Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

prohibenda+est+ira+in+puniendo+c

  • 1 prohibeō

        prohibeō uī (old subj perf. prohibessit, C.), itus, ēre    [pro+habeo], to hold before, hold back, keep away, check, restrain, hinder, prevent, avert, keep off, debar: praedones procul ab insulā: vim hostium ab oppidis, Cs.: se suosque ab iniuriā, refrain, Cs.: prohibendo a delictis exercitum confirmavit, S.: itinere exercitum, impede, Cs.: di prohibeant, ut existimetur, etc.: quod potuisti prohibere, ne fieret: prohibitus esse, quo minus abduceret, etc.: quo minus in unum coirent, L.: nec, quin erumperet, prohiberi poterat, L.: quem leges pugnare prohibebant: peregrinos urbibus uti: se ad prohibenda circumdari opera parabant, L.: Cimbros intra finīs suos ingredi, Cs.: migrari Veios, L.: contingere mensas, V.: prohibiti gerere bellum: ut inde aurum exportari prohiberes: prohibete ius de pecuniis dici, L.: munitiones Caesaris, Cs.: prohibenda maxime est ira in puniendo: quod di prohibeant, but may the gods forbid it, T.: Di, prohibete minas, V.: id eos ut prohiberet, L.— To forbid, prohibit: lex recta imperans prohibensque contraria: diique et homines prohibuere redemptos vivere Romanos, L.— To keep away, keep, preserve, defend, protect: a periculo rem p.: virginem ab amatorum impetu: tenuiores iniuriā: ad prohibendam populationibus Campaniam, L.
    * * *
    prohibere, prohibui, prohibitus V
    hinder, restrain; forbid, prevent

    Latin-English dictionary > prohibeō

  • 2 prohibeo

    prŏ-hĭbĕo, ŭi, ĭtum, 2 (old forms, prohibessis, Cato, R. R. 141, 2; Enn. ap. Prob. ad Verg. E. 6, 31 (Trag. v. 323 Vahl.):

    prohibessit,

    Plaut. Ps. 1, 1, 11:

    prohibessint,

    Cic. Leg. 3, 3 fin.), v. a. [habeo], to hold in front, i. e.,
    I.
    To hold back, keep in check, to restrain, hinder, prevent, avert, keep or ward off, debar (class.; cf.: inhibeo, arceo).
    A.
    In gen.; usually constr. aliquem or aliquid, with abl.; alone or ab and abl.; with ut, ne, quominus, or an obj.-clause; also with simple acc.; less freq. with de, the dat., or gen.
    1.
    With ab:

    quo illum ab illā prohibeas,

    Plaut. Ep. 2, 2, 103:

    prohibete a vobis vim meam,

    id. Capt. 4, 2, 24:

    praedones procul ab insulā Siciliā,

    Cic. Verr. 2, 4, 64, § 144:

    hostem a pugnā,

    Caes. B. G. 4, 34:

    aliquem a familiaritate, congressione, patrio jure et potestate,

    Cic. Phil. 2, 18, 46:

    vim hostium ab oppidis,

    Caes. B. G. 1, 11:

    se suosque ab injuriā,

    to restrain themselves, refrain from, id. ib. 2, 28 fin.:

    ita prohibendo a delictis magis quam vindicando exercitum brevi confirmavit,

    Sall. J. 45, 3; 22, 4. —
    2.
    With de: vim de classe, Lucil. ap. Non 528, 10.—
    3.
    With abl.:

    cum suis finibus eos prohibent,

    Caes. B. G. 1, 1:

    itinere exercitum,

    to impede its march, id. ib. 1, 10:

    hostem rapinis, pabulationibus populationibusque,

    id. ib. 1, 15.—With abl. without an object: non prohibere aquā profluente, Cic. Off. 1, 16, 52.—
    4.
    With dat.:

    aliquem alicui,

    to withhold from one, Plaut. Curc. 5, 2, 7; cf.:

    aditum alicui, Auct. B. Afr. 31: captae prohibere nequiret Cum Poenos aquilae,

    could not prevent the Carthaginians from capturing the standard, Sil. 6, 27 (but the gen., Cic. Cat. 2, 12, 26; Caes. B. C. 3, 44, depends on the acc. object of prohibere; v. 7 infra).—
    5.
    With ut, ne, quominus; rarely with quin:

    dii prohibeant, ut, etc.,

    Cic. Rosc. Am. 52, 151:

    qui tu id prohibere me potes, ne suspicer,

    Plaut. Trin. 1, 2, 50 Brix ad loc.:

    quod potuisti prohibere, ne fieret,

    Cic. Div. in Caecil. 10, 33:

    ne lustrum perficeret, mors prohibuit P. Furi,

    Liv. 24, 43, 4:

    hiemem credo adhuc prohibuisse, quo minus, etc.,

    Cic. Fam. 12, 5, 1:

    prohibere quominus sumerent, non poterant,

    Hirt. B. G. 8, 34:

    si prohibere, quominus in unum coirent, non posset,

    Liv. 25, 35, 6:

    nec, quin erumperet, ubi vellet, prohiberi poterat,

    id. 26, 40, 4.—
    6.
    With obj.-clause:

    qui peregrinos urbibus uti prohibent,

    Cic. Off. 3, 11, 47:

    qui Bibulum exire domo prohibuissent,

    id. Fam. 1, 9, 7:

    jam se ad prohibenda circumdari opera Aequi parabant,

    Liv. 3, 28, 7:

    prohibuit migrari, Veios,

    id. 5, 49, 8:

    prohibete jus de pecuniis dici,

    id. 6, 18, 14; 6, 20, 6:

    audeat Canuleius proloqui, se delectum haberi prohibiturum,

    Liv. 4, 2, 12; 25, 4, 4; 25, 14, 7:

    qui Cimbros intra fines suos ingredi prohibuerint,

    Caes. B. G. 2, 4; Verg. A. 6, 606.—
    7.
    With simple acc.: Mars pater, ut tu morbos visos invisosque, viduertatem vastitudinemque... prohibessis, defendas averruncesque, an old formula of prayer in Cato, R. R. 141:

    neque munitiones Caesaris prohibere poterat,

    Caes. B. G. 3, 44:

    motus conatusque alicujus prohibere,

    Cic. Cat. 2, 12, 26:

    prohibenda maxime est ira in puniendo,

    id. Off. 1, 25, 89:

    quod uti prohibitum irem, quod in me esset, meo labori non parsi, Cato ap. Fest. s. v. parsi, p. 242 Müll.: prohibere comitia dicitur vitiare diem morbo,

    Fest. p. 236 ib.; Cato ap. Fest. l. l.: quod di prohibeant, which may the gods forbid or avert, Ter. And. 3, 3, 36;

    and in the same sense: dii mala prohibeant,

    id. Hec. 2, 1, 10; cf.: di, prohibete minas;

    di, talem avertite casum,

    Verg. A. 3, 265; and:

    deos quaeso, ut istaec prohibeant,

    Ter. Ad. 2, 4, 11.—
    B.
    In partic., to forbid, prohibit a thing (syn.:

    interdico, veto): tu modo ne me prohibeas accipere, siquid det mihi,

    Plaut. Trin. 2, 2, 89:

    nemo hic prohibet nec vetat,

    id. Curc. 1, 1, 33:

    lex recta imperans prohibensque contraria,

    Cic. N. D. 1, 14, 36:

    sed dii et homines prohibuere redemptos vivere Romanos,

    Liv. 5, 49, 1; Quint. 5, 10, 104; cf.:

    Athenis affectus movere per praeconem prohibebatur orator,

    the orator was forbidden, id. 6, 1, 7:

    prohibitis abstinere,

    Sen. Ep. 83, 18.—
    II.
    To keep away from a thing for the sake of safety (cf. defendo, II.), to keep, preserve, defend, protect (rare but class.); with ab:

    a quo periculo prohibete rem publicam,

    Cic. Imp. Pomp. 7, 19:

    adultam virginem ab armatorum impetu,

    id. Brut. 96, 330.—With abl.:

    haec damna multa mulierum Me uxore prohibent,

    keep me from a wife, Plaut. Mil. 3, 1, 105:

    magnum civium numerum calamitate prohibere,

    Cic. Imp. Pomp. 7, 18:

    tenuiores injuriā,

    id. Off. 2, 12, 31:

    ad prohibendam populationibus Campaniam,

    Liv. 22, 14, 2.—With double acc.:

    id te Juppiter Prohibessit,

    from that may Jupiter preserve you, Plaut. Ps. 1, 1, 11.

