Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

probatus

  • 1 probatus

    prŏbātus, a, um [st2]1 [-] éprouvé, essayé, mis à l'épreuve. [st2]2 [-] approuvé, estimé, jugé bon, considéré; qui plaît, qui agrée. [st2]3 [-] prouvé, avéré, manifeste.    - probatus alicui: agréable à qqn.
    * * *
    prŏbātus, a, um [st2]1 [-] éprouvé, essayé, mis à l'épreuve. [st2]2 [-] approuvé, estimé, jugé bon, considéré; qui plaît, qui agrée. [st2]3 [-] prouvé, avéré, manifeste.    - probatus alicui: agréable à qqn.
    * * *
        Probatus, pe. prod. Participium, siue Nomen ex participio. Cic. Esprouvé, Prouvé, Experimenté.
    \
        AEtatis spatio probatus. Cic. Esprouvé de long temps.
    \
        Crimen patens sine teste probatum. Ouid. Prouvé.
    \
        Opera probata homo. Cic. Qui a faict choses qui ont esté louees.
    \
        Nemo probatior suis. Liu. Il n'en y a point que les siens estimassent et louassent plus.
    \
        Homo probatissimus. Cic. Fort estimé.

    Dictionarium latinogallicum > probatus

  • 2 probatus

    probatus probatus, a, um одобрения заслуживающий

    Латинско-русский словарь > probatus

  • 3 probatus

    probātus, a, um, PAdi. (v. probo), I) erprobt, bewährt, von bewährter Güte, tüchtig, trefflich, a) physisch und durch Leistungen: argentum, Plaut.: statua, Plin.: cultura, Quint.: ceterarum homines artium spectati et probati, Cic.: plus qui seminaverit eo probatiorem fore, Ambros.: operum probatissimi artifices, Colum. – b) moralisch: aetatis spatio probati, Cic.: femina probatissima, Cic.: virgines probatissimae, Solin. – II) genehm, angenehm, parentibus probatus, populo acceptus, Fronto: ut nemo probatior suis pariter alienisque esset, Liv.: probatissimus alci, Cic.: probatissima sententia, höchst annehmbarer Vorschlag, Gell.

    lateinisch-deutsches > probatus

  • 4 probatus

    probātus, a, um, PAdi. (v. probo), I) erprobt, bewährt, von bewährter Güte, tüchtig, trefflich, a) physisch und durch Leistungen: argentum, Plaut.: statua, Plin.: cultura, Quint.: ceterarum homines artium spectati et probati, Cic.: plus qui seminaverit eo probatiorem fore, Ambros.: operum probatissimi artifices, Colum. – b) moralisch: aetatis spatio probati, Cic.: femina probatissima, Cic.: virgines probatissimae, Solin. – II) genehm, angenehm, parentibus probatus, populo acceptus, Fronto: ut nemo probatior suis pariter alienisque esset, Liv.: probatissimus alci, Cic.: probatissima sententia, höchst annehmbarer Vorschlag, Gell.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > probatus

  • 5 probātus

        probātus adj. with comp. and sup.    [P. of probo], approved, acceptable, pleasing, agreeable: ut nemo probatior primoribus patrum esset, L.: libertus seni probatissimus.— Tried, tested, proved, approved, good, excellent: homines artium: homo maximis in rebus probatissimus: probatissima femina, most worthy.

    Latin-English dictionary > probātus

  • 6 probatus

    prŏbātus, a, um, Part. and P. a., from probo.

    Lewis & Short latin dictionary > probatus

  • 7 probatus

    1. probātus, a, um
    part. pf. к probo
    2. adj.
    1) хороший, отличный ( argentum Pl); испытанный, дельный, честный (homo, femina C)
    2) милый, дорогой ( probatissimus alicui C)
    minus probatum esse alicui Nep — не особенно нравиться кому-л.

    Латинско-русский словарь > probatus

  • 8 probo

    āvī, ātum, āre [ probus ]
    1) испытывать, пробовать, проверять (munera T; mucronem ad buccam Pt; ignis aurum probat, miseriafortes viros Sen); о цензорах осматривать ( opera L); воен. производить (о)смотр, инспектировать (p. milites Veg); судить, оценивать ( aliquid aliquā re O или ex aliquā re C)
    2) одобрять, удовлетворяться, благоприятно отзываться, хвалить (aliquem, aliquid Pl, C etc.)
    3) признавать, принимать (aliquem imperatorem p. Cs)
    aliquo non probante H — против чьей-л. воли
    4) рекомендовать ( libres oratorios alicui C); делать приятным, внушать симпатию (suam operam alicui p. Cs)
    se p. или pass. probari — нравиться ( Epicurus multis se probavit C)
    5) ясно представлять, с очевидностью показывать, доказывать (crimen C; res difficilis probatu C)
    alicui se memorem p. C — оказаться благодарным в отношении кого-л.
    aliquid pro vero p. C — доказать истинность чего-л.
    omne vitae suae tempus alicui p. Ap — отдать кому-л. отчёт во всяком мгновении своей жизни
    6) выдавать (aliquem pro aliquo Ter, C). — см. тж. probatus

