saint+it

m. holy man, saint.

* * *

(dýrðlingr, Hom. 115. Bs. i. 202, Fms. i. 227). m. [A. S. deôrling; Engl. darling]:—a saint, holy man; Guðs d., Ver. 1. Fms. iv. 227, 232, v. 214, Bs. i. (freq.)

n. shrine (of a saint).

* * *

n., skríni. Bs. i. 134 (paper MS), [Lat. scrinium], a shrine, of a saint, 124, 134, Ó. H. 235, 246, passim: poët., skyja skrín, byr-s., leiptra-s., the shrine of the clouds, wind, lightning, i. e. the heavens, Lex. Poët.

COMPDS: skrínbrot, skríndúkr, skríngörð, skrínkista, skrínklæði, skrínlagning, skrínleggja, skrínsmiðr.

* * *

1) in good circumstances, well-off, well to do;

sælir ok fátœkir, wealthy and poor;

2) happy, fortunate (þrællinn mælti þat jafnan, at hann þættist sæll, ef Otkell ætti hann);

in greeting, kom heill ok sæll, frændi!;

3) poor (ek hefi eigi kýst kerlinguna sælu inni);

4) of a saint, blessed (hinn sæli Magnús jarl).

* * *

adj. [sæl, sælt], compar. sælli, sælstr (mod. sælli, but sælastr); [A. S. sæl; Old Engl. seely; Engl. silly; Germ. selig; Dan. sæl, salig; cp. the double use of Gr. εὐήθης; Engl. simple]:—blest, happy; hann þóttisk sæll ef þeir skyldi dæma mál hans, Ölk. 35; þrællinn mælti, at hann þættisk sæll ef Otkell ætti hann, Nj. 73; hann görði hana svá sæla sem þá at hón væri sælust, Sd. 187 (paper MS.); eru þeir því sælli, sem …, Gþl. 173.

2. poor; ek hefi eigi kysst kerlinguna sælu inni, Bs. i. 469.

3. phrases, sælum mönnum ok vesælum, Fms. vii. 220; senda kveðju ungum ok gömlum, sælum ok veslum, Ó. H. 126; við alla ríka ok úríka, sæla ok fátæka, wealthy and poor, Fms. i. 33: in greeting, kom heill ok sæll, Nj. 175; far heill ok sæll, Fms. vii. 197; bóndi sæll, Ísl. ii. 24: freq. in mod. usage, komdu sæil, welcome! (the address to one who comes); vertú sæll, farewell! hann kyssti kerlingu ok mælti, vertu nú heil ok sæl kerling, Bs. i. 470.

4. of a saint (cp. Germ. selig), the blessed; hinn sæli Magnús jarl, Orkn.; sælan Johannem, 623. 11; ins sæla Þorláks, Bs. i. passim; ins sælsta Erasmus, MS. 655 v. 2.

* * *

(vaki, vakta, vakat), v.

1) to be awake, to keep awake (hann hefir vakat í alla nótt); v. yfir e-u, to watch during the night (v. yfir fé sínu);

2) to awake, = vakna( hann bað hann v. skjott).

(gen. pl. vakna), f.

1) waking halda vöku sinni, to keep oneself awake;

2) vigil (fara til hins heilaga Ólafs til vöku);

3) eve of saint’s day.

* * *

u, f., pl. vökur, gen. pl. vakna, Fms. ix. 29, 218: the being awake, waking, í vöku og svefni, awake and asleep; haldi hverr vöku sinni er má, to keep oneself awake, Ld. 152; halda vöku fyrir e-m, to keep a person awake; í föstum ok vökum, 623. 18; halda vöku yfir hjörð sinni, Hom. 37; hafa vökur miklar ok áhyggjur, sleepless nights, Fms. x. 146; and-vaka, sleeplessness.

2. in Icel. during the winter, the evening (when one works by lamp-light) is called vaka [Engl. wake]; kveði vöku einni á ( during one evening) aðrir kvæðin betr, a ditty; kvöld-vaka, an evening; næstu vikuna fyrir Jólin eru vökur hafðar lengstar á Íslandi ok vakan miðuð við sjö-stjörnuna til sveita, er svo vakað þangað til stjarnan er komin í nónstað eða miðaptan, Ísl. ii. 568: even evening entertainments are called vaka, wakes, hence viki-vakar, q. v.

3. a vigil, eve of a saint’s day, eccl.; skyldu þeir fara til hins heilaga Ólafs konungs til vöku, Fms. vii. 309; Jóns-vaka, St. Johns-wake, St. John’s Eve, Norse Jons-ok.

COMPDS: vaknabúð, vaknaskeið, vökulið, vökumaðr, vökunótt, vökuskarfr.

