-
1 orator
orator -
2 orator
orator -
3 orator
• orator -
4 orator
ōrātor, ōris, m. [oro, one who speaks].I.A speaker, orator (very common in all periods and styles of writing):B.eum (oratorem) puto esse, qui et verbis ad audiendum jucundis et sententiis ad probandum accommodatis uti possit in causis forensibus atque communibus. Hunc ego appello oratorem, eumque esse praeterea instructum voce et actione et lepore quodam volo,
Cic. de Or. 1, 49, 213:is orator erit, meā sententiā, hoc tam gravi dignus nomine, qui, quaecunque res inciderit, quae sit dictione explicanda, prudenter et composite et ornate et memoriter dicet cum quādam actionis etiam dignitate,
id. ib. 1, 15, 64; id. Or. 19, 61: spernitur orator bonus, horridus miles amatur, Enn. ap. Gell. 20, 10 (Ann. v. 273 Vahl.): additur orator Cornelius suaviloquenti Ore, id. ap. Cic. Brut. 15, 58 (Ann. v. 304 ib.):oratorem celeriter complexi sumus,
i. e. eloquence, id. Tusc. 1, 3, 5.—Esp.1.The orator, i. e. Cicero, Lact. 1, 9, 3.—2.Title of a treatise by Cicero:II.Orator,
Cic. Fam. 15, 20.—A speaker, spokesman of an errand or embassy:III.aequom'st eram oratores mittere ad me, donaque,
Plaut. Stich. 2, 1, 18; cf. id. Most. 5, 2, 21; id. Poen. 1, 2, 145.—Esp., an ambassador charged with an oral message: orator sine pace redit regique refert rem, Enn. ap. Varr. L. L. 7, § 41 Müll. (Ann. v. 211 Vahl.): Aetolos pacem velle de eā re oratores Romam profectos, Cato ap. Paul. ex Fest. p. 182 Müll.: oratores populi, summi viri;Ambraciā veniunt huc legati puplice,
Plaut. Stich. 3, 2, 35:Veientes pacem petitum oratores Romam mittunt, Liv 1, 15: foederum, pacis, belli, induciarum oratores fetiales judicesve sunto,
Cic. Leg. 2, 9, 21:mittor et Iliacas audax orator ad arces,
Ov. M. 13, 196:centum oratores augusta ad moenia regis Ire jubet,
Verg. A. 7, 153; Cic. Brut. 14, 55.—One who prays or supplicates for any thing, an entreater, beseecher, suppliant (Plautin.), Plaut. Poen. 1, 2, 145; so in the twofold signif. of ambassador and beseecher, id. Stich. 3, 2, 39. -
5 ōrātor
ōrātor ōris, m [oro], a speaker, orator: tot summi oratores: oratorem celeriter complexi sumus, i. e. eloquence.—An apologist: Oratorem esse voluit me, non prologum, T.—An ambassador, legate, negotiator: praemissus orator, S.: oratoris modo mandata deferre, Cs.: pacem petitum oratores mittere, L.: mittor orator ad arces, O.* * *speaker, orator -
6 orator
orator [ˊɒrətə] n1) ора́тор;he is no orator он плохо́й ора́тор
2):public orator официа́льный представи́тель университе́та, выступа́ющий на торже́ственных церемо́ниях ( в Кембридже и Оксфорде)
-
7 orator
ōrātŏr, ōris, m. [st2]1 [-] orateur, celui qui harangue, avocat, celui qui plaide. [st2]2 [-] porte-parole, ambassadeur, envoyé, négociateur, parlementaire. [st2]3 [-] qui prie, qui demande, intercesseur.* * *ōrātŏr, ōris, m. [st2]1 [-] orateur, celui qui harangue, avocat, celui qui plaide. [st2]2 [-] porte-parole, ambassadeur, envoyé, négociateur, parlementaire. [st2]3 [-] qui prie, qui demande, intercesseur.* * *Orator, pen. prod. oratoris. Cic. Orateur, Advocat plaidant.\Foederum, pacis, belli, induciarum oratores. Cic. Embassadeurs. -
8 orator
orator orator, oris m оратор -
9 orator
†orator, oris, m., speaker, orator, A. 24:1.* -
10 Orator
-
11 orator
ōrātor, ōris m. [ oro ]2) делегат, посол с устным поручением (ad Pyrrhum de captivis recuperandis missus o. C)3) проситель, посредник ( oratores mittere ad aliquem Pl) -
12 orator
ōrātor, ōris, m. (ōro), I) der Redner, A) der Sprecher einer Gesandtschaft, ein Gesandter mit mündlichen Aufträgen (s. Wagner Ter. heaut. prol. 11), Cato fr., Cic. u.a. – B) prägn.: a) der durch Kunst gebildete Redner, Cic. u.a.: or. clarus, Cic.: illustris, Cic.: Latinus, Cic.: magnus, Cic.: mediocris, Cic.: optimus, Plin.: probabilis, Cic.: summus, Cic.: tolerabilis, Cic.: vendibilis, Cic. – vorzugsw. v. Cicero, Lact. 1, 9, 3. – b) der Lehrer der Beredsamkeit, Edict. Diocl. 7, 71. – II) ein Bitter, Plaut. Poen. 358 u. Stich. 494 (im Doppelsinn mit no. I, A).
