Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

sacrificare+ca

  • 1 sacrificare

    приносить жертву (1. 11. 12 § 1. 3. C. Th. 16, 10);

    sacrificium, жертва (1. 13 D. 48, 8. 1. 2 C. 1, 11. Gai. IV. 28).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > sacrificare

  • 2 sacrifico

    săcrĭfĭco, āre, āvi, ātum    - intr. et tr. -    - sacrufico mss. de Plaut. [st1]1 - intr. - offrir un sacrifice.    - Cic. Nat. 2, 67.    - sacrificare deo alicui majoribus hostiis, Liv. 32, 1, 13: sacrifier à un dieu avec les plus grandes victimes.    - passif impers. huic deo sacrificatur, Varr. L. 6, 16: on fait à ce dieu un sacrifice. --- cf. Liv. 22, 1, 17, etc.    - editi a collegio pontificum dii quibus sacrificaretur, Liv. 30, 2, 13: un collège de pontifes désigna les dieux auxquels on devait offrir un sacrifice. [st1]2 - tr. - offrir en sacrifice.    - sacrificare suem, Ov. F. 4, 414: offrir en sacrifice une truie. --- cf. Liv. 45, 41; Liv. 41, 18; Varr. L. L. 5, § 122.
    * * *
    săcrĭfĭco, āre, āvi, ātum    - intr. et tr. -    - sacrufico mss. de Plaut. [st1]1 - intr. - offrir un sacrifice.    - Cic. Nat. 2, 67.    - sacrificare deo alicui majoribus hostiis, Liv. 32, 1, 13: sacrifier à un dieu avec les plus grandes victimes.    - passif impers. huic deo sacrificatur, Varr. L. 6, 16: on fait à ce dieu un sacrifice. --- cf. Liv. 22, 1, 17, etc.    - editi a collegio pontificum dii quibus sacrificaretur, Liv. 30, 2, 13: un collège de pontifes désigna les dieux auxquels on devait offrir un sacrifice. [st1]2 - tr. - offrir en sacrifice.    - sacrificare suem, Ov. F. 4, 414: offrir en sacrifice une truie. --- cf. Liv. 45, 41; Liv. 41, 18; Varr. L. L. 5, § 122.
    * * *
        Sacrifico, sacrificas, pen. cor. sacrificare. Plaut. Sacrifier.
    \
        Sacrificare. Plaut. Demander pardon.

    Dictionarium latinogallicum > sacrifico

  • 3 sacrifico

    sacrifico (altlat. sacrufico), āvī, ātum, āre (sacrificus), I) intr. ein Opfer darbringen, opfern, apud aram, Nep.: apud deos, Tac.: dis, Varro: Iovi vivo argento, Plaut.: non lapidibus (Dat.) humanā manu factis, sed deo vivo (Dat.), Lact.: alci maioribus hostiis, Liv.: quinquaginta capris, Liv.: cotidie pro salute et victoria populi Romani, Liv.: apud lares, Capit.: in sacrificando, Cic. de nat. deor. 2, 67. – Passiv unpers., secundum segetes huic deo sacrificatur, Varro LL. 6, 16: pure et caste a matronis sacrificatum (est), Liv. 27, 37, 10: cui sacrificatur ante d. XII. kal. Ian., Plin. 3, 65: quod emortuo carbone sacrificatur, Plin. 16, 24. – II) tr. als Opfer darbringen, opfern, dis Poeni soliti suos sacrificare puellos, Enn.: suem, Ov.: sacrificata animalia, Plin.: pecora in fanis trucidare verius quam rite sacrificare, Liv.: mustum Libero, Fest.: Saturno filios suos, Augustin. (Depon.). – dah. sacrificati, diejenigen Christen, die bei Verfolgungen (aus Furcht) den Göttern opferten, Cypr. epist. 55. no. 12 u. 13 u. epist. 59 no. 10 u. 11. – / Depon. sacrificor, ātus sum, ārī, Varro LL. 6, 18. Varro sat. Men. 266. Varro fr. b. Non. 480, 7. Varro r. r. 2, 8, 1 u. 2, 11, 5. Augustin. de civ. dei 7, 26. p. 307, 31 D2. Iul. Val. 3, 42 (24). Vgl. über beide Formen Varro LL. 9, 105. Gell. 18, 12, 10.