II. = vök, an opening in ice, Sturl. ii. 248; brunn-vaka, q. v.

n. mostly or always in pl. vows to a god, saint, or the like, invocations, Hkr. i. 14, ii. 386; hón (the goddess Freyja) er nákvæmust mönnum til áheita, Edda 16, Bs. i. 134.

β. sing. in a peculiar sense; meir af nauðsyn en af áheiti, more of impulse than as a free vow, Magn. 534.

1) sudden or brisk movement; moment; bragðs, af bragði, at once; af (or á) skömmu bragði, shortly, quickly, in a short time;

2) fig., in many phrases, verða fyrri (skjótari) at bragði, to make the first move, to be beforehand with (þeir hafa orðit fyrri at bragði at stefna en vér); vera í bragði með em, skerast í bragð með em, to lend one a helping hand; taka et bragðs or til bragðs, to take some step (to get out of difficulties); úviturligt bragð, a foolish step; úheyriligt bragð, an unheard of proceeding; gerðist þar at sví mikit bragð, at, it went so far that; lítit bragð mun þá at (it must be very slight), ef þú finnr ekki;

3) trick, scheme, device, chiefly in pl.; beita en bröðum, hafa brögð við en, to deal cunninly with, impose upon; ferr at fornum brögðum, in the old way; búa yfir brögðum, to brood over wiles; leika em bragð, to play or serve one a trick hefir hann miklu bragði á oss komit, he has played a bad trick upon us;

4) countenance, look, expression þannig ertu í bragði sem, thou lookest as if; með betra bragði, in a better mood; bleyðimannligr í bragði, having the look of a coward; Sturla gerði þat bragð á (made as if), at hann hefði fundit Pál prest;

5) embroidered figure (hekla saumuð öll brögðum).

* * *

n. [cp. bregða].

I. the fundamental notion is that of a sudden motion:

1. temp. a while, moment, cp. auga-bragð; in adverb, phrases, af bragði, at once, Hrafn. 17, Gs. 18, Am. 2; af (á) skömmu bragði, shortly, Fms. vi. 272, viii. 236, 348; í fyrsta bragði, the first time (rare), Gþl. 532, Js. 129; skams bragðs, gen. used as adv. quickly, in a short time, Bs. i. 336, 337, Fms. viii. 348, v. l.; cp. ‘at a brayd,’ ‘in a brayd,’ Engl. Ballads.

2. loc. a quick movement; við-bragð (cp. bregða við), knífs-bragð (cp. bregða sverði), a slash with a knife.

3. metaph. in many phrases, verða fyrri (skjótari) at bragði, til bragðs, to make the first move; þeir hafa orðit fyrri at b. at stefna en vér, Nj. 241, Bs. ii. 106; svá at þú verðir skjótari at b. at veiða þenna níðing, Fms. i. 206, ix. 288; vera í bragði með e-m, to lend one a helping hand, mostly in something uncanny, Gísl. 5, Bs. i. 722; snarast í bragð með e-m, id., Ld. 254; taka e-t bragðs, til bragðs or bragð, to take some step to get clear out of difficulties, Nj. 263, 199, Fms. ix. 407, Grett. 75 new Ed.; þat var b. (step, issue) Atla, at hann hljóp …, Háv. 53; úvitrligt b., a foolish step, Nj. 78; karlmannligt b., a manly issue, 194; gott b., Fs. 39; úheyriligt b., an unheard-of thing, Finnb. 212.

II. [bregða A. III], a ‘braid,’ knot, stitch, chiefly in pl.; hekla saumuð öll brögðum, a cloak braided or stitched all over, Fms. ii. 70; fáguð brögðum, all broidered, v. 345, Bret. 34; rístu-bragð, a scratched character.

2. in wrestling, bragð or brögð is the technical phrase for wrestlers’ tricks or sleights; mjaðmar-bragð, leggjar-bragð, hæl-bragð, klof-bragð …, the ‘bragð’ of the hip, leg, heel …, Edda 33; [fang-bragð, wrestling], hence many wrestling terms, fella e-n á sjálfs síns bragði, to throw one on his own bragð.

3. gen. a trick, scheme, device, [A. S. brægð, bræd; Engl. braid = cunning, Shakesp.], chiefly in pl., með ymsum brögðum, margskyns brögð, Fas. i. 274, Fms. x. 237; brögð í tafli, a trick in the game, a proverb, when things go not by fair means, Bs. ii. 318; ferr at fornum brögðum, in the old way, Grett. 79 new Ed.: but also sing., sér konungr nú bragð hans allt, Fms. xi. 106; hafði hann svá sett bragðit, x. 305, Eg. 196 ( a trick); ek mun finna bragð þar til, at Kristni mun við gangast á Íslandi, Hkr. i. 290; bragð hitta þeir nú í, Lv. 82.