    Lewis & Short latin dictionary > prohibeo

  • 3 poenior

    pūnĭo or (in archaic form) poenĭo, īvi or ii, ītum, 4 (sync. imp. poenibat, Lucr. 6, 1238), v. a., and pūnĭor ( poen-), ītus, 4, v. dep. a. [poena].
    I.
    To inflict punishment upon, to punish (syn.: castigo, animadverto, plecto, multo).
    (α).
    In act. form:

    peccata punimus,

    Cic. Inv. 2, 22, 66:

    punire sontes,

    id. Off. 1, 24, 82:

    Philemonem morte puniit,

    Suet. Caes. 74:

    alio punito,

    id. Calig. 30:

    lex omnis aut punit aut jubet, etc.,

    Quint. 7, 5, 5; cf. id. 7, 1, 48.— Pass.:

    tergo ac capite puniri,

    Liv. 3, 55 fin.; Ov. M. 9, 778.—
    (β).
    In dep. form:

    qui punitur aliquem,

    Cic. Off. 1, 25, 88:

    inimicos puniuntur,

    id. Tusc. 1, 44, 107:

    hominum necem,

    id. Phil. 8, 2, 7:

    crudelius poeniri quam erat humanitatis meae postulare,

    id. Mil. 13, 33; id. Inv. 2, 27, 80; 2, 28, 83; Quint. 9, 3, 6; Gell. 20, 1, 7:

    punita sum funestum praedonem,

    App. M. 8, p. 207, 17.—
    (γ).
    In indeterm. form:

    ipse se puniens,

    Cic. Tusc. 3, 27, 65:

    prohibenda autem maxime est ira in puniendo,

    id. Off. 1, 25, 89 fin.
    II.
    To take vengeance for, to avenge, revenge,= ulcisci (rare):

    Graeciae fana punire,

    Cic. Rep. 3, 9, 15:

    iracundia est cupiditas puniendi doloris,

    id. de Or. 1, 51, 220:

    meam domum a judicibus puniendam putavit,

    Cic. Har. Resp. 8, 16.— Dep.:

    ut clarissimorum omnium crudelissimam puniretur necem,

    Cic. Phil. 8, 2, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > poenior

  • 4 punio

    pūnĭo or (in archaic form) poenĭo, īvi or ii, ītum, 4 (sync. imp. poenibat, Lucr. 6, 1238), v. a., and pūnĭor ( poen-), ītus, 4, v. dep. a. [poena].
    I.
    To inflict punishment upon, to punish (syn.: castigo, animadverto, plecto, multo).
    (α).
    In act. form:

    peccata punimus,

    Cic. Inv. 2, 22, 66:

    punire sontes,

    id. Off. 1, 24, 82:

    Philemonem morte puniit,

    Suet. Caes. 74:

    alio punito,

    id. Calig. 30:

    lex omnis aut punit aut jubet, etc.,

    Quint. 7, 5, 5; cf. id. 7, 1, 48.— Pass.:

    tergo ac capite puniri,

    Liv. 3, 55 fin.; Ov. M. 9, 778.—
    (β).
    In dep. form:

    qui punitur aliquem,

    Cic. Off. 1, 25, 88:

    inimicos puniuntur,

    id. Tusc. 1, 44, 107:

    hominum necem,

    id. Phil. 8, 2, 7:

    crudelius poeniri quam erat humanitatis meae postulare,

    id. Mil. 13, 33; id. Inv. 2, 27, 80; 2, 28, 83; Quint. 9, 3, 6; Gell. 20, 1, 7:

    punita sum funestum praedonem,

    App. M. 8, p. 207, 17.—
    (γ).
    In indeterm. form:

    ipse se puniens,

    Cic. Tusc. 3, 27, 65:

    prohibenda autem maxime est ira in puniendo,

    id. Off. 1, 25, 89 fin.
    II.
    To take vengeance for, to avenge, revenge,= ulcisci (rare):

    Graeciae fana punire,

    Cic. Rep. 3, 9, 15:

    iracundia est cupiditas puniendi doloris,

    id. de Or. 1, 51, 220:

    meam domum a judicibus puniendam putavit,

    Cic. Har. Resp. 8, 16.— Dep.:

    ut clarissimorum omnium crudelissimam puniretur necem,

    Cic. Phil. 8, 2, 7.

    Lewis & Short latin dictionary > punio

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»