    lateinisch-deutsches > sacrifico

  • 4 hostia

    hostĭa, ae, f. animal sacrifié, victime.    - hostia lactens: victime encore à la mamelle, agneau.    - hostia major (maxima): victime adulte.    - humanae hostiae: victimes humaines.    - per hostias dis supplicare, Sall. J. 63, 1: faire un sacrifice aux dieux.    - hostiam (victimam) sacrificare (immolare, mactare, caedere): sacrifier un animal.
    * * *
    hostĭa, ae, f. animal sacrifié, victime.    - hostia lactens: victime encore à la mamelle, agneau.    - hostia major (maxima): victime adulte.    - humanae hostiae: victimes humaines.    - per hostias dis supplicare, Sall. J. 63, 1: faire un sacrifice aux dieux.    - hostiam (victimam) sacrificare (immolare, mactare, caedere): sacrifier un animal.
    * * *
        Hostia, hostiae. Caes. La beste qu'on tuoit au sacrifice qu'on faisoit pour la victoire qu'on avoit eue de ses ennemis.

    Dictionarium latinogallicum > hostia

  • 5 sacrifico

    sacrifico (altlat. sacrufico), āvī, ātum, āre (sacrificus), I) intr. ein Opfer darbringen, opfern, apud aram, Nep.: apud deos, Tac.: dis, Varro: Iovi vivo argento, Plaut.: non lapidibus (Dat.) humanā manu factis, sed deo vivo (Dat.), Lact.: alci maioribus hostiis, Liv.: quinquaginta capris, Liv.: cotidie pro salute et victoria populi Romani, Liv.: apud lares, Capit.: in sacrificando, Cic. de nat. deor. 2, 67. – Passiv unpers., secundum segetes huic deo sacrificatur, Varro LL. 6, 16: pure et caste a matronis sacrificatum (est), Liv. 27, 37, 10: cui sacrificatur ante d. XII. kal. Ian., Plin. 3, 65: quod emortuo carbone sacrificatur, Plin. 16, 24. – II) tr. als Opfer darbringen, opfern, dis Poeni soliti suos sacrificare puellos, Enn.: suem, Ov.: sacrificata animalia, Plin.: pecora in fanis trucidare verius quam rite sacrificare, Liv.: mustum Libero, Fest.: Saturno filios suos, Augustin. (Depon.). – dah. sacrificati, diejenigen Christen, die bei Verfolgungen (aus Furcht) den Göttern opferten, Cypr. epist. 55. no. 12 u. 13 u. epist. 59 no. 10 u. 11. – Depon. sacrificor, ātus sum, ārī, Varro LL. 6, 18. Varro sat. Men. 266. Varro fr. b. Non. 480, 7. Varro r. r. 2, 8, 1 u. 2, 11, 5. Augustin. de civ. dei 7, 26. p. 307, 31 D2. Iul. Val. 3, 42 (24). Vgl. über beide Formen Varro LL. 9, 105. Gell. 18, 12, 10.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sacrifico

  • 6 apud

    praep. cum acc.
    а) у, при, возле, подле, около
    a. aliquem Ter, Pl, C etc. — у кого-л. (в чьём-л. доме)
    a. se non est Pl, Ter, Sen etc.он вне себя
    a. exercitum esse C — находиться при армии, т. е. в штабе ( in exercitu esse быть в армии)
    a. homines C — у (в глазах, во мнении) людей
    a. Platonem C — по Платону, у Платона
    aliquid a. Homerum legere Pt — прочесть о чём-л. у Гомера
    a. mensam AGза столом
    a. Asiam Tв Азии
    б) редко после acc.
    Misenum a. Tу Мизена
    Cumas a. Lcrблиз Кум

    Латинско-русский словарь > apud

  • 7 depropero

    dē-propero, —, —, āre
    1) торопиться, спешить
    cito deproperate Pl — скорей же, поспешите
    2) спешить, поспешно делать, приготовлять ( alicui coronas H)

    Латинско-русский словарь > depropero

  • 8 hostia

    ae f.
    жертвенное животное, жертва (умилостивительная, искупительная, очистительная)
    hostias immplare C (mactare V, caedere Su) или hostiis (abl.) immolare C (sacrificare L) — приносить жертвы