    Латинско-русский словарь > probo

  • 9 discedo

    dis-cēdo, cessī, cessum, ere, I) auseinander gehen, sich trennen, sich teilen, in duas partes, Sall.: inter se, Nep.: in manipulos, Tac. – v. Lebl., discedit terra, Cic.: caelum discedit, d.i. trennt sich, öffnet sich, Cic. de div. 1, 97 u. 99; dah. er heitert sich auf, Verg. Aen. 9, 20. – übtr., a) grammat. od. logisch zerfallen, ab uno capite in duo obliquos casus (Ggstz. in unum confluere), Varro LL.: in duo genera, Quint.: in tres partes, Quint. – b) politisch sich spalten, omnis Italia animis discedit, Sall. hist. fr. inc. 2 (hist. fr. 1, 16). – II) fort-, weg-, abgehen, sich entfernen, A) eig.: 1) im allg.: ab ero, Plaut.: a Caesare, Caes.: de foro, Cic.: de convivio, Cic.: e Gallia, Cic.: e patria, Ov.: e medio, sich verbergen, verstecken, Suet.: m. bl. Abl., finibus, templo, Ov.: Capuā, Cic. – impers., a contione disceditur, Caes.: absol., Caes. – v. Lebl., calx ab arena discedit, löst sich ab, Vitr.: ebenso squamae ex summa cute discedunt, Cels.: quartana ab alqo discedit, weicht, Cic.: discessit (schied) sol, Ambros.: u. so sol discedens, Hor. – mit Angabe wohin? = wohin gehen, sich begeben, in silvas, ex fuga in civitates, Caes.: ad urbem, Verg.: ex castris domum, Caes.: domos suas, Nep.: m. 1. Supin., cubitum, Cic.: unpers., quietum disceditur, Dict. – 2) insbes.: a) als milit. t.t.: α) = von wo abgehen, abziehen, abmarschieren, a Brundisio, Caes.: ex hibernis, Caes.: Tarracone, Caes.: absol., dispersi discedunt, Caes. – ab signis, die Schlachtordnung verlassen, Caes.: ab armis, die Waffen niederlegen, Caes.: a bello, sich vom Kriegsschauplatze entfernen, Caes. – β) = aus einem Kampfe irgendwie (als Sieger, besiegt usw.) abziehen, wegkommen, davonkommen, superior discedit, Caes. u. Nep.: u. (vor Gericht, Ggstz. inferior est in agendo) Cic.: victor discedit, Amm.: maximarum gentium victor discedit, Caes.: victus discedit, Sall.: graviter vulneratus discedit, Sall.: aequo Marte cum Volscis, der Kampf mit den Volskern blieb unentschieden, Liv.: sine detrimento, Caes.: infectā re, Caes., od. infectis rebus, Nep. – dah. übh. irgendwie (als Sieger vor Gericht, unbestraft usw.) davongehen, weg-, davonkommen, superior discedit, bleibt Sieger, Cic., Ggstz. inferior discedit, unterliegt, Cic.: liberatus discedit, geht frei aus (wird freigesprochen), Cic. u. Nep.: consulum iudicio probatus discessit, trat mit dem Beifall der K. ab, Cic.: alcis iniuria impunita discedit, bleibt ungestraft, Cic.: pulchre et probe et praeter spem, ganz schön u. gut weggekommen, Ter.: turpissime, mit Schimpf u. Schande abziehen müssen, Cic. – b) sich feindl. von jmd. scheiden, sich trennen, jmd. verlassen, von ihm abfallen, uxor a Dolabella discessit, Cael. in Cic. ep.: ab amicis, die Fr. aufgeben, Cic.: ab alqo duce (v. Soldaten usw.), Caes. u. Liv. (vgl. Fabri Liv. 24, 45, 2). – B) übtr.: 1) im allg.: ex vita tamquam ex hospitio, scheiden, Cic.: u. so a vita, Cic. (spätlat. auch bl. discedere = aus dem Leben scheiden, verscheiden, Min. Fel. 1, 2 codd. Amm. 29, 5, 42 codd.). – a re, von der Sache, vom Thema abgehen (v. Redner), Cic. – übtr., v. Lebl., schwinden, numquam ex animo meo discedit illius viri memoria, Cic.: hostibus spes potiundi oppidi discessit, Caes. – 2) insbes.: a) von etwas, von seiner Pflicht, von seinem Charakter usw. abgehen, abweichen, etw. aufgeben, ab officio, Cic.: a consuetudine, Cic.: a voluptate, Cic.: a constantia atque a mente atque a se discessit, ihn verließ Besonnenheit und Mut, und er geriet außer sich, Cic.: a gloria sperata, Cic. – b) als publiz. t.t., v. Senat, in alqam sententiam d., einer Meinung beitreten, Liv.: u. das Gegenteil, in alia omnia d., ganz für das Gegenteil stimmen, ganz der Gegenmeinung sein, Cic. – vgl. quo (= ad quod SC.) numquam ante discessum est, wozu man sonst nie geschritten ist, Caes. – viell. auch so hanc in opinionem discessi, ut etc., Cic. – c) d. ab alqo od. ab alqa re, von jmd. od. etwas in der Beurteilung abgehen, absehen = jmd. od. etwas ausnehmen, cum a vobis discesserim, euch ausgenommen, Cic.: cum a fraterno amore discessi, Cic. – / Synkop. Perf.-Formen discesti, Plaut. asin. 251: discesse, Ven. Fort. vit. S. Mart. 4, 352. – Partic. Perf. Pass., custodibus discessis, Cael. Antip. hist. 4. fr. 32 ( bei Prisc. 8, 49).

