skips

* * *

1) breaking (cf. skipbrot); sigla til brots, to run ashore under full sail;

2) Fragment, broken piece;

3) fracture (beinbrot);

4) a shallow place in a river or a firth;

5) lever;

6) spasm, convulsion, falla í brot, to have an epileptic fit.

* * *

n. [brjóta, cp. O. H. G. broti = fragilitas], gener. a broken piece, fragment:

1. esp. in pl., gimsteina brot, 623. 20, 544. 39; brota-silfr, old silver broken to be recast; nú eru tekin Grásíðu brot, Gísl. 18; gullhringrinn stökk í tvá hluti, ok þá er ek hugða at brotunum …, Ld. 126; trogs brotin, 655 xxi; brutu bar í Víkinni ok ætluðu at göra sér skip ór brotunum (a wrecked ship), Grett. 88: in the compds um-brot, fjör-brot, a hard struggle, convulsions, agony; land-brot, desolation of land by sea or rivers.

2. metaph. only in pl. violation; lagabrot, breach of law; mis-brot, af-brot, transgression, freq. in theol. writers: arithm. fractions; tuga-brot, decimals, etc.

3. sing. breaking, bein-brot, q. v.; sigla til brots, to run ashore under full sail, Eg. 405 (skips-brot); cp. haugs-brot, hrygg-brot.

β. a fragment; sögu-brot, the fragment of a tale, story; bókar-brot, the fragment of a MS. and the like.

γ. a shallow place in a river, a firth, where the stream breaks and widens, Grág. ii. 346.

δ. medic. in the phrase, falla brot, to have an epileptic fit; for the etymology see brotfall below: it is not qs. braut ( away) because it is constantly spelt with an o, even in MSS. that give ‘braut’ constantly, e. g. the Miracle-book, Bs. i. 332–356; hann féll í brot, ok vissi þá ekki til sín löngum, 335, 336: a skin eruption (út-brot).

ε. a sort of sledge of felled trees = broti; lét hann þá færa undir hann brot (a lever?) ok við þetta kómu þeir honum upp ór dysinni, Eb. 315, Mar. 89 (Fr.)

(-s, -ar), m.

1) freight, cargo (bera, flytja farm af skipi);

load (in general);

2) contents (maðrinn finnr fötuna með sínum farmi).

* * *

m. a fare, freight, cargo, Jb. 411, Eg. 129, Band. 5, Fms. iv. 259, Grág. ii. 395: metaph. a load in general, vide Lex. Poët.: in the Edda, Odin is Farma-guð and Farma-týr, m. the god and helper of loads,—he also was invoked bv sailors; skips-f., a ship’s freight: viðar-f., timbr-f., korn-f., hey-f., etc., a load of wood, timber, corn, hay, etc.

(gen. fjár), n.

1) cattle, esp. sheep;

þeir ráku féit (the sheep) upp á geilarnar;

gæta fjár, to herd or tend sheep;

ganganda fé, live stock, opp. to ‘dautt fé’, or ‘liggjanda fé,’ valuables, money;

2) property, money (hvárt sem fé þat er land eðr annat fé);

fyrirgøra fé ok fjörvi, to forfeit property and life;

fé er fjörvi firr, life is dearer than money;

fé veldr frænda rógi, money makes foes of kinsmen;

afla sér fjár ok frægðar (frama), to gain wealth and fame;

hér er fé þat (the money), er Gunnarr greiddi;

þiggit þat, herra, fé er í því, there is value in it;

pl. fé (dat. fjám), property, means.

* * *

n., irreg. gen. fjár, dat. fé; pl. gen. fjá, dat. fjám; with the article, féit, féinu, féin, mod. féð, fénu, fén: [Lat. pecu; Goth. faihu; A. S. feoh; Engl. fee; Hel. fehu; O. H. G. fehu; Germ. vieh; Dan. fæ; Swed. få]

I. cattle, in Icel. chiefly sheep; fé né menn, Grett. 101; fjölda fjár, Ld. 210; gæta fjár, to mind sheep, 232; en ef þeir brenna húsin þó at fé manna sé inni, Grág. ii. 164; þeir ráku féit ( the sheep) upp á geilarnar, Ni. 119; kvik-fé, live-stock, q. v.: ganganda fé, id., opp. to dautt fé, dead property, Grág. passim.

COMPDS: fjárbeit, fjárborg, fjárbreiða, fjárdauði, fjárfellir, fjárfóðr, fjárfæði, fjárfæling, fjárganga, fjárgeymsla, fjárgæzla, fjárhagi, fjárheimtur, fjárhirðir, fjárknappr, fjárhundr, fjárhús, fjárkaup, fjárkláði, fjárnyt, fjárpest, fjárrekstr, fjárréttr, fjársauðr.

II. property, money; hvárt sem fé þat er land eðr annat fé, Grág. ii. 237: the allit. phrase, fé ok fjörvi, Sl. 1; hafa fyrir gört fé ok fjörvi, to forfeit property and life, Nj. 191: the proverbs, fé er fjörvi firr, life is dearer than money, 124; fé veldr frænda rógi, money makes foes of kinsmen, Mkv. 1. Common sayings, hafa fullar hendr fjár; afla fjár ok frægðar, to gain wealth and fame, Fms. i. 23 (a standing phrase); afla fjár ok frama, Fs. 7, fjár ok virðingar, id.; seint munu þín augu fylld verða á fénu, Gullþ. 7; þú munt ærit mjök elska féit áðr lýkr, id.; lát mík sjá hvárt fé þetta er svá mikit ok frítt, Gísl. 62; at Þorgils tæki við fjám sínum, Fs. 154; fagrt fé, fine money; at þeir næði féinu, Fms. x. 23; þegn af fé, liberal, Ísl. ii. 344; Auðr tekr nú féit, A. took the money, Gísl. 62; hér er fé þat ( the money) er Gunnarr greiddi mér, Nj. 55; fé þat allt er hann átti, Eg. 98; alvæpni en ekki fé annat, Fms. i. 47: skemman var full af varningi, þetta fé …, v. 255; Höskuldr færði fé allt til skips, Nj. 4; hversu mikit fé er þetta, id.; heimta fé sín, Grág. i. 87; þiggit þat herra, fé er í því, there is value in it, Fms. vii. 197.

COMPDS: fjárafhlutr, fjáraflan, fjárafli, fjárauðn, fjáragirnd, fjárbón, fjárburðr, fjárdráttr, fjárefni, fjáreigandi, fjáreign, fjáreyðsla, fjáreyðslumaðr, fjárfang, fjárfar, fjárforráð, fjárframlag, fjárfundr, fjárgjald, fjárgjöf, fjárgróði, fjárgæzla, fjárgæzlumaðr, fjárhagr, fjárhagamaðr, fjárhald, fjárhaldsmaðr, fjárheimt, fjárhirðsla, fjárhlutr, fjárkaup, fjárkostnaðr, fjárkostr, fjárkrafa, fjárlag, fjárlán, fjárlát, fjárleiga, fjármegin, fjármet, fjármissa, fjármunir, fjárnám, fjárorkumaðr, fjárpína, fjárrán, fjárreiða, fjárreita, fjársaknaðr, fjársekt, fjársjóðr, fjárskaði, fjárskakki, fjárskilorð, fjárskipti, fjárskuld, fjársóan, fjársókn, fjárstaðr, fjártak, fjártal, fjártapan, fjártilkall, fjártillag, fjártjón, fjárupptak, fjárútlát, fjárvarðveizla, fjárvarðveizlumaðr, fjárván, fjárverðr, fjárviðtaka, fjárvöxtr, fjárþarfnaðr, fjárþurð, fjárþurfi.

