Перевод: с латинского на английский

с английского на латинский

peremptus

  • 1 peremptus

    pĕremptus ( pĕremtus), a, um, Part., from perimo.

    Lewis & Short latin dictionary > peremptus

  • 2 perēmptus or perēmtus

        perēmptus or perēmtus    P. of perimo.

    Latin-English dictionary > perēmptus or perēmtus

  • 3 peremtus

    pĕremptus ( pĕremtus), a, um, Part., from perimo.

    Lewis & Short latin dictionary > peremtus

  • 4 perimō or peremō

        perimō or peremō ēmī, ēmptus or ēmtus, ere    [per+emo], to take away entirely, annihilate, extinguish, destroy, cut off, hinder, prevent: sin autem (supremus ille dies) peremit ac delet omnino: luna subito perempta est, i. e. disappeared: Troia perempta, destroyed, V.: corpus macie peremptum, L.: si causam publicam mea mors peremisset.— To kill, slay: morte peremptus, V.: sorte, V.: alqm inopiā, Ta.: hunc perimet mea dextra, O.

    Latin-English dictionary > perimō or peremō

  • 5 perimo

    perimere, peremi, peremptus V
    kill, destroy

    Latin-English dictionary > perimo

  • 6 peremptalis

    pĕremptālis, e, adj. [peremptus], of or belonging to destruction or abolition, abolishing, cancelling; only in augural lang., fulmina, lightnings that destroy the effect or portent of former lightnings:

    peremptalia fulgura Gracchus ait vocari, quae superiora fulgura aut portenta vi suā perimant,

    Fest. p. 214 Müll.:

    peremptalia fulmina, quibus tolluntur priorum fulminum minae,

    Sen. Q. N. 2, 49, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > peremptalis

  • 7 perimo

    pĕrĭmo (orig. form pĕrĕmo, Cato ap. Fest. p. 217 Müll.), ēmi, emptum (emtum), 3, v. a. [per-emo], to take away entirely, to annihilate, extinguish, destroy; to cut off, hinder, prevent.
    I.
    In gen. (class.;

    syn.: perdo, deleo): penitus materiem omnem,

    Lucr. 1, 226:

    sensu perempto,

    Cic. Tusc. 1, 37, 89: luna subito perempta est, was taken away, i. e. vanished, disappeared, id. poët. Div. 1, 11, 18:

    divum simulacra peremit fulminis ardor,

    id. ib. 1, 12, 19:

    Troja perempta,

    destroyed, ruined, Verg. A. 5, 787:

    corpus macie,

    Liv. 2, 23; cf. id. 38, 21: ne quid consul auspici peremat, should hinder, prevent, Cato ap. Fest. p. 217 Müll.:

    reditum,

    Cic. Planc. 42, 101:

    nisi aliqui casus consilium ejus peremisset,

    id. Off. 3, 7, 33:

    si causam publicam mea mors peremisset,

    id. Sest. 22, 49; id. Fragm. ap. Non. 450, 5:

    perimit urbem incendio,

    Vulg. Jos. 11, 11.— Absol.:

    sin autem (supremus ille dies) perimit ac delet omnino, quid melius, quam? etc.,

    Cic. Tusc. 1, 49, 117.—
    II.
    In partic., to kill, slay ( poet. and in post-Aug. prose; cf.

    trucido): perempta et interempta pro interfectis poni solet a poëtis,

    Fest. p. 217 Müll.; Lucr. 3, 886:

    crudeli morte peremptus,

    Verg. A. 6, 163:

    aliquem caede,

    id. ib. 9, 453:

    sorte,

    id. ib. 11, 110: hunc, ubi tam teneros volucres matremque peremit (trans. from Homer), Cic. poët. Div. 2, 30, 64; Ov. M. 8, 395:

    conceptum abortu,

    Plin. 3, 44, 69, § 172:

    caedes fratrum indigne peremptorum,

    Just. 7, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > perimo

  • 8 semiperemptus

    sēmĭ-pĕremptus, a, um, adj. [perimo], half-destroyed:

    jugera,

    Tert. Carm. Sodom. 133.

