-
121 συρμαία
συρμαία, ἡ, ion. συρμαίη, 1) eine Brech- od. Purgirpflanze, Brech-, Purgirtrank, wozu die Aegyptier den Saft des langen Rettigs, ῥαφανίς, mit Salzwasser brauchten, Her. 2, 88, der den Rettig selbst συρμαίη nennt, 2, 125; vgl. Schol. Ar. Pax 1220, wo Ar. dem Helmmacher rathen läßt, die Helme nach Aegypten zu verlaufen, ἔστιν γὰρ ἐπιτήδεια συρμαίαν μετρεῖν, und der Schol. außer der obigen Erkl. aus Didymus noch erwähnt τινὲς δὲ τὸν λεγόμενον ζύϑον (vgl. μελανοσυρμαῖος); – συρμαίαν βλέπειν, aussehen wie Einer, der sich erbrechen will, Phavor. – 2) nach Hesych. in Sparta ein Trank od. eine Speise, die bei einem eben so benannten Wettkampfe als Preis diente.
-
122 σχάζω
σχάζω, 1) stechen, ritzen, aufschlitzen, übh. aufklaffen machen, öffnen, ϑάλαμον, Apollnds. 19 (19, 422); bes. bei den Aerzten, τὴν φλέβα, die Ader öffnen, um Blut zu lassen, s. Lob. Phryn. 219; auch ohne φλέβα, zur Ader lassen, Xen. Hell. 5, 4, 58. – 2) fallen lassen; τὴν οὐράν, den Schwanz hangen lassen, Xen. Cyr. 3, 5; βαλβῖδα, das vor der Rennbahn gezogene Seil fallen lassen und dadurch die Rennbahn öffnen, Lycophr. 13; ἄγκυραν, den Anker auswerfen, 99, vgl. 329. – Bei den Fechtern auch τὴν χεῖρα, die Hand schnell zurückziehen und in die vorige Lage bringen. – 3) zurückhalten, anhalten, hemmen; κώπαν σχάσον, Pind. P. 10, 51, was der Schol. Ar. Nubb. 730 durch ἀτρεμέω erklärt; ἀκμὰν σχάσαις ὀδόντων, Pind. N. 4, 64; γῆρυν ἄφϑογγον σχάσας, Eur. Phoen. 967, wie σχάσον δεινὸν ὄμμα 457; σχάσας τὴν φροντίδα, Ar. Nubb. 730; auch med., σχασάμενος τὴν ἱππικήν, sie aufgebend, unterlassend, 108; vgl. σχάσασϑε τὰς ὀφρῠς, Plat. com. b. Schol. Ar. Ach. 351; – τὰς μηχανάς, Plut. Marcell. 15. – 4) intrans., klaffen, offen stehen, aus einander gehen; nachlassen, allmälig aufhören; Sp., wie Plut.; – Lycophr. 71 hat die alexandrinische Form ἐσχάζοσαν für ἔσχαζον.
-
123 σωσάνιον
σωσάνιον, τό, ein Theil des Panzers zum Schutz der Schulter, Schulterbedeckung; Schol. Hes. Sc. 128; Schol. Ar. Nubb. 71.
-
124 σύκινος
σύκινος, vom Feigenbaume od. von Feigen gemacht; πόμα, ein Trank von abgekochten Feigen, Plut. amat. 5; ξύλον, Holz vom Feigenbaume, Ar. Vesp. 145 Plat. Hipp. mai. 291 c, das weich und schwammig, und deshalb nicht zu gebrauchen ist. – Dah. übertr. = unbrauchbar, untauglich, schwach, σύκινος ἀνήρ, schwacher, feiger Mensch, Ar. Plut. 946, wo der Schol. zu vgl., der ἀσϑενής erklärt, aber auch eine Anspielung auf συκοφάντης darin findet; Theocr. 10, 43; γνώμη, schwacher Verstand, Luc. adv. ind. 6; ἐπικουρία, schwache Hülfe, Schol. Ar. Lys. 110.