B. Fé- in COMPDS, usually in sense II, sometimes in sense I: fé-auðna, u, f. money luck. féauðnu-maðr, m. a man lucky in making money, Band. 4. fé-boð, n. an offer of money, Lv. 62, Fms. v. 26, 369, 656 A. 17; a bribe, Grág. i. 72. fébóta-laust, n. adj. without compensation, Glúm. 358. fé-brögð, n. pl. devices for making money, Fms. xi. 423, 623. 21. fé-bætr, f. pl. payments in compensation, esp. of weregild, opp. to mann-hefndir, Nj. 165, Eg. 106, Fs. 53, 74, Ísl. ii. 386. fé-bættr, part. paid for weregild, Gullþ. 12. fé-drengr, m. an open-handed man, Nj. 177. fé-drjúgr, adj. having a deep purse, Ld. 46. fé-fastr, adj. close-fisted, Ísl. ii. 392, Bs. i. 74. fé-fátt, n. adj. in want of money, Eg. 394, Fms. iii. 180, Hkr. iii. 422. fé-fellir, m. losing one’s sheep, Lv. 91. fé-festi, f. close-fistedness, Grett. 155 C. fé-fletta, tt, to strip one of money, cheat one, Fas. iii. 103, v. l. fé-frekr, adj. greedy for money, Rd. 314. fé-föng, n. pl. booty, plunder, spoil, Fms. iii. 18, vii. 78, Eg. 57, 236, Gullþ. 5, Sks. 183 B. fé-gefinn, part. given for (and to) gain, Band. 4, Valla L. 201. fé-girnd, f. avarice, Hom. 86, Al. 4, Pass. 16. 7, 10. fé-girni, f. = fégirnd, Sks. 358, Band. 11, Sturl. i. 47 C. fégjafa-guð, m. the god of wealth, Edda 55. fé-gjald, n. a payment, fine, Nj. 111, 120, Band. 11, Fms. vii. 248. fé-gjarn, adj. greedy, avaricious, Eg. 336, Fs. 133, Nj. 102, Fms. i. 52, vii. 238. fé-gjöf, f. a gift of money, Fs. 11, 21, Fms. i. 53, xi. 325, Ld. 52. fé-glöggr, f. close-handed, Eb. 158. fé-góðr, adj. good, i. e. current, money, D. N. fé-grið, n. pl. security for property, Grág. ii. 21. fé-gyrðill, m. [early Dan. fägürthil], a money bag, purse, worn on the belt, Gísl. 20, Fbr. 66, Þiðr. 35. fé-gætni, f. saving habits, Glúm. 358. fé-göfugr, adj. blessed with wealth, Ísl. ii. 322. fé-hirðir, m. a shepherd, Fas. i. 518, Fms. viii. 342, Gþl. 501: a treasurer, Hkr. i. 36, Eg. 202, Fms. x. 157, vi. 372, viii. 372. fé-hirzla, u, f. a treasury, Fms. vi. 171, vii. 174, Eg. 237, Hom. 9. féhirzlu-hús, n. a treasure-house, Stj. 154. féhirzlu-maðr, m. a treasurer, Karl. 498. fé-hús, n. = fjós, a stall, D. N. (Fr.): a treasury, Róm. 299. fé-kaup, n. a bargain, N. G. L. i. 9. fé-kátliga, adv., Thom. 403. fé-kátr, adj. proud of one’s wealth, Róm. 126. fé-kostnaðr, m. expenditure, expense, Stj. 512, Fms. iv. 215, xi. 202, Hkr. i. 148. fé-kostr, m. = fékostnaðr, Orkn. 40. fé-krókar, m. pl. money-angles, wrinkles about the eyes marking a greedy man (vide auga), Fms. ii. 84. fé-kvörn, f. a small gland in the maw of sheep, in popular superstition regarded, when found, as a talisman of wealth, vide Eggert Itin. ch. 323. fé-lag, n. fellowship, and fé-lagi, a, m. a fellow, vide p. 151. fé-lauss, adj. penniless, Fms. vi. 272, Fs. 79, Gullþ. 5, Landn. 324 (Mant.) fé-lát, n. loss of money, Landn. 195. fé-leysi, n. want of money, Fms. viii. 20. fé-ligr, adj. valuable, handsome, Fms. viii. 206. fé-lítill, adj. short of money, Eg. 691, Sturl. i. 127 C, Fms. v. 182, vi. 271: of little value, Vm. 74, Jm. 13; fé-minstr, yielding the least income, Bs. i. 432. fé-maðr, m. a monied man, Sturl. i. 171, iii. 97, Dropl. 3. fé-mál, n. money affairs, Nj. 5; a suit for money, Fms. viii. 130, Nj. 15, Grág. i. 83. fé-mikill, adj. rich, monied, Sks. 252, Sturl. i. 171 C: costly, Fms. v. 257, xi. 85, Bs. i. 295, Hkr. iii. 247, Eb. 256: expensive, Korm. 224 (in a verse). fé-mildr, adj. open-handed, Nj. 30. fé-missa, u, f. and fé-missir, m. loss of cattle, Jb. 362: loss of money, Grett. 150 C. fé-munir, m. pl. valuables, Hkr. i. 312, Grág. i. 172, Hrafn. 19, 21, Fms. vi. 298, viii. 342. fé-múta, u, f. a bribe in money, Nj. 215, 251, Gullþ. 7, Fms. v. 312, Bs. i. 839, Thom. 72. fé-mætr, adj. ‘money-worth,’ valuable, Fms. i. 105, Ísl. ii. 154, Orkn. 386. fé-neytr ( fé-nýtr), adj. money-worth, Fms. iv. 340, cp. Hkr. ii. 253. fé-nýta, tt, to turn to account, make use of, Bs. i. 760, Grág. ii. 155. fé-penningr, m. a penny-worth, Bs. i. 757. fé-pína, u, f. a fine, H. E. i. 511. fé-prettr, m. a money trick, N. G. L. i. 123. fé-pynd, f. extortion, Bs. i. 757. fé-ráð, n. pl. advice in money-matters, 656 C. 16. fé-rán, n. plunder, Fs. 9, Fms. vi. 263, Fb. i. 215 (in a verse):—execution, confiscation, in the law phrase, féráns-dómr, m. a court of execution or confiscation to be held within a fortnight after the sentence at the house of a person convicted in one of the two degrees of outlawry, vide Grág. Þ. Þ. ch. 29–33, and the Sagas passim, esp. Hrafn. 21, Sturl. i. 135; cp. also Dasent, Introd. to Burnt Njal. fé-ríkr, adj. rich, wealthy, Fms. ix. 272, Gullþ. 7, Ld. 102, Skálda 203. fé-samr, adj. lucrative, Sturl. i. 68 C. fé-sátt ( fé-sætt), f. an agreement as to payment, of weregild or the like, Grág. i. 136, Nj. 189, Ld. 308. fé-sekr, adj. fined, sentenced to a fine, Grág. i. 393. fé-sekt, f. a fine, Nj. 189, Finnb. 276. fé-sinki, f. niggardliness, Sks. 421, 699. fé-sinkr, adj. niggardly, Sturl. i. 162. fé-sjóðr, m., prop. a bag of money, Band. 6, Fbr. 35 new Ed., Nj. 55, Fas. iii. 194: mod. esp. in pl. a treasury, treasure, in Matth. vi. 20, Col. ii. 3, Heb. xi. 26. fé-skaði, a, m. loss in money, Bs. i, Fs. 4, Fms. iv. 327. fé-skipti, n. a sharing or division of property, Nj. 118, Ld. 134. fé-skjálgr, adj., féskjálg augu, eyes squinting for money, Band. 6. fé-skortr, m. shortness of money, Rd. 284. fé-skuld, f. a money debt, Finnb. 350. fé-skurðr, m. detriment, Ld. 44. fé-skygn, adj. covetous, Fms. v. 263. fé-skylft ( fé-skylmt), n. adj., in the phrase, e-n er f., one has many expenses to defray, Grett. 89, 159, Eb. 98. fé-snauðr, adj. poor in money, penniless, Bs. i. 335. fé-sníkja, u, f. ( fé-sníkni), begging, intruding as a parasite, Sks. 669, 451, 585. fé-snúðr, m. lucre, Band. 5, 655 xi. 4. fé-sparr, adj. sparing, close-handed, Band. 6, Fms. iii. 190. fé-spjöll, n. pl. an απ. λεγ. in Vsp. 23, fee-spells, i. e. spells wherewith to conjure hidden treasures out of the earth, where we propose to read,—valði hón (MS. henne, dat.) Herföðr (dat.) … f. spakleg, she (the Vala) endowed the father of hosts (Odin) with wise fee-spells; the passage in Yngl. S. ch. 7—Óðinn vissi of allt jarðfé hvar fólgit var—refers to this very word; Odin is truly represented as a pupil of the old Vala, receiving from her his supernatural gifts. fé-sterkr, adj. wealthy, Fms. iv. 231, Sks. 274. fé-stofn, m. stock. fé-sæla, u, f. wealth, Hkr. i. 15, Edda 16. fé-sæll, adj. wealthy, Edda 15. fé-sök, f. a suit, action for money, Nj. 15, Grág. i. 138. fé-útlega, u, f. a fine, outlay, N. G. L. i. 85. fé-vani, adj. short of money, Fms. iv. 27. fé-ván, f. expectancy of money, Gullþ. 7, Eg. 241, Fms. iv. 27, Orkn. 208. fé-veizla, u, f. contributions, help, Sks. 261, v. l. fé-vél, n. a trick, device against one’s property, N. G. L. i. 34. fé-víti, n. mulct, Grág. fé-vænliga, adv. in a manner promising profit, Fms. v. 257. fé-vænligr, adj. promising profit, profitable, Sturl. i. 138, Fms. v. 257. fé-vænn, adj. = févænligr, Sturl. i. 138. fé-vöxtr, m. increase in property, gain, Eg. 730. fé-þurfi, adj. in need of money, Eb. 164, Fms. ii. 80, Lv. 108, Fas. i. 392. fé-þúfa, u, f. a ‘money-mound,’ used in the Tales like Fortunatus’ purse; in the phrase, hafa e-n fyrir féþúfu, to use one as a milch cow, to squeeze money out of one. fé-þyrfi and fé-þörf, f. need of money, poverty, Rd. 236. fé-örk, f. a money-chest, 224.

