Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

riparum+v

  • 1 vernula

        vernula ae, m dim.    [verna], a little home-born slave, young domestic: custos vernula capsae, Iu.: (lupus) Tiberinus Vernula riparum, i. e. (a fish) of slavish birth under the bank, Iu.
    * * *
    young home-grown slave, native; (Collins)

    Latin-English dictionary > vernula

  • 2 vestītus

        vestītus ūs, m    [vestio], clothing, clothes, dress, apparel, raiment, attire, vesture: muliebris: neque vestitūs praeter pellīs habere, Cs.: vestitum mutare, to put on mourning: ad suum vestitum redire, i. e. to lay off mourning: Vestitu nimio indulges, T.—Of things, covering, attire: adde huc riparum vestitūs viridissimos: densissimi montium.—Fig., decoration, ornament: orationis.
    * * *

    Latin-English dictionary > vestītus

  • 3 divortium

    dīvortĭum (‡

    divertium,

    Inscr. Orell. 4859), ii, n. [diverto], a separation.
    I.
    In gen.:

    ubi illud quod volo habebo ab illo, facile invenio, quomodo divortium et discordiam inter nos parem,

    Plaut. Truc. 2, 4, 66 sq. (with a play on II. 1 infra):

    neutrubi habebo stabile stabulum, siquid divorti fuat,

    id. Aul. 2, 2, 56.—
    II.
    Esp.
    1.
    A divorce, dissolution of marriage (by consent; opp. repudium, compulsory divorce by either party; cf. Dig. 24, 2, 2, § 1);

    orig. used only of the wife: uxori sit reddunda dos divortio,

    Plaut. Stich. 2, 1, 48; Cic. de Or. 3, 40; id. Clu. 5, 14; Plaut. Mil. 4, 4, 31; Cael. ap. Cic. Fam. 8, 7;

    but afterwards in gen.,

    Cic. Att. 12, 52, 2:

    et Lentulum cum Metella certe fecisse divortium,

    id. ib. 13, 7, 1; id. Phil. 2, 28, 69; id. de Or. 1, 40, 183; id. Top. 4, 19; id. Clu. 67; Quint. 7, 4, 11; Suet. Caes. 6 et saep.—
    2.
    Concr., a point of separation, place where a road divides, a fork in a road, Verg. A. 9, 379; cf.

    itinerum,

    Liv. 44, 2, 7:

    artissimo inter Europam Asiamque divortio Byzantium posuere Graeci,

    Tac. A. 12, 63.—So, aquarum, i. e. a summit whence the streams run different ways, a water-shed, Cic. Att. 5, 20, 3; id. Fam. 2, 10, 2; Liv. 38, 45, 3.—
    III.
    Trop.
    1.
    Ex communi sapientium jugo sunt doctrinarum facta divortia, etc., divisions, varieties, Cic. de Or. 3, 19, 69.—
    2.
    Veris et hiemis, the time at which winter ends and spring begins, Col. 4, 27, 1.—
    3.
    Alta divortia riparum, lofty opposite banks, Amm. 15, 4, 3. —
    4.
    Tanto rerum divortio, opposition, inconsistency, Ap. de Mundo, p. 66, 9:

    anima nullum init cum sua unitate divortium,

    Macr. Somn. Scip. 1, 6, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > divortium

  • 4 excubo

    ex-cŭbo, bŭi, bĭtum, 1, v. n., to lie or sleep out of doors.
    I.
    In gen. (rare but class.):

    moniti Lacedaemonii, ut urbem et tecta linquerent armatique in agro excubarent,

    Cic. Div. 1, 50, 112:

    apes noctu deprehensae in expeditione excubant supinae,

    Plin. 11, 8, 8, § 19.—
    B.
    Trop.:

    Graeciam alienis sedibus,

    Just. 8, 4, 7, v. Fittbogen ad h. l.—Far more freq.,
    II.
    In partic., to lie out on guard, to keep watch, to watch.
    A.
    Lit.:

    duae semper legiones pro castris excubabant,

    Caes. B. G. 7, 24, 5:

    legiones in armis,

    id. ib. 7, 11, 6:

    legiones ad mare,

    id. B. C. 3, 63, 6:

    cohortes ad munitionem,

    id. ib. 3, 50, 1:

    legio per muros,

    Verg. A. 9, 175:

    excubitum in porta cohortes mittere,

    Sall. J. 100, 4:

    Cerberus excubat ante fores,

    Tib. 1, 3, 72:

    quae (naves) ad portum excubabant,

    kept watch, Caes. B. C. 2, 22, 3 et saep.— Poet.:

    (Cupido Chiae) Pulchris excubat in genis,

    sits on the watch, lurks, Hor. C. 4, 13, 8.—Of things as subjects:

    alni contra erumpentium amnium impetus riparum muro in tutela ruris excubant,

    Plin. 16, 37, 67, § 173:

    laurus ante limina excubat,

    id. 15, 30, 39, § 127.—
    B.
    Trop., to watch, be watchful or vigilant, to be on the alert:

    cum Caesar ad opus consuetudine excubaret, etc.,

    Caes. B. G. 7, 24, 2:

    in navibus,

    id. B. C. 3, 8 fin.:

    excubabo vigilaboque pro vobis,

    Cic. Phil. 6, 7, 18:

    sapiens semper animo sic excubat, ut nihil ei improvisum accidere possit,

    id. Tusc. 4, 17, 37: curam rei publicae summae defendundae jam pridem apud vos excubare, is watchful, active, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 8, 5:

    omnis eorum ars urbibus excubabat,

    i. e. was concerned, labored for the cities, Plin. 35, 10, 37, § 118.— Pass. impers.:

    rerum, non animi pretiis excubatur,

    care is exercised, Plin. 35, 7, 32, § 50.

    Lewis & Short latin dictionary > excubo

  • 5 finio

    fīnĭo, īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. [finis], to limit, bound, enclose within boundaries (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    populi Romani imperium Rhenum finire,

    Caes. B. G. 4, 16, 4:

    quo (jugo) Cappadocia finitur ab Armenia, Auct. B. Alex. 35, 5: Tmolus Sardibus hinc, illinc parvis finitur Hypaepis,

    Ov. M. 11, 152; Vell. 2, 126, 3:

    rem res finire videtur (followed by terminare),

    Lucr. 1, 998:

    riparum clausas margine finit aquas,

    Ov. F. 2, 222:

    signum animo,

    Liv. 1, 18, 8:

    in ore sita lingua est, finita dentibus,

    Cic. N. D. 2, 59, 149.—
    B.
    In partic.: finiens orbis or circulus, the horizon: illi orbes, qui aspectum nostrum definiunt, qui a Graecis horizontes nominantur, a nobis finientes rectissime nominari possunt, Cic. Div. 2, 44, 92:

    circulus,

    Sen. Q. N. 5, 17, 2.
    II.
    Trop.
    A.
    To set bounds to, restrain, check:

    equidem illud ipsum non nimium probo, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis: an potest cupiditas finiri?

    Cic. Fin. 2, 9, 27; cf.:

    cupiditates satietate,

    id. ib. 2, 20, 64:

    deliberativas miror a quibusdam sola utilitate finitas,

    Quint. 3, 8, 1.—
    B.
    For definio, to prescribe, determine, fix, appoint, assign:

    sepulcris novis finivit modum,

    Cic. Leg, 2, 26, 66:

    AD EAM REM RATIONE CVRSVS ANNVOS SACERDOTES FINIVNTO,

    id. ib. 2, 8, 20:

    spatia omnis temporis numero noctium,

    Caes. B. G. 6, 18, 2; cf.: Hercyniae silvae latitudo novem dierum iter patet;

    non enim aliter finiri potest,

    i. e. its extent cannot be described more accurately, id. ib. 6, 25, 1; so too is to be explained the disputed passage: hoc autem sphaerae genus, in quo solis et lunae motus inessent... in illa sphaera solida non potuisse finiri, this sort of (movable) celestial globe... could not be defined, marked out, on that solid globe (of Thales), Cic. Rep. 1, 14:

    locum, in quo dimicaturi essent,

    Liv. 42, 47, 5:

    ut si finias equum, genus est animal, species mortale, etc.,

    Quint. 7, 3, 3; cf.:

    rhetorice finitur varie,

    id. 2, 15, 1:

    sit nobis orator is, qui a M. Catone finitur,

    id. 12, 1, 1; 12, 3, 40.— Pass. impers.:

    de pecunia finitur, Ne major causa ludorum consumeretur quam, etc.,

    Liv. 40, 44, 10.—
    C.
    To put an end to, to finish, terminate:

    bellum,

    Caes. B. C. 3, 51, 3; Curt. 3, 1, 9; Tac. A. 15, 17; Just. 16, 2, 8; Vell. 2, 17, 1:

    prandia nigris moris,

    Hor. S. 2, 4, 23: graves labores morte, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115 (transl. from Eurip. ponôn pepaumenon):

    dolores morte,

    id. Fin. 1, 15, 49:

    tristitiam vitaeque labores molli mero,

    Hor. C. 1, 7, 17:

    labores,

    id. ib. 3, 4, 39; id. S. 1, 1, 93:

    dolores,

    id. ib. 2, 3, 263:

    studia,

    id. Ep. 2, 2, 104:

    amores,

    id. C. 1, 19, 4:

    sitim,

    id. Ep. 2, 2, 146:

    honores aequo animo,

    Vell. 2, 33, 3:

    vitam mihi ense,

    Ov. Tr. 3, 7, 49:

    vitam voluntariā morte, inediā, etc.,

    Plin. 6, 19, 22, § 66; 8, 42, 64, § 157;

    so very rarely of a natural death: Valerianus in illo dedecore vitam finivit,

    Lact. Mort. Pers. 5, 6; cf. Tac. A. 1, 9; Sen. Ep. 66, 43:

    praecipitare te et finire,

    Sen. Cons. ad Marc. 3, 3:

    (Burrus) impedito meatu spiritum finiebat,

    Tac. A. 14, 51:

    animam,

    Ov. M. 7, 591:

    (distinctiones) interest sermonem finiant an sensum,

    Quint. 11, 3, 37; cf.:

    ut verbum acuto sono finiant,

    to pronounce with the accent on the last syllable, id. 1, 5, 25.— Pass., to come to an end, close, be ended, terminate:

    ut senten tiae verbis finiantur,

    end, close with verbs, Cic. de Or. 3, 49, 191; cf.:

    nec solum componentur verba ratione, sed etiam finientur,

    id. Or. 49, 164:

    Latinum (verbum), quod o et n litteris finiretur, non reperiebant,

    Quint. 1, 5, 60; cf. id. 1, 6, 14.—
    2.
    In partic. ( poet. and in post-Aug. prose), to come to an end, to cease.
    a.
    To finish speaking, draw to a close, end:

    finierat Paean,

    Ov. M. 1, 566; 13, 123; 14, 441; cf.:

    finiturus eram, sed, etc.,

    id. A. A. 1, 755:

    ut semel finiam,

    Quint. 1, 12, 6; 8, 3, 55; cf.:

    denique, ut semel finiam,

    id. 9, 4, 138: 5, 13, 3; 11, 3, 59.—
    b.
    To come to one's end, to die:

    sic fuit utilius finiri ipsi, Cic. poët. Tusc. 1, 48, 115: sic Tiberius finivit octavo et septuagesimo aetatis anno,

    Tac. A. 6, 50 fin.; for which, in pass.:

    qui morbo finiuntur,

    Plin. Ep. 1, 12, 2:

    Seleucus quoque iisdem ferme diebus finitur,

    Just. 27, 3, 12; cf.:

    finita Juliorum domo,

    become extinct, Tac. H. 1, 16.—Hence, fīnītus, a, um, P. a. In rhetor., of words, that terminate properly, well-rounded, rhythmical:

    et ipsi infracta et amputata loquuntur et eos vituperant, qui apta et finita pronuntiant,

    Cic. Or. 51, 170.— Sup.:

    finitissimus,

    Prisc. 1076 P.— Adv.: fīnītē.
    * 1.
    (Acc. to II. A.) To a certain extent, within limits:

    avarus erit, sed finite,

    Cic. Fin. 2, 9, 27.—
    * 2.
    (Acc. to II. B.) Definitely, specifically:

    referri oportere ad senatum aut infinite de re publica, aut de singulis rebus finite,

    Gell. 14, 7, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > finio

  • 6 finite

    fīnĭo, īvi or ĭi, ītum, 4, v. a. [finis], to limit, bound, enclose within boundaries (class.).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.:

    populi Romani imperium Rhenum finire,

    Caes. B. G. 4, 16, 4:

    quo (jugo) Cappadocia finitur ab Armenia, Auct. B. Alex. 35, 5: Tmolus Sardibus hinc, illinc parvis finitur Hypaepis,