    lateinisch-deutsches > discedo

  • 10 ornatus [1]

    1. ornatus, a, um, PAdi. (v. orno), I) ausgerüstet, gerüstet, mit dem Nötigen versehen, myoparo, Cic.: equus, aufgezäumtes, Liv.: elephantus, angeschirrter, Nep., verb. elephantus ornatus et loricatus, ornatus armatusque, Auct. b. Afr.: ornatissimus et paratissimus omnibus rebus, Cic.: naves omni genere armorum ornatissimae, Caes.: fundus ornatissimus, Cic.: ornatus (angetan, ausstaffiert) haud ex suis virtutibus (nach Verdienst), Plaut.: u. so ornatus esses ex tuis virtutibus, Ter.: ita ego te hinc ornatum (zugerichtet) amittam, tu ipsus te ut non noveris, Plaut. – II) prägn.: a) schmuckvoll, zierlich, geschmackvoll, schön, oratio, Cic.: ornati homines in dicendo et graves, Männer, die schön u. nachdrucksvoll zu sprechen verstehen, Cic.: nihil ornatius, Cic.: quis verbis aut ornatior aut elegantior? wessen Rede hat mehr Schmuck oder feinere Auswahl der Worte? Nep. fr. – dah. ornatus u. öfter ornatissimus, mit allen Eigenschaften geziert, vortrefflich, ansehnlich, als Titel, wie bei uns hochansehnlich, hochgeehrt usw., homo ornattisimus loco, nomine, virtute, Cic.: adulescens ornatissimus, Cic. – b) ehrenvoll, Ehre machend, ehrend, atque huic arti finitima est dicendi facultas et gratior et ornatior, Cic.: locus ad dicendum ornatissimus, Cic. – c) geehrt, beehrt, testimoniis, Cic.: honoribus, Cic.: a vobis sum ornatus, Cic.: vir ornatus, ein geehrter, geachteter (Ggstz. non probatus) Val. Max.: Syracusae urbs ornatissima, Augustin. de civ. dei 1, 6.

    lateinisch-deutsches > ornatus [1]

  • 11 probate

    probātē, Adv. (probatus), tüchtig, probatissime nosse militarem disciplinam, Cassiod. hist. eccl. 7, 7.

