-
1 situlus
-
2 situlus
situlus situlus, i f ведро -
3 situlus
situlus, ī, m., s. situla.
-
4 situlus
situlus, ī, m., s. situla. -
5 situlus
sĭtŭlus, i, v. situla init. -
6 situlus
ī m. Cato, Vtr = situla -
7 situlus
сосуд для воды (1. 40 § 6 D. 18, I).Латинско-русский словарь к источникам римского права > situlus
-
8 situla
situla, ae, f. = κάδος (Gloss.), a) der Eimer zum Wasserschöpfen, Plaut. Amph. 671. Paul. dig. 18, 1, 40. § 6. Anthol. Lat. 65, 3 M. (aus Charis. 275, 24 u. Diom. 461, 24): synk. sitla, Auct. de idiom. gen. (IV) 578, 14: Nbf. situlus, ī, m., Cato r.r. 10, 2 u. 11, 3. Vitr. 10, 4 (9), 4. Paul. sent. 3, 6, 83: situlus barbatus, Paul. ex Fest. 176, 6. – b) der Krug zu Wein, situlas duas plenas mero duxit, Vopisc. Firm. 4, 5. – c) die Urne zum Losen, die Stimmurne, Plaut. Cas. 359; vgl. sitella.
-
9 situla
situla, ae, f. = κάδος (Gloss.), a) der Eimer zum Wasserschöpfen, Plaut. Amph. 671. Paul. dig. 18, 1, 40. § 6. Anthol. Lat. 65, 3 M. (aus Charis. 275, 24 u. Diom. 461, 24): synk. sitla, Auct. de idiom. gen. (IV) 578, 14: Nbf. situlus, ī, m., Cato r.r. 10, 2 u. 11, 3. Vitr. 10, 4 (9), 4. Paul. sent. 3, 6, 83: situlus barbatus, Paul. ex Fest. 176, 6. – b) der Krug zu Wein, situlas duas plenas mero duxit, Vopisc. Firm. 4, 5. – c) die Urne zum Losen, die Stimmurne, Plaut. Cas. 359; vgl. sitella. -
10 aquarius
aquārius, a, um (aqua), zum Wasser gehörig, Wasser-, I) adi.: rota, Wasserrad, Cato u. Lampr.: situlus, Cato: urceus, Cato: vas, Varr. LL. u. ICt.: cotes, bei denen man Wasser statt Öl anwendet, Plin.: molae, Pallad.: fistulae, Capit.: provincia, die Aufsicht über die Wasserleitungen, Cic.: operator, Sulp. Sev.: artifices periti aquariae rei, Amm.: re aquariā defecti, Gell. – II) subst.: A) aquārius, ī, m., 1) der Wasserträger, a) in Rom, der Wasser in die Häuser trug, dabei den Kuppler machte u. sich selbst zu unzüchtigen Diensten gebrauchen ließ, Edict. Diocl. 7, 30. Valer. imp. bei Treb. Poll. Claud. 14, 11. Iuven. 6, 332. – b) bei den Juden, einer der Tempelsklaven, die Wasser (wie die lignarii Holz) für den Tempeldienst tragen mußten, Hier. ep. 108, 8. – 2) der Röhrenmeister, d.i. einer von den öffentlichen Dienern (apparitores), die als Unterbeamte des Ädilis, später des curator a quarum alles zu besorgen hatten, was zur Reinlichkeit der Wasserleitungen, zur gehörigen Verteilung des Wassers in die Straßen u. Häuser (wobei sie durch Bestechung häufig den Budenkrämern [tabernarii] zum Nachteil des Publikums eine allzu große Masse Wasser zukommen ließen) u. dgl. gehörte, Cael. in Cic. ep. 8, 6, 4. Cod. Iust. 11, 42, 10. Frontin. aqu. § 9. Corp. inscr. Lat. 6, 131.: auf Inschriften auch acuarius geschr. (wie acula = aquula), Corp. inscr. Lat. 6, 8653 u. 9, 3189. – 3) der Aufseher der Brunnen u. der Wasserkünste in den Gärten einer Privatbesitzung, Gori Mon. Liv. Aug. p. 126. no. 81. u. p. 127. no. 82. – 4) Aquarius, der Wassermann, ein Sternbild im Tierkreise, zwischen dem Steinbock u. den Fischen, griech. Ὑδροχόος, Varr. fr., Cic. poët. u.a. – B) aquārium, ī, n., 1) der Wasserbehälter, die Zisterne, Cato r. r. 1, 3. – 2) der Wasserkrug, Plin. b. Charis. 118, 33.
-
11 Krug
Krug, I) Gefäß von Ton etc.: urceus (im allg). – urna (eig. Wasserkrug; dann = Aschenkrug, Lostopf, Geldtopf etc.). – hydrĭa (ὑδρία), rein lat. situlus u. situla (Wasserkrug, auch als Lostopf gebraucht). – cyăthus (Schöpfkrug, um den Wein aus dem Mischkessel in die Becher zu füllen). – amphora (großer zweihenkliger K., bes. für Wein). – Sprichw., der Krug geht so lange zu Wasser, bis er bricht, quem saepe transit casus, aliquando invenit (Sen. Herc. fur 328). – II) Schenke: caupōna. – kleiner K., cauponula.
