Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

praetermitto

  • 21 desino

    dē-sĭno, sĭi (rarely īvi, Sol. 35, 4, v. Neue, Form. II. 404; also, sync. perf.:

    desit,

    Mart. 6, 26, 3:

    desisse,

    Cic. Fam. 9, 24, 2; Suet. Ner. 33; 46; Gell. 15, 16, 2:

    desissem, Catull. 36, 5 al.: DESI, dissyl.,

    Inscr. Orell. 71), sĭtum, 3, v. a. and n.—Prop., to put or set down; hence, to leave off, give over, cease, desist (opp. coepi, the construction of which it for the most part follows; cf. for syn.: cesso, cunctor, tergiversor, defugio, haesito, moror, tardor; desisto, omitto, intermitto, praetermitto, praetereo, etc.).
    I.
    Act.
    (α).
    With inf. act.:

    illud jam mirari desino,

    Cic. de Or. 2, 14, 59:

    te uti teste,

    id. Rep. 1, 39:

    commemorare eos,

    id. ib. 1, 1:

    amare,

    Plaut. Bac. 1, 1, 67:

    lacessere,

    Ter. Eun. prol. 16:

    maledicere,

    id. And. prol. 22: de compositione loqui, *Caes. B. C. 3, 19 fin. et saep.—Less freq.,
    (β).
    with inf. pass.:

    ubi ipsi Desierunt vorti,

    Lucr. 4, 403:

    moveri,

    Cic. Rep. 6, 25:

    fieri,

    id. Att. 1, 19, 9:

    cerni,

    Quint. 8, 5, 29:

    quaeri ab eo,

    id. 11, 3, 6:

    inquiri,

    Ov. M. 6, 616 al. —
    (γ).
    With acc. (mostly poet.):

    artem,

    Cic. Fam. 7, 1, 4; Suet. Tib. 36; Gell. 15, 16, 2:

    seditionem,

    id. 2, 12, 3:

    versus,

    Verg. E. 8, 61; cf.

    plura,

    id. ib. 5, 19;

    9, 66: Titania bella,

    Sil. 12, 725: lugubres voces, Ap. Mag. 5, p.170 al.—
    B.
    Pass. (usually in the tempp. perff.):

    veteres orationes a plerisque legi sunt desitae,

    Cic. Brut. 32, 123; cf. id. Off. 2, 8, 27; and:

    Persei numquam desitum celebrari nomen,

    Liv. 42, 49:

    censores creari desitos,

    Suet. Aug. 37:

    sermone abhinc multis annis jam desito,

    Gell. 1, 10, 2:

    nectier postea desitum,

    Cic. Rep. 2, 34; cf. id. Fin. 2, 13, 43: coeptum per eos qui volebant, desitum est per hunc, qui decessit, id. Cornel. Fragm. ap. Prisc. p. 809 P.— In the pres.:

    tunc bene desinitur,

    Ov. A. A. 1, 411.—
    II.
    Neutr., to cease, stop, end, close (not freq. till after the Aug. period).
    A.
    In gen.:' omne bellum sumi facile, ceterum aegerrume desinere, Sall. J. 83, 2:

    ferrea primum desinet gens,

    Verg. E. 4, 9:

    desierant imbres,

    Ov. M. 5, 285:

    desinat ira,

    id. H. 3, 89:

    cetera, fragilia et caduca occidunt desinuntque,

    perish, Plin. Ep. 2, 10, 4 et saep.:

    cauda desinit in piscem,

    Ov. M. 4, 727; cf. Hor. A. P. 4; Verg. A. 10, 211; Sen. Ep. 92, 10; 24, 26: Plin. 8, 33, 51, § 121:

    (gemma) ad vini colorem accedens, prius quam eum degustet, in viola desinit fulgor,

    Plin. 37, 9, 40, § 121:

    Pyrenaeus desinens,

    i. e. their extreme end, Flor. 4, 12, 46.—
    A.
    With abl. and in:

    in quo desinimus,

    Ov. M. 8, 597; or abl. alone:

    desine quaeso communibus locis,

    Cic. Ac. 2, 25, 80.—With gen., poet. (like the Gr. pauein and lêgein):

    querelarum,

    Hor. Od. 2, 9, 17:

    irae,

    Sil. 10, 84.— Absol.: Mi. Ah! pergisne? De. Jam jam desino, Ter. Ad. 5, 3, 67:

    ut incipiendi (sc. sermonem) ratio fuerit, ita sit desinendi modus,

    Cic. Off. 1, 37 fin.;

    so opp. incipere,

    Quint. 9, 2, 19; 11, 3, 35:

    quo ex genere coeperis translationes, hoc desinas,

    id. 8, 6, 50: cantasse eum publice Oedipodem exsulem atque in hoc desisse versu: Thanein m anôige, etc., Suet. Ner. 46 fin.:

    a praeceptis incipio, desino in exemplis,

    Sen. Cons. ad Marc. 2, 1.—In colloq. lang. desine sometimes like the Gr. paue (cf. Lidd. and Scott, under pauô, no. II.), leave off! give over! stop! be still! etc.: Ba. Heu, heu, heu! Ps. Desine, Plaut. Ps. 5, 2, 51; so Ter. And. 5, 6, 8; id. Eun. 2, 3, 56 al. —
    B.
    Esp., in rhetor., of the close of a period, to end, close:

    illa, quae similiter desinunt, etc.,

    Cic. de Or. 3, 54; cf. Quint. 9, 3, 79; 9, 4, 42 et saep.; cf. cado, no. II.

    Lewis & Short latin dictionary > desino

  • 22 eidus

    Īdus (often eidus, v. Inscr. Orell. 42), ŭum, f. [acc. to Macr. S. 1, 15, from the Etrusc. ‡ iduo, to divide; hence, qs. the divided or half month; but prob. Sanscr. root, indh-, idh-, to kindle, lighten; indu, moon; prop. the days of light, of the moon], one of the three days in each month from which the other days were reckoned in the Roman calendar, the Ides; it fell upon the fifteenth day of March, May, July, and October; upon the thirteenth day in the remaining months (cf.:

    Kalendae, Nonae): res ante idus acta sic est: nam haec idibus mane scripsi,

    Cic. Fam. 1, 1, 3:

    duas epistulas accepi postridie idus, alteram eo die datam, alteram idibus,

    id. Att. 15, 17, 1: haec S. C. [p. 879] perscribuntur a. d. VIII. idus Januarias, Caes. B. C. 1, 5, 4:

    omnia licet concurrant: idus Martiae consolantur,

    Cic. Att. 14, 4, 2; cf.:

    stulta jam iduum Martiarum est consolatio,

    id. ib. 15, 4, 2:

    si quid vellent, a. d. idus Apr. reverterentur,

    Caes. B. G. 1, 7 fin.:

    iduum Septembrium dies,

    Tac. A. 2, 32:

    postero iduum dierum,

    id. H. 1, 26.—The ides were sacred to Jupiter, Varr. ap. Macr. S. 1, 14; cf.

    idulis.—Interest was paid on the ides: fenerator Alphius, Jam jam futurus rusticus, Omnem redegit idibus pecuniam, Quaerit Kalendis ponere,

    Hor. Epod. 2, 69:

    diem pecuniae Idus Novembres esse,

    Cic. Att. 10, 5, 3:

    jam vel sibi habeat nummos, modo numeret Idibus,

    id. ib. 14, 20, 2:

    praetermitto ruinas fortunarum tuarum, quas omnes impendere tibi proximis Idibus senties,

    id. Cat. 1, 6, 14.—The payment of school-money at the ides is referred to in:

    (pueri) Ibant octonis referentes idibus aera,

    Hor. S. 1, 6, 75; v. Orell. ed h. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > eidus

  • 23 Idus

    Īdus (often eidus, v. Inscr. Orell. 42), ŭum, f. [acc. to Macr. S. 1, 15, from the Etrusc. ‡ iduo, to divide; hence, qs. the divided or half month; but prob. Sanscr. root, indh-, idh-, to kindle, lighten; indu, moon; prop. the days of light, of the moon], one of the three days in each month from which the other days were reckoned in the Roman calendar, the Ides; it fell upon the fifteenth day of March, May, July, and October; upon the thirteenth day in the remaining months (cf.:

    Kalendae, Nonae): res ante idus acta sic est: nam haec idibus mane scripsi,

    Cic. Fam. 1, 1, 3:

    duas epistulas accepi postridie idus, alteram eo die datam, alteram idibus,

    id. Att. 15, 17, 1: haec S. C. [p. 879] perscribuntur a. d. VIII. idus Januarias, Caes. B. C. 1, 5, 4:

    omnia licet concurrant: idus Martiae consolantur,

    Cic. Att. 14, 4, 2; cf.:

    stulta jam iduum Martiarum est consolatio,

    id. ib. 15, 4, 2:

    si quid vellent, a. d. idus Apr. reverterentur,

    Caes. B. G. 1, 7 fin.:

    iduum Septembrium dies,

    Tac. A. 2, 32:

    postero iduum dierum,

    id. H. 1, 26.—The ides were sacred to Jupiter, Varr. ap. Macr. S. 1, 14; cf.

    idulis.—Interest was paid on the ides: fenerator Alphius, Jam jam futurus rusticus, Omnem redegit idibus pecuniam, Quaerit Kalendis ponere,

    Hor. Epod. 2, 69:

    diem pecuniae Idus Novembres esse,

    Cic. Att. 10, 5, 3:

    jam vel sibi habeat nummos, modo numeret Idibus,

    id. ib. 14, 20, 2:

    praetermitto ruinas fortunarum tuarum, quas omnes impendere tibi proximis Idibus senties,

    id. Cat. 1, 6, 14.—The payment of school-money at the ides is referred to in:

    (pueri) Ibant octonis referentes idibus aera,

    Hor. S. 1, 6, 75; v. Orell. ed h. 1.

