Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

sideratio

  • 1 sideratio

    sīdĕrātĭo, ōnis, f. [sideror].
    * I.
    A grouping or configuration of stars, a constellation, Firm. Math. 4, 13 fin.
    II.
    A disease produced by a constellation, a blast, sideration; of plants, a blast, a blight, Plin. 17, 24, 37, § 222 sq.;

    of animals,

    a numbness, palsy, Macr. Emp. 20 med.; Scrib. Larg. 101 med.

    Lewis & Short latin dictionary > sideratio

  • 2 сидерация

    [франц. sideration, от лат. sideratio — созвездие]
    агротехнический прием повышения урожайности с.-х. культур, который заключается в запахивании в почву зеленой массы ранее посеянных для этого растений (сидератов). Для С. высевают растения-сидераты (в основном бобовые культуры — люпин, сераделлу, донник, лядвенец, чину, клевер, вику, кроталярию и др.), которые обычно запахивают на том же участке, где они выращены, реже — скашивают и используют для удобрения других полей или приготовления компоста. Применение зеленого удобрения улучшает физические и физико-химические свойства почвы (снижается кислотность, увеличивается буферность, емкость поглощения, влагоемкость и т.п.), повышает активность полезной микрофлоры, пахотный слой обогащает органическим веществом, а после минерализации растительной массы в нем накапливается азот, ассимилированный клубеньковыми бактериями, а также другие элементы питания, извлекаемые корнями сидератов из глубоких почвенных горизонтов. Это способствует повышению плодородия почв, особенно малогумусных песчаных и супесчаных, и урожайности. Эффективность зеленого удобрения примерно такая же, как и навоза. Термин "С." предложен Ж. Вилем в конце XIX в.

    Толковый биотехнологический словарь. Русско-английский. > сидерация

  • 3 adflo

    af-flo (better adf-), āvi, ātum, 1, v. a. and n.
    I.
    Lit., to blow or breathe on; constr. with acc. or dat.—Of the air:

    udam (fabam) ventus adflavit,

    Plin. 18, 17, 44, § 155:

    adflantur vineta noto,

    Stat. S. 5, 1, 146:

    crinem sparsum cervicibus adflare,

    Ov. M. 1, 542:

    adflatus aurā,

    Suet. Tib. 72. —Also of other things which exert an influence upon bodies, like a current of air; e. g. fire, light, vapor, etc.: et calidum membris adflare vaporem, and breathe a glow (lit. a warm vapor) upon our limbs, Lucr. 5, 508:

    veiut illis Canidia adflāsset,

    Hor. S. 2, 8, 95:

    nos ubi primus equis oriens adflavit anhelis,

    Verg. G. 1, 250; cf. id. A. 5, 739:

    ignibus (fulminum) adflari,

    Ov. Tr. 1, 9, 22:

    adflati incendio,

    touched, scorched, Liv. 30, 6:

    flammā ex Aetnā monte,

    id. Fragm. Serv. ad Verg. G. 1, 472.—So, adflari sidere = siderari, to be seized with torpor or paralysis (v. sideror and sideratio), Plin. 2, 41, 41, § 108:

    odores, qui adflarentur e floribus,

    were wafted, exhaled, Cic. Sen. 17; Prop. 3, 27, 17.—
    II.
    Trop., to blow or breathe to or on.
    A.
    As v. act., to bear or bring to; constr. alicui aliquid:

    sperat sibi auram posse aliquam adflari voluntatis,

    Cic. Verr. 2, 1, 13:

    rumoris nescio quid adflaverat, frequentiam non fuisse,

    id. Att. 16, 5: alicui aliquid mali faucibus adflare, Auct. ad Her. 4, 49.—So poet.: adflare alicui honores, to breathe beauty upon one, i. e. to impart to, Verg. A. 1, 591:

    indomitis gregibus Venus adflat amores,

    Tib. 2, 4, 57.—
    B.
    As v. neutr., to be favorable to, to be friendly or propitious to:

    Felix, cui placidus leniter adflat Amor,

    Tib. 2, 1, 80.

