Перевод: со всех языков на все языки

со всех языков на все языки

scopulus

  • 1 scopulus

    scopulus, ī, m. (σκόπελος), jeder hohe, hervorragende Ort, von dem herab man weit in die Ferne sehen (σκοπειν) kann, die Bergspitze, der Felsen, I) eig.: A) im allg., Verg. u.a.: scopulus Mavortis, d.i. der Areshügel neben der Burg von Athen, Ov. met. 6, 70. – bei Dicht übh. der große Stein, der auf die Mauern herabgeschossen wird usw., Val. Flacc.: imber agens scopulos, Val. Flacc. – B) insbes., der Felsen im oder am Meere, die Klippe, ad scopulos allidi, Caes., affligi, Cic.: ubi (Nilus) scopulos cautium verberavit, Sen. – scopuli errantes = symplegades (s. symplēgas), Val. Flacc. – poet. v. einem Vorgebirge, infames scopuli, Acroceraunia, Hor.: terra tribus scopulis procurrit in aequor, Ov. – im Gleichnis, zur Bezeichnung des Trotzes und der daraus entstehenden Schwerhörigkeit, o scopulis undāque ferocior, Ov.: scopulis surdior Icari voces audit, Hor. – II) bildl.: A) im allg.: scopulos et ferrum gestare in corde, von einem harten, unbarmherzigen Menschen, Ov.: ad scopulum ire, zugrunde gehen, Lucr.: ipso quoque praeturam, ut e celsiore scopulo caderet, affectante, um von einer desto gefährlicheren steilen Höhe herabzustürzen, Amm. 30, 5, 10. – B) insbes., wie unser Klippe, als Sinnbild des Gefährlichen, Unheilbringenden, rationes ad scopulos appellere, Cic.: in hos scopulos incīdere vitae, Cic.: ubi scopulum offendis eius modi, ut non modo ab hoc crimen resilire videas, verum etc., Cic. – v. Pers., Klippe = Zugrunderichter, vos, geminae voragines scopulique rei publicae, v. Piso u. Gabinius, Cic.: scopulus et nodus et mora publicae securitatis, v. Antonius, Flor.: piratarum scopulus, v. Pompejus, Petron. poët. – III) das Ziel, nach dem man schießt, Suet. Dom. 19 Roth u. Ihm. Vgl. scopus.

    lateinisch-deutsches > scopulus

  • 2 scopulus

    scopulus, ī, m. (σκόπελος), jeder hohe, hervorragende Ort, von dem herab man weit in die Ferne sehen (σκοπειν) kann, die Bergspitze, der Felsen, I) eig.: A) im allg., Verg. u.a.: scopulus Mavortis, d.i. der Areshügel neben der Burg von Athen, Ov. met. 6, 70. – bei Dicht übh. der große Stein, der auf die Mauern herabgeschossen wird usw., Val. Flacc.: imber agens scopulos, Val. Flacc. – B) insbes., der Felsen im oder am Meere, die Klippe, ad scopulos allidi, Caes., affligi, Cic.: ubi (Nilus) scopulos cautium verberavit, Sen. – scopuli errantes = symplegades (s. symplegas), Val. Flacc. – poet. v. einem Vorgebirge, infames scopuli, Acroceraunia, Hor.: terra tribus scopulis procurrit in aequor, Ov. – im Gleichnis, zur Bezeichnung des Trotzes und der daraus entstehenden Schwerhörigkeit, o scopulis undāque ferocior, Ov.: scopulis surdior Icari voces audit, Hor. – II) bildl.: A) im allg.: scopulos et ferrum gestare in corde, von einem harten, unbarmherzigen Menschen, Ov.: ad scopulum ire, zugrunde gehen, Lucr.: ipso quoque praeturam, ut e celsiore scopulo caderet, affectante, um von einer desto gefährlicheren steilen Höhe herabzustürzen, Amm. 30, 5, 10. – B) insbes., wie unser Klippe, als Sinnbild des Gefährlichen, Unheilbringenden, rationes ad scopulos appellere, Cic.: in hos scopulos incīdere vitae, Cic.:
    ————
    ubi scopulum offendis eius modi, ut non modo ab hoc crimen resilire videas, verum etc., Cic. – v. Pers., Klippe = Zugrunderichter, vos, geminae voragines scopulique rei publicae, v. Piso u. Gabinius, Cic.: scopulus et nodus et mora publicae securitatis, v. Antonius, Flor.: piratarum scopulus, v. Pompejus, Petron. poët. – III) das Ziel, nach dem man schießt, Suet. Dom. 19 Roth u. Ihm. Vgl. scopus.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > scopulus