    Lewis & Short latin dictionary > Idus

  • 24 Missus

    mitto, mīsi, missum, 3 (contr. form, misti for misisti, Cat. 14, 14: archaic inf. pass. mittier, Plaut. Capt. 2, 3, 78), v. a. [etym. dub.; cf. Sanscr. math-, to set in motion], to cause to go, let go, send, to send off, despatch, etc.
    I.
    In gen.: ad Trojam cum misi ob defendendam Graeciam, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 13, 28 (Trag. v. 362 Vahl.):

    filium suum foras ad propinquum suum quendam mittit,

    Cic. Verr. 2, 1, 26, § 66:

    signa... quam plurima quam primumque mittas,

    id. Fam. 1, 8, 2:

    legatos de deditione ad eum miserunt,

    Caes. B. G. 1, 27:

    pabulatum mittebat,

    id. B. C. 1, 40:

    scitatum oracula,

    Verg. A. 2, 114:

    Delphos consultum,

    Nep. Them. 2, 6:

    missus sum, te ut requirerem,

    Ter. Phorm. 5, 6, 42:

    ego huc missa sum ludere,

    Plaut. Cas. 3, 5, 48:

    equitatum auxilio Caesari Aedui miserant,

    Caes. B. G. 1, 18:

    alicui subsidium,

    id. ib. 2, 6:

    ad subsidium,

    Hirt. Balb. Hisp. 9, 1:

    misi, pro amicitiā, qui hoc diceret,

    Cic. Phil. 1, 5, 12:

    qui solveret,

    id. Att. 1, 3, 2:

    mittite ambo hominem,

    Gai. Inst. 4, 16.—With acc. and inf.:

    Deiotarus legatos ad me misit, se cum omnibus copiis esse venturum,

    sent me word that, Cic. Fam. 15, 4, 5:

    ad collegam mittit, opus esse exercitu,

    Liv. 24, 19, 3:

    Publilius duo milia militum recepta miserat,

    id. 8, 23, 1:

    Dexagoridas miserat ad legatum Romanum traditurum se urbem,

    id. 34, 29, 9:

    statim Athenas mittit se cum exercitu venturum,

    Just. 5, 3, 7. Missum facere is also used for mittere, to send: ut cohortis ad me missum facias, Pompei. ap. [p. 1153] Cic. Att. 8, 12, B, 2:

    aliquem morti,

    to put to death, despatch, Plaut. Capt. 3, 5, 34; so,

    ad mortem,

    Cic. Tusc. 1, 41, 97:

    in possessionem,

    to put in possession, id. Quint. 26, 83:

    aliquem ad cenam,

    to invite one to dinner, id. Verr. 2, 1, 26, § 65: sub jugum mittere, to send or cause to go under the yoke, Caes. B. G. 1, 7:

    sub jugo,

    Liv. 3, 28 fin.
    II.
    In partic.
    A.
    To send word, announce, tell, report any thing to any one:

    ut mihi vadimonia dilata et Chresti conpilationem mitteres,

    Cic. Fam. 2, 8, 1:

    Curio misi, ut medico honos haberetur,

    id. ib. 16, 9, 3:

    mitti ad principes placuit, ut secernerent se ab Etruscis,

    Liv. 6, 10, 2:

    hodie Spintherem exspecto: misit enim Brutus ad me,

    Cic. Att. 13, 10, 3:

    salutem alicui,

    to send greeting to, to greet one, Ov. Tr. 5, 13, 1:

    ita existimes velim, me antelaturum fuisse, si ad me misisses, voluntatem tuam commodo meo,

    i. e. if you had sent to me for aid, applied to me, Cic. Fam. 5, 20, 1.—
    B.
    To send as a compliment, to dedicate to any one, of a book or poem:

    liber Antiochi, qui ab eo ad Balbum missus est,

    Cic. N. D. 1, 7, 16:

    hunc librum de Senectute ad te misimus,

    id. Sen. 1, 3.—
    C.
    To send, yield, produce, furnish, export any thing (as the product of a country):

    India mittit ebur, molles sua tura Sabaei,

    Verg. G. 1, 57:

    (Padus) electra nuribus mittit gestanda Latinis,

    Ov. M. 2, 366; cf.:

    quos frigida misit Nursia,

    Verg. A. 7, 715:

    hordea, quae Libyci ratibus misere coloni,

    Ov. Med. Fac. 53:

    quas mittit dives Panchaia merces,

    Tib. 3, 2, 23; Ov. A. A. 3, 213; id. Am. 1, 12, 10.—
    D.
    To dismiss a thing from the mind:

    maestumque timorem Mittite,

    Verg. A. 1, 203:

    mittere ac finire odium,

    Liv. 40, 46:

    leves spes,

    Hor. Ep. 1, 5, 8:

    missam iram facere,

    Ter. Hec. 5, 2, 14.—
    E.
    To put an end to, end:

    certamen,

    Verg. A. 5, 286.—
    F.
    Esp. in speaking, etc., to pass over, omit, to give over, cease, forbear (cf.:

    praetermitto, praetereo, relinquo): quin tu istas mittis tricas?

    Plaut. Most. 3, 1, 45:

    mitto proelia, praetereo oppugnationes oppidorum,

    omit, Cic. Mur. 15, 33:

    maledicta omnia,

    Ter. Ad. 5, 3, 9.—With inf.:

    jam scrutari mitto,

    Plaut. Aul. 4, 4, 24:

    mitte male loqui,

    Ter. And. 5, 3, 2:

    cetera mitte loqui,

    Hor. Epod. 13, 7:

    illud dicere,

    Cic. Quint. 27, 85:

    quaerere,

    id. Rosc. Am. 19, 53:

    mitto iam de rege quaerere,

    id. Sull. 7, 22:

    hoc exsequi mitto,

    Quint. 5, 10, 18:

    incommoda mortalium deflere,

    Val. Max. 7, 2, ext. 2.— With quod:

    mitto, quod omnes meas tempestates subire paratissimus fueris,

    Cic. Fam. 15, 4, 12.—With de. mitto de amissā maximā parte exercitūs (sc. dicere), Cic. Pis. 20, 47:

    verum, ut haec missa faciam, quae, etc.,

    id. Rosc. Am. 45, 132:

    missos facere quaestus triennii,

    id. Verr. 2, 3, 44, § 104.—
    G.
    To let go, let loose, to quit, release, dismiss: mitte rudentem, sceleste, Tr. Mittam, Plaut. Rud. 4, 3, 77:

    unde mittuntur equi, nunc dicuntur carceres,

    Varr. L. L. 5, § 153 Müll.:

    quadrijuges aequo carcere misit equos,

    Ov. Am. 3, 2, 66; Plaut. Poen. prol. 100:

    mittin' me intro?

    will you let me go in? id. Truc. 4, 2, 43:

    cutem,

    to let go, quit, Hor. A. P. 476:

    mitte me,

    let me alone, Ter. Ad. 5, 2, 5:

    nos missos face,

    id. And. 5, 1, 14:

    missum fieri,

    to be let loose, set at liberty, Nep. Eum. 11: eum missum feci, Caes. ap. Cic. Att. 9, 7, G, 2:

    nec locupletare amicos umquam suos destitit, mittere in negotium,

    to set up in business, Cic. Rab. Post. 2, 4: sub titulum lares, to put a bill on one's house, i. e. to offer it for sale or to be let, Ov. R. Am. 302: in consilium, to let the judges go and consult, i. e. to send the judges to make out their verdict, Cic. Verr. 2, 1, 9, § 26:

    sues in hostes,

    to set upon, Lucr. 5, 1309: se in aliquem, to fall upon, assail, attack:

    vota enim faceretis, ut in eos se potius mitteret, quam in vestras possessiones,

    Cic. Mil. 28, 76 (B. and K. immitteret):

    se in foedera,

    to enter into, conclude, make, Verg. A. 12, 190:

    missos faciant honores,

    to let go, renounce, not trouble one's self about, Cic. Sest. 66, 138:

    vos missos facio, et quantum potest, abesse ex Africā jubeo,

    Hirt. B. Afr. 54:

    missam facere legionem,

    to dismiss, Suet. Caes. 69:

    remotis, sive omnino missis lictoribus,

    Cic. Att. 9, 1, 3:

    Lolliam Paulinam conjunxit sibi, brevique missam fecit,

    put her away, Suet. Calig. 25; Ter. Phorm. 4, 3, 70.—
    H.
    To let or bring out, to put forth, send out, emit: sanguinem incisā venā, to let blood, to bleed, Cels. 2, 10:

    sanguinem alicui,

    id. ib.; Petr. 91.— Trop.: mittere sanguinem provinciae, to bleed, i. e. drain, exhaust, Cic. Att. 6, 1, 2; cf.:

    missus est sanguis invidiae sine dolore,

    id. ib. 1, 16, 11:

    radices,

    to put forth roots, to take root, Col. 3, 18:

    folium,

    to put forth leaves, Plin. 18, 7, 10, § 58:

    florem,

    to blossom, bloom, id. 24, 9, 38, § 59:

    membranas de corpore,

    to throw off, shed, Lucr. 4, 57:

    serpens horrenda sibila misit,

    gave forth, emitted, Ov. M. 3, 38: mittere vocem, to utter a sound, raise one's voice, speak, say:

    vocem pro me ac pro re publica nemo mittit,

    speaks a word, Cic. Sest. 19, 42:

    vocem liberam,

    to speak with freedom, Liv. 35, 32:

    flens diu vocem non misit,

    id. 3, 50, 4:

    adeo res miraculo fuit, ut unus ex barbaris miserit vocem, etc.,

    Flor. 4, 10, 7:

    repente vocem sancta misit Religio,

    Phaedr. 4, 11, 4:

    nec labra moves, cum mittere vocem debueras,

    Juv. 13, 114:

    haec Scipionis oratio ex ipsius ore Pompeii mitti videbatur,

    Caes. B. C. 1, 2:

    Afranios sui timoris signa misisse,

    have showed signs of fear, id. ib. 71:

    signa,

    Verg. G. 1, 229:

    signum sanguinis,

    to show signs of blood, look bloody, Lucr. 1, 882.—
    K.
    To send, throw, hurl, cast, launch:

    hastam,

    Ov. M. 11, 8:

    pila,

    Caes. B. C. 3, 93:

    lapides in aliquem,

    to throw, Petr. 90:

    fulmina,

    to hurl, Hor. C. 1, 12, 59:

    aliquid igni,

    Val. Fl. 3, 313:

    de ponte,

    to cast, precipitate, Cat. 17, 23:

    praecipitem aliquem ex arce,

    Ov. M. 8, 250:

    se saxo ab alto,

    to cast one's self down, id. ib. 11, 340:

    se in rapidas aquas,

    id. Am. 3, 6, 80:

    se in medium,

    to plunge into the midst, Quint. 11, 1, 54. —Of nets:

    retia misit,

    Juv. 2, 148.—Of dice, to throw: talis enim jactatis, ut quisque canem, aut senionem miserat, etc., Aug. ap. Suet. Aug. 71:

    talos in phimum,

    Hor. S. 2, 7, 17:

    panem alicui,

    to throw to, Phaedr. 1, 22, 3:

    Alexandrum manum ad arma misisse,

    laid his hand on his weapons, Sen. Ira, 2, 2:

    pira in vasculo,

    Pall. 3, 25, 11:

    fert missos Vestae pura patella cibos,

    Ov. F. 6, 310:

    accidere in mensas ut rosa missa solet,

    which one has let fall, id. ib. 5, 360.—
    L.
    = pempein, to attend, guide, escort:

    alias (animas) sub Tartara tristia mittit (Mercurius),

    Verg. A. 4, 243; cf.:

    sic denique victor Trinacriā fines Italos mittēre relictā,

    id. ib. 3, 440.—Hence, P. a.: Missus, a, um; as subst.: Missus, i, m., he that is sent, the messenger or ambassador of God, i. e. Christ, Arn. 2, 73; Isid. 7, 2, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > Missus

  • 25 mitto

    mitto, mīsi, missum, 3 (contr. form, misti for misisti, Cat. 14, 14: archaic inf. pass. mittier, Plaut. Capt. 2, 3, 78), v. a. [etym. dub.; cf. Sanscr. math-, to set in motion], to cause to go, let go, send, to send off, despatch, etc.
    I.
    In gen.: ad Trojam cum misi ob defendendam Graeciam, Enn. ap. Cic. Tusc. 3, 13, 28 (Trag. v. 362 Vahl.):

    filium suum foras ad propinquum suum quendam mittit,

    Cic. Verr. 2, 1, 26, § 66:

    signa... quam plurima quam primumque mittas,

    id. Fam. 1, 8, 2:

    legatos de deditione ad eum miserunt,

    Caes. B. G. 1, 27:

    pabulatum mittebat,

    id. B. C. 1, 40:

    scitatum oracula,

    Verg. A. 2, 114:

    Delphos consultum,

    Nep. Them. 2, 6:

    missus sum, te ut requirerem,

    Ter. Phorm. 5, 6, 42:

    ego huc missa sum ludere,

    Plaut. Cas. 3, 5, 48:

    equitatum auxilio Caesari Aedui miserant,

    Caes. B. G. 1, 18:

    alicui subsidium,

    id. ib. 2, 6:

    ad subsidium,

    Hirt. Balb. Hisp. 9, 1:

    misi, pro amicitiā, qui hoc diceret,

    Cic. Phil. 1, 5, 12:

    qui solveret,

    id. Att. 1, 3, 2:

    mittite ambo hominem,

    Gai. Inst. 4, 16.—With acc. and inf.:

    Deiotarus legatos ad me misit, se cum omnibus copiis esse venturum,

    sent me word that, Cic. Fam. 15, 4, 5:

    ad collegam mittit, opus esse exercitu,

    Liv. 24, 19, 3:

    Publilius duo milia militum recepta miserat,

    id. 8, 23, 1:

    Dexagoridas miserat ad legatum Romanum traditurum se urbem,

    id. 34, 29, 9:

    statim Athenas mittit se cum exercitu venturum,

    Just. 5, 3, 7. Missum facere is also used for mittere, to send: ut cohortis ad me missum facias, Pompei. ap. [p. 1153] Cic. Att. 8, 12, B, 2:

    aliquem morti,

    to put to death, despatch, Plaut. Capt. 3, 5, 34; so,

    ad mortem,

    Cic. Tusc. 1, 41, 97:

    in possessionem,

    to put in possession, id. Quint. 26, 83:

    aliquem ad cenam,

    to invite one to dinner, id. Verr. 2, 1, 26, § 65: sub jugum mittere, to send or cause to go under the yoke, Caes. B. G. 1, 7:

    sub jugo,

    Liv. 3, 28 fin.
    II.
    In partic.
    A.
    To send word, announce, tell, report any thing to any one:

    ut mihi vadimonia dilata et Chresti conpilationem mitteres,

    Cic. Fam. 2, 8, 1:

    Curio misi, ut medico honos haberetur,

    id. ib. 16, 9, 3:

    mitti ad principes placuit, ut secernerent se ab Etruscis,

    Liv. 6, 10, 2:

    hodie Spintherem exspecto: misit enim Brutus ad me,

    Cic. Att. 13, 10, 3:

    salutem alicui,

    to send greeting to, to greet one, Ov. Tr. 5, 13, 1:

    ita existimes velim, me antelaturum fuisse, si ad me misisses, voluntatem tuam commodo meo,

    i. e. if you had sent to me for aid, applied to me, Cic. Fam. 5, 20, 1.—
    B.
    To send as a compliment, to dedicate to any one, of a book or poem:

    liber Antiochi, qui ab eo ad Balbum missus est,

    Cic. N. D. 1, 7, 16:

    hunc librum de Senectute ad te misimus,

    id. Sen. 1, 3.—
    C.
    To send, yield, produce, furnish, export any thing (as the product of a country):

    India mittit ebur, molles sua tura Sabaei,

    Verg. G. 1, 57:

    (Padus) electra nuribus mittit gestanda Latinis,

    Ov. M. 2, 366; cf.:

    quos frigida misit Nursia,

    Verg. A. 7, 715:

    hordea, quae Libyci ratibus misere coloni,

    Ov. Med. Fac. 53:

    quas mittit dives Panchaia merces,

    Tib. 3, 2, 23; Ov. A. A. 3, 213; id. Am. 1, 12, 10.—
    D.
    To dismiss a thing from the mind:

    maestumque timorem Mittite,

    Verg. A. 1, 203:

    mittere ac finire odium,

    Liv. 40, 46:

    leves spes,

    Hor. Ep. 1, 5, 8:

    missam iram facere,

    Ter. Hec. 5, 2, 14.—
    E.
    To put an end to, end:

    certamen,

    Verg. A. 5, 286.—
    F.
    Esp. in speaking, etc., to pass over, omit, to give over, cease, forbear (cf.:

    praetermitto, praetereo, relinquo): quin tu istas mittis tricas?

    Plaut. Most. 3, 1, 45:

    mitto proelia, praetereo oppugnationes oppidorum,

    omit, Cic. Mur. 15, 33:

    maledicta omnia,

    Ter. Ad. 5, 3, 9.—With inf.:

    jam scrutari mitto,

    Plaut. Aul. 4, 4, 24:

    mitte male loqui,

    Ter. And. 5, 3, 2:

    cetera mitte loqui,

    Hor. Epod. 13, 7:

    illud dicere,

    Cic. Quint. 27, 85:

    quaerere,

    id. Rosc. Am. 19, 53:

    mitto iam de rege quaerere,

    id. Sull. 7, 22:

    hoc exsequi mitto,

    Quint. 5, 10, 18:

    incommoda mortalium deflere,

    Val. Max. 7, 2, ext. 2.— With quod:

    mitto, quod omnes meas tempestates subire paratissimus fueris,

    Cic. Fam. 15, 4, 12.—With de. mitto de amissā maximā parte exercitūs (sc. dicere), Cic. Pis. 20, 47:

    verum, ut haec missa faciam, quae, etc.,

    id. Rosc. Am. 45, 132:

    missos facere quaestus triennii,

    id. Verr. 2, 3, 44, § 104.—
    G.
    To let go, let loose, to quit, release, dismiss: mitte rudentem, sceleste, Tr. Mittam, Plaut. Rud. 4, 3, 77:

    unde mittuntur equi, nunc dicuntur carceres,

    Varr. L. L. 5, § 153 Müll.:

    quadrijuges aequo carcere misit equos,

    Ov. Am. 3, 2, 66; Plaut. Poen. prol. 100:

    mittin' me intro?

    will you let me go in? id. Truc. 4, 2, 43:

    cutem,

    to let go, quit, Hor. A. P. 476:

    mitte me,

    let me alone, Ter. Ad. 5, 2, 5:

    nos missos face,

    id. And. 5, 1, 14:

    missum fieri,

    to be let loose, set at liberty, Nep. Eum. 11: eum missum feci, Caes. ap. Cic. Att. 9, 7, G, 2:

    nec locupletare amicos umquam suos destitit, mittere in negotium,

    to set up in business, Cic. Rab. Post. 2, 4: sub titulum lares, to put a bill on one's house, i. e. to offer it for sale or to be let, Ov. R. Am. 302: in consilium, to let the judges go and consult, i. e. to send the judges to make out their verdict, Cic. Verr. 2, 1, 9, § 26:

    sues in hostes,

    to set upon, Lucr. 5, 1309: se in aliquem, to fall upon, assail, attack:

    vota enim faceretis, ut in eos se potius mitteret, quam in vestras possessiones,

    Cic. Mil. 28, 76 (B. and K. immitteret):

    se in foedera,

    to enter into, conclude, make, Verg. A. 12, 190:

    missos faciant honores,

    to let go, renounce, not trouble one's self about, Cic. Sest. 66, 138:

    vos missos facio, et quantum potest, abesse ex Africā jubeo,

    Hirt. B. Afr. 54:

    missam facere legionem,

    to dismiss, Suet. Caes. 69:

    remotis, sive omnino missis lictoribus,

    Cic. Att. 9, 1, 3:

    Lolliam Paulinam conjunxit sibi, brevique missam fecit,

    put her away, Suet. Calig. 25; Ter. Phorm. 4, 3, 70.—
    H.
    To let or bring out, to put forth, send out, emit: sanguinem incisā venā, to let blood, to bleed, Cels. 2, 10:

    sanguinem alicui,

    id. ib.; Petr. 91.— Trop.: mittere sanguinem provinciae, to bleed, i. e. drain, exhaust, Cic. Att. 6, 1, 2; cf.:

    missus est sanguis invidiae sine dolore,

    id. ib. 1, 16, 11:

    radices,

    to put forth roots, to take root, Col. 3, 18:

    folium,

    to put forth leaves, Plin. 18, 7, 10, § 58:

    florem,

    to blossom, bloom, id. 24, 9, 38, § 59:

    membranas de corpore,

    to throw off, shed, Lucr. 4, 57:

    serpens horrenda sibila misit,

    gave forth, emitted, Ov. M. 3, 38: mittere vocem, to utter a sound, raise one's voice, speak, say:

    vocem pro me ac pro re publica nemo mittit,

    speaks a word, Cic. Sest. 19, 42:

    vocem liberam,

    to speak with freedom, Liv. 35, 32:

    flens diu vocem non misit,

    id. 3, 50, 4:

    adeo res miraculo fuit, ut unus ex barbaris miserit vocem, etc.,

    Flor. 4, 10, 7:

    repente vocem sancta misit Religio,

    Phaedr. 4, 11, 4:

    nec labra moves, cum mittere vocem debueras,

    Juv. 13, 114:

    haec Scipionis oratio ex ipsius ore Pompeii mitti videbatur,

    Caes. B. C. 1, 2:

    Afranios sui timoris signa misisse,

    have showed signs of fear, id. ib. 71:

    signa,

    Verg. G. 1, 229:

    signum sanguinis,

    to show signs of blood, look bloody, Lucr. 1, 882.—
    K.
    To send, throw, hurl, cast, launch:

    hastam,

    Ov. M. 11, 8:

    pila,

    Caes. B. C. 3, 93:

    lapides in aliquem,

    to throw, Petr. 90:

    fulmina,

    to hurl, Hor. C. 1, 12, 59:

    aliquid igni,

    Val. Fl. 3, 313:

    de ponte,

    to cast, precipitate, Cat. 17, 23:

    praecipitem aliquem ex arce,

    Ov. M. 8, 250:

    se saxo ab alto,

    to cast one's self down, id. ib. 11, 340:

    se in rapidas aquas,

    id. Am. 3, 6, 80:

    se in medium,

    to plunge into the midst, Quint. 11, 1, 54. —Of nets:

    retia misit,

    Juv. 2, 148.—Of dice, to throw: talis enim jactatis, ut quisque canem, aut senionem miserat, etc., Aug. ap. Suet. Aug. 71:

    talos in phimum,

    Hor. S. 2, 7, 17:

    panem alicui,

    to throw to, Phaedr. 1, 22, 3:

    Alexandrum manum ad arma misisse,

    laid his hand on his weapons, Sen. Ira, 2, 2:

    pira in vasculo,

    Pall. 3, 25, 11:

    fert missos Vestae pura patella cibos,

    Ov. F. 6, 310:

    accidere in mensas ut rosa missa solet,

    which one has let fall, id. ib. 5, 360.—
    L.
    = pempein, to attend, guide, escort:

    alias (animas) sub Tartara tristia mittit (Mercurius),

    Verg. A. 4, 243; cf.:

    sic denique victor Trinacriā fines Italos mittēre relictā,

    id. ib. 3, 440.—Hence, P. a.: Missus, a, um; as subst.: Missus, i, m., he that is sent, the messenger or ambassador of God, i. e. Christ, Arn. 2, 73; Isid. 7, 2, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > mitto

  • 26 postpono

    post-pōno, pŏsŭi, pŏsĭtum, 3, v. a., to put after, postpone; to esteem less, to neglect. disregard (class., but not in Cic.; cf.:

    post habeo, praetermitto): ut omnia postponere videretur,

    Caes. B. G. 6, 3: omnia postposui, dummodo praeceptis patris parerem, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21, 6:

    scorto postponere honestum Officium,

    Hor. Ep. 1, 18, 34: postponere Hannibalem Alexandro Magno. Just. 30, 4, 9:

    omnibus rebus postpositis,

    laying every thing else aside, Caes. B. G. 5, 7; Plin. Ep. 10, 19, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > postpono

  • 27 praetermissio

    praetermissĭo, ōnis, f. [praetermitto].
    I.
    A leaving out, omission:

    sine ullius formae praetermissione,

    Cic. Top. 7, 31.—
    II.
    A passing over, neglecting:

    praetermissio aedilitatis,

    Cic. Off. 2, 17, 58.

    Lewis & Short latin dictionary > praetermissio

  • 28 praetermissus

    praetermissus, a, um, Part., from praetermitto.

    Lewis & Short latin dictionary > praetermissus

  • 29 ruina

    rŭīna, ae, f. [ruo], a rushing or tumbling down; a falling down, fall (syn.: casus, lapsus).
    I.
    In abstracto.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen. (rare). grandinis, Lucr. 6, 156:

    aquarum,

    Cael. Aur. Tard. 2, 1 med.:

    nostra (sc. nucum),

    Mart. 13, 25, 2:

    jumentorum sarcinarumque,

    Liv. 44, 5: Capanei, a fall by lightning (v. Capaneus), Prop. 2, 34 (3, 32), 40:

    (apri saevi) Permixtas dabant equitum peditumque ruinas,

    Lucr. 5, 1329: Tyrrhenus et Aconteus Conixi incurrunt hastis, primique ruinam Dant sonitu ingenti, rush or fall upon each other, Verg. A. 11, 613:

    interea suspensa graves aulaea ruinas In patinam fecere,

    fell down, Hor. S. 2, 8, 54.—
    2.
    In partic., of buildings, a tumbling or falling down, downfall, ruin (class.; in good prose only in sing.):

    repentinā ruinā pars ejus turris concidit... tum hostes, turris repentinā ruinā commoti, etc.,

    Caes. B. C. 2, 11 fin. and 12 init.; cf.: ferunt conclave illud, ubi epularetur Scopas, concidisse: eā ruinā ipsum oppressum cum suis interiisse, Cic. de Or. 2, 86, 353; id. Div. 2, 8, 20; Tac. A. 2, 47:

    aedificiorum,

    Suet. Oth. 8:

    amphitheatri,

    id. Tib. 40:

    camerae,

    id. Ner. 34:

    spectaculorum,

    id. Calig. 31:

    pontis,

    id. Aug. 20:

    tecta Penthei Disjecta non leni ruinā,

    Hor. C. 2, 19, 15:

    jam Deiphobi dedit ampla ruinam, Vulcano superante, domus,

    i. e. fell in, Verg. A. 2, 310; so,

    trahere ruinam,

    id. ib. 2, 465; 9, 712; cf. B. a, infra:

    effulsisse inter ruinam ignes,

    Tac. A. 2, 47:

    ruinam urbis et incendia recordantes,

    Just. 5, 7, 10:

    morbus, captivitas, ruina, ignis,

    Sen. Tranq. 11, 6:

    multos occidere incendii ac ruinae potentia est,

    id. Clem. 1, 26, 5.—In plur.:

    tantae in te impendent ruinae, nisi suffulcis firmiter,

    Plaut. Ep. 1, 1, 77; so Vell. 2, 35, 4 (with incendia); Suet. Vesp. 8; Lucr. 2, 1145:

    si fractus illabatur orbis, Impavidum ferient ruinae,

    Hor. C. 3, 3, 8:

    dum Capitolio dementes ruinas parabat,

    id. ib. 1, 37, 7.—
    B.
    Trop., a downfall, fall, ruin; accident, catastrophe, disaster, overthrow, destruction, etc. (freq. and class.; used equally in sing. and plur.; cf.: exitium, pernicies).
    (α).
    Sing.:

    vis illa fuit et, ut saepe jam dixi, ruina quaedam atque tempestas,

    a catastrophe, Cic. Clu. 35, 96: incendium meum ruinā restinguam, with the overthrow, fall (of the State), Catilina ap. Sall. C. 31, 9, and ap. Cic. Mur. 25, 51:

    ut communi ruinā patriae opprimerentur,

    Liv. 45, 26; Vell. 2, 91, 4; 2, 85, 1; 2, 124, 1:

    in hac ruinā rerum stetit una integra atque immobilis virtus populi Romani,

    Liv. 26, 41:

    rerum nostrarum,

    id. 5, 51:

    urbis,

    id. 25, 4:

    ex loco superiore impetu facto, strage ac ruinā fudere Gallos,

    utter defeat, id. 5, 43; cf.:

    ruinae similem stragem eques dedit,

    id. 4, 33:

    Cannensis,

    id. 23, 25; 42, 66 fin.; 4, 46;

    5, 47: ruina soceri in exsilium pulsus,

    Tac. H. 4, 6; cf. id. G. 36:

    pereat sceleratus, regnique trahat patriaeque ruinam,

    Ov. M. 8, 497:

    aliae gentes belli sequuntur ruinam,

    Flor. 2, 12, 1:

    ille dies utramque Ducet ruinam,

    i. e. death, Hor. C. 2, 17, 9:

    Neronis principis,

    Plin. 17, 25, 38, § 245.—
    (β).
    Plur.:

    praetermitto ruinas fortunarum tuarum, quas omnes impendere tibi proximis Idibus senties,

    Cic. Cat. 1, 6, 14:

    in ruinis aversae, atque afflictae rei publicae,

    id. Sest. 2, 5:

    devota morti pectora liberae Quantis fatigaret ruinis,

    Hor. C. 4, 14, 19; cf.:

    nox auget ruinas,

    Val. Fl. 3, 207:

    principiis in rerum fecere ruinas et graviter magni magno cecidere ibi casu,

    i. e. false steps, errors, mistakes, Lucr. 1, 740:

    (Academia) si invaserit in haec, miseras edet ruinas,

    Cic. Leg. 1, 13, 39:

    ruinas videres,

    id. Fin. 5, 28, 83.—
    II.
    In concreto.
    1.
    That which tumbles or falls down, a fall (not anteAug.).
    A.
    In gen. ( poet.):

    disjectam Aenaeae toto videt aequore classem Fluctibus oppressos Troas caelique ruinā,

    i. e. a storm, rain, Verg. A. 1, 129; so,

    caeli (with insani imbres),

    Sil. 1, 251:

    poli,

    i. e. thunder, Val. Fl. 8, 334.—
    B.
    In partic. (acc. to I. A. 2.), a building that has tumbled down, a ruin, ruins (mostly in plur., and not in Cic. prose):

    nunc humilis veteres tantummodo Troja ruinas ostendit,

    Ov. M. 15, 424:

    Sagunti ruinae nostris capitibus incident,

    Liv. 21, 10, 10:

    (urbs) deserta ac strata prope omnis ruinis,

    id. 33, 38, 10:

    fumantes Thebarum ruinae,

    id. 9, 18, 7:

    ruinis templorum templa aedificare,

    id. 42, 3:

    in tugurio ruinarum Carthaginiensium,

    Vell. 2, 19 fin. —In sing.:

    alius par labor... flumina ad lavandam hanc ruinam jugis montium ducere,

    Plin. 33, 4, 21, § 74:

    EX RVINA TEMPLI MARTIS,

    Inscr. Orell. 2448 (A.D. 256).—
    2.
    Transf., of persons who cause ruin, a destroyer:

    rei publicae,

    Cic. Sest. 51, 109:

    ruinae publicanorum,

    id. Prov. Cons. 6, 13.