* * *

n. a wreck, in skips-flak.

(pl. -jar), m. leader.

* * *

a, m., gen. ja, pl. jar, a leader, captain, Fær. 106, Hom. 111, Fs. 57, Vápn. 25, Bs. i. 48, Fms. iv. 147, v. 295; hers-f., liðs-f., a captain of troops; skips-f., a ship’s captain.

part. an overseer, manager, Fms. x. 330; f. skips, Bjarn. 15, Fms. ii. 63:—a law term, a guardian, réttr f. fjár hennar, Grág. i. 377; frænda eðr f., 343.

* * *

ð, [from fár, n., different from the following word, having á as root vowel], to slight, taunt one, with dat.; ok færa þeim eigi í orðum né verkum, offend them not in words nor acts, Hom. 57: mod., færa at e-m, id.

ð, [i. e. fœra, a trans. verb formed from the pret. of fara, fór; not in Ulf.; A. S. fergan or ferjan; Engl. to ferry; Germ. führen; Dan. före; Swed. föra]:—to bring; a very freq. word, as the Germ. and Saxon ‘bring’ was unknown in the old Scandin., as in mod. Icel.; the Dan. bringe and Swed. bringa are mod. and borrowed from Germ.; færa fé til skips, Nj. 4; færa barn til skírnar, K. Þ. K. 2 passim; ef Þorvaldr væri færandi þangat, if Th. could be carried thither, Sturl. i. 157.

2. to bring, present; hafði Þórólfr heim marga dýrgripi ok færði föður sínum ok móður, Eg. 4; þér munut f. mér höfuð hans, 86; færa e-m höfuð sitt, to surrender to one, Fms. x. 261; færa fórn, to bring offerings, Stj. passim; færa tak, to offer, give bail, Gþl. 122: the phrase, koma færandi hendi, to come with bringing hand, i. e. to bring gifts.

3. phrases, færa ómaga á hendr e-m, of forced alimentation, Grág. Ó. Þ. passim; færa til þýfðar, to bring an action for theft, Grág. i. 429; færa e-t til sanns vegar, to make a thing right, assert the truth of it, 655 xxviii. 2; færa alla hluti til betra vegar, to turn all things to the best account; þat er gjörtæki, ok færir til meira máls, and leads to a more serious case, Grág. i. 429, v. l.; færa til bana, to put to death, Rb. 398; færa í hljóðmæli, to hush up, Nj. 51; færa í útlegð, to bring to outlawry, banish, Rb. 414; færa til Kristni, to bring to Christ, convert, Fms. xi. 408; færa sik í ætt, to vindicate one’s kinship (by a gallant deed), Sturl. ii. 197; er þú færðir þik með skörungskap í þína ætt, shewed thee to be worthy of thy friends, Glúm. 338.

4. special usages; færa frá, to wean lambs in the spring, Vm. 13, hence frá-færur, q. v.; færa e-n af baki, to throw one, of a horse, Grág. ii. 95: færa niðr korn, sæði, to put down corn, seed, i. e. to sow, Nj. 169; tiu sáld niðr færð, Vm. 55; sálds sæði niðr fært, D. I. i. 476, Orkn. 462; færa e-n niðr, to keep one under, in swimming, Ld. 168; færa upp, to lift up, Nj. 19: færa upp, a cooking term, to take out the meat ( of the kettle), 247; færa í sundr, to split asunder, Grett. 151 (of logs); færa til, to adduce as a reason; færa við bakið (síðuna, etc.), to present the back (side, etc.) to a blow, Fms. vi. 15, Korm. 6; færa e-n fram, to maintain, feed, Grág. passim; færa fram, to utter, pronounce, Skálda 178; as a law term, to produce (færa fram sókn, vörn), Grág. passim; færa fé á vetr, to bring sheep to winter, i. e. keep them in fold, Grág. ch. 224; færa e-t á hendr e-m, to charge one with a thing, 656 A. 1. 3; færa skömm at e-m, to sneer at one, Eg. 210; færa á e-n, to mock one, Fms. v. 90, but see færa (from fár); færa e-t saman, to bring a thing about, Sturl. i. 139 C; færa kvæði, to deliver a poem, Ld. 114, Landn. 197, 199.

5. to remove, change; færa kirkju, to remove a church, in rebuilding it, K. Þ. K. 38, cp. Eb. fine; færa bein, Bjarn. 19, Lat. translatio; færa mark, to change the mark on cattle, Grág. i. 416; færa landsmerki, to remove the landmarks, ii. 219: metaph., færa til rétts máls, to turn into plain language, viz. into prose, Edda 126; færa heimili sitt, to change one’s abode, Grág. i. 146; færa út búðarveggi, to enlarge the walls, Ísl. ii. 293.

II. reflex. to bring, carry oneself; hann gat færsk þar at, he dragged himself thither, Fms. vi. 15; færask við, to strain, exert oneself, Eg. 233; færask í aukana, to strive with might and main, vide auki; færask at, to bestir oneself, Fms. vii. 243; mega ekki at færask, to be unable to do anything, 220, 265; svá hræddir, at þeir máttu ekki at f., so frightened that they could do nothing, 655 xxvii. 22; færask e-t ór fangi, to withhold from, vide fang; færask undan, to withhold; færa undan sökum, to plead not guilty, Fms. xi. 251; bera járn at færask undan, to carry iron (as an ordeal) in order to quit oneself, v. 307; færask á fætr, to grow up, Ld. 54; aldr færisk ( passes) e-n, one grows up, Fs. 3, Rb. 346; tvímælit færisk af, is removed, Lv. 52.

