Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

săgīna

  • 1 sagina

    săgīna, ae, f. [kindr. with sattô, to stuff full, to cram; v. sagmen], a stuffing, cramming, fattening, feeding, feasting.
    I.
    Lit.
    A.
    In abstr. (class.):

    anserum,

    Varr. R. R. 3, 10, 1; Col. 6, 27, 9; 8, 14, 11:

    gallinarum,

    Plin. 10, 50, 71, § 140:

    cochlearum,

    id. 9, 56, 82, § 174: vaccarum. Vulg. Ecclus. 38, 27:

    dies noctesque estur, Bibitur, neque quisquam parsimoniam adhibet: sagina plane est,

    Plaut. Most. 1, 3, 79:

    in saginam se conicere,

    id. Trin. 3, 2, 96: qui multitudinem illam non auctoritate sed sagina tenebat, * Cic. Fl. 7, 17; cf. Tac. H. 2, 71.—
    B.
    In concr.
    1.
    Food, nourishment (postAug.).
    a.
    Lit.:

    gladiatoria sagina,

    Tac. H. 2, 88; cf.

    , of gladiators' food,

    Prop. 4 (5), 8, 25:

    temulentus et sagina gravis,

    Tac. H. 1, 62:

    stomachum laxare saginae,

    Juv. 4, 67:

    sagina viva,

    i. e. small fish with which larger ones were fed, Varr. R. R. 3, 17, 7; cf. Plin. 9, 6, 5, § 14:

    ad saginam idonea,

    Col. 8, 9, 4:

    ferarum,

    Suet. Calig. 27:

    minuere saginam,

    Nemes. Cyn. 166:

    ad saginam pristinam revocare,

    to natural food, Veg. 2, 45, 3:

    bestiarum,

    App. M. p. 148, 27.—
    b.
    Transf.:

    herbae viridis coma dulciore saginā roris aut fluminis,

    rich nourishment, Pall. 7, 3 Mai:

    quemadmodum forensibus certaminibus exercitatos et quasi militantes reficit ac reparat haec velut sagina dicendi,

    nourishment of oratory, Quint. 10, 5, 17.—
    * 2.
    A fatted animal:

    este, effercite vos, saginam caedite,

    kill the fatted beast, Plaut. Most. 1, 1, 62.—
    II.
    Meton., fatness produced by much eating, corpulence (postAug.):

    saginam corporis ex nimiā luxuriā contraxit,

    Just. 21, 2, 1:

    sagina ventris non homini sed beluae similis,

    id. 38, 8, 9:

    qui colorem fuco et verum robur inani saginā mentiuntur,

    Quint. 2, 15, 25:

    nimio tendis mole saginam,

    Aus. Ephem. 1, 8:

    ursam quae ceteris saginā corporis praevalebat,

    App. M. 4, p. 149, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > sagina

  • 2 sagina

    sagina, ae, f. [st2]1 [-] engraissement (des animaux), graisse, embonpoint. [st2]2 [-] nourriture abondante, bonne chère, bombance.    - multitudinem saginā tenere, Cic.: gouverner la multitude par de bons repas.    - stomacchum laxare saginis, Juv.: soulager son estomac des aliments qui le chargent.    - inanis sagina, Quint.: embonpoint trompeur, masse sans vigueur.    - haec velut sagina dicendi, Quint.: cette sorte d'embonpoint du style.
    * * *
    sagina, ae, f. [st2]1 [-] engraissement (des animaux), graisse, embonpoint. [st2]2 [-] nourriture abondante, bonne chère, bombance.    - multitudinem saginā tenere, Cic.: gouverner la multitude par de bons repas.    - stomacchum laxare saginis, Juv.: soulager son estomac des aliments qui le chargent.    - inanis sagina, Quint.: embonpoint trompeur, masse sans vigueur.    - haec velut sagina dicendi, Quint.: cette sorte d'embonpoint du style.
    * * *
        Sagina, saginae, pen. prod. Iuuenal. Graisse, ou Toute maniere de viande qui engraisse la personne.
    \
        Sagina. Iustinus. Une graisse superflue que l'homme acquiert par estre trop à son aise.

    Dictionarium latinogallicum > sagina

  • 3 sagina

    sagīna, ae f.
    1) откармливание, откорм ( ansĕrum Vr); кормление, питание, содержание (aliquem non auctoritate, sed saginā tenere C)
    2) корм, еда, пища ( stomăchum laxare saginis J)
    3) откормленное на убой животное, убойный скот ( saginam caedere Pl)
    4) тучность, полнота (corporis Ap; ventris Just)

    Латинско-русский словарь > sagina

  • 4 sagina

    sagīna, ae, f. (σάττω, anfüllen, vollstopfen), I) die Mast, Mästung, Fütterung bis zur Fettigkeit, 1) eig.: a) der Tiere, anserum, Varro: vaccarum, Vulg.: harum avium, Colum.: cochlearum, Plin.: Plur., altilia veterum saginarum, Fronto fer. Als. 3. p. 224, 18 N. – b) der Menschen = die Unterhaltung, Nährung, in saginam, zur Mast, Plaut.: non auctoritate, sed saginā tenebat, Cic. – 2) meton.: a) das, womit man mästet, die Mast, viva, kleine Fische, Varro r. r. 3, 17, 7: conqui ito altilium enormem saginam, Tert. de paen. 11. – b) das gemästete Tier, saginam caedite, esset, Plaut. most. 65. – c) das Fett, die Fettigkeit vom Mästen od. vom vielen Essen, corporis, Iustin, u. Apul.: ventris, Iustin. – II) übtr., die Fütterung übh., das Futter, Essen, Fressen, die Speise ferarum, Suet.: gladiatoria, Speise, wie die Gladiatoren sie bekommen, Tac.: so auch qui dabat venalia fata (vitam suam) saginae (gladiatoriae), sich als Gladiator unterhalten lassen (denn die Gladiatoren bekamen reichliche und stärkende Kost), Prop.: orca saginam persequitur, Plin.