β. with a notion of deceit, a trick, crafty scheme; með brögðum, with tricks, Hkr. ii; búa yfir brögðum, to brood over wiles, Fas. i. 290; hafa brögð undir brúnum, to have craft under one’s eyebrows, look crafty, Band. 2; undir skauti, under one’s cloak, id., Bs. i. 730; beita e-n brögðum, metaphor from hunting, to deal craftily with one, Rm. 42, Ísl. ii. 164; hafa brögð við e-n, Njarð. 382, 378; vera forn í brögðum, old in craft, of witchcraft, Ísl. ii. 399: hence such phrases as, bragða-karl, a crafty fellow, Grett. 161; bragða-refr, a cunning fox; brögðóttr, crafty, etc. In Swed. ‘bragder’ means an exploit, action, whilst the Icel. implies some notion of subtlety or craft; yet cp. phrases as, stór brögð, great exploits, Fb. ii. 299; hreysti-brögð, hetju-brögð, great deeds, (above I. 3.)

III. [bregða C; cp. A. S. bræd, Engl. breath], countenance, look, expression; hón hefir hvíti ok b. várt Mýramanna, Ísl. ii. 201, v. l.; þannig er bragð á þér, at þú munir fás svífast, thou lookest as if …, cp. brögð undir brúnum above, Fms. ii. 51; heilagleiks b., to look like a saint, Bs. i. 152; þat b. hafði hann á sér sem, Ld. 24; ekki hefir þú b. á þér sem hérlenzkir menn, Fms. x. 227; þannig ertu í bragði sem …, thou lookest as if …, Ísl. ii. 149; með illu bragði, ill-looking, Sturl. i. 170; með hýru, glöðu b., Bs. ii. 505; með beztu bragði, stern, Pass. 21. 1; með hryggu bragði, with gloomy look; með betra bragði, in a better mood, Nj. 11; bleyði-mannligr í b., cowardly, Fms. ii. 69: metaph., Sturla görði þat bragð á, at hann hefði fundit …, S. put that face on a thing, Sturl. ii. 176.

IV. [bergja, gustare], taste; vatns-bragð, beisku-bragð, bitter taste, of water; ó-bragð, a bad flavour, etc.

2. [= bragr], mode, fashion; in vinnu-brögð, working; hand-bragð, handicraft; lát-bragð, manners; trúar-brögð, pl. religion, mode of faith; afla-brögð, mode of gaining one’s livelihood, etc.: very freq. in mod. usage, but in old writers no instance bearing clearly upon the subject is on record; cp. however the phrase, bragð er at e-u, a thing is palpable, tangible: lítið bragð mun þar at ( it must be very slight) ef þú finnr ekki, Ld. 136; ærit b. mun at því, Nj. 58; görðist þar at svá mikit b., it went so far that …, Fms. i. 187, Grett. 158 new Ed.

adj. ind. chosen, excellent (Lat. egregius); e. kappi, a great champion, Stj. 512: e. ker, a chosen vessel, of a saint, Orkn. 226, Bs. ii. 148; e. lið, chosen, picked troops, Fær. 79, Stj. 480; e. maðr, a choice man, Blas. 37; e. riddari, a fine horseman, Stj. 450.

(heit; hét, hétum; heitinn), v.

1) to call give a name to;

Grímni mik hétu, they called me G.;

heitinn eptir e-m, called (named) after one;

2) to call on one;

heita e-n á brott, to call on one to be gone, bid one go (heitit mik héðan);

heita á e-n, to exhort one (in battle);

to invoke (heita á hinn heilaga Ólaf);

heita á e-n til e-s, to invoke (appeal to) one for a thing (hann hét á Þór til fulltings);

3) intrans., the pres. ‘heiti’ (not ‘heit’), to be hight, be called;

Óðinn ek, nú heiti, now I am called Odin;

Ólafr heiti ek, my name is O.;

Úlfr hét maðr, there was a man, whose name was U.;

bœr heitir á Bakka (at búrfelli), there is a farm called B.;

heita (to be reckoned) frjáls maðr, hvers manns níðingr;

4) with dat. to promise (heita e-m e-u);

mantu, hverju þú hézt mér, do you remember what you promised me?

heita e-m hörðu, to threaten one;

Bárði var heitit meyjunni, the maid was promised to B.;

5) refl., heitast, to vow, plight one’s faith (þeir hétust reka Hákon ór landi);

heitast e-m, to vow one’s person to one (heitast hinum heilaga Ólafi konungi);

to be betrothed to one.

(heitta, heittr), v.

1) to heat (heita spjót í eldi);

2) to brew (heita mungát, heita öl).

f. brewing (cf. ölheita).

* * *

pres. heit, heitr, and in A. II. heiti, heitir (bisyllabic), in mod. usage heiti through all significations; pret. hét, hétu, 2nd pers. hézt; part. heitinn.

