Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

serpentes

  • 41 immitia

    immītis ( inm-), e, adj. [in-mitis], not soft or mellow, harsh, rough, sour (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic. or Cæs.).
    I.
    Lit., of fruit:

    uva,

    Hor. C. 2, 5, 10:

    fructus (opp. dulcis),

    Plin. 13, 4, 6, § 26. —More freq.,
    II.
    Transf., in gen., rough, rude, harsh, hard, severe, stern, fierce, savage, inexorable (syn.:

    barbarus, trux, torvus, immanis, ferox, crudelis, saevus): naturā et moribus immitis ferusque,

    Liv. 23, 5, 12; cf.

    asper et immitis,

    Suet. Tib. 59:

    arrogans, profusus, immitis,

    id. Ner. 4:

    tyrannus (i. e. Pluto),

    Verg. G. 4, 492:

    Parcae,

    Prop. 4 (5), 11, 13:

    Glycera,

    Hor. C. 1, 33, 2:

    immitibus et desertis locis,

    Plin. 17, 16, 26, § 120:

    insulam Gyarum immitem et sine cultu hominum esse,

    Tac. A. 1, 69:

    immite et turbidum caelum,

    Plin. Ep. 8, 17, 1:

    venti,

    Tib. 1, 1, 45:

    oculi,

    Ov. M. 6, 621:

    nidi (i. e. hirundinum apibus infestarum),

    Verg. G. 4, 17:

    ara (on which human beings are offered),

    Ov. P. 3, 2, 71:

    claustra,

    id. Am. 1, 6, 17:

    vulnera,

    id. de Nuce 69:

    fata,

    id. M. 13, 260:

    mandata,

    Tac. A. 15, 27:

    rescriptum,

    id. ib. 6, 9:

    mors,

    Tib. 1, 3, 55:

    caedes pariter fugientium ac resistentium,

    Liv. 4, 59, 6.—As subst.: immītĭa, ium, n., barbarous acts:

    ausae immitia nuptae (i. e. abortus),

    Ov. F. 1, 625.— Comp.:

    vetus operis ac laboris, et eo immitior, quia toleraverat,

    Tac. A. 1, 20; Plaut. Bacch. 3, 4, 1:

    calcato immitior hydro,

    Ov. M. 13, 804.— Sup.:

    serpentes immitissimum animalium genus,

    Plin. 10, 74, 96, § 207.— Adv.: im-mīte, rudely, harshly:

    stridorque immite rudentum Sibilat,

    Sil. 17, 257.

    Lewis & Short latin dictionary > immitia

  • 42 immitis

    immītis ( inm-), e, adj. [in-mitis], not soft or mellow, harsh, rough, sour (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic. or Cæs.).
    I.
    Lit., of fruit:

    uva,

    Hor. C. 2, 5, 10:

    fructus (opp. dulcis),

    Plin. 13, 4, 6, § 26. —More freq.,
    II.
    Transf., in gen., rough, rude, harsh, hard, severe, stern, fierce, savage, inexorable (syn.:

    barbarus, trux, torvus, immanis, ferox, crudelis, saevus): naturā et moribus immitis ferusque,

    Liv. 23, 5, 12; cf.

    asper et immitis,

    Suet. Tib. 59:

    arrogans, profusus, immitis,

    id. Ner. 4:

    tyrannus (i. e. Pluto),

    Verg. G. 4, 492:

    Parcae,

    Prop. 4 (5), 11, 13:

    Glycera,

    Hor. C. 1, 33, 2:

    immitibus et desertis locis,

    Plin. 17, 16, 26, § 120:

    insulam Gyarum immitem et sine cultu hominum esse,

    Tac. A. 1, 69:

    immite et turbidum caelum,

    Plin. Ep. 8, 17, 1:

    venti,

    Tib. 1, 1, 45:

    oculi,

    Ov. M. 6, 621:

    nidi (i. e. hirundinum apibus infestarum),

    Verg. G. 4, 17:

    ara (on which human beings are offered),

    Ov. P. 3, 2, 71:

    claustra,

    id. Am. 1, 6, 17:

    vulnera,

    id. de Nuce 69:

    fata,

    id. M. 13, 260:

    mandata,

    Tac. A. 15, 27:

    rescriptum,

    id. ib. 6, 9:

    mors,

    Tib. 1, 3, 55:

    caedes pariter fugientium ac resistentium,

    Liv. 4, 59, 6.—As subst.: immītĭa, ium, n., barbarous acts:

    ausae immitia nuptae (i. e. abortus),

    Ov. F. 1, 625.— Comp.:

    vetus operis ac laboris, et eo immitior, quia toleraverat,

    Tac. A. 1, 20; Plaut. Bacch. 3, 4, 1:

    calcato immitior hydro,

    Ov. M. 13, 804.— Sup.:

    serpentes immitissimum animalium genus,

    Plin. 10, 74, 96, § 207.— Adv.: im-mīte, rudely, harshly:

    stridorque immite rudentum Sibilat,

    Sil. 17, 257.

    Lewis & Short latin dictionary > immitis

  • 43 inaquosa

    ĭn-ăquōsus a, um, adj., lacking water [p. 916] (post-class.):

    loca,

    Cassiod. Hist. Eccl. 1, 1: inaquosus anudros, Gloss. Cyril.— As subst.: ĭnăquōsa, ōrum, n. plur., dry places, desert places:

    serpentes arida et inaquosa sectantur,

    Tert. Bapt. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > inaquosa

  • 44 inaquosus

    ĭn-ăquōsus a, um, adj., lacking water [p. 916] (post-class.):

    loca,

    Cassiod. Hist. Eccl. 1, 1: inaquosus anudros, Gloss. Cyril.— As subst.: ĭnăquōsa, ōrum, n. plur., dry places, desert places:

    serpentes arida et inaquosa sectantur,

    Tert. Bapt. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > inaquosus

  • 45 inmitis

    immītis ( inm-), e, adj. [in-mitis], not soft or mellow, harsh, rough, sour (mostly poet. and in post-Aug. prose; not in Cic. or Cæs.).
    I.
    Lit., of fruit:

    uva,

    Hor. C. 2, 5, 10:

    fructus (opp. dulcis),

    Plin. 13, 4, 6, § 26. —More freq.,
    II.
    Transf., in gen., rough, rude, harsh, hard, severe, stern, fierce, savage, inexorable (syn.:

    barbarus, trux, torvus, immanis, ferox, crudelis, saevus): naturā et moribus immitis ferusque,

    Liv. 23, 5, 12; cf.

    asper et immitis,

    Suet. Tib. 59:

    arrogans, profusus, immitis,

    id. Ner. 4:

    tyrannus (i. e. Pluto),

    Verg. G. 4, 492:

    Parcae,

    Prop. 4 (5), 11, 13:

    Glycera,

    Hor. C. 1, 33, 2:

    immitibus et desertis locis,

    Plin. 17, 16, 26, § 120:

    insulam Gyarum immitem et sine cultu hominum esse,

    Tac. A. 1, 69:

    immite et turbidum caelum,

    Plin. Ep. 8, 17, 1:

    venti,

    Tib. 1, 1, 45:

    oculi,

    Ov. M. 6, 621:

    nidi (i. e. hirundinum apibus infestarum),

    Verg. G. 4, 17:

    ara (on which human beings are offered),

    Ov. P. 3, 2, 71:

    claustra,

    id. Am. 1, 6, 17:

    vulnera,

    id. de Nuce 69:

    fata,

    id. M. 13, 260:

    mandata,

    Tac. A. 15, 27:

    rescriptum,

    id. ib. 6, 9:

    mors,

    Tib. 1, 3, 55:

    caedes pariter fugientium ac resistentium,

    Liv. 4, 59, 6.—As subst.: immītĭa, ium, n., barbarous acts:

    ausae immitia nuptae (i. e. abortus),

    Ov. F. 1, 625.— Comp.:

    vetus operis ac laboris, et eo immitior, quia toleraverat,

    Tac. A. 1, 20; Plaut. Bacch. 3, 4, 1:

    calcato immitior hydro,

    Ov. M. 13, 804.— Sup.:

    serpentes immitissimum animalium genus,

    Plin. 10, 74, 96, § 207.— Adv.: im-mīte, rudely, harshly:

    stridorque immite rudentum Sibilat,

    Sil. 17, 257.