    lateinisch-deutsches > sagina

  • 5 sagina

    sagīna, ae, f. (σάττω, anfüllen, vollstopfen), I) die Mast, Mästung, Fütterung bis zur Fettigkeit, 1) eig.: a) der Tiere, anserum, Varro: vaccarum, Vulg.: harum avium, Colum.: cochlearum, Plin.: Plur., altilia veterum saginarum, Fronto fer. Als. 3. p. 224, 18 N. – b) der Menschen = die Unterhaltung, Nährung, in saginam, zur Mast, Plaut.: non auctoritate, sed saginā tenebat, Cic. – 2) meton.: a) das, womit man mästet, die Mast, viva, kleine Fische, Varro r. r. 3, 17, 7: conqui ito altilium enormem saginam, Tert. de paen. 11. – b) das gemästete Tier, saginam caedite, esset, Plaut. most. 65. – c) das Fett, die Fettigkeit vom Mästen od. vom vielen Essen, corporis, Iustin, u. Apul.: ventris, Iustin. – II) übtr., die Fütterung übh., das Futter, Essen, Fressen, die Speise ferarum, Suet.: gladiatoria, Speise, wie die Gladiatoren sie bekommen, Tac.: so auch qui dabat venalia fata (vitam suam) saginae (gladiatoriae), sich als Gladiator unterhalten lassen (denn die Gladiatoren bekamen reichliche und stärkende Kost), Prop.: orca saginam persequitur, Plin.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sagina

  • 6 sagīna

        sagīna ae, f    [1 SAC-], a stuffing, feeding, feasting: multitudinem saginā tenebat.— Food, nourishment: stomachum laxare saginis, Iu.: gladiatoria, i. e. abundant, Ta.: inmunda, Pr.

