Перевод: со всех языков на английский

с английского на все языки

pĕrĭmo

  • 1 perimo

    pĕrĭmo (orig. form pĕrĕmo, Cato ap. Fest. p. 217 Müll.), ēmi, emptum (emtum), 3, v. a. [per-emo], to take away entirely, to annihilate, extinguish, destroy; to cut off, hinder, prevent.
    I.
    In gen. (class.;

    syn.: perdo, deleo): penitus materiem omnem,

    Lucr. 1, 226:

    sensu perempto,

    Cic. Tusc. 1, 37, 89: luna subito perempta est, was taken away, i. e. vanished, disappeared, id. poët. Div. 1, 11, 18:

    divum simulacra peremit fulminis ardor,

    id. ib. 1, 12, 19:

    Troja perempta,

    destroyed, ruined, Verg. A. 5, 787:

    corpus macie,

    Liv. 2, 23; cf. id. 38, 21: ne quid consul auspici peremat, should hinder, prevent, Cato ap. Fest. p. 217 Müll.:

    reditum,

    Cic. Planc. 42, 101:

    nisi aliqui casus consilium ejus peremisset,

    id. Off. 3, 7, 33:

    si causam publicam mea mors peremisset,

    id. Sest. 22, 49; id. Fragm. ap. Non. 450, 5:

    perimit urbem incendio,

    Vulg. Jos. 11, 11.— Absol.:

    sin autem (supremus ille dies) perimit ac delet omnino, quid melius, quam? etc.,

    Cic. Tusc. 1, 49, 117.—
    II.
    In partic., to kill, slay ( poet. and in post-Aug. prose; cf.

    trucido): perempta et interempta pro interfectis poni solet a poëtis,

    Fest. p. 217 Müll.; Lucr. 3, 886:

    crudeli morte peremptus,

    Verg. A. 6, 163:

    aliquem caede,

    id. ib. 9, 453:

    sorte,

    id. ib. 11, 110: hunc, ubi tam teneros volucres matremque peremit (trans. from Homer), Cic. poët. Div. 2, 30, 64; Ov. M. 8, 395:

    conceptum abortu,

    Plin. 3, 44, 69, § 172:

    caedes fratrum indigne peremptorum,

    Just. 7, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > perimo

  • 2 perimo

    perimere, peremi, peremptus V
    kill, destroy

    Latin-English dictionary > perimo

  • 3 perimo

    , peremi, peremptum
    to destroy

    Latin-English dictionary of medieval > perimo

  • 4 perimō or peremō

        perimō or peremō ēmī, ēmptus or ēmtus, ere    [per+emo], to take away entirely, annihilate, extinguish, destroy, cut off, hinder, prevent: sin autem (supremus ille dies) peremit ac delet omnino: luna subito perempta est, i. e. disappeared: Troia perempta, destroyed, V.: corpus macie peremptum, L.: si causam publicam mea mors peremisset.— To kill, slay: morte peremptus, V.: sorte, V.: alqm inopiā, Ta.: hunc perimet mea dextra, O.

    Latin-English dictionary > perimō or peremō

  • 5 per-emō

        per-emō    see perimo.

    Latin-English dictionary > per-emō

  • 6 perēmptus or perēmtus

        perēmptus or perēmtus    P. of perimo.

    Latin-English dictionary > perēmptus or perēmtus

  • 7 interemo

    intĕr-ĭmo (better than interĕmo, Bramb. s. v., but v. Munro, Lucr. Introd. p. 33), ēmi, emptum, or emtum, 3, v. a. [emo], to take out of the midst, to take away, do away with, abolish; to destroy, slay, kill (syn.: interficio, perimo; class.).
    I.
    Lit.:

    Abantem,

    Verg. A. 10, 428:

    vitam,

    Plaut. Cas. 3, 5, 29:

    interimendorum sacrorum causā,

    Cic. Mur. 12, 27:

    qui Argum dicitur interemisse,

    id. N. D. 3, 22, 56:

    sensum,

    Lucr. 3, 288:

    se,

    Plaut. Cist. 3, 13:

    si quae interimant, innumerabilia sint, etiam ea quae conservent, infinita esse debere,

    Cic. N. D. 1, 19, 50:

    Hasdrubale interempto,

    Hor. C. 1, 4, 72: qui ferro sunt interempti. Quint. 3, 8, 5.—So with se, to kill one ' s self, commit suicide:

    Lucretia se ipsa interemit,

    Cic. Fin. 2, 20, 66.—
    II.
    Transf., to kill, i. e. to distress intolerably:

    illaec interemit me modo hic oratio,

    Plaut. Merc. 3, 4, 22:

    me quidem, judices, exanimant et interimunt hae voces Milonis,

    distress me, Cic. Mil. 34.