    Lewis & Short latin dictionary > inmitis

  • 46 laudo

    laudo, āvi, ātum, 1, v. a. [laus], to praise, laud, commend, extol, eulogize, approve (cf.: celebro, praed co).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.: omnes mortales sese laudarier optant, Enn. ap. Aug. Trin. 13, 6 (Ann. v. 551 Vahl.):

    coram in os te laudare,

    to praise to one's face, Ter. Ad. 2, 4, 5; cf.:

    in faciem,

    Lact. 3, 14, 7:

    vituperare improbos asperius, laudare bonos ornatius,

    Cic. de Or. 2, [p. 1043] 9, 35:

    et efferre aliquid,

    id. ib. 2, 75, 304:

    rationem,

    id. Fam. 5, 20, 4:

    sententiam alicujus,

    id. Sest. 34, 74:

    laudantur exquisitissimis verbis legiones,

    id. Phil. 4, 3, 6:

    legem ipsam,

    id. Leg. 3, 1, 2:

    magnifice,

    id. Brut. 73, 254:

    agricolam laudat juris peritus,

    praises him as happy, extols his happiness, Hor. S. 1, 1, 9; so,

    diversa sequentes,

    id. ib. 1, 1, 3; 109: volucrem laudamus equum, praise as swift, i. e. for swiftness, Juv. 8, 57:

    laudatur dis aequa potestas,

    id. 4, 71.—Part. as subst.:

    prava laudantium sermo,

    Sen. Ep. 123, 9.— Pass. with dat.:

    numquam praestantibus viris laudata est in una sententia perpetua permansio,

    Cic. Fam. 1, 9, 21:

    Germanicus cunctis laudatus,

    by all, Tac. A. 4, 57 fin.:

    herba laudata Eratostheni,

    Plin. 22, 22, 43, § 86:

    laudataque quondam ora Jovi,

    Ov. M. 2, 480.—
    * (β).
    Poet., with object.-gen.:

    laudabat leti juvenem,

    pronounced him happy on account of his death, Sil. 4, 260.—
    (γ).
    With in and abl.:

    in quo tuum consilium nemo potest non maxime laudare,

    Cic. Fam. 4, 7, 2:

    juvenes laudari in bonis gaudent,

    Quint. 5, 12, 22:

    scriptores iamborum saepe in illis laudantur,

    id. 10, 1, 9.—
    (δ).
    Pass. with inf. ( poet.):

    extinxisse nefas Laudabor,

    Verg. A. 2, 585.—
    (ε).
    With quod:

    quod viris fortibus honos habitus est, laudo,

    Cic. Rosc. Am. 47, 137:

    laudat Africanum Panaetius, quod fuerit abstinens,

    id. Off. 2, 22, 76:

    jamne igitur laudas, quod de sapientibus alter Ridebat, etc.,

    Juv. 10, 28:

    non laudans, quod non in melius, sed in deterius, convenitis,

    Vulg. 1 Cor. 11, 17.—
    (ζ).
    With quoniam:

    utrumque laudemus, quoniam per illos ne haec quidem genera laude caruerunt,

    Cic. Brut. 30, 116.—
    (η).
    With cum (very rare):

    te quidem, cum isto animo es, satis laudare non possum,

    Cic. Mil. 36, 99:

    jam id ipsum consul laudare, cum initiatam se (Hispala) non infitiaretur,

    Liv. 39, 12, 7.—
    (θ).
    With si:

    consilium laudo artificis, si munere tanto Praecipuam in tabulis ceram senis abstulit orbi,

    Juv. 4, 18.—
    B.
    In partic.
    1.
    To pronounce a funeral oration over a person:

    quem cum supremo ejus die Maximus laudaret,

    Cic. Mur. 36, 75; id. Q. Fr. 3, 8, 5.—
    2.
    In medicine, to recommend as a remedy:

    apri cerebrum contra serpentes laudatur,

    Plin. 28, 10, 42, § 152; 29, 3, 12, § 54.—
    3.
    To praise, compliment, i. e. dismiss with a compliment, leave, turn from ( poet.):

    laudato ingentia rura, Exiguum colito,

    Verg. G. 2, 412: cf.:

    probitas laudatur et alget,

    Juv. 1, 74 —
    II.
    Transf., to adduce, name, quote, cite a person as any thing:

    laudare significat priscā linguā nominare appellareque,

    Gell. 2, 6, 16; cf.: laudare ponebatur apud antiquos pro nominare, Paul. ex Fest. p. 118 Müll.:

    id ut scias, Jovem supremum testem laudo,

    Plaut. Capt. 2, 3, 66:

    quem rerum Romanarum auctorem laudare possum religiosissimum,

    Cic. Brut. 11, 44:

    auctores,

    id. de Or. 3, 18, 68; cf.:

    ut auctoribus laudandis ineptiarum crimen effugiam,

    id. ib. 3, 49, 187: auctore laudato, Cod. 8, 45, 7.—Hence, laudātus, a, um, P. a., extolled, praiseworthy, esteemed, excellent:

    laudari a laudato viro,

    Cic. Fam. 5, 12, 7; Naev. ap. Cic. Fam. 15, 6, 1:

    omnium laudatarum artium procreatrix,

    Cic. de Or. 1, 3, 9:

    hunc ubi laudatos jactantem in sanguine vultus videt,

    Ov. M. 5, 59:

    olus laudatum in cibis,

    Plin. 22, 22, 33, § 74.— Comp.:

    saccharon et Arabia fert, sed laudatius India,

    Plin. 12, 8, 17, § 32.— Sup.:

    laudatissimus caseus,

    Plin. 11, 42, 97, § 241:

    virgo laudatissima formae dote,

    Ov. M. 9, 715.—Hence, adv.: laudātē, laudably, admirably:

    regias domos laudatissime ebore adornans,

    Plin. 36, 6, 5, § 46 (al. lautissime).

    Lewis & Short latin dictionary > laudo

  • 47 nitor

    1.
    nītor, nīsus and nixus ( inf. nitier, Lucr. 1, 1059; old form of the part. perf.: gnitus et gnixus a genibus prisci dixerunt, Paul. ex Fest. p. 96 Müll.), 3, v. dep. n. [from gnitor; root gnic- or gnig-; cf.: nico, conivere], to bear or rest upon something.
    I.
    Lit.
    (α).
    With abl.: ambae te obsecramus genibus nixae, we implore thee upon our knees, i. e. kneeling, Plaut. Rud. 3, 3, 33:

    stirpibus suis niti,

    Cic. Tusc. 5, 13, 37:

    herbescens viriditas, quae nixa fibris stirpium sensim adulescit,

    id. Sen. 15, 51:

    hastili nixus,

    id. Rab. Perd. 7, 21:

    mulierculā nixus,

    id. Verr. 2, 5, 33, § 86:

    juvenis, qui nititur hastā,

    Verg. A. 6, 760:

    paribus nitens Cyllenius alis Constitit,

    id. ib. 4, 252:

    nixus baculo,

    Ov. P. 1, 8, 52.—
    (β).
    With in and acc.:

    nixus in hastam,

    Verg. A. 12, 398.—
    (γ).
    With de:

    de quā pariens arbore nixa dea est,

    Ov. H. 21, 100.—
    (δ).
    With gen. of place:

    humi nitens,

    Verg. A. 2, 380.—
    (ε).
    Absol.: Sisiphu' versat Saxum sudans nitendo, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 5, 10:

    niti modo ac statim concidere,

    to strive to rise, Sall. J. 101, 11.—
    B.
    Transf.
    1.
    To make one's way with an effort, to press forward, advance; and, with respect to the goal, to mount, climb, fly, etc. (mostly poet.):

    quaedam serpentes ortae extra aquam simul ac primum niti possunt, aquam persequuntur,

    Cic. N. D. 2, 48, 124:

    nituntur gradibus,

    Verg. A. 2, 442:

    in altas rupes,

    Luc. 4, 37:

    ad sidera,

    Verg. G. 2, 427:

    in aëra,

    Ov. P. 2, 7, 27:

    in adversum,

    id. M. 2, 72:

    sursum nitier,

    Lucr. 1, 1059.—Of violent bodily motion:

    niti corporibus et ea huc illuc, quasi vitabundi aut jacientes tela agitare,

    to struggle, Sall. J. 60, 4.—
    2.
    To strain in giving birth, to bring forth, Plin. 9, 35, 54, § 107 (al. eniti):

    nitor,

    I am in labor, Ov. M. 9, 302; Pseud.-Ov. Her. 21, 100.—
    3.
    To strain for a stool, Suet. Vesp. 20.—
    II.
    Trop.
    A.
    To strive, to exert one's self, make an effort, labor, endeavor:

    moderatio modo virium adsit et tantum, quantum potest, quisque nitatur,

    Cic. Sen. 10, 33; Nep. Att. 15, 2:

    nisurus contra regem,

    Caes. B. C. 2, 37; Sall. C. 38, 2:

    pro aliquo,

    Liv. 35, 10; cf.:

    pro libertate summā ope niti,

    Sall. J. 31, 17:

    nitebantur, ne gravius in eum consuleretur,

    Sall. J. 13, 8; cf.:

    unus Miltiades maxime nitebatur, ut, etc.,

    Nep. Milt. 4, 2. — Inf.:

    summā vi Cirtam irrumpere nititur,

    Sall. J. 25, 9:

    patriam recuperare niti,

    Nep. Pelop. 2:

    ingenio nitor non periisse meo,

    Ov. P. 3, 5, 34; id. M. 8, 694.— Absol., of soldiers hard pressed in battle:

    tamen virtute et patientia nitebantur atque omnia vulnera sustinebant,

    Caes. B. C. 1, 45.—
    2.
    To strive after a thing:

    ad immortalitatem gloriae niti,

    Cic. Sen. 23, 82:

    ad summa, Quint. prooem. § 20: in vetitum,

    Ov. Am. 3, 4, 17.—
    3.
    To try to prove, contend in argument, argue, with acc. and inf.:

    nitamur igitur nihil posse percipi,

    Cic. Ac. 2, 21, 68.—
    B.
    To rest, rely, depend upon a thing.
    (α).
    With in and abl.:

    nixus in nomine inani,

    Lucr. 5, 909:

    conjectura in quā nititur divinatio,

    Cic. Div. 2, 26, 55:

    ea, in quibus causa nititur,

    id. Cael. 10, 25:

    cujus in vitā nitebatur salus civitatis,

    id. Mil. 7, 19.—
    (β).
    With abl.:

    spe niti,

    Cic. Att. 3, 9, 2:

    consilio atque auctoritate alicujus,

    id. Off. 1, 34, 122; id. Fam. 1, 5, a, 2:

    si quis hoc uno nititur quod sit ignobilis,

    id. Clu. 40, 112.—
    (γ).
    With ubi:

    quo confugies? ubi nitere?