    Latin-English dictionary > sagīna

  • 7 velut

    vĕlŭt (vĕlŭtī), adv. [vel + ut] [st1]1 [-] par exemple comme, ainsi, par exemple.    - velut in hac re, Cic. Verr. 4, 95: par exemple à propos de cette aventure.    - velut ego somniavi, Plaut.: moi, par exemple, j'ai fait un rêve.    - velut crocodili aquam persequuntur, Cic.: c'est ainsi que les crocodiles recherchent l'eau.    - cf. Plaut. Aul. 462 ; Rud. 596, etc.; Cic. Nat. 2, 124 ; Fin. 2, 116 ; Tusc. 69 13, etc. [st1]2 [-] comme, de même que.    - velut... sic...: de même que... de même... --- Virg. En. 1, 148; Liv. 31, 18, 9.    - rart. velut... ita...: de même que... de même. --- Col. 3, 185.    - vitam silentio transire veluti pecora, Sall. C. 1, 1: passer sa vie en silence comme les bêtes. --- cf. Hirt. 8, 9, 1.    - velut indagine hunc (campum) insidiis circumdederunt, Caes. BG. 8, 18: il entourèrent cette plaine d'embûches comme d'un filet. [st1]3 [-] comme, pour ainsi dire, en quelque sorte.    - velut hereditate relictum odium, Nep. Han. 1, 3: haine pour ainsi dire laissée en héritage.    - haec velut sagina dicendi, Quint.: cette sorte d'embonpoint du style.    - cf. Quint. 10, 5, 17 ; 8, 5, 19. [st1]4 [-] velut (velut si) + subj. irréel: comme si.    - respuebant munera consulis velut omnibus rebus abundarent: ils repoussaient avec dégoût les dons du consul comme s'ils avaient tout en abondance.    - velut ea res nihil ad religionem pertinuisset, Liv. 2: comme si le fait n'avait eu aucun lien avec la religion.    - velut si coram adesset, Caes. BG. 1: comme s'il était devant eux.    - velut si urbem adgressurus Scipio foret, ita conclamatum ad arma est: comme si Scipion allait attaquer la ville, on cria aux armes.    - velut si jam ad portas hostis esset, Liv. 21: comme si l'ennemi était déjà aux portes de la ville.    - conjecti eorum, qui aderant, oculi in Demetrium sunt, velut confestim responsurus esset, Liv. 40: tous les assistants portèrent leurs regards sur Démétrius, comme s'il allait répondre immédiatement. [st1]5 [-] velut + participe: comme si.    - metus ipse relucentis flammae a capite velut stimulatos furore agebat boves, Liv., 22, 17: la crainte causée par l'éclat des flammes provenant de leur tête faisait avancer les boeufs comme s'ils étaient aiguillonnés par la fureur.    - velut ovum parere gestiens, Apul. M. 9, 33: comme si elle montrait son envie de pondre.    - avec abl. absol. velut posito bello, Liv. 1, 53, 5: comme s'il avait renoncé à la guerre.    - velut inter pugnae fugaeque consilium trepidante equitatu, Liv. 1, 14, 8: comme si la cavalerie hésitait entre le parti du combat et celui de la retraite.    - velut plena jam hostium arce territi Poeni in alteram arcem confugiunt, Liv. 29: comme si la citadelle était déjà pleine d'ennemis, les Carthaginois, terrifiés, se réfugient dans l'autre citadelle.
    * * *
    vĕlŭt (vĕlŭtī), adv. [vel + ut] [st1]1 [-] par exemple comme, ainsi, par exemple.    - velut in hac re, Cic. Verr. 4, 95: par exemple à propos de cette aventure.    - velut ego somniavi, Plaut.: moi, par exemple, j'ai fait un rêve.    - velut crocodili aquam persequuntur, Cic.: c'est ainsi que les crocodiles recherchent l'eau.    - cf. Plaut. Aul. 462 ; Rud. 596, etc.; Cic. Nat. 2, 124 ; Fin. 2, 116 ; Tusc. 69 13, etc. [st1]2 [-] comme, de même que.    - velut... sic...: de même que... de même... --- Virg. En. 1, 148; Liv. 31, 18, 9.    - rart. velut... ita...: de même que... de même. --- Col. 3, 185.    - vitam silentio transire veluti pecora, Sall. C. 1, 1: passer sa vie en silence comme les bêtes. --- cf. Hirt. 8, 9, 1.    - velut indagine hunc (campum) insidiis circumdederunt, Caes. BG. 8, 18: il entourèrent cette plaine d'embûches comme d'un filet. [st1]3 [-] comme, pour ainsi dire, en quelque sorte.    - velut hereditate relictum odium, Nep. Han. 1, 3: haine pour ainsi dire laissée en héritage.    - haec velut sagina dicendi, Quint.: cette sorte d'embonpoint du style.    - cf. Quint. 10, 5, 17 ; 8, 5, 19. [st1]4 [-] velut (velut si) + subj. irréel: comme si.    - respuebant munera consulis velut omnibus rebus abundarent: ils repoussaient avec dégoût les dons du consul comme s'ils avaient tout en abondance.    - velut ea res nihil ad religionem pertinuisset, Liv. 2: comme si le fait n'avait eu aucun lien avec la religion.    - velut si coram adesset, Caes. BG. 1: comme s'il était devant eux.    - velut si urbem adgressurus Scipio foret, ita conclamatum ad arma est: comme si Scipion allait attaquer la ville, on cria aux armes.    - velut si jam ad portas hostis esset, Liv. 21: comme si l'ennemi était déjà aux portes de la ville.    - conjecti eorum, qui aderant, oculi in Demetrium sunt, velut confestim responsurus esset, Liv. 40: tous les assistants portèrent leurs regards sur Démétrius, comme s'il allait répondre immédiatement. [st1]5 [-] velut + participe: comme si.    - metus ipse relucentis flammae a capite velut stimulatos furore agebat boves, Liv., 22, 17: la crainte causée par l'éclat des flammes provenant de leur tête faisait avancer les boeufs comme s'ils étaient aiguillonnés par la fureur.    - velut ovum parere gestiens, Apul. M. 9, 33: comme si elle montrait son envie de pondre.    - avec abl. absol. velut posito bello, Liv. 1, 53, 5: comme s'il avait renoncé à la guerre.    - velut inter pugnae fugaeque consilium trepidante equitatu, Liv. 1, 14, 8: comme si la cavalerie hésitait entre le parti du combat et celui de la retraite.    - velut plena jam hostium arce territi Poeni in alteram arcem confugiunt, Liv. 29: comme si la citadelle était déjà pleine d'ennemis, les Carthaginois, terrifiés, se réfugient dans l'autre citadelle.
    * * *
        Velut, veluti, pen. cor. Aduerbia similitudinis. Cic. Comme.

    Dictionarium latinogallicum > velut

  • 8 cellarius

    I cellārius, a, um [ cella 2. \] II cellārius, ī m. [ cella 2. \]
    кладовщик, ключник, эконом Pl, Col etc.

    Латинско-русский словарь > cellarius

  • 9 sagino

    sagīno, āvī, ātum, āre [ sagina ]
    откармливать (porcum Prp; mulae saginatae Sen); вскармливать, питать ( aliquem L); кормить (catulos Q; convivas PM)

    Латинско-русский словарь > sagino

  • 10 cellarius

    cellārius, a, um (cella), zur Vorratskammer gehörig, sagina, Plaut. mil. 845. – Öfter subst., cellārius, ī, m., der Keller- u. Küchenmeister, Beschließer (s. Lorenz Plaut. mil. 817), Plaut. capt. 895; mil. 824. Sen. ep. 122, 16. Col. 11, 1, 19. Plin. 19, 188. Ulp. dig. 33, 7, 12. § 9. Paul. sent. 3, 6, 72. Corp. inscr. Lat. 6, 9253.

