Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

quietus

  • 1 quietus

    quiētus, a, um (quies), Ruhe haltend, ruhig, griech. ἥσυχος, I) eig., nach Tätigkeit Ruhe haltend, A) im allg.: α) v. leb. Wesen: sex ego te totos hos menses quietum reddam, Ter. eun. 277. – β) v. lebl. Subjj.: aër, Verg.: caeli status (Ggstz. procellosus atque imbrifer), Colum.: amnis, ruhig fließend, Verg.: aequor quietius, Hor.: portus omnium quietissimus, Sen. – baca, eine abgelageite (Ggstz. recens), Colum. – neutr. subst., quiētum, ī, n., die ruhige, stille Luft, Petron. 131, 9. – B) insbes.: 1) ruhend, schlafend, Tac. ann. 1, 49. – dah. subst., quiētī, ōrum, m., prägn., die Ruhenden, Fortschlafenden = die Toten, Nemes. ecl. 1, 38. – 2) sich ruhig verhaltend, ruhig, untätig, a) übh. = sich der Unruhe-, des Aufstandes-, bes. sich der Feindseligkeiten enthaltend, α) v. leb. Wesen: quieto sedente rege ad Enipeum, Liv.: quieto exercitu pacatum agrum peragravit, Liv. – β) v. Ort, Staat, wo man sich eines Aufstandes, der Feindseligkeiten enthält, frei von Tumult, frei-, ruhig von Aufstand, -von Kampf-, -von Krieg, ne tribunal quidem satis quietum erat, Liv. – quieta, quietior Gallia, Caes.: pacatissima et quietissima pars, Caes. – nihilo quietiora ea (sc. hiberna) ipsis aestivis habuit, Liv. – u. m. ab u. Abl., a seditione et a bello quietis rebus, Liv.: a bello ut quieta esset provincia, Liv. Vgl. Drak. Liv. 2, 34, 1. – nihil interim apud hostes quietum pati, quo minus subitis excursibus popularetur, er gestattete dem Feinde keine Ruhe, sondern unternahm plötzlich verheerende Streifzüge, Tac. Agr. 20. – neutr. pl. subst., quieta movere, die öffentliche Ruhe stören, Sall. Cat. 21, 1: quieta turbidis antehabeo, ich ziehe die Ruhe der Verwirrung vor, Tac. ann. 1, 58. – b) am Kriege-, am Kampfe nicht teilnehmend, ruhig, untätig, neutral, te quieto totam molem sustinebat belli, Liv.: hoc turbido tempore, quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit, Nep.: u. so subst., quiēti, ōrum, m., die Ruhigen, Neutralen, Sall. fr. u.a. – 3) vom öffentl. Leben, Staatsleben sich zurückhaltend, ruhig, zurückgezogen, eingezogen, in der Stille-, in Muße lebend, α) v. Pers.: maior cura efficiendi rem publicam gerentibus quam quietis, Cic. – β) v. Zuständen: vita privata et qu., Cic.: vita placata, tranquilla, quieta, Cic.: otiosam aetatem et quietam sine ullo aut labore aut contentione traducere, Cic. – II) übtr., dem Gemüte, dem Charakter nach ruhig, 1) ruhig, gelassen, friedsam, sanft (Ggstz. acer, heftig, wild; vgl. Isid. orig. 10, 233), α) v. leb. Wesen: vir ingenio mitis, moribus quietus, Vell.: integri, quieti, otiosi homines, Cic.: equi demptis testiculis fiunt quietiores (vorher placidi, Ggstz. acres), Varro: quietus esto, inquam, sei ruhig, unbesorgt, Ter.: homo quietissimus, Cic.: meminero, de istoc quietus esto, sei ruhig, ereifere dich nicht. Plaut. – v. Gemüte selbst, animus qu., qu. et solutus, Cic.: animus quietus et in tranquilla statione collocatus (Ggstz. an. iratus), Sen.: casum quieto et aequo animo ferre, gelassen (ohne Murren) und mit Gleichmut, Caes. – β) v. Zuständen: qu. et remissus sermo, Cic.: tranquillitas, id est placida quietaque constantia, Cic.: inter affectus inquietissimos rem quietissimam, fidem (Gewissenhaftigkeit), quaeris, Sen. – 2) ruhig, bedächtig, im üblen Sinne ohne Energie, phlegmatisch (Ggstz. acer), α) v. Pers.: quietus, ut res postulabat, aciem exornat, Sall.: ipse acer, bellicosus; at is, quem petebat, quietus, imbellis, placido animo, Sall. – β) v. Zuständen: cogitatio (Nachdenken), Cels.: ad omnia, quae agenda forent, quieta cum industria aderat, Tac. – 3) nicht vom Ehrgeiz getrieben, frei von Ehrgeiz, anspruchslos, bescheiden, vir rectus, integer, quietus ac paene ultra modum verecundus, Plin.: alioqui quietissimus, Plin. ep.

    lateinisch-deutsches > quietus

  • 2 quietus

    quĭētus, a, um [st2]1 [-] part. passé de quiesco. [st2]2 [-] tranquille, calme, paisible, en paix. [st2]3 [-] endormi. [st2]4 [-] sans ambition. [st2]5 [-] neutre, impartial.    - quieti, orum, m.: - [abcl]a - les morts. - [abcl]b - les gens neutres.    - te quietum reddam, Ter.: je vais te donner du repos.    - homo quietissimus, Plaut.: l'homme le plus calme du monde.    - quietus amnis, m.: fleuve paisible.    - quieta provincia, Liv.: province en paix.    - quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit, Nep. Pelop.: il se tint tranquille chez lui, tant qu'on se battit contre des citoyens.    - Philippus tum te quieto totam molem sustinebat belli, Liv. 36: tandis que tu restais neutre, Philippe soutenait alors tout le poids de la guerre.    - nihilo quietiora hiberna aestivis, Liv. 33: des quartiers d'hiver nullement plus reposants que ceux d'été.    - illis quieta movere magna merces videbatur, Sall.: à leurs yeux, troubler la paix était une grande récompense.
    * * *
    quĭētus, a, um [st2]1 [-] part. passé de quiesco. [st2]2 [-] tranquille, calme, paisible, en paix. [st2]3 [-] endormi. [st2]4 [-] sans ambition. [st2]5 [-] neutre, impartial.    - quieti, orum, m.: - [abcl]a - les morts. - [abcl]b - les gens neutres.    - te quietum reddam, Ter.: je vais te donner du repos.    - homo quietissimus, Plaut.: l'homme le plus calme du monde.    - quietus amnis, m.: fleuve paisible.    - quieta provincia, Liv.: province en paix.    - quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit, Nep. Pelop.: il se tint tranquille chez lui, tant qu'on se battit contre des citoyens.    - Philippus tum te quieto totam molem sustinebat belli, Liv. 36: tandis que tu restais neutre, Philippe soutenait alors tout le poids de la guerre.    - nihilo quietiora hiberna aestivis, Liv. 33: des quartiers d'hiver nullement plus reposants que ceux d'été.    - illis quieta movere magna merces videbatur, Sall.: à leurs yeux, troubler la paix était une grande récompense.
    * * *
        Quietus, pen. prod. Participium, siue Nomen ex participio. Plaut. Qui est en repos, Quoy.
    \
        Quietus esto. Terentius. Ne te soulcie de rien, Repose toy, Sois à requoy.
    \
        Quietum aliquem reddere. Terentius. Mettre hors de soulci et de peine.
    \
        AEquor quietius. Horat. Plus calme et tranquille.
    \
        Quieto animo viuere. Cic. En repos d'esprit.
    \
        Annus quietus. Liu. Une annee de repos et sans guerre.
    \
        Homo quietissimus. Cic. Fort paisible.
    \
        Traducere vitam quietam et otiosam. Cic. Vivre en repos.

