. 5, 19 fin. —In pass.:

    quia illum clamore vidi flagitarier,

    called for by the public crier, Plaut. Men. prol. 48;

    but, si non dabis, clamore magno et multo flagitabere,

    you shall be importuned, id. Ps. 1, 5, 143; 4, 7, 46:

    ne ejus sceleris in te ipsum quaestio flagitaretur,

    Cic. Vatin. 11, 26: cum stipendium ab legionibus paene seditione factā flagitaretur, when the legions demanded their pay (the ab different from the foll.), Caes. B. C. 1, 87, 3:

    populus desiderio Romuli regem flagitare non destitit,

    Cic. Rep. 2, 12.—With acc. and ab and abl.:

    a te cum tua promissa per litteras flagitabam,

    Cic. Fam. 3, 11, 4:

    mercedem gloriae flagitat ab iis, quorum, etc.,

    id. Tusc. 1, 15, 34:

    quid gravitas, quid altitudo animi... quid artes a te flagitent, tu videbis,

    id. Fam. 4, 13, 4:

    id ex omnibus partibus ab eo flagitabatur,

    Caes. B. G. 1, 71, 1:

    unicum miser abs te filium flagitat,

    Cic. Verr. 2, 5, 49, § 128:

    siser et ipsum Tiberius princeps nobilitavit flagitans omnibus annis a Germania,

    Plin. 18, 5, 28, § 90.—With two acc.:

    haec sunt illa, quae me ludens Crassus modo flagitabat,

    Cic. de Or. 2, 45, 188; cf. id. Planc. 2, 6:

    quotidie Caesar Aeduos frumentum flagitare,

    Caes. B. G. 1, 16, 1:

    nec potentem amicum Largiora flagito,

    Hor. C. 2, 18, 13.—
    (β).
    With ut:

    semper flagitavi, ut convocaremur,

    Cic. Phil. 5, 11, 30:

    flagitare senatus institit Cornutum, ut, etc.,

    id. Fam. 10, 16, 1:

    flagitabatur ab his quotidie ut, etc.,

    id. Sest. 11, 25.—
    (γ).
    Absol.:

    sed flagitat tabellarius: valebis igitur, etc.,

    presses, id. Fam. 15, 18 fin.:

    causa postulat, non flagitat,

    id. Quint. 3, 13.—
    (δ).
    With inf.:

    (stomachus) pernā magis ac magis hillis Flagitat immorsus refici,

    Hor. S. 2, 4, 61.—
    (ε).
    With acc. and inf.:

    a delatoribus revocanda praemia,

    Suet. Ner. 44; cf. id. Claud. 13; Plin. 34, 8, 19, § 62; 35, 10, 36, § 65.—
    (ζ).
    With interrog. clause:

    quae sint ea numina flagitat,

    Verg. A. 2, 123.—
    II.
    In partic.
    A.
    To summon before court, to accuse:

    compertum pecuniam publicam avertisse ut peculatorem flagitari jussit,

    Tac. H. 1, 53.—
    B.
    In mal. part., to incite to lewdness (ante- and post-class.):

    ancillam alienam,

    Dig. 47, 1, 2:

    juvenem,

    App. M. 8, p. 215: intercutibus stupris flagitatus, Cato ap. Prisc. p. 719 P.; cf.: inter cutem flagitatos dicebant antiqui mares, qui stuprum passi essent, Paul. ex Fest. p. 110, 23 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > flagito

  • 35 insto

    in-sto, stĭti, stātum (e. g. instaturum, Liv. 10, 36, 3:

    instaturos,

    Front. Strat. 2, 6, 10 al.), 1, v. n., to stand in or upon a thing (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen., constr. with dat., in and abl., or acc.
    (α).
    With dat.:

    jugis,

    Verg. A. 11, 529.—
    (β).
    With in and abl.: saxo in globoso, Pac. ap. Auct. Her. 2, 23, 36 (Trag. Fragm. v. 367 Rib.):

    instans in medio triclinio,

    Suet. Tib. 72.—
    (γ).
    Absol., to draw nigh, approach; to impend, threaten:

    quibus ego confido impendere fatum aliquod, et poenas jam diu debitas aut instare jam plane, aut certe jam appropinquare,