  • 3 scopulus

    scŏpŭlus, i, m., = skopelos, a projecting point of rock; a rock, cliff, crag, esp. a rock, shelf, ledge in the sea.
    I.
    Lit. (mostly poet.; not in Cic., but v. infra, II.; cf.:

    rupes, cautes), in the sea: ut pars (remigum) ad scopulos allisa interficeretur,

    Caes. B. C. 3, 27 fin.; id. B. G. 3, 13; Poët. ap. Cic. de Or. 3, 41, 166; Verg. G. 3, 261; id. A. 1, 145; 5, 270; Ov. M. 4, 524; 9, 592:

    frequentes,

    Juv. 13, 246:

    vomentes aequor,

    Luc. 6, 24:

    immanes,

    Ov. M. 14, 182; cf.

    of a promontory,

    Hor. C. 1, 3, 20; Ov. F. 4, 419:

    scopuli errantes, of the Symplegades,

    Val. Fl. 3, 621; 4, 681.—On land:

    scopuli rupesque cavae,

    Verg. G. 3, 253; id. A. 4, 445; 12, 531; Sil. 10, 263; Stat. Th. 7, 665; Val. Fl. 6, 632;

    of the cavern of Cacus,

    Verg. A. 8, 192:

    scopulus Mavortis, of the Areopagus,

    Ov. M. 6, 70:

    his inmobilior scopulis, of a man hard to move,

    id. ib. 13, 801:

    scopulis surdior,

    Hor. C. 3, 7, 21; cf.:

    ferrum et scopulos gestare in corde,

    Ov. M. 7, 33:

    natus es e scopulis,

    id. Tr. 3, 11, 3.—
    II.
    Trop., a rock, = a difficulty, danger, harm, evil, etc. (freq. in Cic.; also commended by him as a figure): cum neque Musarum scopulos quisquam superarat, Enn. ap. Cic. Brut. 19, 76 (Ann. v. 223 Vahl.):

    qui te ad scopulum e tranquillo inferat,

    Ter. Phorm. 4, 4, 8:

    Syrtim patrimonii scopulum libentius dixerim,

    Cic. de Or. 3, 41, 163:

    nec tuas umquam rationes ad eos scopulos, appulisses, ad quos Sex. Titii afflictam navem et in quibus C. Deciani naufragium fortunarum videres,

    id. Rab. Perd. 9, 25; id. de Or. 2, 37, 154; id. Rosc. Am. 29, 79:

    in scopulos vitae incidere,

    id. Consol. Fragm. 2, p. 489 Orell.:

    (Piso et Gabinius) geminae voragines scopulique rei publicae,

    id. Pis. 18, 41; cf. Flor. 4, 9, 1:

    (Pompeius) Ille tremor Ponti et piratarum scopulus, Petr. poët. 123, 240: commeatum publicum in scopulos annonae impingere,

    Quint. Decl. 12, 22:

    cujus tribunal scopulus reorum dicebatur,

    Val. Max. 3, 7, 9:

    e scopulo cadere,

    to be ruined, Amm. 30, 5, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > scopulus

  • 4 scopulus

    scopŭlus, i, m. [st2]1 [-] rocher saillant (dans la mer), récif, écueil, brisant. [st2]2 [-] rocher, montagne abrupte, masse de pierre. [st2]3 [-] écueil, fléau, ruine.
    * * *
    scopŭlus, i, m. [st2]1 [-] rocher saillant (dans la mer), récif, écueil, brisant. [st2]2 [-] rocher, montagne abrupte, masse de pierre. [st2]3 [-] écueil, fléau, ruine.
    * * *
        Scopulus, pen. corr. Diminutiuum. Caesar. Rocher sortant hors de terre, Un escueil.
    \
        Ad scopulum ire. Lucret. Perir.
    \
        Gemini scopuli minantur in caelum. Virgil. Sont eslevez haults en l'air.
    \
        Ad eosdem scopulos nauem appellere. Cic. Heurter sa navire contre, etc. Tomber en mesme danger.
    \
        Gestare scopulos in corde. Ouid. Avoir le coeur dur comme pierre, et estre maupiteux, Ne point avoir de misericorde.