    lateinisch-deutsches > cellarius

  • 11 interpello

    inter-pello, āvī, ātum, āre (inter u. *pello, āre, Intens. v. pello, ere), I) jmdm. in die Rede fallen, jmd. (durch Dazwischenreden) unterbrechen, absol. = eine Einrede vorbringen, Einspruch erheben, A) im allg.: crebro dicentem, Caes.: loquentem ducem (v. einem Geschrei), Liv.: nihil te interpellabo; continentem orationem audire malo, Cic.: interpellando (durch Einreden) atrocitatem facti leniebant, Sall. – B) prägn.: 1) etwas als Einrede vorbringen, nisi vero illud dicet, quod et in Tetti testimonio priore actione interpellavit Hortensius, Cic. II. Verr. 1, 71. – 2) sowohl eine Person in etwas als eine Handlung, einen Zustand durch Einspruch oder eine sonstige Unterbrechung stören, hindern, aufhalten, etwas unterbrechen, hintertreiben, a) v. Pers.: alqm in iure suo, Cic.: alqm, ne etc., Liv., od. quo minus, Brut. in Cic. ep.: alqm numquam interp., quin etc., Mat. in Cic. ep. – comitia, Liv.: otium bello, Curt.: satietatem epularum ludis, Curt.: caloribus crebris interpellari, mitgenommen werden, Amm.: neque (se) populi Romani potestatem aut consilium aut sententiam interpellaturum (wolle vorgreifen der usw.), Ascon. ad Cic. Mil. § 13. p. 31, 10 K. – b) v. Lebl.: alveolum, das Flußbett sperren, v. Gestein, Curt.: u. so specus, Curt.: partam iam praesentemque victoriam, Caes.: e provinciis... interpellat iudicium Marcelli, Cael. in Cic. ep.: haec tota res interpellata bello (die durch den Kr. eine Störung erlitten hatte) refrixerat, Cic.: fame et siti interpellante, Suet.: quod vivo Philippo exspectatum, morte eius interpellatum est, Liv.: nisi abstinentiā interpellata sagina fuerit, Iustin. – m. Infin., quantum interpellet (so weit es hindert) inani ventre diem durare, Hor. sat. 1, 6, 127. – II) jmd. mit Fragen, Bitten usw. hin und wieder angehen, bestürmen, überlaufen, bei ihm einkommen, A) im allg.: ne ream quidem interpellare desiit, ›Ec quid paeniteret‹, Suet.: cum a Ceballino interpellatus sum, da mir von C. Anträge gemacht wurden, Curt.: qui adiri interpellarique posset, den man angehen oder bei dem man einkommen könnte, Suet. – B) insbes.: 1) jmdm. unsittliche Anträge machen, Unzucht zumuten, mulierem, Paul. dig. 47, 11, 1. – 2) bei jmd. wegen Bezahlung einkommen, jmd. mahnen, ICt. – / Genet. Plur. des Partiz. Präs. interpellantum, Sidon. epist. 5, 14, 2.