    Lewis & Short latin dictionary > interemo

  • 8 interimo

    intĕr-ĭmo (better than interĕmo, Bramb. s. v., but v. Munro, Lucr. Introd. p. 33), ēmi, emptum, or emtum, 3, v. a. [emo], to take out of the midst, to take away, do away with, abolish; to destroy, slay, kill (syn.: interficio, perimo; class.).
    I.
    Lit.:

    Abantem,

    Verg. A. 10, 428:

    vitam,

    Plaut. Cas. 3, 5, 29:

    interimendorum sacrorum causā,

    Cic. Mur. 12, 27:

    qui Argum dicitur interemisse,

    id. N. D. 3, 22, 56:

    sensum,

    Lucr. 3, 288:

    se,

    Plaut. Cist. 3, 13:

    si quae interimant, innumerabilia sint, etiam ea quae conservent, infinita esse debere,

    Cic. N. D. 1, 19, 50:

    Hasdrubale interempto,

    Hor. C. 1, 4, 72: qui ferro sunt interempti. Quint. 3, 8, 5.—So with se, to kill one ' s self, commit suicide:

    Lucretia se ipsa interemit,

    Cic. Fin. 2, 20, 66.—
    II.
    Transf., to kill, i. e. to distress intolerably:

    illaec interemit me modo hic oratio,

    Plaut. Merc. 3, 4, 22:

    me quidem, judices, exanimant et interimunt hae voces Milonis,

    distress me, Cic. Mil. 34.

    Lewis & Short latin dictionary > interimo

  • 9 neco

    nĕco, āvi, ātum ( perf. necuit, Enn. ap. Prisc. p. 861 P.; v. infra; part. nectus, Ser. Samm. 33, 627; cf. Diom. p. 362 P.), 1, v. a. [Sanscr. naç, disappear; Gr. nekus, corpse, nekros, dead], to kill, slay, put to death, destroy (usually without a weapon, by poison, hunger, etc.; cf.: occido, interficio, interimo, perimo).
    I.
    Lit.: neci datus proprie dicitur, qui sine vulnere interfectus est, ut veneno aut fame, Paul. ex Fest. p. 162 Müll.:

    occisum a necato distingui quidam volunt, quod alterum a caedendo atque ictu fieri dicunt, alterum sine ictu, id. s. v. occisum, p. 178 ib.: necare aliquem odore taetro,

    Lucr. 6, 787:

    plebem fame,

    Cic. Q. Fr. 2, 3, 2:

    legatum P. R. vinculis ac verberibus necavit,

    id. Imp. Pomp. 5, 11:

    aliquem igni,

    Caes. B. G. 1, 53:

    aliquem ferro,

    Hor. S. 2, 7, 58; Verg. A. 8, 488:

    veneno,

    Suet. Ner. 43: securi Gell. 17, 21, 17; Juv. 10, 316:

    suspendiosa fame,

    Plin. 8, 37, 56, § 134:

    vidissem nullos, matre necante, dies,

    Ov. Am. 2, 14, 22:

    homines in ventre necandos conducit,

    Juv. 6, 596:

    colubra necuit hominem,

    Phaedr. 4, 14, 4.—Of impersonal subjects: hos pestis necuit, pars occidit illa duellis, Enn. ap. Prisc. p. 861 P. (Ann. v. 549 Vahl.):

    lien necat, renes dolent,

    Plaut. Curc. 2, 1, 21:

    radices herbarum vomere,

    Col. 2, 4, 1:

    salsi imbres necant frumenta,

    Plin. 31, 4, 29, § 52:

    hedera arbores,

    id. 16, 44, 92, § 243; cf. Laber. ap. Macr. Sat. 2, 7:

    aquae flammas necant,

    quench, Plin. 31, 1, 1, § 2; to drown (late Lat.):

    deducti ad torrentem necati sunt,

    Sulp. Sev. Hist. 1.—
    II.
    Trop.:

    quid te coërces et necas rectam indolem,

    i. e. thwart, check, Sen. Hippol. 454.—So to worry or bore to death with talking, Plaut. Bacch. 5, 2, 43 (cf.:

    occidis saepe rogando,

    Hor. Epod. 14, 5).

