-
1 rozkaz
m (G rozkazu) 1. (polecenie) order, command- z rozkazu generała on the orders of the General- aż do otrzymania dalszych rozkazów until further orders- wydawać rozkazy to give orders a. commands- wydać rozkaz zrobienia czegoś to order sth to be done- łamać rozkazy to breach (the) orders- wypełniać a. wykonywać rozkaz to carry out a command a. an order- słuchać czyichś rozkazów to obey sb’s orders- nie będę słuchał jego rozkazów I won’t take orders from him- kapitan dał rozkaz marszu/do marszu the captain gave the command to start marching- żołnierz zgłosił się w sztabie po rozkazy the soldier reported to headquarters for orders- twoje życzenie jest dla mnie rozkazem żart. your wish is my command- mam rozkaz pilnowania drzwi my orders are to guard the door- mam rozkaz nikogo nie wpuszczać my orders are not to let anybody through2. Komput. command- zmienił rozkaz w pamięci komputera he altered the command in the computer’s memory- □ rozkaz dzienny Wojsk. order of the day- rozkaz wymarszu Wojsk. marching orders■ być pod czyimiś rozkazami to be under sb’s command a. orders- być na czyjeś rozkazy to be at sb’s command- mieć kogoś pod swoimi rozkazami to have sb under one’s command- pod swoimi rozkazami miał cały pułk wojska he had the whole regiment under his command- oddać się/zaciągnąć się pod czyjeś rozkazy to put oneself/enlist under sb’s command- rozkaz! a. według rozkazu! yes, Sir!* * *rozkaz! — WOJSK yes sir!
* * *mi1. (= polecenie) order; rozkaz wymarszu marching orders; cofnąć rozkaz revoke an order; wydać rozkaz give an order; wykonać rozkaz obey an order, carry out an order; wykonywać czyjeś rozkazy take orders from sb; na czyjś rozkaz l. z czyjegoś rozkazu by order of sb; być na czyjeś rozkazy be at sb's command; być l. służyć pod czyimiś rozkazami be under sb's command; rozkaz to rozkaz orders are orders, an order is an order; twoje życzenie jest dla mnie rozkazem your wish is my command; rozkaz! wojsk. ( do mężczyzny) yes, Sir!; ( do kobiety) yes, Ma'am!; żegl. aye aye, Sir!.2. komp. instruction, command.The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > rozkaz
-
2 rozkaz
сущ.• веление• воспитание• доверенность• заказ• заповедь• инструктаж• инструкция• команда• командование• мандат• начальствование• образование• обучение• объединение• орден• ордер• памятка• повеление• полномочие• порядок• последовательность• правило• предписание• приказ• приказание• просвещение• распоряжение• учёба* * *1) приказ2) wojsk. rozkaz! воен. есть!, слушаюсь!opowiadanie, opowieść рассказ* * *♂, Р. \rozkazu приказ;wydać \rozkaz отдать приказ; padł \rozkaz был отдан приказ; \rozkaz na piśmie письменный приказ;
● mieć coś na swoje \rozkazу иметь что-л. в своём распоряжении;mieć kogoś pod swoimi \rozkazami командовать кем-л.; rozkaz! воен. есть!* * *м, P rozkazuприка́зwydać rozkaz — отда́ть прика́з
padł rozkaz — был о́тдан прика́з
- mieć kogoś pod swoimi rozkazamirozkaz na piśmie — пи́сьменный прика́з
- rozkaz! -
3 rozkaz
mBefehl mdać (wydać, otrzymać, dostać) rozkaz — einen Befehl geben (erlassen, empfangen, bekommen)
rozkaz!, wedle rozkazu! — zu Befehl!
-
4 rozkaz
-
5 rozkaz
być pod rozkazami (G) unter jemandes Befehl stehen;rozkaz! MIL zu Befehl! -
6 rozkaz!