    lateinisch-deutsches > interpello

  • 12 mentior

    mentior, tītus sum, tīrī ( von mens, wie partior von pars, sich etwas erdenken), etwas Erdichtetes vorbringen, fabeln, sich gegen die Wahrheit versündigen, (absichtlich oder nicht) lügen, auch sich täuschen, I) intr.: 1) im allg.: a) v. Pers. (Ggstz. verum dicere): si te mentiri dicis verumque dicis, mentiris, Cic.: cadit ergo in bonum virum mentiri? Cic.: ne ioco quidem mentiri, Nep. – m. aperte, Cic.: m. palam, Plaut.: m. facile et palam, Quint.: m. adversus alqm, Plaut., apud alqm, Plaut. u. Cic., ad alqm, Gell., alci, Komik., Hor. u. Augustin., vor od. gegen jmd. lügen, jmd. belügen (s. Brix Plaut. mil. 1080 u. Plaut. capt. 701): m. in alqa re, m. de alqa re, Cic. u.a.: m. pro testimonio, ein falsches Zeugnis ablegen, Gell. 20, 1, 53. – lustro mentitus est, hat um ein Lustrum zu viel gelogen, Apul. – mentire (= mentiris), du irrst, täuschst dich, Plaut. trin. 362. – mentior od. mentiar, nisi etc., (als Versicherungsformel) ich will ein Lügner sein, wenn nicht usw., Sen. u. Ov.: so auch mentior, si etc., Tert. u. Symm. (s. Burmann Ov. met. 2, 514): dagegen si mentiar, ultima, quā fallam, sit Venus illa mihi, Ov.: redargue me, si mentior, Cic. – b) übtr., v. Lebl., mentitur hyperbole, nec ita ut mendacio fallere velit, Quint.: frons, oculi, vultus persaepe mentiuntur, oratio vero saepissime, Cic.: fama si non est mentita, Ov.: haec signa numquam fere mentientia, untrüglichen, Cic. – Partic. praes. subst., mentiēns, entis, m., ein »Trugschluß«, griech. ψευδόμενος, Cic. de div. 2, 11. – 2) prägn.: a) von poet. Fiktion = fingieren, faseln, ita mentitur (Homerus), Hor. de art. poët. 151. – b) ( wie ψεύδεσθαι), zum Lügner werden = sein Wort-, sein Versprechen nicht halten, quod promisisti mihi, quod mentita, inimica es, Catull.: m. honestius (mit mehr Ehren), Cic.: m. alci, Hor. – v. Lebl., numquam tellus mentita colono, Sil. – II) tr. etwas lügen, erlügen, A) = etwas fälschlich vorbringen, -aussagen, erdichten, ersinnen, auch fälschlich ( irrtümlich) annehmen, 1) im allg.: α) eig.: me, quae de Plancio dicerem, mentiri et temporis causā fingere, Cic.: ne quid temere, ne quid impudentes aut ignorantes affirmemus aut scientes mentiamur, Sen.: m. tantam rem, Sall.: m. populum biformem, Lucan.: res, quas mentiris, mit denen du lügnerisch prahlst, Ov. – mit dopp. Acc., Orionem in pelago incĭdentem, Lact. 4, 15, 21: se Persei filium ingenti asseveratione, sich fälschlich ausgeben für usw., Liv. epit. 48. – m. folg. Acc. u. Infin., satum quo te mentiris, Verg.: Thrasonem esse auctorem consilii mentitus, Liv.: tenere se mentiti, Quint.: mentimur regnare Iovem, es ist unwahr, daß usw., Lucan. – β) übtr., v. Lebl., in quibus nihil umquam immensa et infinita vetustas mentita sit, Cic. – 2) prägn.: a) etwas lügnerisch-, treulos versprechen, etw. versprechen und sein Wort nicht halten, noctem, Prop.: fidem tyrannis, Claud.: quaecunque in me fueras mentita, Prop. – übtr., v. Lebl., semel fac illud, mentitur tua quod subinde tussis, Mart. – b) jmdm. od. einer Sache lügen, d.i. sein Wort nicht halten, täuschen, spem mentita seges, Hor. ep. 1, 7, 87. – B) etwas erlügen, 1) etw. nicht Vorhandenes fälschlich vorgeben, als Vorwand gebrauchen, vorspiegeln, auspicium, Liv.: sacrum, Ov.: fugae causam, Ov.: amorem, Ov.: sani capitis dolores, Ov.: somnum obruto tuniculā capite, Petron. – 2) etw. nicht Besessenes fälschlich sich aneignen, -annehmen, nachahmen, sich zu geben suchen, regiae stirpis od. alcis originem, Vell. u. Iustin.: colorem fuco et verum robur inani saginā, Quint.: centum figuras, Ov.: iuvenem tinctis capillis, Mart. – übtr., v. Lebl., color, qui chrysocollam mentitur, Plin.: nec varios discet mentiri lana colores, Verg. – / a) passiv: si a debitore, praelato die, pignoris obligatio mentiatur, eine Pfandverschreibung fälschlicherweise vordatiert wird, Modest. dig. 48, 10, 28. – oft Partic. mentītus, a, um = erlogen, erdichtet, vorgespiegelt, Plaut., Verg., Sen. rhet. u.a. (s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 3. S. 57. Burm. Ov. met. 10, 28. Bünem. Lact. 2, 16, 2 u. 4, 27, 17): verb. mentiti fictique terrores, Plin. ep. – b) archaist. Fut. mentibitur u. mentibimur, Plaut. mil. 35 u. 254. – c) parag. Infin. Praes. mentirier, Plaut. mil. 779. Avien. phaen. 345. – Aktive Nbf. mentio, wov. mentires, Vict. Vit. 2, 86. Infin. mentire, Itala (Fuld.) act. apost. 5, 3.

    lateinisch-deutsches > mentior

  • 13 sagino

    sagīno, āvī, ātum, āre (sagina), mästen, fett machen, I) eig.: boves, Varro: porcum, Prop.: terra, quae copiā rerum omnium (illos Gallos) saginaret, Liv.: murenas sanguine humano saginari, Sen. – II) übtr., mästen, füttern, abspeisen, convivas totidem aureis potoriis, Plin.: catulos ferarum molliore praedā, Quint.: exquisitis cotidie saginari epulis, Plin.: sanguine rei publicae saginari (sich mästen), Cic.: velut saginatus nuptialibus cenis, Liv.: dives cotidianis epulis saginatus, Augustin.: ille domitor Asiae per XXXIII dies saginatus ad ea, quae sequebantur, Curt.: septuagiens sestertio saginatus, Tac.: languent per inertiam saginata, Sen. – terra velut saginata largioribus pabulis, Colum. – / Partiz. Perf. im Kompar., saginatior hostia, Hieron. ad Damasipp. (tom. 4. p. 152 ed. Martian.).

    lateinisch-deutsches > sagino

  • 14 succresco

    succrēsco (sub-crēsco), crēvī, crētum, ere, I) unten hervorwachsen, ordo pilorum succrescit, Cels. 7, 7, 8. – II) heranwachsen, nachwachsen, a) eig. u. übtr.: sagina succrescit, Sen.: ne quid fortuitum et agreste succrescat, quod necet segetem, Sen.: succrescit ab imo cortex, Ov.: nec patiantur herbam succrescere, Colum.: mores mali quasi herba irrigua succreverunt uberrime, Plaut. – übtr., per seque vident succrescere vina, Ov. met. 8, 680. – b) bildl., non enim ille mediocris orator vestrae quasi succrescit aetati, Cic. de or. 3, 230: se gloriae seniorum succrevisse, sei nachgereist, Liv. 10, 13, 7.