-
125 σιπύα
σιπύα, ἡ, auch σιπύη, Ar., Nebenformen σιπυΐς u. σιπύς, ein Gefäß, Behälter, bes. ein kleiner Beutel zur Aufbewahrung von Mehl und Brot, Brotsack, Brotkorb, ἀρτοϑήκη, Schol. Ar. Plut. 807, mit einer Stelle aus Soph. frg. (259) belegt, wie Schol. Ar. Equ. 1290, wo hinzugesetzt wird οἱονεὶ σιτούνης ( Dindorf. σιτοβύης) τινὸς οὔσης παρὰ τὸ ἐν αὐτῇ τὰ σιτία ἐμβάλλεσϑαι. S. Ar. a. a. O.; Jac. Leon. Tar. 9. – Es wird auch ὑδρία erkl., B. A. 303. – Die Ableitung ist dunkel, es gab auch eine Form ἰπύα, Lob. Phryn. 301, u. att. σίφνις, σίφνος.
-
126 σειραίνω
σειραίνω, auch σειρέω (?), durch Hitze austrocknen, dörren, Sp.; σεσειρέναι Schol. Luc. V. H. 1, 16 ist f. l. für σεσηρέναι, s. Schol. Ap. Rh. 2, 517, wie E. M. 710, 22.
-
127 σκοπι-ωρέομαι
σκοπι-ωρέομαι, auf der Warte spähend umherschauen, Hermipp. beim Schol. Ar. Vesp. 361, φυλακτικῶς σκοπεῖν ἀπὸ μετεώρου, Suid.; beobachten, Ar. Vesp. 361, Schol. κατοπτεύουσι καὶ παραφυλάττουσιν; vgl. Xen. Cyn. 9, 2; Sp., wie Philostr.
-
128 σκάφη
σκάφη, ἡ, jeder ausgegrabene, ausgehöhlte Körper, jedes Gefäß; Her. 4, 73; Aesch. frg. 206; Trog, Wanne, Napf; τὰς σκάφας, ἐν αἷς ἐπώλει τοὺς λύχνους, Ar. Equ. 1312, Schol. ξύλινα ἀγγεῖα, vgl. Ar. Eccl. 742; komisch Lys. 139, οὐδὲν γάρ ἐσμεν πλὴν Ποσειδῶν καὶ σκάφη, Poseidon und ein Kahn, Anspielung auf eine Tragödie des Sophokles, s. Schol.; Wiege, τῇ προβοσκίδι τὴν σκάφην ἐκίνει, Ath. XIII, 607 a; ἐνϑέμενος εἰς σκάφην τὰ βρέφη, Plut. Rom. 3; bei Poll. 10, 102 Backtrog; zum Darbringen von Opfern gebraucht, προςφέρουσιν αὐτῇ τῇ Βριζοῖ σκάφας πάντων πλήρεις ἀγαθῶν Ath. VIII, 335 b; σκάφαις ἐξαντλεῖν τὸ χρυσίον, Luc. Gall. 12.
См. также в других словарях:
schol — schol·ar; schol·arch; schol·ar·dom; schol·ar·ism; schol·ar·less; schol·ar·li·ly; schol·ar·li·ness; schol·ar·ship; schol·ar·ly; … English syllables
schol. — schol., scholium … Useful english dictionary
schol|ar|ly — «SKOL uhr lee», adjective, adverb. –adj. 1. of a scholar; like that of a scholar: »scholarly habits. Spectacles gave her a scholarly look. 2. fit for a scholar: »the scholarly retreat of one s study. 3. having much knowledge; learned; erudite:… … Useful english dictionary
schol|ar — «SKOL uhr», noun. 1. a learned person; person having much knowledge: »The professor was a famous Latin scholar. To talk in public, to think in private, to read and to hear, to inquire and answer inquiries, is the business of a scholar (Harper s) … Useful english dictionary
schol|arch — «SKOL ahrk», noun. the head of a school, especially of a school of philosophy in ancient Athens. ╂[< Greek scholárchēs < schol (see etym. under school1) (Cf. ↑school) + árchein to lead] … Useful english dictionary
schol|ar|li|ness — «SKOL uhr lee nihs», noun. scholarly quality or character … Useful english dictionary
schol|ar|ship — «SKOL uhr shihp», noun. 1. a) the possession of knowledge gained by study; quality of learning and knowledge: »Good scholarship is more important than athletics. Scholarship,…education, in a country like ours, is a branch of statesmanship… … Useful english dictionary
SCHOL — scholae, scholam … Abbreviations in Latin Inscriptions
schol — Scholarship … A concise dictionary of English slang
schol·ar — /ˈskɑːlɚ/ noun, pl ars [count] 1 : a person who has studied a subject for a long time and knows a lot about it : an intelligent and well educated person who knows a particular subject very well a biblical/classical/literary/Shakespearean scholar… … Useful english dictionary
schol·ar·ly — … Useful english dictionary