Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

plausus

  • 1 plausus

    plausus, ūs, m. (plaudo), das Klatschen, das Getöse, das durch Zusammenschlagen zweier Körper entsteht, I) im allg.: plausum dare pennis, Verg.: plausus acris, Plin.: ingenti sonuerunt omnia plausu, Verg.: laterum, v. den Haushähnen, Plin.; u. v. dens., plausu premunt alas, Enn.: palma cum palma collata plausum facit, Sen. – II) insbes., das Beifallklatschen u. übtr. der Beifall übh. (Ggstz. sibilus), accipere plausum, Cic.: captare plausus, Cic.: a multitudine maximo clamore atque plausu in rostris collocari, Cic.: comprimitur plausus ipsā admiratione, Cic.: idque frequentissimo theatro incredibili clamore et plausu comprobatum (est), Cic.: in plausus consurrectum est, Phaedr.: quibus a cuncto consessu plausus est multiplex datus, Cic.: numquam desiderare plausum, Cic.: infinito fratris tui plausu dirumpitur (platzt vor Ärger über usw.), Cic.: tantus est ex omnibus spectaculis usque a Capitolio, tantus ex fori cancellis plausus excitatus, ut etc., Cic.: stantia in plausum tota theatra (te) iuvent, Prop.: quantos is plausus et clamores movet, Cic. or. fr.: Caesar cum venisset mortuo plausu, Cic.: nec plausum nec lucrum quaerere, Cic.: ex tota ista subscriptione rumorem quendam et plausum popularem quaerere, Cic.: plausus in foedissima causa quaerere, Cic.: alcis rei plausum petere, Quint.: plausus eo praemissus est, quia etc., Cic.: eius indomitos atque effrenatos furores plausu suo prosequi, Cic.

    lateinisch-deutsches > plausus

  • 2 plausus

    plausus, ūs, m. (plaudo), das Klatschen, das Getöse, das durch Zusammenschlagen zweier Körper entsteht, I) im allg.: plausum dare pennis, Verg.: plausus acris, Plin.: ingenti sonuerunt omnia plausu, Verg.: laterum, v. den Haushähnen, Plin.; u. v. dens., plausu premunt alas, Enn.: palma cum palma collata plausum facit, Sen. – II) insbes., das Beifallklatschen u. übtr. der Beifall übh. (Ggstz. sibilus), accipere plausum, Cic.: captare plausus, Cic.: a multitudine maximo clamore atque plausu in rostris collocari, Cic.: comprimitur plausus ipsā admiratione, Cic.: idque frequentissimo theatro incredibili clamore et plausu comprobatum (est), Cic.: in plausus consurrectum est, Phaedr.: quibus a cuncto consessu plausus est multiplex datus, Cic.: numquam desiderare plausum, Cic.: infinito fratris tui plausu dirumpitur (platzt vor Ärger über usw.), Cic.: tantus est ex omnibus spectaculis usque a Capitolio, tantus ex fori cancellis plausus excitatus, ut etc., Cic.: stantia in plausum tota theatra (te) iuvent, Prop.: quantos is plausus et clamores movet, Cic. or. fr.: Caesar cum venisset mortuo plausu, Cic.: nec plausum nec lucrum quaerere, Cic.: ex tota ista subscriptione rumorem quendam et plausum popularem quaerere, Cic.: plausus in foedissima causa quaerere, Cic.: alcis rei plausum petere, Quint.: plausus eo praemissus est, quia etc., Cic.: eius indo-
    ————
    mitos atque effrenatos furores plausu suo prosequi, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > plausus

  • 3 plausus

        plausus ūs, m    [plaudo], a clapping, flapping, noise from striking: plausu premunt alas (of cocks), Enn. ap. C.: ingens (of doves), V.— A clapping of hands in approval, applause: plausūs cupiditas: a plebe plausu maximo est mihi gratulatio significata: plausum captans: datus in theatro tibi, H.: stantia in plausum theatra, Pr.
    * * *
    clapping; applause