    Lewis & Short latin dictionary > neco

  • 10 percutio

    per-cŭtĭo, cussi, cussum, 3 ( perf. contr. percusti for percussisti, Hor. S. 2, 3, 273), v. a. [quatio].
    I.
    (With the notion of the per predominating.) To strike through and through, to thrust or pierce through (syn.: percello, transfigo).
    A.
    Lit.:

    percussus cultello,

    Varr. R. R. 1, 69, 2:

    gladio percussus,

    Cic. Mil. 24, 65:

    Mamilio pectus percussum,

    Liv. 2, 19, 8:

    coxam Aeneae,

    Juv. 15, 66:

    vena percutitur,

    a vein is opened, blood is let, Sen. Ep. 70, 13:

    fossam,

    to cut through, dig a trench, Front. Strat. 3, 17; Plin. Ep. 10, 50, 4.—
    B.
    Transf., to slay, kill (class.; cf.:

    neco, perimo, ico, ferio): aliquem securi,

    to behead, Cic. Pis. 34, 84; id. Fin. 1, 7, 23:

    collum percussa securi Victima,

    Ov. Tr. 4, 2, 5; Liv. 39, 43:

    aliquem veneno,

    App. M. 10, p. 252, 21:

    hostem,

    Suet. Calig. 3; Ov. H. 4, 94.—Hence, percutere foedus, to make a league, conclude a treaty (because an animal was slaughtered on the occasion;

    only post-Aug. for ferio, ico), Auct. B. Alex. 44: cum Albanis foedus percussit,

    Just. 42, 3, 4; 43, 5, 10; Vulg. 3 Reg. 5, 12.—
    II.
    (With the idea of the verb predominating.) To strike, beat, hit, smite, shoot, etc. (cf.: ico, pulso, ferio).
    A.
    Lit.
    1.
    In gen. (class.):

    ceu lapidem si Percutiat lapis aut ferrum,

    Lucr. 6, 162:

    cum Cato percussus esset ab eo, qui arcam ferebat,

    had been struck, Cic. de Or. 2, 69, 279:

    januam manu,

    Tib. 1, 5, 68; 1, 6, 3:

    turres de caelo percussae,

    struck with lightning, Cic. Cat. 3, 8, 19; cf.:

    hunc nec Juppiter fulmine percussit,

    id. N. D. 3, 35, 84:

    percussus ab aspide calcatā,

    stung, bitten, Plin. 23, 1, 27, § 56; cf.: PERCVSSVS A VIPERA, Inscr. Vermigl. Iscriz. Perug. p. 319; Plin. 28, 3, 6, § 30; 28, 4, 10, § 44:

    color percussus luce refulgit,

    struck, Lucr. 2, 799; cf. Ov. M. 6, 63; Val. Fl. 1, 495:

    auriculae (voce) percussae,

    Prop. 1, 16, 28:

    percussus vocibus circus,

    Sil. 16, 398.— Neutr.:

    sol percussit super caput,

    Vulg. Jonae, 4, 8.—
    2.
    In partic.
    a.
    To strike, stamp, coin money (post-Aug.):

    ut nummum argenteum notā sideris Capricorni percusserit,

    Suet. Aug. 94; id. Ner. 25. —
    b.
    To strike, play a musical instrument ( poet.):

    lyram,

    Ov. Am. 3, 12, 40; Val. Fl. 5, 100.—
    c.
    As t. t. in weaving, to throw the shuttle with the woof: (lacernae) male percussae textoris pectine Galli, badly or coarsely woven, Juv. 9, 30.—
    d.
    Haec meraclo se percussit flore Libyco (=vino Mareotico), to get drunk, Plaut. Cas. 3, 5, 16 (cf.: sauciare se flore Liberi, Enn. ap. Fulg. 562, 25).—
    B.
    Trop.
    1.
    To smite, strike, visit with calamity of any kind (class.):