    Латинско-русский словарь > hostia

  • 9 inordinaliter

    Латинско-русский словарь > inordinaliter

  • 10 lustrum

    I ī n. [одного корня с lutum и polluo]
    1) лужа, болото, топь, трясина Vr ( invia lustra V)
    2) логовище, нора ( lustra ferarum V)
    3) pl. глухие места или заросли ( montes atque invia lustra V)
    4) публичный дом, притон Pl, H etc.
    II lustrum, ī n. [ luo I ]
    1) искупительная жертва, очистительное жертвоприношение (преим. об устраивавшемся на Марсовом поле в Риме раз в пять лет, по окончании ценза, жертвоприношении свиньи, барана и быкасм. suovetaurilia)
    2) пятилетие (octavum claudĕre l. H); иногда четырёхлетие O
    3) податной или финансовый период Vr, C
    6) (в императ. Риме, начиная с Домициана) устраивавшиеся раз в пятилетие публичные игрища (преим. Капитолийские) Su, St, Cens

    Латинско-русский словарь > lustrum

  • 11 apud

    apud (alte Schreibart aput, Corp. inscr. Lat. 1, 206, 15 u. ö., alte Nbf. apor, n. Paul. ex Fest. 26, 5 od. apur, n. Mar. Victorin. [VI] 9, 17), Praep. m. Acc. (Stamm AP, wovon apio, aptus, also das Anheften an etwas, die Nähe bezeichnend), bei, neben, in der Nähe-, im Bereiche von (stets im Zustand der Ruhe u. gew. nur bei Personen, selten bei Örtlichkeiten), I) zur Bezeichnung der Nähe bei Personen, bei, a) übh.: apud alqm sedere, Cic.: plus apud me antiquorum auctoritas valet, Cic. – dah. α) apud alqm, bes. apud me, te, se etc., bei jmd., bei mir, dir, sich usw., d.i. in jmds., in meiner usw. Wohnung, Behausung ( Villa), Komik., Cic. u.a. (s. Eberhardt Cic. Verr. 4, 4), apud se esse, bei sich (bildl.), d.i. bei Besinnung sein, Komik. (s. Spengel Ter. Andr. 408. Wagner Ter. heaut. 921): u. so apud se non est, Petr. 129, 11. – β) apud exercitum esse, beim Heere (im Gefolge des Feldherrn usw.) sein (hingegen in exercitu esse = im Heere als Soldat dienen), Cic. – b) bei der Person, in deren Gegenwart etwas geschieht (bes. wenn von Verhandlungen die Rede ist u. eben den Personen das Entscheidungsrecht zusteht), bei, vor, in Gegenwart, apud erum, Plaut.: apud alium, Ter.: apud populum, Cic.: apud iudices, Cic. – c) bei den Personen, in deren Bereich etw. geschieht, bei, consequi gratiam apud bonos viros, Cic. – dah. bei = zur Zeit des usw. (s. Weißenb. Liv. 4, 4, 3), apud patres od. maiores nostros, Cic.: apud antiquos (Ggstz. recentiore memoriā), Cic.: apud patres esse coepit, Liv. – d) zur Bezeichnung des Verfassers eines Werkes od. des Urhebers einer Behauptung, bei, in, apud Xenophontem, Cic.: apud Solonem, in seinen Gesetzen, Cic.: auch v. Redenden, apud quosdam acerbior in conviciis narrabatur, Tac. Agr. 22 extr. – e) zuw. statt des Dat., queri apud alqm, Plaut. u. Cic.: sacrificare apud deos, Tac.: apud alqm profiteri, Curt.: fidem apud alqm obligare, Papin. dig. – II) bei örtlichen Bezeichnungen, a) im Gebiete, im Bereiche von usw. = bei, an, apud ignem, Turpil. u. Sisenn. fr.: apud Alyziam, Cic.: apud oppidum, Caes.: apud mensam, bei Tische, Gell. – b) ( fast = in) in, an, auf (s. Brix Plaut. mil. 930. die Auslgg. zu Ter. adelph. 4, 1, 1. Halm Cic. Verr. 4, 48), apud Orcum te videbo, Plaut.: apud villam, Ter. u. Cic.: apud forum, Ter.: apud rostra, Tac.: apud Asiam, Tac.: montes, apud quos erat educatus, Flor.: namentl. bei Tacitus oft bei Städte- u. Inselnamen, zu, auf, apud urbem Nolam, zu N., Tac.: apud Rhodum, zu od. auf Rh., Tac. – / a) apud solöz. für ad, Lucil. 30, 66 (981). – b) apud dem Subst. nachgesetzt. zB. Misenum apud et Ravennam, Tac. ann. 4, 5 in.: Graios apud, Terent. Maur. 506.

