-
21 Saxo Grammaticus
s.Sajón Gramático, Saxo Grammaticus. -
22 saxo(phone)
m саксофо́н -
23 saxo(phone)
m саксофо́н -
24 jouer du saxo
jouer du saxohrát na saxofon -
25 saxophone saxo·phone n
['sæksəˌfəʊn] -
26 sajón
saxó -
27 Saxony
-
28 saxophone
saxo·phone [ʼsæksəfəʊn, Am -foʊn] nSaxophon nt -
29 Саксонец
- Saxo, -onis m; саксонский - Saxonicus; -
30 Saxones
Saxo, ŏnis, m., a Saxon; acc. Saxona, Claud. Laud. Stil. 2, 255; id. Epith. Pallad. et Cel. 89; abl. Saxone, id. IV. Cons. Hon. 31; id. Nupt. Hon. et Mar. 219; id. in Eutr. 1, 392.—Usu. plur.: Saxŏnes, the Saxons, Amm. 27, 8, 5; Salv. Gub. Dei, 7, 15; Eutr. 9, 21.—Hence, Saxŏnia, ae, f., the country of the Saxons, Saxony, Ven. Fort. 7, 16, 47. -
31 Saxonia
Saxo, ŏnis, m., a Saxon; acc. Saxona, Claud. Laud. Stil. 2, 255; id. Epith. Pallad. et Cel. 89; abl. Saxone, id. IV. Cons. Hon. 31; id. Nupt. Hon. et Mar. 219; id. in Eutr. 1, 392.—Usu. plur.: Saxŏnes, the Saxons, Amm. 27, 8, 5; Salv. Gub. Dei, 7, 15; Eutr. 9, 21.—Hence, Saxŏnia, ae, f., the country of the Saxons, Saxony, Ven. Fort. 7, 16, 47. -
32 saxum
saxum, ī, n. (zu seco, vgl. ahd. sahs, Steinmasse), der Felsblock, das Felsstück, der Felsstein, große Stein, I) eig.: A) der Fels, 1) im allg.: saxo undique absciso rupes, Felsen, die von rings scharf abgeschnittenen Steinmassen gebildet sind, Liv.: saxa latentia, Klippen, Verg.: saxa cautesque, Apul.: summis saxis fixus asperis, Enn. tr. fr.: angustior rupes atque ita rectis saxis, ut etc., Liv.: saxum vivum, natürlicher Felsen, Tac.: im Bilde, quasi murenula inter definitionum saxa prolaberis, Augustin. op. imperf. c. Iulian. 3, 145. – Plur. saxa = felsige-, steinige Orte, Ligurum, Mart. 3, 82, 22. Eumen. grat. act. 6 extr. (wo Ggstz. humilitas, Niederung); vgl. Verg. georg. 2, 522. – 2) insbes.: a) Saxum (sacrum), der heilige Fels, die Stelle auf der Höhe des Aventin, wo Remus die Auspizien gesucht hatte, Cic. de dom. 136. Ov. fast. 5, 150. – b) der tarpejische Fels, Cic. ad Att. 14, 16, 1. Hor. sat. 1, 6, 39. Tac. ann. 2, 32 u. 4, 29 (vollst. saxum Tarpeium, Tac. ann. 6, 19; vgl. Tarpeius). – e) Saxa rubra, s. ruber. – B) der Stein, a) übh., der ( große) Stein, der Felsstein, saxum silex, Kieselstein, Vitr. u. Liv.: in saxo sedere, Ov.: saxa iacĕre, Cic.: nunc tela nunc saxa ingerere, Liv.: ex spelunca saxum in crura incĭdisse, Cic. – Sprichw., s. sacer. – b) der Werkstein, zum Bauen, saxum quadratum, Quaderstein, Quader (kollektiv), Liv. u.a.: templa saxo structa, Verg. – zu Statuen usw., Steinblock, Marmorblock, non e saxo sculptus, Cic.: canis eodem fabricatus saxo, Ov.: saxo sollers nunc hominem ponere, Hor. – II) meton.: a) die steinerne Mauer, saxo lucum circumdedit alto, Ov. fast. 3, 431. – b) das steinerne Gebäude, perrumpere amat saxa, Hor. carm. 3, 16, 10. – III) übtr. eine Art der zimolischen Kreide (creta Cimolia), unsere Walkererde, weil sie in mächtigen Lagern vorkommt, Plin. 35, 196. – / Nbf. saxus, u. zwar Nomin. saxsus (so!), Corp. inscr. Lat. 10, 4431 u. Vok. saxe, Corp. inscr. Lat. 11, 137.
