Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

per+contumeliam

  • 41 dico

    [st1]1 [-] dĭco, āre, āvi, ātum: - tr. - [abcl][b]a - faire connaître, publier, annoncer solennellement. - [abcl]b - dédier, consacrer, vouer (à une divinité). - [abcl]c - employer pour la première fois, inaugurer.[/b]    - se alicui in clientelam dicare: se mettre sous le patronage de qqn.    - se alicui dicare: se vouer à qqn, se dévouer à qqn, s’attacher à qqn.    - dicare se in servitutem alicui, Caes.: être dévoué corps et âme à qqn, se dévouer corps et âme à qqn, se faire l'esclave de qqn.    - totum diem alicui dicare, Cic. Leg. 2, 3, 7: consacrer toute une journée à qqn.    - dicare librum alicui, Plin. 19, 10, 57, § 177: dédier un livre à qqn.    - meae laudi tuum studium dicas, Cic. Fam. 2, 6, 4: tu voues tout ton zèle à me glorifier.    - se Remis in clientelam dicabant, Caes. BG. 6, 12: ils se rangeaient dans la clientèle des Rémois.    - se dicare in aliam civitatem, Cic. Balb, 30: se faire citoyen d'une autre ville.    - nova signa dicare, Tac. H. 5, 16: inaugurer de nouvelles enseignes. [st1]2 [-] dīco, ĕre, dīxi, dictum: - tr. - [abcl][b]a - dire, affirmer, prononcer, exprimer; débiter, réciter. - [abcl]b - dire le nom, nommer, appeler. - [abcl]c - haranguer, plaider. - [abcl]d - célébrer, chanter, raconter, décrire, composer, prédire. - [abcl]e - fixer, assigner, établir, régler. - [abcl]f - avertir, faire savoir, notifier. - [abcl]g - signifier, vouloir dire. - [abcl]h - nommer, élire, proclamer, élever au rang de.[/b]    - formes archaïques: - impér. prés. dice = dic. - ind. fut. dicem = dicam. - ind. fut.: dicebo = dicam. - ind. parf.: dixti = dixisti. - subj. parf.: dixis = dixeris. - subj. plus.-q.-parf.: dixem = dixissem. - inf. passé: dixe = dixisse. - inf. prés. passif: dicier = dici.    - dic (impératif prés.): dis.    - aliquid alicui dicere: dire qqch à qqn.    - dictatorem, consulem dicere: désigner un dictateur, un consul.    - dicere diem alicui ad colloquium: fixer un jour à qqn pour une entrevue.    - dicere sententiam: exposer son avis (au sénat), prononcer un discours (au sénat).    - dico, dicis: je veux dire, tu veux dire (présent de tentative).    - dicere + prop. inf.: dire que.    - dici potest + prop. inf.: [il peut être dit que] = on peut dire que.    - dicere ut + subj.: dire de, ordonner de.    - dic ei ut veniat: dis-lui de venir.    - tibi dico (dans le dialogue): c'est à toi que je parle; je t'en préviens.    - ut ita dicam (ut ita dixerim, sic dixerim): pour ainsi dire.    - causam dicere: plaider une cause.    - jus dicere: rendre la justice.    - pro aliquo (causam) dicere: plaider pour qqn.    - contra aliquem dicere: plaider contre qqn.    - causam nullam dico (causam haud dico): je n'ai pas d'objection à formuler.    - de aliqua re ad unum judicem dicere: plaider sur une affaire devant un seul juge.    - quod dicunt: comme on dit.    - ut plura non dicam: sans en dire plus.    - dictum ac factum (dictum factum), Ter. And. 2, 3, 7: aussitôt dit, aussitôt fait; à l'instant même.    - vel dicam = vel potius: ou plutôt.    - dicere ad aliquam rem: répliquer à qqch.    - facilis dictu: facile à dire.    - nihil dicere: ne rien dire de bon.    - subj. arch. - mihi ne dixis (= dixeris), scire nolo, Plaut. Mil.: ne me dis rien, je ne veux pas le savoir.    - inf. prés. passif arch. - nec quis esset umquam audieram dicier, Ter. Eun.: je n'avais jamais entendu dire qui il était.
    * * *
    [st1]1 [-] dĭco, āre, āvi, ātum: - tr. - [abcl][b]a - faire connaître, publier, annoncer solennellement. - [abcl]b - dédier, consacrer, vouer (à une divinité). - [abcl]c - employer pour la première fois, inaugurer.[/b]    - se alicui in clientelam dicare: se mettre sous le patronage de qqn.    - se alicui dicare: se vouer à qqn, se dévouer à qqn, s’attacher à qqn.    - dicare se in servitutem alicui, Caes.: être dévoué corps et âme à qqn, se dévouer corps et âme à qqn, se faire l'esclave de qqn.    - totum diem alicui dicare, Cic. Leg. 2, 3, 7: consacrer toute une journée à qqn.    - dicare librum alicui, Plin. 19, 10, 57, § 177: dédier un livre à qqn.    - meae laudi tuum studium dicas, Cic. Fam. 2, 6, 4: tu voues tout ton zèle à me glorifier.    - se Remis in clientelam dicabant, Caes. BG. 6, 12: ils se rangeaient dans la clientèle des Rémois.    - se dicare in aliam civitatem, Cic. Balb, 30: se faire citoyen d'une autre ville.    - nova signa dicare, Tac. H. 5, 16: inaugurer de nouvelles enseignes. [st1]2 [-] dīco, ĕre, dīxi, dictum: - tr. - [abcl][b]a - dire, affirmer, prononcer, exprimer; débiter, réciter. - [abcl]b - dire le nom, nommer, appeler. - [abcl]c - haranguer, plaider. - [abcl]d - célébrer, chanter, raconter, décrire, composer, prédire. - [abcl]e - fixer, assigner, établir, régler. - [abcl]f - avertir, faire savoir, notifier. - [abcl]g - signifier, vouloir dire. - [abcl]h - nommer, élire, proclamer, élever au rang de.[/b]    - formes archaïques: - impér. prés. dice = dic. - ind. fut. dicem = dicam. - ind. fut.: dicebo = dicam. - ind. parf.: dixti = dixisti. - subj. parf.: dixis = dixeris. - subj. plus.-q.-parf.: dixem = dixissem. - inf. passé: dixe = dixisse. - inf. prés. passif: dicier = dici.    - dic (impératif prés.): dis.    - aliquid alicui dicere: dire qqch à qqn.    - dictatorem, consulem dicere: désigner un dictateur, un consul.    - dicere diem alicui ad colloquium: fixer un jour à qqn pour une entrevue.    - dicere sententiam: exposer son avis (au sénat), prononcer un discours (au sénat).    - dico, dicis: je veux dire, tu veux dire (présent de tentative).    - dicere + prop. inf.: dire que.    - dici potest + prop. inf.: [il peut être dit que] = on peut dire que.    - dicere ut + subj.: dire de, ordonner de.    - dic ei ut veniat: dis-lui de venir.    - tibi dico (dans le dialogue): c'est à toi que je parle; je t'en préviens.    - ut ita dicam (ut ita dixerim, sic dixerim): pour ainsi dire.    - causam dicere: plaider une cause.    - jus dicere: rendre la justice.    - pro aliquo (causam) dicere: plaider pour qqn.    - contra aliquem dicere: plaider contre qqn.    - causam nullam dico (causam haud dico): je n'ai pas d'objection à formuler.    - de aliqua re ad unum judicem dicere: plaider sur une affaire devant un seul juge.    - quod dicunt: comme on dit.    - ut plura non dicam: sans en dire plus.    - dictum ac factum (dictum factum), Ter. And. 2, 3, 7: aussitôt dit, aussitôt fait; à l'instant même.    - vel dicam = vel potius: ou plutôt.    - dicere ad aliquam rem: répliquer à qqch.    - facilis dictu: facile à dire.    - nihil dicere: ne rien dire de bon.    - subj. arch. - mihi ne dixis (= dixeris), scire nolo, Plaut. Mil.: ne me dis rien, je ne veux pas le savoir.    - inf. prés. passif arch. - nec quis esset umquam audieram dicier, Ter. Eun.: je n'avais jamais entendu dire qui il était.