    Cic. Cat. 2, 5:

    instant apparatissimi magnificentissimique ludi,

    id. Pis. 27:

    cum illi iter instaret,

    id. Att. 13, 23:

    quidquid subiti et magni discriminis instat,

    Juv. 6, 520:

    ante factis omissis, illud quod instet, agi oportere,

    the subject in hand, Cic. Inv. 2, 11, 37. —

    Of persons: cum legionibus instare Varum,

    Caes. B. C. 2, 43.—
    (δ).
    With acc. (ante-class.):

    tantum eum instat exitii,

    Plaut. Poen. 4, 2, 96.—
    B.
    In partic., to press upon, harass, molest, menace, threaten. —With dat., acc., or absol.
    (α).
    With dat.:

    cedenti,

    Liv. 10, 36:

    vestigiis,

    id. 27, 12, 9:

    instantem regi cometen videre,

    Juv. 6, 407.—
    (β).
    With acc.:

    si me instabunt (al. mi),

    Plaut. Curc. 3, 1, 6.—
    II.
    Trop.
    A.
    To urge or press upon one, to insist; to pursue a thing (syn. urgeo):

    quamobrem urge, insta, perfice,

    Cic. Att. 13, 32, 1:

    accusatori,

    id. Font. 1:

    ille instat factum (esse),

    he insists upon the fact, Ter. And. 1, 1, 120.— To follow up eagerly, pursue; with dat. or acc.
    (α).
    With dat.:

    instant operi regnisque futuris,

    Verg. A. 1, 504:

    talibus instans monitis (parens),

    Juv. 14, 210:

    non ignarus instandum famae,

    Tac. Agr. 18.—
    (β).
    With acc., to urge forward, ply, transact with zeal or diligence: instant mercaturam, Nov. ap. Non. 212, 30 (Com. Rel. p. 223 Rib.):

    parte aliā Marti currumque, rotasque volucres Instabant,

    were hastening forward, working hard at, busily constructing, Verg. A. 8, 434: rectam viam, to go right, i. e. to be right, to hit the mark, Plaut. As. 1, 1, 40:

    unum instare de indutiis vehementissime contendere,

    Caes. B. C. 3, 17, 5; cf. Zumpt, Gram. § 385.—
    (γ).
    Absol.:

    vox domini instantis,

    Juv. 14, 63.—
    B.
    To demand earnestly, solicit, insist upon:

    satis est, quod instat de Milone,

    Cic. Q. Fr. 3, 2:

    quod profecto cum sua sponte, tum, te instante, faciet,

    at your instance, your solicitation, id. Att. 3, 15.— With inf.:

    instat Scandilius poscere recuperatores,

    Cic. Verr. 2, 3, 59, § 136.—With ut or ne:

    tibi instat Hortensius, ut eas in consilium,

    Cic. Quint. 10:

    uxor acriter tua instat, ne mihi detur,

    Plaut. Cas. 2, 5, 33; cf.:

    nunc nosmet ipsi nobis instemus, ut, etc.,

    Auct. Her. 4, 56, 69.— Impers.:

    profecto, si instetur, suo milite vinci Romam posse,

    Liv. 2, 44.—Hence, instans, antis, P. a.
    A.
    (Standing by, being near, i. e.) Present.
    1.
    In gen.:

    quae venientia metuuntur, eadem efficiunt aegritudinem instantia,

    Cic. Tusc. 4, 6, 11:

    ex controversia futuri, raro etiam ex instantis aut facti,

    id. de Or. 2, 25, 105:

    tempus,

    Auct. Her. 2, 5, 8:

    bellum,

    Cic. Phil. 11, 10, 24.—
    2.
    In partic., gram. t. t.:

    tempus, i.q. praesens tempus,

    the present tense, the present, Quint. 5, 10, 42; Charis. p. 147 P. et saep.—
    B.
    Pressing, urgent, importunate (post-Aug.):

    periculum,

    Nep. Paus. 3, 5:

    species terribilior jam et instantior,

    Tac. H. 4, 83:

    gestus acer atque instans,

    Quint. 11, 3, 92 sq.; cf.:

    argumentatio acrior et instantior,

    id. ib. §

    164: admonitio instantior,

    Gell. 13, 24, 19.— Adv.: instanter, vehemently, earnestly, pressingly:

    intente instanterque pronuntiare,

    Plin. Ep. 5, 19, 6:

    petere,

    id. ib. 5, 7, 22:

    plura acriter et instanter incipere,

    Quint. 9, 3, 30:

    dicere,

    id. 9, 4, 126.— Comp.:

    instantius concurrere,

    to fight more vehemently, Tac. A. 6, 35. — Sup.:

    instantissime desiderare,

    Gell. 4, 18.