    lateinisch-deutsches > probate

  • 12 iam

        Iam, Aduerbium temporis. Ja, Desja.
    \
        Tace, egomet conueniam iam ipsum. Terent. Tout à ceste heure, Desmaintenant.
    \
        Iamne imus? Terent. N'est il pas temps d'aller? Quoy? ne partons nous pas encore, ou maintenant?
    \
        Vxorem tibi iam non dat Chremes. Terent. Desormais.
    \
        Non paedagogum iam me, sed Lydum vocat. Plaut. Il ne m'appelle plus, etc.
    \
        Te quoque iam Thais, amo. Terent. Maintenant.
    \
        Iam, geminatum. Horat. Iam vino quaerens, iam somno fallere noctem. Maintenant l'un, maintenant l'autre.
    \
        Iam veniet tenebris mors adoperta caput. Tibul. Bien tost.
    \
        Iam, pro Posthac. Cic. Desormais, D'ores en avant.
    \
        Iam aduesperascit. Terent. Desja.
    \
        Iam biennium est, quum mecum rem ille coepit. Plaut. Il y a deux ans que, etc.
    \
        Plus iam anno scio. Plaut. Il y a plus d'un an que je le scay.
    \
        Nam aut iam reuertere: aut mox, etc. Terent. Incontinent.
    \
        Te oro Daue, vt redeat iam in viam. Terent. A tout le moins à ceste heure.
    \
        I nunc iam. Terent. Or va maintenant.
    \
        Nos putant iam a pueris illico nasci senes. Terent. Incontinent dés nostre enfance.
    \
        Iam a principio. Sallust. Incontinent, Dés le commencement.
    \
        Iam_diu aliquam causam quaerebat senex. Terent. Il y a jalong temps.
    \
        Iam_dudum, pen. prod. de paruo tempore dicitur, vnius horae, aut semihorae, aut duarum horarum, aut certe breuissimi temporis. Terent. Ain'patrem hinc abisse rus? s. iam_dudum. Il y a ja assez long temps, Piece à, Ja piece à.
    \
        Iam_dudum aetatem lites sunt inter eos factae maximae. Terent. Il y a fort long temps.
    \
        Iam iam faciam vt iusseris. Plaut. Dés maintenant, Tout à ceste heure.
    \
        Iam iam sat est. Plaut. Pour ceste heure, Pour le present.
    \
        Iam iamque, id est Mox, Celerrime. Cic. Tibi iam iamque faciendum est. Tout incontinent, Tout à ceste heure, ou maintenant.
    \
        Iam inde. Cic. Ac tibi iam inde praescribo, ne tuas sordes, etc. Dés ceste heure, Pour le temps advenir.
    \
        Iam inde ab adolescentia. Terent. Dés son jeune aage.
    \
        Iam inde ab Aristotele. Cic. Dés le temps d'Aristote.
    \
        Iam inde ab Racilii morte. Liu. Dés le temps que Racilius mourut.
    \
        Iam inde a principio. Cic. Dés le commencement.
    \
        Iam inde a paternis certaminibus inuisus. Liu. Incontinent apres.
    \
        Iam inde a puero. Liu. Dés son enfance.
    \
        Hi sunt iam inde antiquitus castellani agreste genus. Liu. De toute ancienneté.
    \
        - mihi magna cum eo iam inde vsque a pueritia semper fuit familiaritas. Terent. Dés son jeune aage.
    \
        Iam nunc mente et cogitatione prospicio, quae tum studia, etc. Cic. Dés maintenant, Dés ceste heure, Tout à ceste heure, Tout maintenant.
    \
        Eamus nunc iam intro. Terent. Tout à ceste heure.
    \
        Iam_olim principio illud statueram. Cic. Dés long temps.
    \
        - quia consimilem luserat Iam_olim ille ludum. Terent. Long temps au paravant.
    \
        Iam_pridem equidem audiui cepisse odium tui Philumenam. Terent. Il y a ja long temps.
    \
        Quod maiores nostros iam_pridem fecisse manifestum est. Plin. Il y a ja fort long temps.
    \
        Iam_pridem victricia tollite signa. Lucan. Incontinent, Soubdain.
    \
        Iam_primum illu alieno animo a nobis esse, res ipsa indicat. Terent. Or prime.
    \
        Iam_primum haec se e Pamphilo Grauidam dixit esse: inuentum est falsum. Terent. Tout premierement.
    \
        Iam tandem. Cic. Redditae mihi iam tandem sunt a Caesare literae. A la parfin, Apres avoir bien attendu.
    \
        Iam tum quum bello fugitiuorum tota Italia arderet. Cic. Lors que desja, ou Dés lors que, etc.
    \
        Iam vero narrationem quod iubent verisimilem esse, et apertam et breuem: recte nos admonent, etc. Cic. Or en tant que touche, etc.
    \
        Probabilis orator, iam vero etiam probatus. Cicero. Voire et ja, etc.
    \
        Vetus opinio est iam vsque ab heroicis ducta temporibus. Cic. Dés les temps heroiques.