    Latin-English dictionary > plausus

  • 4 plausus

    plausus plausus, us m хлопанье

    Латинско-русский словарь > plausus

  • 5 plausus

    plausus plausus, us m рукоплескание

    Латинско-русский словарь > plausus

  • 6 plausus

        plausus    P. of plaudo.
    * * *
    clapping; applause

    Latin-English dictionary > plausus

  • 7 plausus

    [st1]1 [-] plausus, a, um: part. passé de plaudo. - [abcl][b]a - battu, frappé avec bruit. - [abcl]b - caressé, flatté (en frappant).[/b]    - plausis alis, Ov.: en battant des ailes. [st1]2 [-] plausus, i, m.: applaudissement. --- Cod. Th. 15, 9, 2. [st1]3 [-] plausŭs, ūs, m.: a - bruit produit en frappant, battement [des ailes, des pieds].    - Enn. Tr. 251; An. 419 ; Virg. En. 5, 215.    - plausus laterum, Plin. 10, 46: battement des ailes. b - battement des mains, applaudissement: [sing. ou plur.].    - Cic. Sest. 123 ; Att. 4, 1, 5 ; 14, 16, 2.    - plausus maximi alicui impertiuntur, Cic. Att. 2, 18, 1: les plus vifs applaudissements sont prodigués à qqn.    - alicui plausus multiplex datur, Cic. CM 63: on applaudit qqn à plusieurs reprises. c - applaudissement, approbation.    - plausus quaerere in foedissima causa, Cic. Att. 8, 9, 3: trouver des applaudissements en soutenant la pire cause.    - plausum captare, Cic. Tusc. 2, 64: rechercher les applaudissements.    - atque ecfrenatos furores plausu etiam suo prosequebantur, Cic. Har. 52: et même ils applaudissaient à ses fureurs effrénées.
    * * *
    [st1]1 [-] plausus, a, um: part. passé de plaudo. - [abcl][b]a - battu, frappé avec bruit. - [abcl]b - caressé, flatté (en frappant).[/b]    - plausis alis, Ov.: en battant des ailes. [st1]2 [-] plausus, i, m.: applaudissement. --- Cod. Th. 15, 9, 2. [st1]3 [-] plausŭs, ūs, m.: a - bruit produit en frappant, battement [des ailes, des pieds].    - Enn. Tr. 251; An. 419 ; Virg. En. 5, 215.    - plausus laterum, Plin. 10, 46: battement des ailes. b - battement des mains, applaudissement: [sing. ou plur.].    - Cic. Sest. 123 ; Att. 4, 1, 5 ; 14, 16, 2.    - plausus maximi alicui impertiuntur, Cic. Att. 2, 18, 1: les plus vifs applaudissements sont prodigués à qqn.    - alicui plausus multiplex datur, Cic. CM 63: on applaudit qqn à plusieurs reprises. c - applaudissement, approbation.    - plausus quaerere in foedissima causa, Cic. Att. 8, 9, 3: trouver des applaudissements en soutenant la pire cause.    - plausum captare, Cic. Tusc. 2, 64: rechercher les applaudissements.    - atque ecfrenatos furores plausu etiam suo prosequebantur, Cic. Har. 52: et même ils applaudissaient à ses fureurs effrénées.
    * * *
        Plausus, Aliud participium: vt Ceruicis plausae sonitus. Virg. Quand des mains on frappe le col d'un cheval en le flatant et amignotant.
    \
        Colla plausa iuuant quadrupedes. Ouid. Les chevaulx prennent plaisir qu'on leur frappe le col en les flatant.
    \
        Plausus, huius plausus, masc. g. Cic. Frappement ou claquement des mains l'une contre l'autre en signe de joye, Applaudissement.
    \
        Laterum plausus. Plinius. Quand les coqs batent leurs costez de leurs ailes lors qu'ils veulent chanter.
    \
        Ambitiosus in plausus. Ouid. Ambitieux d'estre loué.
    \
        Mortuus plausus. Cic. Si petit qu'à grand peine le peult on ouyr.
    \
        Plausus acuunt equum. Stat. Les claquements des mains donnent courage au cheval.
    \
        Captare plausus. Cic. Faire quelque chose pour l'honneur. B.
    \
        Quaerere vel captare plausum. Cic. Cercher d'estre loué.

    Dictionarium latinogallicum > plausus

  • 8 plausus

    1.
    plausus, a, um, Part., from plaudo.
    2.
    plausus, i, v. 3. plausus init.
    3.
    plausus ( plōsus, Macr. S. 6, 1), ūs (a later collat. form, plausus, i, Cod. Th. 15, 9, 2), m. [plaudo], a clapping sound, the noise that arises from the beating or striking together of two bodies.
    I.
    In gen. ( poet. and in post-Aug. prose): it eques et plausu cava concutit ungula terram, Enn. ap. Macr. S. 6, 1 (Ann. v. 419 Vahl.),—Of cocks: plausu premunt alas, Enn. ap. Cic. Div. 2, 26, 57 (Trag. v. 251 Vahl.).—Of doves:

    plausumque exterrita pennis Dat tecto ingentem,

    Verg. A. 5, 215:

    laterum,

    Plin. 10, 21, 24, § 46:

    aeris,

    id. 11, 20, 22, § 68:

    palma cum palmā collata plausum facit,

    Sen. Q. N. 2, 28, 1.—
    II.
    In partic., a clapping of hands in token of approbation, applause (class. and very freq.):

    si voletis plausum fabulae huic clarum dare,

    Plaut. Rud. 5, 3, 65; cf. v. 67 and plaudo, II. B.; Cic. Sest. 58, 123:

    a plebe plausu maximo est mihi gratulatio significata,

    id. Att. 4, 1, 5:

    tantis plausibus, tantā approbatione infimorum,

    id. ib. 14, 16, 2:

    a cuncto consessu plausum multiplex datus,

    id. Sen. 18, 64:

    alicui plausus impertire,

    id. Att. 2, 18, 1:

    plausus quaerere in aliquā re,

    id. ib. 8, 9, 3; id. Clu. 47:

    captare,

    id. Tusc. 2, 26, 64: petere. Quint. 4, 1, 77.

    Lewis & Short latin dictionary > plausus

  • 9 plausus

    ūs (ī CTh) m. [ plaudo ]
    2) рукоплескание, одобрение (plausum quaerere и captare C; p. alicui in theatro datus H)
    mortuo plausuсм. morior 2.