    Cic. Verr. 2, 2, 64, § 155.—Hence, P. a., as subst., Nixus, i, m., only plur., Nixi, ōrum, m., three guardian deities of women in labor, the statues of whom, representing them in a kneeling posture, stood on the Capitol before the chapel of Minerva, Paul. ex Fest. p. 174 Müll.:

    magno Lucinam Nixosque patres clamore vocabam,

    Ov. M. 9, 294.
    2.
    nĭtor, ōris, m. [niteo], brightness, splendor, lustre, sheen.
    I.
    Lit.:

    nitor exoriens aurorae,

    Lucr. 4, 538:

    diurnus,

    the daylight, Ov. H. 18, 78:

    herbarum viridis,

    Lucr. 5, 783:

    argenti et auri,

    Ov. P. 3, 4, 23:

    eboris,

    Plin. 7, 15, 13, § 64:

    materiae,

    of the wood, id. 16, 40, 79, § 215:

    speculi,

    id. 11, 37, 64, § 170:

    gladii,

    id. 2, 25, 22, § 89:

    nigerrimus gemmae,

    id. 37, 10, 69, § 184:

    nitorem cutis facit sal,

    id. 31, 7, 41, § 84.— Plur.:

    nitores splendoresque auri,

    Gell. 2, 6, 4.—
    B.
    Transf.
    1.
    Sleekness, plumpness, good looks, beauty:

    nitor corporis,

    Ter. Eun. 2, 2, 10:

    urit me Glycerae nitor,

    Hor. C. 1, 19, 5:

    Liparei nitor Hebri,

    id. ib. 3, 12, 6:

    nullus totā nitor in cute,

    Juv. 9, 13.—
    2.
    Neatness, elegance, brilliancy of external appearance:

    si quem... aliquid offendit, si purpurae genus, si amicorum catervae, si splendor, si nitor,

    Cic. Cael. 31, 77:

    habitus,

    Juv. 3, 180:

    oppidum praecipui nitoris,

    Plin. 4, 12, 26, § 85.—
    3.
    In gen., color, Lucr. 2, 819:

    ludis et externo tincta nitore caput,

    Prop. 2, 14, 26 (3, 11, 2).—
    II.
    Trop., of speech, splendor, elegance, grace of style. —With gen.:

    adhibendus erit in eis explicandis quidam orationis nitor,

    Cic. Or. 32, 115:

    domesticus eloquii,

    Ov. P. 2, 2, 51:

    nitor et cultus descriptionum,

    Tac. Or. 20:

    translationum,

    Quint. 12, 10, 36.— Absol.:

    sublimitas et magnificentia et nitor,

    Quint. 8, 3, 3:

    eruditione ac nitore praestare,

    id. 10, 1, 98:

    scripsit non sine cultu ac nitore,

    id. 10, 1, 124.—
    B.
    Of character, dignity, excellence:

    generis,

    Ov. P. 2, 9, 17; splendid liberality, Stat. S. 3, 3, 149.

    Lewis & Short latin dictionary > nitor

  • 48 Nixi

    1.
    nītor, nīsus and nixus ( inf. nitier, Lucr. 1, 1059; old form of the part. perf.: gnitus et gnixus a genibus prisci dixerunt, Paul. ex Fest. p. 96 Müll.), 3, v. dep. n. [from gnitor; root gnic- or gnig-; cf.: nico, conivere], to bear or rest upon something.
    I.
    Lit.
    (α).
    With abl.: ambae te obsecramus genibus nixae, we implore thee upon our knees, i. e. kneeling, Plaut. Rud. 3, 3, 33:

    stirpibus suis niti,

    Cic. Tusc. 5, 13, 37:

    herbescens viriditas, quae nixa fibris stirpium sensim adulescit,

    id. Sen. 15, 51:

    hastili nixus,

    id. Rab. Perd. 7, 21:

    mulierculā nixus,

    id. Verr. 2, 5, 33, § 86:

    juvenis, qui nititur hastā,

    Verg. A. 6, 760:

    paribus nitens Cyllenius alis Constitit,

    id. ib. 4, 252:

    nixus baculo,

    Ov. P. 1, 8, 52.—
    (β).
    With in and acc.:

    nixus in hastam,

    Verg. A. 12, 398.—
    (γ).
    With de:

    de quā pariens arbore nixa dea est,

    Ov. H. 21, 100.—
    (δ).
    With gen. of place:

    humi nitens,

    Verg. A. 2, 380.—
    (ε).
    Absol.: Sisiphu' versat Saxum sudans nitendo, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 5, 10:

    niti modo ac statim concidere,

    to strive to rise, Sall. J. 101, 11.—
    B.
    Transf.
    1.
    To make one's way with an effort, to press forward, advance; and, with respect to the goal, to mount, climb, fly, etc. (mostly poet.):

    quaedam serpentes ortae extra aquam simul ac primum niti possunt, aquam persequuntur,

    Cic. N. D. 2, 48, 124:

    nituntur gradibus,

    Verg. A. 2, 442:

    in altas rupes,

    Luc. 4, 37:

    ad sidera,

    Verg. G. 2, 427:

    in aëra,

    Ov. P. 2, 7, 27:

    in adversum,

    id. M. 2, 72:

    sursum nitier,

    Lucr. 1, 1059.—Of violent bodily motion:

    niti corporibus et ea huc illuc, quasi vitabundi aut jacientes tela agitare,

    to struggle, Sall. J. 60, 4.—
    2.
    To strain in giving birth, to bring forth, Plin. 9, 35, 54, § 107 (al. eniti):

    nitor,

    I am in labor, Ov. M. 9, 302; Pseud.-Ov. Her. 21, 100.—
    3.
    To strain for a stool, Suet. Vesp. 20.—
    II.
    Trop.
    A.
    To strive, to exert one's self, make an effort, labor, endeavor:

    moderatio modo virium adsit et tantum, quantum potest, quisque nitatur,

    Cic. Sen. 10, 33; Nep. Att. 15, 2:

    nisurus contra regem,

    Caes. B. C. 2, 37; Sall. C. 38, 2:

    pro aliquo,

    Liv. 35, 10; cf.:

    pro libertate summā ope niti,

    Sall. J. 31, 17:

    nitebantur, ne gravius in eum consuleretur,

    Sall. J. 13, 8; cf.:

    unus Miltiades maxime nitebatur, ut, etc.,

    Nep. Milt. 4, 2. — Inf.:

    summā vi Cirtam irrumpere nititur,

    Sall. J. 25, 9:

    patriam recuperare niti,

    Nep. Pelop. 2:

    ingenio nitor non periisse meo,

    Ov. P. 3, 5, 34; id. M. 8, 694.— Absol., of soldiers hard pressed in battle:

    tamen virtute et patientia nitebantur atque omnia vulnera sustinebant,

    Caes. B. C. 1, 45.—
    2.
    To strive after a thing:

    ad immortalitatem gloriae niti,

    Cic. Sen. 23, 82:

    ad summa, Quint. prooem. § 20: in vetitum,

    Ov. Am. 3, 4, 17.—
    3.
    To try to prove, contend in argument, argue, with acc. and inf.:

    nitamur igitur nihil posse percipi,

    Cic. Ac. 2, 21, 68.—
    B.
    To rest, rely, depend upon a thing.
    (α).
    With in and abl.:

    nixus in nomine inani,

    Lucr. 5, 909:

    conjectura in quā nititur divinatio,

    Cic. Div. 2, 26, 55:

    ea, in quibus causa nititur,

    id. Cael. 10, 25:

    cujus in vitā nitebatur salus civitatis,

    id. Mil. 7, 19.—
    (β).
    With abl.:

    spe niti,

    Cic. Att. 3, 9, 2:

    consilio atque auctoritate alicujus,

    id. Off. 1, 34, 122; id. Fam. 1, 5, a, 2:

    si quis hoc uno nititur quod sit ignobilis,

    id. Clu. 40, 112.—
    (γ).
    With ubi:

    quo confugies? ubi nitere?