    Dictionarium latinogallicum > iam

  • 13 discedo

    dis-cēdo, cessī, cessum, ere, I) auseinander gehen, sich trennen, sich teilen, in duas partes, Sall.: inter se, Nep.: in manipulos, Tac. – v. Lebl., discedit terra, Cic.: caelum discedit, d.i. trennt sich, öffnet sich, Cic. de div. 1, 97 u. 99; dah. er heitert sich auf, Verg. Aen. 9, 20. – übtr., a) grammat. od. logisch zerfallen, ab uno capite in duo obliquos casus (Ggstz. in unum confluere), Varro LL.: in duo genera, Quint.: in tres partes, Quint. – b) politisch sich spalten, omnis Italia animis discedit, Sall. hist. fr. inc. 2 (hist. fr. 1, 16). – II) fort-, weg-, abgehen, sich entfernen, A) eig.: 1) im allg.: ab ero, Plaut.: a Caesare, Caes.: de foro, Cic.: de convivio, Cic.: e Gallia, Cic.: e patria, Ov.: e medio, sich verbergen, verstecken, Suet.: m. bl. Abl., finibus, templo, Ov.: Capuā, Cic. – impers., a contione disceditur, Caes.: absol., Caes. – v. Lebl., calx ab arena discedit, löst sich ab, Vitr.: ebenso squamae ex summa cute discedunt, Cels.: quartana ab alqo discedit, weicht, Cic.: discessit (schied) sol, Ambros.: u. so sol discedens, Hor. – mit Angabe wohin? = wohin gehen, sich begeben, in silvas, ex fuga in civitates, Caes.: ad urbem, Verg.: ex castris domum, Caes.: domos suas, Nep.: m. 1. Supin., cubitum, Cic.: unpers., quietum disceditur, Dict. – 2) insbes.: a) als milit. t.t.: α) = von wo abgehen, abziehen, abmarschieren, a Brundisio, Caes.: ex hibernis,
    ————
    Caes.: Tarracone, Caes.: absol., dispersi discedunt, Caes. – ab signis, die Schlachtordnung verlassen, Caes.: ab armis, die Waffen niederlegen, Caes.: a bello, sich vom Kriegsschauplatze entfernen, Caes. – β) = aus einem Kampfe irgendwie (als Sieger, besiegt usw.) abziehen, wegkommen, davonkommen, superior discedit, Caes. u. Nep.: u. (vor Gericht, Ggstz. inferior est in agendo) Cic.: victor discedit, Amm.: maximarum gentium victor discedit, Caes.: victus discedit, Sall.: graviter vulneratus discedit, Sall.: aequo Marte cum Volscis, der Kampf mit den Volskern blieb unentschieden, Liv.: sine detrimento, Caes.: infectā re, Caes., od. infectis rebus, Nep. – dah. übh. irgendwie (als Sieger vor Gericht, unbestraft usw.) davongehen, weg-, davonkommen, superior discedit, bleibt Sieger, Cic., Ggstz. inferior discedit, unterliegt, Cic.: liberatus discedit, geht frei aus (wird freigesprochen), Cic. u. Nep.: consulum iudicio probatus discessit, trat mit dem Beifall der K. ab, Cic.: alcis iniuria impunita discedit, bleibt ungestraft, Cic.: pulchre et probe et praeter spem, ganz schön u. gut weggekommen, Ter.: turpissime, mit Schimpf u. Schande abziehen müssen, Cic. – b) sich feindl. von jmd. scheiden, sich trennen, jmd. verlassen, von ihm abfallen, uxor a Dolabella discessit, Cael. in Cic. ep.: ab amicis, die Fr. aufgeben, Cic.: ab alqo duce (v. Soldaten usw.), Caes. u. Liv. (vgl.
    ————
    Fabri Liv. 24, 45, 2). – B) übtr.: 1) im allg.: ex vita tamquam ex hospitio, scheiden, Cic.: u. so a vita, Cic. (spätlat. auch bl. discedere = aus dem Leben scheiden, verscheiden, Min. Fel. 1, 2 codd. Amm. 29, 5, 42 codd.). – a re, von der Sache, vom Thema abgehen (v. Redner), Cic. – übtr., v. Lebl., schwinden, numquam ex animo meo discedit illius viri memoria, Cic.: hostibus spes potiundi oppidi discessit, Caes. – 2) insbes.: a) von etwas, von seiner Pflicht, von seinem Charakter usw. abgehen, abweichen, etw. aufgeben, ab officio, Cic.: a consuetudine, Cic.: a voluptate, Cic.: a constantia atque a mente atque a se discessit, ihn verließ Besonnenheit und Mut, und er geriet außer sich, Cic.: a gloria sperata, Cic. – b) als publiz. t.t., v. Senat, in alqam sententiam d., einer Meinung beitreten, Liv.: u. das Gegenteil, in alia omnia d., ganz für das Gegenteil stimmen, ganz der Gegenmeinung sein, Cic. – vgl. quo (= ad quod SC.) numquam ante discessum est, wozu man sonst nie geschritten ist, Caes. – viell. auch so hanc in opinionem discessi, ut etc., Cic. – c) d. ab alqo od. ab alqa re, von jmd. od. etwas in der Beurteilung abgehen, absehen = jmd. od. etwas ausnehmen, cum a vobis discesserim, euch ausgenommen, Cic.: cum a fraterno amore discessi, Cic. – Synkop. Perf.-Formen discesti, Plaut. asin. 251: discesse, Ven. Fort. vit. S. Mart. 4, 352. – Partic. Perf. Pass., custodibus disces-
    ————
    sis, Cael. Antip. hist. 4. fr. 32 ( bei Prisc. 8, 49).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > discedo