    percussus calamitate,

    Cic. Mur. 24, 49:

    percussus fortunae vulnere,

    id. Ac. 1, 3, 11:

    ruina,

    Vulg. Zach. 14, 18: anathemate. id. Mal. 4, 6:

    plaga,

    id. 1 Macc. 1, 32:

    in stuporem,

    id. Zach. 12, 4.—
    2.
    To strike, shock, make an impression upon, affect deeply, move, astound (class.):

    percussisti me de oratione prolatā,

    Cic. Att. 3, 12, 3; id. Mil. 29, 79: audivi ex Gavio, Romae esse hominem, et fuisse assiduum: percussit animum, it struck me, made me suspicious, id. Att. 4, 8, b, 3:

    animos probabilitate,

    id. Tusc. 5, 11, 33:

    percussus atrocissimis litteris,

    id. Fam. 9, 25, 3:

    fragor aurem percutit,

    Juv. 11, 98.—
    3.
    To cheat, deceive, impose upon one (class.):

    aliquem probe,

    Plaut. Ps. 2, 2, 9:

    hominem eruditum,

    Cic. Fl. 20, 46:

    hominem strategemate,

    id. Att. 5, 2, 2:

    aliquem palpo,

    to flatter, Plaut. Am. 1, 3, 28.—
    4.
    (Acc. to II. A. 2. a.) To strike, stamp (post-Aug.):

    facta dictaque tua unā formā percussa sunt,

    Sen. Ep. 34, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > percutio

  • 11 perdo

    per-do, dĭdi, ditum, 3 (old form of the pres. subj. perduim, Plaut. Aul. 4, 6, 6:

    perduis,

    id. Am. 2, 2, 215; id. Capt. 3, 5, 70:

    perduit,

    id. Ep. 1, 1, 64; id. Poen. 3, 4, 29;

    but esp. freq., perduint,

    Plaut. As. 2, 4, 61; id. Aul. 4, 10, 55; id. Curc. 5, 3, 41; id. Cas. 3, 5, 17; id. Most. 3, 1, 138; id. Men. 2, 2, 34; 3, 1, 6; 5, 5, 31; id. Merc. 4, 3, 11; 4, 4, 53; id. Poen. 3, 2, 33; 4, 2, 41; id. Stich. 4, 2, 15; id. Truc. 2, 3, 10; Ter. Heaut. 4, 6, 7; id. Hec. 3, 4, 27; id. Phorm. 1, 2, 73; Cic. Deiot. 7, 21; id. Att. 15, 4, 3.—As the pass. of perdo, only pereo, perditus, perire appear to be in good use.—The only classical example of a pass. form in the pres. is:

    perditur haec inter misero lux non sine votis,

    Hor. S. 2, 6, 59 (K. and H. ad loc.), where Lachm., perh. needlessly, reads lux porgitur, the day seems too long for me. —In the pass. perdi, in late Lat.; v. infra), v. a., to make away with; to destroy, ruin; to squander, dissipate, throw away, waste, lose, etc. (class.; syn.: dissipo, perimo, deleo).
    I.
    Lit.:

    aliquem perditum ire,

    Plaut. Aul. 4, 10, 5:

    Juppiter fruges perdidit,

    Cic. Rosc. Am. 45, 131:

    funditus civitatem,

    id. Att. 6, 1, 5:

    se ipsum penitus,

    id. Fin. 1, 15, 49:

    perdere et affligere cives,

    id. Rosc. Am. 12, 33:

    perdere et pessundare aliquem,

    Plaut. Bacch. 3, 3, 3:

    aliquem capitis,

    i. e. to charge with a capital offence, id. As. 1, 2, 6; id. Bacch. 3, 3, 86:

    sumat, consumat, perdat,

    squander, Ter. Heaut. 3, 1, 56; so,

    perde et peri,

    Plaut. Truc. 5, 59:

    perdere et profundere,

    to waste, Cic. Fam. 5, 5, 3:

    perdere tempus,

    id. de Or. 3, 36, 146:

    operam,

    id. Mur. 10, 23; cf.:

    oleum et operam,

    id. Fam. 7, 1, 3:

    Decius amisit vitam: at non perdidit,

    Auct. Her. 4, 44, 57:

    cur perdis adulescentem nobis? cur amat? Cur potat?