    * * *
        Dico, dicas, prima corr. dicare. Cic. Donner à tousjours et à perpetuité.
    \
        Coniugio dicare aliquem alicui. Valer. Flac. Luy destiner et desdier pour estre son mari.
    \
        Dicare aliquam operam alteri. Plaut. Prester sa peine à aucun en quelque faict.
    \
        Se alicui in clientelam. Caesar. Se donner et desdier à aucun, et se mettre en sa sauvegarde, Devenir son vassal.
    \
        Dicare se in aliquam ciuitatem. Cic. Se rendre bourgeois d'aucune ville.
    \
        Studium suum laudi alicuius dicare. Cic. Addonner et employer son estude à, etc.
    \
        Totum hunc tibi dicamus diem. Cic. Nous te donnons tout ce jour pour faire de nous tout ce que tu vouldras.
    \
        Dicare aliquid Deo, pro Consecrare, et Dedicare. Pli. Cic. Desdier et consacrer.
    \
        Dicare opus alicui rei. Plin. Luy donner un livre à part, La descrire en un livre à part, et non point parmi les autres choses.
    \
        Dico, dicis, dixi, dictum, dicere. Dire.
    \
        Quasi tu dicas factum id consilio meo. Terent. Comme si tu disois que, etc.
    \
        Dixi venturam. Terent. J'ay dict qu'elle viendra.
    \
        Dicitur is venturus nunc peregre. Plaut. On dit qu'il viendra.
    \
        Tibi ego dico, an non? Terent. Parle je à toy à ton advis, ou si c'est à un autre?
    \
        Dicisne, an non? Interrogantis est et vrgentis. Plaut. Diras tu pas ce que je te demande?
    \
        - dic mihi Hoc primum, potin'est hic tacere? Terent. Or me dis tout premierement, ou en premier lieu.
    \
        Dicere, proprie est Oratorum. Quintil. Bien parler.
    \
        Dicere apud iudices. Cic. Plaider et porter la parolle.
    \
        Pro aliquo dicere. Cic. Plaider pour aucun et le defendre.
    \
        Dicendum est mihi igitur ad ea quae sunt a te dicta. Cice. Il me fault respondre à ce que tu as dict par ci devant.
    \
        Mirum quin te aduorsus dicat. Plaut. Mais dommage qu'il ne parle contre toy, et qu'il ne te desment, C'est merveille qu'il ne dit tout le contraire de ce que tu dis.
    \
        Ad aetatem alicuius dicere. Cic. Selon l'aage.
    \
        AEqui bonique partem aliquam dicere. Terent. Aller aucunement à la raison, Offrir quelque parti raisonnable.
    \
        Aliouorsum dixeram. Plaut. Je l'avoye dict en autre intention, ou autre sens.
    \
        Bene atque amice dicis. Plaut. Tu parles bien et en ami.
    \
        Animo praesenti dicere. Terent. Parler hardiement et asseureement sans crainte.
    \
        Ex animo. Terent. Dire à bon escient, et ainsi qu'on le sent en son cueur, Dire de bonne foy, et ainsi qu'on le pense.
    \
        Ei argumenta rei dicam. Plaut. Je luy diray les enseignes.
    \
        In aurem. Plaut. Dire tout bas à l'oreille.
    \
        Bella dicere. Virgil. Raconter.
    \
        Carmina. Virgil. Dire, ou Chanter des chansons.
    \
        Carmine aliquem dicere. Virgil. Descrire les gestes d'aucun.
    \
        Dicere causam dicitur reus. Cice. Proposer ses defenses, Se defendre en jugement.
    \
        Nunquid causam dicis, quin etc. Plaut. Veuls tu empescher que, etc.
    \
        Non causam dico, quin quod meritus est ferat. Terent. Je ne veulx pas empescher qu'il ne soit puni selon qu'il a merité.
    \
        Dixere causam tunc nescio quam. Terent. Ils dirent je ne scay quelles excuses.
    \
        Haec cura, clanculum vt sint dicta. Plaut. Que personne n'en sache rien, Faictes que ces choses soyent dictes en secret.
    \
        Coenam dicere. Plaut. Convier, Semondre à souper, Inviter.
    \
        Dictum breuiter et commode. Cic. Briefvement, et bien à propos.
    \
        In commune dicere. Plin. Dire en general.
    \
        Conatu magno nugas dicere. Terent. S'efforcer à mentir.
    \
        Contra aliquem dicitur aduocatus dicere. Cic. Plaider contre aucun.
    \
        Contumeliam dicere. Plaut. Dire quelque oultrage et parolle de despris, Villener, Laidoyer, Laidanger, Oultrager aucun de parolles.
    \
        Dicta. Cic. Dire broquars et parolles de risees, Gaber un homme, Farcer, Gaudir, Mocquer, Rigoler, Railler.
    \
        Dictatorem dicere, pro creare. Liu. Le nommer et faire.
    \
        Diem alicui. Cic. Adjourner aucun, Bailler jour, ou Assigner.
    \
        Diem capitis, vel Rei capitalis. Liu. Adjourner à comparoistre en personne en cas de crime, où il est question de l'honneur ou de la vie.
    \
        Diem iuris. Plaut. Adjourner, Assigner jour pour venir en jugement.
    \
        Diem nuptiis, vel operi dicere, quod et Praestituere dicitur. Terent. Prendre et arrester jour pour faire nopces, ou autre chose.
    \
        Non dicam dolo. Plaut. Sans mentir, Sans fraude et malengin.
    \
        Dotem et doti, dicere filio vel filiae omnia sua bona. Terent. Promettre en dot.
    \
        Facta alicuius dicere. Virgil. Composer une histoire des gestes et faicts d'aucun.
    \
        Falsum dicere. Plaut. Mentir.
    \
        Bona fide dicere. Plaut. Dire à la bonne foy et sans mentir, A bon escient et asseureement.
    \
        Bonane fide istuc dicis? Plaut. Me le dis tu vrayment? M'en asseure tu?
    \