    lateinisch-deutsches > succresco

  • 15 velut

    vel-ut od. vel-utī, Adv., ganz wie, gleich wie (als), ebenso wie I) korrelativ, m. folg. sic, selten ita: A) im allg.: velut in cantu et fidibus, sic ex corporis totius natura et figura varios modos ciere, Cic. – B) insbes., bei Anführung von Gleichnissen, ac veluti magno in populo cum saepe coorta est seditio... sic etc., Verg. Aen. 1, 148. – II) absol., A) im allg.: velut hesterno die, Cic.: veluti pecora, Sall.: oft beim Abl. absol., s. Weißenb. Liv. 1, 14, 8. – B) insbes.: 1) zur beispielsweisen Anfügung eines einzelnen Falles zu einer allgemeinen Behauptung, wie od. so zum Beispiel (s. Brix Plaut. mil. 25. Lorenz Plaut. Pseud. 749), velut haec mi evenit servitus, Plaut. Pseud. 771: velut ex ea disputatione, quae mihi nuper habita est in Tusculano, Cic. Tusc. 2, 2: est etiam admiratio nonnulla in bestiis aquatilibus iis, quae gignuntur in terra, veluti crocodili etc., Cic. de nat. deor. 2, 124: non elogia monumentorum id significant, velut hoc ad portam etc., Cic. de fin. 2, 116. – 2) bei Anführung eines Gleichnisses oder beim Gebrauche bildlicher Ausbrücke, a) bei Gleichnissen, wie, gleichwie, frena dabat Sipylus, veluti cum praescius imbris etc., Ov. met. 6, 231; vgl. Verg. Aen. 4, 402. – b) bei bildlichen Ausdrücken, gleichsam, velut hereditate relictum odium paternum, Nep.: haec velut sagina dicendi, Quint.: num ergo dubium est, quin ei velut opes sint quaedam parandae, Quint.: inaequalia et velut confragosa, Quint. – 3) velut si u. zuw. bl. velut, zur Anknüpfung eines hypothet. Vergleichungssatzes, gleichsam als wenn, wie wenn, a) velut si: absentis Ariovisti crudelitatem, velut si coram adesset, horrerent, Caes.: velut si iam ad portas hostis esset, Liv. – b) bl, velut. od. veluti: veluti gemmas eius signumque probarem, Tibull. 1, 6, 25: veluti cognosceret, Ov. met. 4, 596: velut ea res nihil ad religionem pertinuisset, Liv. 2, 36, 1 (u. so oft bei Liv., s. Weißenb. Liv. 31, 1, 1).

    lateinisch-deutsches > velut

  • 16 cellarius

    cellārius, a, um (cella), zur Vorratskammer gehörig, sagina, Plaut. mil. 845. – Öfter subst., cellārius, ī, m., der Keller- u. Küchenmeister, Beschließer (s. Lorenz Plaut. mil. 817), Plaut. capt. 895; mil. 824. Sen. ep. 122, 16. Col. 11, 1, 19. Plin. 19, 188. Ulp. dig. 33, 7, 12. § 9. Paul. sent. 3, 6, 72. Corp. inscr. Lat. 6, 9253.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > cellarius

  • 17 interpello

    inter-pello, āvī, ātum, āre (inter u. *pello, āre, Intens. v. pello, ere), I) jmdm. in die Rede fallen, jmd. (durch Dazwischenreden) unterbrechen, absol. = eine Einrede vorbringen, Einspruch erheben, A) im allg.: crebro dicentem, Caes.: loquentem ducem (v. einem Geschrei), Liv.: nihil te interpellabo; continentem orationem audire malo, Cic.: interpellando (durch Einreden) atrocitatem facti leniebant, Sall. – B) prägn.: 1) etwas als Einrede vorbringen, nisi vero illud dicet, quod et in Tetti testimonio priore actione interpellavit Hortensius, Cic. II. Verr. 1, 71. – 2) sowohl eine Person in etwas als eine Handlung, einen Zustand durch Einspruch oder eine sonstige Unterbrechung stören, hindern, aufhalten, etwas unterbrechen, hintertreiben, a) v. Pers.: alqm in iure suo, Cic.: alqm, ne etc., Liv., od. quo minus, Brut. in Cic. ep.: alqm numquam interp., quin etc., Mat. in Cic. ep. – comitia, Liv.: otium bello, Curt.: satietatem epularum ludis, Curt.: caloribus crebris interpellari, mitgenommen werden, Amm.: neque (se) populi Romani potestatem aut consilium aut sententiam interpellaturum (wolle vorgreifen der usw.), Ascon. ad Cic. Mil. § 13. p. 31, 10 K. – b) v. Lebl.: alveolum, das Flußbett sperren, v. Gestein, Curt.: u. so specus, Curt.: partam iam praesentemque victoriam, Caes.: e provinciis... interpellat iudicium Marcelli, Cael. in Cic. ep.:
    ————
    haec tota res interpellata bello (die durch den Kr. eine Störung erlitten hatte) refrixerat, Cic.: fame et siti interpellante, Suet.: quod vivo Philippo exspectatum, morte eius interpellatum est, Liv.: nisi abstinentiā interpellata sagina fuerit, Iustin. – m. Infin., quantum interpellet (so weit es hindert) inani ventre diem durare, Hor. sat. 1, 6, 127. – II) jmd. mit Fragen, Bitten usw. hin und wieder angehen, bestürmen, überlaufen, bei ihm einkommen, A) im allg.: ne ream quidem interpellare desiit, ›Ec quid paeniteret‹, Suet.: cum a Ceballino interpellatus sum, da mir von C. Anträge gemacht wurden, Curt.: qui adiri interpellarique posset, den man angehen oder bei dem man einkommen könnte, Suet. – B) insbes.: 1) jmdm. unsittliche Anträge machen, Unzucht zumuten, mulierem, Paul. dig. 47, 11, 1. – 2) bei jmd. wegen Bezahlung einkommen, jmd. mahnen, ICt. – Genet. Plur. des Partiz. Präs. interpellantum, Sidon. epist. 5, 14, 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > interpello

