Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

persuāsĭo

  • 1 persuasio

    persuāsĭo, ōnis, f. [persuadeo] [st2]1 [-] persuasion, action de persuader. [st2]2 [-] persuasion, conviction, croyance, opinion bien établie.    - nec difficilis persuasio fuit, Just.: il se laisse aisément persuader.    - persuasio est + prop. inf.: c'est une opinion bien établie que.    - plenus persuasionis + prop. inf. Suet.: bien convaincu que...
    * * *
    persuāsĭo, ōnis, f. [persuadeo] [st2]1 [-] persuasion, action de persuader. [st2]2 [-] persuasion, conviction, croyance, opinion bien établie.    - nec difficilis persuasio fuit, Just.: il se laisse aisément persuader.    - persuasio est + prop. inf.: c'est une opinion bien établie que.    - plenus persuasionis + prop. inf. Suet.: bien convaincu que...
    * * *
        Persuasio, Verbale. Cic. Une ferme croyance qu'on ha de quelque chose, Persuasion.
    \
        Induere sibi persuasionem. Quintil. Se persuader quelque chose, Croire.

    Dictionarium latinogallicum > persuasio

  • 2 persuasio

    persuāsio, ōnis, f. (persuadeo), I) die Überzeugung, Überredung, Cic. de inv. 1, 6: difficilis, Iustin. 34, 4, 2. – II) die Überzeugung, die man hat, der Glaube, die Einbildung, die Meinung, publice recepta p., Quint.: p. popularis, Quint.: superstitionum persuasione, aus abergläubischer Überzeugung, Tac.: quae persuasio fuit illorum, qui etc., Plin. pan.: haec persuasio superbissimis dominis est, ut etc., Plin. pan. – m. folg. Infin., persuasio est nervos... solidari, Plin.: plenus persuasionis cuncta fato agi, Suet.

    lateinisch-deutsches > persuasio

  • 3 persuasio

    persuāsio, ōnis, f. (persuadeo), I) die Überzeugung, Überredung, Cic. de inv. 1, 6: difficilis, Iustin. 34, 4, 2. – II) die Überzeugung, die man hat, der Glaube, die Einbildung, die Meinung, publice recepta p., Quint.: p. popularis, Quint.: superstitionum persuasione, aus abergläubischer Überzeugung, Tac.: quae persuasio fuit illorum, qui etc., Plin. pan.: haec persuasio superbissimis dominis est, ut etc., Plin. pan. – m. folg. Infin., persuasio est nervos... solidari, Plin.: plenus persuasionis cuncta fato agi, Suet.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > persuasio

  • 4 persuasio

    persuāsĭo, ōnis, f. [id.].
    I.
    Lit., a convincing, persuading, persuasion:

    dicere apposite ad persuasionem,

    Cic. Inv. 1, 5, 6:

    difficilis,

    Just. 34, 4, 3.—
    II.
    Transf., conviction, persuasion, belief, opinion (postAug.):

    falsam sibi scientiae persuasionem induerunt,

    Quint. 1, 1, 8:

    arrogans de se persuasio,

    id. 2, 4, 16:

    persuasionis plenus cuncta fato agi,

    Suet. Tib. 69:

    persuasio est,

    it is a prevalent opinion, Plin. 30, 13, 39, §

    115: persuasio durat in magnā parte vulgi,

    id. 25, 2, 5, § 10.

    Lewis & Short latin dictionary > persuasio

  • 5 persuasio

    persuāsio, ōnis f. [ persuadeo ]
    1) уговаривание, уверение ( dicere ad persuasionem C)
    2) убеждение, мнение, уверенность
    persuasionis plenus cuncta fato agi Su — (Тиберий) был твёрдо убеждён, что всё происходит по предначертаниям рока
    superstitionum persuasione T — из суеверного мнения, из суеверия

    Латинско-русский словарь > persuasio

  • 6 persuāsiō

        persuāsiō ōnis, f    [SVAD-], a convincing, conviction: dicere apposite ad persuasionem: super<*> stitionum persuasione, Ta.