    Ov. M. 11, 152; Vell. 2, 126, 3:

    rem res finire videtur (followed by terminare),

    Lucr. 1, 998:

    riparum clausas margine finit aquas,

    Ov. F. 2, 222:

    signum animo,

    Liv. 1, 18, 8:

    in ore sita lingua est, finita dentibus,

    Cic. N. D. 2, 59, 149.—
    B.
    In partic.: finiens orbis or circulus, the horizon: illi orbes, qui aspectum nostrum definiunt, qui a Graecis horizontes nominantur, a nobis finientes rectissime nominari possunt, Cic. Div. 2, 44, 92:

    circulus,

    Sen. Q. N. 5, 17, 2.
    II.
    Trop.
    A.
    To set bounds to, restrain, check:

    equidem illud ipsum non nimium probo, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis: an potest cupiditas finiri?

    Cic. Fin. 2, 9, 27; cf.:

    cupiditates satietate,

    id. ib. 2, 20, 64:

    deliberativas miror a quibusdam sola utilitate finitas,

    Quint. 3, 8, 1.—
    B.
    For definio, to prescribe, determine, fix, appoint, assign:

    sepulcris novis finivit modum,

    Cic. Leg, 2, 26, 66:

    AD EAM REM RATIONE CVRSVS ANNVOS SACERDOTES FINIVNTO,

    id. ib. 2, 8, 20:

    spatia omnis temporis numero noctium,

    Caes. B. G. 6, 18, 2; cf.: Hercyniae silvae latitudo novem dierum iter patet;

    non enim aliter finiri potest,

    i. e. its extent cannot be described more accurately, id. ib. 6, 25, 1; so too is to be explained the disputed passage: hoc autem sphaerae genus, in quo solis et lunae motus inessent... in illa sphaera solida non potuisse finiri, this sort of (movable) celestial globe... could not be defined, marked out, on that solid globe (of Thales), Cic. Rep. 1, 14:

    locum, in quo dimicaturi essent,

    Liv. 42, 47, 5:

    ut si finias equum, genus est animal, species mortale, etc.,

    Quint. 7, 3, 3; cf.:

    rhetorice finitur varie,

    id. 2, 15, 1:

    sit nobis orator is, qui a M. Catone finitur,

    id. 12, 1, 1; 12, 3, 40.— Pass. impers.:

    de pecunia finitur, Ne major causa ludorum consumeretur quam, etc.,

    Liv. 40, 44, 10.—
    C.
    To put an end to, to finish, terminate:

    bellum,

    Caes. B. C. 3, 51, 3; Curt. 3, 1, 9; Tac. A. 15, 17; Just. 16, 2, 8; Vell. 2, 17, 1:

    prandia nigris moris,

    Hor. S. 2, 4, 23: graves labores morte, Poët. ap. Cic. Tusc. 1, 48, 115 (transl. from Eurip. ponôn pepaumenon):

    dolores morte,

    id. Fin. 1, 15, 49:

    tristitiam vitaeque labores molli mero,

    Hor. C. 1, 7, 17:

    labores,

    id. ib. 3, 4, 39; id. S. 1, 1, 93:

    dolores,

    id. ib. 2, 3, 263:

    studia,

    id. Ep. 2, 2, 104:

    amores,

    id. C. 1, 19, 4:

    sitim,

    id. Ep. 2, 2, 146:

    honores aequo animo,

    Vell. 2, 33, 3:

    vitam mihi ense,

    Ov. Tr. 3, 7, 49:

    vitam voluntariā morte, inediā, etc.,

    Plin. 6, 19, 22, § 66; 8, 42, 64, § 157;

    so very rarely of a natural death: Valerianus in illo dedecore vitam finivit,

    Lact. Mort. Pers. 5, 6; cf. Tac. A. 1, 9; Sen. Ep. 66, 43:

    praecipitare te et finire,

    Sen. Cons. ad Marc. 3, 3:

    (Burrus) impedito meatu spiritum finiebat,

    Tac. A. 14, 51:

    animam,

    Ov. M. 7, 591:

    (distinctiones) interest sermonem finiant an sensum,

    Quint. 11, 3, 37; cf.:

    ut verbum acuto sono finiant,

    to pronounce with the accent on the last syllable, id. 1, 5, 25.— Pass., to come to an end, close, be ended, terminate:

    ut senten tiae verbis finiantur,

    end, close with verbs, Cic. de Or. 3, 49, 191; cf.:

    nec solum componentur verba ratione, sed etiam finientur,

    id. Or. 49, 164:

    Latinum (verbum), quod o et n litteris finiretur, non reperiebant,

    Quint. 1, 5, 60; cf. id. 1, 6, 14.—
    2.
    In partic. ( poet. and in post-Aug. prose), to come to an end, to cease.
    a.
    To finish speaking, draw to a close, end:

    finierat Paean,

    Ov. M. 1, 566; 13, 123; 14, 441; cf.:

    finiturus eram, sed, etc.,

    id. A. A. 1, 755:

    ut semel finiam,

    Quint. 1, 12, 6; 8, 3, 55; cf.:

    denique, ut semel finiam,

    id. 9, 4, 138: 5, 13, 3; 11, 3, 59.—
    b.
    To come to one's end, to die:

    sic fuit utilius finiri ipsi, Cic. poët. Tusc. 1, 48, 115: sic Tiberius finivit octavo et septuagesimo aetatis anno,

    Tac. A. 6, 50 fin.; for which, in pass.:

    qui morbo finiuntur,

    Plin. Ep. 1, 12, 2:

    Seleucus quoque iisdem ferme diebus finitur,

    Just. 27, 3, 12; cf.:

    finita Juliorum domo,

    become extinct, Tac. H. 1, 16.—Hence, fīnītus, a, um, P. a. In rhetor., of words, that terminate properly, well-rounded, rhythmical:

    et ipsi infracta et amputata loquuntur et eos vituperant, qui apta et finita pronuntiant,

    Cic. Or. 51, 170.— Sup.:

    finitissimus,

    Prisc. 1076 P.— Adv.: fīnītē.
    * 1.
    (Acc. to II. A.) To a certain extent, within limits:

    avarus erit, sed finite,

    Cic. Fin. 2, 9, 27.—
    * 2.
    (Acc. to II. B.) Definitely, specifically:

    referri oportere ad senatum aut infinite de re publica, aut de singulis rebus finite,

    Gell. 14, 7, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > finite

  • 7 torum

    tŏrus, i, m. (also tŏrum, i, n., Varr. ap. Non. 11, 14; Lact. 6, 23, 15) [for storus; root ster-, stra-, of sterno, stramen; Gr. storennumi, to spread, scatter], prop., a round, swelling, or bulging place, an elevation, protuberance, prominence; hence,
    I.
    A knot, bulge: (funis) Cato, R. R. 135, 4:

    funiculorum,

    Col. 11, 3, 6; cf.:

    vitis toris ad arborem religetur,

    id. 5, 6, 25:

    firmi vitis,

    id. Arb. 16, 4.—
    II.
    The muscular or fleshy part, the muscle, brawn of animal bodies (mostly poet. and in post-Aug. prose): o lacertorum tori! Cic. poët. Tusc. 2, 9, 22; Ov. M. 2, 854; 9, 82; 12, 402; 14, 283; 15, 230; id. H. 9, 60:

    leo gaudet comantes Excutiens cervice toros,

    Verg. A. 12, 7:

    luxuriatque toris animosum pectus,

    id. G. 3, 81; Plin. 18, 7, 18, § 78; Sen. Hippol. 1042; Val. Fl. 4, 245; Tac. Or. 21:

    venarum tori,

    varicose dilatations of the veins, Cels. 7, 18 fin.
    B.
    Transf., the bulge, thickness of trees:

    utile toros futuri draconis pasci,

    Plin. 17, 23, 35, § 211; cf.:

    (asparagus) in toros striatur,

    id. 19, 8, 42, § 146; App. Flor. p. 363, 31.—
    III.
    A raised ornament, a knot, on a garland;

    trop., of language: isque (stilus mediocris) uno tenore fluit, aut addit aliquos, ut in coronā, toros omnemque orationem ornamentis modicis verborum sententiarumque distinguit,

    Cic. Or. 6, 21.—
    IV.
    A bolster, cushion, so named from its protuberances; hence, a couch, sofa, bed (mostly poet.;

    syn.: stratum, lectus): antiquis torus e stramento erat, qualiter etiam nunc in castris,