    Lewis & Short latin dictionary > insto

  • 36 interpello

    inter-pello, āvi, ātum, 1, v. a., to interrupt by speaking, to disturb, molest, etc. (syn. obloquor; class.).
    I.
    To interrupt by speaking, to disturb a person speaking:

    si interpellas, ego tacebo,

    Plaut. Men. 5, 9, 62:

    nihil te interpellabo, continentem orationem audire malo,

    Cic. Tusc. 1, 8, 16:

    tu vero, ut me et appelles, et interpelles, et obloquare, et colloquare, velim,

    id. Q. Fr. 2, 10:

    quasi interpellamur ab iis,

    Quint. 4, 5, 20;

    a person engaged in business: si quis te arti tuae intentum sic interpellet,

    Curt. 9, 4, 28. — Absol.:

    ministri, interpellando,... atrocitatem facti leniebant,

    Sall. J. 27, 1; Suet. Tib. 27.—
    B.
    Esp.
    1.
    To annoy, importune:

    cum a Ceballino interpellatus sum,

    Curt. 6, 10, 19:

    urbe egrediens, ne quis se interpellaret,

    Suet. Tib. 40; molest, disturb one, id. ib. 34. —
    2.
    To solicit, try to seduce a female:

    qui mulierem puellamve interpellaverit,

    Paul. Sent. 5, 4, 14 Huschke (Dig. 47, 11, 1, § 2).—
    3.
    To address, accost, speak to, i. q. alloqui: verum tu quid agis? interpella me, ut sciam, Lucil. ap. Non. 331, 1;

    = interjicere, interpellantem admonere,

    to object, Cic. Verr. 2, 1, 28, § 71. —
    4.
    To dun, demand payment of, Dig. 26, 7, 44; cf. Amm. 17, 3, 6. —
    II.
    In gen., to disturb, hinder, obstruct, molest; constr. with acc., quin, quominus, ne, or inf.
    (α).
    With acc.; of persons:

    aliquem in jure suo,

    Caes. B. G. 1, 44;

    of things: partam jam victoriam,

    id. B. C. 3, 73:

    poenam,

    Liv. 4, 50:

    incrementa urbis,

    Just. 18, 5, 7:

    otium bello,

    Curt. 6, 6, 12:

    satietatem epularum ludis,

    id. 6, 2, 5:

    lex Julia non interpellat eam possessionem,

    does not disturb, does not abrogate it, Dig. 23, 5, 16.— Pass.:

    reperiebat T. Ampium conatum esse tollere pecunias... sed interpellatum adventum Caesaris profugisse,

    Caes. B. C. 3, 105:

    haec tota res interpellata bello refrixerat,

    Cic. Att. 1, 19, 4:

    stupro interpellato motus,

    Liv. 3, 57.—
    (β).
    With quin: Caesar numquam interpellavit, quin, quibus vellem, uterer, Matius ad Cic. Fam. 11, 28.—
    (γ).
    With quominus:

    interpellent me, quo minus honoratus sim, dum ne interpellent, quo minus, etc.,

    Brut. ad Cic. Fam. 11, 10, 1.—
    (δ).
    With ne: tribunis interregem interpellantibus, ne senatusconsultum fieret, to interpose their veto, Liv. 4, 43.—
    (ε).
    With inf.:

    pransus non avide, quantum interpellet inani Ventre diem durare,

    Hor. S. 1, 6, 127.—
    (ζ).
    Absol.: fameque et siti interpellante, disturbing him, Suet. Ner. 48.