    Латинско-русский словарь > plausus

  • 10 plausus

    pукоплескание, одобрение: popularibus plaus. servire (1. 5 C. 11, 40).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > plausus

  • 11 aequalitas

    aequalĭtās, ātis, f. [st2]1 [-] égalité, niveau, uniformité. [st2]2 [-] symétrie, proportion (dans le style ou dans une oeuvre d'art). [st2]3 [-] égalité, similitude, parité. [st2]4 [-] égalité, conformité d'âge. [st2]5 [-] analogie (t. de gram.).    - carnes excrescentes ad aequalitatem reducere, Plin. 30: égaliser les chairs en faisant disparaître les excroissances.    - similitudo aequalitasque verborum, Cic. Part. Or 6: juste proportion des mots (dans une période).    - aequalitas maris, (= mare tranquillum), Sen. Ep. 53: le calme de la mer.    - aequalitatis inter plausus, Phaedr.: au milieu des applaudissements de ses compagnons.
    * * *
    aequalĭtās, ātis, f. [st2]1 [-] égalité, niveau, uniformité. [st2]2 [-] symétrie, proportion (dans le style ou dans une oeuvre d'art). [st2]3 [-] égalité, similitude, parité. [st2]4 [-] égalité, conformité d'âge. [st2]5 [-] analogie (t. de gram.).    - carnes excrescentes ad aequalitatem reducere, Plin. 30: égaliser les chairs en faisant disparaître les excroissances.    - similitudo aequalitasque verborum, Cic. Part. Or 6: juste proportion des mots (dans une période).    - aequalitas maris, (= mare tranquillum), Sen. Ep. 53: le calme de la mer.    - aequalitatis inter plausus, Phaedr.: au milieu des applaudissements de ses compagnons.
    * * *
        AEqualitas, pen. cor. Denominatiuum. Cic. Equalité.
    \
        Ad aequalitatem redigere. Plin. Carnesque excrescentes ad aequalitatem redigit. Faire uni.
    \
        Exuere aequalitatem. Tacit. Se faire, ou vouloir estre plus grand que les autres.

    Dictionarium latinogallicum > aequalitas

  • 12 consurgo

    consurgo, ĕre, surrexi, surrectum - intr. - se lever ensemble, se lever d’un bloc, se mettre debout.    - consurgitur honorifice, Cic. Verr. 2, 4, 62 § 138: on se lève par déférence.    - in plausus consurrectum est, Phaedr. 5, 7, 28: on se leva pour applaudir (ou en applaudissant).    - consurgere ex insidiis: surgir de l’embuscade.    - clivo fallente consurgere, Plin. Ep. 5, 6, 14: s'élever en rampe douce.    - consurgere ad bellum, Liv. (consurgere in arma, Virg.): courir aux armes.    - consurgit ira, Quint. 1, 11, 12: la colère s'allume.    - consurgere carmine Maeonio, Ov. P. 3, 3, 31: s'élever à une poésie digne d'Homère.
    * * *
    consurgo, ĕre, surrexi, surrectum - intr. - se lever ensemble, se lever d’un bloc, se mettre debout.    - consurgitur honorifice, Cic. Verr. 2, 4, 62 § 138: on se lève par déférence.    - in plausus consurrectum est, Phaedr. 5, 7, 28: on se leva pour applaudir (ou en applaudissant).    - consurgere ex insidiis: surgir de l’embuscade.    - clivo fallente consurgere, Plin. Ep. 5, 6, 14: s'élever en rampe douce.    - consurgere ad bellum, Liv. (consurgere in arma, Virg.): courir aux armes.    - consurgit ira, Quint. 1, 11, 12: la colère s'allume.    - consurgere carmine Maeonio, Ov. P. 3, 3, 31: s'élever à une poésie digne d'Homère.
    * * *
        Consurgo, consurgis, consurrexi, consurrectum, consurgere. Sallust. Quand plusieurs se lievent et sourdent ensemble.
    \
        Consurgunt geminae quercus. Virgil. S'eslevent hault.
    \
        Statis consurgere. Silius. Se lever du lict.
    \
        Consurgere ex insidiis. Caesar. Se desembuscher.
    \
        Consurgere in venerationem. Plin. iunior. Se lever pour faire honneur à quelqu'un.
    \
        Bellum consurgit. Virgil. La guerre s'eslieve, Se sourd.

    Dictionarium latinogallicum > consurgo

  • 13 applausus

    I a, um part. pf. к applaudo II applausus, us m.
    2) поздн. (= plausus 2.) рукоплескания Eccl

    Латинско-русский словарь > applausus

  • 14 ars

    artis f.
    1) ремесло, занятие; искусство, наука
    artes ingenuae (liberales) Cсвободные искусства (т. е. умственный труд)
    coquorum a. Q — поварское искусство, кулинария
    artes obscurae T — тайные козни, интриги
    2) система правил, теория
    non omnia mihi videntur ad artem esse revocanda C — не всё, по-моему, может быть сведено к теории
    3) искусное владение, мастерство, умелость
    per artem T — искусно, тж. преднамеренно
    qui canit arte, canat O — кто умеет петь, пусть поёт
    4) искусственность, неестественность
    et clipeum efferri jussit, Didymaonis artem V — (Эней) велел принести щит — произведение (работы) Дидимаона
    bonae artes C, Sl, T — нравственная чистота, благородный образ жизни, хорошее поведение
    animus insŏlens malarum artium C — характер, не привычный к порокам
    7) хитрость, уловка, ловкость (a. et malitia C)
    plus artis quam fidei adhibere L — проявить больше ловкости, чем добросовестности