    Dictionarium latinogallicum > quietus

  • 3 quietus

    quiētus, a, um (quies), Ruhe haltend, ruhig, griech. ἥσυχος, I) eig., nach Tätigkeit Ruhe haltend, A) im allg.: α) v. leb. Wesen: sex ego te totos hos menses quietum reddam, Ter. eun. 277. – β) v. lebl. Subjj.: aër, Verg.: caeli status (Ggstz. procellosus atque imbrifer), Colum.: amnis, ruhig fließend, Verg.: aequor quietius, Hor.: portus omnium quietissimus, Sen. – baca, eine abgelageite (Ggstz. recens), Colum. – neutr. subst., quiētum, ī, n., die ruhige, stille Luft, Petron. 131, 9. – B) insbes.: 1) ruhend, schlafend, Tac. ann. 1, 49. – dah. subst., quiētī, ōrum, m., prägn., die Ruhenden, Fortschlafenden = die Toten, Nemes. ecl. 1, 38. – 2) sich ruhig verhaltend, ruhig, untätig, a) übh. = sich der Unruhe-, des Aufstandes-, bes. sich der Feindseligkeiten enthaltend, α) v. leb. Wesen: quieto sedente rege ad Enipeum, Liv.: quieto exercitu pacatum agrum peragravit, Liv. – β) v. Ort, Staat, wo man sich eines Aufstandes, der Feindseligkeiten enthält, frei von Tumult, frei-, ruhig von Aufstand, -von Kampf-, -von Krieg, ne tribunal quidem satis quietum erat, Liv. – quieta, quietior Gallia, Caes.: pacatissima et quietissima pars, Caes. – nihilo quietiora ea (sc. hiberna) ipsis aestivis habuit, Liv. – u. m. ab u. Abl., a seditione et a bello quietis rebus, Liv.: a bello ut quieta esset provincia, Liv. Vgl. Drak. Liv. 2, 34, 1. – nihil interim
    ————
    apud hostes quietum pati, quo minus subitis excursibus popularetur, er gestattete dem Feinde keine Ruhe, sondern unternahm plötzlich verheerende Streifzüge, Tac. Agr. 20. – neutr. pl. subst., quieta movere, die öffentliche Ruhe stören, Sall. Cat. 21, 1: quieta turbidis antehabeo, ich ziehe die Ruhe der Verwirrung vor, Tac. ann. 1, 58. – b) am Kriege-, am Kampfe nicht teilnehmend, ruhig, untätig, neutral, te quieto totam molem sustinebat belli, Liv.: hoc turbido tempore, quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit, Nep.: u. so subst., quiēti, ōrum, m., die Ruhigen, Neutralen, Sall. fr. u.a. – 3) vom öffentl. Leben, Staatsleben sich zurückhaltend, ruhig, zurückgezogen, eingezogen, in der Stille-, in Muße lebend, α) v. Pers.: maior cura efficiendi rem publicam gerentibus quam quietis, Cic. – β) v. Zuständen: vita privata et qu., Cic.: vita placata, tranquilla, quieta, Cic.: otiosam aetatem et quietam sine ullo aut labore aut contentione traducere, Cic. – II) übtr., dem Gemüte, dem Charakter nach ruhig, 1) ruhig, gelassen, friedsam, sanft (Ggstz. acer, heftig, wild; vgl. Isid. orig. 10, 233), α) v. leb. Wesen: vir ingenio mitis, moribus quietus, Vell.: integri, quieti, otiosi homines, Cic.: equi demptis testiculis fiunt quietiores (vorher placidi, Ggstz. acres), Varro: quietus esto, inquam, sei ruhig, unbesorgt, Ter.: homo quietissimus, Cic.: meminero, de istoc quietus esto, sei ruhig, erei-
    ————
    fere dich nicht. Plaut. – v. Gemüte selbst, animus qu., qu. et solutus, Cic.: animus quietus et in tranquilla statione collocatus (Ggstz. an. iratus), Sen.: casum quieto et aequo animo ferre, gelassen (ohne Murren) und mit Gleichmut, Caes. – β) v. Zuständen: qu. et remissus sermo, Cic.: tranquillitas, id est placida quietaque constantia, Cic.: inter affectus inquietissimos rem quietissimam, fidem (Gewissenhaftigkeit), quaeris, Sen. – 2) ruhig, bedächtig, im üblen Sinne ohne Energie, phlegmatisch (Ggstz. acer), α) v. Pers.: quietus, ut res postulabat, aciem exornat, Sall.: ipse acer, bellicosus; at is, quem petebat, quietus, imbellis, placido animo, Sall. – β) v. Zuständen: cogitatio (Nachdenken), Cels.: ad omnia, quae agenda forent, quieta cum industria aderat, Tac. – 3) nicht vom Ehrgeiz getrieben, frei von Ehrgeiz, anspruchslos, bescheiden, vir rectus, integer, quietus ac paene ultra modum verecundus, Plin.: alioqui quietissimus, Plin. ep.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > quietus

  • 4 quiētus

        quiētus adj. with comp. and sup.    [P. of quiesco], at rest, free from exertion, inactive, in repose: Sex te mensīs quietum reddam, T.: aër, V.: amnes, flowing gently, H.: Quietiore ferri aequore, H.— Undisturbed, free from agitation, quiet, peaceful: aetatem quietam traducere: quietā re p.: quieto exercitu pacatum agrum peragravit, L.: habuit post id factum quietiorem Galliam, Cs.: pacatissima et quietissima pars, Cs.: nihilo quietiora ea (hiberna) aestivis habuit, L.: nihil apud hostīs quietum pati, quo minus popularetur, etc., Ta.: omnia a bello, L.— Plur n. as subst: quieta movere, the public tranquillity, S.— Inactive, taking no part, neutral: ne Iugurtha quidem interea quietus erat, idle, S.: aut boni sunt aut quieti: quieto sedente rege ad Elpeum, L.—Of speech, calm, quiet: sermo.—Of time, undisturbed, restful, quiet: caelestium quieti dies feriae nominarentur: neque Iugurthae dies aut nox ulla quieta fuit, S.—Fig., quiet, calm, unruffled, still, silent: homines: virtus, quae in tempestate saevā quieta est: quieto sum animo: quietus aciem exornat, quietly, S.: Quietus esto, inquam, don't be uneasy, T.
    * * *
    quieta -um, quietior -or -us, quietissimus -a -um ADJ
    at rest; quiet, tranquil, calm, peaceful; orderly; neutral; still; idle

    Latin-English dictionary > quiētus

  • 5 quietus

    quietus quietus, a, um спокойный

    Латинско-русский словарь > quietus

  • 6 quietus

    quietus quietus, a, um тихий, спокойный

    Латинско-русский словарь > quietus

  • 7 quietus

    quĭētus, a, um, Part. and P. a., v. quiesco.

    Lewis & Short latin dictionary > quietus

  • 8 quietus

    a, um [ quiesco ]
    а) тихий, спокойный (aēr V; aqua H; nox placido mari quieta T)
    б) бездействующий ( exercitus L); мирный, безмятежный ( regnum H); уравновешенный, миролюбивый (animus, sermo C)

    Латинско-русский словарь > quietus

  • 9 quietus

    (adi.) quiete (adv.) спокойный (1. 13 D. 1, 18. 1. 10 pr. D. 34. 1);

    quiete degere (1. 6 C. 1, 11).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > quietus

  • 10 quietus

    resting, sleeping, undisturbed / neutral / quiet, calm

    Latin-English dictionary of medieval > quietus

  • 11 quietus

    , quieta, quietum (m,f,n)
      спокойный

    Dictionary Latin-Russian new > quietus

  • 12 in-quiētus

        in-quiētus adj.,    restless, unquiet, disturbed: animus, L.: nox, L.: praecordia, H.