* * *

(-tta, -tt), v.

1) to watch, take care of, guard, with gen.; g. skóklæða e-s, to take care of one’s shoes; g. dura í höllinni, to guard the door of the hall; g. kúa, hesta, to tend cows, horses; g. dóma, to observe justice; g. ráðsins, to take heed to the advice; g. til e-s, to mind, take care of, attend to (svá gættu þeir til, at ekki varð at);

2) refl., ok um þat gættust, and took counsel together.

* * *

tt, (gjáta, Hom. 34, 156, esp. in Norse MSS.), [ gæte = to find sheep, Ivar Aasen]:—to watch, tend, take care of, with gen.; at gæta eigna sinna, Fms. i. 245; gætum vandliga þessa burðar, viii. 8; Guð gæti mín, God protect me! ix. 482; gæta skipa sinna, 484; þá látum en hafit gæta vár, Orkn. 108; þeir létu myrkrit gæta sín, Fs. 85; Þórir bað sína menn hlífa sér ok gæta sín sem bezt, Gullþ. 24; ok báðu hann gæta lífs síns, Orkn. 164; gjáta laga ok landsréttar, Hom. 34; þá er at gæta ráðsins, then take heed to the advice, Nj. 61; gæta dóma, to observe justice, Sks. 658:— to tend [cp. Norse gæte], gæta kúa, to tend cows, Fms. vi. 366, Ld. 98; gæta hesta, to tend horses, Fb. ii. 340, Fs. 88; hón gaetir dura í Valhöllu, Edda 21; Móðguðr er nefnd mær sú er gætir brúarinnar, 38; hann sitr þar við himins-enda at gæta brúarinnar fyrir bergrisum, 17; gæta segls, to take care of the sail, Fms. vii. 340 (in a verse); gæta skips, Anal. 191:—absol., stofan gætti ( guarded) at baki þeim, Eg. 91; því at rekendrnir gættu fyrir utan, Fms. vii. 184; gættu ( take care) ok vinn eigi á Kálfi, Fb. ii. 360; gæta sín, to be on one’s guard.

β. with prep., gæta til, to take care of, mind; var eigi betr til gætt en svá, at …, Orkn. 210; svá gættu þeir til, at ekki varð at, Nj. 57; gætið hér til Önundar húsbónda yðvars, at eigi slíti dýr né fuglar hræ þeirra, Eg. 380; hann skyldi til gæta at eigi slægisk aptr liðit, Ó. H. 215; sá er til saka gætir, Sks. 28, Rb. 396; ef þú kannt til at gæta, if thou behave well, Eg. 96; mun ek þá ekki taka af þér eignir þínar, ef þu kannt til gæta, id., Fms. ii. 178: in mod. usage also, gæta að e-u, to observe a thing: to heed, Guðs vegna að þér gæt min sál, Pass. 8. 16.

II. reflex., Þorleikr kvaðsk ekki mundu hafa mikit fé, því at úsýnt er hversu mér gætisk til, because it is uncertain how I may keep it, Ld. 300: cp. geta A. IV.

III. [cp. geta with gen., signif. B], getask um e-t, to deliberate or take counsel about …; ok um þat gættusk, hvárt …, and took counsel together, whether …, Vsp. 6, 9, 27, 29; gætask e-s, to tell of, mention a thing; gættisk ok Glaumvör, at væri grand svefna, G. told that she had dreary dreams, Am. 20; gættisk þess Högni, at árna ánauðgum, H. spoke of interceding for the bondsman, 60.

IV. part. gætandi, a keeper, Edda 94.

(acc. helgan (heilagan), pl. helgir (heilagir), &c.), a.

1) holy;

2) inviolable, sacred.

* * *

adj., usually contracted before a vowel, whereby the root vowel becomes short, thus helgan, helgir, helgum, helgar, and the definite helgi, helga; but also uncontractcd, esp. in mod. usage, heilagir, heilagan, heilögum, definite heilagi; [Ulf. seems not to have known the word, and renders αγιος etc. by veihs; so also in Dan. and Swed. local names, holy places and temples are marked by a prefixed or suffixed vi-, e. g. Vi-borg, Odens-e (= Óðins-vé): heilagr is derived in a metaph. sense from heill, whole, and is consequently not so old as the primitive vé, veihs; so A. S. hâlag; Engl. holy; Hel. hêlag; Germ. heilig; Dan. hellig; Swed. helig]:

I. holy in heathen usage, helgar kindir, holy beings, Vsp. I; hár baðmr heilagr, 19, v. l.; heilög goð, holy gods; ginnheilög goð, Vsp.; heilakt land, Gm. 4; heilög (grind) fyrir helgum dyrum, 22; heilög vötn, 29, Hkv. 2. 1; heilög fjöll (hélug?), Fm. 26; helgu fulli, the holy toast of Odin, i. e. song, poetry, Edda (in a verse); af helgu skutli, from the holy table, Haustl. 4; þat vatn er svá heilakt, at …, Edda 11; brunnr mjök heilagr, 10: in local names, þat fjall kallaði hann Helga-fell, Holy-fell, Eb. 10; at þeir görði lönd sín helgari en aðrar jarðir, 20; ok kallar þá jörð nú eigi helgari en aðra, 24:—heilagir fiskar (mod. heilag-fiski), a halibut, Dan. helle-flynder, Bs. i. 365.

2. as a law term (and this is no doubt the original sense of the word), inviolable, one whose person is sacred, who cannot be slain with impunity, esp. within certain boundaries; hann (fjörbaugs-maðr, q. v.) skal heilagr vera at þeim heimilum ok í örskots-helgi við á alla vega, etc., Grág. i. 89; hann er heilagr á þeirri götu ok í örskots-helgi við þá götu, 132; hann verðr eigi heilagr ef eigi var sagt til heimilis hans at féráns-dómi, ok eigi verðr hann heilagr ef eigi gelzk fé þat er þar skyldi gjaldask, 133; hann er jamheilagr á götu er hann ferr til skips, 90, vide Þ. Þ. ch. 33 sqq.; falla óheilagr, to fall unholy, to be slain as an outlaw for whom no weregild was to be paid, Grág. and Sagas passim, cp. the interesting passages in Landn. 5. ch. 4, Sturl. 1. ch. 14; frið-heilagr, ‘peace-holy,’ protected, a term for birds and animals protected by law; úheilagr, outlawed, exlex: closely akin are the above phrases, in which heilagr is used as an epithet of places, h. land, fjöll, etc.

II. eccl. holy, Lat. sanctus, Bs. passim, N. T., hymns, sermons, etc.; Heilagr Audi, the Holy Ghost; helgir dagar, holy days; halda heilagt, vide halda; helgir dómar, holy relics; but helgi-dómr, holidom, sanctuarium; heilög orð, holy words; helgir siðir, holy rites; helgar bækr, holy books; helgar tíðir, horae canonicae; helgir menn, saints of the Roman church; Heilagir = Άγιοι, i. e. Christians, N. T.

2. of special feasts, Helga Vika, the Holy Week, the week after Whitsuntide, Dipl. iii. to; Nóttin Helga, the Holy Night, cp. Germ. Weihnachten; Helgi Þórs-dagr, Holy Thursday, Fms. ix.

(-ar, -ir), m.