    Dictionarium latinogallicum > scopulus

  • 5 scopulus

        scopulus ī, m, σκόπελοσ, a projecting point of rock, rock, cliff, crag, shelf, ledge: pars (remigum) ad scopulos adlisa, Cs.: detrudunt navīs scopulo, V.: Imminet aequoribus scopulus, O.: Qui vidit Infamīs scopulos Acroceraunia, promontory, H.: scopuli ruina, i. e. fallen roof (of the cave of Cacus), V.: Mavortis, the Areopagus, O.: His inmobilior scopulis, harder to move, O.: scopulis surdior, H.—Fig., a rock, cliff, ledge, stumbling-block, danger, difficulty: cum neque Musarum scopulos quisquam superarat: qui te ad scopulum e tranquillo auferat, T.: (Piso et Gabinius) geminae voragines scopulique rei p.
    * * *
    rock, boulder

    Latin-English dictionary > scopulus

  • 6 scopulus

    ī m. (греч.)
    1) горная вершина, пик (s. summus, qui montibus altis abit VF)
    s. Mavortis OAreopăgus
    2) скала, утёс (scopuli et saxa V; ad scopulos allīdi Cs)
    3) чёрствость, жестокость ( scopulos et ferrum gestare in corde O)

    Латинско-русский словарь > scopulus

  • 7 scopulus

    English-russian dictionary of physics > scopulus

  • 8 scopulus

    -i s m 2
    rocher saillant, escarpement

    Dictionarium Latino-Gallicum botanicae > scopulus

  • 9 scopulus

    камень (1. 9. D. 47, 11).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > scopulus

  • 10 scopulus

    скарп неправильной формы на поверхности планеты

    English-Russian astronomy dictionary > scopulus

  • 11 Утёс

    - scopulus; rupes,-is f; silex,-icis f,m; cautes,-is f; murex,-icis m;

    Большой русско-латинский словарь Поляшева > Утёс

  • 12 adesus

    ădēsus, a, um part. passé de adedo. [st2]1 [-] entamé. [st2]2 [-] mangé complètement.    - adesum jecur, Cic.: foie rongé.    - adesus aquis scopulus, Ov.: roche usée par les eaux.    - adesus cladibus, Sil.: affaibli par les désastres.    - adesa bona, Tac.: fortune dissipée.
    * * *
    ădēsus, a, um part. passé de adedo. [st2]1 [-] entamé. [st2]2 [-] mangé complètement.    - adesum jecur, Cic.: foie rongé.    - adesus aquis scopulus, Ov.: roche usée par les eaux.    - adesus cladibus, Sil.: affaibli par les désastres.    - adesa bona, Tac.: fortune dissipée.
    * * *
        Adesus, adesa, adesum, pen. prod. Participium ab adedor. Liuius. Tout consumé et mangé.
    \
        Adesis bonis per dedecus. Tacit. Apres avoir consumé et mangé, ou follement despendu touts leurs biens.
    \
        Lapides adesi. Horat. Mangez, Rongez, Usez par la violence des eaus.

    Dictionarium latinogallicum > adesus

  • 13 emico

    ēmĭco, āre, emicui - intr. - [st2]1 [-] s'élancer (hors de), sortir vivement, sortir avec violence; jaillir (en parl. d'une flamme, du sang, d'une source). [st2]2 [-] sauter, bondir. [st2]3 [-] s'élever, paraître. [st2]4 [-] se montrer avec éclat, briller, luire, exceller, se distinguer.    - hostem rati, emicant, Flor. 1, 18, 4: croyant que c'était l'ennemi, ils se précipitent.    - scopulus emicat, Ov. M. 9, 225: un roc s'élève.    - emicant oculi, Sen. Ira, 1, 1, 4: les yeux lancent des éclairs.    - fulgura emicant, Curt.: des éclairs brillent.    - Themistoclis gloria emicuit, Just. 2, 9, 15: la gloire de Thémistocle se montra avec éclat.
    * * *
    ēmĭco, āre, emicui - intr. - [st2]1 [-] s'élancer (hors de), sortir vivement, sortir avec violence; jaillir (en parl. d'une flamme, du sang, d'une source). [st2]2 [-] sauter, bondir. [st2]3 [-] s'élever, paraître. [st2]4 [-] se montrer avec éclat, briller, luire, exceller, se distinguer.    - hostem rati, emicant, Flor. 1, 18, 4: croyant que c'était l'ennemi, ils se précipitent.    - scopulus emicat, Ov. M. 9, 225: un roc s'élève.    - emicant oculi, Sen. Ira, 1, 1, 4: les yeux lancent des éclairs.    - fulgura emicant, Curt.: des éclairs brillent.    - Themistoclis gloria emicuit, Just. 2, 9, 15: la gloire de Thémistocle se montra avec éclat.
    * * *
        Emico, emicas, penul. corr. emicui et emicaui, emicatum, emicare. Plaut. Reluire, Resplendir. C'est aussi Se dresser et monstrer, Lever et dresser les doigts, ou autre chose.
    \
        Emicare de. Pli. Dracones emicuisse de extis traditur. Estre soubdainement sortiz et apparuz, S'estre monstrez.
    \
        Emicare ex vna radice. Plin. Sortir, Saillir.
    \
        Emicare in iugum. Colum. S'eslever et dresser, Monter.
    \
        Continuo meum cor coepit in pectus emicare. Plaut. Sauteler, Tressaillir.
    \
        Emicat Euryalus. Virgil. Se releve et dresse vistement.
    \
        - iuuenum manus emicat ardens Littus in Hesperium. Virgil. Saulte des navires sur le rivage.
    \
        Ante oculos emicuit. Valer. Flac. S'apparut, Se monstra.
    \
        Emicuit longe ante omnes Euphranor. Plin. Fut excellent et renommé.