    Lewis & Short latin dictionary > interpello

  • 37 judex

    jūdex, ĭcis, com. (f.:

    et sumus, ut fateor, tam saevā judice sontes,

    Luc. 10, 368; cf. 227; Ov. M. 2, 428; 8, 24; Cic. Ac. 2, 28, 91; Petr. poët. 122, v. 174 al.) [jus-, 2. dico], a judge (class.).
    I.
    Lit.:

    judex, quod judicat acceptā potestate,

    Varr. L. L. 6, § 61 Müll.:

    verissimus judex,

    Cic. Rosc. Am. 30, 84:

    nequam et levis,

    id. Verr. 2, 2, 12, § 30:

    sanctissimus et justissimus plurimarum rerum,

    id. Planc. 13, 32:

    severissimi atque integerrimi,

    id. Verr. 1, 10, 30:

    apud judices causam agere,

    id. de Or. 2, 48, 199:

    habere aliquem judicem de re quapiam,

    id. Caecin. 17, 48:

    sedere judicem in aliquem,

    id. Clu. 38, 105:

    esse judicem de re pecuniaria,

    id. ib. 43, 120:

    aequum se judicem rei alicui praebere,

    id. Fam. 5, 2, 10:

    judici litem committere,

    Petr. 80: judicem ferre alicui, to offer or propose a judge to any one, which was done by the plaintiff:

    ni ita esset, multi privatim ferebant Volscio judicem,

    Liv. 3, 24:

    cum ei M. Flaccus, multis probris objectis, P. Mucium judicem tulisset,

    Cic. de Or. 2, 70, 285: judicem dicere, to name a judge, which was done by a defendant who was willing to submit the cause to a trial, Liv. 3, 56: dare judicem, to grant a judge, this was done by the prætor, who proposed the judges from whom the parties made their selection, Cic. Verr. 2, 2, 12, § 30; Plin. Ep. 2, 11, 5; Dig. 4, 4, 18: judices petere, to solicit judges, i. e. to ask that the cause be tried, not before the Senate, but before the ordinary judges, Plin. Ep. 2, 11, 2.—Sometimes judex stands for consul:

    omnes Quirites, ite ad conventionem huc ad judices,

    Varr. L. L. 6, § 88 Müll.—
    II.
    Trop., a judge, decider, umpire in any matter:

    cape, opsecro hercle, una cum eo judicem,

    Plaut. Most. 3, 1, 30, Lorenz ad loc.:

    aequissimus eorum studiorum existimator et judex,

    Cic. Fin. 3, 2, 6:

    non ego Daphnim Judice te metuam,

    Verg. E. 2, 27; cf.:

    judice me,

    in my judgment, Juv. 8, 188:

    se judice,

    id. 13, 3:

    judice te non sordidus auctor,

    Hor. C. 1, 28, 14:

    grammatici certant et adhuc sub judice lis est,

    id. A. P. 78:

    bonus atque fidus,

    id. C. 4, 9, 41:

    sermonum candide,

    id. Ep. 1, 4, 1:

    judex morum,

    i. e. a censor, Juv. 4, 12.

    Lewis & Short latin dictionary > judex

  • 38 mendico

    mendico, āvi, ātum, 1, v. n. and a., and mendīcor, ātus sum (archaio inf. mendicarier, Plaut. Capt. prol. 13), 1, v. dep. [id.], to beg, ask for alms, go a-begging; to beg for something, solicit, obtain by begging; constr. absol. and with acc. ( poet. and post-class.): mendicantem vivere, to [p. 1132] live by begging. Plaut. Capt 2, 2, 73:

    quando histrionem cogis mendicarier,

    id. ib. prol. 13;

    mendicum malim mendicando vincere,

    id. ib. 3, 4, 16.— Act.:

    a me mendicas malum,

    Plaut. Am. 4, 2, 12:

    aliquid mendicare,

    App. Mag. p. 287, 1.— Poet.:

    ejectis mendicat silva Camenis,

    i.e. is full of beggars, Juv. 3, 16.—Part. in pass. sense:

    mendicatus victa Karthagine panis,

    Juv. 10, 277.

    Lewis & Short latin dictionary > mendico

  • 39 mendicor

    mendico, āvi, ātum, 1, v. n. and a., and mendīcor, ātus sum (archaio inf. mendicarier, Plaut. Capt. prol. 13), 1, v. dep. [id.], to beg, ask for alms, go a-begging; to beg for something, solicit, obtain by begging; constr. absol. and with acc. ( poet. and post-class.): mendicantem vivere, to [p. 1132] live by begging. Plaut. Capt 2, 2, 73:

    quando histrionem cogis mendicarier,

    id. ib. prol. 13;

    mendicum malim mendicando vincere,

    id. ib. 3, 4, 16.— Act.:

    a me mendicas malum,

    Plaut. Am. 4, 2, 12:

    aliquid mendicare,

    App. Mag. p. 287, 1.— Poet.:

    ejectis mendicat silva Camenis,

    i.e. is full of beggars, Juv. 3, 16.—Part. in pass. sense:

    mendicatus victa Karthagine panis,

    Juv. 10, 277.