    Lewis & Short latin dictionary > ruina

  • 30 silenda

    sĭlĕo, ŭi ( perf. pass. silitum est, Aug. Civ. Dei, 16, 2), 2, v. n. and a. [cf. Goth. silan, ana-silan, to be silent; Germ. seltsam, selten], to be noiseless, still, or silent, to keep silence; act., not to speak of, to keep silent respecting a thing (class.; stronger than tacere).
    I.
    Lit.
    (α).
    Absol.:

    silete et tacete atque animum advortite,

    Plaut. Poen. prol. 3; id. Capt. 3, 1, 20:

    optimum quemque silere,

    Liv. 39, 27 fin.:

    muta silet virgo,

    Ov. M. 10, 389:

    lingua, sile,

    id. P. 2, 2, 61:

    sedentibus ac silentibus cunctis,

    Suet. Claud. 21:

    obstrepentes forte ranas silere jussit,

    id. Aug. 94.—
    (β).
    With de:

    cum ceteri de nobis silent,

    Cic. Sull. 29, 80:

    de dracone silet,

    id. Div. 2, 30, 65:

    de re publicā ut sileremus,

    id. Brut. 42, 157; cf. id. ib. 76, 266; cf. Fabri ad Sall. J. 19, 2.— Impers. pass.:

    de jurgio siletur,

    Ter. Phorm. 5, 2, 13; Cic. Div. in Caecil. 10, 32; Sall. C. 2, 8: usque ab Abraham de justorum aliquorum commemoratione silitum est, Aug. Civ. Dei, 16, 2.—
    (γ).
    With acc.:

    quae hoc tempore sileret omnia,

    Cic. Clu. 6, 18:

    tu hoc silebis,

    id. Att. 2, 18, 3:

    neque te silebo, Liber,

    Hor. C. 1, 12, 21; cf. id. ib. 4, 9, 31:

    fortia facta,

    Ov. M. 12, 575:

    alium silere quod voles,

    Sen. Hippol. 876:

    nulla me tellus silet,

    id. Herc. Oet. 39; cf.:

    facti culpa silenda mihi,

    Ov. Tr. 2, 208.— Pass.:

    ea res siletur,

    Cic. Fl. 3, 6:

    quod ego praetermitto et facile patior sileri,

    id. Cat. 1, 6, 14:

    ne nunc quidem post tot saecula sileantur,

    Liv. 27, 10, 7:

    per quem tria verba silentur,

    Ov. F. 1, 47:

    mala causa silenda est,

    id. P. 3, 1, 147:

    quisquis ille, sileatur,

    Plin. Ep. 8, 22, 4; cf. Tac. Agr. 41.— Part. pass. as subst.: sĭlenda, ōrum, mysteries, secrets, Liv. 39, 10, 5; cf. Curt. 6, 25, 3.—
    (δ).
    With rel.clause:

    quā tulerit mercede, silet,

    Ov. M. 7, 688.—
    * (ε).
    With obj.-clause: ut sileat verbum facere, Auct. B. Hisp. 3, 7.—
    2.
    Of things (mostly poet.):

    intempesta silet nox,

    Verg. G. 1, 247:

    silet aequor,

    id. E. 9, 57:

    mare,

    Val. Fl. 7, 542:

    immotae frondes,

    Ov. M. 7, 187:

    umidus aër,

    id. ib.:

    aura,

    Col. 2, 21, 5:

    venti,

    id. 12, 25, 4:

    tranquillo silet immotāque attollitur undā Campus,

    Verg. A. 5, 127; cf.:

    silent late loca,

    id. ib. 9, 190:

    tempus erat quo cuncta silent,

    Ov. M. 10, 446; cf. also infra P. a.—Act.:

    si chartae sileant quod bene feceris,

    Hor. C. 4, 8, 21.—
    II.
    Transf., to be still or quiet (opp. to being in action), to remain inactive, to rest, cease (in class. prose, for the most part only of things; cf.

    quiesco): et cycnea mele Phoebeaque Carmina consimili ratione oppressa silerent,

    Lucr. 2, 506:

    silent diutius Musae Varronis quam solebant,

    Cic. Ac. 1, 1, 2:

    silent leges inter arma,

    id. Mil. 4, 10:

    si quando ambitus sileat,

    id. Leg. 3, 17, 39:

    ne sileret sine fabulis hilaritas,

    Petr. 110, 6.—Of persons:

    fixaque silet Gradivus in hastā,

    Val. Fl. 4, 281:

    nec ceterae nationes silebant (with arma movere),

    Tac. H. 3, 47.—Hence, sĭlens, entis (abl. silente;

    but -ti,

    Liv. 23, 35, 18 al.; Ov. M. 4, 84; neutr. plur. silenta loca, Laev. ap. Gell. 19, 7, 7; gen. plur. ( poet.) silentum, Verg. A. 6, 432; Ov. M. 5, 356 al.), P. a., still, calm, quiet, silent:

    nocte silenti,

    Ov. M. 4, 84; Verg. A. 4, 527:

    silenti nocte,

    Liv. 26, 5, 9;

    Petr. poët. 89, 2, 32: silente nocte,

    Tib. 1, 5, 16:

    silente caelo,

    Plin. 18, 28, 69, § 279:

    silenti agmine ducam vos,

    Liv. 25, 38; so,

    silenti agmine,

    id. 31, 38 fin.; 35, 4:

    per lucos silentes,

    Verg. G. 1, 476:

    vultu defixus uterque silenti,

    Val. Fl. 7, 407:

    umbrae silentes,

    i. e. the dead, Verg. A. 6, 264;

    called populus silens,

    Claud. Rapt. Pros. 2, 237; more freq. as subst.: sĭlentes, um, comm., the dead:

    umbrae silentum,

    Ov. M. 15, 797; so,

    rex silentum,

    id. ib. 5, 356:

    sedes,

    id. ib. 15, 772; Val. Fl. 1, 750; cf.:

    Aeacus jura silentibus illic Reddit,

    Ov. M. 13, 25.—The Pythagoreans were also called Silentes for the five years during which they were to listen to the instructions of Pythagoras:

    coetus silentum,

    Ov. M. 15, 66;

    hence, silentes anni, these five years of the Pythagoreans,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 157: luna silenti, not shining, i. e. at the end of the month, Cato, R. R. 29; 40; 50; Col. 2, 10, 11; cf. Plin. 16, 39, 74, § 190:

    sarmentum,

    not yet shooting forth, Col. 4, 29, 1:

    vineae,

    id. 4, 27, 1:

    surculi,

    id. 11, 2, 26:

    flos,

    id. 12, 7, 1:

    ova,

    in which the chicks do not yet move, id. 8, 5, 15.—With ab:

    dies silens a ventis,

    Col. 4, 29, 5.—Hence, adv.: sĭlenter, silently, Juvenc. 3, 462; Vulg. 1, Reg. 24, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > silenda

  • 31 silentes

    sĭlĕo, ŭi ( perf. pass. silitum est, Aug. Civ. Dei, 16, 2), 2, v. n. and a. [cf. Goth. silan, ana-silan, to be silent; Germ. seltsam, selten], to be noiseless, still, or silent, to keep silence; act., not to speak of, to keep silent respecting a thing (class.; stronger than tacere).
    I.
    Lit.
    (α).
    Absol.:

    silete et tacete atque animum advortite,

    Plaut. Poen. prol. 3; id. Capt. 3, 1, 20:

    optimum quemque silere,

    Liv. 39, 27 fin.:

    muta silet virgo,

    Ov. M. 10, 389:

    lingua, sile,

    id. P. 2, 2, 61:

    sedentibus ac silentibus cunctis,

    Suet. Claud. 21:

    obstrepentes forte ranas silere jussit,

    id. Aug. 94.—
    (β).
    With de:

    cum ceteri de nobis silent,

    Cic. Sull. 29, 80:

    de dracone silet,

    id. Div. 2, 30, 65:

    de re publicā ut sileremus,

    id. Brut. 42, 157; cf. id. ib. 76, 266; cf. Fabri ad Sall. J. 19, 2.— Impers. pass.:

    de jurgio siletur,

    Ter. Phorm. 5, 2, 13; Cic. Div. in Caecil. 10, 32; Sall. C. 2, 8: usque ab Abraham de justorum aliquorum commemoratione silitum est, Aug. Civ. Dei, 16, 2.—
    (γ).
    With acc.:

    quae hoc tempore sileret omnia,

    Cic. Clu. 6, 18:

    tu hoc silebis,

    id. Att. 2, 18, 3:

    neque te silebo, Liber,

    Hor. C. 1, 12, 21; cf. id. ib. 4, 9, 31:

    fortia facta,

    Ov. M. 12, 575:

    alium silere quod voles,

    Sen. Hippol. 876:

    nulla me tellus silet,

    id. Herc. Oet. 39; cf.:

    facti culpa silenda mihi,

    Ov. Tr. 2, 208.— Pass.:

    ea res siletur,

    Cic. Fl. 3, 6:

    quod ego praetermitto et facile patior sileri,

    id. Cat. 1, 6, 14:

    ne nunc quidem post tot saecula sileantur,

    Liv. 27, 10, 7:

    per quem tria verba silentur,

    Ov. F. 1, 47:

    mala causa silenda est,

    id. P. 3, 1, 147:

    quisquis ille, sileatur,

    Plin. Ep. 8, 22, 4; cf. Tac. Agr. 41.— Part. pass. as subst.: sĭlenda, ōrum, mysteries, secrets, Liv. 39, 10, 5; cf. Curt. 6, 25, 3.—
    (δ).
    With rel.clause:

    quā tulerit mercede, silet,

    Ov. M. 7, 688.—
    * (ε).
    With obj.-clause: ut sileat verbum facere, Auct. B. Hisp. 3, 7.—
    2.
    Of things (mostly poet.):

    intempesta silet nox,

    Verg. G. 1, 247:

    silet aequor,

    id. E. 9, 57:

    mare,

    Val. Fl. 7, 542:

    immotae frondes,

    Ov. M. 7, 187:

    umidus aër,

    id. ib.:

    aura,

    Col. 2, 21, 5:

    venti,

    id. 12, 25, 4:

    tranquillo silet immotāque attollitur undā Campus,

    Verg. A. 5, 127; cf.:

    silent late loca,

    id. ib. 9, 190:

    tempus erat quo cuncta silent,

    Ov. M. 10, 446; cf. also infra P. a.—Act.:

    si chartae sileant quod bene feceris,

    Hor. C. 4, 8, 21.—
    II.
    Transf., to be still or quiet (opp. to being in action), to remain inactive, to rest, cease (in class. prose, for the most part only of things; cf.