A. [Ulf. haitan = καλειν; A. S. hâtan; Old Engl. hight, pret. hot; O. H. G. haizan; Germ. heissen; Swed. heta; Dan. hede]:

I. trans. with acc. to call, give name to; hve þik hétu hjú? Fsm. 47; Urð hétu eina, Vsp. 20; Heiði hana hétu, 25; Grímni mik hétu, Gm. 49; hve þik heitir halr, Hkv. Hjörv. 14; Hnikar hétu mik, Skv. 2. 18; hétu Þræl, Rm. 8; hétu Erna (Ernu?), 36: the naming of infants was in the heathen age accompanied by a kind of baptism (ausa vatni), vide ausa, p. 35.

2. metaph. to call on one; in the phrase, heita e-n á brott, to turn one out, call on one to be gone; þá er maðr á brott heitinn ef honum er eigi deildr matr at málum, Grág. i. 149; Vermundr hét hann á brott ok kvað hann eigi þar lengr vera skyldu, Sturl. ii. 230; so also, ef bóndi heitr griðmann sinn af vist foráttalaust, Grág. i. 157; eða heitið mik héðan, Ls. 7; ek var heitinn út ( turned out) fjórum sinnum, Sighvat:—with prep., heita á e-n, to call upon one (for help); hón hét á konur at skilja þá, Landn. 49: to exhort one (in battle), hét á Hólmrygi, Hkm. 2; Úlfr hét á oss, Hkr. iii. (in a verse); Gísli spratt upp skjótt ok heitr á menn sína, at skýli, Gísl. 22: to invoke one (a god, saint), hann trúði á Krist, en hét á Þór til sjófara ok harðræða, Landn. 206; hann heitr nú á fulltrúa sína Þorgerði ok Irpu, Fb. i. 213; ef ek heit á guð minn, Mar.; á Guð skal heita til góðra hluta, Sól. 4.

3. part. pass. hight, called; sú gjöf var heitin gulli betri, Ad. 9; löskr mun hann æ heitinn, Am. 57, Fms. vi. 39 (in a verse); sá maðr mun eigi ílla heitinn ( will not get a bad report) í atferð sinni, Sks. 55 new Ed.

β. heitinn, the late, of one dead; eptir Odd heitinn föður sinn, Dipl. iv. 13; Salgerðr h., the late S., Vm. 37: very freq. in mod. usage, hann Jón heitinn, hún Guðrún heitin, etc.

II. absol. or intrans., in which case pres. bisyllabic heiti (not heit), to be hight, be called, as in Goth. the pass. of haitan; Andvari ek heiti, A. am í hight, Skv. 2. 2; Ólafr heiti ek, Fms. x. 226; ek heiti Ari, Íb. (fine); Jósu vatni, Jarl létu heita, Rm. 31; Óðinn ek nú heiti, Yggr ek áðan hét, Gm. 54; Gangráðr ek heiti, Vþm. 8; Ask veit ek standa, heitir Yggdrasill, Vsp. 19: esp. freq. in an hist. style in introducing a person for the first time, Mörðr hét maðr, hann átti dóttur eina er Unnr hét, móðir hennar hét Þorgerðr, Rútr hét bróðir hans, Nj. 1, 2; þau áttu eptir dóttur er Þuríðr hét, hinn elzti son Bjarnar hét Grímkell, Ísl. ii. 4; Oddr hét maðr, son Önundar breiðskeggs, hann átti þá konu er Jórunn hét; annarr son þeirra hét Þóroddr en annarr Þorvaldr, Þuriðr hét dóttir Odds en önnur Jófriðr, 121, 122; Þorsteinn hét maðr, hann var Egilsson, en Ásgerðr hét móðir Þorsteins, 189; þau gátu son, ok var vatni ausinn ok hét Þórólfr, 146, etc.; and in endless instances answering to Engl. there was a man, and his name was ( he was hight) so and so. The ancients said, hve (or hversu) heitir þú, ‘how’ art thou named? Germ. wie heisst du? thus, hve þú heitir? hve þik kalla konir? answer, Atli ek heiti, and hve þú heitir, hála nágráðug? Hrímgerðr ek heiti, Hkv. Hjörv. 14–17; hve sú jörð heitir, hve sá himinn heitir, hversu máni heitir, hve sjá sól heitir, etc., Alm. 10, 12, 14, 16, 18, 20, 22, 24, 26, 28, 30, 32, 34, Vþm. 11, 13, 15, 17; the northern Icelanders still say, hvers’ (i. e. hversu) heitir maðrinn, sælir verið þér, hvörs’ heitir maðrinn? answer, Hrólfr heitir hann, Asgrímsson að norðan, Sig. Pétr. in Hrólfr (a play), p. 4: in mod. usage, hvat ( what) heitir þú? hvað heitir þú? Eg heiti Jón, Stef. Ól.: the same phrase occurs now and then in old writers, hvat heitir bær sjá? Ld. 234; hvat heitir hón? Helga heitir hón, Ísl. ii. 201 (Cod. Holm. hvart = hversu?): as also in the poem Fsm. (but only preserved in paper MSS.) 9, 11, 13, 19, 23, 31, 35, 37; but hve, 46, 47.