1) lot;

bera (leggja) hluti í skaut, to throw the lots into a cloth (lap of a garment);

skera (marka) hluti, to mark the lots;

2) amukt, talisman (hlutr er horfinn or pússi þínum);

3) share, allotment, portion (hann fœrði Ølvi skip sin ok kallar þat vera hans hlut);

4) part (of a whole);

höggva í tvá hluti, to cut in two parts;

mestr hlutr liðs, the most part of the company;

meiri hlutr dómanda, the majority of the judges;

tveim hlutum dýrra, twice as dear;

5) participation;

eiga hlut í e-u or at e-u, to have part in, be concerned in (mér uggir, at hér muni eigi gæfumenn hlut í eiga);

þar er þú ættir hlut at, wherein thou wast concerned;

6) condition, position, lot;

eiga hlut e-s, to be in one’s place (position);

ef þú ættir minn hlut, if thou wert in my place;

láta hlut sinn, to be worsted;

sitja yfir hlut e-s, to oppress, weigh a person down;

leggja hlut sinn við e-t, to cast in one’s lot with, to espouse a cause;

hafa (fá) hærra, meira (lægra) hlut, to get the best (worst) of it;

7) thing;

allir hlutir, all things;

kynligr hlutr, a strange thing;

um alla hluti, in all things, in all respects.

* * *

m., the original form was diphthongal, hlautr, like the Gothic, as is borne out by the kindred and derivative words hlaut, hleyti, q. v.; the acc. was weakened into o, hlotr, Fms. xi. 128; and lastly into u, hlutr; old nom. pl. hlotar, Jómsv. S. l. c., but commonly hlutir; gen. sing. hlutar: [Goth. hlauts = κληρος, Mark xv. 24, Col. i. 12, Ephes. i. 11, Luke i. 9; A. S. and Hel. hlot; Engl. lot; Germ. loos; Dan. lod; Swed. lott; the Goth., Germ., and earliest Scandin. have a long vowel, and prob. also A. S. and O. H. G. (hlôt, not hlot); the Ormul. spells lott with a short vowel, as is the case also in Icel., Dan., Swed., and Engl.]

A. A lot; the ceremony of drawing lots was like that described in Homer; each party marked his lot (skera or marka hluti), which was then thrown into a sheet (lap of a garment, bera or leggja hluti í skaut), and a third person came and drew a lot out; (it was not thrown out by shaking.) This drawing of lots was originally a sacred ceremony; it was used in sacrifices (by way of augury, see below), in sharing booty or an inheritance; in law the order in which suits came on was decided by lot, in banquets the seats of honour were so assigned (e. g. who was to sit next to the daughter of the house), etc. Many words in the language refer to this old rite, and the ceremony is thus described: en hluti skyldi skera ok í skaut bera, Fms. vii. 140; kom þat ásamt með þeim at hluti skyldi bera í skaut, … skyldi því hvárir-tveggju una sem hlutr segði, vóru þá hlutir markaðir; þá mælti Norðbrikt til Gyrgis: ‘lát mik sjá hversu þú markar þinn hlut at vit markim eigi báðir einn veg;’ hann gerði svá; síðan markaði Norðbrikt sinn hlut, ok kastaði í skaut ok svá báðir þeir; síðan gékk sá maðr at er til (upp, v. l.) skyldi taka, ok tók upp annan hlutinn milli fingra sér …; síðan var at hugat þeim hlutinum ok kenndu þar allir mark Gyrgis, vi. 136, 137: hverr maðr er sök hefir með at fara í dóm, þá skal hlut bera í skaut, einn, þótt hann hafi fleiri sakar í dóm þann, hverr maðr skal merkja hlut sinn ok bera alla saman í skaut, ok skal maðr taka fjóra hluti senn upp, Grág. i. 37; bjóða til hlutfalla ok bera þar hluti í skaut, 74; menn báru þá hluti sína í skaut ok tók jarlinn upp; … svá sagði hlutr til, at Egill skyldi sitja hjá jarls-dóttur um kveldit, Eg. 247; en þá er tólfmenningr var skipaðr til at sitja ok settir hlutir til hverr næst skyldi sitja Ástríði, dóttur Vigfúss hersis, ok hlaut Eyjólfr ávalt at sitja hjá henni, Glúm. 331: nú ræða þeir um goðorðit ok verða eigi ásáttir, vildi hverr sinn hlut ( case) fram draga; þá leggja þeir hluti í skaut, ok kom jafnan upp hlutr Silfra, Fs. 68; þeir lögðu hluti á, ok hlaut Þrándr, Fær.

2. of sacrifice; vóru þá görvir hlutir af vísinda-mönnum ( soothsayers), ok feldr blótspánn til, en svá gékk fréttin, at …, Fas. i. 452; cp. hristu teina ok á hlaut sá, Hym. 1; and, þá kná Hænir hlautvið kjósa (= taka upp hluti), Vsp. l. c.; see also hlaut, hlauttein, p. 270.

II. the hlutir were talismans or little images, which people used to wear on their persons; síðan tekr jarl skálar ( scales) góðar … ok fylgðu tvau met ( weights), annat af gulli en annat af silfri; þar var á líkneskja manns, ok hétu þat hlutar (hlotar sem fornmönnum var títt at hafa, add. in v. l.), ok fylgði sú náttúra, at þá er jarl lagði þá í skálarnar, ok kvað á hvat hvárr skyldi merkja, ok ef sá kom upp ( turned up) er hann vildi, þá breylti sá í skálinni svá at varð glamm af. Jarl gaf Einari skálarnar ok varð hann glaðr við ok síðan kallaðr Einarr Skálarglam, Jómsv. S. (1824) 37, 38; hlutr er horfinn ór pússi þínum sá er Haraldr konungr gaf þér í Hafrsfirði, ok er hann nú kominn í holt þat er þú munt byggja, ok er á hlutnum markaðr Freyr af silfri, Fs. 19; ok vili Freyr þar láta sinn hlut niðr koma er hann vill sitt sæmdar-sæti setja, 22; cp. Landn., hann sendi Finna tvá í hamförum til Íslands eptir hlut sínum, 174; hann hefir líkneski Þórs í pungi sínum af tönn gört …; nú fannsk engi sá ‘hlutr’ í hans valdi, Fs. 97: the ‘gumna heillir’ or talismans, mentioned in Sdm., were prob. hlutir.

B. Metaph., without the actual drawing of lots:

I. a share, allotment, portion; skal þat þeirra er biskup lofar skilnað, hafa slíkan hlut fjár ( portion) við annat, Grág. i. 329: of booty, hann færði Ölvi skip sín ok kallar þat vera hlut hans, Nj. 46: of a finder’s share, heimtir hlut af sauðunum, Háv. 40; halda til hlutar, id.

β. esp. of a fisherman’s share of the catch, Band. 4, cp. Höfuðl. 1; a fishing boat has one or two hundred … í hlut, each of the crew (hásetar) taking his ‘hlutr,’ and besides this there was a færis-hlutr ( line share) or netja-hlutr ( net share), skips-hlutr (ship’s share), and lastly for-manns-hlutr (foreman’s share, he getting double); see the remarks on aflausn.

γ. a share, lot, portion, of inheritance, often in early Dan. law, where the daughter received a half, the brother a whole portion, sun til ful lot, oc dotær til half lot, Wald. Sjæll. Lov., p. 1;—whence in Dan. broder-lod, söster-lod, = a brother’s, sister’s portion; en komi jafnmikit fé á hlut hvers þeirra, Grág. (Kb.) i. 220: of duty, kom þat á hlut Andreas postula, 625. 64.