  • 14 ornatus

    1. ornatus, a, um, PAdi. (v. orno), I) ausgerüstet, gerüstet, mit dem Nötigen versehen, myoparo, Cic.: equus, aufgezäumtes, Liv.: elephantus, angeschirrter, Nep., verb. elephantus ornatus et loricatus, ornatus armatusque, Auct. b. Afr.: ornatissimus et paratissimus omnibus rebus, Cic.: naves omni genere armorum ornatissimae, Caes.: fundus ornatissimus, Cic.: ornatus (angetan, ausstaffiert) haud ex suis virtutibus (nach Verdienst), Plaut.: u. so ornatus esses ex tuis virtutibus, Ter.: ita ego te hinc ornatum (zugerichtet) amittam, tu ipsus te ut non noveris, Plaut. – II) prägn.: a) schmuckvoll, zierlich, geschmackvoll, schön, oratio, Cic.: ornati homines in dicendo et graves, Männer, die schön u. nachdrucksvoll zu sprechen verstehen, Cic.: nihil ornatius, Cic.: quis verbis aut ornatior aut elegantior? wessen Rede hat mehr Schmuck oder feinere Auswahl der Worte? Nep. fr. – dah. ornatus u. öfter ornatissimus, mit allen Eigenschaften geziert, vortrefflich, ansehnlich, als Titel, wie bei uns hochansehnlich, hochgeehrt usw., homo ornattisimus loco, nomine, virtute, Cic.: adulescens ornatissimus, Cic. – b) ehrenvoll, Ehre machend, ehrend, atque huic arti finitima est dicendi facultas et gratior et ornatior, Cic.: locus ad dicendum ornatissimus, Cic. – c) geehrt, beehrt, testimoniis, Cic.: honoribus, Cic.: a vobis sum ornatus, Cic.: vir
    ————
    ornatus, ein geehrter, geachteter (Ggstz. non probatus) Val. Max.: Syracusae urbs ornatissima, Augustin. de civ. dei 1, 6.
    ————————
    2. ōrnātus, ūs, m. (orno), I) die Zurüstung, 1) eig.: in aedibus nil ornati (= ornatus), Ter. Andr. 365: Pompeis emptus ornatus (trapeti), Cato r. r. 22, 3. – 2) meton., die Austattung = die angelegte Kleidung, Rüstung, das Kostüm, prologi, Ter.: muliebris, Cic.: militaris, Cic.: nauclericus, thalassicus, Plaut.: pulcherrimo vestitu et ornatu regali, Cic.: gladiatores eo ornatu armarunt, Rüstung, Liv.: equus regio ornatu instructus, mit königl. Pracht aufgezäumtes, Plin. – II) prägn., die schmückende Ausstattung, die Ausschmückung, Verzierung, 1) eig.: urbis, Ausschm. der Stadt durch Kunstwerke, Cic.: portarum, Hirt. b. G.: Plur., parietes, quarum ornatus tot saecula manserant, Cic. Verr. 4, 122. – im Bilde, quocumque (oratio) ingreditur, eodem est instructu ornatuque comitata, von derselben Ausstattung (Gedankenstoff) und Ausschmückung (Redeschmuck), Cic. de or. 3, 23. – 2) übtr., der Schmuck, die Zierde, aedilitatis, Cic.: caeli, Cic. – insbes., der Rede, verborum, Cic.: ornatum afferre orationi, Cic. – Genet. ornati, Ter. Andr. 365; eun. 237.: Dat. Sing. ornatu, Caes. fr. bei Gell. 4, 16, 8: Dat. Plur. ornatibus, Mart. Cap. 9. § 890: Abl. Plur. ornatibus, Mart. Cap. 1. § 36 u. ö.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > ornatus

  • 15 probate

    probātē, Adv. (probatus), tüchtig, probatissime nosse militarem disciplinam, Cassiod. hist. eccl. 7, 7.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > probate

  • 16 probare

    1) одобрять = approbare, comprobare s. 1.напр. prob. opus (1. 37. 62 D. 19, 2. 1. 39 D, 46, 3);

    mensurae publice probatae (1. 32 § 1 D. 48, 10. 1. 9. 10 pr. D. 2, 8. 1. 7 § 3 D. 4, 4. 1. 9 D. 3, 5);

    voluntatem testatoris (1. 31 § 4 D. 5, 2);

    opinionem, sententiam (1. 5 D. 12, 5. 1. 9 D. 23, 1);

    probatus (adi.) дельный, хороший, честный: bene probati tutores (1. 17 § 1 D. 26, 2. 1. 3 § 4 D. 43, 30. 1. 11 C. 8, 18);

    probatissimi (1 8 C. 10, 52).