    Dictionarium latinogallicum > emico

  • 14 minax

    mĭnax, ācis [minor] menaçant.    - minaces litterae, Cic. Fam. 16, 11, 2: lettre de menaces.    - minax scopulus, Virg.: rocher qui menace de tomber (rocher qui fait saillie).    - pestilentia minacior tamen quam perniciosior, Liv. 4: une peste plus menaçante que meurtrière.    - adversus barbaros quoque minacissimus, Suet. Calig. 51: contre les barbares, aussi, il proférait les plus grandes menaces.
    * * *
    mĭnax, ācis [minor] menaçant.    - minaces litterae, Cic. Fam. 16, 11, 2: lettre de menaces.    - minax scopulus, Virg.: rocher qui menace de tomber (rocher qui fait saillie).    - pestilentia minacior tamen quam perniciosior, Liv. 4: une peste plus menaçante que meurtrière.    - adversus barbaros quoque minacissimus, Suet. Calig. 51: contre les barbares, aussi, il proférait les plus grandes menaces.
    * * *
        Minax, minacis, pen. prod. o. g. Virg. Qui menace, Menaceur.

    Dictionarium latinogallicum > minax

  • 15 emico

    ē-mico, cuī (cāvī), cātum, āre
    1) сверкать, блистать, искриться ( scintillae emicantes Q)
    pavor alicui emĭcat T — внезапный страх объемлет кого-л.
    2) устремляться, бросаться (juvenum manus emicat in litus V; e. carcere O)
    3) перен. воссиять, выделиться, отличиться ( magnitudine animi QC)
    4) мелькнуть, слететь ( emicuit nervo telum O)
    5) быстро подниматься, вырастать (castanea celeriter emicat Col)
    6) пульсировать, биться ( cor emicat VP)
    7) подскочить ( solo V); вскочить ( saltu in currum V); воспарить, взлететь, подняться (in cogitationes divīnas, ad summa Sen)
    8) вздыматься, выступать ( scopulus emicat in alto gurgite O)

    Латинско-русский словарь > emico

  • 16 minax

    mināx, ācis adj. [ minor I ]
    1) угрожающий, грозящий, грозный (homo C; oculi Sen; verba O; vox H; equus, sc. Trojanus Pt)
    2) угрожающий обвалом, выступающий, нависший ( scopulus V)

    Латинско-русский словарь > minax

  • 17 pendeo

    pependī, —, ēre
    1) висеть, свешиваться, свисать, повиснуть (in и ex arbore C; ab или ex umero C, O; de collo alicujus O)
    p. tenui filo погов. Oвисеть на волоске
    2) быть вывешенным, объявленным ( ко всеобщему сведению)
    4) (тж. laqueo p. Sen) быть повешенным, повеситься ( pendentem aliquem videre M)
    5) ниспадать (apte pendet chlamys O); быть опущенным ( lacerti pendent Pl)
    6) парить, порхать, носиться ( per aĕrias auras O)
    7)
    а) нависать (pendentia nubila O; scopulus pendet O)
    8) медлить, задерживаться, оставаться ( in limine alicujus V); льнуть
    ex (ab) alicujus ore p. Lcr, V, O — жадно слушать кого-л.
    9) останавливаться, быть прерванным, прекращаться ( pendent opera interrupta V)
    10) (тж. animo p. C, L) быть в нерешительности, колебаться, сомневаться (animi pendentes L, Sen, QC)
    11) быть неясным, неопределённым, недостоверным (pendet belli fortuna O)
    12) зависеть (ex vultu et nutu alicujus C; in sententiis civium C; lĕvi momento C)
    14) быть преданным (ex или de aliquo C, H etc.)
    15) точно следовать, рабски подражать