    Latin-English dictionary > in-quiētus

  • 13 quiesco

    quĭesco, ēvi, ētum, 3 (the uncontr. Part., QVIESCITA, Inscr. Don. cl. 10, n. 11), v. n. and a. [quies], to rest, repose, keep quiet.
    I.
    Lit.:

    placida compostus pace quiescit,

    Verg. A. 1, 249:

    felicius ossa quiescant,

    Ov. Ib. 305:

    patrono meo ossa bene quiescant,

    Petr. 39:

    numquam hodie quiescet,

    Plaut. Mil. 2, 2, 59:

    renovat pristina bella, nec potest quiescere,

    Cic. Rep. 6, 11, 11:

    non somno quiescere,

    to get no rest, Curt. 4, 13, 18:

    non aure quiescit, Non oculis,

    Val. Fl. 2, 43: quoniam in propriā non pelle quiessem, Hor S. 1, 6, 22.— Impers. pass.:

    quibus quidem quam facile potuerat quiesci, si hic quiesset,

    which we might easily have been spared, Ter. And. 4, 2, 8; Symm. Ep. 1, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    In polit. or milit. affairs, to keep quiet, remain neutral, abstain from action, Cic. Att. 9, 10, 10:

    pro condicione temporum quieturus,

    Suet. Caes. 16:

    quieverant per paucos dies,

    Liv. 22 4, 1; Curt. 10, 8, 16.—
    2.
    To rest, sleep:

    quievi in navi noctem perpetem,

    Plaut. Am. 2, 2, 100; id. Merc. 2, 3, 36; Nep. Alcib. 10, 4:

    eo cum venio, praetor quiescebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

    somnum humanum quievi,

    I slept like a human being, App. M. 9, p. 218, 14.—
    3.
    Of inanim. things, to rest, lie still, be still or quiet:

    et prato gravia arma quiescunt,

    Verg. A. 10, 836:

    flamma,

    ceases to burn, id. ib. 6, 226:

    quiērunt Aequora,

    the waves are at rest, do not rise, id. ib. 7, 6: felicius ossa quiescant, Ov. Ib. 305; Petr. 39:

    molliter ossa quiescant,

    Verg. E. 10, 33:

    quiescentes Nili aquae,

    standing waters, Plin. 13, 11, 22, § 71:

    venti,

    id. 17, 22, 35 §

    170: quiescit terra,

    rests, lies fallow, id. 17, 5, 3, § 39:

    humus,

    Petr. 123:

    quiescunt voces,

    are still, silent, Ov. Tr. 1, 3, 27.—
    4.
    To make a pause in speaking: quiescere, id est, hêsuchazein, Cic. Ac. 2, 29, 93.—
    II.
    Trop.
    A.
    To suffer or allow quietly, to peaceably permit a thing to be done:

    quiescere rem adduci ad interregnum,

    Cic. Att. 7, 9, 2.—With in and abl., to rest in, be content with:

    ne victos quidem in miserā et inopi senectā quiescere,

    Just. 14, 3, 10.—
    B.
    Neutr., to cease, leave off, desist from any thing:

    quiesce hanc rem modo petere,

    Plaut. Most. 5, 2, 51:

    statuere atque ediscere,

    Gell. 2, 28, 2: manibus significare coepit utrisque, quiescerent, Claud. Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 8:

    indoctus discive trochive,

    Hor. A. P. 380.—
    2.
    Act., to cause to cease, render quiet, stop, etc.:

    laudes,

    Sen. Herc. Oet. 1584.—Hence, quĭētus, a, um, P. a., at rest, calm, quiet (syn. tranquillus).
    A.
    Enjoying rest, keeping quiet, quiet:

    aliquem quietum reddere,

    Ter. Eun. 2, 2, 46:

    animus,

    Cic. Tusc. 2, 1, 2:

    quietus et solutus animus,

    id. Rosc. Com. 15, 43:

    integri, quieti, otiosi homines,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    homo quietissimus,

    id. Verr. 2, 4, 19, § 40:

    regnum,

    Hor. C. 1, 12, 33:

    de istoc quietus esto,

    be at ease, rest contented, Plaut. Curc. 4, 2, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Taking no part in war, peaceful, neutral: ipse acer, bellicosus;

    at is quem petebat, quietus, imbellis,

    Sall. J. 20, 2:

    quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit,

    Nep. Pelop. 4, 1:

    quietos lacessit,

    Just. 7, 6, 13:

    nihilo quietiores postea res habuit,

    Liv. 33, 19.—
    b.
    Of the mind, calm, tranquil, free from ambition:

    ad quam spem (praeturae) quietissimus,

    Plin. Ep. 10, 12 (7):

    vir rectus, integer, quietus,

    Plin. Ep. 7, 31, 1:

    vir ingenio mitis, moribus quietus,

    Vell. 2, 117, 2; Tac. H. 1, 52.—
    c.
    Tame, gentle:

    equi fiunt quietiores,

    Varr. R. R. 2, 7.—
    d.
    Resting, sleeping:

    quos simul vescentes dies, simul quietos nox habuerat,

    Tac. A. 1, 49.—Hence, subst.: quĭēti, ōrum, m.:

    si sentire datur post fata quietis,

    i. e. the dead, Nemes. Ecl. 1, 38.—
    B.
    Of things, calm, quiet:

    amnes,

    gently flowing, Hor. C. 3, 29, 40:

    quietiore aequore ferri,

    id. Epod. 10, 11:

    aër,

    Verg. A. 5, 216:

    baca,

    that has lain a while, Col. 12, 50, 19:

    res publica (opp. perturbata),

    Cic. Cat. 2, 9, 19:

    aetas,

    id. Sen. 23, 82:

    quietus et remissus sermo,

    calm, not vehement, id. ib. 9, 28.— Subst.
    1.
    quĭētum, i, n., the still, tranquil, motionless air, Petr 131, 9. —
    2.
    Quĭēta, ae, f., a woman ' s name, Inscr. Grut. 754, 2. — Adv.: quĭētē, calmly, quietly:

    quod aptissimum est ad quiete vivendum,

    Cic. Fin. 1, 16, 52:

    quiete acta aetas,

    id. Sen. 5, 13.— Comp.:

    quietius tranquilliusque,

    Liv. 27, 12: quietius edere (opp. avidius vorare), Macr S. 7, 12, 21.— Sup.:

    quietissime se receperunt,

    Caes. B. C. 3, 46 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > quiesco

  • 14 Quieta

    quĭesco, ēvi, ētum, 3 (the uncontr. Part., QVIESCITA, Inscr. Don. cl. 10, n. 11), v. n. and a. [quies], to rest, repose, keep quiet.
    I.
    Lit.:

    placida compostus pace quiescit,

    Verg. A. 1, 249:

    felicius ossa quiescant,

    Ov. Ib. 305:

    patrono meo ossa bene quiescant,

    Petr. 39:

    numquam hodie quiescet,

    Plaut. Mil. 2, 2, 59:

    renovat pristina bella, nec potest quiescere,

    Cic. Rep. 6, 11, 11:

    non somno quiescere,

    to get no rest, Curt. 4, 13, 18:

    non aure quiescit, Non oculis,

    Val. Fl. 2, 43: quoniam in propriā non pelle quiessem, Hor S. 1, 6, 22.— Impers. pass.:

    quibus quidem quam facile potuerat quiesci, si hic quiesset,

    which we might easily have been spared, Ter. And. 4, 2, 8; Symm. Ep. 1, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    In polit. or milit. affairs, to keep quiet, remain neutral, abstain from action, Cic. Att. 9, 10, 10:

    pro condicione temporum quieturus,

    Suet. Caes. 16:

    quieverant per paucos dies,

    Liv. 22 4, 1; Curt. 10, 8, 16.—
    2.
    To rest, sleep:

    quievi in navi noctem perpetem,

    Plaut. Am. 2, 2, 100; id. Merc. 2, 3, 36; Nep. Alcib. 10, 4:

    eo cum venio, praetor quiescebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

    somnum humanum quievi,

    I slept like a human being, App. M. 9, p. 218, 14.—
    3.
    Of inanim. things, to rest, lie still, be still or quiet:

    et prato gravia arma quiescunt,

    Verg. A. 10, 836:

    flamma,

    ceases to burn, id. ib. 6, 226:

    quiērunt Aequora,

    the waves are at rest, do not rise, id. ib. 7, 6: felicius ossa quiescant, Ov. Ib. 305; Petr. 39:

    molliter ossa quiescant,

    Verg. E. 10, 33:

    quiescentes Nili aquae,

    standing waters, Plin. 13, 11, 22, § 71:

    venti,

    id. 17, 22, 35 §

    170: quiescit terra,

    rests, lies fallow, id. 17, 5, 3, § 39:

    humus,

    Petr. 123:

    quiescunt voces,

    are still, silent, Ov. Tr. 1, 3, 27.—
    4.
    To make a pause in speaking: quiescere, id est, hêsuchazein, Cic. Ac. 2, 29, 93.—
    II.
    Trop.
    A.
    To suffer or allow quietly, to peaceably permit a thing to be done:

    quiescere rem adduci ad interregnum,

    Cic. Att. 7, 9, 2.—With in and abl., to rest in, be content with:

    ne victos quidem in miserā et inopi senectā quiescere,

    Just. 14, 3, 10.—
    B.
    Neutr., to cease, leave off, desist from any thing:

    quiesce hanc rem modo petere,

    Plaut. Most. 5, 2, 51:

    statuere atque ediscere,

    Gell. 2, 28, 2: manibus significare coepit utrisque, quiescerent, Claud. Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 8:

    indoctus discive trochive,

    Hor. A. P. 380.—
    2.
    Act., to cause to cease, render quiet, stop, etc.:

    laudes,

    Sen. Herc. Oet. 1584.—Hence, quĭētus, a, um, P. a., at rest, calm, quiet (syn. tranquillus).
    A.
    Enjoying rest, keeping quiet, quiet:

    aliquem quietum reddere,

    Ter. Eun. 2, 2, 46:

    animus,

    Cic. Tusc. 2, 1, 2:

    quietus et solutus animus,

    id. Rosc. Com. 15, 43:

    integri, quieti, otiosi homines,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    homo quietissimus,

    id. Verr. 2, 4, 19, § 40:

    regnum,

    Hor. C. 1, 12, 33:

    de istoc quietus esto,

    be at ease, rest contented, Plaut. Curc. 4, 2, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Taking no part in war, peaceful, neutral: ipse acer, bellicosus;

    at is quem petebat, quietus, imbellis,

    Sall. J. 20, 2:

    quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit,

    Nep. Pelop. 4, 1:

    quietos lacessit,

    Just. 7, 6, 13:

    nihilo quietiores postea res habuit,

    Liv. 33, 19.—
    b.
    Of the mind, calm, tranquil, free from ambition:

    ad quam spem (praeturae) quietissimus,

    Plin. Ep. 10, 12 (7):

    vir rectus, integer, quietus,

    Plin. Ep. 7, 31, 1:

    vir ingenio mitis, moribus quietus,

    Vell. 2, 117, 2; Tac. H. 1, 52.—
    c.
    Tame, gentle:

    equi fiunt quietiores,

    Varr. R. R. 2, 7.—
    d.
    Resting, sleeping:

    quos simul vescentes dies, simul quietos nox habuerat,

    Tac. A. 1, 49.—Hence, subst.: quĭēti, ōrum, m.:

    si sentire datur post fata quietis,

    i. e. the dead, Nemes. Ecl. 1, 38.—
    B.
    Of things, calm, quiet:

    amnes,

    gently flowing, Hor. C. 3, 29, 40:

    quietiore aequore ferri,

    id. Epod. 10, 11:

    aër,

    Verg. A. 5, 216:

    baca,

    that has lain a while, Col. 12, 50, 19:

    res publica (opp. perturbata),

    Cic. Cat. 2, 9, 19:

    aetas,

    id. Sen. 23, 82:

    quietus et remissus sermo,

    calm, not vehement, id. ib. 9, 28.— Subst.
    1.
    quĭētum, i, n., the still, tranquil, motionless air, Petr 131, 9. —
    2.
    Quĭēta, ae, f., a woman ' s name, Inscr. Grut. 754, 2. — Adv.: quĭētē, calmly, quietly:

    quod aptissimum est ad quiete vivendum,

    Cic. Fin. 1, 16, 52:

    quiete acta aetas,

    id. Sen. 5, 13.— Comp.:

    quietius tranquilliusque,

    Liv. 27, 12: quietius edere (opp. avidius vorare), Macr S. 7, 12, 21.— Sup.:

    quietissime se receperunt,

    Caes. B. C. 3, 46 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > Quieta

  • 15 quieti

    quĭesco, ēvi, ētum, 3 (the uncontr. Part., QVIESCITA, Inscr. Don. cl. 10, n. 11), v. n. and a. [quies], to rest, repose, keep quiet.
    I.
    Lit.:

    placida compostus pace quiescit,

    Verg. A. 1, 249:

    felicius ossa quiescant,

    Ov. Ib. 305:

    patrono meo ossa bene quiescant,

    Petr. 39:

    numquam hodie quiescet,

    Plaut. Mil. 2, 2, 59:

    renovat pristina bella, nec potest quiescere,

    Cic. Rep. 6, 11, 11:

    non somno quiescere,

    to get no rest, Curt. 4, 13, 18:

    non aure quiescit, Non oculis,

    Val. Fl. 2, 43: quoniam in propriā non pelle quiessem, Hor S. 1, 6, 22.— Impers. pass.:

    quibus quidem quam facile potuerat quiesci, si hic quiesset,

    which we might easily have been spared, Ter. And. 4, 2, 8; Symm. Ep. 1, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    In polit. or milit. affairs, to keep quiet, remain neutral, abstain from action, Cic. Att. 9, 10, 10:

    pro condicione temporum quieturus,

    Suet. Caes. 16:

    quieverant per paucos dies,

    Liv. 22 4, 1; Curt. 10, 8, 16.—
    2.
    To rest, sleep:

    quievi in navi noctem perpetem,

    Plaut. Am. 2, 2, 100; id. Merc. 2, 3, 36; Nep. Alcib. 10, 4:

    eo cum venio, praetor quiescebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

    somnum humanum quievi,

    I slept like a human being, App. M. 9, p. 218, 14.—
    3.
    Of inanim. things, to rest, lie still, be still or quiet:

    et prato gravia arma quiescunt,

    Verg. A. 10, 836:

    flamma,

    ceases to burn, id. ib. 6, 226:

    quiērunt Aequora,

    the waves are at rest, do not rise, id. ib. 7, 6: felicius ossa quiescant, Ov. Ib. 305; Petr. 39:

    molliter ossa quiescant,

    Verg. E. 10, 33:

    quiescentes Nili aquae,

    standing waters, Plin. 13, 11, 22, § 71:

    venti,

    id. 17, 22, 35 §

    170: quiescit terra,

    rests, lies fallow, id. 17, 5, 3, § 39:

    humus,

    Petr. 123:

    quiescunt voces,

    are still, silent, Ov. Tr. 1, 3, 27.—
    4.
    To make a pause in speaking: quiescere, id est, hêsuchazein, Cic. Ac. 2, 29, 93.—
    II.
    Trop.
    A.
    To suffer or allow quietly, to peaceably permit a thing to be done:

    quiescere rem adduci ad interregnum,

    Cic. Att. 7, 9, 2.—With in and abl., to rest in, be content with:

    ne victos quidem in miserā et inopi senectā quiescere,

    Just. 14, 3, 10.—
    B.
    Neutr., to cease, leave off, desist from any thing:

    quiesce hanc rem modo petere,

    Plaut. Most. 5, 2, 51:

    statuere atque ediscere,

    Gell. 2, 28, 2: manibus significare coepit utrisque, quiescerent, Claud. Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 8:

    indoctus discive trochive,

    Hor. A. P. 380.—
    2.
    Act., to cause to cease, render quiet, stop, etc.:

    laudes,

    Sen. Herc. Oet. 1584.—Hence, quĭētus, a, um, P. a., at rest, calm, quiet (syn. tranquillus).
    A.
    Enjoying rest, keeping quiet, quiet:

    aliquem quietum reddere,

    Ter. Eun. 2, 2, 46:

    animus,

    Cic. Tusc. 2, 1, 2:

    quietus et solutus animus,

    id. Rosc. Com. 15, 43:

    integri, quieti, otiosi homines,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    homo quietissimus,

    id. Verr. 2, 4, 19, § 40:

    regnum,

    Hor. C. 1, 12, 33:

    de istoc quietus esto,

    be at ease, rest contented, Plaut. Curc. 4, 2, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Taking no part in war, peaceful, neutral: ipse acer, bellicosus;

    at is quem petebat, quietus, imbellis,

    Sall. J. 20, 2:

    quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit,

    Nep. Pelop. 4, 1:

    quietos lacessit,

    Just. 7, 6, 13:

    nihilo quietiores postea res habuit,

    Liv. 33, 19.—
    b.
    Of the mind, calm, tranquil, free from ambition:

    ad quam spem (praeturae) quietissimus,

    Plin. Ep. 10, 12 (7):

    vir rectus, integer, quietus,

    Plin. Ep. 7, 31, 1:

    vir ingenio mitis, moribus quietus,

    Vell. 2, 117, 2; Tac. H. 1, 52.—
    c.
    Tame, gentle:

    equi fiunt quietiores,

    Varr. R. R. 2, 7.—
    d.
    Resting, sleeping:

    quos simul vescentes dies, simul quietos nox habuerat,

    Tac. A. 1, 49.—Hence, subst.: quĭēti, ōrum, m.:

    si sentire datur post fata quietis,

    i. e. the dead, Nemes. Ecl. 1, 38.—
    B.
    Of things, calm, quiet:

    amnes,

    gently flowing, Hor. C. 3, 29, 40:

    quietiore aequore ferri,

    id. Epod. 10, 11:

    aër,

    Verg. A. 5, 216:

    baca,

    that has lain a while, Col. 12, 50, 19:

    res publica (opp. perturbata),

    Cic. Cat. 2, 9, 19:

    aetas,

    id. Sen. 23, 82:

    quietus et remissus sermo,

    calm, not vehement, id. ib. 9, 28.— Subst.
    1.
    quĭētum, i, n., the still, tranquil, motionless air, Petr 131, 9. —
    2.
    Quĭēta, ae, f., a woman ' s name, Inscr. Grut. 754, 2. — Adv.: quĭētē, calmly, quietly:

    quod aptissimum est ad quiete vivendum,

    Cic. Fin. 1, 16, 52:

    quiete acta aetas,

    id. Sen. 5, 13.— Comp.:

    quietius tranquilliusque,

    Liv. 27, 12: quietius edere (opp. avidius vorare), Macr S. 7, 12, 21.— Sup.:

    quietissime se receperunt,

    Caes. B. C. 3, 46 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > quieti

  • 16 quietum

    quĭesco, ēvi, ētum, 3 (the uncontr. Part., QVIESCITA, Inscr. Don. cl. 10, n. 11), v. n. and a. [quies], to rest, repose, keep quiet.
    I.
    Lit.:

    placida compostus pace quiescit,

    Verg. A. 1, 249:

    felicius ossa quiescant,

    Ov. Ib. 305:

    patrono meo ossa bene quiescant,

    Petr. 39:

    numquam hodie quiescet,

    Plaut. Mil. 2, 2, 59:

    renovat pristina bella, nec potest quiescere,

    Cic. Rep. 6, 11, 11:

    non somno quiescere,

    to get no rest, Curt. 4, 13, 18:

    non aure quiescit, Non oculis,

    Val. Fl. 2, 43: quoniam in propriā non pelle quiessem, Hor S. 1, 6, 22.— Impers. pass.:

    quibus quidem quam facile potuerat quiesci, si hic quiesset,

    which we might easily have been spared, Ter. And. 4, 2, 8; Symm. Ep. 1, 8.—
    B.
    In partic.
    1.
    In polit. or milit. affairs, to keep quiet, remain neutral, abstain from action, Cic. Att. 9, 10, 10:

    pro condicione temporum quieturus,

    Suet. Caes. 16:

    quieverant per paucos dies,

    Liv. 22 4, 1; Curt. 10, 8, 16.—
    2.
    To rest, sleep:

    quievi in navi noctem perpetem,

    Plaut. Am. 2, 2, 100; id. Merc. 2, 3, 36; Nep. Alcib. 10, 4:

    eo cum venio, praetor quiescebat,

    Cic. Verr. 2, 4, 14, § 32:

    somnum humanum quievi,

    I slept like a human being, App. M. 9, p. 218, 14.—
    3.
    Of inanim. things, to rest, lie still, be still or quiet:

    et prato gravia arma quiescunt,

    Verg. A. 10, 836:

    flamma,

    ceases to burn, id. ib. 6, 226:

    quiērunt Aequora,

    the waves are at rest, do not rise, id. ib. 7, 6: felicius ossa quiescant, Ov. Ib. 305; Petr. 39:

    molliter ossa quiescant,

    Verg. E. 10, 33:

    quiescentes Nili aquae,

    standing waters, Plin. 13, 11, 22, § 71:

    venti,

    id. 17, 22, 35 §

    170: quiescit terra,

    rests, lies fallow, id. 17, 5, 3, § 39:

    humus,

    Petr. 123:

    quiescunt voces,

    are still, silent, Ov. Tr. 1, 3, 27.—
    4.
    To make a pause in speaking: quiescere, id est, hêsuchazein, Cic. Ac. 2, 29, 93.—
    II.
    Trop.
    A.
    To suffer or allow quietly, to peaceably permit a thing to be done:

    quiescere rem adduci ad interregnum,

    Cic. Att. 7, 9, 2.—With in and abl., to rest in, be content with:

    ne victos quidem in miserā et inopi senectā quiescere,

    Just. 14, 3, 10.—
    B.
    Neutr., to cease, leave off, desist from any thing:

    quiesce hanc rem modo petere,

    Plaut. Most. 5, 2, 51:

    statuere atque ediscere,

    Gell. 2, 28, 2: manibus significare coepit utrisque, quiescerent, Claud. Quadrig. ap. Gell. 9, 13, 8:

    indoctus discive trochive,

    Hor. A. P. 380.—
    2.
    Act., to cause to cease, render quiet, stop, etc.:

    laudes,

    Sen. Herc. Oet. 1584.—Hence, quĭētus, a, um, P. a., at rest, calm, quiet (syn. tranquillus).
    A.
    Enjoying rest, keeping quiet, quiet:

    aliquem quietum reddere,

    Ter. Eun. 2, 2, 46:

    animus,

    Cic. Tusc. 2, 1, 2:

    quietus et solutus animus,

    id. Rosc. Com. 15, 43:

    integri, quieti, otiosi homines,

    id. Agr. 2, 28, 77:

    homo quietissimus,

    id. Verr. 2, 4, 19, § 40:

    regnum,

    Hor. C. 1, 12, 33:

    de istoc quietus esto,

    be at ease, rest contented, Plaut. Curc. 4, 2, 6.—
    2.
    In partic.
    a.
    Taking no part in war, peaceful, neutral: ipse acer, bellicosus;

    at is quem petebat, quietus, imbellis,

    Sall. J. 20, 2:

    quoad cum civibus dimicatum est, domi quietus fuit,

    Nep. Pelop. 4, 1:

    quietos lacessit,

    Just. 7, 6, 13:

    nihilo quietiores postea res habuit,

    Liv. 33, 19.—
    b.
    Of the mind, calm, tranquil, free from ambition:

    ad quam spem (praeturae) quietissimus,

    Plin. Ep. 10, 12 (7):

    vir rectus, integer, quietus,

    Plin. Ep. 7, 31, 1:

    vir ingenio mitis, moribus quietus,

    Vell. 2, 117, 2; Tac. H. 1, 52.—
    c.
    Tame, gentle:

    equi fiunt quietiores,

    Varr. R. R. 2, 7.—
    d.
    Resting, sleeping:

    quos simul vescentes dies, simul quietos nox habuerat,

    Tac. A. 1, 49.—Hence, subst.: quĭēti, ōrum, m.:

    si sentire datur post fata quietis,

    i. e. the dead, Nemes. Ecl. 1, 38.—
    B.
    Of things, calm, quiet:

    amnes,

    gently flowing, Hor. C. 3, 29, 40:

    quietiore aequore ferri,

    id. Epod. 10, 11:

    aër,

    Verg. A. 5, 216:

    baca,

    that has lain a while, Col. 12, 50, 19:

    res publica (opp. perturbata),

    Cic. Cat. 2, 9, 19:

    aetas,

    id. Sen. 23, 82:

    quietus et remissus sermo,

    calm, not vehement, id. ib. 9, 28.— Subst.
    1.
    quĭētum, i, n., the still, tranquil, motionless air, Petr 131, 9. —
    2.
    Quĭēta, ae, f., a woman ' s name, Inscr. Grut. 754, 2. — Adv.: quĭētē, calmly, quietly:

    quod aptissimum est ad quiete vivendum,

    Cic. Fin. 1, 16, 52:

    quiete acta aetas,

    id. Sen. 5, 13.— Comp.:

    quietius tranquilliusque,

    Liv. 27, 12: quietius edere (opp. avidius vorare), Macr S. 7, 12, 21.— Sup.:

    quietissime se receperunt,

    Caes. B. C. 3, 46 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > quietum

  • 17 acer [2]

    2. ācer, cris, cre (verwandt mit aceo, acies, griech. ἄκρος, spitz u. ἀκίς, Spitze, deutsch Achel), Adj. m. Compar. u. Superl., scharf, schneidend, I) eig., von empfindlich treffenden Werkzeugen, wie Waffen usw., ferramentum, Isid.: acria arma, Lucil. sat. 13, 1: hastas gerunt, angusto et brevi ferro, sed ita acri etc., Tac.: acres arcus, zum scharfen Schuß gespannte, straffe, Verg.: u. im Bilde, acres subiectat lasso stimulos, Hor.: secundae res acrioribus stimulis animos explorant, Tac.

    II) übtr.: A) von den äußeren Sinnen, ihren Wahrnehmungen u. den dieselben erregenden Gegenständen: 1) scharf, pikant, beißend für den Geschmack (Ggstz. mollis, lenis, dulcis), sapor, Plin: cibus interdum mollis, interdum acer, Cels.: rapula, Hor.: acetum, Varr. fr. u. Cels.: manducare quae sunt acerrima, id est sinapi, allium, cepam, Cels.: umores, scharfe Säfte im Magen, Cic.: stomachus post vinum, der durch den Wein zu viel Schärfe bekommt, Hor. – dah. subst., acria, ium, n. pl., α) Scharfes = scharfe Speisen, ut vitet acria, ut est sinapi, cepa, allium, Varr. fr. – β) das Scharfe, die Schärfe, viscerum, Plin.: in cibis, Plin. – 2) empfindlich für das Gefühl, schneidend, stechend, beißend, übh. schmerzhaft, frigus, Lucr.: hiems, Hor.: acrior hiems, Plaut.: acrior ventus, heftigerer, Curt.: tempestates, rauhe Witterung, Caes.: sol (ὀξυς ηέλιος, Odyss.), die stechende, scharfbrennende S., Hor.: so auch solis potentia, Verg. – sitis, Tibull.: egestas, peinlich bittere Not, Lucr.: morbus, Plaut.: dolor corporis, cuius morsus est acerrimus, Cic.: febris acerrima, Aur. Vict. epit. – 3) durchdringend fürs Gehör, scharf, helltönend, gellend, grell, kreischend, v. Tönen usw., flammae sonitus das Knistern, Verg.: vox, Lucr.: vox acrior (Ggstz. iucundior), Quint.: syllabae acres (Ggstz. leniores), Quint. – übtr., acris tibia, Hor. carm. 1, 12, 1 sq. – 4) scharf, durchdringend, penetrant für den Geruch, odor, Lucr. u. Plin.: unguenta summā et acerrimā suavitate condita, Salben vom stärksten und durchdringendsten Geruch (Ggstz. ung. moderata, mäßig duftende), Cic. – übtr., naribus acres canes, von großer Spürkraft, Ov. met. 7, 806 sq. – 5) vom Gesicht, durchdringend, scharf, acerrimus sensus videndi, Cic.: acri adspectu uti, Cornif. rhet.: acri et defixo aspectu uti, den Blick scharf auf einen Punkt richten, Cornif. rhet. – u. (wie ὀξύς) blendend fürs Gesicht, blendend hell, lebhaft (von Farbe), bes. hell- oder hochpurpurfarbig, hochrot, splendor, Lucr.: rubor, Sen.