2. metaph. phrases; láta hlut sinn, to let go one’s share, be worsted, Fms. i. 74, Fb. ii. 62; þeirra h. brann við, got singed, Hkr. ii. 178; þinn hlutr má ekki verða betri en góðr, thy case cannot be better than good, is as good as it can be, Nj. 256; ella muntú finna á þínum hlut, thou shalt find it to thy cost, Ld. 98; þeirra h. varð æ minni ok minni, their lot grew ever worse and worse, Fms. x. 250; eigi skyldi hennar h. batna við þat, her case should not mend with that, Nj. 52; sitja yfir hlut e-s, to oppress, weigh a person down, Eg. 512, Nj. 89, Fb. iii. 450; mínka sinn hlut, to yield one’s lot ( right), 451; láta sinn (hlut) undir liggja, to let one’s lot be the nethermost, Bárð.; leggja hlut sinn við e-t, to throw in one’s lot with a thing, to espouse a cause, run a risk, Lv. 45 (twice), Fb. iii. 166, Sturl. i. 162 C; eigi mundi svá Sverrir gera, ef hann ætti várn hlut, S. would not do so if he had our lot, our cards in his hand, Fms. viii. 392; eigi mundir þú svá renna frá þínum manni, ef þú ættir minn hlut, xi. 72; hafa (fá) hærra (meira, lægra) hlut, to get the better ( less) share, to get the best ( worst) of it, to win or lose, Eb. 194, Fs. 32, 113, Nj. 90, 224, Fas. i. 252, Fms. vi. 412, viii. 284, Hkv. 2. 19; hafa allan hlut mála, Bs. i. 82; eiga hlut at e-u, to own a share in, take part ( interest) in, interfere ( meddle) in a thing, be concerned about, Eb. 124, Nj. 27, 101, 119, Fms. xi. 83; þar er þú ættir hlut at, wherein thou wast concerned, Nj. 54; nú mun eigi mega sitjanda hlut í eiga, to take a sitter’s part in it, i. e. not stir in the matter, 110; hér munu eigi gæfu-menn í hlut eiga, 179; hafa inn vesta hlut af, to behave meanly, Eg. 271.

II. a part, Lat. pars; enn efra hlut Hrunamanna-hrepps, Landn. 312: mestr h. liðs, the most part of the body, Eg. 275; meiri hlutr, búa, dómanda …, the majority of the neighbours, judges …, Nj. 237, Grág. i. 79; tíundi h. eyrir, a tenth part of an ounce, 357: byggja jörð til hlutar, to lease an estate in shares, N. G. L. i. 137: sjau hlutum ljósari, seven times brighter, Eluc. 44; tveim hlutum dýrra, twice as dear, Landn. 243; eins hlutar ( on the one hand) … annars hlutar ( on the other hand), 625. 172.

III. a case, thing, Lat. res; hvern hlut, everything, Nj. 53; á engum hlut, in nothing, Fms. ii. 27; í öllum hlutum, in everything, passim; allir hlutir, all things, Edda 147 (pref.); aðra hluti, other things, Fms. i. 213; alla hluti þá er …, all things whatsoever, Ld. 18; allir þeirra hlutir, all their things, Fms. x. 250; fjórir eru þeir hlutir ( cases) er menn ber í átt, Grág. i. 361; hverngi hlut ( reason) er maðr vill til þess færa, 179; fyrir tengda sakir ok annarra stórra hluta er hér hvarfla í milli, Nj. 147; undarlegr, kynlegr h., a strange thing, Ld. 200, Fms. x. 169; iðna slíka hluti, Grág. i. 149; eru þér stórir hlutir á höndum, Fms. vii. 30: a deed, fact, orðinn h., a bygone thing, Fr. fait accompli, Nj. 20; einn lítill h., a little thing, small matter, Fms. ix. 448.

β. with neg. adv. = Engl. naught; görðit hlut þiggja, Am. 94; ekki lyt (lyf MS.), Skv. 1. 9; engi hluta(r), noways, 656 C. 25.

(hrýð; hrauð, hruðum; hroðinn), v.

1) to unload (h. skip sín);

2) to strip, disable, esp. a ship in a sea-fight (hann hrauð öll víkingaskipin);

3) impers., hrýðr e-u, it clears away; mun hroðit myrkvanum, the fog will have cleared away; hrauð upp ór honum miklu vatni, he brought up much water;

4) refl., hrauðsk ór skikkju, she threw off her mantle.

* * *

pret. hrauð, pl. hruðu, part. hroðinn:—to strip, disable, esp. a ship in a sea-fight; hann hrauð öll víkinga-skipin, Fms. i. 27; var þá hroðit þat skip stafna á meðal, 178; þau skip er þeir sjálfir ynni ok hryði af Ólafi konungi, ii. 303; hruðu þeir öll Dana skip þau er þeir fengu haldit, 314; hrauð Magnús konungr þat skip ok síðan hvárt at öðru, vi. 78, 84; þeir hruðu sum skipin Birkibeina, viii. 290; léttu þeir feðgar eigi fyrr en hroðit var skipit, Eg. 122.

2. of ships, to unload; þeir hrjóða skip sín ok setja landfestar, Al. 13; ok er rétt at h. skip ok bera farm af þótt Drottins-dagr sé, af …, K. Þ. K. 82; skip skal eigi h. um helgi nema skips-háski sé, N. G. L. i. 142.

3. to be cleared; var þá enn hroðinn valrinn, the battle-field was cleared of the slain, Fms. v. 97; mun hroðit myrkvanum ( the fog has cleared away) þar sem þeir eru, Hkr. iii. 94.

II. impers. to belch or vomit forth, of steam, fire, expectoration, or the like; kongrinn hjó með Hneiti þá svo hrauð af eggjum báðum, so that both edges struck fire, Ór. 48; eldi hrauð ór hlunni, Lex. Poët.; kvað hann þat vera svelg ok hrauð stundum svá hátt upp ór sem fjall væri, Bret. 49 (1845); hrauð upp ór honum miklu vatni ( he brought up much water) er hann hafði drukkit, Mag. 76; hrauð í himin upp glóðum, Edda (in a verse); hrýðr um krapit, Finnb. 310

III. reflex. hrjóðask, to be cleared, stripped, Jd., Hkm., Lex. Poët.

* * *

(gen. pl. hræva), n.

1) dead body, carrion;

2) fragments (of a thing), scraps.

* * *

n., old dat. hrævi or hræfi, (spelt hreifi, Hkv. 2. 23), gen. pl. hræva (hræfa), Lex. Poët. passim: [Ulf. hraiv in hraiva-dubo = τρύγων, Luke ii. 24; A. S. hreaw; O. H. G. hreô]:—a dead body, carrion, Grág. ii. 88, Nj. 27, Bret. 68, Stj. 201, Sturl. i. 28, Fms. iv. 244: carrion, of a beast, x. 308, passim.

II. the wreck, fragments of a thing; Austmenn brutu þar skip sitt, ok görðu ór hrænum ( the wreck) skip þat er þeir kölluðu Trékylli, Landn. 157: scraps or chips of trees or timber, þá á hann at höggva til þess er hann þarf at bæta þat, ok láta eptir hræ, Grág. ii. 295; þá eigu þeir at taka við af fjöru manns, ok bæta farkost sinn, ok láta liggja eptir hræ, 356; en ef hann vill bæta bús-búhluti sína, þá á hann at hafa við til þess, hvárt sem hann vill ór skógi eðr ór fjöru, ok láta eptir liggja hræ, 339; cp. hráviði and hrár viðr. This sense still remains in the mod. hræið! hræið mitt, hræ-tetrið, poor wretch! poor fellow! as also in hró, n. a mere wreck, ruin, an old dilapidated thing; skips-hró, kistu-hró, etc.; and metaph. hróið, poor thing! hón hefir aldrei verið heima, hróið! það getr aldrei orðið maðr úr henni, hróinu, Piltr og Stúlka 26.

COMPDS: hræbarinn, hrædreyrugr, hrædýri, hræfasti, hræfugl, hrægífr, hrækló, hrækvikindi, hræköstr, hræljómi, hræljós, hrælog, Hræsvelgr, hrævadaunn, hrævagautr, hrævakuldi, hrævareldr, hrævarlykt, hræ-dögg, -lækr, -lögr, -pollr, -vín: weapons, hræ-frakki (see frakka, p. 169), -gagarr, -klungr, -leiptr, -linnr, -ljómi, -máni, -naðr, -seiðr, -síkr, -síldr, -skóð, -teinn: a shield, hræ-borð, -net: carrion crows, hræ-gammr, -geitungr, -skúfr, -skærr, Lex. Poët.

* * *

(gen. hafnar, pl. hafnir), f.