    Латинско-русский словарь > pendeo

  • 18 scopulosus

    scopulōsus, a, um [ scopulus ]
    утёсистый, скалистый ( locus C); изобилующий скалами ( mare C); перен. торчащий словно скала (terga, sc. monstri ingentis VP)

    Латинско-русский словарь > scopulosus

  • 19 abeo

    ab-eo, iī, itum, īre (griech. ἄπειμι), I) von irgendwo, von irgend etwas ab-, weggehen od. bl. gehen, abreisen (Ggstz. manere, redire, adire, accedere, venire, advenire), A) eig.: 1) im allg.: abeam an maneam, Plaut.: abi prae strenue, sequar, Plaut.: abiturum eum non esse, si accessisset, werde nicht (wieder lebendig) weggehen, Cic.: abi, nuntia, geh und melde, Curt.: abiit, excessit, evasit, erupit, Cic.: fugā, Verg.: cum alqo equis (zu Pf.), Liv.: hinc, Liv. u. (Ggstz. huc adire) Plaut.: illinc, inde, Cic.: unde abii? Verg.: ut, unde abissent, eodem statim redirent, Cic.: ab his locis, ab illo, Plaut.: ab urbe, Liv.: ab oculis, Plaut. u. Sen.: ex consilio, ex regno, Liv.: ex agris atque urbibus, Cic.: qui profugus ex Africa abierat, Sall.: repente ex oculis, v. Schlangen, Liv.: e od. ex conspectu, aus dem Gesichte gehen, Plaut. u. Sall., aus dem G. entschwinden, Caes.: de Sicilia, de provincia, Cic.: m. bl. Abl. (s. Nipp. zu Tac. ann. 2, 69), hac urbe, domo, Plaut.: comitio, Liv.: Siciliā, Iustin.: montibus, Verg.: huc, Ter.: quorsum tu abis? Val. Max.: abi quo lubet, Plaut.: hinc in Ephesum, Plaut.: hinc ad legionem domo, Plaut.: foras, hinausgehen, Ter.: procul, Liv.: peregre, Plin.: hinc peregre, Titin.: domum, Ter.: hinc domum, Liv.: suas domos (v. zwei Heeren), Liv.: ab Epidauro Romam, Augustin.: in Angulum aliquo, Ter.: rus aliquo, Plaut.: cum patre Tarentum ad mercatum, Plaut.: illā per angiportum ad erum nostrum clanculum, Plaut.: ad Pompeium, Vell: in aliquas terras, Cic.: in Tuscos in exsilium, Liv.: trans Apenninum, Liv.: trans mare, Amm.: sub iugum, Liv.: sublimis abiit, Liv.: abiit iratus, Cic.: at ego abeo omissa, gehe meiner Wege, Plaut.: abi tacitus tuam viam, Plaut.: ambulatum, Plaut., deambulatum, Ter.: in Volscos exsulatum, in die Verbannung, Liv.: salutatum dominum, Fronto: quietum abeunt, Dict. 4, 16: si abis periturus, in den Tod gehst, Verg.: pars in Hernicos, pars in Latinos praedatura abiit, Liv.: m. Infinit., abi quaerere, geh suchen, geh u. suche, Plaut.: illa in arcem hinc abiit aedem visere, Plaut. – Dah. abi (wie das franz. va), geh (s. Brix zu Plaut. trin. 830. Lorenz zu Plaut. most. 1065 sq.), teils lobend = gut, nun wohl, schon recht, abi, laudo, Plaut.: abi, virum te iudico, Ter.: non es avarus, abi, Hor. – teils scheltend, »geh = fort, pack dich«, Plaut. u. Ter.: u. so abin? willst du gehen? gehst du? = fort, pack dich, Plaut.: abin an non? Plaut.: etiam tu hinc abis? willst du gleich fort? Ter.: abin istinc? Plaut.: abin hinc ab oculis? Plaut.: abi in malam rem od. abin in malam crucem, scher dich zum Henker, Plaut.; vgl. quin tu abis in malam pestem malumque cruciatum, Cic.: abi hinc cum tribunatibus ac rogationibus tuis, Liv. – v. Lebl., α) im allg.: abeuntia vela, Ov.: derepente celox abiit, Com. inc. fr.: cum somno et flammam abisse, Liv.: spiritus abiit in auras, Ov.: in aëra sucus omnis abit, verfliegt, Ov.: in vanum abibunt verba