-
33 saxum
saxum, ī, n. (zu seco, vgl. ahd. sahs, Steinmasse), der Felsblock, das Felsstück, der Felsstein, große Stein, I) eig.: A) der Fels, 1) im allg.: saxo undique absciso rupes, Felsen, die von rings scharf abgeschnittenen Steinmassen gebildet sind, Liv.: saxa latentia, Klippen, Verg.: saxa cautesque, Apul.: summis saxis fixus asperis, Enn. tr. fr.: angustior rupes atque ita rectis saxis, ut etc., Liv.: saxum vivum, natürlicher Felsen, Tac.: im Bilde, quasi murenula inter definitionum saxa prolaberis, Augustin. op. imperf. c. Iulian. 3, 145. – Plur. saxa = felsige-, steinige Orte, Ligurum, Mart. 3, 82, 22. Eumen. grat. act. 6 extr. (wo Ggstz. humilitas, Niederung); vgl. Verg. georg. 2, 522. – 2) insbes.: a) Saxum (sacrum), der heilige Fels, die Stelle auf der Höhe des Aventin, wo Remus die Auspizien gesucht hatte, Cic. de dom. 136. Ov. fast. 5, 150. – b) der tarpejische Fels, Cic. ad Att. 14, 16, 1. Hor. sat. 1, 6, 39. Tac. ann. 2, 32 u. 4, 29 (vollst. saxum Tarpeium, Tac. ann. 6, 19; vgl. Tarpeius). – e) Saxa rubra, s. ruber. – B) der Stein, a) übh., der ( große) Stein, der Felsstein, saxum silex, Kieselstein, Vitr. u. Liv.: in saxo sedere, Ov.: saxa iacĕre, Cic.: nunc tela nunc saxa ingerere, Liv.: ex spelunca saxum in crura incĭdisse, Cic. – Sprichw., s. sacer. – b) der Werkstein, zum Bauen, saxum quadratum, Quaderstein, Quader (kollektiv), Liv. u.a.: templa————saxo structa, Verg. – zu Statuen usw., Steinblock, Marmorblock, non e saxo sculptus, Cic.: canis eodem fabricatus saxo, Ov.: saxo sollers nunc hominem ponere, Hor. – II) meton.: a) die steinerne Mauer, saxo lucum circumdedit alto, Ov. fast. 3, 431. – b) das steinerne Gebäude, perrumpere amat saxa, Hor. carm. 3, 16, 10. – III) übtr. eine Art der zimolischen Kreide (creta Cimolia), unsere Walkererde, weil sie in mächtigen Lagern vorkommt, Plin. 35, 196. – ⇒ Nbf. saxus, u. zwar Nomin. saxsus (so!), Corp. inscr. Lat. 10, 4431 u. Vok. saxe, Corp. inscr. Lat. 11, 137. -
34 saxum
saxum ī, n [2 SAC-], a large stone, rough stone, broken rock, bowlder, rock: e saxo sculptus: magni ponderis saxa, Cs.: saxis suspensa rupes, V.: inter saxa rupīsque, L.: Capitolium saxo quadrato substructum, with foundations of hewn stone, L.—Prov.: satis diu iam hoc saxum vorso, i. e. struggle in vain (as Sisyphus with his stone), T.—As nom prop., the Tarpeian Rock: quis audeat laedere propositā cruce aut saxo?: Deicere de saxo civīs? H.— The Sacred Rock (on the Aventine hill, where Remus consulted the auspices): pulvinar sub Saxo dedicare: Appellant Saxum, pars bona montis ea est, O.—In the name, Saxa Rubra; see ruber.— Plur, stony ground, rocky places: in apricis coquitur vindemia saxis, V.— A stone wall: saxo lucum circumdedit, O.* * * -
35 saxum