1) haven, harbour;

2) fœtus (á þann hátt sem h. vex með konu);

3) coat, cloak, = yfirhöfn (hann tók af sér höfnina ok sveipaði um konunginn);

4) tenure of land (jarðar h.);

5) crew, = skipshöfn.

* * *

f., also spelt hömn, gen. hafnar; [hafa]:

1. a holding, possession, esp. tenure of land; þá skal þeim dæma eingis-höfnina er heimild kemr til, Grág. (Kb.) ii. 86; jarðar h., tenure of land; at jarðar-höfn ok at fjár-megni, N. G. L. ii. 38; nú skal görðum skipta eptir jarðar-höfn ok öllum áverka, 122; hafnar-vitni, testimony as to tenure of land, opp. to óðals-vitni, N. G. L. i. 246, 247: the allit. phrase, hönd ok höfn, hand and having, absolute power; nema þeim sem hann leggr hendr ok höfn sem hann vill, cp. Dan. ‘skalte og valte med,’ Bs. i. 706, v. l.,—no emend. seems necessary.

2. a foetus; lýstr maðr kviðuga konu, svá at höfn sú deyr, er hón ferr með ok skilsk hón við höfnina, Stj. 302; taka við höfn, Lat. concipere, Flóv., Bs. ii. 173, Hom. (St.): the time of pregnancy, á enum níunda mánaði hafnarinnar, 686 B. 14.

3. pasture; sauða-höfn í Múla-fjall, Vm. 64; nauta tröð ok hömn, N. G. L. i. 379, D. N. ii. 146, iii. 120.

4. a coat, cp. Lat. habitus, esp. = a cloak; hann tók af sér höfnina ok sveipaði um konunginn, Fms. ix. 25; yfir-h., a cloak, cp. Ísl. ii. 245 (in a verse): a kind of stuff; hence hafnar-feldr, m., hafnar-vaðmál, n., hafnar-váð, f. denoting a plain stuff, as it was sold in trade; Grág. i. 504, Nj. 7, D. N. i. 134, ii. 6, iii. 8, 451, Vm. 103, 117, Pm. 57.

5. skips-höfn, a ship’s crew; munns-höfn, ‘mouth-habit,’ language.

B. [Engl. and Dutch haven; Germ. hafen; Dan. havn; Swed. hamn]:—a haven, harbour, Fms. xi. 74, Eg. 79, Hkr. iii. 248, Grág., etc.: eccl., sælu-höfn, lífs-h., passim: sometimes spelt hafn, Ísl. ii. 398: as also in local names, Höfn, Landn.: Hafnar-menn, m. pl., Sturl. ii. 91; Kaupmanna-höfn, Copenhagen; Hraun-höfn, Eb., etc.

COMPDS: hafnaraustr, hafnarbúi, hafnardyrr, hafnarkross, hafnarlykill, hafnarmark, hafnarrán, hafnartollr, hafnarvágr.

* * *

(að), v.

1) to cast, throw, with dat. (Egill kastaði þegar niðr horninu);

kasta akkerum, to cast anchor;

kasta verplum, teningum, to throw with dice;

kasta orðum á e-n, to address one;

refl., kastast orðum á, to exchange words;

kasta kalls-yrðum at e-m, to throw taunts at one;

kasta eign sinni á e-t, to seize upon, take possession of;

kasta á sik sótt, to feign illness;

2) to cast off (er H. heyrði þetta, kastaði hann skikkjunni);

kasta trú, to cast off one’s faith;

3) impers., e-u kastar, is thrown, flung;

tóku þeir gneista þá, er kastat hafði ór Múspellsheimi, they took the sparks that had been cast out from M.;

skipinu hafði kastat, had capsized;

henni var kastat skinni at beini, the skin was, as it were, thrown over her bones (from leanness);

4) with ‘um’;

kasta um hesti, to turn, wheel, a horse right round;

kasta um sínum hug, to alter one’s (own) disposition; absol. to turn round, wheel about.

* * *

að, [a Scandin. word; Dan.-Swed. kaste, not found in Saxon and Germ., so that Engl. cast must be of Dan. origin]:—to cast, throw, with dat. of the thing ( to throw with a thing), but also absol.; Egill kastaði þegar niðr horninu, E. flung the horn away, Eg. 215; smala-maðr kastar höfðinu niðr, Nj. 71; en er skjöldr Atla var únýttr, þá kastaði hann honum, Eg. 507; hann kastar aptr öllu ok vill ekki þiggja, Man.; kasta brynju, Hkv. 2. 42; kasta akkerum, to cast anchor, Eg. 128; k. farmi, to throw the cargo overboard, 656 C. 21, Sks. 231 B; kasta verplum, to cast with the dice, Grág. ii. 198; Suðrmenn tveir köstuðu um silfr ( gambled); Magn. 528; hana kastaði, ok kómu upp tvau sex, Ó. H. 90: to throw, toss, ef griðungr kastar manni, Grág. ii. 122; k. e-m inn, to cast into prison, Fms. ix. 245.

II. with prepp.; kasta um hesti, to turn a horse at full gallop; ven þú hest þinn góðan um at kasta á hlaupanda skrefi, Sks. 374; Jóns-synir köstuðu um hestum sínum, Sturl. ii. 75: metaph., biskupi þótti hann hafa kastað sér um til mótstöðu-manna kirkjunnar, that he had turned round to the enemies of the church, Bs. i. 722; k. um hug sínum, to change one’s mind, Stj. 285: k. til e-s, to cast at one, pelt one, Grág. ii. 7: ef hvarrgi kastar fyrir annan, lay snares for another, Gþl. 426.

III. to cast off; kasta trú, to cast off one’s faith, be a renegade, Nj. 166, 272; kasta Kristni, to apostatize, Fms. i. 108, vii. 151.

IV. phrases, kasta orðum á e-n, to address one, Ölk. 37; k. kallz-yrðum at e-m, to throw taunts at one, Fms. vi. 194, Fb. i. 214 (at-kast); kasta reiði á e-n, Fms. vii. 228; k. á sik sótt, to feign illness, Nj. 14: k. fram kviðlingi, vísu, stöku, to extemporise, cast abroad, a ditty, Fms. ii. 207; kasta sinni eign á e-t, to seize upon: k. niðr, to cast down, Eg. 730: k. e-u til, to insinuate, Fb. ii. 148; k. móti e-m, to cast in one’s teeth, Stj. 173: kasta upp, to forward, bring forth, Nj. 88.

V. impers., of being cast, thrown, flung, esp. by wind, waves, etc.; varð svá mikill eldsgangrinn, at logbröndunum kastaði upp í borgina, Fms. x. 29; er hann frétti at skipinu hafði kastað, capsized, Bs. i. 389; þær síur ok gneista, er kastað hafði ór Múspells-heimi, Edda 5; köldum draug kastar upp á búnka, Skald H. 4. 19; kastaði þú fram seglinu á akkeris-fleininn, Fms. ix. 387; menn dasask, skips-farmi kastar, Sks. 231; enda kasti hvölum eða viði yfir malar-kamb, Grág. ii. 354; þat fé er kastar á land, 388; þá kastar þegar vindi á eptir þeim, it blew up to a breeze, Bs. i. 461; nú kastar á vindi innan eptir firðinum, Fms. ii. 72; henni var kastað skinni at beini, the skin was as it were thrown over her bones, of leanness, Bárð. 176.

VI. reflex. or recipr., kastask í móti, to cast against one another, Gþl. 426; kastask orðum á, to exchange words, Eg. 547, Þorst. St. 52.

2. pass. to be thrown, Fms. ix. 245, x. 49.

(-dda, -ddr), v.