    Латинско-русский словарь > ars

  • 15 automatus

    a, um (греч.)
    самопроизвольный, стихийный ( plausus Pt)

    Латинско-русский словарь > automatus

  • 16 laetificus

    a, um [ laetus + facio ]
    1) радостный, отрадный
    alicui laetifĭca referre SenT — приносить кому-л. радостные вести
    2) радующийся, весёлый (fetus Lcr; plausus St)

    Латинско-русский словарь > laetificus

  • 17 plost-

    plōst- Cato, H, Vr = plaustplōsus, us m. Macr = plausus

    Латинско-русский словарь > plost-

  • 18 popularis

    I populāris, e
    1) отечественный, местный, туземный (flumina, oliva O); принадлежащий к тому же народу ( puella C)
    2) народный (carmen SenT; verba C)
    aura C (тж. ventus C и plausus C, CJ) p. — народное расположение
    oratio p. Cречь к народу
    3) популярный, пользующийся народной любовью (consul, pax C; ministerium L); преданный народу (vir L; civis C)
    4) простонародный, из простого народа ( homo Vlg); простой ( sal Cato)
    II populāris, is m., f.
    1) соотечественник, земляк (meus и mea Pl, C etc.); туземец, житель ( alicujus loci C)
    2) товарищ, спутник (amicus et p. Ter)
    3) соучастник, сообщник (p. conjurationis Sl)
    4) pl. популяры, демократы, народная партия (populares et optimates C, Nep)
    5) pl. гражданское население ( populares et milites Capit)

    Латинско-русский словарь > popularis

  • 19 a [3]

    3. ā, ab, abs, Praep. m. Abl. (ἀπό), sanskr. apa, – / a steht bloß vor Konsonanten (u. zwar gew. vor b, f, p, v) außer dem Spiranten h, ab vor Vokalen, h u. Konsonanten, bes. vor l, n, r, s, sc, sp, st u. vor j, abs nur vor c, q, t, und antik vor dem Namen des Zahlers, zB. bei Cic. ab te und in der ersten Periode abs te, abs Attico; vgl. Zumpt zu Cic. Verr. 3, 138. p. 560 u. im Index p. 1087. Osann zu Cic. de rep. 1, 35. Madvig zu Cic. de fin. 5, 75. Wölfflin im Philol. 34, 114. Helmuth in Acta phil. sem. Erlang. 1, 121. Langen, Beiträge usw. S. 311 ff. Edm. Hauler, Terentiana (Wien 1882) p. 39 sqq. Paul Meier, Untersuchungen über die Echtheit des Briefw. Cic. ad Brut. S. 139 Anm. Vor Vokalen steht abs erst bei Späteren, wie abs ovibus, Ps. Tert. carm. adv. Marc. 403: abs alio, ibid. 5, 121; aber Serv. Verg. Aen. 2, 33 liest Thilo ab alio), mit dem Grundbegriff des Ausgehens von irgend einem Punkte (im Ggstz. zu ad u. in) = von, von... her, von.... weg, von... aus, von... herab u. dgl., I) im Raume, A) zur Angabe der Bewegung: 1) von... weg, fuga ab urbe, Cic.: ab solo patrio in hostium urbem agere, Liv.: proficisci a domo, ab Athenis, Cic., ab Orico, Caes.: a Gergovia (aus der Umgegend von G.) discedere (vgl. Kraner zu Caes. b.G. 7, 43, 5). – So bei den Begriffen »des Entfernens, Trennens, Abhaltens (sich Enthaltens, Abstehens), Abschreckens, Entfremdens u. dgl.« (s. Zumpt § 468): dah. a se (von einander) discedentes, Macr.: u. elliptisch, paululum a sole (verst. recede), (geh) nur ein wenig aus der Sonne, Cic.: dictator ab aratro (verst. arcessitus), Flor. – 2) von... her od. aus, venio a matre, Plaut.: dona tibi adsunt a Phaedria, Ter.: ad carceres a calce revocari, Cic.: ab alta radice, aus der Tiefe der W., Verg.; aber ab radice, samt der W., Verg.: litterae a M. Favonio (vgl. Kraner zu Caes. b.c. 3, 33, 1): unda ab alto, vom hohen Meere her, Verg.: a pectore, tief aus der Br., Verg. – bei Städtenamen, zur Ang. woher? (s. Müller zu Liv. 1, 27, 4), ab Alba accitus, Liv. – Dah. ab alqo (bes. a me, a te, a se, a nobis, a vobis), von jmd. = von od. aus jmds. Hause, v. jmds. Landgute (s. Brix Plaut. mil. 154. Spengel Ter. Andr. 226 u. 461), foris concrepuit hinc a vicino sene, Plaut.: qui amant a lenone, Plaut.: venit (Pompeius) etiam ad me in Cumanum a se, Cic.: verb. domo abs te afferto, Plaut. – bei Städtenamen (s. Schmalz, Pollio p. 86), legati ab Ardea Romam venerunt, Liv. (vgl. unten no. II, B, 2). – Ebenso bei den Begriffen »des Nehmens, Empfangenes, Gebens«, u. des »Hörens, Erfahrens usw.«, s. accipio, emo, audio, cognosco, comperio u. dgl.: dah. ab alqo, von jmd. (gegeben, entlehnt, ausgegangen usw.), Cic. u.a. (s. Ellendt zu Cic. de or. 1, 55. Kühner zu Cic. Tusc. 1, 74): u. bes. a me, abs te, a se, aus meinem, deinem, seinem Beutel, dare, Plaut, u. Cic., solvere, Cic. – Endlich zur Bezeichnung der »Anhänger und Schüler« (s. Kühner zu Cic. Tusc. 2, 7. Ellendt zu Cic. de or. 1, 55 u. zu 2, 27. Sorof zu Cic. de or. 2, 58. Spalding zu Quint. 4, 2, 31). Zeno et qui ab eo sunt, seine Schüler, Cic.: qui sunt ab ea disciplina, Cic.: nostri illi a Platone, οἱ ἀπο Πλάτωνος, Jünger Plaros, Cic., vollst. profecti a Platone, Cic.: homo de schola et a magistro (= ὁ διδαχθείς), Cic. – b) von... herab, suspendere columbam a mālo, Verg.: mālo pendēre ab alto, Verg.: dependēre a cervicibus, Suet.: pugna ab alta puppe, Lucan.: ab orno pendulus, Hor. – c) usque ab = in einem fort-, stets-, durch und durch von... an oder aus usw., plausus usque a Capitolio excitatus, Cic.: enumerasti usque a Thale Milesio philosophorum sententias, von Th. an der Reihe nach, Cic.: u. mit Angabe des Endpunktes der Bewegung, usque ab... ad = von an... bis zu, usque ab unguiculo ad capillum, Plaut.. ab imis unguibus usque ad verticem summum, Cic.

