równoważnik

См. также в других словарях:

• równoważnik — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mnż IIa, D. a {{/stl 8}}{{stl 7}} to, co odpowiada pod względem wartości, znaczenia lub funkcji czemuś innemu; ekwiwalent {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• równoważnik — m III, D. a, N. równoważnikkiem; lm M. i 1. «rzecz równoważna, ekwiwalent» ∆ jęz. Równoważnik zdania «wyraz lub grupa wyrazów formalnie nie tworzące zdania, pełniące jednak tę samą funkcję, co zdanie» 2. «wielkość stała wchodząca jako… …   Słownik języka polskiego

• jeśli — 1. «spójnik rozpoczynający zdanie (lub jego równoważnik) wyrażające warunek, przyczynę, rację, uzasadnienie czegoś, okoliczności poprzedzające coś lub mogące coś poprzedzać; jeżeli» Jeśli tylko będę mógł, natychmiast przyjadę. Jeśli będzie jutro… …   Słownik języka polskiego

• nie — (pisane rozdzielnie) partykuła przecząca 1. w połączeniu z czasownikami a) «stanowi zaprzeczenie jakiejś czynności lub stanu, które dany czasownik wyraża; w konstrukcjach zdaniowych uwydatnia kontrast, przeciwieństwo, stopień nasilenia danej… …   Słownik języka polskiego

• ekwiwalent — m IV, D. u, Ms. ekwiwalentncie; lm M. y 1. «rzecz równa innej wartością; odpowiednik, równoważnik» Ekwiwalent pieniężny. Uzyskać, znaleźć ekwiwalent czegoś. Otrzymać ekwiwalent w naturze, w gotówce. 2. ekon. «towar w którym jest wyrażona wartość… …   Słownik języka polskiego

• gdyż — «spójnik używany zwykle w języku pisanym, wprowadzający zdanie podrzędne (lub jego równoważnik), występujące po zdaniu nadrzędnym, wyrażające przyczynę, rację tego, o czym mowa w zdaniu nadrzędnym; ponieważ, albowiem, bowiem, bo» Nie może czytać …   Słownik języka polskiego

• odpowiednik — m III, D. a, N. odpowiednikkiem; lm M. i «pojęcie, zjawisko, przedmiot odpowiadający innemu podobnymi cechami, elementami; równoważnik» Odpowiedniki leksykalne. Zapożyczone odpowiedniki wyrazów rodzimych. Odpowiednikiem kręgosłupa jest u… …   Słownik języka polskiego

• oznajmienie — n I 1. rzecz. od oznajmić. 2. lm D. oznajmienieeń jęz. «wypowiedzenie nie zawierające formy osobowej czasownika; równoważnik zdania, np. ojciec chory; parno» …   Słownik języka polskiego

• pytanie — n I 1. rzecz. od pytać. 2. lm D. pytanieań «zdanie (lub równoważnik zdania) mające intonację pytajną, wypowiedziane w zamiarze dowiedzenia się czegoś, uzyskania zezwolenia na coś itp.» Niedyskretne, nieśmiałe, obcesowe, podchwytliwe pytanie.… …   Słownik języka polskiego

• rep — I m IV, D. a, Ms. reppie; lm M. y fiz. «dawka jakiegokolwiek promieniowania jonizującego, wywołująca w jednym cm3 wody absorpcję 93 ergów energii; fizyczny równoważnik 1 rentgena» ‹skrót. ang.› II m IV, DB. a, Ms. reppie; lm M. y, DB. ów pot.… …   Słownik języka polskiego

• zdanie — n I 1. rzecz. od zdać. 2. lm D. zdań «wypowiedzenie, myśl wyrażona słowami» Długie, treściwe zdanie. Napisać na kartce kilka zdań. Objaśnić coś w kilku zdaniach. Urwać w pół zdania. Wtrącić, zacytować, przytoczyć zdanie. ◊ pot …   Słownik języka polskiego