    Latin-English dictionary > persuāsiō

  • 7 PERSUASIO

    persuasion - убеждение; риторический прием, использующий энтимемы и примеры.

    Латинские философские термины > PERSUASIO

  • 8 persuasio

    1) уговаривание (1. 3 C. Th. 16, 7). 2) убеждение, уверение (1. 24 C. Th. 16, 10).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > persuasio

  • 9 PERSUASIO (PERSUASION)

    убеждение; риторический прием, использующий энтимемы и примеры.

    Латинский словарь средневековых философских терминов > PERSUASIO (PERSUASION)

  • 10 persuasus

    = persuasio s. 1 (1. 43 § 2 D. 21, 1).

    Латинско-русский словарь к источникам римского права > persuasus

  • 11 arrogans

    arrogāns, antis, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. arrogo), sich Fremdes aneignend = anmaßend, anspruchsvoll, dünkelhaft, rücksichtslos, Indutiomarus iste minax atque arrogans, Cic.: si (veterani) essent arrogantes, non possem ferre fastidium, Cic.: arrogantissime percussorum, Ps. Quint. decl. 7, 12. – adversus superiores tristi adulatione, arrogans minoribus (gegen die N.), inter pares difficilis, Tac. ann. 11, 21: ne arrogans in praeripiendo populi beneficio videretur, Caes. – übtr., v. Lebl., si te aliquod dictum arrogans aut superbum movet, Cic.: arr. de se persuasio, Quint.: pigritia arrogantior, Quint.: arrogantissimum proverbium, Macr.: arrogantissima persuasio, Ps. Quint. decl. – arrogans est m. folg. Infin., es verrät Dünkel, timerem, ne arrogans esset ob ea laudare, ob quae gratias agerem, Plin. ep. 9, 31, 2. – subst., arrogans, antis, m., der Anmaßende, Dünkelhafte, Vulg. Sirach 7, 9 u.a.: arrogantis est m. folg. Infin., Cic. de off. 1, 99.

    lateinisch-deutsches > arrogans

  • 12 arrogans

    arrogāns, antis, PAdi. m. Compar. u. Superl. (v. arrogo), sich Fremdes aneignend = anmaßend, anspruchsvoll, dünkelhaft, rücksichtslos, Indutiomarus iste minax atque arrogans, Cic.: si (veterani) essent arrogantes, non possem ferre fastidium, Cic.: arrogantissime percussorum, Ps. Quint. decl. 7, 12. – adversus superiores tristi adulatione, arrogans minoribus (gegen die N.), inter pares difficilis, Tac. ann. 11, 21: ne arrogans in praeripiendo populi beneficio videretur, Caes. – übtr., v. Lebl., si te aliquod dictum arrogans aut superbum movet, Cic.: arr. de se persuasio, Quint.: pigritia arrogantior, Quint.: arrogantissimum proverbium, Macr.: arrogantissima persuasio, Ps. Quint. decl. – arrogans est m. folg. Infin., es verrät Dünkel, timerem, ne arrogans esset ob ea laudare, ob quae gratias agerem, Plin. ep. 9, 31, 2. – subst., arrogans, antis, m., der Anmaßende, Dünkelhafte, Vulg. Sirach 7, 9 u.a.: arrogantis est m. folg. Infin., Cic. de off. 1, 99.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > arrogans