    Cic. Verr. 2, 2, 64, § 155.—Hence, P. a., as subst., Nixus, i, m., only plur., Nixi, ōrum, m., three guardian deities of women in labor, the statues of whom, representing them in a kneeling posture, stood on the Capitol before the chapel of Minerva, Paul. ex Fest. p. 174 Müll.:

    magno Lucinam Nixosque patres clamore vocabam,

    Ov. M. 9, 294.
    2.
    nĭtor, ōris, m. [niteo], brightness, splendor, lustre, sheen.
    I.
    Lit.:

    nitor exoriens aurorae,

    Lucr. 4, 538:

    diurnus,

    the daylight, Ov. H. 18, 78:

    herbarum viridis,

    Lucr. 5, 783:

    argenti et auri,

    Ov. P. 3, 4, 23:

    eboris,

    Plin. 7, 15, 13, § 64:

    materiae,

    of the wood, id. 16, 40, 79, § 215:

    speculi,

    id. 11, 37, 64, § 170:

    gladii,

    id. 2, 25, 22, § 89:

    nigerrimus gemmae,

    id. 37, 10, 69, § 184:

    nitorem cutis facit sal,

    id. 31, 7, 41, § 84.— Plur.:

    nitores splendoresque auri,

    Gell. 2, 6, 4.—
    B.
    Transf.
    1.
    Sleekness, plumpness, good looks, beauty:

    nitor corporis,

    Ter. Eun. 2, 2, 10:

    urit me Glycerae nitor,

    Hor. C. 1, 19, 5:

    Liparei nitor Hebri,

    id. ib. 3, 12, 6:

    nullus totā nitor in cute,

    Juv. 9, 13.—
    2.
    Neatness, elegance, brilliancy of external appearance:

    si quem... aliquid offendit, si purpurae genus, si amicorum catervae, si splendor, si nitor,

    Cic. Cael. 31, 77:

    habitus,

    Juv. 3, 180:

    oppidum praecipui nitoris,

    Plin. 4, 12, 26, § 85.—
    3.
    In gen., color, Lucr. 2, 819:

    ludis et externo tincta nitore caput,

    Prop. 2, 14, 26 (3, 11, 2).—
    II.
    Trop., of speech, splendor, elegance, grace of style. —With gen.:

    adhibendus erit in eis explicandis quidam orationis nitor,

    Cic. Or. 32, 115:

    domesticus eloquii,

    Ov. P. 2, 2, 51:

    nitor et cultus descriptionum,

    Tac. Or. 20:

    translationum,

    Quint. 12, 10, 36.— Absol.:

    sublimitas et magnificentia et nitor,

    Quint. 8, 3, 3:

    eruditione ac nitore praestare,

    id. 10, 1, 98:

    scripsit non sine cultu ac nitore,

    id. 10, 1, 124.—
    B.
    Of character, dignity, excellence:

    generis,

    Ov. P. 2, 9, 17; splendid liberality, Stat. S. 3, 3, 149.

    Lewis & Short latin dictionary > Nixi

  • 49 Nixus

    1.
    nītor, nīsus and nixus ( inf. nitier, Lucr. 1, 1059; old form of the part. perf.: gnitus et gnixus a genibus prisci dixerunt, Paul. ex Fest. p. 96 Müll.), 3, v. dep. n. [from gnitor; root gnic- or gnig-; cf.: nico, conivere], to bear or rest upon something.
    I.
    Lit.
    (α).
    With abl.: ambae te obsecramus genibus nixae, we implore thee upon our knees, i. e. kneeling, Plaut. Rud. 3, 3, 33:

    stirpibus suis niti,

    Cic. Tusc. 5, 13, 37:

    herbescens viriditas, quae nixa fibris stirpium sensim adulescit,

    id. Sen. 15, 51:

    hastili nixus,

    id. Rab. Perd. 7, 21:

    mulierculā nixus,

    id. Verr. 2, 5, 33, § 86:

    juvenis, qui nititur hastā,

    Verg. A. 6, 760:

    paribus nitens Cyllenius alis Constitit,

    id. ib. 4, 252:

    nixus baculo,

    Ov. P. 1, 8, 52.—
    (β).
    With in and acc.:

    nixus in hastam,

    Verg. A. 12, 398.—
    (γ).
    With de:

    de quā pariens arbore nixa dea est,

    Ov. H. 21, 100.—
    (δ).
    With gen. of place:

    humi nitens,

    Verg. A. 2, 380.—
    (ε).
    Absol.: Sisiphu' versat Saxum sudans nitendo, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 5, 10:

    niti modo ac statim concidere,

    to strive to rise, Sall. J. 101, 11.—
    B.
    Transf.
    1.
    To make one's way with an effort, to press forward, advance; and, with respect to the goal, to mount, climb, fly, etc. (mostly poet.):

    quaedam serpentes ortae extra aquam simul ac primum niti possunt, aquam persequuntur,

    Cic. N. D. 2, 48, 124:

    nituntur gradibus,

    Verg. A. 2, 442:

    in altas rupes,

    Luc. 4, 37:

    ad sidera,

    Verg. G. 2, 427:

    in aëra,

    Ov. P. 2, 7, 27:

    in adversum,

    id. M. 2, 72:

    sursum nitier,

    Lucr. 1, 1059.—Of violent bodily motion:

    niti corporibus et ea huc illuc, quasi vitabundi aut jacientes tela agitare,

    to struggle, Sall. J. 60, 4.—
    2.
    To strain in giving birth, to bring forth, Plin. 9, 35, 54, § 107 (al. eniti):

    nitor,

    I am in labor, Ov. M. 9, 302; Pseud.-Ov. Her. 21, 100.—
    3.
    To strain for a stool, Suet. Vesp. 20.—
    II.
    Trop.
    A.
    To strive, to exert one's self, make an effort, labor, endeavor:

    moderatio modo virium adsit et tantum, quantum potest, quisque nitatur,

    Cic. Sen. 10, 33; Nep. Att. 15, 2:

    nisurus contra regem,

    Caes. B. C. 2, 37; Sall. C. 38, 2:

    pro aliquo,

    Liv. 35, 10; cf.:

    pro libertate summā ope niti,

    Sall. J. 31, 17:

    nitebantur, ne gravius in eum consuleretur,

    Sall. J. 13, 8; cf.:

    unus Miltiades maxime nitebatur, ut, etc.,

    Nep. Milt. 4, 2. — Inf.:

    summā vi Cirtam irrumpere nititur,

    Sall. J. 25, 9:

    patriam recuperare niti,

    Nep. Pelop. 2:

    ingenio nitor non periisse meo,

    Ov. P. 3, 5, 34; id. M. 8, 694.— Absol., of soldiers hard pressed in battle:

    tamen virtute et patientia nitebantur atque omnia vulnera sustinebant,

    Caes. B. C. 1, 45.—
    2.
    To strive after a thing:

    ad immortalitatem gloriae niti,

    Cic. Sen. 23, 82:

    ad summa, Quint. prooem. § 20: in vetitum,

    Ov. Am. 3, 4, 17.—
    3.
    To try to prove, contend in argument, argue, with acc. and inf.:

    nitamur igitur nihil posse percipi,

    Cic. Ac. 2, 21, 68.—
    B.
    To rest, rely, depend upon a thing.
    (α).
    With in and abl.:

    nixus in nomine inani,

    Lucr. 5, 909:

    conjectura in quā nititur divinatio,

    Cic. Div. 2, 26, 55:

    ea, in quibus causa nititur,

    id. Cael. 10, 25:

    cujus in vitā nitebatur salus civitatis,

    id. Mil. 7, 19.—
    (β).
    With abl.:

    spe niti,

    Cic. Att. 3, 9, 2:

    consilio atque auctoritate alicujus,

    id. Off. 1, 34, 122; id. Fam. 1, 5, a, 2:

    si quis hoc uno nititur quod sit ignobilis,

    id. Clu. 40, 112.—
    (γ).
    With ubi:

    quo confugies? ubi nitere?

    Cic. Verr. 2, 2, 64, § 155.—Hence, P. a., as subst., Nixus, i, m., only plur., Nixi, ōrum, m., three guardian deities of women in labor, the statues of whom, representing them in a kneeling posture, stood on the Capitol before the chapel of Minerva, Paul. ex Fest. p. 174 Müll.:

    magno Lucinam Nixosque patres clamore vocabam,

    Ov. M. 9, 294.
    2.
    nĭtor, ōris, m. [niteo], brightness, splendor, lustre, sheen.
    I.
    Lit.:

    nitor exoriens aurorae,

    Lucr. 4, 538:

    diurnus,

    the daylight, Ov. H. 18, 78:

    herbarum viridis,

    Lucr. 5, 783:

    argenti et auri,

    Ov. P. 3, 4, 23:

    eboris,

    Plin. 7, 15, 13, § 64:

    materiae,

    of the wood, id. 16, 40, 79, § 215:

    speculi,

    id. 11, 37, 64, § 170:

    gladii,

    id. 2, 25, 22, § 89:

    nigerrimus gemmae,

    id. 37, 10, 69, § 184:

    nitorem cutis facit sal,

    id. 31, 7, 41, § 84.— Plur.:

    nitores splendoresque auri,

    Gell. 2, 6, 4.—
    B.
    Transf.
    1.
    Sleekness, plumpness, good looks, beauty:

    nitor corporis,

    Ter. Eun. 2, 2, 10:

    urit me Glycerae nitor,

    Hor. C. 1, 19, 5:

    Liparei nitor Hebri,

    id. ib. 3, 12, 6:

    nullus totā nitor in cute,

    Juv. 9, 13.—
    2.
    Neatness, elegance, brilliancy of external appearance:

    si quem... aliquid offendit, si purpurae genus, si amicorum catervae, si splendor, si nitor,

    Cic. Cael. 31, 77:

    habitus,

    Juv. 3, 180:

    oppidum praecipui nitoris,

    Plin. 4, 12, 26, § 85.—
    3.
    In gen., color, Lucr. 2, 819:

    ludis et externo tincta nitore caput,

    Prop. 2, 14, 26 (3, 11, 2).—
    II.
    Trop., of speech, splendor, elegance, grace of style. —With gen.:

    adhibendus erit in eis explicandis quidam orationis nitor,

    Cic. Or. 32, 115:

    domesticus eloquii,

    Ov. P. 2, 2, 51:

    nitor et cultus descriptionum,

    Tac. Or. 20:

    translationum,

    Quint. 12, 10, 36.— Absol.:

    sublimitas et magnificentia et nitor,

    Quint. 8, 3, 3:

    eruditione ac nitore praestare,

    id. 10, 1, 98:

    scripsit non sine cultu ac nitore,

    id. 10, 1, 124.—
    B.
    Of character, dignity, excellence:

    generis,

    Ov. P. 2, 9, 17; splendid liberality, Stat. S. 3, 3, 149.