-
12 aquarius
aquārius, a, um (aqua), zum Wasser gehörig, Wasser-, I) adi.: rota, Wasserrad, Cato u. Lampr.: situlus, Cato: urceus, Cato: vas, Varr. LL. u. ICt.: cotes, bei denen man Wasser statt Öl anwendet, Plin.: molae, Pallad.: fistulae, Capit.: provincia, die Aufsicht über die Wasserleitungen, Cic.: operator, Sulp. Sev.: artifices periti aquariae rei, Amm.: re aquariā defecti, Gell. – II) subst.: A) aquārius, ī, m., 1) der Wasserträger, a) in Rom, der Wasser in die Häuser trug, dabei den Kuppler machte u. sich selbst zu unzüchtigen Diensten gebrauchen ließ, Edict. Diocl. 7, 30. Valer. imp. bei Treb. Poll. Claud. 14, 11. Iuven. 6, 332. – b) bei den Juden, einer der Tempelsklaven, die Wasser (wie die lignarii Holz) für den Tempeldienst tragen mußten, Hier. ep. 108, 8. – 2) der Röhrenmeister, d.i. einer von den öffentlichen Dienern (apparitores), die als Unterbeamte des Ädilis, später des curator a quarum alles zu besorgen hatten, was zur Reinlichkeit der Wasserleitungen, zur gehörigen Verteilung des Wassers in die Straßen u. Häuser (wobei sie durch Bestechung häufig den Budenkrämern [tabernarii] zum Nachteil des Publikums eine allzu große Masse Wasser zukommen ließen) u. dgl. gehörte, Cael. in Cic. ep. 8, 6, 4. Cod. Iust. 11, 42, 10. Frontin. aqu. § 9. Corp. inscr. Lat. 6, 131.: auf Inschriften auch acuarius geschr. (wie acula =————aquula), Corp. inscr. Lat. 6, 8653 u. 9, 3189. – 3) der Aufseher der Brunnen u. der Wasserkünste in den Gärten einer Privatbesitzung, Gori Mon. Liv. Aug. p. 126. no. 81. u. p. 127. no. 82. – 4) Aquarius, der Wassermann, ein Sternbild im Tierkreise, zwischen dem Steinbock u. den Fischen, griech. Ὑδροχόος, Varr. fr., Cic. poët. u.a. – B) aquārium, ī, n., 1) der Wasserbehälter, die Zisterne, Cato r. r. 1, 3. – 2) der Wasserkrug, Plin. b. Charis. 118, 33.Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > aquarius
-
13 Бадья
situla, ae, f; situlus, i, m; modiolus, i, m; -
14 Ведро
- situla, situlus; modiolus; hama;
См. также в других словарях:
ВАЗА — • Vasa, сосуды, особенно для жидкостей. Они были чрезвычайно различны по материалу, форме, величине и т. д. I. По материалу и обработке различаются 1. vasa fietilia или terrena из обожженной глины, которые в древние времена … Реальный словарь классических древностей
seau — (sô ; la prononciation populaire est siô{{}}; au XVIe siècle, Bèze dit : on prononce seo, un e fermé s entend avec o et ne fait qu un son ; … Dictionnaire de la Langue Française d'Émile Littré
CELONES — in antiquo Lucii exemplari, apud Salmasium, ex Graeco est κήλων, unde κηλώνιον, apud Herodotum, l. 1. καὶ παραγίγεται ὁ ςῖτος οὐ καθάπερ εν Αἰγύπτῳ, τȏυ ποταμοῦ ἀναβαίνοντος εἰς αρούρας, ἀλλὰ χερςί τε καὶ κηλωνείοιςιν αρδόμενος. Et κηλωνήϊον,… … Hofmann J. Lexicon universale
METALLA — I. METALLA Sardiniae oppid. apud Antonin. inter Nespolim, et Sulchos. Civita de Glesie Cluverio. II. METALLA sub Imperatorib. Gentilibus, habitacula piorum fuêre: Clemens enim Episcopus Romanus et Martyr Chersonesum deputatus, 2000. Christianorum … Hofmann J. Lexicon universale
secchio — séc·chio s.m. AD 1. recipiente di materiale vario, di forma troncoconica o cilindrica, munito di manico semicircolare e talvolta di coperchio, destinato a contenere liquidi o materiale incoerente: un secchio di rame, di legno; il secchio per il… … Dizionario italiano
secchio — / sek:jo/ s.m. [lat. tardo siclus, class. sĭtŭlus ]. 1. [recipiente di forma troncoconica dotato di manico e destinato a contenere materiali liquidi o solidi] ▶◀ secchia. 2. (estens.) [ciò che è contenuto o che può essere contenuto in un secchio] … Enciclopedia Italiana