    B) zur Angabe der bloßen Richtung: 1) von... aus, von... her, a supero mari Flaminia (via), ab infero Aurelia, media Cassia, Cic. – und so in vielen Beziehungen, wo der Lateiner die Richtung woher?, der Deutsche den Punkt wo? berücksichtigt, deutsch an od. in, leviter a summo inflexum, Cic.: a contraria aure (instillavit), Plin.: so auch funiculus a puppi religatus, Cic.: ab labris argento circumcludunt (cornua), Caes. – b) von... herab, a summo iugo, Caes.: ab alto caelo, Verg.: securus ab alto spectator, Lucan.: residens flevit ab arce, Prop.

    2) zur Angabe der Seite, von wo aus etwas räumlich betrachtet wird = von der Seite, auf der Seite, von... aus (her), an, auf, bei (s. Fabri zu Liv. 21, 21, 10), a Delta transire, auf der Seite, wo das Delta liegt, beim Delta, Auct. b. Al.: exercitus hostium duo, unus ab urbe, alter a Gallia obstant, Sall.: haud parvum munimentum a planioribus aditu locis, Liv.: ab utroque viae latere, Sen.: a theatro, Caes.: a septentrionibus, auf der Nordseite, Caes.: u. so die (bes. milit.) t.t. a fronte, a tergo, a latere, a dextro cornu, Cic., Caes. u.a.: ab novissimis, im Hintertreffen, Caes. – ebenso bei den geograph. Ausdrücken ab occasu et ortu solis, Liv.: Cappadocia, quae patet a Syria, Cic. – Dah. auch bei Tätigkeiten, die von einer Seite od. von einer Person auf derselben herkommen = von od. auf seiten (s. Fabri Liv. 21, 5, 9. Deder. Dict. 2, 38), tubae cornuaque ab Romanis cecinerant, Liv.: si quid ipsi a Caesare opus esset, Caes.: u. so timere ab alqo, Cic.: timor ab alqo, Liv.: periculum ab alqo, Cic. – übtr., ab alqo = auf jmds. Seite od. Partei, zu jmds. Vorteil od. Bestem (Gunsten), für jmd. (Ggstz. contra od. adversus alqm, s. Hofmann Ausgew. Br. Cic. 3, 18, 2. S. 203), zB. ut ea deditā operā a nobis contra vosmet ipsos facere videamini, Cic.: u. so ab innocentia clementissimus, Cic.: dah. bei esse, stare, facere (intr.), sentire, w.s.

    C) zur Angabe des Entfernungspunktes in der Ruhe, des Abstandes, 1) von einem Punkte usw., bei den Verben abesse, distare u.a. (w.s.), u. bei procul, longe, prope u.a. (w.s.): u. so omnia auscultavi ab ostio, an der Tür, Plaut. – mit einem Zahlworte verbunden = in einer Entfernung von usw., ab milibus passuum minus duobus castra posuerunt, Caes. – übtr., nach den Begriffen »der Verschiedenheit, Änderung usw.«, wie differre, discrepare, diversum esse, alienum od. alieno animo esse ab alqo (w.s.): dah. quantum mutatus ab illo Hectore, gegen jenen H., Verg.: multo aliter a ceteris agunt, als die ü., Mela. – Hierher gehört auch ab re = der Sache fern, d.i. zum Nachteil, consulere (raten), Plaut. trin. 238: öfter non od. haud ab re = der Sache nicht fern, d.i. nicht unzweckmäßig, nicht unnütz, vorteilhaft, mit esse, ducere u. dgl., Plaut., Liv. u.a.