β. of places, often with dat. and prep. of the place; á þeim bæ er á Brjámslæk heitir, Bs. i. 379; land pat er í Hvammi heitir, Gísl. 121; bær hans hét á Stokkum, Fb. iii. 324; á þeim bæ er at Hóli heitir, Hrafn. 5; ok því heitir þat síðan í Geitdal, 3; bær heitir á Bakka, á Meðalhúsum, at Búrfelli, á Auðúlfsstöðum, at Svínavatni, í Vestrhópi, í Sléttadal, Ísl. ii. 322–325.

2. to be called, reckoned so and so; þá heitir hón sönn at sök, then she stands convicted, N. G. L. i. 351; þú skalt frá þessum degi frjáls maðr heita, Ld. 50; heit hvers manns níðingr ella, Nj. 176; heldr en h. kotkarl, eigi er þat nafn fyrir-lítanda, at heita húskarlar konungs, Sks. 270; sá er vill heitinn horskr, Hm. 61.

3. reflex., hétomc, to name oneself or to be called; hétomc Grímnir, hétomc Gangleri, einu nafni hétomc aldregi, hétomc Þundr fyrir þat, Gm. 46, 48, 54.

B. With dat., [cp. Goth. fauraga heitan; A. S. hâtan, pret. het; Germ. verheissen]:—to promise, with dat. both of the person and thing, or the thing in infin., or absol.; heita hörðu, to threaten, Am. 78; h. góðu, Sól.; h. bölvi, Hdl. 49; afarkostum, Fms. i. 75; hann heitr þeim þar í mót fornum lögum, Ó. H. 35; engu heit ek um þat, 167; mantú nokkut hverju þú hézt mér í fyrra, Anal. 190; at lítið mark sé at, hverju þú heitr, Fms. vii. 120; fyrir þau hin fögru fyrirheit er þú hézt þeim manni, er bana-maðr hans yrði—þat skal ek efna sem ek hét þar um, i. 217; kom Þorsteinn þar, sem hann hafði heitið, as he had promised, 72; þú munt göra okkr slíka sæmd sem þú hefir heitið, Nj. 5; Njáll hét at fara, 49.

II. to make a vow, the vow in dat., the god or person invoked with prep. and acc. (h. á e-n), cp. A. above; þat sýndisk mönnum ráð á samkomunni, at h. til verðr-bata, en um þat urðu menn varla ásáttir hverju heita skyldi, vill Ljótr því láta h. at gefa til hofs, en bera út börn en drepa gamal-menni, Rd. 248; þá heitr Ingimundr prestr at bóka-kista hans skyldi á land koma ok bækr, Bs. i. 424; ok skyldu menn taka at heita, þeir hétu at gefa …, 483; hét Haraldr því til sigrs sér, at hann skyldi taka skírn, Fms. i. 107; eptir þat hét hón miklum fégjöfum á hinn helga Jón biskup, Bs. i. 201 and passim, esp. in the Miracle-books.

III. reflex. and pass. to plight oneself, be betrothed; þá sá hón þat at ráði ok með henni vinir hennar at heitask Þórólfi, Eg. 36; þeim hétumk þá þjóðkonungi, Skv. 3. 36: to betroth, varkat ek heima þá er (hón) þér heitin var, when she (the bride) was given to thee, Alm. 4; kom svá, at Bárði var heitið meyjunni, that the maid was betrothed to B., Eg. 26.

2. to vow, plight one’s faith; þeir hétusk reka Hákon ór landi, Jd.: to vow one’s person to one, at hann heitisk hinum heilaga Ólafi konungi, Hkr. iii. 288: to bind oneself, þá menn er honum höfðu heitisk til föruneytis, Fms. vii. 204.

1) token, proof (of a thing);

hafa e-t til jartegna, to use as a token or evidence;

vera til jartegna, to serve as a token;

2) miracle.

* * *

or jartein, later form jarteikn or even jarðteikn, but not so in good MSS.; in Thom. S. even spelt hjartegn; jargtegn (badly), Fms. xi. 38: that the syllable tein was sounded guttural is also shewn by the rhyme, slíks eru jarteignir, Eb. (in a verse); and fr egnar jart egnir, Leiðarv. 6; but also hr ein … jart einir, 36: in the Rekst. the former syllable jart is rhymed on bjart: [Hel. word-têkan, O. H. G. and mid. H. G. wort-zeichen shew the true etymology to be word-token, whence, by a false etymology, arose the mid. H. G. and mod. Germ. war-zeichen; in the Scandin. the w was changed into j, Dan. jertegn, Grimm’s Gramm. ii. 481, note; the word is however scarcely genuine Scandinavian, although it occurs in poems of the former part of the 11th century, e. g. the Rekst., as also in Eb. in the Hrafnsmál; but it is freq. used in the Sagas]:

I. a token, a ring, knife, belt, sword, or the like; properly, ‘a word’s token,’ which a messenger had to produce in proof that his word was true; orð ok jartegnir, orðsending ok jartegnir, Fms. i. 21. Eg. 36. 167, 467, 477; erendi ok j., 472; bréf ok j., Fms. vii. 47, (see bréf); með skilríkum vitnum ok jartegnum, Gþl. 60; senda menn með jartegnum, Eg. 67; fá e-m jartegnir sínar, bera fram jartegnir e-s, 96; bera upp örendi sín ok sýna jartegnir, Ó. H. 53; fingrgull þetta fær þú Rögnvaldi jarli, þær jartegnir mun hann kenna, id.; bar hann fram orðsendingar konungs ok sýndi þat með jartegnum, Eg. 38; þeim er taka vilja við vináttu minni ok jartegnum, Ó. H. 75; vera til jartegna, to be a token or proof of a thing, Eg. 49, 768; hafa e-t til jartegna, use as a token, proof, Sks. 725 B, Fms. viii. 197, Gísl. 97; nú tak hér gullit ok haf til jartegna, Fs. 8; nú er hér gull er þú skalt bera til jarteigna, at ek sendi þik, 7; fluttu sendimenn hér með konungi berar jarteignir af jarli at þeir fóru með sönnum hans eyrendum, Hkr. i. 327; sannar jartegnir, til sannra jartegna at þú segir satt, þá fær þú honum, Fms. iii. 61, Eg. 28, 476; þat eru miklar jartegnir, hve hlyðnir …, it is a great token, how …, Íb. 16; þat vóru jarteinir, at herr var í landi, it served as a token, that …, Fms. i. 167.

II. in sing. as well as plur. a miracle, esp. as a token or proof of the holiness of a saint, Nj. 162, Clem. 47, 59, Fms. vii. 351, xi. 38, Rb. 374, 418, Hkr. ii. 393; þat mun þér þykkja jartein—Þat kalla ek atburð, segir hann, en eigi jartein, Sturl ii. 54; báru jarteinir vitni heilagleik hans, Greg. 57; Guðs jarteinir, Fms. i. 133.

2. a mystery; vita jartegnir ríkis Guðs, Hom. 67 (Mark iv. 11): in mod. usage, N. T., Pass., Vídal., krapta-verk, and not jarteikn.

III. gramm. token, value, of a letter; hafa eitt hljóð ok jartein, Skálda 166 (Thorodd); þeirra stafa má þarnask ef vill í váru máli, þvíat engi er einka jartein þeirra, 167; líkneski, nafn ok j., id.

COMPDS: jarteinabók, jarteinagörð, jarteinakraptr, jarteinamaðr, jarteinarsamliga.

t, (kyk-setja, Fms. viii. 201), to bury alive, Bárð. 179, Ann. 1357, Pr. 413:—eccl., kyksettr, enshrined as a saint; man gott orðit til kyksettra í bænum í þessi hríð, Fms. viii. 101.

f. toad (froskar ok pöddur).

* * *

u, f. [A. S. pada; Dutch padde; Engl. paddock]:—a toad; ormar, eðlur, froskar, ok pöddur, snakes, lizards, frogs, and toads, Fms. x. 380; mýss ok ormar, eðlur ok pöddur, Ó. H. 109; ekki eitrkvikindi, hvárki ormr né padda, Sks. 88, MS. 623. 26; þar eru eigi höggormar, froskr né padda, there are neither snakes, frogs, nor toads, viz. in Ireland, referring to the tale of St. Patrick,—a legend taken from a popular etymology of the saint’s name, qs. ‘padd-reaker,’ toad-driver.

2. in Icel., where no amphibia are found, used of any insects or beetles in pools or foul water.

m. St. Patrick, from whom was named the Patreks-fjörðr, m. in western Icel., Landn. 1. ch. 12, where Ari, the Icelandic historian, by misapprehension, makes St. Patrick the foster-father of Örlyg (end of the 9th century) instead of his saint and patron. Ari, in this case, probably merely repeated the current legend.

(skín; skein, skinum; skininn), v. to shine (veðr var fagrt, skein sól í heiði); impers., mun s. af í dag, it will clear up today.