I ī n.1) скала ( dejicere saxo T и e saxo H); камень ( templa saxo struere V); глыба (e saxo sculpere aliquid C)s. silex Vtr, L — кремень3) жертвенный (каменный) нож ( inter sacrum saxumque Pl — см. sacrum 3.)II Saxum, ī n.1) (sc. Tarpeium C, L, H, Prp) Тарпейская скала ( на Капитолии)2) S. Sacrum C, O Священная скала (на вершине Авентина, где Рем совершил ауспиции)3) Rubra Saxa C, L, T, M Красные скалы, скалистая местность и город в Этрурии на via Flaminia, у реки Cremĕra -
36 saxum
saxum (in inscrr. also SAKSVM; from collat. form saxus;I.a vocative SAXE,
Inscr. Orell. 2982), i, n. [root sak-; Sanscr. ska; cf. secare], any large, rough stone; a detached fragment of rock; a rock (in gen.; whereas rupes is a steep rock, crag, cliff).In gen., Lucr. 4, 266 sq.; cf. id. 1, 882:2.non est e saxo sculptus,
Cic. Ac. 2, 31, 100: pars ludicre saxa Jactant, inter se licitantur, Enn. ap. Non. 134, 13 (Ann. v. 76 Vahl.):(Sisyphum) adverso nixantem trudere monte Saxum, etc.,
Lucr. 3, 1001:miser impendens magnum timet aëre saxum Tantalus,
id. 3, 980: saxo cere comminuit brum, Enn. ap. Serv. Verg. A. 1, 412 (Ann. v. 586 Vahl.); cf.:si glebis aut saxis aut fustibus aliquem de fundo praecipitem egeris,
Cic. Caecin.21,60:magni ponderis saxa, in muro collocare,
Caes. B. G. 2, 29; cf. id. ib. 7, 22 fin.; 7, 23; 7, 46: (Thyestes) summis saxis fixus asperis, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 107 (Trag. v. 413 Vahl.); cf.:aspicite religatum asperis Vinctumque saxis (Prometheum), Cic. poët. Tusc. 2, 10, 23: speluncas saxis pendentibu' structas,
Lucr. 6, 195; cf., of the cave of Cacus: jam primum saxis suspensam hanc aspice rupem,
Verg. A. 8, 190:tot congesta manu praeruptis oppida saxis,
id. G. 2, 156:inter saxa rupesque,
Liv. 21, 40: saxa spargens tabo, Enn. ap. Cic. Tusc. 1, 44, 107 (Trag. v. 414 Vahl.):vesco sale saxa peresa,
Lucr. 1, 326:nec turbida ponti Aequora fligebant naves ad saxa,
id. 5, 1001:si ad saxum quo capessit,
Plaut. Rud. 1, 2, 89 et saep.:lapis non saxum est,
Plin. 36, 22, 49, § 169.—In apposition:in saxis silicibus uberiores aquae sunt,
in limestone rocks, Vitr. 8, 1.—Prov.a.Saxum volvere, i. e. to strive or endeavor in vain (alluding to the stone of Sisyphus):b.satis diu hoc jam saxum volvo,
Ter. Eun. 5, 8, 55.—Inter sacrum saxumque stare; v. sacrum, A. 2. b.—II.In partic.A.For Saxum Tarpejum (cf. Fest. p. 343 Müll. and v. Tarpejus, II.), the Tarpeian Rock:B.horribilis de saxo jactus,
Lucr. 3, 1016; Plaut. Trin. 2, 1, 31; Cic. Att. 14, 16, 2; Hor. S. 1, 6, 39; Tac. A. 2, 32; 4, 29; Dig. 48, 19, 25; v. Tarpeius.—Saxum sacrum, the sacred rock on the Aventine, at which Remus consulted the auspices, Cic. Dom. 53, 136;C.called saxum alone,
Ov. F. 5, 150.—A superior kind of Cimolian chalk (creta Cimolia), Plin. 35, 17, 57, § 196.—D.Saxa Rubra; v. ruber, II. B.—III.Transf.1.Plur.: saxa, stony ground, rocky places:2.mitis in apricis coquitur vindemia saxis,