        Nolo in illum grauius dicere. Terent. Je ne veulx point dire contre luy parolle plus picquante pour le present.
    \
        Inclementer vel acerbe in aliquem dicere. Plaut. Cic. Blasmer, Injurier, Oultrager de parolles.
    \
        Inclementer literis. Plaut. Blasmer les lettres.
    \
        Inducias dicere. Plaut. Faire treves.
    \
        Iniuste alteri dicere. Plaut. Blasmer à tort.
    \
        Ioco, vel per iocum dicere. Plaut. Dire par jeu, Et non à bon escient.
    \
        Ius dicere. Cic. Exercer la jurisdiction, Exercer judicature.
    \
        Ius dicis. Plaut. Tu parles raisonnablement.
    \
        Legem. Liu. Bailler loy à un inferieur et luy ordonner ce qu'on veult qu'il face.
    \
        Legem fullonibus, et similibus. Plin. Leur bailler loy de ce qu'ils doibvent faire en leur mestier.
    \
        De loco superiore, vel e loco superiore dicere. Ci. Parler d'enhault et du siege judicial, Parler estant assis en siege de judicature.
    \
        Ex inferiore loco. Cic. Parler au juge estant assis en son siege.
    \
        Mendacium dicere. Plaut. Mentir.
    \
        Multam dicere. Liu. C'estoit anciennement une espece de condamnation d'amende prononcee au peuple, de laquelle la confirmation ou infirmation appartenoit au peuple: par devant lequel comparoissoyent le Magistrat d'une part soustenant sa pronontiation, et la partie condamnee debatant au contraire, qu'on disoit Certare multam.
    \
        Multam dicere. Cic. Defendre sur peines, ou sur peine de l'amende. B.
    \
        Multationem, siue multam pecoris dicere. Plin. Varro. Condamner en amende de certain nombre de brebis ou de boeufs.
    \
        Nomen alicui dicere. Liu. Nommer, Bailler ou Imposer nom.
    \
        Nugas. Plaut. Jaser.
    \
        Nummos. Pompon. Promettre.
    \
        Palam dicere. Plaut. Dire en presence de touts.
    \
        In vtranque partem. Cic. Soustenir de parolles les deux parties.
    \
        Pecuniam dicere. Sallust. Promettre.
    \
        Praelia dicere. Horat. Narrer les batailles.
    \
        Hoc Netinorum foederata ciuitas publice dicit. Cic. Les Neriniens noz alliez et confederez en dient autant par leurs embassadeurs qu'ils ont ici envoyez au nom de la communaulté.
    \
        Dico quod videtur. Terent. Ce qu'il m'ensemble.
    \
        Repudium dicere. Tacit. Repudier et rejecter sa femme, Faire divorce et separation de mariage.
    \
        Iam id ipsa res dicet tibi. Plaut. La chose t'enseignera.
    \
        Rem potius ipsam dic, ac mitte maleloqui. Terent. Venez au poinct, et cessez de mesdire.
    \
        Sacramento dicere, dicebantur milites, quum ad iusiurandum adigebantur Rempublicam se non deserturos. Liu. Quand les gens prins et levez pour le faict de la guerre prestoyent le serment accoustumé entre les mains de leur capitaine, ou autre ayant povoir de le recevoir.
    \
        Dicere sacramentum. Horat. Prester et faire serment solennel.
    \
        Dicere alicui saluere. Sueton. Le saluer, Luy dire Bon jour, Dieu vous gard.
    \
        Dicere salutem alicui. Plaut. Saluer aucun, Faire priere à Dieu de le tenir sauf.
    \
        De scripto dicere. Cice. Dire et prononcer par escript, par livre, en lisant.
    \
        De se, et de suo ingenio. Cic. Parler de soy et de son esprit.
    \
        Dicere alicui valere. Sueton. Luy dire A dieu, Bon soir.
    \
        Sedulo dicere. Terent. Dire à bon escient et selon qu'on le pense.
    \
        Semel. Plin. Dire une fois pour toutes.
    \
        Sententiam dicere. Cic. Dire son opinion de quelque chose.
    \
        Pro sententia dicere. Liu. Opiner, Dire son opinion.
    \
        Dicuntur sententiae. Caesar. On dit les opinions, On opine.
    \
        Nonnullae huiusmodi sententiae dicebantur, vt impedimentis relictis, eruptione facta, etc. Aucuns estoyent de cest advis, ou opinion, que, etc.
    \
        Ex tempore. Cic. Dire sur le champ et sans y avoir pensé paravant.
    \
        Dicere testes dicuntur. Cic. Quand ils deposent par devant le juge ou l'examinateur.
    \
        Testimonium et testimonia dicere. Cice. Porter tesmoignage en jugement.
    \
        Pro testimonio dicere. Cice. Deposer et porter tesmoignage par devant un juge, ou examinateur.
    \
        Dixere vale. Ouid. Ils dirent Adieu.
    \
        Multa ad veritatem dicere. Cic. Selon la verité.
    \
        Ad voluntatem alicuius dicere. Cic. Parler au gré d'aucun et le flatter.
    \
        Nihil dixit tum vt sequerere sese? Terent. Ne te dist il pas lors que tu le suivisses?
    \
        Dico vt res est. Plaut. Je dis la chose comme elle va.
    \
        Dicitur. Cic. On dit. \ Vt dicitur. Cic. Comme on dit.
    \
        Nunquam audiui dici. Terent. Jamais je n'ouy dire.
    \
        Diceret, Quid feci? Terent. Il pourroit dire.
    \
        Dicere volui. Plaut. J'ay failli, Je vouloye dire autrement.
    \
        Nesciebam id dicere illam. Terent. Je ne scavoye pas qu'elle entendist cela.
    \
        De prandio dicis, debetur. dabo. Plaut. C'est du disner que tu parles.
    \
        Dixi Phormio. Terent. Voyla ce que je te vouloye dire, Je ne te veulx dire autre chose.
    \
        Dixine ego in hoc esse vobis Atticam eloquentiam? Terent. Ne vous ay je pas bien dict que, etc.
    \
        Dices, Quid postea, si Romae assiduo fui? Cic. Tu me diras.
    \
        Dicet aliquis, Quid ergo tu? Cic. Quelqu'un pourra dire.
    \
        Ne dixis istuc. Plaut. Ne me dis pas cela, Il n'est pas ainsi que tu me dis, Il n'en est rien.
    \
        Est locus, Hesperiam Graii cognomine dicunt. Virgil. Ils le nomment.
    \
        Merito dici posset is quoque Dionysius. Plin. Pourroit estre nommé et dict.
    \
        Dicor tibi frater ex Iberis. Martial. On me dit ton frere.
    \
        Dici vix potest quam multa sint quae, etc. Cic. A peine pourroit on dire.
    \
        Dictu nihil facilius. Terent. Il n'est rien plus aisé à dire. Dict par mocquerie d'une chose difficile à faire.
    \
        Ratio dicendi. Quintil. La maniere de bien parler.