воен. есть! -
7 rozkaz
m masz. mat. командаKrótki rosyjsko-polski i polsko-rosyjski Słownik Polytechnic > rozkaz
-
8 rozkaz
• commandSłownik polsko-angielski z Elektroniki i Informatyki > rozkaz
-
9 rozkaz
• command -
10 rozkaz
1. commandement2. consigne3. instruction4. mandat5. ordre -
11 rozkaz
1 coimisiún 2 deachtaigh 3 eagar 4 focal 5 ordú -
12 rozkaz
rend -
13 rozkaz
düzen; emir; komut -
14 rozkaz
[розказ]mкоманда, наказ -
15 rozkaz
edukologijainstrukcijaordinasrangasrūšistvarkaįsakymas -
16 rozkaz
ч наказ -
17 rozkaz
1 husay2 mag-utos3 magpasya4 umayos5 utos -
18 rozkaz
buýruk; buýurmak; düzgün; düzgünnyzam; düzgün-tertip; höküm; instruksiýa; komandowanie; narýad; orden; sargamak; sarmak; tälim; tertip; tertip-düzgün; wagyz-nesihat; zakaz; zakaznoý -
19 rozkaz
εντολή -
20 rozkaz
ךוניח
См. также в других словарях:
rozkaz — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż I, D. u, Mc. rozkazzie {{/stl 8}}{{stl 7}} polecenie zrobienia czegoś wydane przez osobę uprawnioną lub mającą nad kimś władzę albo przewagę : {{/stl 7}}{{stl 10}}Wydawać rozkazy. Wypełniać rozkazy. Słuchać rozkazów.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
rozkaz — m IV, D. u, Ms. rozkazzie; lm M. y 1. «polecenie wykonania czegoś wydane przez osobę uprawnioną do tego lub mającą nad kimś przewagę» Rozkaz dowódcy. Dostać, otrzymać, wydać rozkaz (marszu a. do marszu). Łamać rozkazy. Posłuchać rozkazu, słuchać… … Słownik języka polskiego
rozkaz — Iść, pójść, rzucić się, skoczyć za kogoś, za kimś, na czyjś rozkaz w ogień zob. ogień 2 … Słownik frazeologiczny
У поляка и приказ рассказ (rozkaz). — У поляка и приказ рассказ (rozkaz) … В.И. Даль. Пословицы русского народа
Strategic bombing during World War II — For a list of notable strategic bombings in the European Theatre of World War II, see List of air operations during the Battle of Europe. Main article: Air warfare of World War II Strategic bombing during World War II Part of World War II … Wikipedia
Anti-Polish sentiment — Part of a series on Discrimination General forms … Wikipedia
dzienny — dziennynni 1. «dotyczący okresu od wschodu do zachodu słońca» Dzienny pociąg. Dzienne połączenie. Światło dzienne. Bielizna dzienna. Stróż dzienny. Szkoła dzienna. ∆ Rozkaz dzienny «rozkaz dowódcy do wojsk wydany z powodu jakiejś uroczystości lub … Słownik języka polskiego
ogień — m I, D. ognia; lm M. ognie, D. ogni 1. «zjawisko wydzielania się ciepła i światła towarzyszące paleniu się ciał, postrzegane w postaci płomieni i żaru; płomień» Jasny, nikły, słaby, wielki ogień. Blask, żar ognia. Słup, strumień, ściana ognia.… … Słownik języka polskiego
padać — ndk I, padaćam, padaćasz, padaćają, padaćaj, padaćał paść dk Vc, padnę, padniesz, padnij, padł, padli, padły 1. «zmieniać nagle pozycję stojącą na leżącą; przewracać się, walić się» Padła zemdlona. Padł na wznak. Padł na łóżko jak kłoda.… … Słownik języka polskiego
rozkazujący — imiesł. przymiotnikowy czynny czas. rozkazywać (p. rozkazać) rozkazujący w użyciu przym. «wyrażający rozkaz, nakaz; kategoryczny, ostry, groźny» Rozkazujący głos, ton. ∆ jęz. Tryb rozkazujący «forma czasownika wyrażająca rozkaz; rozkaźnik» … Słownik języka polskiego
stać — ndk, stoję, stoisz, stój, stał 1. «o istotach żywych: trzymać się, być na nogach; zachowywać pozycję pionową, wspierając się na nogach» Stać na palcach. Stać na baczność. Pracować stojąc. Ledwie stoję na nogach ze zmęczenia. Nie móc stać o… … Słownik języka polskiego