    Lewis & Short latin dictionary > semiperemptus

  • 9 sponte

    sponte, abl., and spontis, gen. (perh. the only cases in use of a noun spons, assumed by Charis. p. 34 P., and Aus. Idyll. 12, 8, 11, as nom. But ad spontem is Müller's reading, Varr. L. L. 6, 7, 72, for a sponte), f. [spondeo; prop. a pledging of one's self to a thing; hence, opp. to external necessity or inducement, of free will, of one's own accord].
    I.
    Sponte, in good prose always joined with meā, tuā, suā ( poet. and in post-Aug. prose; also absol. or with gen.), of free will, of one's own accord, of one's self, freely, willingly, voluntarily, spontaneously (syn. ultro):

    sponte valet a voluntate,

    Varr. L. L. 6, § 69 Müll.:

    si imprudenter aut necessitate aut casu quippiam fecerit, quod non concederetur iis, qui suā sponte et voluntate fecissent,

    Cic. Part. Or. 37, 131:

    tuo judicio et tuā sponte facere,

    id. Fam. 9, 14, 2; cf.:

    Galliam totam hortatur ad bellum, ipsam suā sponte suoque judicio excitatam,

    id. Phil. 4, 3, 8:

    potius consuefacere filium, Suā sponte recte facere quam alieno metu,

    Ter. Ad. 1, 1, 50:

    si hic non insanit satis suā sponte, instiga,

    id. And. 4, 2, 9:

    ut id suā sponte facerent, quod cogerentur facere legibus,

    Cic. Rep. 1, 2, 3:

    meā sponte (opp. invitatu tuo),

    id. Fam. 7, 5, 2:

    meā sponte (opp. monente et denuntiante te),

    id. ib. 4, 3, 1:

    non solum a me provocatus, sed etiam suā sponte,

    id. ib. 1, 7, 3:

    transisse Rhenum sese non suā sponte, sed rogatum et arcessitum a Gallis,

    Caes. B. G. 1, 44:

    et suā sponte multi in disciplinam conveniunt et a parentibus propinquisque mittuntur,

    id. ib. 6, 14:

    sive ipse sponte suā, sive senatusconsulto accitus,

    Liv. 10, 25, 12:

    quaesitum est, praecipitata esset ab eo uxor, an se ipsa suā sponte jecisset,

    Quint. 7, 2, 24:

    gaudeo id te mihi suadere, quod ego meā sponte pridie feceram,

    Cic. Att. 15, 27: sponte ipsam suāpte adductam, Lucil. ap. Varr. L. L. 6, § 69 Müll.:

    me si fata meis paterentur ducere vitam Auspiciis et sponte meā componere curas,

    Verg. A. 4, 341:

    interim sponte nostrā velut donantes,

    Quint. 3, 6, 8.—Sometimes propriā for suā (late Lat.):

    sponte se propriā dederunt,

    Amm. 17, 2, 3:

    Richomeres se sponte obtulit propriā,

    id. 31, 12, 15.—
    (β).
    Absol.:

    Italiam non sponte sequor,

    Verg. A. 4, 361:

    sponte properant,

    Ov. M. 11, 486:

    odio tyrannidis exsul Sponte erat,

    id. ib. 15, 62:

    sponte en ultroque peremptus,

    Stat. Th. 10, 809; cf.:

    multitudo sponte et ultro confluens,

    Suet. Caes. 16:

    nec illum sponte exstinctum,

    Tac. A. 3, 16:

    sponte judicioque plaudere,

    Quint. 8, 3, 4:

    opto ut ea potissimum jubear, quae me deceat vel sponte fecisse,

    Plin. Ep. 6, 29, 11: equites Romani natalem ejus sponte atque consensu biduo semper celebrarunt, Suet. Aug. 57.—
    (γ).
    With gen.:

    sponte deūm,

    according to the will of the gods, Luc. 1, 234 Cort.:

    sponte ducum,

    id. 1, 99:

    sponte deorum,

    id. 5, 136; Val. Fl. 4, 358:

    naturae,

    Plin. 7, prooem. 1, § 4; 9, 51, 74, § 160; 11, 49, 110, § 263; 14, 4, 6, § 53; Sil. 14, 153:

    principis,

    Tac. A. 2, 59:

    Caesaris,

    id. ib. 6, 31:

    praefecti,

    id. ib. 4, 7:

    incolarum,

    id. ib. 4, 51:

    litigatoris,

    id. ib. 13, 42; 7, 51; id. H. 4, 19; Curt. 4, 1, 16.—
    (δ).
    Very rarely with a prep.: de tuā sponte, Cotta ap. Charis. p. 195 P.:

    a sponte,

    Varr. L. L. 6, § 69 Müll.; cf. § 71 sqq. ib.—
    B.
    Transf., of one's own will or agency (opp. to foreign participation or assistance), by one's self, without the aid of others, alone (rare but class.):

    nequeo Pedibus meā sponte ambulare,

    Plaut. Truc. 2, 6, 46:

    nec suā sponte, sed eorum auxilio,

    Cic. Fam. 7, 2, 3:

    cum oppidani autem etiam suā sponte Caesarem recipere conarentur,

    Caes. B. C. 3, 11 fin.:

    his cum suā sponte persuadere non possent, legatos ad Dumnorigem mittunt, ut eo deprecatore a Sequanis impetrarent,

    id. B. G. 1, 9:

    civitatem ignobilem atque humilem Eburonum suā sponte populo Romano bellum facere ausam, vix erat credendum,

    id. ib. 5, 28; cf. id. ib. 7, 65:

    judicium quod Verres suā sponte instituisset,

    Cic. Verr. 2, 1, 43, § 111:

    cum illa civitas cum Poenis suo nomine ac suā sponte bellaret,

    id. ib. 2, 4, 33, §

    72: ecquis Volcatio si suā sponte venisset, unam libellam dedisset?

    id. ib. 2, 2, 10, § 26.—
    2.
    Of things concr. and abstr., of itself, spontaneously:

    is autem ardor non alieno impulsu sed suā sponte movetur, etc.,

    Cic. N. D. 2, 12, 32:

    ut cum suā sponte nullā adhibitā vi, consumptus ignis exstinguitur,

    id. Sen. 19, 71:

    natura videtur Ipsa suā per se sponte omnia dis agere expers,

    Lucr. 2, 1092:

    aliae (arbores) nullis hominum cogentibus ipsae Sponte suā veniunt,

    Verg. G. 2, 11; cf.:

    stellae sponte suā jussaene vagentur et errent,

    Hor. Ep. 1, 12, 17:

    sapientem suā sponte ac per se bonitas et justitia delectat,

    Cic. Rep. 3, 16, 26:

    res quae suā sponte scelerata est,

    id. Verr. 2, 1, 42, § 108; id. Or. 32, 115:

    justitium in foro suā sponte coeptum prius quam indictum,

    Liv. 9, 7, 8:

    clamor suā sponte ortus,

    id. 9, 41, 17:

    id suā sponte ap parebat,

    id. 22, 38, 13:

    de capite signum in manum sponte suā delapsum,

    id. 27, 11, 3 ex loco superiore, qui prope suā sponte in hostem inferebat, id. 5, 43, 3:

    quod terra crearat Sponte suā,

    Lucr. 5, 938:

    sponte suā quae fiunt aëre in ipso,

    id. 4, 738:

    ut vera et falsa suā sponte, non alienā judicantur,

    Cic. Leg. 1, 17, 45:

    te Sponte suā probitas officiumque juvat,

    Ov. P. 2, 3, 34:

    sponte deae munus promeritumque patet (i. e. sine indice),

    id. F. 4, 394.—Very rarely with quādam: litterae syllabaeque... orationem sponte quādam sequantur, Quint 5, 10, 125. —
    (β).
    Absol.:

    ut numeri sponte fluxisse videantur,

    Quint. 9, 4, 147.—
    II.
    spontis, only in the phrase suae spontis (esse).
    A.
    To be one's own master, at one's own disposal (very rare and mostly post-Aug.;

    not in Cic. or Cæs.): quod suae spontis statuerant finem,

    Varr. L. L. 6, § 71 Müll.:

    sanus homo, qui suae spontis est, nullis obligare se legibus debet,

    Cels. 1, 1.—
    B.
    In Columella, of things, = suā sponte, of itself, spontaneously:

    altera (cytisus est) suae spontis,

    springs up spontaneously, Col. 9, 4, 2:

    ubi loci natura neque manu illatam neque suae spontis aquam ministrari patitur,

    id. 11, 3, 10.