    Dictionarium latinogallicum > dico

  • 42 iacio

        Iacio, iacis, ieci, iactum, iacere, pen. corr. Virgil. Jecter, Lancer.
    \
        Iuxta quem vmbrae aestate in Austrum, hyeme in Septentrionem iaciuntur. Plin. Rejaillent.
    \
        Praeceps se iecit in agros. Lucan. Il s'en est fuy de grand randon parmi les champs.
    \
        Iacere aggerem. Lucilius. Faire une chaussee, une digue, une levee, ou talu.
    \
        Iacere anchoras ante portum. Liu. Anchrer au port.
    \
        Edicta in populum iacere. Tacit. Faire et publier des edicts.
    \
        Exempla iacere. Tacit. Alleguer des exemples.
    \
        Iacere fundamenta. Cic. Faire les fondements de quelque chose que ce soit.
    \
        Iacere fundamenta salutis alterius. Cic. Porter le premier propos de faire rappeler aucun, et mettre son affaire en bon train.
    \
        Fundamenta iaciunt ciues. Ouid. Font les fondements de la ville.
    \
        Gradum iacere, atque aditum ad caetera. Cic. Faire entree, Faire ouverture.
    \
        Odorem iaciunt de corpore. Lucret. Rendent odeur.
    \
        Omnis in hac certam regio iacit arte salutem. Virgil. Met son salut et son esperance.
    \
        Talos iacere. Cic. Jouer au dets.
    \
        Tela manu iaciens. Virgil. Lanceant, Dardant.
    \
        In falsum tela iacere. Tacit. En vain sans frapper.
    \
        Iacere. Tacit. Divulguer, Semer parmi la ville.
    \
        Iacere aliquid in aliquem, per translationem. Liu. Picquer aucun, Luy jecter ou donner un lardon.
    \
        Contumeliam in aliquem. Cic. Dire quelque oultrage à aucun, Oultrager.
    \
        Igniculos iacere. Cic. Inciter.
    \
        Iacere probra in insontem. Liu. Dire injures et meschantes parolles, Injurier.
    \
        Assiduas iacit ore querelas. Cic. Il se complaind sans cesse.
    \
        Querimoniam iacere. Seneca. Se complaindre.
    \
        Iacere et mittere ridiculum. Cic. Dire quelque parolle pour rire, Rencontrer sur aucun pour rire.
    \
        Sermones iacere. Tacit. Jecter, ou Semer des parolles.
    \
        Significationes. Sueton. Donner à entendre par plusieurs manieres, Monstrer par signes.
    \
        Suspicionem. Cic. Donner occasion de souspecon.
    \
        Terrores iacere et denuntiare. Cic. Menacer aucun, et luy faire paour.
    \
        Vera aut vana iacere. Liu. Omisso discrimine vera an vana iaceret. Sans regarder si le reproche qui luy mettoit sus, estoit veritable ou faulx.
    \
        Vocem Claudii, quam temulentus iecerat. Tacit. Qu'il avoit dict à la volee.

