-
1 direct
[daɪ'rɛkt] 1. adj 2. vtletter, remarks, attention kierować (skierować perf); company, project kierować (pokierować perf) +instr; play, film reżyserować (wyreżyserować perf)3. advto direct sb to do sth — polecać (polecić perf) komuś zrobić coś
can you direct me to …? — czy może mi Pan/Pani wskazać drogę do +gen ?
* * *[di'rekt] 1. adjective1) (straight; following the quickest and shortest way: Is this the most direct route?) bezpośredni2) ((of manner etc) straightforward and honest: a direct answer.) bezpośredni3) (occurring as an immediate result: His dismissal was a direct result of his rudeness to the manager.) bezpośredni4) (exact; complete: Her opinions are the direct opposite of his.) dokładny5) (in an unbroken line of descent from father to son etc: He is a direct descendant of Napoleon.) w prostej linii2. verb1) (to point, aim or turn in a particular direction: He directed my attention towards the notice.) skierować2) (to show the way to: She directed him to the station.) skierować3) (to order or instruct: We will do as you direct.) polecać4) (to control or organize: A policeman was directing the traffic; to direct a film.) kierować, prowadzić•- directional
- directive
- directly
- directness
- director
- directory -
2 lead
I 1. [liːd] pt, pp led, n (SPORT)prowadzenie nt; ( fig) przywództwo nt; (piece of information, clue) trop m; (in play, film) główna rola f; ( for dog) smycz f; ( ELEC) przewód m2. vt(walk in front, guide) prowadzić (poprowadzić perf); organization, activity kierować (pokierować perf) +instr; ( BRIT)3. vito lead the orchestra — grać (zagrać perf) partię pierwszych skrzypiec (w orkiestrze)
to take the lead — obejmować (objąć perf) prowadzenie
to lead the way — prowadzić, wskazywać drogę
to lead sb astray — ( mislead) zwieść ( perf) kogoś; ( corrupt) sprowadzić ( perf) kogoś na manowce or złą drogę
to lead sb to believe that — dawać (dać perf) komuś powody sądzić, że …
to lead sb to do sth — sprawić ( perf), że ktoś coś zrobi
Phrasal Verbs:- lead off- lead on- lead toII 1. [lɛd] n 2. cpd* * *I 1. [li:d] past tense, past participle - led; verb1) (to guide or direct or cause to go in a certain direction: Follow my car and I'll lead you to the motorway; She took the child by the hand and led him across the road; He was leading the horse into the stable; The sound of hammering led us to the garage; You led us to believe that we would be paid!) prowadzić, wieść2) (to go or carry to a particular place or along a particular course: A small path leads through the woods.) prowadzić, wieść3) ((with to) to cause or bring about a certain situation or state of affairs: The heavy rain led to serious floods.) (do)prowadzić (do)4) (to be first (in): An official car led the procession; He is still leading in the competition.) prowadzić5) (to live (a certain kind of life): She leads a pleasant existence on a Greek island.) prowadzić, wieść2. noun1) (the front place or position: He has taken over the lead in the race.) prowadzenie, kierownictwo2) (the state of being first: We have a lead over the rest of the world in this kind of research.) przewaga3) (the act of leading: We all followed his lead.) przykład4) (the amount by which one is ahead of others: He has a lead of twenty metres (over the man in second place).) przewaga5) (a leather strap or chain for leading a dog etc: All dogs must be kept on a lead.) smycz, postronek6) (a piece of information which will help to solve a mystery etc: The police have several leads concerning the identity of the thief.) poszlaka7) (a leading part in a play etc: Who plays the lead in that film?) główna rola•- leader- leadership
- lead on
- lead up the garden path
- lead up to
- lead the way II [led] noun1) (( also adjective) (of) an element, a soft, heavy, bluish-grey metal: lead pipes; Are these pipes made of lead or copper?) ołów2) (the part of a pencil that leaves a mark: The lead of my pencil has broken.) grafit•- leaden -
3 manoeuvre
[mə'nuːvə(r)] 1. (US maneuver) vtto manoeuvre sth into — ulokować ( perf) coś w +loc
to manoeuvre sth out of — wydostać ( perf) or wydobyć ( perf) coś z +gen
2. n ( fig)to manoeuvre sb into doing sth — pokierować ( perf) kimś tak, żeby coś zrobił