    lateinisch-deutsches > apud

  • 12 hostia

    hostia, ae, f. (hostio = ferio, ich schlage; eig. »die Geschlagene«, dah.) das Schlachtopfer, Opfertier, Opfer, gew. nur zur Versöhnung der Götter, das Sühnopfer (zur Unterscheidung v. victima s. Marquardt-Wissowa Staatsverw.2 Bd. 3. S. 171. Anm. 1), I) eig.: maxima, Cic.: humana, Cic., Sall. fr. u.a.: hostiae maiores (Ggstz. hostiae lactentes), Cic. – hostias immolare, Cic., od. mactare, Verg., od. caedere, Suet.: hostiis immolare, Cic., od. sacrificare, Liv., od. rem divinam facere, Liv. – hostiarum munera offerre, Greg. Tur. – II) übtr., eine Sterngruppe am Zentauren, Hyg. astr. 3, 37. – / Arch. Form ostia, Corp. inscr. Lat. 1, 819: fostia, nach Paul. ex Fest. 84, 5.

    lateinisch-deutsches > hostia

  • 13 pellectio [2]

    2. pellectio (v. pellicio), die Verlockung, Verführung, hunc proconsul multis pellectionibus sacrificare suasit, Act. martyr. S. Polycarp. 4.

    lateinisch-deutsches > pellectio [2]

  • 14 pure

    pūrē u. (vorklass.u. poet.) pūriter, Adv. (purus), I) eig. u. übtr.: A) eig.: a) rein von Unrat, reinlich, Form -e: p. eluere vasa, Plaut.: p. lauta corpora, Liv. – Form -iter: p. transfundere aquam in alterum dolium, Cato: p. lavit dentes, Catull. – Compar., quam (corporis partem) purius oscularetur, Sen. de ben. 2, 12, 1. – Superl., quam mundissime purissimeque fiat, Cato r. r. 66. – b) rein, hell, blank, splendens Pario marmore purius, Hor. carm. 1, 19, 6. – B) übtr., rein, bloß, in Natura, pure apparēre, Hor. sat. 1, 2, 100. – II) bildl., rein, 1) im allg., rein, fleckenlos, a) sittlich rein, α) übh., fleckenrein, rechtschaffen, pure et eleganter acta vita, Cic. – β) rein von Wollust, unbefleckt, pure et caste deos venerari, Cic., sacrificare (v. Matronen), Liv. – puriter vitam agere, Catull. – b) sprachlich rein, pure et emendate loqui, Cic.: purissime loqui, Gell. – 2) insbes.: a) rein, ungeschminkt, natürlich, cuimodi fuerit pugnā decertatum... purissime atque illustrissime descripsit, Gell. 9, 13, 4. – b) rein = vollkommen, quid pure tranquillet, Hor. ep. 1, 18, 102. – c) als jurist. t. t., rein, einfach, unbedingt, schlechthin, ohne Vorbehalt, ohne Verwahrung, p. stipulari, ICt.: deberi sive pure sive in diem sive sub condicione, ICt. – / Archaist. Superl. pūrimē, nach Paul. ex Fest. 252, 9.