    Lewis & Short latin dictionary > Nixus

  • 50 pabulum

    pābŭlum, i, n. [from the root pa, whence also pa-sco], food, nourishment.
    I.
    Lit.
    A.
    Of men (only poet.):

    dura mundi,

    Lucr. 5, 944:

    dira (of the human food of Polyphemus),

    Val. Fl. 4, 105; Stat. Th. 12, 566.—
    B.
    Of animals, food, fodder (very freq. and class.):

    bubus pabulum parare,

    Cato, R. R. 54, 1:

    pabulo pecoris student (Numidae),

    Sall. J. 90, 1:

    secare pabulum,

    Caes. B. G. 7, 14:

    supportare,

    id. B. C. 3, 58:

    consumere,

    id. B. G. 7, 18:

    conquirere,

    Hirt. B. G. 8, 10:

    comparare,

    Nep. Eum. 8:

    hirundo Pabula parva legens,

    Verg. A. 12, 475:

    pabula decerpere,

    Ov. M. 13, 943:

    pabula carpsit ovis,

    id. F. 4, 750; id. P. 1, 2, 122:

    praebere feris,

    Lucr. 4, 685; 5, 991:

    pabula laeta,

    id. 2, 364; 875:

    luna feras ducit ad pabula,

    Petr. 100:

    viciam conserere in pabulum,

    Col. 11, 2, 71:

    cervi noctu procedunt ad pabula,

    Plin. 8, 32, 50, § 117:

    subus serpentes in pabulo sunt,

    id. 11, 53, 115, § 279:

    ager frugum pabulique laetus,

    i. e. food for men and beasts, Sall. H. 2, 91 Dietsch; id. J. 90, 1.—
    II.
    Trop., food, nourishment, sustenance (class.): Acheruntis pabulum, food for Acheron (said of one who deserves to die), Plaut. Cas. 2, 1, 11:

    piscibus in alto credo praehibent pabulum,

    id. Rud. 2, 6, 29:

    amoris,

    Lucr. 4, 1063: est [p. 1287] enim animorum ingeniorumque naturale quoddam quasi pabulum consideratio contemplatioque naturae, Cic. Ac. 2, 41, 127:

    studii atque doctrinae,

    id. Sen. 14, 49:

    dederatque gravi nova pabula morbo,

    Ov. M. 8, 876.—Of manure:

    pabula fesso praebere novali,

    Col. 10, 84; 2, 5, 1.—Of nourishment for the mind:

    quasi pabula quaedam animo ad sublimiora scandendi conquirens,

    Amm. 14, 5, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > pabulum

  • 51 paveo

    păvĕo, pāvi ( part. pres. gen. plur. paventūm, Ov. M. 14, 412), 2, v. n. and a. [etym. dub.; perh. akin with pavio].
    I.
    Neutr., to be struck with fear or terror, to tremble or quake with fear, to be afraid, be terrified (perh. not used by Cic.; not in Cæs.;

    syn.: tremo, trepido, timeo, metuo): nam et intus paveo et foris formido,

    Plaut. Cist. 4, 2, 20:

    mihi paveo,

    Ter. Phorm. 1, 4, 10; Plaut. Curc. 2, 1, 10:

    ne pave,

    id. Am. 5, 1, 58; id. Mil. 3, 3, 21:

    quaeres, quando iterum paveas,

    Hor. S. 2, 7, 69:

    paventes ad omnia,

    Liv. 5, 42, 4:

    repente Maurus incerto vultu pavens ad Sullam accurrit,

    in great fear, Sall. J. 106, 2; Ov. M. 8, 89:

    admiratione paventibus cunctis,

    seized with astonishment, Liv. 7, 34, 7; cf.:

    speque metuque pavent,

    Ov. F. 3, 362:

    in alieno discrimine sibi pavens, ne adlevasse videretur,

    Tac. H. 2, 63; cf.

    venae,

    id. ib. 5, 6:

    hoc sermone pavent,

    i. e. express their fears, Juv. 6, 189.—With prepp. (eccl. Lat.):

    pavete ad sanctuarium meum,

    Vulg. Lev. 26, 2; cf. id. Deut. 31, 6:

    pavens pro arcā Dei,

    id. 1 Reg. 4, 13:

    pavebit a facie consilii Domini,

    id. Isa. 19, 17; cf. id. ib. 30, 31;

    31, 4: super quo pavet anima,

    id. Ezech. 24, 21.—
    II.
    Act., to fear, dread, be terrified at:

    et illud paveo et hoc formido,

    Plaut. Cist. 2, 1, 59;

    so with a general object: ad hoc mulieres... miserari parvos liberos, rogitare, omnia pavere,

    Sall. C. 31, 3: noctem paventes, Poët. ap. Cic. Tusc. 2, 10, 23:

    quis Parthum paveat, quis gelidum Scythen?

    Hor. C. 4, 5, 25:

    ut pavet acres Agna lupos capreaeque leones!

    id. Epod. 12, 25:

    tristiorem casum,

    Tac. H. 1, 29:

    mores alicujus,

    id. ib. 1, 50:

    saturam serpentibus ibin,

    Juv. 15, 3:

    mortem,

    Plin. 2, 12, 9, § 54:

    funera,

    Hor. C. 4, 14, 49:

    (Castanea) pavet novitatem,

    Plin. 17, 20, 34, § 149.— Pass. (in Plin. 31, 9, 45, § 104, read batuerentur):

    nec pedibus tantum pavendas serpentes,

    Plin. 8, 23, 35, § 85.—Perh. here too belongs: paveri frumenta dicebant antiqui, quae de vaginā non bene exibant, Fest. p 251 and 253 Müll.; v. Müll. ad loc.—
    (β).
    With inf. ( poet.):

    pavetque Laedere jactatis maternas ossibus umbras,

    Ov. M. 1, 386:

    nec illae numerare aut exigere plagas pavent,

    Tac. G. 7.

    Lewis & Short latin dictionary > paveo

  • 52 pennata

    pennātus ( pinn-), a, um, adj. [penna], furnished with wings, winged ( poet. and in post-Aug. prose):

    hic Jovis altisoni subito pennata (al. pinnata) satelles, Cic. poët. Div. 1, 47, 106: apes,

    Plin. 11, 1, 1, § 1:

    serpentes,

    Ov. M. 7, 350:

    pennati equi, quos pegasos vocant,

    Plin. 8, 21, 30, § 72:

    Zephyrus,

    Lucr. 5, 738:

    ferrum,

    an arrow, Plin. 34, 14, 39, § 138.— Subst.: pennāta, ōrum, n. (sc. animalia), winged creatures, birds:

    pennatorum infecunda sunt, quae aduncos habent ungues,

    Plin. 10, 52, 73, § 143.—Prov.:

    Frustra jacitur rete ante oculos pennatorum,

    Vulg. Prov. 1, 17.— Comp.: voto pennatior, Auct. Itin. Alex. 69.—
    II.
    Transf.: pennatas impennatasque agnas in Saliari carmine spicas significat cum aristis, et alias sine aristis... (Aelius oves veteres et) agnas novas voluit intellegi, Paul. ex Fest. p. 211 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > pennata

  • 53 pennatus

    pennātus ( pinn-), a, um, adj. [penna], furnished with wings, winged ( poet. and in post-Aug. prose):

    hic Jovis altisoni subito pennata (al. pinnata) satelles, Cic. poët. Div. 1, 47, 106: apes,

    Plin. 11, 1, 1, § 1:

    serpentes,

    Ov. M. 7, 350:

    pennati equi, quos pegasos vocant,

    Plin. 8, 21, 30, § 72:

    Zephyrus,

    Lucr. 5, 738:

    ferrum,

    an arrow, Plin. 34, 14, 39, § 138.— Subst.: pennāta, ōrum, n. (sc. animalia), winged creatures, birds:

    pennatorum infecunda sunt, quae aduncos habent ungues,

    Plin. 10, 52, 73, § 143.—Prov.:

    Frustra jacitur rete ante oculos pennatorum,

    Vulg. Prov. 1, 17.— Comp.: voto pennatior, Auct. Itin. Alex. 69.—
    II.
    Transf.: pennatas impennatasque agnas in Saliari carmine spicas significat cum aristis, et alias sine aristis... (Aelius oves veteres et) agnas novas voluit intellegi, Paul. ex Fest. p. 211 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > pennatus

  • 54 perdomo

    per-dŏmo, ŭi, ĭtum, āre, v. a.
    I.
    To tame or subdue thoroughly, to subjugate completely, to conquer, vanquish, overcome, etc. (Aug.;

    syn. subigo): ad perdomandum Latium exercitum circumducere,

    Liv. 8, 13:

    Hispaniam,

    id. 28, 12:

    Apulia perdomita,

    id. 9, 20:

    gentes,

    Vell. 2, 95, 2:

    regionem,

    Just. 2, 3, 15:

    urbes,

    Luc. 2, 644:

    serpentes, tauros feroces,

    to tame, subdue, Ov. H. 12, 163; id. M. 1, 447:

    boves,

    Col. 6, 2.—
    B.
    Transf., to work thoroughly, to knead:

    farinam assiduā tractatione,

    Sen. Ep. 90, 23; cf.: perdomitam saxo Cererem, prepared, i. e. ground, Stat. Th. 1, 524.—
    II.
    Trop.:

    ut nono demum sulco (solum) perdometur,

    Plin. Ep. 5, 6, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > perdomo

  • 55 praesidium

    praesĭdĭum, ii, n. [praeses].
    I.
    Lit., a presiding over; hence, defence, protection, help, aid, assistance; esp. of soldiers who are to serve as a guard, garrison, escort, or convoy:

    proficisci praesidio suis,

    Nep. Ages. 3:

    praesidio esse alicui,

    id. ib. 7: Caes. B. G. 1, 44:

    hanc sibi rem praesidio sperant futuram,

    Cic. Verr. 2, 5, 65, § 167:

    tectus praesidio firmo amicorum,

    id. Sull. 18, 51:

    absque me foret et meo praesidio, etc.,

    Plaut. Pers. 5, 2, 61:

    ut meae stultitiae in justitiā tuā sit aliquid praesidii,

    Ter. Heaut. 4, 1, 33:

    in tutelā ac praesidio bellicae virtutis,

    Cic. Mur. 10, 22:

    Veneris praesidio ferox,

    Hor. C. 1, 15, 13.—Esp. of soldiers acting as a guard, convoy, escort:

    legiones, quae praesidio impedimentis erant,

    Caes. B. G. 2, 19:

    regale,

    Hor. Ep. 2, 2, 30.—
    II.
    Transf.
    A.
    That which aids, defends, or protects, defence, assistance, protection:

    ad hoc ipsum judicium cum praesidio venit,

    Cic. Rosc. Am. 5, 13:

    armatorum,

    id. Phil. 2, 44, 112; cf.:

    O et praesidium,

    protector, Hor. C. 1, 1, 2:

    quantum praesidium perdis,

    Verg. A. 11, 58.—
    2.
    In partic., in milit. lang., those who by their presence protect a place, a camp, or a supply of arms or provisions, a guard, garrison, convoy, escort, troops, soldiers, etc.:

    praesidium est dictum, quia extra castra praesidebant loco aliquo, quo tutior regio esset,

    Varr. L. L. 5, § 90 Müll.:

    occupatoque oppido, ibi praesidium collocat,

    garrison, Caes. B. G. 1, 38:

    (turres) praesidiis firmare,

    with a garrison, with troops, Sall. J. 23, 1:

    quam (Italiam) praesidiis confirmaretis,

    Cic. Agr. 1, 5, 16:

    obsidere atque occupare,

    id. ib. 2, 28, 75:

    ex oppido educere,

    Caes. B. C. 1, 13:

    dimittere,

    Cic. Fam. 2, 17, 3:

    oppido imponere,

    Liv. 24, 7:

    praesidium dedit, ut eo tuto perveniret,

    an escort, Nep. Ep. 4, 5:

    praesidium ex arce expellere,

    a garrison, id. ib. 10, 3:

    praesidium ex regionibus depellere,

    id. Paus. 2, 1:

    praesidia interficere,

    troops, id. Milt. 4, 1:

    praesidia custodiasque disponere,

    posts, pickets, Caes. B. G. 7, 55:

    Italia tota armis praesidiisque tenetur,

    troops, Cic. Att. 9, 3, 1:

    praesidia deducere,

    Caes. B. G. 2, 33:

    galeatum ponit ubique Praesidium,

    Juv. 8, 239.—
    B.
    Any place occupied by troops, as a hill, a camp, etc.; a post, station, intrenchment, fortification, camp:

    qui propter metum praesidium relinquit,

    leaves his post, Cic. Tusc. 3, 8, 17:

    praesidio decedere,

    Liv. 4, 29:

    procul in praesidio esse,

    Nep. Timol. 1, 4:

    praesidium occupare et munire,

    Caes. B. C. 3, 45:

    cohortes ex proximis praesidiis deductae,

    id. B. G. 7, 87:

    milites in praesidiis disponere,

    id. ib. 7, 34:

    in praesidiis esse,

    in the camp, with the army, Cic. Lig. 9, 28:

    in adversariorum praesidiis,

    id. Rosc. Am. 43, 126:

    posito castello super vestigia paterni praesidii,

    fort, Tac. A. 1, 56:

    obsidium coepit per praesidia,

    redoubts, id. ib. 4, 49.— Trop.:

    de praesidio et statione vitae decedere,

    Cic. Sen. 26, 73.—
    C.
    In gen., aid, help, assistance of any kind, Plaut. Pers. 1, 3, 45:

    quod satis esset praesidii, dedit,

    every thing needful for his support and safety, Nep. Them. 8, 5:

    quaerere sibi praesidia periculis, et adjumenta honoribus,

    Cic. Imp. Pomp. 24, 70:

    magnum sibi praesidium ad beatam vitam comparare,

    id. Tusc. 2, 1, 2:

    omnibus vel naturae, vel doctrinae praesidiis ad dicendum parati,

    id. de Or. 1, 9, 38:

    me biremis praesidio scaphae tutum aura feret,

    Hor. C. 3, 29, 62:

    ad praesidium aquae calidae decurritur,

    Col. 12, 50:

    praesidia afferre navem factura minorem,

    Juv. 12, 56.— Trop., defence, protection, help:

    fortissimum praesidium pudoris,

    Cic. Sull. 28, 77:

    insigne maestis praesidium reis,

    Hor. C. 2, 1, 13:

    si qua aliunde putas rerum exspectanda tuarum, Praesidia,

    Juv. 7, 23.—
    2.
    In partic., a remedy against diseases:

    aurium morbis praesidium est,

    Plin. 22, 22, 44, § 90:

    contra serpentes praesidio esse,

    id. 28, 4, 7, § 35.

    Lewis & Short latin dictionary > praesidium

  • 56 recano

    rĕ-căno, ĕre, v. a. (Plinian).
    I.
    To sing back, i. e. call back by singing:

    ut illa (perdix) recanat revocetque (marem),

    Plin. 10, 33, 51, § 102:

    Phoebus... recanente lyrā fautor,

    Verg. Cul. 13.—
    * II.
    To charm back again, to undo a charm:

    pauci etiam credunt serpentes ipsas recanere,

    Plin. 28, 2, 4, § 19 (perh. also id. 29, 4, 21, § 69, where Jan. reads praecanere. The form recĭno has another signif., v. recino).

    Lewis & Short latin dictionary > recano

  • 57 repello

    rĕ-pello, reppuli (less correctly repuli), rĕpulsum, 3, v. a., to drive, crowd, or thrust back; to reject, repulse, repel, etc., = reicere (freq. and class.; syn.: reicio, repono, removeo).
    I.
    Lit.:

    eum ego meis Dictis malis his foribus atque hac reppuli, rejeci hominem,

    Plaut. Bacch. 4, 3, 19:

    aliquem foribus,

    Hor. S. 2, 7, 90:

    foribus tam saepe repulsus,

    Ov. Am. 3, 11, 9:

    homines inermos armis,

    Cic. Caecin. 12, 33:

    adversarius, qui sit et feriendus et repellendus,

    id. de Or. 2, 17, 72:

    aliquem ab hoc templo,

    id. Phil. 14, 3, 8:

    homines a templi aditu,

    id. Dom. 21, 54:

    Sabinos a moenibus urbis,

    id. Rep. 2, 20, 36:

    hostes a ponte,

    Caes. B. C. 1, 16;

    ab castris,

    id. ib. 1, 75:

    a citeriore ripā,

    Front. Strat. 1, 4, 10:

    aliquem inde,

    Cic. de Or. 3, 17, 63:

    hostes in silvas,

    Caes. B. G. 3, 28 fin.:

    in oppidum,

    id. ib. 3, 22 fin.; id. B. C. 2, 14 fin.— Absol.:

    nostri acriter in eos impetu facto, repulerunt,

    Caes. B. G. 5, 17. —Of impersonal objects (mostly poet.):

    reppulit mihi manum,

    Plaut. Cas. 5, 2, 14; cf. Plin. 7, 16, 15, § 72:

    telum aere repulsum,

    repelled, Verg. A. 2, 545:

    mensas,

    to push back, Ov. M. 6, 661; cf.

    aras,

    id. ib. 9, 164:

    repagula,

    to shove back, id. ib. 2, 157:

    tellurem mediā undā,

    crowds back, id. ib. 15, 292:

    navem a terrā, Auct. B. Alex. 20: serpentes,

    Amm. 14, 2, 5. — Poet., of the apparent pushing back or away of the starting-point, in flying up or sailing away:

    Oceani spretos pede reppulit amnes,

    Verg. G. 4, 233; cf.:

    cum subito juvenis, pedibus tellure repulsā, Arduus in nubes abiit,

    spurning the ground, Ov. M. 4, 710:

    impressā tellurem reppulit hastā,

    id. ib. 2, 786;