    Ter. Ad. 1, 1, 36.—In execrations (very common): di (deaeque omnes) te perduint, may the gods destroy you! See the passages with perduint cited init.—Pass. (late Lat.):

    verbis perderis ipse tuis, Prosp. Epigr.: impii de terrā perdentur,

    Vulg. Prov. 2, 22: quasi sterquilinium in fine perdetur, id. Job, 20, 7.—
    II.
    Transf., in gen., to lose utterly or irrecoverably:

    eos (liberos),

    Cic. Fam. 5, 16, 3:

    omnes fructus industriae et fortunae,

    id. ib. 4, 6, 2:

    litem,

    to lose one's cause, id. de Or. 1, 36, 167:

    libertatem,

    id. Rab. Post. 9, 24:

    dextram manum,

    Plin. 7, 28, 29, § 104:

    memoriam,

    Cic. Sen. 7, 21:

    causam,

    id. Rosc. Com. 4, 11:

    spem,

    Plaut. Rud. 1, 4, 3:

    vitam,

    Mart. Spect. 13, 2:

    perii hercle! nomen perdidi,

    i. e. I have quite forgotten the name, Ter. Phorm. 2, 3, 39.— Pass. (late Lat.):

    si principis vita perditur,

    Amm. 14, 5, 4; Hor. S. 2, 6, 59 (v. supra).—Of loss at play:

    ne perdiderit, non cessat perdere lusor,

    Ov. A. A. 1, 451; Juv. 1, 93.—Hence, perdĭtus, a, um, P. a., lost, i. e.,
    A.
    Hopeless, desperate, ruined, past recovery (class.;

    syn. profligatus): perditus sum, i. q. perii,

    I am lost! Plaut. Bacch. 5, 1, 6; id. Rud. 5, 1, 3:

    per fortunas vide, ne puerum perditum perdamus,

    Cic. Fam. 14, 1, 5:

    perditus aere alieno,

    id. Phil. 2, 32, 78:

    lacrimis ac maerore perditus,

    id. Mur. 40, 86:

    tu omnium mortalium perditissime,

    id. Verr. 2, 3, 26, § 64:

    rebus omnibus perditis,

    id. Caecin. 31, 90:

    senatoria judicia,

    id. Verr. 1, 3, 8:

    valetudo,

    id. Tusc. 5, 10, 29.—
    2.
    In partic., desperately in love; lost, ruined by love ( poet.):

    amore haec perdita est,

    Plaut. Cist. 1, 2, 13:

    in puellā,

    Prop. 1, 13, 7:

    amor,

    Cat. 89, 2.—
    B.
    Lost in a moral sense, abandoned, corrupt, profligate, flagitious, incorrigible:

    adulescens perditus ac dissolutus,

    Cic. Tusc. 4, 25, 55:

    homo contaminatus, perditus, flagitiosus,

    id. Verr. 2, 3, 58, § 134:

    abjecti homines et perditi,

    id. Mil. 18, 47; id. Cat. 1, 6, 9:

    homo perditā nequitiā,

    id. Clu. 13, 36:

    perdita atque dissoluta consilia,

    id. Agr. 2, 20, 55:

    luxuriae ac lasciviae perditae,

    Suet. Calig. 25:

    nihil fieri potest miserius, nihil perditius, nihil foedius,

    Cic. Att. 8, 11, 4; id. Q. Fr. 3, 9, 1; Cat. 42, 13.—Hence, sup.:

    omnium mortalium perditissimus,

    Cic. Verr. 2, 3, 26, § 65; Just. 21, 5, 5.— Adv.: perdĭtē.
    1.
    In an abandoned manner, incorrigibly:

    se gerere,

    Cic. Att. 9, 2, A, 2.—
    2.
    Desperately, excessively:

    amare,

    Ter. Phorm. 1, 2, 32:

    conari,

    Quint. 2, 12, 5.

    Lewis & Short latin dictionary > perdo

  • 12 peremo

    pĕrĕmo, ĕre, v. perimo. [p. 1339]

    Lewis & Short latin dictionary > peremo

  • 13 peremptio

    pĕremptĭo ( pĕremtĭo), ōnis, f. [perimo], a destroying, killing (eccl. Lat.), Aug. Tract. in Joann. 27 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > peremptio

  • 14 peremptus

    pĕremptus ( pĕremtus), a, um, Part., from perimo.