    Dictionarium latinogallicum > iacio

  • 43 indignus

    1. in-dignus, a, um, unwürdig, I) = durch seine Eigenschaften einer Person od. Sache unwürdig, unwert, passiv = etw. (ein Übel od. ein Gut) nicht verdienend, aktiv = zu etw. nicht befähigt, zu etw. ungeeignet, unbefugt, unberechtigt, α) m. Abl.: ind. iniuriā hāc, Ter.: illo supplicio indignus fuit, Curt.: omni honore indignissimus, Cic.: tanto indignissime nato, Stat. – β) mit Genet.: magnorum haud unquam ind. avorum, Verg. Aen. 12, 649: nec dextrā (an Tapferkeit) indignus avorum, Sil. 8, 383: gratiae dei et misericordiae indign., Vict. Vit. 3, 51: indign. rei tantae, idem 3, 61. – γ) m. Dat., maiestati indigna divinae, Augustin. de civ. dei 6, 6. – δ) mit ad u. Akk., ut qui capere intellectu nequiverint ad ea etiam legenda videantur indigni, Boëth. theol. 1. praef. p. 150, 20. – ε) m. 2. Supin.: digna atque indigna relatu vociferans, Verg. Aen. 9, 995: enimvero id auditu dicere indignum esse, Liv. 34, 58, 4. – ζ) m. folg. indir. Fragesatz: quaero abs te: iine, qui postulabant, indigni erant, qui impetrarent? Cic.: modo, quos, ut socios haberes, dignos duxisti, haud indignos iudicas, quos in fidem receptos tuearis, Liv. – aktiv, at tu indignus, qui faceres (contumeliam), unbefugt, Ter. – η) m. folg. ut u. Konj., cum indigni ut a vobis redimeremur visi simus, Liv. 22, 59, 17. – θ) m. folg. Infin.: fabula nota quidem, sed non indigna referri, Ov.: indigni fra-
    ————
    ternum rumpere foedus, Hor. – ι) absol. (so daß der Gegenstand, dessen jmd. unwürdig ist od. wozu er nicht befugt ist, aus dem Zusammenhang ergänzt werden muß; vgl. die Auslgg. zu Cic. Tusc. 4, 46 u. zu Hor. sat. 2, 2, 103), divitias quivis, quamvis indignus, habere potest, Cic.: quibus (comitiis) ut indigni praeterirentur, Liv.: calamitates hominum indignorum (derer, die sie nicht verdienen) sublevare, Cic.: cur eget indignus (unverdient) quisquam, te divite? Hor.: illud exemplum ab dignis et idoneis (Strafwürdigen u. Straffälligen) ad indignos et non idoneos (Unschuldige u. nicht Straffällige) transfertur, Sall. Cat. 51, 27. – v. Lebl.: αα) passiv: et indigno circumdat vincula collo, Ov. (mehr Beisp. s. Jacobs Blumenl. 1, 125). – ββ) aktiv: indignis percussit pectora palmis, unbefugten, Ov.: u. so pulsata indignis saepe queror manibus, Prop.
    II) übtr., v. dem, dessen jmd. od. eine Sache nicht würdig ist, od. was jmd. nicht verdient hat, unwürdig, unwert, unverdient, dah. auch ungeziemend, ungeeignet, unangemessen, α) m. Abl.: indignum est sapientis gravitate et constantiā defendere etc., Cic.: neque quidquam fecit Datames, quod suā fide esset indignum, Nep.: etiam fortunā indignum videbatur, si etc., Plin. pan. 77 extr. – β) m. Genet.: indigno gloriae suae decreto, Val. Max. 9, 2. ext. 8. – γ) m. Dat., quam indigna (sunt) nomini Christiano m. folg.
    ————
    Infin., Tert. de cult. fem. 2, 5. – δ) m. ad u. Akk., hoc adiutorii genus inconveniens fluori sanguinis et indignum ad constrictionem, Cael. Aur. de morb. chron. 2, 13, 183. – ε) m. 2. Supin., non indignum relatu, Solin. 7, 12. – ζ) absol., unwürdig, unangemessen = schmachvoll, abscheulich, schändlich, empörend, hoc uno sol non quicquam vidit indignius, Cic.: filii eius egestas indignissima, Cic.: ind. facinus, Ter.: amor (unwürdige, treulose), Verg.: hiemes, unangemessene, zu harte, Verg.: indignum in modum multari, Liv.: indignis modis accipi, Ter.: quae futura in eum exempla indigna dicunt, Ter. – n. pl. subst., indigna (Unwürdiges, Unverschuldetes) perpeti, Nep. Phoc. 4, 3: digna atque indigna od. (asyndet.) digna indigna pati, Sen. ad Marc. 10, 6. Verg. Aen. 12, 811: digna atque indigna canere, Val. Flacc. 2, 115. – dah. indignum est mit folg. Infin. od. Acc. u. Infin., teils = es ist unangemessen, ungeeignet, unschicklich, non indignum videtur memorare, Sall.: indignum duxit (grandem piscem) ad venales deferre, Fronto; teils = es ist eine Ungerechtigkeit, es ist hart, nec fuit indignum superis, bis sanguine nostro Emathiam pinguescere, Verg.: sata exuri, dirui tecta, misera magis, quam indigna patienti esse, Liv.; teils = es ist unwürdig, -entehrend, -schimpflich, -schmachvoll, -empörend, -eine Schande, -eine Schmach, indignum est a pari vinci aut superiore, indignius ab in-
    ————
    feriore, Cic.: u. id vero indignum (schmachvoll) visum, ab tumultuario auxilio castra Romana terreri, Liv.: tum vel hoc indignissimum est vos idoneos habitos, per quorum sententias iusque iurandum id assequantur, Cic.: so auch pro indignissimo habere m. folg. Acc. u. Infin., Liv. – u. der Ausruf facinus indignum od. indignum facinus m. folg. Infin. od. Acc. u. Infin., es ist od. wäre schändlich, abscheulich, empörend, daß od. wenn usw., fac. ind.! sic circumiri, Ter.: fac. ind.! epistulam... neminem reddidisse, Cic.: quam ind. fac.! ancillam aere emptam (esse) suo, Ter. – u. als parenthet. Ausruf: indignum facinus! Ter., proh facinus indignum! Sen. rhet., u. bl. indignum! Hor. u.a. = es ist schändlich, abscheulich, empörend, welche Schande! welche Schmach! u. dgl.; vgl. Ruhnken Ter. Andr. 1, 1, 118. Bentley Hor. sat. 2, 5, 79.
    ————————
    2. in-dignus, a, um (indignor), unwillig, Itin. Alex. 5 (12).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > indignus

  • 44 inuro

    in-ūro, ussī, ūstum, ere, I) einbrennen, A) eig.: picturas (von der enkaustischen Malerei), Plin.: notam, Verg. (so auch notae corporis, quae parvulo inustae erant, Iustin.: u. prägn. die Pers., inexpiabili litterarum notā per summam oris contumeliam inustus, gebrandmarkt, Val. Max.): foramen (v. Bohrer), ungleich bohren, wie es das Feuer macht, Colum. – B) übtr.: 1) ein- od. aufbrennen = einprägen, anhängen, aufdrängen, zufügen, notam turpitudinis vitae alcis, Cic.: maculam genti, Liv.: tantam maculam memoriae suae verbis immoderatis, Fronto: alci summam superbiae crudelitatisque famam, mit dem schlimmen Rufe des St. u. der Gr. brandmarken, Liv.: mala od. vulnera rei publicae, Cic.: alci dolorem, Cic.: odium inustum animis hominum, tief eingeprägt, Cic.: motus in ipso oratore impressi atque inusti videbuntur, Cic. – 2) etwas mit etw. kennzeichnen, brandmarken, inuri notā censoriae severitatis, Cic.: signa probitatis... domesticis inusta notis veritatis, Cic.: Trasimennum lacum dirā inustum (esse) memoriā, Val. Max. – II) ansengen, anbrennen, versengen, verbrennen, a) übh.: loca inusta, Lucr.: truncus rogo inustus, Aur. Vict.: ferro candente calcaribus inustis, Colum.: vulnere sanguis inustus, Ov.: quidquid vitiosi est, inurere, wegbrennen, Colum.: ros inustus sole, vertrocknet, Plin.: inurentes
    ————
    (brennend) calcaria ad infima crura, usque dum rumpantur, Varro. – Partiz. subst., inūsta, ōrum, n., Brandwunden, Plin. 22, 37. – b) insbes. mit dem Brenneisen brennen, kräuseln, comas, Quint. 2, 5, 12: u. im Bilde, illa calamistris, mit seinen Friseurkünsten aufputzen, Cic. Brut. 262. Suet. Caes. 56, 2. – III) brennen, erhitzen, heiß machen, sol inurens, Cels.: urinam testis candentibus, Colum.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > inuro