monentium, werden in den Wind gesprochen sein, Sen.: vis illa mali Herculeos abiit late diffusa per artus, Ov.: speca prosita, quo aqua de via abiret, Cato fr. – β) v. der Sonne usw., scheiden, sol abit, Plaut.; vgl. abeunte curru (Sonnenwagen), Hor.: hic ubi nox et dies modice redit et abit, Varr. – γ) von Felsen, Bergen, in die Höhe steigen, ragen, scopulus, qui montibus altis summus abiit, Val. Flacc.: abeunt in nubila montes, Sil. – δ) in die Tiefe dringen, cornus sub altum pectus abit, Verg. Aen. 9, 700. – 2) insbes.: a) irgendwie abziehen, davonkommen, wegkommen, ausgehen, zuw. auch im allg. bleiben, sein, werden, ita certe inde abiere Romani ut victores, Etrusci pro victis (so gut wie besiegt), Liv.: Romani semper victores ex quamvis temere coepto certamine abire, Liv.: bellis hoc victor abibat omnibus, Verg.: alcis acies victrix abit, Val. Max.: nocte pro victis Antium abierunt, Liv.: omnia malle quam victi abire, Sall.: pauci integri, magna pars vulneribus confecti abeunt, Sall.: semper incolumis abiit, Cato fr.: neutra acies laeta ex eo certamine abiit, Liv.: ne hostes inultos abire sinat, Sall.: tu missus (vom Richter entlassen, freigesprochen) abibis, Hor.: nemo non donatus (unbeschenkt) abibit, Verg.: u. so nullus ab his unquam immunis abit, Arnob.: haud repulsus abibis, Sall.: alio pacto honeste (mit Ehren) quovis modo abeam nescio, Ter.: ne impune abeat, Varr.: impune abeuntem hostem permitteret sequi, Curt.: absol., abiturum eum non esse (unbestraft davonkommen), si accessisset, Cic. Caesin. 20; u. so ibid. 45 u. 46. – b) als publiz. t.t. = von einem Amte abgehen, abtreten, consulatu, Cic.: magistratu, Cic.: flaminio, Liv.: sacerdotio, Gell.: honore, Liv. u. Suet.: tutelā, ICt. – c) v. der Frau, abire ab alqo, vom Manne gehen, sich trennen, scheiden, Plaut.: a te ut abeat per gratiam (in Güte), Plaut. – d) v. Sterbenden, hingehen, hinübergehen, verscheiden, hinc in communem locum, Plaut. Cas. prol. 59: abiturus illuc, quo priores abiere, Phaedr. 4, 20, 16: ad deos, Cic. Tusc. 1, 32. Lact. 1, 11, 47: ad plures, wie scherzh. »zur großen Armee abgehen«, Petr. 42: e medio, Ter. Phorm. 1019: e vita, Cic. Tusc. 1, 74. Amm. 25, 3, 15: vitā, Vell. 2, 35, 5: u. so absol., insperato abiit, Lucil. sat. 30, 38. – e) als t.t. bei Versteigerungen = jmdm. entgehen, ihm nicht (zuteil) werden (s. Hofmann Ausgew. Br. Cic. 1, 15, 4), si res abiret a mancipe, Cic.: ne res ab Apronio abiret, Cic.

    B) übtr.: 1) im allg.: non longe abieris, du brauchst nicht weit (nach Beispielen) zu suchen, Cic.: quid ad istas ineptias abis? Cic.: longius inde nefas abiit, griff weiter um sich, Ov.: vide, quo iudicium meum abeat, wohin zielt, Sen.: ne nunc incepto longius abierim, Tac.: quorsum abeant? auf welche Seite sollen sie sich stellen? Hor. – 2) insbes., von einem Thema, einem Beginnen, einem Verhältnis abgehen, abschweifen, abweichen, es aufgeben, verlassen, illuc, unde abii, redeo, Hor.: nec nunc incepto longius abierim, Tac.: abeo a sensibus, Cic.: quid ad istas ineptias abis? wozu solch ungehörige Dinge? Cic. – ab ignavia, Naev. com. fr.: ab emptione, zurücktreten, ICt.: a iure, vom R. abgehen, es verletzen, Cic.: etiam tu hinc abis? auch du verlässest meine Sache? Cic.