  • 13 adrogo

    ar-rŏgo ( adr-, Fleck., B. and K., Dietsch, Halm, Weissenb.; arr-, Holder, Dinter; Keller uses both forms), āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    Jurid. and polit. t. t.
    A.
    To ask or inquire of one, to question: Venus haec volo adroget te, * Plaut. Rud. 5, 2, 45; cf. Dig. 1, 7, 2.—
    * B.
    Alicui, t. t., to add one officer to another, to associate with, place by the side of:

    cui consuli dictatorem adrogari haud satis decorum visum est patribus,

    Liv. 7, 25, 11.—
    C.
    To take a homo sui juris in the place of a child, to adopt (v. arrogatio), Gell. 5, 19, 4; cf. Dig. 1, 7, 1; 1, 7, 2; 1, 7, 22 al.—Hence,
    II.
    Transf.
    A.
    To appropriate that which does not belong to one, to claim as one's own, to arrogate to one's self, to assume:

    quamquam mihi non sumo tantum, judices, neque adrogo, ut, etc.,

    Cic. Planc. 1:

    non enim mihi tantum derogo, tametsi nihil adrogo, ut, etc.,

    id. Rosc. Am. 32:

    sapientiam sibi adrogare,

    id. Brut. 85, 292: ego tantum tibi tribuo, [p. 166] quantum mihi fortasse arrogo, id. Fam. 4, 1 fin.:

    Quod ex alienā virtute sibi adrogant, id mihi ex meā non concedunt,

    Sall. J. 85, 25:

    Nihil adrogabo mihi nobilitatis aut modestiae,

    Tac. H. 1, 30:

    Nec sibi cenarum quivis temere arroget artem,

    Hor. S. 2, 4, 35.—
    B.
    Poet.: alicui aliquid, to adjudge something to another as his own, to confer upon or procure for (opp. abrogare):

    Scire velim, chartis pretium quotus adroget annus,

    Hor. Ep. 2, 1, 35:

    decus arrogavit,

    id. C. 4, 14, 40:

    nihil non arroget armis,

    adjudge every thing to arms, think every thing must yield to, id. A. P. 121.— Hence, arrŏgans ( adr-), antis, P. a., acc. to II. A., appropriating something not one's own; hence, assuming, arrogant (syn.: superbus, insolens, ferox).
    A.
    Lit.:

    si essent adrogantes, non possem ferre fastidium,

    Cic. Phil. 10, 9:

    Induciomarus iste minax atque adrogans,

    id. Font. 12; id. Verr. 2, 1, 60:

    ne arrogans in praeripiendo populi beneficio videretur,

    Caes. B. C. 3, 1:

    pigritia adrogantior,

    Quint. 12, 3, 12:

    adrogantissima persuasio,

    id. Decl. 8, 9.—
    B.
    As a consequence of assumption, haughty, proud, overbearing, insolent (cf. arrogantia, I. B.):

    proponit inania mihi nobilitatis, hoc est hominum adrogantium nomina,

    Cic. Verr. 1, 6:

    de se persuasio,

    Quint. 2, 4, 16:

    crudelitas adrogans,

    Cic. Fam. 5, 4, 2:

    dictum,

    id. Sull. 8, 25:

    consilium,

    id. de Or. 2, 39, 165:

    moderatio,

    Tac. A. 1, 3:

    adversus superiores tristi adulatione, adrogans minoribus, inter pares difficilis,

    id. ib. 11, 21:

    omnem adrogantem humilia,

    Vulg. Job, 40, 6:

    abominatio Domino est omnis adrogans,

    ib. Prov. 16, 5:

    beatos dicimus adrogantes,

    ib. Mal. 3, 15.— Adv.: arrŏgan-ter ( adr-), with assumption, arrogantly, haughtily, proudly, insolently:

    aliquid dicere,

    Cic. de Or. 2, 83, 339; id. Off. 1, 1, 2; Quint. 4, 2, 86:

    scribere,

    Cic. Att. 6, 1:

    aliquid praejudicare,

    id. ad Brut. 1, 4:

    petere,

    id. Lig. 10, 30:

    adsentire,

    id. Inv. 2, 3, 10:

    facere,

    Caes. B. G. 1, 40: adversarios sustinere, D. Brutus ap. Cic. Fam. 11, 13, 4: ingredi, * Vulg. Soph. 1, 9:

    consulere in deditos,

    Tac. Agr. 16.— Comp.:

    multo adrogantius factum,

    Suet. Caes. 79:

    insolentius et adrogantius uti gloriā artis,

    Plin. 36, 10, 36, § 71:

    adrogantius et elatius praefari,

    Gell. 9, 15.— Sup., Oros. 7, 25; 7, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > adrogo