Verg. G. 2, 522:Ligurum,
Mart. 3, 82, 22.—A stone wall:3.Romulus saxo lucum circumdedit alto,
Ov. F. 3, 431.—The strong foundation of a building:Capitolium quadrato saxo substructum,
Liv. 6, 4, 12. -
37 sax
-
38 consido
consīdo, ĕre, sēdi, sessum - intr. - [st2]1 [-] s’asseoir (ensemble), prendre place, se poser. [st2]2 [-] s'asseoir (pour une délibération), siéger. [st2]3 [-] s’établir solidement, se fixer, s'arrêter, demeurer, faire halte, se poster, prendre position, camper. [st2]4 [-] s’abaisser, s’affaisser, tomber, s'apaiser, se calmer, cesser. - abl. avec ou sans in - considere (in) aliquo loco: s'établir dans un lieu. - considere in saxo (considere saxo): s'asseoir sur une pierre. - considere in ara, Nep. Paus. 4, 4: s'asseoir au pied d'un autel. - sub monte considere: prendre position au pied de la montagne. - considere ad jus dicendum, Liv. 34, 61, 15: siéger pour rendre la justice. - in hunc reum consedistis, Cic. Verr. 2, 1, 7 § 19: vous avez siégé pour juger cet accusé. - consedit in mente vitium, Cic.: le vice s'est rendu maître de son esprit. - propter loci fertilitatem ibi considere, Caes. B. G. 2.4: s'établir là en raison de la fertilité du sol. - vultis et his mecum considere regnis? Virg. En. 1, 572: voulez-vous vous aussi vous établir avec moi dans ce royaume? - totam videmus consedisse urbem luctu, Virg. En. 11, 350: nous voyons toute la ville plongée dans le deuil. - in + acc. - considere in novam urbem, Curt. 7, 4, 23: fonder une nouvelle ville. - considere in cinerem, Stat. Th. 3, 185: être réduit en cendres. - consedit pulvis, Curt.: la poussière est tombée. - terra consedit, Liv.: la terre s'affaisse. - consedit ira: sa colère s'est calmée. - praesentia satis consederant, Tac. An. 1, 30: la situation était devenue assez calme.* * *consīdo, ĕre, sēdi, sessum - intr. - [st2]1 [-] s’asseoir (ensemble), prendre place, se poser. [st2]2 [-] s'asseoir (pour une délibération), siéger. [st2]3 [-] s’établir solidement, se fixer, s'arrêter, demeurer, faire halte, se poster, prendre position, camper. [st2]4 [-] s’abaisser, s’affaisser, tomber, s'apaiser, se calmer, cesser. - abl. avec ou sans in - considere (in) aliquo loco: s'établir dans un lieu. - considere in saxo (considere saxo): s'asseoir sur une pierre. - considere in ara, Nep. Paus. 4, 4: s'asseoir au pied d'un autel. - sub monte considere: prendre position au pied de la montagne. - considere ad jus dicendum, Liv. 34, 61, 15: siéger pour rendre la justice. - in hunc reum consedistis, Cic. Verr. 2, 1, 7 § 19: vous avez siégé pour juger cet accusé. - consedit in mente vitium, Cic.: le vice s'est rendu maître de son esprit. - propter loci fertilitatem ibi considere, Caes. B. G. 2.4: s'établir là en raison de la fertilité du sol. - vultis et his mecum considere regnis? Virg. En. 1, 572: voulez-vous vous aussi