    B) von den die innern Sinne erregenden Gegenständen u. von den innern Sinnen selbst, 1) v. den Empfindungen des innern Gefühls = stechend, nagend, empfindlich, schmerzlich, peinigend, pein lich, cura, Lucr.: dolor, Verg.: memoria, schmerzliches Andenken, Tac.: paenitentia, peinlich bittere, Tac. – 2) v. den Verstandeskräften u. ihren Ôußerungen, durchdringend, scharf, scharfsinnig, fein, treffend, acies (ingenii), Cic.: vir acri od. acerrimo ingenio, Cic. – investigator, Cic.: iudicium acrius et certius, Cic.: memoria (Gedächtnis), Cic. – 3) als moralische Eigenschaft: a) von seiten des Willens, feurig, hitzig, eifrig, energisch, tatkräftig, Ggstz. quietus (s. Benecke Cic. Cat. 3, 17. Fritzsche Hor. sat. 1, 3, 53. Dietsch Sall. Iug. 7, 4. Kritz Sall. Iug. 20, 2), impigrum atque acre ingenium, Sall.: animus, Cic. – vir, Sall.: testis, Cic.: civis acerrimus, Cic.: acrior in rebus gerendis, Cic.: homo ad perdiscendum acerrimus, von Lerneifer beseelt, Cic.: duces partium accendendo bello civili acres, Tac.: bes. von Kriegern, milites, Cic.: hostis Cic.: equus (Streitroß), Verg.: stetit acer in armis, Verg. – acer in ferro (im Kampf), Cic. ad Att. 2, 21, 4. – m. Genet. (= in), acer belli, Vell. 1, 3, 1: acer militiae, Tac. hist. 2, 5, 1. – m. Abl. (= in), bellis acer Halesus, Verg. Aen. 10, 411: Mithridates bello acerrimus, Vell. 2, 18, 1: acer equis, der reisige Held, Verg. georg. 3, 8: m. Infinit., iuga Pyrenes venatibus acer metiri, Sil. 3, 338: quis tendere contum acrior? Claud. IV. cons. Hon. 540. – subst., acria illa et erecta, feurige u. erhabene Stellen (Passagen), Plin. ep. 6, 33, 9. – b) von seiten der Affekte, hitzig, heftig, leidenschaftlich, streng, wild, grimmig (Ggstz. modestus, quietus, lenis, mitis, mollis), qui cum ita vehemens acerque venisset, ut etc.; ita eum placidum mollemque reddidi, ut etc., Cic.: acerrima uxor, Plaut.: pater, Ter.: aestimator, Cic.: potor, ein starker Zecher, Hor. – m. Genet., sermonis acer, Aur. Vict. epit. 42, 7. – so von Tieren, aper, Hor.: leo acerrimus, Cornif. rhet. u. Nep.: bes. von hitzigen u. bissigen Jagd- od. Haushunden, Cic., Hor. u.a.; vgl. Schwabe zu Phaedr. 3, 7, 18. – v. der Miene, vultus eorum indignitate rerum acrior, Liv. 9, 6, 2: vultus acer in hostem, Hor. carm. 1, 2, 39. – u. von den Affekten selbst, heftig, stark, leidenschaftlich, ira, Lucr.: amor gloriae, cupiditas, luctus, Cic.: acrior ad venerem feminae cupido quam regis, Curt. – dah. c) übh. v. abstrakten, poet. auch von konkreten Dingen, bei denen mit Eifer, Feuer, Heftigkeit, Strenge usw. zu Werke gegangen wird, hitzig, heftig, scharf, streng, gewaltig, eifrig, empfindlich, kränkend, hart, acriora consilia (Ggstz. cauta), Tac.: acerrima consilia (Ggstz. inertissima), Hirt. in Cic. ep.: militia, Hor.: bellum, Cic.: supplicium, Cic.: nox, wo es hart hergeht, Cic. – u. so wohl auch pocula, aus denen scharf gezecht wird = große, Hor. – subst., acre, is, n., die bittere Schärfe (Ggstz. ridiculum, Scherz), Hor. sat. 1, 10, 14. – longe maiora et acriora repetens, indem sein Streben weiter ging u. er dasselbe mit Heftigkeit verfolgte, Vell. 2, 6, 2. – / a) acer als fem. bei Enn. ann. 406; u. acris als masc. bei Enn. ann. 369. Cels. 8, 4. p. 337, 21 (D.). Col. 12, 17, 2. – b) Nbf. acrus, a, um, bei Spät.: caenum acrissimum, Pelag. vet. 16. Cod. Iust. 5, 5, 4. – c) Acc. neutr. acre, adv. = acriter, Sall. fr. u.a.

    lateinisch-deutsches > acer [2]

  • 18 aer

    āēr, āĕris (qqf. āĕrŏs), m. (acc. sing. aerem et aera)    - [gr]gr. ἀήρ, ἀέρος. [st1]1 [-] air, air atmosphérique, [qui enveloppe la terre et qui est lui-même enveloppé par l'éther].    - terra sita in media parte mundi circumfusa undique est hac animali spirabilique natura, cui nomen est aer, Cic. Nat. 2: la terre située au centre du monde est entourée de cet élément vital et respirable, qu'on appelle l'air.    - in aqua, in aere, Cic. Nat. 2, 42: dans l'eau, dans l'air.    - crassissimus aer, Cic. Nat. 2, 17: la partie la plus épaisse de l'air [qui entoure la terre] air [un des éléments]. --- Ac. 2, 118; Nat. 2, 48; 2, 125, etc.    - purus ac tenuis aer, Cic. Nat. 2, 42: air pur et léger.    - aer liquidus, Virg. G. 1, 404: air transparent.    - aera motus extenuat, Sen. Nat. 2, 57, 2: le mouvement raréfie l'air.    - quietus aer, Virg. En. 5, 216: air calme.    - aer placidus, inquietus, Sen. Nat. 1, 2, 9: air tranquille, agité.    - in aere, Cic. Verr. 4, 87: en plein air.    - in aere aperto, Lucr. 3, 508: à l'air libre.    - poét. summus aer arboris, Virg. G. 2, 123: la partie supérieure de l'air qui entoure l'arbre [la cime aérienne de l'arbre]. --- cf. V.-Fl. 6, 261. [st1]2 [-] poét. air (atmosphère) d'une région.    - in crasso aere natus, Hor. Ep. 2, 1, 244: né dans un air épais.    - cf. Juv. 10, 50. [st1]3 [-] nuage, brouillard; exhalaison, odeur (ce qui est répandu par les dieux autour de qqn).    - Virg. En. 1, 411; Hor. O. 2, 7, 13 ; V.-Fl. 5, 399.    - aer pennae, Luc.: l'odeur d'une plume.
    * * *
    āēr, āĕris (qqf. āĕrŏs), m. (acc. sing. aerem et aera)    - [gr]gr. ἀήρ, ἀέρος. [st1]1 [-] air, air atmosphérique, [qui enveloppe la terre et qui est lui-même enveloppé par l'éther].    - terra sita in media parte mundi circumfusa undique est hac animali spirabilique natura, cui nomen est aer, Cic. Nat. 2: la terre située au centre du monde est entourée de cet élément vital et respirable, qu'on appelle l'air.    - in aqua, in aere, Cic. Nat. 2, 42: dans l'eau, dans l'air.    - crassissimus aer, Cic. Nat. 2, 17: la partie la plus épaisse de l'air [qui entoure la terre] air [un des éléments]. --- Ac. 2, 118; Nat. 2, 48; 2, 125, etc.    - purus ac tenuis aer, Cic. Nat. 2, 42: air pur et léger.    - aer liquidus, Virg. G. 1, 404: air transparent.    - aera motus extenuat, Sen. Nat. 2, 57, 2: le mouvement raréfie l'air.    - quietus aer, Virg. En. 5, 216: air calme.    - aer placidus, inquietus, Sen. Nat. 1, 2, 9: air tranquille, agité.    - in aere, Cic. Verr. 4, 87: en plein air.    - in aere aperto, Lucr. 3, 508: à l'air libre.    - poét. summus aer arboris, Virg. G. 2, 123: la partie supérieure de l'air qui entoure l'arbre [la cime aérienne de l'arbre]. --- cf. V.-Fl. 6, 261. [st1]2 [-] poét. air (atmosphère) d'une région.    - in crasso aere natus, Hor. Ep. 2, 1, 244: né dans un air épais.    - cf. Juv. 10, 50. [st1]3 [-] nuage, brouillard; exhalaison, odeur (ce qui est répandu par les dieux autour de qqn).    - Virg. En. 1, 411; Hor. O. 2, 7, 13 ; V.-Fl. 5, 399.    - aer pennae, Luc.: l'odeur d'une plume.
    * * *
        Aer, aeris, pen. corr. masc. gen. sine plurali. L'un des quatre elements, L'air.
    \
        Vitio aeris mori. Virg. Par corruption d'air.
    \
        Concretus. Cic. Espessi.
    \
        Crassus. Cic. Gros et espez.
    \
        Candescit aer. Ouid. Est fort chauld.
    \
        Captare aera auribus. Virg. Prester l'oreille pour scavoir de quel costé vient le vent.
    \
        Carpere aera. Ouid. Voler par l'air.
    \
        Cogitur aer in nubem. Virg. Se congrege et espessit en nuee.
    \
        Concipit aerem buccina. Ouid. La trompette prend vent, est emplie de vent.
    \
        Discutere aera. Lucret. Chasser ca et là.
    \
        Ducitur aer. Lucret. Quand on jecte son halene hors.
    \
        Odorare aera fumis. Ouid. Remplir l'air de bonnes senteurs.
    \
        Procudere, Agere, Propellere aera, eodem sensu dicitur. Lucret. Poulser l'air.
    \
        Resoluere aera tabificum. Lucan. Purger et nettoyer l'air infect ou pestilent.
    \
        Silet aer. Ouid. L'air est tranquille, et n'est point agité de vents.
    \
        Temperare aerem. Virg. Temperer, Refroidir.
    \
        Tentare aera. Ouid. Essayer de voler en l'air.