    6, 512: aera repulsa,

    i. e. cymbals struck together, Tib. 1, 3, 24; 1, 8, 22; cf.:

    aera Aere repulsa,

    Ov. M. 3, 533.—
    II.
    Trop., to drive away, reject, remove; to keep off, hold back, ward off, repulse, etc.:

    repelli oratorem a gubernaculis civitatum,

    Cic. de Or. 1, 11, 46:

    aliquem a consulatu,

    id. Cat. 1, 10, 27:

    ab hoc conatu,

    id. Or. 11, 36:

    a cognitione legum,

    id. Balb. 14, 32:

    ab impediendo ac laedendo,

    Q. Cic. Petit. Cons. 14, 55:

    ab hac spe repulsi Nervii,

    Caes. B. G. 5, 42:

    repulsum ab amicitiā,

    Sall. J. 102, 13:

    fracti bello fatisque repulsi,

    Verg. A. 2, 13:

    repulsus ille veritatis viribus,

    Phaedr. 1, 1, 9:

    hinc quoque repulsus,

    Nep. Lys. 3:

    per colloquia repulsus a Lepido,

    Vell. 2, 63, 1. —

    Of suitors for office,

    Cic. Planc. 21, 51:

    haud repulsus abibis,

    Sall. J. 110, 8; Liv. 39, 32. —

    Of lovers: saepe roges aliquid, saepe repulsus eas,

    Prop. 2, 4, 2 (12):

    proci repulsi,

    Ov. M. 13, 735:

    aliquam ad meretricium quaestum,

    to drive, Plaut. Cist. 1, 1, 43.—

    Of abstract objects: dolorem a se repellere,

    Cic. Fin. 1, 9, 30:

    furores Clodii a cervicibus vestris,

    id. Mil. 28, 77:

    illius alterum consulatum a re publicā,

    id. Att. 7, 18, 2:

    quod tamen a verā longe ratione repulsum'st,

    removed, Lucr. 1, 880; cf. id. 2, 645; 5, 406:

    tegimenta ad defendendos ictus ac repellendos,

    Caes. B. C. 2, 9; 6, 767: cute ictus, Ov. M. 3, 64:

    pericula,

    Cic. Mur. 14, 30; Caes. B. C. 1, 79, 2:

    vim (opp. inferre),

    Cic. Mil. 19, 51:

    crimen (with transferre),

    Quint. 4, 2, 26:

    temptamina,

    Ov. M. 7, 735:

    facinus,

    id. ib. 15, 777:

    fraudem,

    id. A. A. 3, 491:

    verba,

    id. P. 4, 1, 19:

    ver hiemem repellit,

    id. M. 10, 165:

    conubia nostra,

    to reject, disdain, Verg. A. 4, 214 amorem, Ov. Am. 1, 8, 76:

    preces,

    id. M. 14, 377:

    diadema,

    to refuse, reject, Vell. 2, 56, 4; Suet. Caes. 79; cf.

    dictaturam,

    Vell. 2, 89, 5:

    ut contumelia repellatur,

    be discarded, Cic. Off. 1, 37, 137.— Hence, rĕpulsus, a, um, P. a., removed, remote; once in Cato: ecquis incultior, religiosior, desertior, publicis negotiis repulsior, Cato ap. Fest. p. 286, and ap. Paul. ex Fest. p. 287 Müll.

    Lewis & Short latin dictionary > repello

  • 58 salutare

    sălūtāris, e, adj. [salus], of or belonging to well-being, healthful, wholesome, salutary, serviceable, beneficial, advantageous (in the most general sense, while the predominant meaning of salubris, in class. lang., is healthy in a medical sense; very freq. and class.).
    I.
    In gen.
    (α).
    Absol.:

    ut quae mala perniciosaque sunt, habeantur pro bonis ac salutaribus,

    Cic. Leg. 1, 16, 44:

    pro salutaribus mortifera conscribere,

    id. ib. 2, 5, 13:

    res salutares (opp. pestiferae),

    id. N. D. 2, 12, 34:

    res utiles et salutares,

    id. ib. 1, 15, 38:

    salutaris et vitalis calor,

    id. ib. 2, 10, 27:

    sine quo nihil nec laudabile nec salutare est,

    Quint. 12, 10, 79:

    tuta et salutaria capessere (opp. praecipitia),

    Tac. A. 15, 29:

    salutares litterae,

    Cic. Att. 9, 7, 2; cf.:

    Apollonides orationem salutarem habuit,

    Liv. 24, 28:

    portus eloquentiae,

    Quint. 12, 7, 4; cf. Plin. Ep. 6, 31, 17:

    salutaris ars,

    of healing, Hor. C. S. 63:

    herbae,

    Ov. R. Am. 45:

    amurca,

    Col. 6, 4, 4.—

    Rarely of persons: civis,

    Cic. Mil. 8, 20: bonus et salutaris Princeps, Tiber. ap. Suet. Tib. 29.—
    (β).
    With dat., ad, contra aliquid, etc. (the first very freq. in Cic.):

    ratio quoniam pestifera sit multis, admodum paucis salutaris,

    Cic. N. D. 3, 27, 69; Plaut. Aul. 2, 1, 26:

    hominum generi universo cultura agrorum est salutaris,

    Cic. Sen. 16, 56; id. Fam. 6, 6, 4; id. Brut. 4, 15:

    corporibus tot res, animis nulla,

    id. Tusc. 4, 27, 58:

    vox petentibus,

    Quint. 10, 7, 2; cf.:

    radicem decoctam bibere, spasticis, etc.... salutare ost,

    Plin. 21, 19, 77, § 132.—Once also in the comp.:

    nihil est nobis salutarius,

    Cic. N. D. 3, 9, 23:

    stella Jovis aut Veneris conjuncta cum Lunā ad ortus puerorum salutaris sit,

    id. Div. 1, 39, 85:

    decoctum ad dentium dolorem,

    Plin. 24, 9, 42, § 71:

    herba Britannica non nervis modo salutaris sed contra anginas quoque et contra serpentes,

    id. 25, 3, 6, § 20:

    dicunt radicem et in pestilentiā salutarem esse in cibis,

    id. 24, 16, 92, § 148. —
    (γ).
    As subst.: sălūtāre, is, n., salvation, deliverance, health (late Lat.), Vulg. Gen. 49, 18; id. Psa. 41, 5 et saep.— Plur.: bibere salutaria alicui, to drink one ' s health, App. M. 2, p. 128, 25.—
    II.
    In partic.
    A.
    As an appellative: salutaris littera, i. e. the letter A, written on the voting tablets as an abbreviation for absolvo, Cic. Mil. 6, 15 (opp. littera tristis, i. e. C, for condemno): digitus, i. e. the index-finger (perh. as used in greeting), Suet. Aug. 80; Mart. Cap. 1, § 90.—
    2.
    Subst.: sălūtāre, is, n., i. q. salus, welfare, prosperity, Vulg. Psa. 115, 13 (4) (for the Heb.).— Adj. prop.: Collis Salutaris, one of the four summits of the Quirinal (so called from the temple of Salus, which stood on it), Varr. L. L. 5, § 52 Müll.; cf. Salus, II.;

    and v. Becker, Antiq. 1, pp. 568 and 578 sq.: Salutaris porta appellata est ab aede Salutis, quae ei proxima fuit,

    Fest. p. 326 Müll.: Jovem cum Optimum et Maximum dicimus, cumque eundem Salutarem Hospitalem. Statorem: hoc intellegi volumus, salutem hominum in ejus esse tutelā (corresp. to the Gr. Zeus Sôtêr), Cic. Fin. 3, 20, 66:

    qui (Jesus) Latine dicitur salutaris sive salvator,

    Lact. 4, 12, 6.—Hence, adv.: sălūtārĭter, profitably, beneficially, salutarily:

    uti armis,

    Cic. Brut. 2, 8: se recipere, Plancus ap. Cic. Fam. 10, 23, 2:

    cogitare aliquid,

    id. ib. 10, 24, 2:

    quinque consulatus salutariter rei publicae administrati,

    Val. Max. 5, 2, 3:

    haec salutariter scripsi,

    Amm. 20, 8, 17.— Comp. and sup. of the adv., and sup. of the adj. do not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > salutare

  • 59 salutaris

    sălūtāris, e, adj. [salus], of or belonging to well-being, healthful, wholesome, salutary, serviceable, beneficial, advantageous (in the most general sense, while the predominant meaning of salubris, in class. lang., is healthy in a medical sense; very freq. and class.).
    I.
    In gen.
    (α).
    Absol.:

    ut quae mala perniciosaque sunt, habeantur pro bonis ac salutaribus,

    Cic. Leg. 1, 16, 44:

    pro salutaribus mortifera conscribere,

    id. ib. 2, 5, 13:

    res salutares (opp. pestiferae),

    id. N. D. 2, 12, 34:

    res utiles et salutares,

    id. ib. 1, 15, 38:

    salutaris et vitalis calor,

    id. ib. 2, 10, 27:

    sine quo nihil nec laudabile nec salutare est,

    Quint. 12, 10, 79:

    tuta et salutaria capessere (opp. praecipitia),

    Tac. A. 15, 29:

    salutares litterae,

    Cic. Att. 9, 7, 2; cf.:

    Apollonides orationem salutarem habuit,

    Liv. 24, 28:

    portus eloquentiae,

    Quint. 12, 7, 4; cf. Plin. Ep. 6, 31, 17:

    salutaris ars,

    of healing, Hor. C. S. 63:

    herbae,

    Ov. R. Am. 45:

    amurca,

    Col. 6, 4, 4.—

    Rarely of persons: civis,

    Cic. Mil. 8, 20: bonus et salutaris Princeps, Tiber. ap. Suet. Tib. 29.—
    (β).
    With dat., ad, contra aliquid, etc. (the first very freq. in Cic.):

    ratio quoniam pestifera sit multis, admodum paucis salutaris,

    Cic. N. D. 3, 27, 69; Plaut. Aul. 2, 1, 26:

    hominum generi universo cultura agrorum est salutaris,

    Cic. Sen. 16, 56; id. Fam. 6, 6, 4; id. Brut. 4, 15:

    corporibus tot res, animis nulla,

    id. Tusc. 4, 27, 58:

    vox petentibus,

    Quint. 10, 7, 2; cf.:

    radicem decoctam bibere, spasticis, etc.... salutare ost,

    Plin. 21, 19, 77, § 132.—Once also in the comp.:

    nihil est nobis salutarius,

    Cic. N. D. 3, 9, 23:

    stella Jovis aut Veneris conjuncta cum Lunā ad ortus puerorum salutaris sit,

    id. Div. 1, 39, 85:

    decoctum ad dentium dolorem,

    Plin. 24, 9, 42, § 71:

    herba Britannica non nervis modo salutaris sed contra anginas quoque et contra serpentes,

    id. 25, 3, 6, § 20:

    dicunt radicem et in pestilentiā salutarem esse in cibis,

    id. 24, 16, 92, § 148. —
    (γ).
    As subst.: sălūtāre, is, n., salvation, deliverance, health (late Lat.), Vulg. Gen. 49, 18; id. Psa. 41, 5 et saep.— Plur.: bibere salutaria alicui, to drink one ' s health, App. M. 2, p. 128, 25.—
    II.
    In partic.
    A.
    As an appellative: salutaris littera, i. e. the letter A, written on the voting tablets as an abbreviation for absolvo, Cic. Mil. 6, 15 (opp. littera tristis, i. e. C, for condemno): digitus, i. e. the index-finger (perh. as used in greeting), Suet. Aug. 80; Mart. Cap. 1, § 90.—
    2.
    Subst.: sălūtāre, is, n., i. q. salus, welfare, prosperity, Vulg. Psa. 115, 13 (4) (for the Heb.).— Adj. prop.: Collis Salutaris, one of the four summits of the Quirinal (so called from the temple of Salus, which stood on it), Varr. L. L. 5, § 52 Müll.; cf. Salus, II.;

    and v. Becker, Antiq. 1, pp. 568 and 578 sq.: Salutaris porta appellata est ab aede Salutis, quae ei proxima fuit,

    Fest. p. 326 Müll.: Jovem cum Optimum et Maximum dicimus, cumque eundem Salutarem Hospitalem. Statorem: hoc intellegi volumus, salutem hominum in ejus esse tutelā (corresp. to the Gr. Zeus Sôtêr), Cic. Fin. 3, 20, 66:

    qui (Jesus) Latine dicitur salutaris sive salvator,

    Lact. 4, 12, 6.—Hence, adv.: sălūtārĭter, profitably, beneficially, salutarily:

    uti armis,

    Cic. Brut. 2, 8: se recipere, Plancus ap. Cic. Fam. 10, 23, 2:

    cogitare aliquid,

    id. ib. 10, 24, 2:

    quinque consulatus salutariter rei publicae administrati,

    Val. Max. 5, 2, 3:

    haec salutariter scripsi,

    Amm. 20, 8, 17.— Comp. and sup. of the adv., and sup. of the adj. do not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > salutaris

  • 60 salutariter

    sălūtāris, e, adj. [salus], of or belonging to well-being, healthful, wholesome, salutary, serviceable, beneficial, advantageous (in the most general sense, while the predominant meaning of salubris, in class. lang., is healthy in a medical sense; very freq. and class.).
    I.
    In gen.
    (α).
    Absol.:

    ut quae mala perniciosaque sunt, habeantur pro bonis ac salutaribus,

    Cic. Leg. 1, 16, 44:

    pro salutaribus mortifera conscribere,

    id. ib. 2, 5, 13:

    res salutares (opp. pestiferae),

    id. N. D. 2, 12, 34:

    res utiles et salutares,

    id. ib. 1, 15, 38:

    salutaris et vitalis calor,

    id. ib. 2, 10, 27:

    sine quo nihil nec laudabile nec salutare est,

    Quint. 12, 10, 79:

    tuta et salutaria capessere (opp. praecipitia),

    Tac. A. 15, 29:

    salutares litterae,

    Cic. Att. 9, 7, 2; cf.:

    Apollonides orationem salutarem habuit,

    Liv. 24, 28:

    portus eloquentiae,

    Quint. 12, 7, 4; cf. Plin. Ep. 6, 31, 17:

    salutaris ars,

    of healing, Hor. C. S. 63:

    herbae,

    Ov. R. Am. 45:

    amurca,

    Col. 6, 4, 4.—

    Rarely of persons: civis,

    Cic. Mil. 8, 20: bonus et salutaris Princeps, Tiber. ap. Suet. Tib. 29.—
    (β).
    With dat., ad, contra aliquid, etc. (the first very freq. in Cic.):

    ratio quoniam pestifera sit multis, admodum paucis salutaris,

    Cic. N. D. 3, 27, 69; Plaut. Aul. 2, 1, 26:

    hominum generi universo cultura agrorum est salutaris,

    Cic. Sen. 16, 56; id. Fam. 6, 6, 4; id. Brut. 4, 15:

    corporibus tot res, animis nulla,

    id. Tusc. 4, 27, 58:

    vox petentibus,

    Quint. 10, 7, 2; cf.:

    radicem decoctam bibere, spasticis, etc.... salutare ost,

    Plin. 21, 19, 77, § 132.—Once also in the comp.:

    nihil est nobis salutarius,

    Cic. N. D. 3, 9, 23:

    stella Jovis aut Veneris conjuncta cum Lunā ad ortus puerorum salutaris sit,

    id. Div. 1, 39, 85:

    decoctum ad dentium dolorem,

    Plin. 24, 9, 42, § 71:

    herba Britannica non nervis modo salutaris sed contra anginas quoque et contra serpentes,

    id. 25, 3, 6, § 20:

    dicunt radicem et in pestilentiā salutarem esse in cibis,

    id. 24, 16, 92, § 148. —
    (γ).
    As subst.: sălūtāre, is, n., salvation, deliverance, health (late Lat.), Vulg. Gen. 49, 18; id. Psa. 41, 5 et saep.— Plur.: bibere salutaria alicui, to drink one ' s health, App. M. 2, p. 128, 25.—
    II.
    In partic.
    A.
    As an appellative: salutaris littera, i. e. the letter A, written on the voting tablets as an abbreviation for absolvo, Cic. Mil. 6, 15 (opp. littera tristis, i. e. C, for condemno): digitus, i. e. the index-finger (perh. as used in greeting), Suet. Aug. 80; Mart. Cap. 1, § 90.—
    2.
    Subst.: sălūtāre, is, n., i. q. salus, welfare, prosperity, Vulg. Psa. 115, 13 (4) (for the Heb.).— Adj. prop.: Collis Salutaris, one of the four summits of the Quirinal (so called from the temple of Salus, which stood on it), Varr. L. L. 5, § 52 Müll.; cf. Salus, II.;

    and v. Becker, Antiq. 1, pp. 568 and 578 sq.: Salutaris porta appellata est ab aede Salutis, quae ei proxima fuit,

    Fest. p. 326 Müll.: Jovem cum Optimum et Maximum dicimus, cumque eundem Salutarem Hospitalem. Statorem: hoc intellegi volumus, salutem hominum in ejus esse tutelā (corresp. to the Gr. Zeus Sôtêr), Cic. Fin. 3, 20, 66:

    qui (Jesus) Latine dicitur salutaris sive salvator,

    Lact. 4, 12, 6.—Hence, adv.: sălūtārĭter, profitably, beneficially, salutarily:

    uti armis,

    Cic. Brut. 2, 8: se recipere, Plancus ap. Cic. Fam. 10, 23, 2:

    cogitare aliquid,

    id. ib. 10, 24, 2:

    quinque consulatus salutariter rei publicae administrati,

    Val. Max. 5, 2, 3:

    haec salutariter scripsi,

    Amm. 20, 8, 17.— Comp. and sup. of the adv., and sup. of the adj. do not occur.

    Lewis & Short latin dictionary > salutariter

См. также в других словарях:

  • Serpentes — Serpentes, s. Schlangen …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Serpentes — Serpentes, Schlangen (s. d.) …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Serpentes — ⇒ Ophidia …   Deutsch wörterbuch der biologie

  • Serpentes — Serpents Pour les articles homonymes, voir serpent (homonymie). Serp …   Wikipédia en Français

  • Serpentes —   Serpientes Rango temporal: Cretácico: Presente …   Wikipedia Español

  • Serpentes — ? Змеи Научная классификация Царство: Животные Тип: Хордовые Подтип: Позвоночные …   Википедия

  • Serpentes — Dieser Artikel behandelt die Tiergruppe Schlangen Zu weiteren Bedeutungen siehe Schlange und Schlangen (Gemeinde). Zu dem deutschen Politiker Albert Schlangen (1918–1966) siehe Albert Schlangen. Schlangen Ringelnatter …   Deutsch Wikipedia

  • Serpentes — Ophidia O*phid i*a, prop. n. pl. [NL., fr. Gr. ?, dim. of o fis a snake.] (Zo[ o]l.) The suborder of reptiles which includes the serpents; called also {{Serpentes}}. [1913 Webster +PJC] Note: The most important divisions are: the {Solenoglypha},… …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Serpentes — noun snakes • Syn: ↑suborder Serpentes, ↑Ophidia, ↑suborder Ophidia • Hypernyms: ↑animal order • Member Holonyms: ↑Squamata, ↑order Squamata …   Useful english dictionary

  • Serpentes — Serpẹntes   [lateinisch], die Schlangen …   Universal-Lexikon

  • Serpentes — Ser·pen·tes (serґpen tēz) Ophidia …   Medical dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»