    2) der Zahl, dem Range, der Macht nach = nach, hinter, quartus ab Arcesila, Cic.: alter ab illo, Verg.: a magnis hunc colit ille deis, Ov.: potentiā secundus a rege, Auct. b. Alex.

    II) übtr.: A) in der Zeit, ganz entsprechend den räumlichen Beziehungen: 1) zur Angabe des Ausganges von einem Zeitpunkt, ohne Rücksicht auf die Dauer dessen, was unmittelbar auf ihn folgt = sogleich nach, unmittelbar nach (s. Fabri zu Liv. 22, 40, 9), ab re divina mulieres apparebunt, Plaut.: ab hac contione legati missi sunt, Liv.: pulli a matre, gleich von der M. weg, Col.: namentl. nach statim, confestim, protenus, nuper, recens etc., w.s.

    2) zur Angabe des Ausganges von einem Zeitpunkte mit Rücksicht auf die Dauer der Handlung = von... an, seit, rem omnem a principio audies, Ter.: ab hora tertia bibebatur, Cic.: a condiscipulatu, Nep.: a parvulo, Ter., od. a pueris, Ter. u. Cic. (s. Ruhnk. zu Ter. Andr. 1, 1, 8. Wagner zu Ter. heaut. 214), u. so bes. mit initium, principium, pueritia, adulescentia, puer, parvus, primus u. ähnl. (w.s.).u. mit usque ad, von... an bis zu, a mane ad noctem usque, Plaut.: a consulatu eius usque ad extremum tempus, Nep.: ab ovo usque ad mala, Hor. – ebenso bl. mit ad, z.B. regnatum est ab condita urbe ad liberatam annos CCXLIV, Liv.: u. mit in, zB. Romani ab sole orto in multum diei stetere in acie, Liv.

    3) zur Bezeichnung des Abstandes von einem Zeitpunkte (wo meist der Ort od. die Person, wo eine Tätigkeit begann, für die Zeit steht) = von, nach, seit, cuius a morte hic tertius et tricesimus est annus, Cic.: ab incenso Capitolio illum esse vigesimum annum, Sall.: so ab urbe condita, seit Erbauung der Stadt, Cic. u.a.: in Italiam pervenit quinto mense a Carthagine nova, fünf Monate nach dem Abzuge von N., Liv.: u. so tuae litterae binae redditae sunt tertio abs te die, nachdem du sie abgeschickt hattest, Cic.

    B) in andern mit Raum und Zeit verwandten Verhältnissen, in denen ein Ausgehen von einem Punkte denkbar ist: 1) zur Angabe des Urhebers od. der Ursache einer Wirkung, wenn die Wirkung von lebenden od. lebendig gedachten Wesen ausgeht = von, durch, nach, infolge, wegen (s. Fabri zu Liv. 21, 36, 7 u. 22, 34, 2. Weißenb. zu Liv. 37, 32, 12), α) (selten) nach verbis activis: a se instituere, selbst unterrichten, Col. 11, 1, 5: amittere alqm ab alqo, Dict. 6, 5. Heges 5, 2, 39. – β) (am gewöhnlichsten) nach verbis pass. (s. Benecke zu Iustin. 38, 1, 10) u. nach verbis intrans. (act. od. depon.) mit passiver Bedeutung: reprehendi ab alqo, Cic.: honor ei habitus est a Graecia, Cic.: credas non de puero scriptum, sed a puero, Plin. ep. – salvere ab alqo, Cic.: ab alqo interire, Cic., od. cadere, Tac., od. occidere, Ov.: nasci od. oriri ab alqo, Cic.: oriri a se (durch sich, durch eigene Kraft), Cic., u. verb. a se oriri et suā sponte nasci, Cic. (s. Kühner zu Cic. Tusc. 3, 27): natum od. ortum (oriundum) esse ab alqo, Cic.: calescit ab ipso spiritu, Cic.: traiectus ab ense, Ov.: res effectae ab efficientibus causis, Cic.: animus ab ignavia corruptus, durch, infolge, Sall. – zuw. bei Gerundiven statt des Dativs, bes. wenn schon ein Dativ vorhergeht (s. Hofmann Ausgew. Br. Cic. 2, 15, 11), fortis et a vobis conservandus vir, Cic.: quibus (viris) est a vobis consulendum, Cic. – γ) nach subst.: levior est plaga ab amico, quam a debitore, der Verlust, der herrührt von usw., Cic.: maius (praeceptum), quam ut ab homine videretur, Cic.: a bestiis ictus, Cic.: ab illo iniuria, die von ihm angetane, Ter.: fulgor ab auro, der vom Gold ausgehende Glanz (während fulgor auri = der am Gold haftende Glanz), Lucr. – δ) nach adjj.: ab simili clade profugus, Liv.: murus ab ingenio notior ille tuo, Prop. (vgl. Lachmann zu Prop. 4, 1, 9 über notus ab etc.): a radiis sideris esse niger, Ov.: tempus a nostris triste malis, die von unserm Unglück getrübte Zeit, Ov.: gemina et mammosa Ceres est ipsa ab Iaccho, vom Säugen des Bacchus, Lucr. – / Hierher gehört auch die poet. Verbindung ab arte = »durch die Kunst, mit Hilfe der Kunst, künstlich« (indem die Dichter die ars als selbsttätig darstellen), falcatus ab arte ensis, Sil.: turben, quem celer assueta versat ab arte puer, Tibull. (s. Dissen zu Tibull. 1, 5, 3).