    Lewis & Short latin dictionary > mendicor

  • 40 obligo

    ob-lĭgo, āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    Lit.
    A.
    To bind or tie around, to bind or fasten to any thing (very rare):

    obligatus corio,

    bound in a leathern sack, Auct. Her. 1, 13, 23:

    articulis muscus obligatus,

    bound upon, Plin. 26, 11, 66, § 105: cibum ovis, to bind or unite with eggs, Apic. 4, 2:

    amylo spisso obligare,

    id. 2, 2; 8, 2.—
    B.
    To bind together, bind up (rare):

    pecua ad hanc collo in crumena ego obligata defero,

    Plaut. Truc. 5, 1, 64: age obliga, obsigna cito, tie up (the letter, in order to seal it), id. Bacch. 4, 4, 96:

    manipulos,

    Col. 11, 2, 40.—
    C.
    To bind up, bandage, swathe (class., esp. of wounds):

    crus fractum,

    Plaut. Men. 5, 3, 9:

    vulnus,

    Cic. N. D. 3, 22, 57; cf.:

    medicum requirens, a quo obligetur,

    to bind up his wounds, id. Tusc. 2, 16, 38; Suet. Vit. 2:

    venas,

    to bandage the veins, Tac. A. 6, 9:

    surculum libro,

    Varr. R. R. 1, 41, 2:

    oculos,

    Sen. Ira, 3, 11, 4:

    ore obligato obsignatoque simulacrum,

    Plin. 3, 5, 9, § 65.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen., to bind, oblige, put under an obligation, make liable, etc. (cf.:

    obstringo, devincio): aliquem obligare militiae secundo sacramento,

    bind by a second oath, swear in again, Cic. Off. 1, 11, 36:

    vadem tribus milibus aeris,

    to bind in the sum of, Liv. 3, 13:

    voti sponsio, quā obligamur deo,

    Cic. Leg. 2, 16, 41; Liv. 9, 11:

    se nexu,

    Cic. Mur. 2, 3: se in acta cujusquam, Tib. ap. Suet. Tib. 67:

    se chirographo ad aliquid,

    Dig. 30, 103:

    aliquem sibi liberalitate,

    to bind to one's self, Cic. Q. Fr. 2, 14, 3:

    obligabis me,

    will oblige me, lay me under an obligation, Plin. Ep. 4, 4, 2; Cic. Q. Fr. 3, 1, 5:

    obligari foedere,

    Liv. 38, 33: pro amicis alicui obligari, to lay one's self under obligation, i. e. to solicit favors, Plin. Ep. 10, 3, 1:

    obligor ipse tamen,

    Ov. M. 9, 248:

    obligatus ei nihil eram,

    was under no obligation to him, Cic. Fam. 6, 11, 1:

    me obligatum tibi fore,

    id. Att. 13, 18:

    obligati sunt interrogatum,

    Amm. 28, 4, 10.— Poet.:

    Prometheus obligatus aliti,

    devoted, condemned to, Hor. Epod. 17, 67:

    ergo obligatam redde Jovi dapem,

    vowed, due, id. C. 2, 7, 17:

    obligor, ut tangam laevi fera litora Ponti,

    am compelled, Ov. Tr. 1, 2, 83.—
    B.
    In partic.
    1.
    To render liable through guilt, to make guilly:

    cum populum Romanum scelere obligāsses,

    Cic. Dom. 8, 20:

    votis caput,

    Hor. C. 2, 8, 5:

    se scelere,

    Suet. Caes. 42: se furti, Scaev. ap. Gell. 7, 15, 2.— Pass., to be guilty of, to commit an offence:

    est enim periculum, ne aut neglectis iis impiā fraude, aut susceptis anili superstitione obligemur,