    Dictionarium latinogallicum > aer

  • 19 quies

    [st1]1 [-] quĭēs, ētis, f.: - [abcl][b]a - repos, cessation, terme; relâche; repos éternel, mort. - [abcl]b - neutralité (politique). - [abcl]c - tranquillité, paix, calme, silence, sommeil. - [abcl]d - rêve, songe. - [abcl]e - nuit.[/b]    - mors laborum ac miseriarum quies est, Cic. Cat. 4: la mort est le terme des fatigues et des misères.    - in quiete, Cic. (per quietem, Suet.): dans le sommeil.    - quieti se dare, Caes. BC. 2: se livrer au repos.    - consulere quieti urbis, Tac.: veiller à la tranquillité de la ville.    - ad quietem ire, Cic.: aller dormir.    - trahere quietem, Stat.: passer la nuit.    - opaca quies, Stat.: la nuit obscure.    - ducem terruit dira quies, Tac. An. 1: un songe affreux épouvanta le général.    - Quies: le Repos (divinité). [st1]2 [-] quĭēs, ētis, adj. (= quietus): calme, paisible.
    * * *
    [st1]1 [-] quĭēs, ētis, f.: - [abcl][b]a - repos, cessation, terme; relâche; repos éternel, mort. - [abcl]b - neutralité (politique). - [abcl]c - tranquillité, paix, calme, silence, sommeil. - [abcl]d - rêve, songe. - [abcl]e - nuit.[/b]    - mors laborum ac miseriarum quies est, Cic. Cat. 4: la mort est le terme des fatigues et des misères.    - in quiete, Cic. (per quietem, Suet.): dans le sommeil.    - quieti se dare, Caes. BC. 2: se livrer au repos.    - consulere quieti urbis, Tac.: veiller à la tranquillité de la ville.    - ad quietem ire, Cic.: aller dormir.    - trahere quietem, Stat.: passer la nuit.    - opaca quies, Stat.: la nuit obscure.    - ducem terruit dira quies, Tac. An. 1: un songe affreux épouvanta le général.    - Quies: le Repos (divinité). [st1]2 [-] quĭēs, ētis, adj. (= quietus): calme, paisible.
    * * *
        Quies, quietis, penult. prod. Substantiuum, foem. gen. Repos, Requoy, Quoyeté, Sejour.
    \
        In quiete, et secundum quietem. Sallust. Cic. En dormant.
    \
        Quies doctrinarum. Plin. Estude tranquille.
    \
        Quies. Plin. Paix.
    \
        Quies. Virgil. Tranquillité et serenité d'air.
    \
        Alta. Sil. Un profond dormir.
    \
        Dura. Virgil. La mort.
    \
        Obscura. Seneca. La vie tranquille d'un homme de bas estat, et qui ne se mesle point de grands affaires.
    \
        Praesaga. Stat. Quand en dormant on songe quelque chose qui advient puis apres.
    \
        Quietes. Lucret. Les tanieres, ou gistes des bestes sauvages, Les reposoirs.
    \
        Capere quietem. Plin. Prendre repos.
    \
        Reddere se quieti. Seneca. Se rendormir.
    \
        Vina quies sequitur. Ouid. Apres bien boire on dort.
    \
        Tradere se quieti. Cic. S'en aller reposer et dormir.

    Dictionarium latinogallicum > quies

  • 20 quiete

    quĭētē, adv. [quietus] tranquillement, paisiblement.
    * * *
    quĭētē, adv. [quietus] tranquillement, paisiblement.
    * * *
        Quiete, pen. prod. Aduerb. Cic. En paix et tranquillité, En requoy.
    \
        Quietissime se recipere. Caes. Se retirer tout bellement et sans bruit, Quoyement.

    Dictionarium latinogallicum > quiete

См. также в других словарях:

  • Quietus — Saltar a navegación, búsqueda «Quietus» Sencillo de Epica del álbum Consign to Oblivion Publicación 28 de Octubre de 2005 Formato Cd …   Wikipedia Español

  • Quiétus — Usurpateur romain Règne 260 261 (qqs mois) / Syrie Empereur …   Wikipédia en Français

  • Quietus — Quiétus Quiétus Usurpateur romain …   Wikipédia en Français

  • Quietus — Студийный альбом Evoken Дата выпуска 2001 Записан октябрь ноябрь 1999 …   Википедия

  • Quietus 2 — was a post punk band formed in London, Ontario, Canada. Active between 1980 and 1986, the band’s line up varied over the years, but the core duo of Christopher James (guitar, bass, vocals) and Raj (synthesizer and drum machine) remained constant …   Wikipedia

  • Quietus — Qui*e tus, n. [LL. quietus quit, discharged, L., at rest, quiet, dead. See {Quiet}, a., and cf. {Quit}, a.] Final discharge or acquittance, as from debt or obligation; that which silences claims; (Fig.) rest; death. [1913 Webster] When he himself …   The Collaborative International Dictionary of English

  • quietus — (n.) discharge, 1530s, short for Latin phrase quietus est he is quit (see QUIT (Cf. quit)) …   Etymology dictionary

  • quietus — ► NOUN (pl. quietuses) 1) literary death or a cause of death, regarded as a release from life. 2) archaic something calming or soothing. ORIGIN from Latin quietus est he is quit (see QUIT(Cf. ↑quit)), originally used as a receipt on payment of a… …   English terms dictionary

  • quietus — [kwī ēt′əs] n. [< ME quietus (est) < ML, (he is) quit < L, QUIET] 1. discharge or release from debt, obligation, or office 2. discharge or release from life; death 3. anything that kills 4. anything that serves to quiet, curb, or end an… …   English World dictionary

  • Quiētus — Quiētus, Sohn des römischen Kaisers Marcian, im 3. Jahrh. n.Chr. einer der 30 Tyrannen im Römischen Reiche, wurde von Aureolus besiegt, worauf ihn Odenatus hinrichten ließ …   Pierer's Universal-Lexikon

  • quietus — I index denouement II index extremity (death) III index inac …   Law dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»