    Plin. 8, 48, 73, § 193:

    viridante toro consederat herbae,

    Verg. A. 5, 388; cf.:

    praebuit herba torum,

    Ov. H. 5, 14; id. M. 8, 655:

    datque torum caespes,

    id. ib. 10, 556:

    gramine vestitis accubuere toris,

    id. F. 1, 402:

    silvestrem montana torum cum sterneret uxor Frondibus,

    Juv. 6, 5:

    discumbere toris,

    Ov. M. 8, 565.—So of a sofa:

    toro sic orsus ab alto,

    Verg. A. 2, 2; Ov. M. 12, 579.—Of a bed:

    ambierantque torum,

    Ov. M. 7, 332:

    concutiuntque torum de molli fluminis ulvā Impositum lecto,

    id. ib. 8, 655:

    ebeno sublimis in atrā,

    id. ib. 11, 610; Suet. Aug. 73. — Of a corpse-bed, Ov. M. 9, 503; id. F. 6, 668:

    membra toro defleta reponunt,

    Verg. A. 6, 220.—Of a bridalbed, Ov. M. 6, 431:

    (lectica) sive illa toro resupina feretur,

    Ov. A. A. 1, 487; cf. Becker, Gallus, 2, p. 240 (2d ed.).—
    B.
    Transf., like thalamus, as a designation for marriage:

    Deucalion... Cum consorte tori,

    with his consort, spouse, Ov. M. 1, 319; cf.:

    socia tori,

    id. ib. 1, 620; so id. ib. 7, 91; 7, 332; id. F. 3, 511; id. P. 3, 3, 50; id. H. 2, 41:

    genialis,

    Tac. A. 15, 37; Val. Max. 2, 6, 14:

    obscenus,

    i. e. illicit connection, Ov. Tr. 2, 378; cf.

    illiciti (with stupra),

    Sen. Hippol. 97:

    receptus in torum,

    Plin. 34, 2, 6, § 12.—Hence, also, for a mistress:

    torum donare alicui,

    Plin. 35, 10, 36, § 87.—
    V.
    An elevation, bank of earth:

    riparum,

    Verg. A. 6, 674; Stat. Th. 4, 819:

    pulvinorum,

    Plin. 19, 4, 20, § 60; 22, 22, 34, § 76.—
    VI.
    In architecture, a large, round moulding at the base of a column, a torus, Vitr. 3, 3, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > torum

  • 8 torus

    tŏrus, i, m. (also tŏrum, i, n., Varr. ap. Non. 11, 14; Lact. 6, 23, 15) [for storus; root ster-, stra-, of sterno, stramen; Gr. storennumi, to spread, scatter], prop., a round, swelling, or bulging place, an elevation, protuberance, prominence; hence,
    I.
    A knot, bulge: (funis) Cato, R. R. 135, 4:

    funiculorum,

    Col. 11, 3, 6; cf.:

    vitis toris ad arborem religetur,

    id. 5, 6, 25:

    firmi vitis,

    id. Arb. 16, 4.—
    II.
    The muscular or fleshy part, the muscle, brawn of animal bodies (mostly poet. and in post-Aug. prose): o lacertorum tori! Cic. poët. Tusc. 2, 9, 22; Ov. M. 2, 854; 9, 82; 12, 402; 14, 283; 15, 230; id. H. 9, 60:

    leo gaudet comantes Excutiens cervice toros,

    Verg. A. 12, 7:

    luxuriatque toris animosum pectus,

    id. G. 3, 81; Plin. 18, 7, 18, § 78; Sen. Hippol. 1042; Val. Fl. 4, 245; Tac. Or. 21:

    venarum tori,

    varicose dilatations of the veins, Cels. 7, 18 fin.
    B.
    Transf., the bulge, thickness of trees:

    utile toros futuri draconis pasci,

    Plin. 17, 23, 35, § 211; cf.:

    (asparagus) in toros striatur,

    id. 19, 8, 42, § 146; App. Flor. p. 363, 31.—
    III.
    A raised ornament, a knot, on a garland;

    trop., of language: isque (stilus mediocris) uno tenore fluit, aut addit aliquos, ut in coronā, toros omnemque orationem ornamentis modicis verborum sententiarumque distinguit,