    Cic. Div. 1, 4, 7; cf.:

    lege Corneliā testamentariā obligatur,

    offends against, Dig. 8, 10, 30.—
    2.
    Jurid. t. t.
    a.
    To bind, engage one (cf. obligatio, II. B.):

    obligandi, solvendi sui causā,

    Dig. 2, 13, 6, § 3:

    se obligare,

    ib. 4, 2, 7, § 1; 21, 1, 25, § 9.—
    b.
    To pledge, pawn, mortgage a thing:

    magistratui bona ejus obligantur,

    Vitr. 10 praef.:

    omnia praedia fratri,

    Suet. Vesp. 4:

    omnia bona sua pignori,

    Dig. 20, 4, 21:

    nam fundi et aedis obligatae sunt ob amoris praedium,

    has a mortgage on it, Plaut. Truc. 2, 1, 4:

    aedes pignori,

    Dig. 39, 2, 44:

    obligata praedia,

    Cic. Agr. 3, 2, 9.—
    (β).
    Transf., beyond the jurid. sphere:

    obligare fidem suam,

    to pledge one's word, Cic. Phil. 5, 18, 51.—
    3.
    To impede, restrain, embarrass: judicio districtum atque obligatum esse, Cic. Verr. 1, 9, 24.—Hence, oblĭ-gātus, a, um, P. a., bound, obliged:

    iisdem (officiis) me tibi obligatum fore,

    Cic. Fam. 13, 18, 2.— Comp.:

    quanto quis melior et probior, tanto mihi obligatior abit,

    Plin. Ep. 8, 2, 8:

    ipsi obligati sunt,

    ensnared, embarrassed, Vulg. Psa. 19, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > obligo

См. также в других словарях:

  • solicit — so‧li‧cit [səˈlɪst] verb [transitive] 1. formal to ask someone for information or help: • She called meetings to solicit the views of her staff. 2. disapproving to ask someone for money: solicit something from somebody …   Financial and business terms

  • Solicit — So*lic it, v. t. [imp. & p. p. {Solicited}; p. pr. & vb. n. {Soliciting}.] [F. sollicier, L. sollicitare, solicitare, atum, fr. sollicitus wholly (i. e., violently) moved; sollus whole + citus, p. p. of ciere to move, excite. See {Solemn}, {Cite} …   The Collaborative International Dictionary of English

  • solicit — so·lic·it /sə li sət/ vt 1: to make petition to solicit the court 2: to ask, induce, advise, or command (a person) to do something and esp. to commit a crime compare coerce, importune …   Law dictionary

  • solicit — [sə lis′it] vt. [ME soliciten < MFr solliciter < L sollicitare < sollicitus: see SOLICITOUS] 1. to ask or seek earnestly or pleadingly; appeal to or for [to solicit aid, to solicit members for donations] 2. to tempt or entice (someone)… …   English World dictionary

  • solicit — (v.) early 15c., to disturb, trouble, from M.Fr. soliciter, from L. solicitare to disturb, rouse, from sollicitus agitated, from sollus whole, entire + citus aroused, pp. of ciere shake, excite, set in motion (see CITE (Cf. cite)). Related …   Etymology dictionary

  • solicit — 1 *ask, request Analogous words: *resort, refer, apply, go, turn: *beg, entreat, beseech, implore, supplicate 2 *invite, bid, court, woo Analogous words: importune, adjure (see BEG): * …   New Dictionary of Synonyms

  • solicit — [v] plead for; try to sell accost, apply, approach, ask, beg, beseech, bespeak, bum, cadge, call, canvass, challenge, claim, come on to*, crave, demand, desire, drum*, drum up*, entreat, exact, go, hawk, hit on*, hit up*, hustle, implore,… …   New thesaurus

  • solicit — ► VERB (solicited, soliciting) 1) ask for or try to obtain (something) from someone. 2) ask for something from. 3) accost someone and offer one s or someone else s services as a prostitute. DERIVATIVES solicitation noun. ORI …   English terms dictionary

  • solicit — [[t]səlɪ̱sɪt[/t]] solicits, soliciting, solicited 1) VERB If you solicit money, help, support, or an opinion from someone, you ask them for it. [FORMAL] [V n] He s already solicited their support on health care reform... [V n from n] No tuition… …   English dictionary

  • solicit — UK [səˈlɪsɪt] / US verb Word forms solicit : present tense I/you/we/they solicit he/she/it solicits present participle soliciting past tense solicited past participle solicited 1) [transitive] formal to ask someone for something such as money or… …   English dictionary

  • solicit — so•lic•it [[t]səˈlɪs ɪt[/t]] v. t. 1) to try to obtain by earnest plea or application: to solicit aid[/ex] 2) to entreat; petition: to solicit the committee for funds[/ex] 3) to seek to influence or incite to action, esp. unlawful or wrong action …   From formal English to slang

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»