  • 45 neco

    neco, āvī, ātum, āre (nex), töten, umbringen (meist ohne eine Waffe), I) eig.: alqm, Cic. u.a.: se, Lact. de mort. pers. 38, 3: alqm excruciatum, zu Tode martern lassen, Sall.: u. so alqm omni supplicio excruciatum, Cic.: plebem fame, Cic.: alqm igni, Caes.: omnes partim flammā partim ferro, Val. Max.: alqm veneno, Suet.: ferro, Hor.: fulmine (v. Jupiter), Hyg.: alqm verberibus, tot peitschen, Cic.: catulos complectendo, erdrücken, Plin.: praesidium (die Besatzung) per cruciatum et ad contumeliam, Liv.: necari sub crate, Liv.: necari cum cruciatu, Caes. – II) übtr., v. lebl. Subjj., töten, zugrunde richten, vernichten, lien necat, Plaut.: imbres necant frumenta, Plin.: ne quid fortuitum et agreste succrescat, quod necet (ersticke) segetem, Sen.: necant invicem inter se umbrā vel densitate (v. Bäumen), Plin. – Partiz. nectus, Ser. Samm. 627. – Perf. necui u. Supin. nectum ohne Beleg bei Diom. 366, 4 u. bei Prisc. 9, 34; u. necuit, Phaedr. 4, 19, 4: necuisse, Colum. 6. praef. 7 Schn. (mit cod. Sang.).

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > neco

  • 46 penetro

    penetro, āvī, ātum, āre (penitus), I) tr. A) hineinfügen, -tun, -setzen, pedem intra aedes, Plaut.: se, wohin gehen, hineindringen, sich wohin begeben, in fugam, Plaut.: se in specum, Gell.: se foras, Plaut.: se ad plures, sich zu seinen Vätern versammeln (= sterben), Plaut.: v. Lebl., intra pectus se penetravit potio, Plaut.: ne esculenta et potulenta sese penetrarent, Apul. – Passiv medial, quae penetrata (eingedrungen) queunt sensum progignere acerbum, Lucr. 4, 668: u. so Lucr. 1, 529. – B) durch etw. hindurchdringen = tief in etw. eindringen, etw. durchziehen, durchdringen, a) eig.: sinus Illyricos, Verg. u. Iustin.: gentes, ulteriora (feindlich), Vell.: Asiam, Val. Flacc.: virgulta silvasque, Plin.: v. Lebl., loricam corpusque fervens arena penetraverat, Curt. – Passiv, ut penitus nequeat penetrari, Lucr.: penetratae cum victoria Media, Albania, Iberia, Vell.: iter Lucullo quondam penetratum, der Weg, auf dem L. einst vorgedrungen ist, Tac. – b) übtr., jmd. ergreifen, auf jmd. Eindruck machen, id Tiberii animum altius penetravit, Tac.: nihil Tiberium magis penetravit, quam etc., Tac. – u. penetrabat eos (es ergriff sie der Gedanke) m. folg. Acc. u. Infin., Lucr. 5, 1260. – II) intr. hineinkommen, -dringen, durchdringen, eindringen, a) eig., per angustias, Cic.: ad urbes, Cic.: ad Pelusii ostium, Curt.: huiusmodi in palaestram, Plaut.: in
    ————
    templa, Cic.: in Syriam, Cic.: in omnes regiones, Curt.: in castra Romanorum, Liv.: intra vallum, Liv.: specus fodiendo (durch Minieren) intra moenia, Vitr. – b) übtr., nulla res magis penetrat in animos, Cic.: quo non ars penetrat? Ov.: una vox eius usque ad contumeliam senatus penetraverat, hatte sich verstiegen (war gegangen) bis zu usw., Tac.: cupere debemus, quo manuum nostrarum tela pervenerint, eodem gloriam famamque penetrare, Cic.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > penetro

  • 47 iaciō

        iaciō iēcī, iactus, ere    [IA-], to throw, cast, fling, hurl: tela, S.: lapides iaciendos curare: in alquem scyphum: in murum lapides, Cs.: pilam ponto, V.: sese Fluctibus mediis, V.: plumbum Funda iacit, O.: ancoris iactis, Cs.: talum: Venerem.— To throw up, lay, set, establish, build, found, construct, erect: aggerem, S.: urbi fundamenta, L.: aggere iacto, Cs.: muros, V.: in mare iactis molibus, Cs.—To send forth, emit, produce: igniculos. — To throw away: vestem procul, O.: humi arma, O.: rudera, L.—To throw, scatter, sow: semina iacta, O.: iacto semine, V.: flores, V.: oscula, Ta.: arbor poma iacit, O.—Fig., to throw, throw up, cast, bring as an accusation: contumeliam in aliquem: adulteria: Hoc in me, H.: convicia, O.— To lay, set, establish: gradum atque aditum ad rem: in hac arte salutem, V.: causae fundamenta, to prepare for: rei p. fundamenta, found.—To throw out, let fall, intimate, utter, mention, declare: iaciuntur enim voces, quae, etc.: illud obscure: vera an vana, L.: Iugurtha iacit oportere, etc., S.: Talia Verba, O.: in alcius caput verba, Pr.: per ambages de lacu, express oneself, L.