    Lewis & Short latin dictionary > adflo

  • 4 afflo

    af-flo (better adf-), āvi, ātum, 1, v. a. and n.
    I.
    Lit., to blow or breathe on; constr. with acc. or dat.—Of the air:

    udam (fabam) ventus adflavit,

    Plin. 18, 17, 44, § 155:

    adflantur vineta noto,

    Stat. S. 5, 1, 146:

    crinem sparsum cervicibus adflare,

    Ov. M. 1, 542:

    adflatus aurā,

    Suet. Tib. 72. —Also of other things which exert an influence upon bodies, like a current of air; e. g. fire, light, vapor, etc.: et calidum membris adflare vaporem, and breathe a glow (lit. a warm vapor) upon our limbs, Lucr. 5, 508:

    veiut illis Canidia adflāsset,

    Hor. S. 2, 8, 95:

    nos ubi primus equis oriens adflavit anhelis,

    Verg. G. 1, 250; cf. id. A. 5, 739:

    ignibus (fulminum) adflari,

    Ov. Tr. 1, 9, 22:

    adflati incendio,

    touched, scorched, Liv. 30, 6:

    flammā ex Aetnā monte,

    id. Fragm. Serv. ad Verg. G. 1, 472.—So, adflari sidere = siderari, to be seized with torpor or paralysis (v. sideror and sideratio), Plin. 2, 41, 41, § 108:

    odores, qui adflarentur e floribus,

    were wafted, exhaled, Cic. Sen. 17; Prop. 3, 27, 17.—
    II.
    Trop., to blow or breathe to or on.
    A.
    As v. act., to bear or bring to; constr. alicui aliquid:

    sperat sibi auram posse aliquam adflari voluntatis,

    Cic. Verr. 2, 1, 13:

    rumoris nescio quid adflaverat, frequentiam non fuisse,

    id. Att. 16, 5: alicui aliquid mali faucibus adflare, Auct. ad Her. 4, 49.—So poet.: adflare alicui honores, to breathe beauty upon one, i. e. to impart to, Verg. A. 1, 591:

    indomitis gregibus Venus adflat amores,

    Tib. 2, 4, 57.—
    B.
    As v. neutr., to be favorable to, to be friendly or propitious to:

    Felix, cui placidus leniter adflat Amor,

    Tib. 2, 1, 80.

    Lewis & Short latin dictionary > afflo

  • 5 sideraticius

    sīdĕrātīcĭus or - tĭus, a, um, adj. [sideratio], planet-struck, blasted, palsied (late Lat.):

    jumenta,

    Veg. 5, 34; cf. sideror.

    Lewis & Short latin dictionary > sideraticius

  • 6 sideratitius

    sīdĕrātīcĭus or - tĭus, a, um, adj. [sideratio], planet-struck, blasted, palsied (late Lat.):

    jumenta,

    Veg. 5, 34; cf. sideror.

    Lewis & Short latin dictionary > sideratitius

  • 7 sidus

    sīdus, ĕris, n. [cf. Sanscr. svid, to sweat, melt; Gr. sidêros (molten) iron; Lat. sudo].
    I.
    Stars united in a figure, a group of stars, a constellation (and hence mostly plur.;

    only so ap. Cic., Cæs., and Quint.): sunt stellae quidem singulares, ut erraticae quinque et ceterae, quae non admixtae aliis solae feruntur: sidera vero, quae in aliquod signum stellarum plurium compositione formantur, ut Aries, Taurus, Andromeda, Perseus, vel Corona et quaecumque variarum genera formarum in caelum recepta creduntur. Sic et apud Graecos aster et astron diversa significant et aster stella una est, astron signum stellis coactum, quod nos sidus vocamus,

    Macr. Somn. Scip. 1, 14 med.
    (α).
    Plur.:

    illi sempiterni ignes, quae sidera et stellas vocatis,

    Cic. Rep. 6, 15, 15:

    signis sideribusque caelestibus,

    id. N. D. 1, 13, 35:

    circuitus solis et lunae reliquorumque siderum,

    id. ib. 2, 62, 155; cf.:

    solem lunamque praecipua siderum,

    Quint. 2, 16, 6; and:

    in sole sidera ipsa desinunt cerni,

    id. 8, 5, 29:

    siderum regina bicornis Luna,

    Hor. C. S. 35:

    Arcturi sidera,

    Verg. G. 1, 204:

    solis, i. e. sol,

    Ov. M. 14, 172:

    sidera, quae vocantur errantia,

    Cic. Div. 2, 42, 89; so,

    errantia,

    Plin. 2, 8, 6, § 32:

    siderum motus,

    Cic. Rep. 3, 2, 3; id. Lael. 23, 88:

    sidera viderit innumerabilia,

    id. Tusc. 5, 24, 69; id. Fin. 2, 31, 102; id. N. D. 2, 15, 39 et saep.; * Caes. B. G. 6, 14 fin.; Quint. 1, 4, 4; 2, 17, 38; 12, 11, 10 al.; Lucr. 1, 231; 1, 788; 1, 1065:

    candida,

    id. 5, 1210:

    alta,

    Verg. A. 3, 619:

    surgentia,

    id. ib. 6, 850:

    radiantia,

    Ov. M. 7, 325:

    turbata,

    Stat. Th. 12, 406 al.:

    lucida,

    Hor. C. 1, 3, 2; 3, 1, 32; id. Epod. 3, 15; 5, 45; 17, 5.—
    (β).
    Sing., a heavenly body, a star; and collect., a group of stars, a constellation:

    clarum Tyndaridae sidus,

    Hor. C. 4, 8, 31:

    fervidum,

    Sirius, id. Epod. 1, 27;

    nivosum sidus Pleiadum,

    Stat. S. 1, 1, 95:

    insana Caprae sidera,

    Hor. C. 3, 7, 6:

    Baccho placuisse coronam, Ex Ariadnaeo sidere nosse potes,

    Ov. F. 5, 346;

    so of the constellation Arcturus,

    Plin. 18, 31, 74, § 311 (for which, in the plur.:

    Arcturi sidera,

    Verg. G. 1, 204); of Capella, Ov. M. 3, 594; of the Vergiliae, Liv. 21, 35, 6; Curt. 5, 6, 12; of Saturn, Plin. 2, 8, 6, § 32 sq.; Juv. 6, 569; of Venus, Plin. 2, 8, 6, § 36; Luc. 1, 661; of the Moon:

    sidus lunae,

    Plin. 2, 9, 6, § 41; of the Sun:

    calidi sideris aestu,

    Tib. 2, 1, 47:

    aetherium,

    Ov. M. 1, 424; Plin. 7, 60, 60, § 212:

    solstitiale,

    Just. 13, 7 fin.; cf.: sidus utrumque, for the rising and setting sun, Petr. poët. 119, 2; and also for the sun and moon, Plin. 2, 13, 10, §§ 56 and 57.— Poet., collect.:

    nec sidus fefellit,

    i. e. through ignorance, Verg. A. 7, 215.—
    II.
    Transf. (mostly poet. and in post-Aug. prose).
    A.
    The sky, the heavens, = caelum. (Juppiter) terram, mare, sidera movit, Ov. M. 1, 180: (Hercules) flammis ad sidera missus, Juv.11,63; cf.:

    abrupto sidere nimbus It,

    Verg. A. 12, 451:

    sidera observare,

    Curt. 7, 4, 28.—
    2.
    Like caelum, to denote a very great height:

    Pyramidum sumptus ad sidera ducti,

    Prop. 3, 2 (4, 1), 17:

    evertunt actas ad sidera pinus,

    Verg. A. 11, 136; cf. Juv. 11, 63:

    ad sidera Erigitur,

    Verg. A. 9, 239:

    aves, quas naturalis levitas ageret ad sidera,

    Curt. 4, 5, 3:

    domus quae vertice sidera pulsat,

    Mart. 8, 36, 11; 9, 62, 10; Verg. G. 2, 427; id. A. 3, 243; id. E. 5, 62 al.—
    b.
    Trop. (also like caelum), as the summit or height of fame, fortune, success, etc.:

    quodsi me lyricis vatibus inseris, Sublimi feriam sidera vertice,

    Hor. C. 1, 1, 36:

    vertice sidera tangere,

    Ov. M. 7, 61; cf.:

    tuum nomen... Cantantes sublime ferent ad sidera cygni,

    Verg. E. 9, 29:

    usque ad sidera notus,

    id. ib. 5, 43: contingere sidera plantis, to walk upon the stars (like the gods) (of one exceedingly fortunate), Prop. 1, 8, 43 (1, 8 b, 17); cf.:

    celerique fugā sub sidera lapsae,

    Verg. A. 3, 243.—
    B.
    For night:

    exactis sideribus,

    Prop. 1, 3, 38:

    sidera producere ludo,

    Stat. Th. 8, 219; cf.:

    sideribus dubiis,

    at dawn, Juv. 5, 22.—
    C.
    A star, as a comparison for any thing bright, brilliant, shining, beautiful, etc. (syn.:

    stella, astrum): oculi, geminae, sidera nostra, faces,

    Prop. 2, 3, 14;

    so of the eyes,

    Ov. Am. 2, 16, 44; 3, 3, 9; id. M. 1, 499:

    sidere pulchrior Ille,

    Hor. C. 3, 9, 21; cf. id. ib. 1, 12, 47;

    of form, beauty,

    Stat. S. 3, 4, 26; Val. Fl. 5, 468.—
    2.
    Concr., ornament, pride, glory:

    o sidus Fabiae, Maxime, gentis ades,

    Ov. P. 3, 3, 2; cf. id. ib. 4, 6, 9;

    Col. poët, 10, 96: puerum egregiae praeclarum sidere formae,

    Stat. S. 3, 4, 26:

    Macedoniae columen ac sidus,

    Curt. 9, 6, 8.—As a term of endearment, my star, Suet. Calig. 13 fin.; Hor. Epod. 17, 41.—
    D.
    Season of the year:

    quo sidere terram Vertere Conveniat,

    Verg. G. 1, 1; cf.:

    hiberno moliris sidere classem?

    id. A. 4, 309:

    sidere aequinoctii quo maxime tumescit Oceanus,

    Tac. A. 1, 70; cf.:

    brumale sidus,

    Ov. P. 2, 4, 25:

    sidere flagrante brumali,

    Amm. 27, 12, 12.—
    2.
    Climate, weather, etc.:

    ut patrios fontes patriumque sidus ferre consuevisti,

    Plin. Pan. 15, 3; so,

    sub nostro sidere,

    Juv. 12, 103:

    tot inhospita saxa Sideraque emensae,

    i.e. regions, Verg. A. 5, 628:

    grave sidus et imbrem vitare,

    tempest, storm, Ov. M. 5, 281:

    triste Minervae (raised by Minerva),

    Verg. A. 11, 260.—Colloquially, with confectus: intellegitur sidus confectum, i. e. that the weather ( occasioned by a constellation) is ended, Plin. 16, 23, 36, § 87; 18, 25, 57, § 207:

    fertur in abruptum casu, non sidere, puppis,

    Claud. in Eutr. 2, 424.—
    E.
    With allusion to the influence which the ancients believed the constellations to have upon the health or the destiny of men, star, destiny, etc.:

    pestifero sidere icti,

    Liv. 8, 9, 12: sidere afflari, to be blasted or palsied by a constellation, to be planet-struck or sunstruck, astroboleisthai, Plin. 2, 41, 41, § 108; Petr. 2, 7; cf.:

    sidere percussa lingua,

    Mart. 11, 85, 1:

    subito fias ut sidere mutus,

    id. 7, 92, 9;

    v. sideror and sideratio: sidera natalicia,

    Cic. Div. 2, 43, 91; cf.:

    o sidere dextro Edite,

    Stat. S. 3, 4, 63:

    adveniet fausto cum sidere conjux,

    Cat. 64, 330:

    vivere duro sidere,

    Prop. 1, 6, 36:

    grave sidus,

    Ov. Tr. 5, 10, 45 Jahn:

    per alias civitates ut sidus salutare susciperetur,

    as arbiter of their destiny, Amm. 21, 10, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > sidus