* * *

pres. skínn, Nj. 146; þú skínn, 623. 18: mod. skín (with a single n); pres. skein, skeint (mod. skeinst), skein, pl. skinu; subj. skini; part. skininn: [Ulf. skeinan = λαμπειν, ἐξαστράπτειν; common to all Teut. languages]:—to shine; sól skínn, Grág. ii. 170; nú skínn sól í sali, Alm.; sól skein sunnan, Vsp. 4; veðr var fagrt, skein sól í heiði, Ó. H. 216; geislar skinu, Ór. 60; er sólin skínn á, Nj. 146; s. með mikilli birti, Fms. i. 77: tne phrase, skína í jarteinum, 623. 18; or, s. jarteinum, of a saint, Bs. passim; ok er hann skein í þvílíkri dýrð, Fms. x. 231; þeim er skein í heims prýði, 656 A. ii. 2; heilög Krisini hefir skinit með björtum blóma, Bs. i. 237; skínanda klæði, shining, glittering clothes, of gold-embroidered stuff, Dipl. iii. 4, v. 18, Vm. 52, 55.

2. to glimmer, gleam; skínu við tólf spjót ok skildir nokkurir, Eg. 742.

II. part. skininn, bleached, withered; skininn hross-hauss, Fas. ii. 300; hvítr ok skininn.

1) a hedged plot, enclosure, court-yard, homestead; gullu gæss í túni, the geese screamed in the yard;

2) home field, home meadow (bleikir akrar, en slegin tún);

3) town.

* * *

n. [a word widely applied and common to all Teut. languages; the Goth. is not on record; A. S. tûn; Engl. town; O. H. G. zûn; Germ. zaun; Norse tûn]:—prop. a hedge; this sense is still used in the Germ. zaun; but in Scandin. the only remnant seems to be the compd tun-riða (see B).

II. a hedged or fenced plot, enclosure, within which a house is built; then the farm-house with its buildings, the homestead; and lastly, a single house or dwelling: in Norway tun is = Dan. gaards-plads, the quadrangle or premises annexed to the buildings; whereas ‘bö’ answers to the mod. Icel. ‘tún:’ in Norse deeds each single farm is called tún, í efsta túni í Ulfalda-stöðum, D. N. ii. 534: the same usage of the word town remains in Scotland, see Scott’s Waverley, ch. ix, sub fin.: many of the following examples run from one of these senses into the other; tefldu í túni teitir vóru, Vsp.; allir Einherjar Oðins-túnum í, Gm.; ok gullu við gæss í túni, Skv. 3. 29, Gkv. 1. 15; hér í túni, 2. 39; ok er þeir koma heim þá er Úlfr fóstri þeirra heima í túni fyrir, Fb. i. 133; jarls menn tóku skeið ór túninu, galloped out of the tún, Orkn. 416: this sense still remains in phrases as, ríða í tún, to arrive at a house, Nj. 23; cp. skal hann ei bráðum bruna í tún, bóndann dreymdi mig segir hún, Bb.; fara um tún, to pass by a house; þeir fóru um tún í Saurbæ, Bs. i. 647; þá fara þeir Ingi hér í tún, 648; í túni fyrir karldyrum, K. Þ. K.; tún frá túni, from house to house, Karl. 129, 138; þeir fá brotið skjaldþilit, ok komask út fram í túnit, ok þar út á riðit, Grett. 99 (Cod. Ub.); ok er þeir kómu á Ré, gengu þeir ór túni á veginn, fylktu þeir fyrir útan skíð-garðinn, Fms. vii. 324; borgir eða héruð eða tún, x. 237; borgir ok kastala, héruð ok tún, Karl. 444; fór ek um þorp ok um tún ok um héraðs-bygðir, Sks. 631.

2. in Icel. a special sense has prevailed, viz. the ‘enclosed’ in-field, a green manured spot of some score of acres lying around the dwellings; bleikir akrar, slegin tún, Nj. 112; skal hann ganga út í tún at sín, Grág. (Kb.) ii. 209; var þá fluttr farmr af skipinu upp í tún at Borg, Eg. 163; um einn völl svá til at jafna sem eitt tún vítt vel ok kringlótt, Fms. vii. 97; látið hesta vára vera nærri túni, Lv. 44; í túninu í Mávahlíð, Eb. 58; í túninu í Odda mun finnask hóll nokkurr, Bs. i. 228, and so passim in old and mod. Icel. usage; thus tún and engiar are opposed.

III. metaph. in poets; snáka tún, ‘snake-town,’ i. e. gold; reikar-tún, ‘hair-town’ i. e. the head, Lex. Poët.; bragar tún, the ‘town of song,’ i. e. the mind, the memory of men, Ad. (fine); mun-tún, the ‘mind’s town,’ i. e. the breast, Fas. i. (in a verse); mælsku tún, hyggju tún, the ‘speech town,’ ‘mind’s town,’ i. e. the breast. Lex. Poët.: in local names, but rare, Túnir: Túns-berg, in Norway; Sig-túnir, a place of victory, in Sweden; Tún-garðr, in Icel., Landn.

B. COMPDS: túnannir, túnbarð, túnbrekka, túnfótr, túngarðr, túngöltr, túnhlið, túnkrepja, túnriða, túnasláttr, túnsvið, túnsvín, túnsækinn, túnvöllr.