    Latin-English dictionary > iaciō

  • 48 re-maneō

        re-maneō mānsī, —, ēre,    to stay behind, be left, remain: sermone confecto, Catulus remansit, nos descendimus: per causam valetudinis, Cs.: Quo refugio? remane, O.: Romae: cubito remanete presso, H.: in Galliā, Cs.: ferrum ex hastili in corpore remanserat, N.—To stay, remain, continue: longius anno uno in loco, Cs.: animos remanere post mortem: equos eodem remanere vestigio adsuefecerunt, Cs.—Fig., to remain, endure, abide, last: in quā muliere quasi vestigia antiqui offici remanent: in duris remanentem rebus amicum, constant, O.: si ulla apud vos memoria remanet avi mei, S.: contumeliam remanere in exercitu sinere, to cleave to the army, S.: ne quid ex contagione noxae remaneret penes nos, L.—With predicate adj., to remain, continue to be: quarum (sublicarum) pars inferior integra remanebat, Cs.: nec cognoscenda remansit Herculis effigies, O.

    Latin-English dictionary > re-maneō

  • 49 jacio

    jăcĭo, jēci, jactum, 3, v. a. [cf. diôkô, to pursue; Germ. jagen], to make go, cause to go, send; hence, to throw, cast, fling, hurl.
    I.
    Lit.: genu ad aliquem, to hit or push one with the knee, Plaut. Capt. 4, 2, 17:

    lapides,

    Cic. Mil. 15:

    fulmen in medium mare,

    id. Div. 2, 19:

    in quem scyphum de manu jacere conatus,

    id. Verr. 2, 4, 10:

    aridam materiam de muro in aggerem,

    Caes. B. G. 7, 24:

    se in profundum,

    Cic. Sest. 20:

    saxeam pilam ponto,

    Verg. A. 9, 712:

    ensem fluctibus mediis,

    id. ib. 10, 683:

    balearica plumbum Funda jacit, Ov M. 2, 728: libellos in faciem ejus,

    Suet. Claud. 15 fin. —Freq. of dice-throwing:

    talos,

    Plaut. As. 4, 1, 35; 5, 2, 54; Cic. Fin. 3, 16, 54:

    Venerem,

    id. Div. 2, 59, 121; Suet. Aug. 71.—
    B.
    Transf.
    1.
    To lay, set, establish, build, found, construct, erect:

    urbi fundamenta,

    Liv. 1, 12:

    vallum,

    id. 30, 10:

    aggere jacto,

    Caes. B. G. 2, 12:

    molem,

    id. B. C. 1, 25:

    muros,

    Verg. A. 5, 631; 9, 712:

    moles,

    Cic. Att. 9, 14, 1:

    novae domus fundamenta,

    Suet. Calig. 22; Ov. F. 4, 835:

    molem in mare,

    Dig. 43, 8, 2, § 8.—
    2.
    To send forth, emit; to bring forth, produce:

    de corpore odorem,

    Lucr. 2, 846:

    igniculos,

    Cic. Att. 15, 26, 2:

    jacturas poma myricas,

    that will bear, Ov. A. A. 1, 747.—
    3.
    To throw away:

    scuta jacere, fugereque hostes, more habent licentiam,

    Plaut. Trin. 4, 3, 27:

    vestem procul,

    Ov. M. 4, 357:

    is sua jecit humi arma,

    id. ib. 3, 127:

    pavidas pharetras,

    Val. Fl. 5, 427.—Esp., to throw overboard, Dig. 41, 2, 21, § 2; 14, 2, 2, § 7; to cast, shed:

    cornua,

    Ov. A. A. 3, 78.—
    4.
    To throw, scatter, sow:

    volucres semina jacta legunt,

    Ov. M. 5, 485; id. H. 12, 17:

    jacto semine,

    Verg. G. 1, 104:

    seminibus jactis,

    id. ib. 2, 57; 6, 11; id. F. 1, 662:

    flores,

    id. A. 5, 79:

    lapides,

    id. E. 6, 41.—
    5.
    To project as a shadow:

    nullam umbram,

    Plin. 2, 73, 75, § 183 sq. —
    II.
    Trop.
    A.
    To throw, cast:

    contumeliam in aliquem,

    Cic. Sull. 7, 23:

    injuriam in aliquem,

    id. Par. 4, 1:

    adulteria,

    to lay to one's charge, id. Planc. 12, 30:

    ridiculum,

    id. Or. 26, 87:

    id, quod proponendum fuit, permotis animis jacit ad extremum,

    id. Part. 13, 46:

    jecit quidam casus caput meum, in mediam contentionem,

    id. Fam. 1, 9, 13:

    probra in feminas illustres,

    Tac. A. 11, 13.—
    B.
    To lay, set, establish:

    causae fundamenta,

    Cic. Fl. 2, 4:

    fundamenta pacis,

    id. Phil. 1, 1, 1:

    gradum atque aditum ad rem,

    id. Agr. 2, 15:

    odia in longum jacere,

    to strew, sow, Tac. A. 1, 69:

    fundamenta reipublicae,

    Suet. Aug. 28.—
    C.
    To throw out in speaking, to let fall, intimate, utter, mention, declare:

    assiduas querelas, Cic. poët. Div 1, 8, 14: illud, quod jacis obscure,

    id. Att. 2, 7, 4:

    suspicionem,

    id. Fl. 3, 6:

    de lacu Albano,

    Liv. 5, 15:

    vera an vana,

    id. 6, 14:

    multo plura praesens audivit, quam in absentem jacta erant,

    id. 43, 8:

    Jugurtha inter alias jacit oportere, etc.,

    Sall. J. 11:

    quaedam de habitu cultuque et institutis ejus,

    Tac. A 1, 11:

    fortuitos sermones,

    id. ib. 4, 68:

    ali quid per vaniloquentiam ac minas, id. ib 6, 31: multasque nec dubias significationes saepe jecit,

    Suet. Ner. 37:

    crimina non haec sunt nostro sine jacta dolore,

    Tib. 4, 14, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > jacio

  • 50 remaneo

    rĕ-mănĕo, mansi, 2, v. n., to stay or remain behind (freq. and class.: cf. commoror).
    I.
    In gen., absol.:

    ita sermone confecto, Catulus remansit, nos ad naviculas nostras descendimus,

    Cic. Ac. 2, 48, 148; id. Cat. 1, 3, 7 (opp. discessus):

    qui per causam valetudinis remansit,

    Caes. B. C. 3, 87:

    in castris Pompei,

    id. ib. 3, 97:

    cubito remanete presso,

    Hor. C. 1, 27, 8:

    quid fugis? O remane,

    Ov. M. 3, 477 (opp. deserere) et saep.:

    mulieres nostrae Romae remanserunt,

    Cic. Att. 7, 14, 3:

    Romae,

    Caes. B. C. 1, 33; 3, 83:

    in exercitu,

    Cic. Off. 1, 11, 36:

    in Galliā,

    Caes. B. G. 4, 8:

    ad urbem cum imperio,

    id. ib. 6, 1:

    domi,

    id. ib. 4, 1:

    apud aliquem,

    id. ib. 4, 15 fin.:

    ferrum ex hastili in corpore remanserat,

    Nep. Epam. 9, 3:

    qui tam pauci remanserint,

    Just. 11, 4, 4.—
    II.
    In partic., to stay, remain, be left, continue, abide, endure:

    at manet in vitā, cui mens animusque remansit,

    Lucr. 3, 402; 1, 246:

    expone igitur primum animos remanere post mortem,

    Cic. Tusc. 1, 12, 26:

    equos eodem remanere vestigio adsuefaciunt,

    Caes. B. G. 4, 2; cf.:

    vestigia antiqui officii remanent,

    Cic. Rosc. Am. 10, 27; cf.:

    quorum usque ad nostram memoriam disciplina navalis et gloria remansit,

    id. Imp. Pomp. 18, 54:

    in duris remanentem rebus amicum,

    persevering, constant, Ov. Tr. 1, 9, 23:

    specie remanente coronae,

    id. M. 8, 181:

    remanentes spicas,

    the remaining ears, Vulg. Lev. 19, 9:

    si ulla apud vos memoria remanet avi mei Masinissae,

    Sall. J. 24, 10:

    id nomen (i. e. hostis) a peregrino recepit et proprie in eo, qui arma contra ferret, remansit,

    Cic. Off. 1, 12, 37; Quint. 1, 6, 32:

    vobis aeterna sollicitudo remanebit,

    Sall. J. 31, 22:

    ne quam contumeliam remanere in exercitu victore sinat,

    would suffer to cleave to the army, id. ib. 58, 5:

    ne quid ex contagione noxae remaneret penes nos,

    Liv. 9, 1:

    quod est oratori necessarium, ab iis petere necesse est, apud quos remansit,

    Quint. 12, 2, 8:

    si quid antiqui remanet tibi vigoris,

    Sen. Med. 41:

    ne qua materia seditionis remaneret,

    Just. 11, 5, 2:

    solum se de cohorte Alexandri remansisse,

    id. 17, 2, 2.—
    2.
    With an adjectival predicate, to remain, continue in a certain state or condition (cf. relinquo, I. B. 3.):

    quarum (sublicarum) pars inferior integra remanebat,

    Caes. B. G. 7, 35:

    quae (potentia senatūs) gravis et magna remanebat,

    Cic. Rep. 2, 34, 59; Vell. 2, 123, 2:

    nec cognoscenda remansit Herculis effigies,

    Ov. M. 9, 264.

    Lewis & Short latin dictionary > remaneo

См. также в других словарях:

  • IMAGINES — I. IMAGINES in Gentilium religione multi usûs, qui tamen non apud omnes eorum semper viguit. Nam fuêre, qui urcumque Numina colentes varia, aut Solem saltem sub variis nominibus, neque atas, neque statuas Imag insque ullas eorum hab uêre, nec… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ABBATES — etiam dicti in Ecclesiâ Romanâ ii, quos Curatos primarios, Gall. Curez Primitifs, appellant. Ex veterib. enim instrumentis ait Car. du Fresne constare, Parochiales omnes Ecclesias et civitatis et dioecesis habuisse Ministrum unum maximum, alterum …   Hofmann J. Lexicon universale

  • AFRANIA — Licinii cuiusdam uxor, apud Val. Max. l. 8. c. 3. ex. 2. quae muliebris verecundiae oblita, suas per se causas agebat, et importunis clamoribus iudicibus obstrepebat. Hinc factum est, ut mulieres perfrictae Frontis, et matronalis pudoris oblitae …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ANTEAMBULONES Servi — dominum domô egredientem olim apud Romanos praecedebant, honoris gratiâ et turbam per viam incedenti circumfusam submovebant. Plin. l. 3. Ep. 14. Eques Romanus, a servo eius, ut transitum daret, manu leniter admonitus, convertit se, nec servum, a …   Hofmann J. Lexicon universale

  • FILIUS Hernaudi — et iunctim Fiernaldus, dicitur in Ordine Melitensi Eques novitius, apud Macros in Hierolex. Cuius appellationis origo aperitur in Statutis Ordinis Hierosol. tit. 19 de Verbor. signis. §. 33. Per Filios Arnoldos intelliguntur hi, qui novissime… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • LOTI et Uncti — dicebantur olim Chrsitiani per contumeliam, propter Baptismum et Catechumenos, qui eoleo tingebantur. Unde vox usitata, Iuliani Imp. orta temporibus et in templis per praeconem pronuntiari solita, Lotus procul absit et unctus: cuius ratio, quod… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • MONOPHYSITAE — Haeretici, quod unam solum in Christo Φύσιν, i. e. Naturam, etiam post incarnationem, agnoscerent, sic dicti memorantur Nicephoro l. 18. c. 45. et 46. Proles Petri Fullonis et Severi Haeresiarchae: contra quos scripsêre Leontius Monachus,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • ELECTRA — I. ELECTRA Atlantis et Pleiones filia, quae Corithi Italiae Regis uxor fuit; inde in Samothraciam profecta ibi habitavit appellataque est ab indigenis Strategis atque Electrione, ut testatur Hellanicus. II. ELECTRA Messeniae opp. et fluv. in… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • EPIDELIUS — Apollo sic dictu ab Epidclia vico, qui est iexta Maleam Laconiae prom. ubitemplum habebat. Nam post Delum eversam, cum barbarus quidam Apollinis simulacrum per contumeliam in mare proiecisset, posteaqueve ad Peloponnesi litus pervenisset, a… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • FERMENTACEI et FERMENTARII — FERMENTACEI, et FERMENTARII a Latinis per contumeliam Graeci appellati sunt, quod fermentato pane, in S. Eucharistia, uterentur, sicur hi illos vicissim Azymitas dixêrunt. Vide Rigordum A. C. 1201 …   Hofmann J. Lexicon universale

  • HENKINI — in Vita Caroli IV. Imp. Si Pater noster arripuerit istas pecunias disperget eas inter Rinenses Henkinos, et sic decepti manebimus: per contumeliam dicuntur Rheni accolae, die hencker, cramfices, furciferi, apud C. du Fresne in Gloss …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»