    Cic. Or. 6, 21.—
    IV.
    A bolster, cushion, so named from its protuberances; hence, a couch, sofa, bed (mostly poet.;

    syn.: stratum, lectus): antiquis torus e stramento erat, qualiter etiam nunc in castris,

    Plin. 8, 48, 73, § 193:

    viridante toro consederat herbae,

    Verg. A. 5, 388; cf.:

    praebuit herba torum,

    Ov. H. 5, 14; id. M. 8, 655:

    datque torum caespes,

    id. ib. 10, 556:

    gramine vestitis accubuere toris,

    id. F. 1, 402:

    silvestrem montana torum cum sterneret uxor Frondibus,

    Juv. 6, 5:

    discumbere toris,

    Ov. M. 8, 565.—So of a sofa:

    toro sic orsus ab alto,

    Verg. A. 2, 2; Ov. M. 12, 579.—Of a bed:

    ambierantque torum,

    Ov. M. 7, 332:

    concutiuntque torum de molli fluminis ulvā Impositum lecto,

    id. ib. 8, 655:

    ebeno sublimis in atrā,

    id. ib. 11, 610; Suet. Aug. 73. — Of a corpse-bed, Ov. M. 9, 503; id. F. 6, 668:

    membra toro defleta reponunt,

    Verg. A. 6, 220.—Of a bridalbed, Ov. M. 6, 431:

    (lectica) sive illa toro resupina feretur,

    Ov. A. A. 1, 487; cf. Becker, Gallus, 2, p. 240 (2d ed.).—
    B.
    Transf., like thalamus, as a designation for marriage:

    Deucalion... Cum consorte tori,

    with his consort, spouse, Ov. M. 1, 319; cf.:

    socia tori,

    id. ib. 1, 620; so id. ib. 7, 91; 7, 332; id. F. 3, 511; id. P. 3, 3, 50; id. H. 2, 41:

    genialis,

    Tac. A. 15, 37; Val. Max. 2, 6, 14:

    obscenus,

    i. e. illicit connection, Ov. Tr. 2, 378; cf.

    illiciti (with stupra),

    Sen. Hippol. 97:

    receptus in torum,

    Plin. 34, 2, 6, § 12.—Hence, also, for a mistress:

    torum donare alicui,

    Plin. 35, 10, 36, § 87.—
    V.
    An elevation, bank of earth:

    riparum,

    Verg. A. 6, 674; Stat. Th. 4, 819:

    pulvinorum,

    Plin. 19, 4, 20, § 60; 22, 22, 34, § 76.—
    VI.
    In architecture, a large, round moulding at the base of a column, a torus, Vitr. 3, 3, 8.

    Lewis & Short latin dictionary > torus

  • 9 vestitus

    1.
    vestītus, a, um, Part. and P. a. of vestio.
    2.
    vestītus, ūs, m. [vestio], clothing, clothes, dress, apparel, raiment, attire, vesture.
    I.
    Lit.: hoc cum vestitu, Enn. ap. Non. p. 537, 28 (Trag. v. 373 Vahl.):

    immutabilis,

    Plaut. Ep. 4, 2, 8:

    muliebris,

    Cic. Att. 1, 13, 3; id. Rosc. Am. 49, 144:

    obsoletior,

    id. Agr. 2, 5, 13; id. Quint. 15, 49; Caes. B. G. 4, 1; 7, 88; Liv. 29, 17, 11:

    mutare vestitum = mutare vestem,

    to put on mourning garments, to put on mourning, Cic. Sest. 14, 32; id. Q. Fr. 2, 3, 1; id. Att. 3, 15, 5; cf.

    on the contrary: redire ad suum vestitum,

    to resume one's ordinary clothing, to lay off mourning, id. Sest. 14, 32: vestitu (dat.) nimio indulges, Ter. Ad. 1, 1, 38.—Abstr.:

    me saturum servire apud te sumptu et vestitu tuo,

    i. e. with the clothing that you give, Plaut. Capt. 2, 2, 72.—
    B.
    Transf., of inanim. things, covering, etc.:

    adde huc liquores perlucidos amnium, riparum vestitus viridissimos,

    Cic. N. D. 2, 39, 98:

    densissimi montium,

    id. ib. 2, 64, 161.—
    * II.
    Trop.:

    orationis,

    Cic. Brut. 95, 327.

    Lewis & Short latin dictionary > vestitus

См. также в других словарях:

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»