  • 18 mentior

    mentior, tītus sum, tīrī ( von mens, wie partior von pars, sich etwas erdenken), etwas Erdichtetes vorbringen, fabeln, sich gegen die Wahrheit versündigen, (absichtlich oder nicht) lügen, auch sich täuschen, I) intr.: 1) im allg.: a) v. Pers. (Ggstz. verum dicere): si te mentiri dicis verumque dicis, mentiris, Cic.: cadit ergo in bonum virum mentiri? Cic.: ne ioco quidem mentiri, Nep. – m. aperte, Cic.: m. palam, Plaut.: m. facile et palam, Quint.: m. adversus alqm, Plaut., apud alqm, Plaut. u. Cic., ad alqm, Gell., alci, Komik., Hor. u. Augustin., vor od. gegen jmd. lügen, jmd. belügen (s. Brix Plaut. mil. 1080 u. Plaut. capt. 701): m. in alqa re, m. de alqa re, Cic. u.a.: m. pro testimonio, ein falsches Zeugnis ablegen, Gell. 20, 1, 53. – lustro mentitus est, hat um ein Lustrum zu viel gelogen, Apul. – mentire (= mentiris), du irrst, täuschst dich, Plaut. trin. 362. – mentior od. mentiar, nisi etc., (als Versicherungsformel) ich will ein Lügner sein, wenn nicht usw., Sen. u. Ov.: so auch mentior, si etc., Tert. u. Symm. (s. Burmann Ov. met. 2, 514): dagegen si mentiar, ultima, quā fallam, sit Venus illa mihi, Ov.: redargue me, si mentior, Cic. – b) übtr., v. Lebl., mentitur hyperbole, nec ita ut mendacio fallere velit, Quint.: frons, oculi, vultus persaepe mentiuntur, oratio vero saepissime, Cic.: fama si non est mentita, Ov.: haec signa numquam fere men-
    ————
    tientia, untrüglichen, Cic. – Partic. praes. subst., mentiēns, entis, m., ein »Trugschluß«, griech. ψευδόμενος, Cic. de div. 2, 11. – 2) prägn.: a) von poet. Fiktion = fingieren, faseln, ita mentitur (Homerus), Hor. de art. poët. 151. – b) ( wie ψεύδεσθαι), zum Lügner werden = sein Wort-, sein Versprechen nicht halten, quod promisisti mihi, quod mentita, inimica es, Catull.: m. honestius (mit mehr Ehren), Cic.: m. alci, Hor. – v. Lebl., numquam tellus mentita colono, Sil. – II) tr. etwas lügen, erlügen, A) = etwas fälschlich vorbringen, -aussagen, erdichten, ersinnen, auch fälschlich ( irrtümlich) annehmen, 1) im allg.: α) eig.: me, quae de Plancio dicerem, mentiri et temporis causā fingere, Cic.: ne quid temere, ne quid impudentes aut ignorantes affirmemus aut scientes mentiamur, Sen.: m. tantam rem, Sall.: m. populum biformem, Lucan.: res, quas mentiris, mit denen du lügnerisch prahlst, Ov. – mit dopp. Acc., Orionem in pelago incĭdentem, Lact. 4, 15, 21: se Persei filium ingenti asseveratione, sich fälschlich ausgeben für usw., Liv. epit. 48. – m. folg. Acc. u. Infin., satum quo te mentiris, Verg.: Thrasonem esse auctorem consilii mentitus, Liv.: tenere se mentiti, Quint.: mentimur regnare Iovem, es ist unwahr, daß usw., Lucan. – β) übtr., v. Lebl., in quibus nihil umquam immensa et infinita vetustas mentita sit, Cic. – 2) prägn.: a) etwas lügnerisch-, treulos versprechen,
    ————
    etw. versprechen und sein Wort nicht halten, noctem, Prop.: fidem tyrannis, Claud.: quaecunque in me fueras mentita, Prop. – übtr., v. Lebl., semel fac illud, mentitur tua quod subinde tussis, Mart. – b) jmdm. od. einer Sache lügen, d.i. sein Wort nicht halten, täuschen, spem mentita seges, Hor. ep. 1, 7, 87. – B) etwas erlügen, 1) etw. nicht Vorhandenes fälschlich vorgeben, als Vorwand gebrauchen, vorspiegeln, auspicium, Liv.: sacrum, Ov.: fugae causam, Ov.: amorem, Ov.: sani capitis dolores, Ov.: somnum obruto tuniculā capite, Petron. – 2) etw. nicht Besessenes fälschlich sich aneignen, -annehmen, nachahmen, sich zu geben suchen, regiae stirpis od. alcis originem, Vell. u. Iustin.: colorem fuco et verum robur inani saginā, Quint.: centum figuras, Ov.: iuvenem tinctis capillis, Mart. – übtr., v. Lebl., color, qui chrysocollam mentitur, Plin.: nec varios discet mentiri lana colores, Verg. – a) passiv: si a debitore, praelato die, pignoris obligatio mentiatur, eine Pfandverschreibung fälschlicherweise vordatiert wird, Modest. dig. 48, 10, 28. – oft Partic. mentītus, a, um = erlogen, erdichtet, vorgespiegelt, Plaut., Verg., Sen. rhet. u.a. (s. Neue-Wagener Formenl.3 Bd. 3. S. 57. Burm. Ov. met. 10, 28. Bünem. Lact. 2, 16, 2 u. 4, 27, 17): verb. mentiti fictique terrores, Plin. ep. – b) archaist. Fut. mentibitur u. mentibimur, Plaut. mil. 35 u. 254. – c) parag. Infin. Praes. menti-
    ————
    rier, Plaut. mil. 779. Avien. phaen. 345. – Aktive Nbf. mentio, wov. mentires, Vict. Vit. 2, 86. Infin. mentire, Itala (Fuld.) act. apost. 5, 3.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > mentior