    lateinisch-deutsches > pure

  • 15 apud

    apud (alte Schreibart aput, Corp. inscr. Lat. 1, 206, 15 u. ö., alte Nbf. apor, n. Paul. ex Fest. 26, 5 od. apur, n. Mar. Victorin. [VI] 9, 17), Praep. m. Acc. (Stamm AP, wovon apio, aptus, also das Anheften an etwas, die Nähe bezeichnend), bei, neben, in der Nähe-, im Bereiche von (stets im Zustand der Ruhe u. gew. nur bei Personen, selten bei Örtlichkeiten), I) zur Bezeichnung der Nähe bei Personen, bei, a) übh.: apud alqm sedere, Cic.: plus apud me antiquorum auctoritas valet, Cic. – dah. α) apud alqm, bes. apud me, te, se etc., bei jmd., bei mir, dir, sich usw., d.i. in jmds., in meiner usw. Wohnung, Behausung ( Villa), Komik., Cic. u.a. (s. Eberhardt Cic. Verr. 4, 4), apud se esse, bei sich (bildl.), d.i. bei Besinnung sein, Komik. (s. Spengel Ter. Andr. 408. Wagner Ter. heaut. 921): u. so apud se non est, Petr. 129, 11. – β) apud exercitum esse, beim Heere (im Gefolge des Feldherrn usw.) sein (hingegen in exercitu esse = im Heere als Soldat dienen), Cic. – b) bei der Person, in deren Gegenwart etwas geschieht (bes. wenn von Verhandlungen die Rede ist u. eben den Personen das Entscheidungsrecht zusteht), bei, vor, in Gegenwart, apud erum, Plaut.: apud alium, Ter.: apud populum, Cic.: apud iudices, Cic. – c) bei den Personen, in deren Bereich etw. geschieht, bei, consequi gratiam apud bonos viros, Cic. – dah. bei = zur
    ————
    Zeit des usw. (s. Weißenb. Liv. 4, 4, 3), apud patres od. maiores nostros, Cic.: apud antiquos (Ggstz. recentiore memoriā), Cic.: apud patres esse coepit, Liv. – d) zur Bezeichnung des Verfassers eines Werkes od. des Urhebers einer Behauptung, bei, in, apud Xenophontem, Cic.: apud Solonem, in seinen Gesetzen, Cic.: auch v. Redenden, apud quosdam acerbior in conviciis narrabatur, Tac. Agr. 22 extr. – e) zuw. statt des Dat., queri apud alqm, Plaut. u. Cic.: sacrificare apud deos, Tac.: apud alqm profiteri, Curt.: fidem apud alqm obligare, Papin. dig. – II) bei örtlichen Bezeichnungen, a) im Gebiete, im Bereiche von usw. = bei, an, apud ignem, Turpil. u. Sisenn. fr.: apud Alyziam, Cic.: apud oppidum, Caes.: apud mensam, bei Tische, Gell. – b) ( fast = in) in, an, auf (s. Brix Plaut. mil. 930. die Auslgg. zu Ter. adelph. 4, 1, 1. Halm Cic. Verr. 4, 48), apud Orcum te videbo, Plaut.: apud villam, Ter. u. Cic.: apud forum, Ter.: apud rostra, Tac.: apud Asiam, Tac.: montes, apud quos erat educatus, Flor.: namentl. bei Tacitus oft bei Städte- u. Inselnamen, zu, auf, apud urbem Nolam, zu N., Tac.: apud Rhodum, zu od. auf Rh., Tac. – a) apud solöz. für ad, Lucil. 30, 66 (981). – b) apud dem Subst. nachgesetzt. zB. Misenum apud et Ravennam, Tac. ann. 4, 5 in.: Graios apud, Terent. Maur. 506.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > apud

  • 16 hostia

    hostia, ae, f. (hostio = ferio, ich schlage; eig. »die Geschlagene«, dah.) das Schlachtopfer, Opfertier, Opfer, gew. nur zur Versöhnung der Götter, das Sühnopfer (zur Unterscheidung v. victima s. Marquardt-Wissowa Staatsverw.2 Bd. 3. S. 171. Anm. 1), I) eig.: maxima, Cic.: humana, Cic., Sall. fr. u.a.: hostiae maiores (Ggstz. hostiae lactentes), Cic. – hostias immolare, Cic., od. mactare, Verg., od. caedere, Suet.: hostiis immolare, Cic., od. sacrificare, Liv., od. rem divinam facere, Liv. – hostiarum munera offerre, Greg. Tur. – II) übtr., eine Sterngruppe am Zentauren, Hyg. astr. 3, 37. – Arch. Form ostia, Corp. inscr. Lat. 1, 819: fostia, nach Paul. ex Fest. 84, 5.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > hostia

  • 17 pellectio

    1. pellēctio, ōnis, f. (pellego), das Durchlesen, Cic. ad Att. 1, 13, 1.
    ————————
    2. pellectio (v. pellicio), die Verlockung, Verführung, hunc proconsul multis pellectionibus sacrificare suasit, Act. martyr. S. Polycarp. 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pellectio