    2) доказывать, necessitas, onus probandi (1. 21 D. 22, 3. 1. 22 D. 31);

    dicere et hoc prob. (1. 25 D. 5, 3);

    petere et prob. (1. 12 D. 12, 2);

    prob. furem (1. 13 § 2 eod. 1. 32 D. 4, 4);

    prob. de iure suo (1. 60 § 1 D. 7, 1. 1. 1 § 2 D. 49, 8. 1. 21 § 1 D. 27, 1);

    de crimine (1. 3 § 8 D. 48, 21).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > probare

  • 17 quisquis

    1) кто бы ни, который бы ни, quisquis probatus fuerit possidere (1. 13 D. 4, 2. 1. 8 § 1. 1. 10 pr. D. 28, 6. 1. 3 pr. D. 29, 7. 1. 123 pr. D. 30. 1. 70. 116 D. 50, 16);

    omne, quidquid etc. (1. 115 eod. 1. 152 pr. D. 50, 17. 1. 2 D. 3, 5).

    2) каждый (Gai. II. 70. 1. 2 § 6 D. 1, 2). 3) всякий без различия, si a quoquo eorum - furtum factum esse dicetur (1. 1 pr. D. 47, 5. 1. 2 § 5 D. 44, 4. 1. 9 D. 32. 1. 2 § 20 D. 18, 4).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > quisquis

  • 18 probō

        probō āvī, ātus, āre    [probus], to make good, esteem good, approve, esteem, commend: quis est, qui non probet: villam, L.: alqd in ipsis: Caesar maxime probat coactis navibus mare transire, Cs.: antequam civitas suffecturum (armis) probaverit, declared him capable of bearing arms, Ta.: Vercingetorigem imperatorem, Cs.: alquem iudicem.— To make good, represent as good, recommend, make acceptable, show: (libros) tibi: nostrum officium: quibus de meo celeri reditu non probabam: multis se probavit, won favor with: mihi egregie probata est oratio tua, has pleased.—To make credible, show, prove, demonstrate: iudicibus Verrem contra leges pecunias cepisse: perfacile factu esse illis probat, etc., Cs.: hoc difficile est probatu: patrio pater esse metu probor, my fatherly anxiety proves me your father, O.— To test, inspect, try, judge by trial: censores villam publicam probaverunt, accepted after inspection, L.: amicitias utilitate, O.— To represent, pass off for: alquem pro illo: pro eunucho (sc. te), pass for, T.
    * * *
    probare, probavi, probatus V TRANS
    approve (of), esteem/commend/recommend/certify; give assent/approval/sanction; let; show to be real/true; examine/test/try/prove/demonstrate; get accepted

    Latin-English dictionary > probō

  • 19 quis-quam

        quis-quam m (also old as fem.), quicquam (quidquam), n     pron indef.—As adj., any, any one: ne rumor quidem quisquam: si cuiquam generi hominum probatus sit.—As subst, any man, anybody, any person, any one whatever, anything: Si quisquamst, qui studeat, etc., T.: si quisquam est timidus, is ego sum: ne quemquam interficiant, Cs.: si quicquam humanorum certi est, L.: si animadversum esset, quemquam ad hostes transfugere conari, N.: quicquam tu illa putas fuisse decreta?—With neque, and no one, and none: neque me impediet cuiusquam edictum: nec quisquam ex agmine tanto Audet adire virum, V.: neque cuiquam nostrum licuit lege uti, S.—Fem.: illarum neque te quisquam novit, neque, etc., T.— With unus, any one, a single one: nondum in quemquam unum saeviebatur, against an individual, L.: cum multi magis fremerent quam quisquam unus recusare auderet, L.—Emphat., with nihil, nothing whatever, nothing at all. comperiebam, nihil ad Pamphilum Quicquam attinere, T.: sine quo (studio) in vitā nihil quicquam egregium.—With numquam: numquam cuiusquam delicto ignoscere, no man's at any time: numquam quicquam.

    Latin-English dictionary > quis-quam

  • 20 antiquitas

    antīquĭtas, ātis, f. [antiquus], the quality of being antiquus, age, antiquity (class., but only in prose).
    I.
    In gen.:

    antiquitas generis,

    Cic. Font. 14, 31; so Nep. Milt. 1, 1:

    non vestra (urbs) haec est, quae gloriabatur a diebus pristinis in antiquitate suā?