См. также в других словарях:

  • sidération — [ siderasjɔ̃ ] n. f. • 1754; en astrol. 1560; de sidérer ♦ Méd. Anéantissement soudain des fonctions vitales, avec état de mort apparente, sous l effet d un choc émotionnel intense. ● sidération nom féminin (latin sideratio, action funeste des… …   Encyclopédie Universelle

  • sideraţie — SIDERÁŢIE, sideraţii, s.f. 1. (Rar) Pretinsă influenţă atribuită aştrilor asupra vieţii sau sănătăţii unei persoane. 2. Scădere bruscă a forţelor vitale. ♦ Şoc nervos rezultat dintr o variaţie bruscă a potenţialului electric. – Din fr. sidération …   Dicționar Român

  • Sideration — Sid er*a tion, n. [L. sideratio.] The state of being siderated, or planet struck; esp., blast in plants; also, a sudden and apparently causeless stroke of disease, as in apoplexy or paralysis. [Obs.] Ray. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Blitz — Blitz, 1) feurige Lufterscheinung bei einem Gewitter. Die Alten glaubten (nach Aristoteles), daß der B. eine Entzündung brennbarer Dünste in der Luft sei; nach der Erfindung des Schießpulvers nahm man Entzündung von salpeterigem Salz u. Schwefel… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Сидерация — (лат. sideratio) запахивание в почву зеленой массы растений для ее обогащения органическими веществами, особенно азотсодержащими. Сидератами являются заранее высеянные кормовые растения люпин, донник и другие, преимущественно бобовые травы.… …   Экологический словарь

  • sideración — ► sustantivo femenino SIQUIATRÍA Cese brusco y total de las reacciones emocionales y motoras, bajo el efecto de un shock mental muy fuerte. * * * sideración (del lat. «sideratĭo, ōnis») f. Med. Estado de abolición total y súbita de la actividad… …   Enciclopedia Universal

  • αμειψισπορά — Στη γεωργία ονομάζεται α. η εναλλαγή στο ίδιο τμήμα εδάφους και για έναν καθορισμένο αριθμό ετών (κύκλος δύο και πλέον ετών) διαφόρων ποωδών καλλιεργειών, κατά μια ορισμένη τάξη, μέχρι την επαναφορά της αρχικής καλλιέργειας (συνεχής κυκλική α.).… …   Dictionary of Greek

  • сидерација — (лат. sideratio) 1. положба на ѕвездите 2. мед. а) целосно изумирање на еден дел од телото; 6) топлотен удар, сончаница 3. преорување на растителната маса на специјално одгледувани посеви за да се наѓубри земјиштето, т. е. да се збогати со азот и …   Macedonian dictionary

  • ՃԱՅՐՈՏՈՒԹԻՒՆ — ( ) NBH 2 0169 Chronological Sequence: 5c, 6c գ. Բլշակնութիւն. բթութիւն. բժժանք աչաց. մանաւանդ իբր ջերոտութիւն. տոչորումն ʼի ցաւոց. այրուց. ախտ կիզանօղ. σφακελισμός sideratio, membrorum mortificatio per inflammationem. *Հարի զքեզ դալնկամբ, եւ… …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • apoplexy — (n.) late 14c., sudden fit of paralysis and dizziness, from O.Fr. apoplexie or directly from L.L. apoplexia, from Gk. apoplexia, from apoplessein to strike down and incapacitate, from apo off (see APO (Cf. apo )), in this case probably an… …   Etymology dictionary

  • sideração — s. f. 1.  [Antigo] Suposta influência de um astro na vida ou na saúde de alguém. 2. Ato ou efeito de siderar. 3. Fulminação. 4. Ação do raio ou faísca elétrica. 5.  [Medicina] Estado de aniquilamento súbito causado pelas doenças que, como a… …   Dicionário da Língua Portuguesa

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»