manewr m* * *[mə'nu:və] 1. noun1) (a planned movement (of troops, ships, aircraft, vehicles etc): Can you perform all the manoeuvres required by the driving test?) manewr2) (a skilful or cunning plan or action: His appointment was the result of many cunning manoeuvres.) intryga, podchody2. verb(to (cause to) perform manoeuvres: She had difficulty manoeuvring her car into the narrow space.) manewrować -
4 preside
[prɪ'zaɪd]vito preside over — ( meeting) przewodniczyć +dat; ( event) kierować (pokierować perf) +instr
* * *(to be the chairman of a meeting etc: The prime minister presided at/over the meeting.) przewodniczyć- president
- presidential -
5 superintend
[suːpərɪn'tɛnd]vtnadzorować, kierować (pokierować perf) +instr* * *[su:pərin'tend](to supervise: An adult should be present to superintend the children's activities.) nadzorować- superintendent -
6 направить
глаг.• adresować• celować• doprowadzać• doprowadzić• dyrygować• kierować• mierzyć• nadesłać• odtransportować• podążyć• pokierować• posyłać• posłać• prowadzić• przesyłać• przesłać• przewodzić• przodować• przysłać• reżyserować• rozesłać• skierować• sterować• wykierować• wystosować• wysyłać• wysłać• zaadresować• zarządzać -
7 aiguiller
1. pokierować2. przełączać
См. также в других словарях:
pokierować — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. dk Ia, pokierowaćruję, pokierowaćruje, pokierowaćany {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} spowodować, że coś przybiera zamierzony kierunek, bieg, tok; skierować kogoś, coś w określoną stronę :… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
pokierować — dk IV, pokierowaćruję, pokierowaćrujesz, pokierowaćruj, pokierowaćował, pokierowaćowany 1. «nadać kierunek czemuś, skierować kogoś, coś w którąś stronę; nadać czemuś określony tok» Pokierować rzekę w nowe koryto. Pokierować swoimi sprawami.… … Słownik języka polskiego
człowiek — m III, DB. a, W. u a. (podniośle) człowiekecze, N. człowiekkiem; lm p. ludzie 1. «Homo sapiens, istota żywa z rodziny człowiekowatych, z rzędu naczelnych wyróżniająca się wśród innych najwyższym rozwojem psychiki i życia społecznego, jedyna… … Słownik języka polskiego
ustawić — dk VIa, ustawićwię, ustawićwisz, ustaw, ustawićwił, ustawićwiony ustawiać ndk I, ustawićam, ustawićasz, ustawićają, ustawićaj, ustawićał, ustawićany 1. «stawiając umieścić na czymś jakiś przedmiot w określonej pozycji; rzadziej: postawić kogoś w… … Słownik języka polskiego
wykierować — dk IV, wykierowaćruję, wykierowaćrujesz, wykierowaćruj, wykierowaćował, wykierowaćowany rzad. wykierowywać ndk VIIIa, wykierowaćowuję, wykierowaćowujesz, wykierowaćowuj, wykierowaćywał, wykierowaćywany 1. «zwrócić, ustawić coś w jakimś kierunku,… … Słownik języka polskiego
człowiek — 1. Człowiek bez charakteru «człowiek o słabej woli»: Po każdym niespełnieniu wracałem do domu, przekonany, że jestem człowiekiem bez charakteru. S. Mrożek, Opowiadania II. 2. Człowiek bez jutra «człowiek niemający perspektyw, szans osiągnięcia… … Słownik frazeologiczny
serce — 1. Brać, wziąć (sobie) coś do serca «przejmować się, przejąć się czymś, silnie odczuwać, odczuć coś»: Jak będziesz tak wszystko brał sobie do serca, to wykorkujesz raz, dwa, ani się obejrzysz (...). J. Krzysztoń, Obłęd. 2. Całym sercem, z całego… … Słownik frazeologiczny
sięgnąć — 1. Sięgać do kieszeni, do portfela «płacić za coś, dawać pieniądze na coś»: Borykający się z kłopotami finansowymi klub na lewo i prawo szukał pomocy. W końcu pojawiał się „sponsor”. Sięgał do portfela, ale nie za darmo. Zazwyczaj dostawał karty… … Słownik frazeologiczny
sięgać — 1. Sięgać do kieszeni, do portfela «płacić za coś, dawać pieniądze na coś»: Borykający się z kłopotami finansowymi klub na lewo i prawo szukał pomocy. W końcu pojawiał się „sponsor”. Sięgał do portfela, ale nie za darmo. Zazwyczaj dostawał karty… … Słownik frazeologiczny
źle — 1. I tak źle, i tak niedobrze «o sytuacji, z której nie ma dobrego wyjścia»: Zauważyłem, że ci, którzy nie mają dzieci, dłużej czują się młodzi. Nie mają poczucia przemijania. Za to później, kiedy dopada ich pustka, są bezradni wobec samotności i … Słownik frazeologiczny
dłoń — ż V, DCMs. dłoni; lm M. dłonie, D. dłoni, N. dłoniami a. mi 1. «wewnętrzna strona ręki od napięstka do nasady palców» Stwardniała skóra dłoni. Bąble na dłoni. Dłonie puchły od oklasków. Trzymać, ukryć coś w dłoni. ◊ Czytać, wróżyć itp. z dłoni… … Słownik języka polskiego