  • 18 pure

    pūrē u. (vorklass.u. poet.) pūriter, Adv. (purus), I) eig. u. übtr.: A) eig.: a) rein von Unrat, reinlich, Form -e: p. eluere vasa, Plaut.: p. lauta corpora, Liv. – Form -iter: p. transfundere aquam in alterum dolium, Cato: p. lavit dentes, Catull. – Compar., quam (corporis partem) purius oscularetur, Sen. de ben. 2, 12, 1. – Superl., quam mundissime purissimeque fiat, Cato r. r. 66. – b) rein, hell, blank, splendens Pario marmore purius, Hor. carm. 1, 19, 6. – B) übtr., rein, bloß, in Natura, pure apparēre, Hor. sat. 1, 2, 100. – II) bildl., rein, 1) im allg., rein, fleckenlos, a) sittlich rein, α) übh., fleckenrein, rechtschaffen, pure et eleganter acta vita, Cic. – β) rein von Wollust, unbefleckt, pure et caste deos venerari, Cic., sacrificare (v. Matronen), Liv. – puriter vitam agere, Catull. – b) sprachlich rein, pure et emendate loqui, Cic.: purissime loqui, Gell. – 2) insbes.: a) rein, ungeschminkt, natürlich, cuimodi fuerit pugnā decertatum... purissime atque illustrissime descripsit, Gell. 9, 13, 4. – b) rein = vollkommen, quid pure tranquillet, Hor. ep. 1, 18, 102. – c) als jurist. t. t., rein, einfach, unbedingt, schlechthin, ohne Vorbehalt, ohne Verwahrung, p. stipulari, ICt.: deberi sive pure sive in diem sive sub condicione, ICt. – Archaist. Superl. pūrimē, nach Paul. ex Fest. 252, 9.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pure

  • 19 sacrificō

        sacrificō (old sacruficō), āvī, ātus, āre    [sacrificus], to make a sacrifice, offer sacrifice, sacrifice: Spatium sacruficandi, T.: princeps in sacrificando: ars sacrificandi conscripta, L.: Sacrificat tumulumque honorat, O.: Herculi, Cu.: Iunoni reginae maioribus hostiis, L.: pro populo, L.: Apollini pro me, L.: editi dii quibus sacrificaretur, L.: ignavem suem, O.: pecora rite, L.
    * * *
    sacrificare, sacrificavi, sacrificatus V
    sacrifice; celebrate the Mass (Erasmus)

    Latin-English dictionary > sacrificō

  • 20 hostia

    hostĭa (also fostia), ae, f. [2. hostio, acc. to Paul. ex Fest. p. 102 Müll.], an animal sacrificed, a victim, sacrifice (cf.: victima).
    I.
    Lit.:

    cum Trebatius doceat, hostiarum genera esse duo, unum in quo voluntas dei per exta disquiritur, alterum, in quo sola anima deo sacratur, unde etiam haruspices animales has hostias vocant,

    Macr. S. 3, 5, 1:

    illud ex institutis pontificum et haruspicum non mutandum est, quibus hostiis immolandum cuique deo,

    Cic. Leg. 2, 12, 29:

    ea prodigia partim majoribus hostiis partim lactentibus procurarentur,

    Liv. 22, 1, 15:

    majoribus hostiis rem divinam facere,

    id. 31, 5, 3:

    Veneri immolare hostiam,

    Plaut. Poen. 2, 2:

    hostiis propitiare Venerem,

    id. ib. 4, 2, 25; cf.

    v. 27: Pseudole, arcesse hostias, Victimas, lanios, ut ego huic sacrificem summo Jovi,

    id. Ps. 1, 3, 93:

    hostias immolare,

    Cic. Div. 1, 42, 93:

    hostias ad sacrificium praebere... hostias redimere (used interchangeably with victimae),

    id. Inv. 2, 31, 96 sq.:

    hostiae omnibus locis immolabantur,

    Hirt. B. G. 8, 51, 3:

    C. Mario per hostias dis supplicanti,

    Sall. J. 63, 1:

    nondum cum sanguine sacro Hostia caelestes pacificasset heros,

    Cat. 68, 76:

    ad scelus perficiendum caesis hostiis (shortly before: nocturna sacrificia),

    Cic. Clu. 68, 194:

    mactata hostia,

    Hor. C. 1, 19, 16:

    non sumptuosa blandior hostia Mollivit aversos Penates Farre pio et saliente mica,

    id. ib. 3, 23, 18:

    quadraginta hostiis sacrificare,

    Liv. 41, 19, 2:

    hostiis piare prodigia,

    Tac. H. 5, 13:

    si primis hostiis litatum non est,

    Gell. 4, 6, 6:

    ruminalis,

    Plin. 8, 51, 77, § 206: maximam hostiam ovilli pecoris appellabant, non ab amplitudine corporis sed ab animo placidiore, Paul. ex Fest. p. 126 Müll.:

    (Galli) humanis hostiis aras ac templa funestant,

    Cic. Font. 10, 21 (for which:

    Galli pro victimis homines immolant,

    Caes. B. G. 6, 16, 2); cf.:

    humanis hostiis litare,

    Tac. G. 9:

    humana,

    Plin. 8, 22, 34, § 82.—Collect., Verg. A. 1, 334.—
    II.