vous établir avec moi dans ce royaume? - totam videmus consedisse urbem luctu, Virg. En. 11, 350: nous voyons toute la ville plongée dans le deuil. - in + acc. - considere in novam urbem, Curt. 7, 4, 23: fonder une nouvelle ville. - considere in cinerem, Stat. Th. 3, 185: être réduit en cendres. - consedit pulvis, Curt.: la poussière est tombée. - terra consedit, Liv.: la terre s'affaisse. - consedit ira: sa colère s'est calmée. - praesentia satis consederant, Tac. An. 1, 30: la situation était devenue assez calme.* * *Consido, considis, pen. prod. praeteritum a Sedeo mutuatur, consedi, consessum, considere, pen. corr. Cum motu est, de loco ad locum. Columel. S'asseoir.\AEs Cyprium in mortario teritur, adiecta largiore aqua: et dum considat, relinquitur. Plin. Jusques à ce que le plus espez soit avallé en bas, ou au fond, et reposé, ou rassis.\Consedit terra. Liu. La terre s'est avallee, abbaissee, affaissee, allee en fond.\Considere et regnare in aliqua regione. Sil. S'arrester et demourer.\Ignis consedit. Ouid. Le feu est accoyé, Appaisé, Cessé.\Ardor animi consedit. Cic. S'est rassis.\Consedit cura. Cic. Mon soulci est cessé, Je ne me soulcie plus.\Vbi ira consedit. Liuius. Apres que le courroux s'est refroidi et appaisé.\Considere in aliam partem. Seneca. Estre de l'autre opinion.\Regia tota consedit in cinerem. Stat. Tout le palais fut bruslé et mis en cendres.\In ignes considere. Virgil. Ardre, Brusler.\Sensu mouentia in opinatione considunt. Cic. Gisent. -
39 AMLÓÐI
a, m.2. now used metaph. of an imbecile, weak person, one of weak bodily frame, wanting in strength or briskness, unable to do his work, not up to the mark. It is used in phrases such as, þú ert mesti Amlóði, what a great A. you are, i. e. poor, weak fellow. In a poem of the 10th century (Edda 67), the seashore is called the flour-bin of Amlode (meldr-lið Amlúða, navis farinae Amlodif), the sand being the flour, the sea the mill: which recals the words of Hamlet in Saxo,—‘sabulum perinde ac farra aspicere jussus eadem albicantibus maris procellis permolita esse respondit.’ From this poem it may be inferred that in the 10th century the tale of Hamlet was told in Icel., and in a shape much like that given it by Saxo about 250 years later. Did not Saxo (as he mentions in his preface) write his story from the oral tradition of Icelanders? In Iceland this tale was lost, together with the Skjöldunga Saga. The Icel. Ambales Saga MS. in the Brit. Mus. is a modern composition of the 17th century.COMPDS now in freq. use: amlóðaligr, adj. imbecile; amlóða-skapr, m., or amlóða-háttr, imbecility; also amlóðast, dep. Torfaeus, in his Series Reg. Dan. p. 302, quotes an old Swedish rhyme running thus: ‘Tha slog konungen handom samman | och log fast och gorde aff gamnian | rett some han vore en Amblode | then sig intet godt forstode,’ where it means a fool, simpleton, denoting a mental imbecility. [No one knows the origin of this name: an etymology attempted by Prof. Säve of Upsala is, we believe, equally inadmissible.] -