  • 14 arrogo

    ar-rŏgo ( adr-, Fleck., B. and K., Dietsch, Halm, Weissenb.; arr-, Holder, Dinter; Keller uses both forms), āvi, ātum, 1, v. a.
    I.
    Jurid. and polit. t. t.
    A.
    To ask or inquire of one, to question: Venus haec volo adroget te, * Plaut. Rud. 5, 2, 45; cf. Dig. 1, 7, 2.—
    * B.
    Alicui, t. t., to add one officer to another, to associate with, place by the side of:

    cui consuli dictatorem adrogari haud satis decorum visum est patribus,

    Liv. 7, 25, 11.—
    C.
    To take a homo sui juris in the place of a child, to adopt (v. arrogatio), Gell. 5, 19, 4; cf. Dig. 1, 7, 1; 1, 7, 2; 1, 7, 22 al.—Hence,
    II.
    Transf.
    A.
    To appropriate that which does not belong to one, to claim as one's own, to arrogate to one's self, to assume:

    quamquam mihi non sumo tantum, judices, neque adrogo, ut, etc.,

    Cic. Planc. 1:

    non enim mihi tantum derogo, tametsi nihil adrogo, ut, etc.,

    id. Rosc. Am. 32:

    sapientiam sibi adrogare,

    id. Brut. 85, 292: ego tantum tibi tribuo, [p. 166] quantum mihi fortasse arrogo, id. Fam. 4, 1 fin.:

    Quod ex alienā virtute sibi adrogant, id mihi ex meā non concedunt,

    Sall. J. 85, 25:

    Nihil adrogabo mihi nobilitatis aut modestiae,

    Tac. H. 1, 30:

    Nec sibi cenarum quivis temere arroget artem,

    Hor. S. 2, 4, 35.—
    B.
    Poet.: alicui aliquid, to adjudge something to another as his own, to confer upon or procure for (opp. abrogare):

    Scire velim, chartis pretium quotus adroget annus,

    Hor. Ep. 2, 1, 35:

    decus arrogavit,

    id. C. 4, 14, 40:

    nihil non arroget armis,

    adjudge every thing to arms, think every thing must yield to, id. A. P. 121.— Hence, arrŏgans ( adr-), antis, P. a., acc. to II. A., appropriating something not one's own; hence, assuming, arrogant (syn.: superbus, insolens, ferox).
    A.
    Lit.:

    si essent adrogantes, non possem ferre fastidium,

    Cic. Phil. 10, 9:

    Induciomarus iste minax atque adrogans,

    id. Font. 12; id. Verr. 2, 1, 60:

    ne arrogans in praeripiendo populi beneficio videretur,

    Caes. B. C. 3, 1:

    pigritia adrogantior,

    Quint. 12, 3, 12:

    adrogantissima persuasio,

    id. Decl. 8, 9.—
    B.
    As a consequence of assumption, haughty, proud, overbearing, insolent (cf. arrogantia, I. B.):

    proponit inania mihi nobilitatis, hoc est hominum adrogantium nomina,

    Cic. Verr. 1, 6:

    de se persuasio,

    Quint. 2, 4, 16:

    crudelitas adrogans,

    Cic. Fam. 5, 4, 2:

    dictum,

    id. Sull. 8, 25:

    consilium,

    id. de Or. 2, 39, 165:

    moderatio,

    Tac. A. 1, 3:

    adversus superiores tristi adulatione, adrogans minoribus, inter pares difficilis,

    id. ib. 11, 21:

    omnem adrogantem humilia,

    Vulg. Job, 40, 6:

    abominatio Domino est omnis adrogans,

    ib. Prov. 16, 5:

    beatos dicimus adrogantes,

    ib. Mal. 3, 15.— Adv.: arrŏgan-ter ( adr-), with assumption, arrogantly, haughtily, proudly, insolently:

    aliquid dicere,

    Cic. de Or. 2, 83, 339; id. Off. 1, 1, 2; Quint. 4, 2, 86:

    scribere,

    Cic. Att. 6, 1:

    aliquid praejudicare,

    id. ad Brut. 1, 4:

    petere,

    id. Lig. 10, 30:

    adsentire,

    id. Inv. 2, 3, 10:

    facere,

    Caes. B. G. 1, 40: adversarios sustinere, D. Brutus ap. Cic. Fam. 11, 13, 4: ingredi, * Vulg. Soph. 1, 9:

    consulere in deditos,

    Tac. Agr. 16.— Comp.:

    multo adrogantius factum,

    Suet. Caes. 79:

    insolentius et adrogantius uti gloriā artis,

    Plin. 36, 10, 36, § 71:

    adrogantius et elatius praefari,

    Gell. 9, 15.— Sup., Oros. 7, 25; 7, 35.

    Lewis & Short latin dictionary > arrogo

  • 15 receptus

    I 1. a, um
    part. pf. к recipio
    2. adj.
    общепринятый, общераспространённый, общепризнанный (persuasio Q; scriptor Sol)
    II receptus, us m. [ recipio ]
    1) взятие назад, отказ (r. sententiae L)
    2) воен. отступление, отход (r. ad suos Cs)
    receptui canere Cs (signum dare L, QC, bAl) — трубить отступление, перен. переставать, прекращать, давать покой (cane, Musa., receptūs O)
    canore receptui ab aliquā re C — отвлечься от чего-л.
    4) убежище, прибежище (habere receptum ad aliquem Cs)
    5) получение обратно, восстановление
    spiritus in receptu difficilis Q — затруднённость дыхания, одышка

    Латинско-русский словарь > receptus

  • 16 pervado

    per-vādo, vāsī, vāsum, ere, I) hindurchgehen, hindurchdringen, u. tr. = durchgehen, durchdringen, A) eig.: per aequa et iniqua loca, Liv.: incendium per agros pervasit, Cic.: per omnes velut continens incendium pervasurum, Liv.: venenum artus pervasit, Tac.: pervasā urbe, pervasis regionibus, Amm.: paulatim perfidiae istius tabes pleraque Hispaniae pervaserat, Sulp. Sev. – B) übtr.: erat etiam alia gravis atque vehemens opinio, quae animos gentium barbararum pervaserat, Cic.: fama urbem pervasisset, Liv.: pervasit iam multos ista persuasio, Quint. – II) bis an ein Ziel hingelangen, hinkommen, -dringen, A) eig.: in Italiam, Cic.: in Asiam, Liv.: ad castra, Liv.: in nares, Cic.: domum pervadit aegerrime, Apul.: quācumque pervaserat eques, Liv. – B) übtr., wohin gelangen, einen Punkt erreichen, locus nullus est, quo non libido hominum pervaserit, Cic.: an vero ullam usquam esse oram tam desertam putatis, quo non illius diei fama pervaserit? Cic.: terror in totam penitus aciem pervasit, Liv.: quas in oras morbus illius furoris pervaserat, Cic. Vgl. Halm Cic. de imp. Pomp. 23. Weißenb. Liv. 45, 10, 1. Krebs-Schmalz Antib.7 Bd. 2. S. 293.

    lateinisch-deutsches > pervado

  • 17 receptus [1]

    1. receptus, a, um, PAdi. (v. recipio), allgemein angenommen, gewöhnlich, persuasio, Quint.: auctoritas receptior, Tert.: receptior apud ecclesias epistula Barnabae, Tert.: scriptores receptissimi, gewöhnlichsten, glaubwürdigsten, Solin.: suavissimus et receptissimus poëta, Tert.: litterae receptissimae philosophorum, Tert.: receptissimā inclaruit lege, Amm. – neutr. plur. subst., sequi maxime recepta, sich nach dem ganz allgemein Angenommenen richten, Quint. 9, 1, 9.

