płetwa

См. также в других словарях:

• płetwa — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. ż Ia, CMc. płetwawie {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} wyrostek, fałd skórny, kończyna zwierząt wodnych umożliwiająca im pływanie i utrzymywanie równowagi w wodzie : {{/stl 7}}{{stl… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• płetwa — ż IV, CMs. płetwawie; lm D. płetw 1. «narząd ruchu i utrzymywania równowagi u zwierząt wodnych u ryb błoniasty fałd skórny z promieniami kostnymi lub chrzęstnymi, u ssaków morskich przekształcona kończyna (np. u fok, morsów) lub duży, mocny fałd… …   Słownik języka polskiego

• ciernik — m III, DB. a, N. ciernikkiem; lm M. i 1. zool. «Gasterosteus aculeatus, drobna ryba z rodziny o tej samej nazwie, żyjąca w wielu morzach i wodach słodkich; pospolity szkodnik narybku; kat, kolka» 2. zool. cierniki «Gasterosteidae, rodzina… …   Słownik języka polskiego

• dennikowaty — + zool. dennikowate «Liparidae, rodzina morskich ryb głębinowych, charakteryzujących się jedną długą płetwą grzbietową; obejmuje wiele gatunków występujących w północnym Atlantyku i Pacyfiku» …   Słownik języka polskiego

• gigantostrak — m III, DB. a, N. gigantostrakkiem; lm M. i paleont. «zwierzę kopalne z okresu sylurskiego i dewońskiego, olbrzymi rak dochodzący do dwóch metrów długości, o odwłoku złożonym z dwunastu odcinków, z których ostatni zakończony był kolcem lub płetwą… …   Słownik języka polskiego

• grzbietowy — przym. od grzbiet (zwykle w zn. 1 i 2) a) w zn. 1: Mięśnie grzbietowe. ∆ sport. Styl grzbietowy «styl pływacki polegający na tym, że zawodnik płynąc leży na wznak» ∆ zool. Płetwa grzbietowa «jedna z płetw rybich nieparzystych, przeciwległa do… …   Słownik języka polskiego

• karp — m I, DB. karppia; lm M. karppie, D. karppi «Cyprinus carpio, ryba jadalna z rodziny karpiowatych, charakteryzująca się wysokim grzbietem, długą płetwą grzbietową, dużymi łuskami wykazującymi dużą zmienność aż do zupełnego zaniku u ras… …   Słownik języka polskiego

• lis — m IV, DB. a, Ms. lisie; lm M. y 1. «Vulpes, zwierzę ssące z rodziny psów, występujące w kilku gatunkach, z których najpospolitszy ma rude ubarwienie i duży ogon; żywi się gryzoniami, ptactwem itp.; żyje w Eurazji, północnej Afryce i w Ameryce Płn …   Słownik języka polskiego

• odbytowy — przym. od odbyt Płetwa odbytowa. Otwór odbytowy u ryb …   Słownik języka polskiego

• ogonowy — przym. od ogon (zwykle w zn. 1) Płetwa ogonowa. Zupa ogonowa. ∆ anat. Kość ogonowa «u człowieka: kość będąca zakończeniem kręgosłupa, powstała przez zrośnięcie się ostatnich, szczątkowych kręgów» ∆ Kręgi ogonowe «kręgi, z których składa się kość… …   Słownik języka polskiego

• plusk — I m III, D. u, N. pluskkiem; lm M. i 1. «odgłos spowodowany uderzeniem czegoś o ciecz lub cieczy o coś, przelewaniem się lub rozpryskiwaniem się cieczy; chlust» Plusk fal. Kamień wpadł z pluskiem w wodę. 2. łow. «ogon bobra; płetwa ogonowa u ryb» …   Słownik języka polskiego