    quiesco): et cycnea mele Phoebeaque Carmina consimili ratione oppressa silerent,

    Lucr. 2, 506:

    silent diutius Musae Varronis quam solebant,

    Cic. Ac. 1, 1, 2:

    silent leges inter arma,

    id. Mil. 4, 10:

    si quando ambitus sileat,

    id. Leg. 3, 17, 39:

    ne sileret sine fabulis hilaritas,

    Petr. 110, 6.—Of persons:

    fixaque silet Gradivus in hastā,

    Val. Fl. 4, 281:

    nec ceterae nationes silebant (with arma movere),

    Tac. H. 3, 47.—Hence, sĭlens, entis (abl. silente;

    but -ti,

    Liv. 23, 35, 18 al.; Ov. M. 4, 84; neutr. plur. silenta loca, Laev. ap. Gell. 19, 7, 7; gen. plur. ( poet.) silentum, Verg. A. 6, 432; Ov. M. 5, 356 al.), P. a., still, calm, quiet, silent:

    nocte silenti,

    Ov. M. 4, 84; Verg. A. 4, 527:

    silenti nocte,

    Liv. 26, 5, 9;

    Petr. poët. 89, 2, 32: silente nocte,

    Tib. 1, 5, 16:

    silente caelo,

    Plin. 18, 28, 69, § 279:

    silenti agmine ducam vos,

    Liv. 25, 38; so,

    silenti agmine,

    id. 31, 38 fin.; 35, 4:

    per lucos silentes,

    Verg. G. 1, 476:

    vultu defixus uterque silenti,

    Val. Fl. 7, 407:

    umbrae silentes,

    i. e. the dead, Verg. A. 6, 264;

    called populus silens,

    Claud. Rapt. Pros. 2, 237; more freq. as subst.: sĭlentes, um, comm., the dead:

    umbrae silentum,

    Ov. M. 15, 797; so,

    rex silentum,

    id. ib. 5, 356:

    sedes,

    id. ib. 15, 772; Val. Fl. 1, 750; cf.:

    Aeacus jura silentibus illic Reddit,

    Ov. M. 13, 25.—The Pythagoreans were also called Silentes for the five years during which they were to listen to the instructions of Pythagoras:

    coetus silentum,

    Ov. M. 15, 66;

    hence, silentes anni, these five years of the Pythagoreans,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 157: luna silenti, not shining, i. e. at the end of the month, Cato, R. R. 29; 40; 50; Col. 2, 10, 11; cf. Plin. 16, 39, 74, § 190:

    sarmentum,

    not yet shooting forth, Col. 4, 29, 1:

    vineae,

    id. 4, 27, 1:

    surculi,

    id. 11, 2, 26:

    flos,

    id. 12, 7, 1:

    ova,

    in which the chicks do not yet move, id. 8, 5, 15.—With ab:

    dies silens a ventis,

    Col. 4, 29, 5.—Hence, adv.: sĭlenter, silently, Juvenc. 3, 462; Vulg. 1, Reg. 24, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > silentes

  • 32 sileo

    sĭlĕo, ŭi ( perf. pass. silitum est, Aug. Civ. Dei, 16, 2), 2, v. n. and a. [cf. Goth. silan, ana-silan, to be silent; Germ. seltsam, selten], to be noiseless, still, or silent, to keep silence; act., not to speak of, to keep silent respecting a thing (class.; stronger than tacere).
    I.
    Lit.
    (α).
    Absol.:

    silete et tacete atque animum advortite,

    Plaut. Poen. prol. 3; id. Capt. 3, 1, 20:

    optimum quemque silere,

    Liv. 39, 27 fin.:

    muta silet virgo,

    Ov. M. 10, 389:

    lingua, sile,

    id. P. 2, 2, 61:

    sedentibus ac silentibus cunctis,

    Suet. Claud. 21:

    obstrepentes forte ranas silere jussit,

    id. Aug. 94.—
    (β).
    With de:

    cum ceteri de nobis silent,

    Cic. Sull. 29, 80:

    de dracone silet,

    id. Div. 2, 30, 65:

    de re publicā ut sileremus,

    id. Brut. 42, 157; cf. id. ib. 76, 266; cf. Fabri ad Sall. J. 19, 2.— Impers. pass.:

    de jurgio siletur,

    Ter. Phorm. 5, 2, 13; Cic. Div. in Caecil. 10, 32; Sall. C. 2, 8: usque ab Abraham de justorum aliquorum commemoratione silitum est, Aug. Civ. Dei, 16, 2.—
    (γ).
    With acc.:

    quae hoc tempore sileret omnia,

    Cic. Clu. 6, 18:

    tu hoc silebis,

    id. Att. 2, 18, 3:

    neque te silebo, Liber,

    Hor. C. 1, 12, 21; cf. id. ib. 4, 9, 31:

    fortia facta,

    Ov. M. 12, 575:

    alium silere quod voles,

    Sen. Hippol. 876:

    nulla me tellus silet,

    id. Herc. Oet. 39; cf.:

    facti culpa silenda mihi,

    Ov. Tr. 2, 208.— Pass.:

    ea res siletur,

    Cic. Fl. 3, 6:

    quod ego praetermitto et facile patior sileri,

    id. Cat. 1, 6, 14:

    ne nunc quidem post tot saecula sileantur,

    Liv. 27, 10, 7:

    per quem tria verba silentur,

    Ov. F. 1, 47:

    mala causa silenda est,

    id. P. 3, 1, 147:

    quisquis ille, sileatur,

    Plin. Ep. 8, 22, 4; cf. Tac. Agr. 41.— Part. pass. as subst.: sĭlenda, ōrum, mysteries, secrets, Liv. 39, 10, 5; cf. Curt. 6, 25, 3.—
    (δ).
    With rel.clause:

    quā tulerit mercede, silet,

    Ov. M. 7, 688.—
    * (ε).
    With obj.-clause: ut sileat verbum facere, Auct. B. Hisp. 3, 7.—
    2.
    Of things (mostly poet.):

    intempesta silet nox,

    Verg. G. 1, 247:

    silet aequor,

    id. E. 9, 57:

    mare,

    Val. Fl. 7, 542:

    immotae frondes,

    Ov. M. 7, 187:

    umidus aër,

    id. ib.:

    aura,

    Col. 2, 21, 5:

    venti,

    id. 12, 25, 4:

    tranquillo silet immotāque attollitur undā Campus,

    Verg. A. 5, 127; cf.:

    silent late loca,

    id. ib. 9, 190:

    tempus erat quo cuncta silent,

    Ov. M. 10, 446; cf. also infra P. a.—Act.:

    si chartae sileant quod bene feceris,

    Hor. C. 4, 8, 21.—
    II.
    Transf., to be still or quiet (opp. to being in action), to remain inactive, to rest, cease (in class. prose, for the most part only of things; cf.

    quiesco): et cycnea mele Phoebeaque Carmina consimili ratione oppressa silerent,

    Lucr. 2, 506:

    silent diutius Musae Varronis quam solebant,

    Cic. Ac. 1, 1, 2:

    silent leges inter arma,

    id. Mil. 4, 10:

    si quando ambitus sileat,

    id. Leg. 3, 17, 39:

    ne sileret sine fabulis hilaritas,

    Petr. 110, 6.—Of persons:

    fixaque silet Gradivus in hastā,

    Val. Fl. 4, 281:

    nec ceterae nationes silebant (with arma movere),

    Tac. H. 3, 47.—Hence, sĭlens, entis (abl. silente;

    but -ti,

    Liv. 23, 35, 18 al.; Ov. M. 4, 84; neutr. plur. silenta loca, Laev. ap. Gell. 19, 7, 7; gen. plur. ( poet.) silentum, Verg. A. 6, 432; Ov. M. 5, 356 al.), P. a., still, calm, quiet, silent:

    nocte silenti,

    Ov. M. 4, 84; Verg. A. 4, 527:

    silenti nocte,

    Liv. 26, 5, 9;

    Petr. poët. 89, 2, 32: silente nocte,

    Tib. 1, 5, 16:

    silente caelo,

    Plin. 18, 28, 69, § 279:

    silenti agmine ducam vos,

    Liv. 25, 38; so,

    silenti agmine,

    id. 31, 38 fin.; 35, 4:

    per lucos silentes,

    Verg. G. 1, 476:

    vultu defixus uterque silenti,

    Val. Fl. 7, 407:

    umbrae silentes,

    i. e. the dead, Verg. A. 6, 264;

    called populus silens,

    Claud. Rapt. Pros. 2, 237; more freq. as subst.: sĭlentes, um, comm., the dead:

    umbrae silentum,

    Ov. M. 15, 797; so,

    rex silentum,

    id. ib. 5, 356:

    sedes,

    id. ib. 15, 772; Val. Fl. 1, 750; cf.:

    Aeacus jura silentibus illic Reddit,

    Ov. M. 13, 25.—The Pythagoreans were also called Silentes for the five years during which they were to listen to the instructions of Pythagoras:

    coetus silentum,

    Ov. M. 15, 66;

    hence, silentes anni, these five years of the Pythagoreans,

    Claud. Cons. Mall. Theod. 157: luna silenti, not shining, i. e. at the end of the month, Cato, R. R. 29; 40; 50; Col. 2, 10, 11; cf. Plin. 16, 39, 74, § 190:

    sarmentum,

    not yet shooting forth, Col. 4, 29, 1:

    vineae,

    id. 4, 27, 1:

    surculi,

    id. 11, 2, 26:

    flos,

    id. 12, 7, 1:

    ova,

    in which the chicks do not yet move, id. 8, 5, 15.—With ab:

    dies silens a ventis,

    Col. 4, 29, 5.—Hence, adv.: sĭlenter, silently, Juvenc. 3, 462; Vulg. 1, Reg. 24, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > sileo

  • 33 transeo

    trans-ĕo, īvi or ĭi, ĭtum, īre ( perf. -ivit, Sen. Ben. 1, 13, 3; fut. -iet, Tib. 1, 4, 27; Sen. Q. N. 3, 10, 4; Lact. 4, 18, 3), v. n. and a., to go over or across, to cross over, pass over, pass by, pass (syn. transgredior).
    I.
    Lit.
    A.
    In gen.
    (α).
    Neutr.:

    ego ad vos eum jussero transire,

    Plaut. Ep. 5, 1, 51:

    per hortum ad amicam,

    id. Stich. 3, 1, 36:

    ad uxorem,

    id. Caecin. 3, 4, 24; Ter. Phorm. 4, 5, 7: ad te, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 7, 1:

    ad forum,

    Ter. Phorm. 5, 7 (8), 28:

    ne Germani e suis finibus in Helvetiorum fines transirent,

    Caes. B. G. 1, 28:

    in agrum Noricum,

    id. ib. 1, 5:

    in Britanniam,

    id. ib. 4, 30:

    per eorum corpora transire conantes repulerunt,

    id. ib. 2, 10:

    per media castra,

    Sall. J. 107, 5:

    per illud (iter, i. e. vocis) Murmure blanditiae minimo transire solebant,

    Ov. M. 4, 70: obsides ut inter sese dent, perficit;