    Lewis & Short latin dictionary > hostia

См. также в других словарях:

  • sacrificare — SACRIFICÁRE, sacrificări, s.f. Acţiunea de a (se) sacrifica. – v. sacrifica. Trimis de LauraGellner, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  SACRIFICÁRE s. v. sacrificiu. Trimis de siveco, 13.09.2007. Sursa: Sinonime  sacrificáre s. f. (sil. cri ), g. d.… …   Dicționar Român

  • sacrificare — [dal lat. sacrificare, comp. di sacrum rito sacro e ficare, dal tema di facĕre fare ] (io sacrìfico, tu sacrìfichi, ecc.). ■ v. tr. 1. (relig.) [nelle religioni pagane, dare in sacrificio a una o più divinità: s. animali ] ▶◀ immolare. ⇑ offrire …   Enciclopedia Italiana

  • sacrificare — sa·cri·fi·cà·re v.tr. e intr. (io sacrìfico) AU 1. v.tr., nei culti pagani classici, nell ebraismo e in alcune religioni non cristiane, offrire in sacrificio alla divinità: sacrificare una vittima Sinonimi: immolare, offrire. 2. v.tr., estens.,… …   Dizionario italiano

  • sacrificare — {{hw}}{{sacrificare}}{{/hw}}A v. tr.  (io sacrifico , tu sacrifichi ) 1 Nelle religioni pagane, offrire un sacrificio al dio o agli dei: sacrificare capre, buoi. 2 (assol.) Nella religione cattolica, celebrare la Messa. 3 Rinunciare a qlco. cui… …   Enciclopedia di italiano

  • sacrificare — A v. tr. 1. offrire in sacrificio, immolare 2. (assol., liturgia) celebrare la Messa 3. (est., qualcosa) rinunciare, abbandonare, privarsi, spogliarsi, posporre CONTR. profittare, trarre guadagno 4 …   Sinonimi e Contrari. Terza edizione

  • SACRIFICE — Le sacrifice comporte deux pôles: d’un côté, on offre et, de l’autre, on se prive de ce que l’on offre. L’histoire des religions et l’ethnologie se préoccupent surtout du premier aspect; le sacrifice est étudié comme rite. Les moralistes… …   Encyclopédie Universelle

  • sacrifier — [ sakrifje ] v. tr. <conjug. : 7> • XII e; lat. sacrificare, de sacrum facere « faire un acte sacré » I ♦ 1 ♦ Offrir en sacrifice (1o). ⇒ immoler. Sacrifier un animal, une victime à la divinité. ♢ SACRIFIER À. Sacrifier à un dieu, lui… …   Encyclopédie Universelle

  • sacrifica — SACRIFICÁ, sacrífic, vb. I. 1. tranz. şi refl. A renunţa la ceva sau la cineva pe baza unor considerente care cer ca altceva sau altcineva să aibă întâietate. ♦ refl. A se devota pentru cineva sau ceva până la jertfirea de sine. 2. tranz. A ucide …   Dicționar Român

  • sacrificar — (Del lat. sacrificare.) ► verbo transitivo 1 RELIGIÓN Ofrecer una cosa a la divinidad: ■ sacrificaron animales como ofrenda a los dioses. SE CONJUGA COMO sacar 2 GANADERÍA Matar reses para el consumo: ■ sacrificaron un cerdo para tener alimento… …   Enciclopedia Universal

  • Bellum, sacrum bellum!? — Studioalbum von Von Thronstahl Veröffentlichung 2003 Label Eigenvertrieb, Fasci Nation F …   Deutsch Wikipedia

  • sacrificatoire — [ sakrifikatwar ] adj. • 1597; du lat. sacrificator, de sacrificare ♦ Vx ou didact. Qui appartient aux sacrifices, à un sacrifice. ⇒ sacrificiel. ● sacrificatoire adjectif (bas latin ecclésiastique sacrificator) Vieux. Relatif au sacrifice.… …   Encyclopédie Universelle

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»