☞ The ancient Scandinavians, like other old Teutonic people, had no towns; Tacitus says, ‘nullas Germanorum populis urbes habitari satis notum est… colunt discreti ac diversi, ut fons, ut campus, ut nemus placuit,’ Germ. ch. 16. In Norway the first town, Níðarós, was founded by the two Olaves (Olave Tryggvason and Saint Olave, 994–1030), and this town was hence par excellence called Kaupang, q. v. But the real founder of towns in Norway was king Olave the Quiet (1067–1093); as to Iceland, the words of Tacitus, ‘colunt diversi ut fons, etc., placuit,’ still apply; 120 years ago (in 1752), the only town or village of the country (Reykjavík) was a single isolated farm. In the old Norse law, the ‘Town-law’ is the new law attached as an appendix to the old ‘Land-law.’

u, f. a taking up, Stj. 414: a seizure, confiscation, u. búanna, Fms. xi. 87.

2. a source = uppspretta; í keldu-sogit er gengr sunnan í lónit, fyrir sunnan upptöku, Dipl. v. 19.

3. eccl. the translation of a saint, Bs. i. 305, 829.

f. the translation of a saint, Bs. i. 186, 187, Magn. 512; undertaking, 623. 32.

* * *

(vaki, vakta, vakat), v.

1) to be awake, to keep awake (hann hefir vakat í alla nótt); v. yfir e-u, to watch during the night (v. yfir fé sínu);

2) to awake, = vakna( hann bað hann v. skjott).

(gen. pl. vakna), f.

1) waking halda vöku sinni, to keep oneself awake;

2) vigil (fara til hins heilaga Ólafs til vöku);

3) eve of saint’s day.

* * *

pres. vaki; pret. vakði, vakti; subj. vekði; imperat. vaki, mod. vak, vaktú; part. vakat; thus having lost the strong inflexion which it has in Goth. as well as in Engl.: [Ulf. wakan, pret. wôk; A. S. wakjan; Engl. wake, pret. woke; Germ. wachen; Dan. vaage; Lat. vig-ilare]:—to be awake; hann hefir vakat í alla nótt, Nj. 55; attú vakir í alla nótt, Eg. 418; þrælarnir vöktu, Fms. i. 111; vaki ek ávallt, Vkv.; hann hugðisk vesa at Lögbergi ok vaka, enn hann hugði alla menn aðra sofa, Íb. 7; ok einn morgin er þeir vöktu báðir, Fms. ii. 197; ætlar hann at ek skyla þar vaka yfir ok yrkja um skjöld hans, Eg. 699; Ásgrímr vaknaði eina nótt ok heyrði at Kári vakti, Nj. 210; þar hefir ek vakat ok hugsat um nótt ok dag, Fms. i. 84; vaki þú Angantýr, Fas. i. (in a verse); vaki mær meyja, vaki mín vina, Hdl. 1; vaki þú Fróði, Gs. 17; vaki þú Helgi! fullsofit er, Dropl. 30; vaki menn í skálanum! Gísl. 29; the mod. imperat. is vak, as in the verse,—Vak þú minn Jesú, vak í mér! vaka láttú mig eins í þér, Pass. 4, the last verse of the hymn; vakði hann löngum, Ó. H. 207; ósviðr maðr vakir um allar nætr, Hm. 22; vekða ek Einherja, Em.; Litlu síðarr vaknaði Þórhallr ok spurði hvárt Þiðrandi vekti, Fms. ii. 195: with prep., vaka yfir e-u, to watch, i. 9, iv. 299, Eg. 375: the phrase, láta e-t í veðri vaka, to make believe, pretend.

2. vakna, Sturl. iii. 186 C.

3. part. vakandi; ván er vakandi (i. e. vakanda manns) draumr, hope is a waking dream.

II. to come to the surface, of fish; fiskar vaka þar í öllum ám, Snót, passim in mod. usage.

(-s, -ar), m. witness (hafa vátta við, nefna vátta).

* * *

m., mod. vottr, pl. vættir, D. N. i. 7; [cp. vitni; the etymology of this word is not altogether established, but it is highly probable that it, like vitni (q. v.). is derived from vita and is related to Goth. weit-wodei = μαρτύριον; if so, á would stand for Goth. ei, and the ‘-orð’ in váttorð would not be qs. ‘word,’ but would answer to the Goth. ‘wodei,’ with an inserted r]:—a witness; hafa vátta við, Nj. 3; lét hann ganga fram vitni sín ok vátta, Fms. vii. 141; njóta vátta sinna, N. G. L. i. 55, passim: eccl., Guðs-váttr, God’s witness, a martyr, saint, Blas. 43; Krists váttr, 49; píslar-váttr (q. v.), id.

COMPDS: váttanefna, váttasaga.