    lateinisch-deutsches > receptus [1]

  • 18 tumor

    tumor, ōris, m. (tumeo), das An- oder Aufgeschwollensein, An- od. Aufschwellen, die Geschwulst, Erhöhung, I) eig.: oculorum, Cic.: pedum, Firm.: uteri, der dicke Bauch (der Schwangeren), Hieron.: tumore praeditus, geschwollen, Cornif. rhet.: turpia cum faceret ora tumor, das Aufblasen der Backen beim Blasen auf der Flöte, Prop.: tumor loco permansit, Erhöhung, Hügel, Ov. – Plur., tumores ardentes, Plin.: crebri et subiti tumores, Suet. – II) übtr.: 1) die leidenschaftliche Aufwallung, animi, Cic.: erat animus in tumore, Cic.: Plur., recentes quasi tumores animi, Cic. – Insbes.: a) das Aufbrausen, der aufbrausende Zorn, der Unwille, animi, Lact.: publicus, Sen.: tumor et ira deûm, Verg. – b) die Aufgeblasenheit, der Stolz, tumor et vana de se persuasio, Quint.: hinc illi aucta insolentia mirusque animo increvit tumor, Iustin.: intempestivos compesce tumores, Ov. – c) v. der Wollust, die Wallung, Glut, et inquietus inguina arrigat tumor, Priap. 83, 42. – d) die Gärung der Dinge, der nahe Ausbruch, hic rerum tumor, Cic. ad Att. 14, 5, 2: praesens tumor et civilia nuper classica, Claud. in Rufin. 2, 117. – 2) von der Rede = das Schwülstige, der Schwulst, Quint. u.a.: verborum, Sen.: tragicus tumor (Pathos), Amm.

    lateinisch-deutsches > tumor

  • 19 attonitus

    attŏnĭtus, (adtŏnĭtus), a, um part. passé de attono. [st2]1 [-] frappé de stupeur, stupéfié, hébété, étourdi, assourdi par l'effet de la foudre. [st2]2 [-] frappé d'apoplexie. [st2]3 [-] au fig. immobile d'admiration ou de crainte, étonné, épouvanté, interdit, stupide; qqf. qui frappe d'étonnement. [st2]4 [-] rempli d'enthousiasme.    - aures attonitae: oreilles assourdies par le bruit de la foudre.
    * * *
    attŏnĭtus, (adtŏnĭtus), a, um part. passé de attono. [st2]1 [-] frappé de stupeur, stupéfié, hébété, étourdi, assourdi par l'effet de la foudre. [st2]2 [-] frappé d'apoplexie. [st2]3 [-] au fig. immobile d'admiration ou de crainte, étonné, épouvanté, interdit, stupide; qqf. qui frappe d'étonnement. [st2]4 [-] rempli d'enthousiasme.    - aures attonitae: oreilles assourdies par le bruit de la foudre.
    * * *
        Attonitus, pe. cor. Participium. Virgil. Estonné, Esbahi, Esperdu.
    \
        Attonitus nouitate ac miraculo. Liu. Espovanté.
    \
        Attonitus. Celsus. Qui ha perdu le mouvement et sentement de ses membres, comme s'ils estoyent endormis ou mors.
    \
        Attonita persuasio. Plin. Merveilleuse, et de quoy les scavans s'estonnent et esbahissent.
    \
        Attonita domus. Virgil. Maison espovantable, Qui fait paour et frayeur.