    II) mit dem Nbbegr. des Vergehens, Verschwindens u. dgl., nur übtr., 1) vom Vergehen der Zeit u. der Zustände mit der Zeit: a) von der Zeit = verfließen, vergehen, verstreichen, im Perf. = vorbeisein, dum haec dicit, abiit hora, Ter.: abiit illud tempus, Cic.: abiit ille annus, Cic.: annus abit, dum (bis) etc., Ov.: hic dies hoc modo abiit, Cic. – b) von Krankheiten = verschwinden, aufhören (Ggstz. remanere), nunc quidem iam abiit pestilentia, Cic.: nausea abiit, Cic. – c) von andern Zuständen usw. = sich verlieren, sich heben, verschwinden, schwinden, sensus abit, Cic.: voluptas cito abibit, Cato fr.: malum in diem abiit, Ter.: timor, fides abiit, Liv.: ubi vanus terror abiit, Liv.: e medio abiit scrupulus, Ter. – dah. illa mea, quae solebas ante laudare: o hominem facilem! o hospitem non gravem! abierunt, damit ist es aus, Cic. – 2) vom Erfolg einer Handlung (= ohne Folgen) abgehen, ablaufen, hingehen, mirabar hoc si sic abiret, Ter.: non posse istaec sic abire, ohne Folgen bleiben, Cic.: non sic abibunt odia, Sen. poët.: sic abierit, das mag so abgehen, Sen. – 3) als t.t. der Geschäftsspr. = der Menge, dem Werte nach zurückgehen, fallen, ut reditus agrorum, sic etiam pretium retro abiit, Plin. ep. 3, 19, 7.

    III) mit dem Nbbegr. des Übergehens von einem zum andern, übergehen auf jmd. od. in etw., a) auf jmd.: ad sanos abeat tutela propinquos, Hor. – b) in etw.: in radices vires oleae abibunt, Cato: ab. in semen, Plin.: ne in ora hominum pro ludibrio abiret, in aller Munde zum Gespött werde, Liv.: vigor ingenii velocis in alas et pedes abiit, Ov.: in avi mores atque instituta, sich nach und nach bequemen, Liv.: in proelii concursu abit res a consilio ad vires vimque pugnantium, Nep.: adeo ad omnem patientiam saeculi mos abiit, ut etc., Sen. rhet. u. res in iocos abiit, Sen. rhet. – 2) insbes.: a) ganz aufgehen, daraufgehen für usw., in quos sumptus abeunt fructus praediorum? Cic. ad Att. 11, 2, 2. – b) in etwas übergehen, aufgehen, = sich verwandeln, verwandelt werden, zu etwas werden, sic deus in flammas abiit, Ov.: terra abit in nimbos imbremque, Lucil.: oppidum in villam, stagnum in salem abiit, Plin.: in villos abeunt vestes, Ov.: u. als gramm. t.t. E in U abiit, Varr. LL. 5, 91. – / Auch impers.: abire me vis; abibitur, man wird (st. ich werde) gehen, Plaut.: abitum, quam aditum malis, man möchte lieber weg-, als hingegangen sein, Plaut.: tenuit, ne irrito incepto abiretur, Liv. – / Imperat. abei, Corp. inscr. Lat. 1, 1007 v. 8 (= Anthol. Lat. 1276, 8 ed. Meyer): bei den Komik. oft abin (= abisne), s. Holtze Synt. 2, 266: Genet. Gerund. abiendi, Plaut. fr. bei Prisc. 11, 24 extr.: Perf. abivi ist nicht nachzuweisen, denn M. Caes. in Fronto ep. ad M. Caesarem 3, 5. p. 68, 6 liest Naber abii, u. Augustin. de civ. dei 3, 12. p. 109, 24 D2 steht jetzt ambivit: Perf. abi, Stat. Ach. 2, 437: abit, Plaut. mil. 1331; rud. 325. Ter. adelph. 782 u. oft bei nachaug. Dichtern (s. Neue-Wagener, Formenl.3 3, 446). – Infinit. Perf. abisse fast regelm. für abiisse (bei Dichtern des Metrums wegen abiisse, s. Serv. Verg. Aen. 2, 25).