    Vulg. Isa. 23, 7.—
    II.
    Spec., ancient time, antiquity.
    A.
    Lit.:

    fabulae ab ultimā antiquitate repetitae,

    Cic. Fin. 1, 20, 65:

    habet ut in aetatibus auctoritatem senectus, sic in exemplis antiquitas,

    id. Or. 50, 169:

    antiquitas dat dignitatem verbis,

    Quint. 8, 3, 24; Suet. Ner. 38 al.—
    B.
    Meton.
    1.
    The occurrences of antiquity, the history of ancient times, antiquity:

    tenenda est omnis antiquitas,

    Cic. de Or. 1, 5, 18:

    memoria antiquitatis,

    id. Brut. 59, 214:

    antiquitatis iter,

    id. de Or. 1, 60, 256 al.:

    antiquitatis amator,

    Nep. Att. 18, 1 Bremi and Dähne; cf. id. ib. 20 al.—In plur., a title of historical or archœological works, antiquities; cf. Plin. praef.; Gell. 5, 13:

    Varro in antiquitatibus rerum humanarum scripsit, etc.,

    id. 11, 1 et saep. —
    2.
    Men of former times, the ancients:

    errabat multis in rebus antiquitas,

    Cic. Div. 2, 33; cf. Hand, Wopk. Lectt. Tull. p. 209; Cic. Leg. 2, 11, 27:

    antiquitas melius ea, quae erant vera, cernebat,

    id. Tusc. 1, 12, 26:

    fabulose narravit antiquitas,

    Plin. 12, 19, 42, § 85; 19, 4, 19, § 1 al.—
    3.
    The condition [p. 133] or state of former times (eccl. Lat.):

    Et soror tua Sodoma et filiae ejus revertentur ad antiquitatem suam,

    Vulg. Ezech. 16, 55 ter.
    II.
    Esp., with the access. idea of moral excellence (cf. antiquus, II. C.), the good old times, the honesty of the good old times, integrity, uprightness, etc.:

    P. Rutilius documentum fuit virtutis, antiquitatis, prudentiae,

    Cic. Rab. Post. 10:

    his gravissimae antiquitatis viris probatus,

    id. Sest. 3:

    haec plena sunt antiquitatis,

    id. Planc. 18, 45; Sall. H. Fragm. ap. Serv. ad Verg. G. 2, 209:

    exemplar antiquitatis,

    Plin. Ep. 5, 15, 1.

    Lewis & Short latin dictionary > antiquitas

См. также в других словарях:

  • PROBATUS — Aegyptiorum Dux, Timogenis insidiis interemptus est, principaru Claudii II. apud Treb. Pollionem in huius Vita. c. 11. Zosimus et Zonaras Probum nominant, et Timagenem. Casaübon. et Salmas. Not. ad l …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Probatus, S. (1) — 1S. Probatus (10. Mai), wird auch Probata geschrieben. S. d …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Probatus, S. (2) — 2S. Probatus (28. Dec.), wird bei Migne der Martyrergesellschaft des hl. Castor10 (s.d.) zugezählt …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • PROBAT — probatus …   Abbreviations in Latin Inscriptions

  • probat — etabliert; bewährt; gefestigt; geeignet * * * pro|bat 〈Adj.; er, am es|ten〉 erprobt, bewährt ● ein probates Mittel [<lat. probatus „erprobt“, Part. Perf. von probare „erproben, prüfen“] * * * pro|bat <Adj.> [lat. probatus, adj. 2. Part.… …   Universal-Lexikon

  • Эльфийская песнь — Эта статья  о манге и аниме. О поэме Эдуарда Мёрике см. Elfenlied. Эльфийская Песнь …   Википедия

  • Диклониусы — Эльфийская Песнь Обложка первого тома российского издания аниме. エルフェンリート (Эруфэн Ри:то) Elfen Lied (нем.) Эльфен Лиид (неоф. рус.) Жанр сэйнэн, ужасы, этти, романтика, фантастика, психологическая драма …   Википедия

  • Диклониус — Эльфийская Песнь Обложка первого тома российского издания аниме. エルフェンリート (Эруфэн Ри:то) Elfen Lied (нем.) Эльфен Лиид (неоф. рус.) Жанр сэйнэн, ужасы, этти, романтика, фантастика, психологическая драма …   Википедия

  • Печальная песнь эльфа — Эльфийская Песнь Обложка первого тома российского издания аниме. エルフェンリート (Эруфэн Ри:то) Elfen Lied (нем.) Эльфен Лиид (неоф. рус.) Жанр сэйнэн, ужасы, этти, романтика, фантастика, психологическая драма …   Википедия

  • Эльфийская песня — Эльфийская Песнь Обложка первого тома российского издания аниме. エルフェンリート (Эруфэн Ри:то) Elfen Lied (нем.) Эльфен Лиид (неоф. рус.) Жанр сэйнэн, ужасы, этти, романтика, фантастика, психологическая драма …   Википедия

  • esprouver — Esprouver, Il vient de Probare, Attentare, Experiri, Experientia tentare, Facere periculum, Periclitari. Il faut esprouver, Experiendum est. Esprouver aucun quel il est, Aliquem inspicere experimentis. Esprouver contre un arbre si ses cornes sont …   Thresor de la langue françoyse

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»