    Helvetii, ut sine maleficio et injuriā transeant,

    Caes. B. G. 1, 9; Liv. 10, 46, 3:

    Mosa in Rhenum transit,

    Caes. B. G. 4, 10:

    caseum per cribrum facito transeat in mortarium,

    Cato, R. R. 76, 3:

    odor foliorum transit in vestes,

    Plin. 12, 3, 7, § 15:

    ficus ad nos ex aliis transire gentibus,

    id. 15, 18, 19, § 69. —
    (β).
    Act.:

    campos pedibus transire videmur,

    Lucr. 4, 459:

    Taurum,

    Cic. Fam. 3, 8, 5:

    Taurus transiri non potest,

    id. Att. 5, 21, 14:

    Apenninum,

    id. Fam. 11, 10, 4; Liv. 5, 33, 2; 5, 33, 4 sq.; 21, 38, 6; 26, 12, 14;

    21, 58, 3: paulatim Germanos consuescere Rhenum transire,

    Caes. B. G. 1, 33:

    flumen,

    id. ib. 1, 12;

    1, 13: Euphratem,

    Cic. Fin. 3, 22, 75:

    maria,

    id. Or. 42, 146; id. Pis. 24, 57; Hor. A. P. 345:

    paludem,

    Hirt. B. G. 8, 10:

    forum,

    Hor. Ep. 1, 6, 59:

    equum cursu,

    to pass by, Verg. A. 11, 719:

    omnes mensas transiit,

    Plaut. Curc. 5, 3, 4:

    quem (serpentem) rota transiit,

    ran over, Verg. A. 5, 274:

    anulis medios articulos (digitorum) non transeuntibus,

    Quint. 11, 3, 142:

    Domitii filius transiit Formias,

    passed through Formiæ, Cic. Att. 9, 3, 1.—In pass.:

    Rhodanus nonnullis locis vado transitur,

    is crossed by a ford, is fordable, Caes. B. G. 1, 6; cf.:

    flumen uno omnino loco pedibus transiri potest,

    id. ib. 5, 18; 2, 10; 7, 55; Hirt. B. G. 8, 27; Liv. 21, 43, 4; Plin. 29, 4, 27, § 89:

    totus transibitur orbis,

    Manil. 4, 398.—
    B.
    In partic.
    1.
    To go over to a party or side (cf. transfugio):

    ne deserat me atque ad hostes transeat,

    Plaut. Ps. 4, 3, 10:

    ad adversarios transeas?

    Cic. Verr. 2, 1, 15, § 40:

    ad Pompeium transierunt,

    Caes. B. C. 3, 60:

    transit cohors ad eum,

    id. ib. 1, 60:

    a Patribus ad plebem,

    Liv. 4, 16, 3:

    cum iis pugnare ad quos transierant,

    Nep. Dat. 6, 6:

    ad Q. Sextii philosophi sectam,

    Suet. Gram. 18. — Absol.:

    nec manere nec transire aperte ausus,

    Liv. 1, 27, 5:

    ut nulla ante Britanniae nova pars illacessita transierit,

    Tac. Agr. 20.—
    2.
    To go or pass over into any thing by transformation, to be changed or transformed into a thing ( poet. and in postAug. prose):

    ille in humum saxumque undamque trabemque fallaciter transit,

    Ov. M. 11, 643:

    in plures figuras,

    id. ib. 8, 730:

    humana in corpora,

    id. ib. 15, 167:

    in aestatem post ver,

    id. ib. 15, 206:

    aqua mulsa longā vetustate transit in vinum,

    Plin. 22, 24, 52, § 112; 9, 41, 65, § 139; 25, 9, 57, § 103; 37, 6, 23, § 87.—
    3.
    Of food. to pass through, pass off:

    cibi qui difficillime transeant sumpti,

    Varr. R. R. 2, 11, 3; so,

    cibi,

    Plin. 11, 37, 79, § 202:

    vinum tenue per urinam,

    id. 23, 1, 22, § 39.—
    4.
    To pierce, transfix (very rare):

    ilia cornipedis surrectā cuspide transit,

    Sil. 10, 253.—
    II.
    Trop.
    A.
    In gen.
    1.
    Neutr. (very rare):

    quod quaedam animalis intellegentia per omnia ea permanet et transeat,

    runs through, pervades, Cic. Ac. 2, 37, 119:

    utinam ista saevitia inter peregrina exempla mansisset, nec in Romanos mores transisset,

    Sen. Ira, 3, 18, 1.— Impers. pass.:

    cujus (ordinis) similitudine perspectā in formarum specie ac dignitate transitum est et ad honestatem dictorum atque factorum,

    Cic. Fin. 2, 14, 47.— More freq.,
    2.
    Act.:

    ii sine dubio finem et modum transeunt,

    go beyond, overstep, transgress, Cic. Off. 1, 29, 102; so,

    modum,

    id. Tusc. 4, 17, 40:

    finem aequitatis et legis in judicando,

    id. Verr. 2, 3, 95, § 220:

    fines verecundiae,

    id. Fam. 5, 12, 3:

    aliquid silentio,

    to pass over, pass by, id. Att. 2, 19, 3; Quint. 2, 3, 1; 5, 12, 23;

    nil transit amantes,

    i. e. escapes, Stat. Th. 2, 335; so, ita compositi sumus ut nos cottidiana, etiamsi admiratione digna sunt, transeant, Sen. Q. N. 7, 1, 1.—
    B.
    In partic.
    1.
    To go or pass over to another opinion:

    in sententiam alicujus,

    Liv. 34, 34, 1:

    senatus frequens in alia omnia transiit,

    Hirt. B. G. 8, 53: transierunt illuc, ut ratio esset ejus habenda, qui neque exercitum neque provincias traderet, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 13, 2.—
    2.
    To pass over, be changed into any thing:

    quomodo quire et ruere vel in praeterita patiendi modo, vel in participia transibunt?

    Quint. 1, 6, 26:

    in eam (vocalem sequentem) transire possit (M),

    id. 9, 4, 40; 1, 4, 29:

    frequens imitatio transit in mores,

    id. 1, 11, 3:

    jactantur cuncta et in contrarium transeunt jubente fortunā,

    Sen. Ep. 99, 9:

    in vinum transire,

    Plin. 22, 24, 52, § 112; Sen. Ep. 114, 24; 84, 6; 85, 15.—
    3.
    To overpass, surpass, excel:

    qui hoc agit, ut prior sit, forsitan, etiamsi non transierit, aequabit,

    Quint. 10, 2, 10:

    verum ut transeundi spes non sit, magna tamen est dignitas subsequendi,

    id. 12, 11, 28:

    Pompeium transire paras,

    Luc. 2, 565:

    monumenta transibit nostra juventus,

    id. 4, 499.—
    4.
    In speaking.
    a.
    To pass over to another subject:

    ad partitionem transeamus,

    Cic. Inv. 1, 21, 30:

    ad alias (quaestiones),

    Quint. 7, 1, 18:

    hinc ad rationem sermonis conjuncti,

    id. 8, 3, 40:

    protinus ad dispositionem,

    id. 6, 5, 1:

    ad responsum partis alterius,

    id. 7, 1, 6:

    ad rhetoris officia (proximus liber),

    id. 1, 12, 19:

    consumptis precibus violentam transit in iram,

    Ov. M. 8, 106:

    inde in syllabas cura transibit,

    Quint. 1, 4, 17.— Impers. pass.:

    seminarii curam ante convenit dici, quam transeatur ad alia genera,

    Plin. 17, 10, 13, § 68:

    transeatur ad alteram contionem,

    Liv. 45, 37, 11. —
    b.
    To go quickly or briefly through a subject (syn. transcurro):

    sed in animo est leviter transire ac tantummodo perstringere unamquamque rem,

    to touch lightly upon, Cic. Rosc. Am. 32, 91:

    sperare et ea quae premant et ea quae inpendeant me facile transiturum,

    id. Fam. 9, 1, 2:

    eos (libros) omnes duabus proximis noctibus cursim transeo,

    Gell. 9, 4, 5:

    brevi auditu quamvis magna transibat,

    Tac. H. 2, 59.—
    c.
    To pass over, pass by, leave untouched (so freq. first in post-Aug. prose;

    syn. praetermitto): malueram, quod erat susceptum ab illis, silentio transiri,

    Cic. Att. 2, 19, 3: ex quo tu quae digna sunt, selige, multa transi, Cael. ap. Cic. Fam. 8, 11, 4:

    ut alii transeunt quaedam imputantque quod transeant: sic ego nihil praetereo, etc.,

    Plin. Ep. 8, 21, 4:

    Neronem enim transeo,

    id. ib. 5, 3, 6; so,

    Protagoran transeo,

    Quint. 3, 4, 10; cf. id. 10, 1, 57; 12, 1, 22; 12, 10, 22:

    sed hoc transeo,

    id. 12, 2, 4:

    ut ne id quidem transeam,

    id. 11, 3, 131:

    transeamus id quoque, quod, etc.,

    id. 1, 10, 17:

    ut transeam, quemadmodum vulgo imperiti loquantur,

    id. 1, 6, 45:

    lacrimas alicujus,

    Stat. S. 5 praef. —In pass.:

    nec a nobis neglegenter locus iste transibitur,

    Quint. 2, 4, 17:

    illa quoque minora non sunt transeunda,

    id. 10, 3, 31; 10, 2, 3:

    levia haec et transeunda,

    Plin. Ep. 8, 6, 5:

    transita signa,

    Manil. 2, 486.—
    5.
    Of time, to pass by, elapse.
    a.
    Neutr.:

    cum legis dies transierit,

    Cic. Att. 7, 7, 6:

    dies hibernorum complures,

    Caes. B. G. 3, 2:

    multi jam menses,

    id. B. C. 3, 25:

    quinquennium,

    Dig. 7, 1, 37: tran et aetas;

    Quam cito!