    2) zur Bezeichnung des Ursprungs und der Herkunft = von, aus, a) übh.: α) nach verbis: ut sol a liquida saepe refulget aqua, Ov.: a docto fama refulget avo, Prop.: ab ipso Rheno iactabat genus, Prop.: bes. bei orior u. nascor, zB. id facinus natum a cupiditate, Cic.: u. bei esse (abstammen), zB. a Tullio, Cic. – β) bei subst.: amicitiae ortus a natura quam ab imbecillitate gravior (erit), Cic.: dulces a fontibus undae, aus den Quellen geschöpft (während fontium undae = das Wasser in den Quellen), Verg. (wie im Griech. οινος ἀπ' ἀμπέλου). – So bes. bei Städtenamen usw. zur Umschreibung der Adjj. (s. Müller zu Liv. 1, 50, 3), coloni a Velitris, Liv.: Turnus Herdonius ab Aricia, Liv.: pastor ab Amphryso, Verg.: legati ab Ardea, Liv. – a Pyrrho perfuga, Cic.: legati ab Alexandro, Cic.: ab Attalo Cretenses sagittarii, Liv. – b) zur Angabe dessen, nach dem etw. benannt od. von dem etw. etymologisch abgeleitet ist, nach, von (s. Benecke zu Iustin. 44, 1, 2), appellatum esse od. nomen invenisse ab etc., Cic.: puero ab inopia Egerio inditum nomen, Liv.: ab Hispano Hispaniam cognominaverunt, Iustin.: Chaoniamque omnem Troiano a Chaone dixit, Verg.: cucumeres dicuntur a curvore, Varr. LL.: caelum a cavatione, vallum a volatu, Varr. LL.: sirpiculae vocatae ab sirpando, Varr. LL.: acquirere est ab ad et quaerere, Varr. LL. – u. c) des Beweggrundes = wegen, aus, ab odio, ab ira, a spe, aus usw., Liv. (s. Drak. u. Fabri zu Liv. 24, 30, 1; 26, 1, 3): ab obsidione, wegen usw., Liv. (s. Drak. zu Liv. 2, 14, 3): ab singulari amore, Balb. bei Cic.: neglegentius a re gesta ire, Liv.

    3) nach den Begriffen des Anfangens u. ähnl. = von... an, von, bei, mit, nach ordiri, incipere, auspicari, w.s. – da ab Delphio cantharum circum, Plaut.: u. so a summo = vom Ersten od. ab infimo = vom Letzten (auf dem Triklinium) an in der Runde (zB. da, puer, ab summo, Plaut.: age, tu interibi ab infimo da savium, Plaut.): cornicem a cauda de ovo exire, mit dem Schw. voran, Plin.: a capite repetis, quod quaerimus, Cic.

    4) bei den Begriffen »des Frei- od. Losmachens von usw.«; dah. auch »des Verteidigens oder Schützens vor od. gegen etwas« u. »des Leer- u. Verlassenseins von etwas« (s. Zumpt § 468 f.).

    5) bei Begriffen aller Art, die von einer Seite aus näher bestimmt od. beschränkt werden = von seiten, in bezug auf, in betreff, gemäß, wegen, an (s. Wagner zu Plaut. aul. 184. Brix zu Plaut. mil. 631. Ruhnk. zu Ter. heaut. prol. 13. Korte zu Sall. Jug. 48, 3), a me pudica est, Plaut.: a vi praestare nihil possum, Cic.: nihil adulescenti neque a natura neque a doctrina deesse sentio, Cic.: mediocriter a doctrina instructus, Cic.: imparati cum a militibus tum a pecunia, Cic.: firmus ab equitatu, stark an R., Planc. b. Cic. – Nicht anders ist ab zu nehmen in Verbindungen wie: dolere ab oculis, ab animo, Plaut.: a morbo valere, ab animo aegrum esse, Plaut.: laborare ab alqa re, Caes.

    6) bei Angabe des Ganzen neben dem Teile = von, aus, unus u. nonnulli ab novissimis, Caes.: in id consilium deligerentur ab universo populo, Cic.

    7) zur Bezeichnung der Seite, von der aus uns jmd. Dienste leistet, servus a pedibus, Lakai, Läufer, Cic.: a manu servus od. bloß a manu, Schreiber, Suet.; – od. der Gegenstände, die einer leistet, besorgt, treibt, ab epistulis, Sekretär, Suet. u. Lampr.: a rationibus, Rechnungsführer, Suet.: a libellis, Bittschriftenannehmer, Suet. u. Lampr.: a memoria, Lampr.

