prawić

См. также в других словарях:

• prawić — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIb, prawićwię, prawićwi, prawićwiony {{/stl 8}}{{stl 7}} podniośle: mówić : {{/stl 7}}{{stl 10}}Prawić kazania. ZOB. pleść [i syn.] androny {{/stl 10}}{{stl 20}} {{/stl 20}} {{stl 20}} {{/stl 20}}prawić {{/stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• prawić — ndk VIa, prawićwię, prawićwisz, praw, prawićwił, prawićwiony przestarz. «mówić, wypowiadać coś, rozprawiać o czymś, zwykle długo, rozwlekle, z namaszczeniem; wygłaszać uroczyście, przemawiać» dziś zwykle we fraz. Prawić (komuś) komplementy,… …   Słownik języka polskiego

• prawić morały [kazania] — {{/stl 13}}{{stl 33}} wypowiadać, dawać, zwykle nudne i bezużyteczne umoralniające nauki, pouczenia, rady; strofować :{{/stl 33}}{{stl 10}}Starzy umieją tylko prawić morały. Prawić komuś kazania na temat odpowiedzialności. {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• Old Polish language — Old Polish ięzyk Polſki Pronunciation [ˈjɛ̃zɨk ˈpɔlski] Spoken in Central and Eastern Europe Extinct developed into Middle Polish by the 16th century …   Wikipedia

• Верхнелужицкий язык — Самоназвание: Hornjoserbšćina Страны: Германия …   Википедия

• androny — blp, D. andronynów «głupstwa, brednie, banialuki» Prawić, pleść androny. ‹może z wł.› …   Słownik języka polskiego

• czułostka — ż III, CMs. czułostkatce; lm D. czułostkatek częściej w lm «czułe słówko, czuły zwrot» Prawić komuś czułostki …   Słownik języka polskiego

• duby — blp, D. dubybów daw., dziś tylko w wyrażeniu: Duby smalone «brednie, głupstwa, androny» Prawić, pleść duby smalone. Dziewczyna duby smalone bredzi, a gmin rozumowi bluźni. (Mickiewicz) ‹ruskie› …   Słownik języka polskiego

• duser — m IV, D. u, Ms. dusererze; lm M. y zwykle w lm, przestarz. «komplementy, czułe słówka» Prawić dusery. ‹z fr.› …   Słownik języka polskiego

• grzeczność — ż V, DCMs. grzecznośćści 1. blm «taktowny, delikatny, świadczący o dobrym wychowaniu stosunek do ludzi; uprzejmość; także: posłuszne, spokojne zachowanie się dziecka» Nadskakująca, sztuczna, uprzedzająca, wyszukana, zdawkowa grzeczność.… …   Słownik języka polskiego

• kazanie — n I 1. rzecz. od kazać. 2. lm D. kazaniezań «przemówienie wygłaszane przez duchownego do wiernych, zwykle w czasie nabożeństwa; tekst pisany takiego przemówienia» Kazanie o miłości bliźniego. Mieć, wygłosić kazanie. ◊ Siedzieć, czuć się, być jak… …   Słownik języka polskiego