40 frango
frago, frēgī, frāctum, ere ( gotisch brikan, ahd. brehhan), brechen, zerbrechen, zerschmettern, zerstückeln, zermalmen, I) eig.: u. übtr.: A) eig.: 1) im allg.: anulum, Cic.: patinam, Hor.: alci crura, talos, Sen. u. Suet.: domum lapidum coniectu, Cic.: medium parietem farcire fractis caementis (mit Schutt), Plin.: laqueo gulam, die Kehle zuschnüren, erdrosseln, Sall.: cervices alcis frangere, jmdm. den Hals umdrehen, Cic.: caules, einknicken, Hor.: fores, an der T. reißen (rasseln), Plaut.: glaebas rastris, Verg.: panem minutatim (v. Christus), Lact.: exuvias boum aceto, erweichen, Val. Flacc.: comam in gradus, in Flechten brechen, -teilen, Quint.: torum, zusammendrücken = auf ihm sitzen, Mart.: undam ulnis, mit den E. brechend, -teilend durchschwimmen, Sil.: so auch amnem od. vadum nando, Lucan. u. Sil. – fluctus frangitur a saxo, bricht sich (zerschellt) an dem Felsen, Cic. – 2) insbes.: a) Getreide zerstoßen, zermahlen, schroten, hordeum molis, Plin. 18, 72: grana molis, Plin. 18, 116 (vgl. utriusque [lapidis] attritu grana franguntur, Sen. ep. 90, 23): frumenta aquariis molis, Pallad. 1, 42: tracto pars frangit adorea saxo farra, Val. Flacc. 2, 448: frangere fruges saxo, Verg. georg. 1, 267 u. Aen. 1, 179: femina pro lana Cerealia munera frangit, Ov. ex Pont. 3, 8, 11: quodcumque est solidae Cereris, cava machina frangat, Ov. fast. 6, 381: hordea lenta iube scabrā frangat asella molā, Ov. medic. fac. fem. 58. – b) (den Brechenden als leidend gedacht), unser etwas brechen = einen Bruch an einem Glied usw. erleiden, brachium, Cic. u. Cels.: crus, femur, Cels.: coxam, Plin. ep.: venando iugulum et costam, Spart.: pedem, Augustin.: cornu (v. der Ziege), Ov.: navem, Schiffbruch leiden, Cornif. rhet.: u. so navem apud Andrum insulam, Ter.
B) übtr.: a) von einer fehlerhaften Einteilung, hoc est non dividere (einteilen), sed frangere (zerstückeln), Cic. – b) etwas seiner physischen Stärke nach brechen = vermindern, quotiens (F) aliquam consonantium frangit, einen K. durch sein Dazwischentreten (zwischen ihn u. den Vokal) minder hörbar macht, Quint. 12, 10, 29 (cf. 1, 4, 11). – u. refl. se frangere, bersten, springen, v. Kälte u. Hitze, Varro u. Cic. (vgl. fractis aestibus, Cels.: glacies se frangit, Sen.). – fracti sonitus tubarum, die sich brechenden, bald stärkeren, bald schwächeren (»der schmetternde Hall«, Voß), Verg. georg. 4, 72. – c) iter, vom Wege abgehen, die Richtung verlieren, Stat. Theb. 10, 183 u. 12, 232. – d) eine Zeit kürzen, diem morantem mero, Hor. carm. 2, 7, 7. – e) schwächen, hemmen, equorum cursum delicati minutis passibus frangunt, Quint. 9, 4, 113.