    Tib. 1, 4, 27:

    menses transeunt,

    Phaedr. 5, 7, 11. —
    b.
    Act., to pass, spend:

    ne vitam silentio transeant,

    pass through, spend, Sall. C. 1, 1; so,

    vitam,

    id. ib. 2, 8 Kritz N. cr.:

    ipsum tribunatūs annum quiete et otio,

    Tac. Agr. 6 fin.:

    hiemem (securi),

    Sen. Ep. 90, 15:

    spatium juventae,

    to pass beyond, Ov. M. 15, 226.—
    6.
    To pass away, cease:

    precarium seni imperium et brevi transiturum,

    Tac. H. 1, 52 fin.:

    fortuna imperii transit,

    id. ib. 3, 49:

    mutatam auctoritatem (unguenti) et saepius transisse gloriam,

    Plin. 13, 1, 2, § 4:

    quidquid irarum fuit, transierit,

    Sen. Thyest. 398:

    caelum et terra,

    Vulg. Matt. 5, 18; id. 2 Pet. 3, 10; id. 1 Joan. 2, 17.—Hence, transĕunter, adv. (acc. to transeo, II. B. 4. b.), in passing, cursorily (late Lat.):

    commemorata quaestio, Aug. Civ. Dei, 15, 23: discussā indiciorum fide,

    Amm. 28, 1, 14.

    Lewis & Short latin dictionary > transeo

  • 34 transmitto

    trans-mitto or trāmitto, mīsi, missum, 3, v. a.
    I.
    To send, carry, or convey across, over, or through; to send off, despatch, transmit from one place or person to another (syn.: transfero, traicio, traduco).
    A.
    Lit.:

    mihi illam ut tramittas: argentum accipias,

    Plaut. Ep. 3, 4, 27:

    illam sibi,

    id. ib. 1, 2, 52:

    exercitus equitatusque celeriter transmittitur (i. e. trans flumen),

    are conveyed across, Caes. B. G. 7, 61:

    legiones,

    Vell. 2, 51, 1:

    cohortem Usipiorum in Britanniam,

    Tac. Agr. 28:

    classem in Euboeam ad urbem Oreum,

    Liv. 28, 5, 18:

    magnam classem in Siciliam,

    id. 28, 41, 17:

    unde auxilia in Italiam transmissurus erat,

    id. 23, 32, 5; 27, 15, 7: transmissum per viam tigillum, thrown over or across, id. 1, 26, 10:

    ponte transmisso,

    Suet. Calig. 22 fin.: in partem campi pecora et armenta, Tac. A. 13, 55:

    materiam in formas,

    Col. 7, 8, 6.—
    2.
    To cause to pass through:

    per corium, per viscera Perque os elephanto bracchium transmitteres,

    you would have thrust through, penetrated, Plaut. Mil. 1, 30; so,

    ensem per latus,

    Sen. Herc. Oet. 1165:

    facem telo per pectus,

    id. Thyest. 1089:

    per medium amnem transmittit equum,

    rides, Liv. 8, 24, 13:

    (Gallorum reguli) exercitum per fines suos transmiserunt,

    suffered to pass through, id. 21, 24, 5:

    abies folio pinnato densa, ut imbres non transmittat,

    Plin. 16, 10, 19, § 48:

    Favonios,

    Plin. Ep. 2, 17, 19; Tac. A. 13, 15:

    ut vehem faeni large onustam transmitteret,

    Plin. 36, 15, 24, § 108.—
    B.
    Trop.
    1.
    To carry over, transfer, etc.:

    bellum in Italiam,

    Liv. 21, 20, 4; so,

    bellum,

    Tac. A. 2, 6:

    vitia cum opibus suis Romam (Asia),

    Just. 36, 4, 12: vim in aliquem, to send against, i. e. employ against, Tac. A. 2, 38.—
    2.
    To hand over, transmit, commit:

    et quisquam dubitabit, quin huic hoc tantum bellum transmittendum sit, qui, etc.,

    should be intrusted, Cic. Imp. Pomp. 14, 42:

    alicui signa et summam belli,

    Sil. 7, 383:

    hereditas transmittenda alicui,

    to be made over, Plin. Ep. 8, 18, 7; and with inf.:

    et longo transmisit habere nepoti,

    Stat. S. 3, 3, 78 (analog. to dat habere, Verg. A. 9, 362;

    and, donat habere,

    id. ib. 5, 262);

    for which: me famulo famulamque Heleno transmisit habendam,

    id. ib. 3, 329:

    omne meum tempus amicorum temporibus transmittendum putavi,

    should be devoted, Cic. Imp. Pomp. 1, 1:

    poma intacta ore servis,

    Tac. A. 4, 54.—
    3.
    To let go: animo transmittente quicquid acceperat, letting pass through, i. e. forgetting, Sen. Ep. 99, 6:

    mox Caesarem vergente jam senectā munia imperii facilius tramissurum,

    would let go, resign, Tac. A. 4, 41:

    Junium mensem transmissum,

    passed over, omitted, id. ib. 16, 12 fin.:

    Gangen amnem et quae ultra essent,

    to leave unconquered, Curt. 9, 4, 17:

    leo imbelles vitulos Transmittit,

    Stat. Th. 8, 596.—
    II.
    To go or pass over or across, to cross over; to cross, pass, go through, traverse, etc.
    A.
    Lit.
    1.
    In gen.
    (α).
    Act.:

    grues cum maria transmittant,

    Cic. N. D. 2, 49, 125:

    cur ipse tot maria transmisit,

    id. Fin. 5, 29, 87; so,

    maria,

    id. Rep. 1, 3, 6:

    satis constante famā jam Iberum Poenos transmisisse,

    Liv. 21, 20, 9 (al. transisse):

    quem (Euphratem) ponte,

    Tac. A. 15, 7:

    fluvium nando,

    Stat. Th. 9, 239:

    lacum nando,

    Sil. 4, 347:

    murales fossas saltu,

    id. 8, 554:

    equites medios tramittunt campos,

    ride through, Lucr. 2, 330; cf.:

    cursu campos (cervi),

    run through, Verg. A. 4, 154: quantum Balearica torto Funda potest plumbo medii transmittere caeli, can send with its hurled bullet, i. e. can send its bullet, Ov. M. 4, 710:

    tectum lapide vel missile,

    to fling over, Plin. 28, 4, 6, § 33; cf.:

    flumina disco,

    Stat. Th. 6, 677.—In pass.:

    duo sinus fuerunt, quos tramitti oporteret: utrumque pedibus aequis tramisimus,

    Cic. Att. 16, 6, 1:

    transmissus amnis,

    Tac. A. 12, 13:

    flumen ponte transmittitur,

    Plin. Ep. 8, 8, 5.—
    (β).
    Neutr.:

    ab eo loco conscendi ut transmitterem,

    Cic. Phil. 1, 3, 7:

    cum exercitus vestri numquam a Brundisio nisi summā hieme transmiserint,

    id. Imp. Pomp. 12, 32:

    cum a Leucopetrā profectus (inde enim tramittebam) stadia circiter CCC. processissem, etc.,

    id. Att. 16, 7, 1; 8, 13, 1; 8, 11, 5:

    ex Corsicā subactā Cicereius in Sardiniam transmisit,

    Liv. 42, 7, 2; 32, 9, 6:

    ab Lilybaeo Uticam,

    id. 25, 31, 12:

    ad vastandam Italiae oram,

    id. 21, 51, 4; 23, 38, 11; 24, 36, 7:

    centum onerariae naves in Africam transmiserunt,

    id. 30, 24, 5; Suet. Caes. 58:

    Cyprum transmisit,

    Curt. 4, 1, 27. — Pass. impers.:

    in Ebusum insulam transmissum est,

    Liv. 22, 20, 7.—
    * 2.
    In partic., to go over, desert to a party:

    Domitius transmisit ad Caesa rem,

    Vell. 2, 84 fin. (syn. transfugio).—
    B.
    Trop. (post-Aug.).
    1.
    In gen., to pass over, leave untouched or disregarded (syn praetermitto):

    haud fas, Bacche, tuos taci tum tramittere honores,

    Sil. 7, 162; cf.:

    sententiam silentio, deinde oblivio,

    Tac. H. 4, 9 fin.:

    nihil silentio,

    id. ib. 1, 13;

    4, 31: aliquid dissimulatione,

    id. A. 13, 39:

    quae ipse pateretur,

    Suet. Calig. 10; id. Vesp. 15. —
    2.
    In partic., of time, to pass, spend (syn. ago):

    tempus quiete,

    Plin. Ep. 9, 6, 1: so,

    vitam per obscurum,

    Sen. Ep. 19, 2: [p. 1893] steriles annos, Stat. S. 4, 2, 12:

    aevum,

    id. ib. 1, 4, 124:

    quattuor menses hiemis inedia,

    Plin. 8, 25, 38, § 94:

    vigiles noctes,

    Stat. Th. 3, 278 et saep. — Transf.:

    febrium ardorem,

    i. e. to undergo, endure, Plin. Ep. 1, 22, 7; cf.

    discrimen,

    id. ib. 8, 11, 2:

    secessus, voluptates, etc.,

    id. ib. 6, 4, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > transmitto

См. также в других словарях:

  • Paralipsis — Saltar a navegación, búsqueda La paralipsis (del griego παρα, para, a un lado ; y λειπειν, leipein, dejar ) o praeteritio, preterición (del latín, dejar atrás ) es una figura retórica en la que se enfatiza algo justamente por mencionar… …   Wikipedia Español

  • Lucian of Antioch — Infobox Saint name= Saint Lucian of Antioch birth date= 240 death date=January 7, 312 feast day= January 7 Roman Catholic Church October 15 Eastern Orthodox Church venerated in= Roman Catholic Church; Eastern Orthodox Church imagesize= 250px… …   Wikipedia

  • ԹԵՐԱՑՈՒՑԱՆԵՄ — (ցուցի.) NBH 1 0807 Chronological Sequence: Early classical, 5c, 10c ն. ἑλλείπω relinquo, praetermitto, omitto Պակասեցուցանել. նուազ առնել. թերի թողուլ. եւ Անտես առնել. *Ոչ թերացուցանել նոցա զսրբութիւնն. Կանոն.: *Ոչ թերացոյց, քան թէ լիացոյց. Նար …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • ԽՆԴԱՄ — (ացի, դա՛.) NBH 1 0951 Chronological Sequence: Unknown date, Early classical, 6c, 7c, 8c, 10c չ. χαίρω, ἑπιχαίρω gaudeo, laetor, exulto τέρπομαι delector. Խինդ ունել. ուրախ լինել. ուրախանալ. բերկրիլ. զուարճանալ. ցնծալ. հրճուիլ. խնծղիլ. ռմկ. խնտալ …   հայերեն բառարան (Armenian dictionary)

  • praetermissa —   L. praetermitto, make no mention of. Ignored by previous writers …   Etymological dictionary of grasses

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»