    Lewis & Short latin dictionary > sponte

См. также в других словарях:

  • Perempt — Per*empt , v. t. [L. peremptus, p. p. of perimere to take away entirely, to destroy; per (see {Per }) + OL. emere to take. See {Redeem}.] (Law) To destroy; to defeat. [R.] Ayliffe. [1913 Webster] …   The Collaborative International Dictionary of English

  • Diaconus, S. (1) — 1S. Diaconus, M. (14. März). Aus dem Griech. = der Diener, Gehilfe etc. – Sowohl bei den Bollandisten als im Mart. Rom. kommt am 14. März ein hl. Diaconus vor, der an der Kirche der Marser16(Ecclesia Marsicana) angestellt war und welcher daselbst …   Vollständiges Heiligen-Lexikon

  • Martin von Laon — Schreibhand Martins von Laon, MS Laon 444, f. 299v Martin von Laon (lat. Martinus Laudunensis, Martinus Hibernensis, Martinus Scot(t)us; * 819 in Irland; † 875 in Laon) war ein aus Irland stammender Gelehrter und Leiter der Kathedralschule von… …   Deutsch Wikipedia

  • ABDASTARTUS — Tyri Rex. Regnavit annis novem. Ioseph. contra Appion. l. 1. p. 1043. fil. fuit Baleazari Regis vixit ann. 29. regnavit ann. 9. insidiis quatuor filiorum Nutricis suae peremptus. Eius tempore Salomon a vero Dei cultu defecit. Successit fil.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • AESCHYLUS — I. AESCHYLUS Rhodisu, cum Peuceste Macedone, deditae Aegypto praepositus. Curt. l. 4. c. 8. II. AESCHYLUS duodecimus Atheniensium Iudex, seu Archon perpetuus, in Marmore Arundel. ubi Medontidae (h. e. Medontis primi Archontis posteri)… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ALEXANDER Magni ex Roxane — fil. a Cassandro cum matre, peremptus. Iustin. l. 15. c. 2 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ALPHONSUS XI — ALPHONSUS, XI. In cunis Rex salutatus, turbis regni compositis, foedus iniit cum Lusitaniae et Arrogoniae Regibus atque cum Mauris bellum feliciter gessit, illis ingenti strage fusis, A. C. 1340. Peste peremptus, A. C. 1350. aetat. 38.… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • AMPHION — I. AMPHION Hypsonis Pellaei fil. ex Argonautis unus, ftatri Deucalioni adeo vultu similis, ut ne Pater dignoscere potuerit. Val. Flacc. l. 1. v. 367. II. AMPHION fil. Iasii, imperavit Orchomeniis, Minyis, et Pyliis, teste Leontiô, aliô nomine… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ANDRONICUS I — ANDRONICUS I. strangulatô Alexiô II. cuius tutor erat, Constantinopolitanô Imperiô potitus, Agnetem Francicam, Alexio desponsam, sibi nubere coegit, in Nicaeae, aliarumque urbium incolas crudelissime desaeviens. Ab uno neporum suorum, Guilielmi… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ARSACES — I. ARSACES Armeniae Rex ad quem Iulianus Apostata blasphemas in Christum literas misit, illumque, qui Christianus erat, contra Persas prosicisci secum coegit, Sozom. l. 6. c. 1. Quô defunctô, Persas Arsaces inimicos habuit, quibus diu feliciter… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ASERIMUS — Menandro Ephes. apud Iosephum contra Apion. Α᾿σέρυμος seu Α᾿ςθάρυμος, Tyri Rex fratri Astarto successit, tempore Asae in Iuda adhuc regnantis. Vixit annos 54. regnavit annos 9. peremptus a fratre Phelete, qui regnum occupavit, vide Pheles …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»