    lateinisch-deutsches > abeo

  • 20 adedo

    ad-edo, ēdī, ēsum, ere, anessen, anfressen, anbeißen, annagen, I) im allg., v. leb. Wesen: iecur, Cic. poët. u. Liv.: adesi favi, Liv. – übtr., v. Lebl., cum me supremus adederit ignis, ansengen wird, Ov.: adesi postes, Verg.: cum (mare) latus alti montis adest, auswäscht, Lucan.: u. so scopulus adesus aquis, Ov.: adesi lapides, vom Wasser abgeriebene, glatte, Hor. – II) prägn., teilweise-, ziemlich aufzehren, a) übh.: frumento adeso, Sisenn. fr.: extis adesis, Liv. – übtr., v. Lebl.: adesus cladibus Hasdrubal, geschwächt, Sil. 13, 679. – b) verbrauchend ziemlich aufzehren, fast aufbrauchen, non adesā iam, sed abundanti etiam pecuniā, Cic.: adesis bonis, nach zerrütteten Vermögensverhältnissen, Tac.: adesis omnibus fortunis, Tac.: adedere possessiones suas, Schol. Iuv. 1, 95. – / adest = adedit, Lucan. 6, 267.

    lateinisch-deutsches > adedo

См. также в других словарях:

  • Scopulus — (pluriel scopuli) est un mot d origine latine qui désigne un roc ou une falaise. Ce terme est utilisé en exogéologie pour décrire une falaise ou un escarpement lobé ou irrégulier par opposition aux falaises relativement droites de type Rupes.… …   Wikipédia en Français

  • Nilokeras Scopulus — False color oblique view of Nilokeras Scopulus looking north. The cratered plateau at top is Tempe Terra. The dark greenish, smooth area at bottom is floodplain of Kasei Valles. The light blue area at bottom left is a portion of the (younger)… …   Wikipedia

  • Charybdis Scopulus — est un escarpement situé sur la planète Mars, long de 552 km et centré par 24,5° S et 20,0° E, dans le quadrangle de Sinus Sabaeus. Il fait face à Scylla Scopulus, délimitant une dépression allongée en forme de faille. Liens externes Mars Orbiter …   Wikipédia en Français

  • Scylla Scopulus — est un escarpement situé sur la planète Mars, long de 445 km et centré par 25,1° S et 18,3° E, dans le quadrangle de Sinus Sabaeus. Il fait face à Charybdis Scopulus, délimitant une dépression allongée en forme de faille. Liens externes Mars… …   Wikipédia en Français

  • Oenotria Scopulus — est un escarpement long d environ 1 360 km situé sur la planète Mars dans la région de Tyrrhena Terra du quadrangle d Iapygia et centré par 11,0° S et 76,9° E ; il s agit d un arc de cercle irrégulier plus ou moins… …   Wikipédia en Français

  • TAURIANUS Scopulus — Ptol. Terinaeus Plin. l. 3. c. 5. locus Brutiorum in ora litorali, la Nave, teste Barrio …   Hofmann J. Lexicon universale

  • écueil — [ ekɶj ] n. m. • escueil 1538; a. provenç. escueyll, du lat. scopulus 1 ♦ Rocher, banc de sable à fleur d eau contre lequel un navire risque de se briser ou de s échouer. ⇒ 1. brisant, récif. Le navire s est fracassé sur les écueils. « À la merci …   Encyclopédie Universelle

  • DEMARCHI — Graece Δήμαρχοι, dicebantur in eadem Rep. praefecti τῶ Δήμων, quos illi, quando necesse erat, convocabant, eâdem potestate, quam prius Ναυκράροι vel Ναυκλάροι habuerant, (ut scribir Harpocration in Lexico, et Scholiastes Aristophan. ad haec verba …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Arachnides (Starship Troopers) — Dans l univers de Starship Troopers, les Arachnides (Arachnids ou bugs dans la version anglaise) sont un peuple extra terrestres ressemblant à des insectes. Ils sont les ennemis des héros. Ils ressemblent aux Zerg, du jeu vidéo StarCraft, ou… …   Wikipédia en Français

  • Hellas Planitia — Localisation et topographie du bassin d Hellas Planitia. Géographie Géologie Coordonnées 42,7° S • 70,0° E [1 …   Wikipédia en Français

  • Agelaius humeralis —   Mayito de ciénaga Estado de conservación …   Wikipedia Español

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»