-
1 prohibeō
prohibeō uī (old subj perf. prohibessit, C.), itus, ēre [pro+habeo], to hold before, hold back, keep away, check, restrain, hinder, prevent, avert, keep off, debar: praedones procul ab insulā: vim hostium ab oppidis, Cs.: se suosque ab iniuriā, refrain, Cs.: prohibendo a delictis exercitum confirmavit, S.: itinere exercitum, impede, Cs.: di prohibeant, ut existimetur, etc.: quod potuisti prohibere, ne fieret: prohibitus esse, quo minus abduceret, etc.: quo minus in unum coirent, L.: nec, quin erumperet, prohiberi poterat, L.: quem leges pugnare prohibebant: peregrinos urbibus uti: se ad prohibenda circumdari opera parabant, L.: Cimbros intra finīs suos ingredi, Cs.: migrari Veios, L.: contingere mensas, V.: prohibiti gerere bellum: ut inde aurum exportari prohiberes: prohibete ius de pecuniis dici, L.: munitiones Caesaris, Cs.: prohibenda maxime est ira in puniendo: quod di prohibeant, but may the gods forbid it, T.: Di, prohibete minas, V.: id eos ut prohiberet, L.— To forbid, prohibit: lex recta imperans prohibensque contraria: diique et homines prohibuere redemptos vivere Romanos, L.— To keep away, keep, preserve, defend, protect: a periculo rem p.: virginem ab amatorum impetu: tenuiores iniuriā: ad prohibendam populationibus Campaniam, L.* * *prohibere, prohibui, prohibitus Vhinder, restrain; forbid, prevent -
2 prohibeo
prŏ-hĭbĕo, ŭi, ĭtum, 2 (old forms, prohibessis, Cato, R. R. 141, 2; Enn. ap. Prob. ad Verg. E. 6, 31 (Trag. v. 323 Vahl.):I.prohibessit,
Plaut. Ps. 1, 1, 11:prohibessint,
Cic. Leg. 3, 3 fin.), v. a. [habeo], to hold in front, i. e.,To hold back, keep in check, to restrain, hinder, prevent, avert, keep or ward off, debar (class.; cf.: inhibeo, arceo).A.In gen.; usually constr. aliquem or aliquid, with abl.; alone or ab and abl.; with ut, ne, quominus, or an obj.-clause; also with simple acc.; less freq. with de, the dat., or gen.1.With ab:2.quo illum ab illā prohibeas,
Plaut. Ep. 2, 2, 103:prohibete a vobis vim meam,
id. Capt. 4, 2, 24:praedones procul ab insulā Siciliā,
Cic. Verr. 2, 4, 64, § 144:hostem a pugnā,
Caes. B. G. 4, 34:aliquem a familiaritate, congressione, patrio jure et potestate,
Cic. Phil. 2, 18, 46:vim hostium ab oppidis,
Caes. B. G. 1, 11:se suosque ab injuriā,
to restrain themselves, refrain from, id. ib. 2, 28 fin.:ita prohibendo a delictis magis quam vindicando exercitum brevi confirmavit,
Sall. J. 45, 3; 22, 4. —With de: vim de classe, Lucil. ap. Non 528, 10.—3.With abl.:4.cum suis finibus eos prohibent,
Caes. B. G. 1, 1:itinere exercitum,
to impede its march, id. ib. 1, 10:hostem rapinis, pabulationibus populationibusque,
id. ib. 1, 15.—With abl. without an object: non prohibere aquā profluente, Cic. Off. 1, 16, 52.—With dat.:5.aliquem alicui,
to withhold from one, Plaut. Curc. 5, 2, 7; cf.:aditum alicui, Auct. B. Afr. 31: captae prohibere nequiret Cum Poenos aquilae,