  • 19 sagino

    sagīno, āvī, ātum, āre (sagina), mästen, fett machen, I) eig.: boves, Varro: porcum, Prop.: terra, quae copiā rerum omnium (illos Gallos) saginaret, Liv.: murenas sanguine humano saginari, Sen. – II) übtr., mästen, füttern, abspeisen, convivas totidem aureis potoriis, Plin.: catulos ferarum molliore praedā, Quint.: exquisitis cotidie saginari epulis, Plin.: sanguine rei publicae saginari (sich mästen), Cic.: velut saginatus nuptialibus cenis, Liv.: dives cotidianis epulis saginatus, Augustin.: ille domitor Asiae per XXXIII dies saginatus ad ea, quae sequebantur, Curt.: septuagiens sestertio saginatus, Tac.: languent per inertiam saginata, Sen. – terra velut saginata largioribus pabulis, Colum. – Partiz. Perf. im Kompar., saginatior hostia, Hieron. ad Damasipp. (tom. 4. p. 152 ed. Martian.).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > sagino

  • 20 succresco

    succrēsco (sub-crēsco), crēvī, crētum, ere, I) unten hervorwachsen, ordo pilorum succrescit, Cels. 7, 7, 8. – II) heranwachsen, nachwachsen, a) eig. u. übtr.: sagina succrescit, Sen.: ne quid fortuitum et agreste succrescat, quod necet segetem, Sen.: succrescit ab imo cortex, Ov.: nec patiantur herbam succrescere, Colum.: mores mali quasi herba irrigua succreverunt uberrime, Plaut. – übtr., per seque vident succrescere vina, Ov. met. 8, 680. – b) bildl., non enim ille mediocris orator vestrae quasi succrescit aetati, Cic. de or. 3, 230: se gloriae seniorum succrevisse, sei nachgereist, Liv. 10, 13, 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > succresco

См. также в других словарях:

  • Sagina — Saltar a navegación, búsqueda ? Sagina Sagina procumbens …   Wikipedia Español

  • Sagina — Sagina …   Wikipédia en Français

  • SAGINA — apud Solinum c. 23. ubi de conchis margaritiferis. Sic concipiunt gravidaeque fiunt et de saginae qualitate reddunt habitus unionum: pro cibo vel pabulo, ponitur, Sic Symposius in Aenigmatis, saginas dixit de glandibus, quae suum pabulum sunt,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Sagīna [1] — Sagīna (lat.), Mästung von allerlei Thieren …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Sagīna [2] — Sagīna (S. L., Mastkraut), Pflanzengattung aus der Familie der Caryophylleae Alsineae, 4. Kl. 4. Ordn. L.; Kelch 4–5blättrig, 4–5 weiße, ganze Blumenblätter, 4 od. 5–10 Staubgefäße, vieleiiger Fruchtknoten, 4 Griffel, 4–5klappige Kapsel, Blätter… …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Sagina —   [lateinisch], die Pflanzengattung Mastkraut …   Universal-Lexikon

  • Sagina — Sagina …   Wikipédia en Français

  • Sagina — Mastkräuter Niederliegendes Mastkraut (Sagina procumbens) Illustration Systematik Klasse …   Deutsch Wikipedia

  • Sagina — Taxobox name = Sagina image size = 240px image caption = Sagina procumbens regnum = Plantae divisio = Magnoliophyta classis = Magnoliopsida ordo = Caryophyllales familia = Caryophyllaceae genus = Sagina genus authority = L. subdivision ranks =… …   Wikipedia

  • sagina — 1sà·gi·na s.f. TS bot. pianta erbacea del genere Sagina con piccoli fiori bianchi o verdastri | con iniz. maiusc., genere della famiglia delle Cariofillacee, comprendente numerose specie diffuse spec. nel bacino mediterraneo e nelle regioni… …   Dizionario italiano

  • Sagina L. — Род 98. Мшанка (Сем. Caryophyllaceae – Гвоздичные) 233. Sagina nodosa Fenzl – Мшанка узловатая 234. Sagina procumbens L. – Мшанка лежачая …   Флора Центрально-лесного государственного заповедника

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»