    Lewis & Short latin dictionary > peremptus

  • 15 peremtio

    pĕremptĭo ( pĕremtĭo), ōnis, f. [perimo], a destroying, killing (eccl. Lat.), Aug. Tract. in Joann. 27 fin.

    Lewis & Short latin dictionary > peremtio

  • 16 peremtus

    pĕremptus ( pĕremtus), a, um, Part., from perimo.

    Lewis & Short latin dictionary > peremtus

  • 17 semiperemptus

    sēmĭ-pĕremptus, a, um, adj. [perimo], half-destroyed:

    jugera,

    Tert. Carm. Sodom. 133.

    Lewis & Short latin dictionary > semiperemptus

  • 18 trucido

    trŭcīdo, āvi, ātum, 1, v. a. [perh. for truci-cidare, i. e. truncum caedere], to cut to pieces, to slay or kill cruelly, to slaughter, butcher, massacre (class.; syn.: obtrunco, jugulo, perimo).
    I.
    Lit.:

    cavete neu capti sicut pecora trucidemini,

    Sall. C. 58, 21; cf.:

    pecus diripi, trucidari, Auct. B. Afr. 20, 6: cives Romanos necandos trucidandosque curavit,

    Cic. Imp. Pomp. 3, 7:

    ne hic ibidem ante oculos vestros trucidetur,

    id. Rosc. Am. 5, 13:

    trucidando occidere,

    Liv. 29, 18, 14:

    quos ferro trucidari oportebat, eos nondum voce vulnero,

    Cic. Cat. 1, 4, 9; id. Rosc. Am. 5, 13:

    ne pueros coram populo Medea trucidet,

    Hor. A. P. 185:

    trucidatae legiones,

    Tac. A. 2, 45:

    nobilissum corpus ignobili saevitiā,

    Val. Max. 9, 2, 2.—
    II.
    Transf., to cut up, demolish; to destroy, ruin:

    seu pisces seu porrum et caepe trucidas,

    chew up, Hor. Ep. 1, 12, 21:

    haec (nubes) multo si forte umore recepit Ignem, continuo magno clamore trucidat,

    i. e. extinguishes, Lucr. 6, 147:

    juventus ne effundat patrimonium, ne fenore trucidetur,

    Cic. Cael. 18, 42:

    plebem fenore,

    Liv. 6, 37, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > trucido

См. также в других словарях:

  • Casalzuigno — Pza. G. Zaffrani Administration Origine latine Sivinius Pays …   Wikipédia en Français

  • Patroclo — Saltar a navegación, búsqueda …   Wikipedia Español

  • Taretan — Municipio de México …   Wikipedia Español

  • περεμπτόριος — α, ον, Α κρίσιμος. [ΕΤΥΜΟΛ. < λατ. peremptorius «κρίσιμος» (< ρ. perimo)] …   Dictionary of Greek

  • perempto — |empt| adj. Extinto por perempção.   ‣ Etimologia: latim peremptus, a, um, particípio passado de perimo, ere, aniquilar, extinguir, destruir   ♦ [Portugal] Variante de perento após o Acordo Ortográfico de 1990 …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • perento — |ent| adj. Extinto por perempção.   ‣ Etimologia: latim peremptus, a, um, particípio passado de perimo, ere, aniquilar, extinguir, destruir   ♦ Grafia no Brasil: perempto …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • perimir — v. tr. [Direito] Pôr termo a (instância ou ação judicial) por ter acabado o prazo legal.   ‣ Etimologia: latim perimo, ere, aniquilar, extinguir, destruir …   Dicionário da Língua Portuguesa

  • tynė — 2 tynė (vok. dial. tin, tīne) sf. (1) K, Rtr, FrnW, tỹnė (2) LKAI73(Kin, Rsn, Ktč, Prk, Vlkš), Smln 1. CI227, Q66, Lex103, N, LsB270, Š, L, Rtr, LVIV201, NdŽ, KŽ, LKAI73(Kin, Rsn, Ktč, Prk, Vlkš) statinė maudytis, skalbti ar kam laikyti: Maudymo …   Dictionary of the Lithuanian Language

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»