II) bildl.: 1) brechen = a) schwächen, entkräften (oft verb. mit debilitare, s. Manutius Cic. ep. 1, 9, 2. p. 57. Ruhnken Ov. her. 9, 6. Pabst Tac. dial. 39), nervos mentis, Quint.: vim, opes, Cic.: furorem alcis, Cic.: bellum proeliis, Cic.: audaciam, Cic.: se laboribus, Cic.: (Plato) me ipsā suā auctoritate frangeret, würde meine Ansicht erschüttern, mich bestechen, Cic.: sententiam alcis, den Vorschlag entkräften, Cic.: alcis consilium, vereiteln, Cic.: soriten, widerlegen, Cic. – m. ab u. Abl., alqm differendo pugnam ab impetu, in seinem Ungestüm lähmen, Eutr. 3, 9. – b) = verweichlichen, pectora virorum durata carmine, Sil.: viros in Venerem, Petr.: histrio fractus in feminam, Hieron. epist. 79, 9. – 2) brechen = a) bändigen, bezähmen, überwältigen, bewältigen, bezwingen, Corcyraeos, Nep.: se, Cic.: nationes, cupiditates, impetum, Cic.: concitatos animos, die erhitzten Gemüter durch Gewalt zur Ruhe bringen, Liv.: frangi cupiditate, metu, dolore, bewältigt, bezwungen werden von usw., Cic. – b) = mutlos machen, entmutigen, niederbeugen, demütigen (Ggstz. erigere; vgl. die Auslgg. zu Nep. Them. 1, 3), contumelia eum non fregit, Nep.: Clodium, Cic.: animos, Iustin.: dah. frangi animo u. bl. frangi, mutlos werden, Cic. u. Nep. – 3) jmds. Sinn brechen, jmd. erweichen, auf andere Gedanken bringen, fletus fregere virum, Liv.: te ut ulla res frangat, Cic.: alcis misericordiā frangi, Cic.: alqā re ita flecti animo atque frangi, ut etc., Cic. – 4) brechen = verletzen, fidem, dignitatem suam, foedus, Cic.: mandata, nicht gehörig ausrichten, Hor.
См. также в других словарях:
saxo — saxo … Dictionnaire des rimes
saxo — [ sakso ] n. • déb. XXe; abrév. de saxophone et saxophoniste 1 ♦ N. m. Saxophone. Jouer du saxo ténor. ⇒ sax. Des saxos. 2 ♦ Saxophoniste. Elle est saxo. ● saxo nom masculin Familier. Saxophone. ● … Encyclopédie Universelle
Saxo — steht für: Citroën Saxo, einen Kleinwagen Saxophon, ein Holzblasinstrument Saxo Grammaticus (* um 1140; † um 1220), einen dänischen Geschichtsschreiber und Geistlichen Siehe auch: Saxonia … Deutsch Wikipedia
saxo — saxo, saxofón o, menos frec., saxófono (del ingl. «saxophone») 1 m. Instrumento musical de viento compuesto de un tubo cónico encorvado en forma de U, con varias llaves y boquilla de madera y caña. 2 n. Músico que toca ese instrumento. * * * saxo … Enciclopedia Universal
saxo — sustantivo masculino 1. Área: música Saxofón: Enrique toca el saxo … Diccionario Salamanca de la Lengua Española
Saxo — Saxo, mit dem Beinamen Grammaticus (»der Gelehrte«), dän. Geschichtschreiber, geb. um 1150, gest. um 1216, war Schreiber des Roeskil der Bischofs Absalon (s. d.) und verfaßte auf dessen Anregung in vorzüglichem Latein die berühmte »Historia… … Meyers Großes Konversations-Lexikon
Saxo — Grammatĭkus, altdän. Historiker, Schreiber des Bischofs Absalon, gest. um 1208; seine »Historia Daniae« (hg. von P. E. Müller, 1839 58; Holder, 1886; deutsch von Jantzen, 1899 fg., und Herrmann, 1901 fg.) wichtige Quelle der Zeitgeschichte und… … Kleines Konversations-Lexikon
Saxo — (28. Juli), ist nach den Boll. eine irrige Bezeichnung für S. Samson. Bischof in der Bretagne. S. d. (VI. 501) … Vollständiges Heiligen-Lexikon
Saxo — Saxo, genannt Grammaticus d.h. Gelehrter, einer der wichtigsten Chronisten des Mittelalters, gebürtig von der Insel Seeland, Secretär bei dem berühmten Erzbischofe Absalom von Lund, schrieb auf dessen Veranlassung gleichzeitig mit Swend Aageson… … Herders Conversations-Lexikon
saxo — → saxofón … Diccionario panhispánico de dudas
saxo — 1. m. saxófono. 2. saxofonista … Diccionario de la lengua española