    Dictionarium latinogallicum > attonitus

  • 20 pervado

    per-vādo, vāsī, vāsum, ere, I) hindurchgehen, hindurchdringen, u. tr. = durchgehen, durchdringen, A) eig.: per aequa et iniqua loca, Liv.: incendium per agros pervasit, Cic.: per omnes velut continens incendium pervasurum, Liv.: venenum artus pervasit, Tac.: pervasā urbe, pervasis regionibus, Amm.: paulatim perfidiae istius tabes pleraque Hispaniae pervaserat, Sulp. Sev. – B) übtr.: erat etiam alia gravis atque vehemens opinio, quae animos gentium barbararum pervaserat, Cic.: fama urbem pervasisset, Liv.: pervasit iam multos ista persuasio, Quint. – II) bis an ein Ziel hingelangen, hinkommen, -dringen, A) eig.: in Italiam, Cic.: in Asiam, Liv.: ad castra, Liv.: in nares, Cic.: domum pervadit aegerrime, Apul.: quācumque pervaserat eques, Liv. – B) übtr., wohin gelangen, einen Punkt erreichen, locus nullus est, quo non libido hominum pervaserit, Cic.: an vero ullam usquam esse oram tam desertam putatis, quo non illius diei fama pervaserit? Cic.: terror in totam penitus aciem pervasit, Liv.: quas in oras morbus illius furoris pervaserat, Cic. Vgl. Halm Cic. de imp. Pomp. 23. Weißenb. Liv. 45, 10, 1. Krebs-Schmalz Antib.7 Bd. 2. S. 293.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > pervado

См. также в других словарях:

  • persuasio — index belief (state of mind), faith Burton s Legal Thesaurus. William C. Burton. 2006 …   Law dictionary

  • persuasió — per|su|a|si|ó Mot Agut Nom femení …   Diccionari Català-Català

  • persuasio —    (s.f.) È il tentaivo, da parte dei partiti interessati, di influenza­re l arbitro della situazione perché si persuada a modificare o mante­nere la situazione data. Per attuare la persuasione occorre informare ( docere), commuovere ( movere) e… …   Dizionario di retorica par stefano arduini & matteo damiani

  • persuasion — [ pɛrsɥazjɔ̃ ] n. f. • 1315; lat. persuasio 1 ♦ Action de persuader. Il vaut mieux agir par la persuasion que par la force. Cet orateur a un grand pouvoir de persuasion. (Sujet chose) Dans un livre, la beauté « agit par persuasion, comme le… …   Encyclopédie Universelle

  • Монзо, Ким — Ким Монзо Quim Monzó Дата рождения …   Википедия

  • Монзо — Монзо, Ким Ким Монзо Quim Monzó Дата рождения: 24 марта 1952 Место рождения: Барселона …   Википедия

  • Miquel Casals — (n. Girona; 21 de abril de 1986) es un historietista, ilustrador y director español. Contenido 1 Biografía como dibujante 2 Biografía como realizador 2.1 Filmografía …   Wikipedia Español

  • persuasión — ► sustantivo femenino 1 Acción y resultado de persuadir o convencer de una cosa a una persona. 2 Estado de la persona que está segura o convencida de alguna cosa. SINÓNIMO convencimiento * * * persuasión (del lat. «persuasĭo, ōnis»; «Adquirir,… …   Enciclopedia Universal

  • persuasiune — PERSUASIÚNE s.f. (livr.) Acţiunea, darul sau puterea de a convinge pe cineva să creadă, să gândească sau să facă un anumit lucru. [pr.: su a si u ] – Din fr. persuasion. Trimis de oprocopiuc, 13.03.2004. Sursa: DEX 98  PERSUASIÚNE s. v.… …   Dicționar Român

  • Persuasion — Per*sua sion, n. [L. persuasio; Cf. F. persuasion.] 1. The act of persuading; the act of influencing the mind by arguments or reasons offered, or by anything that moves the mind or passions, or inclines the will to a determination. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • persuasion — noun Etymology: Middle English persuasioun, from Middle French or Latin; Middle French persuasion, from Latin persuasion , persuasio, from persuadēre Date: 14th century 1. a. the act or process or an instance of persuading b. a persuading… …   New Collegiate Dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»