1) to lead, conduct (Ólafr konungr leiddi Kjartan til skips); leiða upp skip, to drag a ship ashore;

2) fig., leiða augum (sjónum), to behold; leiða hugum, to consider; leiða huga at e-u, to mark, note; leiða spurningum at um e-t, to inquire; leiða getum um e-t, to guess at a thing; leiða ástum, to love; leiða af e-u, to result from;

3) gramm. to pronounce (því at hann leiddi eigi svá sem tíðast er);

4) to bury, lead to the grave (Steinarr leiddi hann uppi í holtum).

(-dda, -ddr), v.

1) leiða e-m e-t, to make a person loathe or avoid a thing;

2) refl., leiðast e-t (acc.), to loathe, get tired of (leiðist manngi gott, ef getr); impers., e-m leiðist, one feels discontented (man honum leiðast, ef deildr er verðrinn); mér leiðist e-t, I am tired of (leiðist mönnum opt á at heyra).

* * *

u, f. irksomeness, Sks. 325.

* * *

(að), v.

1) to seek, search, with gen. (heraðsmenn leituðu hennar ok fundu hana eigi);

leita e-m e-s, to seek (try to get) a thing for one (leita e-m kvánfangs);

leita sér lífs, to seek to save one’s life;

2) to seek for help (vil ek, at þú leitir aldri annarra en mín, ef þú þarft nökkurs við);

leita ráða, to seek for advice;

3) to act (proceed) towards one;

ef yðar er illa leitat, if you are challenged;

4) to try to go, proceed on a journey;

leita braut ór landi, to go abroad;

leita á fund e-s, to visit a person;

5) to seek, try, with infin. (þá leitaði Kálfr at flytja brœðr sína ofan til skips);

6) with preps.:

leita at e-m, to seek for a person, = leita e-s (var þá leitat at lækninum);

leita at um e-t = leita eptir um e-t;

leita á e-n, to attack or assail one, to blame or reprehend one;

leita á, to try, make an attempt to get a thing (hvar skulu vit á leita?);

leita á um kvánfang, to look for a wife;

leita eptir e-u, to seek for;

leita eptir máli, to follow a case, take it up;

leita eptir um e-t, to inquire into;

leita eptir við e-n, to inquire of a person;

leita fyrir sér, to save oneself by flight (leggjum á flótta, verðr nú hverr at leita fyrir sér);

leita e-s í, to try, make an attempt (var þá margs í leitat);

leita til e-s, to seek for, = leita e-s (aldri leitaði hann til griða né undankomu);

leita um e-t = leita at um e-t, to examine (var þá leitat um sár manna);

to try to get or effect (leita um sættir);

leita e-s við e-n, to apply to one for a thing (leita ráða við e-n);

leita við e-t, to try;

leita við för, to try to get away;

leita við at gøra e-t, to try to do a thing (hann vildi við leita at mæla);

7) refl., leitast um, to make a search, examine (leituðust þeir þá um ok fundu hurð í gólfinu).

* * *

að, prop. a causal from líta, [Ulf. wlaiton = περιβλέπεσθαι; North. E. to lait; Dan. lede]:—to seek, search, with gen. leita e-s, or with prep. leita at e-u, or absol., héraðsmenn leituðu hennar ok fundu hana eigi, Nj. 14; leita lands, Fms. ii. 214; Hængr sigldi í haf ok leitaði Íslands, Eg. 99, Landn. 27, 32, Fms. i. 27, 71; leita e-m kvánfangs, Eg. 22, passim: metaph., ef yðar er ílla leitað, if you are challenged, rudely treated, Nj. 139; þótt hans væri eigi vel leitað, Fb. ii. 73:—hón leitaði í eina hirzlu, Fms. iv. 37; leituðu þeir um skóginn allan, i. 72; Njáll leitaði Höskuldi um manna-forráð, Nj. 149: leita at e-m, to seek for, Fms. ix. 218; ok leiti þér at honum Höskuldi, Nj. 171, passim in mod. usage: leita eptir e-m, id., Fms. i. 69: the phrase, leita sér staðar, to go on one’s business, cacare, Hm. 113, Fær. 197.

II. metaph. to seek for help; vil ek at þú leitir aldri annarra en mín ef þú þarft nokkurs við, Nj. 74; leita sér heilla, Landn. 33; leita lækninga, to seek for healing, to call in a physician, Johan. 26; leita ráða, to seek for advice, Nj. 75.

2. to enquire, examine, Sks. 638, Hom. 65.

3. with prepp.; leita á e-n, to offend in word or deed, be aggressive, Nj. 16, Ó. H. 222, (á-leitinn); leita á við e-n, to contest, call in question, Grág. i. 36; leita á um e-t, to try, attempt; hvar skulu vér á leita? Nj. 3; en þat ræð ek, at þú leitir eigi optarr á hreysti mína, that thou dost not again question my valour, Orkn. 402: leita eptir e-u, to ‘lait after,’ seek for, passim; leita eptir máli, to follow a case, take it up, Nj. 75; leita eptir við e-n, to entreat a person, Fbr. 117; leita eptir um e-t, to enquire into, Eg. 536: leita upp, to seek out, Germ. anfsuchen, Fms. x. 71:—leita við, to try, endeavour, Nj. 21, Sturl. i. 17, Rb. 382, Eg. 606, Jb. 382; leita við för, to try to get away, Grág. i. 91: leita til e-s, to try for, Fb. ii. 309.

III. in a local sense, to try to go, make ready to go, proceed on a journey; ef Eirekr konungr leitaði vestan um haf með her sinn, Fms. i. 26; hann kvaðsk aptr mundu leita til vina sinnu, ii. 214; ef hann leitaði aptr í land, v. 32; leita braut ór landi, to go abroad, Ó. H. 130; leita á fund e-s, to visit a person, Eg.; haltú vörð á, ef hann leitar ( tries to escape) út um munninn, Fms. vi. 351: leita undan, to go back, fly, Stj. 479.

IV. reflex. to seek; leitask um, to explore; þá leituðusk þeir um hvar líkast var út at komask, Eg. 233; leituðusk þeir þá um ok fundu hurð í gólfinu, 234, Stj. 479: leitask fyrir, id., H. E. i. 245, Sks. 706: leitast við, to attempt, mod. = leita við. The reflexive is more freq. in mod. than in old usage.

n. the midship, waist of a ship, Fms. i. 158, xi. 102; miðskips ár, N. G. L. i. 59; cp. Engl. midshipman.

n. travelling provisions.

* * *

n., mod. nesti, n. [A. S. nest; Dan. niste]:—viands, provisions, Lat. viaticum; hann batt nest þeirra allt í einn bagga ok lagði á bak sér, Edda 29; ok vóru á öðrum vistir þeirra bræðra ok ætlaðar þeim til nests, Ísl. ii. 342; skal hann bera, ef hann vill, nest sitt til skips, N. G. L. i. 143; veg-nest, viaticum, Hm. 11; far-nest, q. v.: allit., með nesti og nýja skó, furnished with ‘nest’ and new shoes. nestis-lauss, adj. without nest.

a. passable on horseback, ridable (var þar reitt at fjörum).

* * *

adj. [ríða], passable on horseback, of a ford, river; var þar reitt at fjörum en eigi at flóðum, Sturl. iii. 33, v. l.; ó-reiðr, impassable on horseback; görði ána úreiða, Bs. 1. 138; hón var óreið, 54, Nj. 63: of weather, fit for travelling, það er ekki reitt veðr; óreitt fyrir stormi, etc.

adj. ready, clear; allr herr gékk reiðr (thus, not = vreiðr) at Rögnis skeiði, all the host went ‘ready,’ straight towards the sea, Bragi; kömr hann eigi til skips áðr en reiðr (sic) sé rudd, before the ship is made ready for sea (?), N. G. L. i. 335: the word is rare in old writers; mod., hafa e-ð á reiðum höndum, to have ready at hand.

n. a rudder (?); bera má maðr ok öll þilju-föt, ræði skips ok ræðri allt at úsekju, N. G. L. ii. 17, 36.;, v. l.