could not prevent the Carthaginians from capturing the standard, Sil. 6, 27 (but the gen., Cic. Cat. 2, 12, 26; Caes. B. C. 3, 44, depends on the acc. object of prohibere; v. 7 infra).—With ut, ne, quominus; rarely with quin:6.dii prohibeant, ut, etc.,
Cic. Rosc. Am. 52, 151:qui tu id prohibere me potes, ne suspicer,
Plaut. Trin. 1, 2, 50 Brix ad loc.:quod potuisti prohibere, ne fieret,
Cic. Div. in Caecil. 10, 33:ne lustrum perficeret, mors prohibuit P. Furi,
Liv. 24, 43, 4:hiemem credo adhuc prohibuisse, quo minus, etc.,
Cic. Fam. 12, 5, 1:prohibere quominus sumerent, non poterant,
Hirt. B. G. 8, 34:si prohibere, quominus in unum coirent, non posset,
Liv. 25, 35, 6:nec, quin erumperet, ubi vellet, prohiberi poterat,
id. 26, 40, 4.—With obj.-clause:7.qui peregrinos urbibus uti prohibent,
Cic. Off. 3, 11, 47:qui Bibulum exire domo prohibuissent,
id. Fam. 1, 9, 7:jam se ad prohibenda circumdari opera Aequi parabant,
Liv. 3, 28, 7:prohibuit migrari, Veios,
id. 5, 49, 8:prohibete jus de pecuniis dici,
id. 6, 18, 14; 6, 20, 6:audeat Canuleius proloqui, se delectum haberi prohibiturum,
Liv. 4, 2, 12; 25, 4, 4; 25, 14, 7:qui Cimbros intra fines suos ingredi prohibuerint,
Caes. B. G. 2, 4; Verg. A. 6, 606.—With simple acc.: Mars pater, ut tu morbos visos invisosque, viduertatem vastitudinemque... prohibessis, defendas averruncesque, an old formula of prayer in Cato, R. R. 141:B.neque munitiones Caesaris prohibere poterat,
Caes. B. G. 3, 44:motus conatusque alicujus prohibere,
Cic. Cat. 2, 12, 26:prohibenda maxime est ira in puniendo,
id. Off. 1, 25, 89:quod uti prohibitum irem, quod in me esset, meo labori non parsi, Cato ap. Fest. s. v. parsi, p. 242 Müll.: prohibere comitia dicitur vitiare diem morbo,
Fest. p. 236 ib.; Cato ap. Fest. l. l.: quod di prohibeant, which may the gods forbid or avert, Ter. And. 3, 3, 36;and in the same sense: dii mala prohibeant,
id. Hec. 2, 1, 10; cf.: di, prohibete minas;di, talem avertite casum,
Verg. A. 3, 265; and:deos quaeso, ut istaec prohibeant,
Ter. Ad. 2, 4, 11.—In partic., to forbid, prohibit a thing (syn.:II.interdico, veto): tu modo ne me prohibeas accipere, siquid det mihi,
Plaut. Trin. 2, 2, 89:nemo hic prohibet nec vetat,
id. Curc. 1, 1, 33:lex recta imperans prohibensque contraria,
Cic. N. D. 1, 14, 36:sed dii et homines prohibuere redemptos vivere Romanos,
Liv. 5, 49, 1; Quint. 5, 10, 104; cf.:Athenis affectus movere per praeconem prohibebatur orator,
the orator was forbidden, id. 6, 1, 7:prohibitis abstinere,
Sen. Ep. 83, 18.—To keep away from a thing for the sake of safety (cf. defendo, II.), to keep, preserve, defend, protect (rare but class.); with ab:a quo periculo prohibete rem publicam,
Cic. Imp. Pomp. 7, 19:adultam virginem ab armatorum impetu,
id. Brut. 96, 330.—With abl.:haec damna multa mulierum Me uxore prohibent,
keep me from a wife, Plaut. Mil. 3, 1, 105:magnum civium numerum calamitate prohibere,
Cic. Imp. Pomp. 7, 18:tenuiores injuriā,