    8) (spätlat.) beim Komparat. st. quam, als, und beim Positiv, mehr als, s. Rönsch Itala p. 452 sq. Rönsch im Rhein. Mus. 31, 477 sq. Ott in Fleckeisens Jahrbb. 1875. S. 794 f. u. S. 797.

    / a, ab steht (namentlich bei Spätern) auch vor (substantivisch gebrauchten) Adverbien, zB. a peregre (vgl. unser »von über Land«), Vitr.: ab invicem, Apul: a longe, von weitem, Spät. (s. Muncker zu Hyg. fab. 257. Rönsch Itala p. 231): ab intus, von innen, a foris, von außen, Spät.: a pridie, Pelag. vet. 28. – wird seinem regierten Worte nachgesetzt, quo ab, Plaut. asin. 119. – öfter (bes. bei Dichtern) von demselben getrennt, damnis dives ab ipsa suis, Ov. her. 9, 96: u. so Cic. Arch. 12. Ov. her. 12, 18. – In der Zusammensetzung bezeichnet ab unser ab od. weg, zB. abire, abgehen, weggehen, abdere, wegtun; und im Sinne des Abweichens, absonus, abtönend; u. selbst in abuti, abnutzen.

    / Arch. Nbf. af (s. Prisc. 1, 46) von alters her vor dem Namen des Zahlers in den Einnahme- u. Ausgabebüchern (zB. af Longo) nach Cic. orat. 158 u. Vel. Long. (VII) 60, 13; jetzt nur noch nachweisbar in Inschriften, zB. af vobis, Corp. inscr. Lat. 1, 201, 11: af Capua, Corp. inscr. Lat. 1, 551: af muro, Corp. inscr. Lat. 1, 1161: af speculu, Corp. inscr. Lat. 14, 2772. u. in der arch. Form afvolant statt avolant, Paul. ex Fest. 26, 2.

    lateinisch-deutsches > a [3]

  • 20 acclamatio

    acclāmātio, ōnis, f. (acclamo), I) das Zurufen, Zuschreien, Cornif. rhet. u.a. – II) insbes.: der Zuruf, als laute Äußerung des Mißfallens, mit u. ohne adversa, Cic. ep. u.a. – od. des Beifalls, das Zujauchzen (Ggstz. plausus, das Beifallklatschen), Cic. de inv. 1, 25. Liv. 31, 15, 2 (Plur.). Plin. ep. 1, 8, 17 (wo assentatio vulgi acclamatioque) u.a. – est enim epiphonema rei narratae vel probatae summa accl., Ausruf über usw., Quint. 8, 5, 11.

    lateinisch-deutsches > acclamatio

См. также в других словарях:

  • Plausus — (lat.), Beifallklatschen, Beifall …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Plausus — Plausus, lat., Beifall; plausibel, wahrscheinlich, annehmbar; Plausibilität, Glaubwürdigkeit, Wahrscheinlichkeit …   Herders Conversations-Lexikon

  • Plausus, S. — S. Plausus (Plesius), (10. Febr.), ein Martyrer zu Alexandria. S. S. Apollo. (II. 381.) …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Rubus allegheniensis Porter var. plausus L.H. Bailey — Symbol RUALA Synonym Symbol RUALP2 Botanical Family Rosaceae …   Scientific plant list

  • Carmen Mayer — (* 1. Juni 1950 in Mühlacker, Baden Württemberg) ist eine deutsche Schriftstellerin. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Werke 3 Einzelnachweise 4 …   Deutsch Wikipedia

  • PLAUDERE — cum sonitu verberare est. Virg. l. 12. Aen. v. 85. de Aurigis et Equis, Circumstant properi aurigae, manibusque lacessunt Pectora plausa cavis Auctor Ceiris, Non Libyco molles plauduntur pectine telae etc. Praecipue avium alis, Aen. l. 5. v. 515 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • Dieter Perlowski — (* 13. April 1950 in Buxtehude) ist ein deutscher Schriftsteller und Bühnenautor. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Werke 2.1 Bücher 2.2 …   Deutsch Wikipedia

  • Perlowski — Dieter Perlowski (* 13. April 1950 in Buxtehude) ist ein deutscher Schriftsteller und Bühnenautor. Inhaltsverzeichnis 1 Leben 2 Werke 2.1 Bücher 2.2 Bühnenstücke …   Deutsch Wikipedia

  • Eckhel, Joseph Hilarius — • German numismatist (1737 1798) Catholic Encyclopedia. Kevin Knight. 2006. Eckhel, Joseph Hilarius     Joseph Hilarius Eckhel …   Catholic encyclopedia

  • Joseph Hilarius Eckhel —     Joseph Hilarius Eckhel     † Catholic Encyclopedia ► Joseph Hilarius Eckhel     German numismatist (see Numismatics), b. 13 January, 1737, at Enzesfeld near Pottenstein, in Lower Austria, where his father, Johann Anton Eckhel, was steward to… …   Catholic encyclopedia

  • Frank Engeln — im Mai 2009 Frank Engeln (geb. Dornseifer; * 18. Juni 1966 in Rheine) ist ein deutscher Musiker, Musikpädagoge und Komponist. Er ist vor allem als Komponist von Theatermusik in Norddeutschland bekannt. Seit 2002 unterrichtet er Musik, Geschichte… …   Deutsch Wikipedia

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»