-
1 admoneo
1) напоминатьa. aliquem rei alicujus L или de re aliquā C — напоминать кому-л. о чём-л.a. aliquid T, C etc. — напоминать о чём-л.2)а) побуждать, увещевать, указывать, советовать (aliquem, ut aliquid faciat C)ubi occasio admonet Pl — когда требуют обстоятельстваб) предостерегать, предупреждать3)б) понукать, погонять ( bijugos telo V) -
2 Предостерегать
- monere; admonere (aliquem); praemonere;• помня предостерегающий пример вчерашней неудачи - proximi diei casu admoniti;
-
3 admoneo
ad-mŏnĕo, ui, ĭtum, 2, v. a., to bring up to one's mind, to put one in mind of ( in a friendly manner), to remind, suggest, advise, warn, admonish (by influencing more directly the reason and judgment; while in adhortor the admonition is addressed immediately to the will, Doed. Syn. 1, 164: “Moneo, et admoneo hoc differunt, quod monemus futura, admonemus praeterita; illa ut caveamus et discamus, haec ut recordemur,” Aus. Popma, p. 29; cf. Ellendt ad Cic. Brut. 3, 11: “in monente benevolentia, in admonente memoria,” Ernest. no. 1663).I.In gen., constr. absol. and with aliquem alicujus rei or de aliqua re, aliquam rem (Sallust employs them all); with ut or ne. when an action follows; with acc. and inf. or a rel. clause, when merely an historical [p. 42] fact is brought to view, Zumpt, § 439 and 615.(α).Absol.:(β).qui admonent amice, docendi sunt,
Cic. N. D. 1, 3:amicissime admonere,
id. Att. 7, 26:si sitis admoneret, profluente aquā vitam tolerat,
Tac. A. 15, 45 fin.:admonitus in somnis,
Vulg. Matt. 2, 22.—Aliquem alicujus rei:(γ).admonebat alium egestatis, alium cupiditatis suae,
Sall. C. 21:quoniam nos tanti viri res admonuit,
id. J. 95:admonere aliquem foederis,
Liv. 35, 13; 5, 51:judices legum et religionis,
Suet. Tib. 33:admonitus hujus aeris alieni,
Cic. Top. 1, 5:aetatis et condicionis admoneri,
Suet. Dom. 2; cf. Drak. ad Liv. 2, 36, 6.—And with acc. of person omitted:adversae res admonuerunt religionum,
Liv. 5, 51; 5, 46, 6:veterum recentiumque admonens,
Tac. H. 3, 24.—Aliquem de aliqua re:(δ).de aede Telluris et de porticu Catuli me admones,
Cic. Q. Fr. 3, 1, 4:ut aliquid aliquando de doctrinae studiis admoneamur,
id. Rep. 1, 9:de moribus civitatis tempus admonuit,
Sall. C. 5:admonuit eos de auxiliis Dei,
Vulg. 2 Macc. 8, 19.—Sometimes in passing from a subject already discussed to a new one, = docere, dicere, to treat of, to speak of:de multitudine (verborum) quoniam quod satis esset admonui, de obscuritate pauca dicam,
Varr. L. L. 6, § 40 Müll.—With two acc. (in gen., only with illud, istuc, quod, multa, res, etc.):(ε).ridiculum est te istuc me admonere,
Ter. Heaut. 2, 3, 112:illud te esse admonitum volo,
Cic. Cael. 3, 8:jam illud non sunt admonendi, ut, etc.,
id. Off. 2, 19, 68:illud me praeclare admones,
id. Att. 9, 9:sin quippiam essem admonitus,
id. Fam. 5, 8:multa praeterea ostentis, multa extis admonemur,
id. N. D. 2, 66:eam rem nos locus admonuit,
Sall. J. 79.—With acc. and inf.:(ζ).admonuisti etiam dictum aliquod in petitionem tuam dici potuisse,
Cic. Planc. 34, 85 B. and K.:et meminerant et admonebant alii alios, supplicium ex se, non victoriam peti,
Liv. 28, 19: nostri detrimento admonentur diligentius stationes disponere, Auct. B. G. 8, 12.—With a rel. clause:(η).meus me sensus, quanta vis fraterni sit amoris, admonet,
Cic. Fam. 5, 2.—With ut or ne:(θ).admonebat me res, ut, etc.,
Cic. Off. 2, 19, 67:Caninius noster me tuis verbis admonuit, ut scriberem,
id. Fam. 9, 6:ea res admonet, ut, etc.,
Tac. A. 3, 25; so,corresp. with moneo,
Sen. Ep. 24, 16.—With the simple subj. (in the historians):(ι).simulque admonerent liberis suis prospiceret,
Nep. Ph. 1:nisi Seneca admonuisset venienti matri occurreret,
Tac. A. 13, 5:admonuit negotiis abstineret,
Suet. Tib. 50:illud me admones, cum illum videro, ne nimis indulgenter, et cum gravitate potius loquar,
Cic. Att. 9, 9, 2 (where ut is to be supplied from the preceding ne).—With a simple inf. (so most freq. after the Aug. per., but also in Cic.):(κ).ut mos erat istius atque ut eum suae libidines facere admonebant,
Cic. Verr. 2, 1, 24, § 63:easdem decedere campis admonuit,
Verg. G. 4, 186; so,Matrem Admonuit ratibus sacris depellere taedas,
id. A. 9, 109:sol acrior ire lavatum admonuit,
Hor. S. 1, 6, 125; so Ov. M. 3, 601; 6, 150:nihil agere quod non prosit, fabella admonet,
Phaedr. 3, 17; Tac. A. 15, 67:regrediendum (sc. esse sibi),
Tac. Agr. 25.—With ad and the gerund.:(λ).ad thesaurum reperiendum,
Cic. Div. 2, 65, 134.—With abl. of means or cause:II.de quibus (discordiis) ipsis his prodigiis a dis immortalibus admonemur,
Cic. Har. Resp. 21, 44:proximi diei casu admoniti omnia ad defensionem paraverunt,
Caes. B. C. 2, 14:divinā admonitus plagā,
Vulg. 2 Macc. 9, 11.—Esp.A.To recall a thing to memory, to bring to remembrance (without any accessory notion of admonition); with acc. or gen.:B.cum memor anteactos semper dolor admonet annos,
Tib. 4, 1, 189 Müll. (some read here admovet):admonuit dominae deseruitque Venus,
id. 1, 5, 40:nomen, quod possit equorum Admonuisse,
Ov. M. 15, 543.—Of a creditor, to remind a debtor of his debt, to ask payment, to dun:C.cum tibi cotidie potestas hominis fuisset admonendi, verbum nullum facis,
Cic. Quint. 12; so id. Top. 1 fin. —In the poets and in later Lat., to urge or incite to action (cf. admonitor):telo admonuit bijugos,
Verg. A. 10, 586; so Spart. Sever. 11 fin.:liberos verberibus,
Sen. Clem. 1, 14; id. Const. Sap. 12 fin.
Перевод: со всех языков на все языки
со всех языков на все языки- Со всех языков на:
- Все языки
- Со всех языков на:
- Все языки
- Английский
- Латинский
- Русский