id. Off. 2, 12, 31:ad prohibendam populationibus Campaniam,
Liv. 22, 14, 2.—With double acc.:id te Juppiter Prohibessit,
from that may Jupiter preserve you, Plaut. Ps. 1, 1, 11. -
3 poenior
pūnĭo or (in archaic form) poenĭo, īvi or ii, ītum, 4 (sync. imp. poenibat, Lucr. 6, 1238), v. a., and pūnĭor ( poen-), ītus, 4, v. dep. a. [poena].I.To inflict punishment upon, to punish (syn.: castigo, animadverto, plecto, multo).(α).In act. form:(β).peccata punimus,
Cic. Inv. 2, 22, 66:punire sontes,
id. Off. 1, 24, 82:Philemonem morte puniit,
Suet. Caes. 74:alio punito,
id. Calig. 30:lex omnis aut punit aut jubet, etc.,
Quint. 7, 5, 5; cf. id. 7, 1, 48.— Pass.:tergo ac capite puniri,
Liv. 3, 55 fin.; Ov. M. 9, 778.—In dep. form:(γ).qui punitur aliquem,
Cic. Off. 1, 25, 88:inimicos puniuntur,
id. Tusc. 1, 44, 107:hominum necem,
id. Phil. 8, 2, 7:crudelius poeniri quam erat humanitatis meae postulare,
id. Mil. 13, 33; id. Inv. 2, 27, 80; 2, 28, 83; Quint. 9, 3, 6; Gell. 20, 1, 7:punita sum funestum praedonem,
App. M. 8, p. 207, 17.—In indeterm. form:II.ipse se puniens,
Cic. Tusc. 3, 27, 65:prohibenda autem maxime est ira in puniendo,
id. Off. 1, 25, 89 fin. —To take vengeance for, to avenge, revenge,= ulcisci (rare):Graeciae fana punire,
Cic. Rep. 3, 9, 15:iracundia est cupiditas puniendi doloris,
id. de Or. 1, 51, 220:meam domum a judicibus puniendam putavit,
Cic. Har. Resp. 8, 16.— Dep.:ut clarissimorum omnium crudelissimam puniretur necem,
Cic. Phil. 8, 2, 7. -
4 punio
pūnĭo or (in archaic form) poenĭo, īvi or ii, ītum, 4 (sync. imp. poenibat, Lucr. 6, 1238), v. a., and pūnĭor ( poen-), ītus, 4, v. dep. a. [poena].I.To inflict punishment upon, to punish (syn.: castigo, animadverto, plecto, multo).(α).In act. form:(β).peccata punimus,
Cic. Inv. 2, 22, 66:punire sontes,
id. Off. 1, 24, 82:Philemonem morte puniit,
Suet. Caes. 74:alio punito,
id. Calig. 30:lex omnis aut punit aut jubet, etc.,
Quint. 7, 5, 5; cf. id. 7, 1, 48.— Pass.:tergo ac capite puniri,
Liv. 3, 55 fin.; Ov. M. 9, 778.—In dep. form:(γ).qui punitur aliquem,
Cic. Off. 1, 25, 88:inimicos puniuntur,
id. Tusc. 1, 44, 107:hominum necem,
id. Phil. 8, 2, 7:crudelius poeniri quam erat humanitatis meae postulare,
id. Mil. 13, 33; id. Inv. 2, 27, 80; 2, 28, 83; Quint. 9, 3, 6; Gell. 20, 1, 7:punita sum funestum praedonem,
App. M. 8, p. 207, 17.—In indeterm. form:II.ipse se puniens,
Cic. Tusc. 3, 27, 65:prohibenda autem maxime est ira in puniendo,
id. Off. 1, 25, 89 fin. —To take vengeance for, to avenge, revenge,= ulcisci (rare):Graeciae fana punire,
Cic. Rep. 3, 9, 15:iracundia est cupiditas puniendi doloris,
id. de Or. 1, 51, 220:meam domum a judicibus puniendam putavit,
Cic. Har. Resp. 8, 16.— Dep.:ut clarissimorum omnium crudelissimam puniretur necem,
Cic. Phil. 8, 2, 7.
Перевод: с латинского на английский
с английского на латинский- С английского на:
- Латинский
- С латинского на:
- Все языки
- Английский
- Русский
- Французский