-
13 orator
ōrātor, ōris, m. (ōro), I) der Redner, A) der Sprecher einer Gesandtschaft, ein Gesandter mit mündlichen Aufträgen (s. Wagner Ter. heaut. prol. 11), Cato fr., Cic. u.a. – B) prägn.: a) der durch Kunst gebildete Redner, Cic. u.a.: or. clarus, Cic.: illustris, Cic.: Latinus, Cic.: magnus, Cic.: mediocris, Cic.: optimus, Plin.: probabilis, Cic.: summus, Cic.: tolerabilis, Cic.: vendibilis, Cic. – vorzugsw. v. Cicero, Lact. 1, 9, 3. – b) der Lehrer der Beredsamkeit, Edict. Diocl. 7, 71. – II) ein Bitter, Plaut. Poen. 358 u. Stich. 494 (im Doppelsinn mit no. I, A). -
14 orator
-
15 orator
orator, speaker. spokesman, envoy, ambassador -
16 orator
-
17 Orator
-
18 orator
-
19 orator
-
20 oratoř
oratořoratoire (náb.) m
См. также в других словарях:
orator — ORATÓR, oratori, s.m. Persoană care rosteşte un discurs, care vorbeşte în public; persoană care are talentul de a vorbi frumos în faţa unui public; retor. – Din lat. orator, fr. orateur. Trimis de ana zecheru, 13.09.2007. Sursa: DEX 98 ORATÓR s … Dicționar Român
Orator — Or a*tor, n. [L., fr. orare to speak, utter. See {Oration}.] 1. A public speaker; one who delivers an oration; especially, one distinguished for his skill and power as a public speaker; one who is eloquent. [1913 Webster] I am no orator, as… … The Collaborative International Dictionary of English
Orator — ist die lateinische Bezeichnung für den Redner. In der klassischen Rhetoriktheorie ist der Orator der Fachterminus für einen strategischen Kommunikator. Folglich ist die rhetorische Praxis die Beherrschung erfolgsorientierter strategischer… … Deutsch Wikipedia
ORATOR — pro Legato, apud Iurisconsultos in l. Iul. ff. de vi publ. Accursius Doctores Artium intelligit, qui a Graecis Rhetores vocantur, Ioh. Calvin. Lexic. Iurid. Apud Salvian. Ep. 8. Orator est, qui Deum orat seu precatur. Sic Ioh. de Garlandia in… … Hofmann J. Lexicon universale
orator — (n.) late 14c., one who pleads or argues for a cause, from Anglo Fr. oratour, O.Fr. oratour (14c., Mod.Fr. orateur), from L. oratorem (nom. orator) speaker, from orare speak before a court or assembly, plead, from PIE root *or to pronounce a… … Etymology dictionary
orator — òrātor m DEFINICIJA 1. ekspr. dobar govornik 2. pejor. onaj koji isprazno govori; verbalist ETIMOLOGIJA lat. orator: govornik, molitelj ≃ orare: govoriti … Hrvatski jezični portal
orator — {{/stl 13}}{{stl 8}}rz. mos I, Mc. oratororze; lm M. oratororzy {{/stl 8}}{{stl 7}} ktoś, kto umie przemawiać publicznie w sposób zajmujący, posługując się ładnym, starannym językiem; krasomówca : {{/stl 7}}{{stl 10}}Dobry, kiepski orator.… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
orator — [ôr′ət ər, är′ət ər] n. [ME oratour < OFr orateur < L orator] 1. a person who delivers an oration 2. an eloquent public speaker … English World dictionary
Orātor — (lat.), 1) ein Redner; 2) in der ältesten Zeit der Republik so v.w. Fetialis od. Legatus; 3) Schrift Ciceros, s.d … Pierer's Universal-Lexikon
òrātor — m 1. {{001f}}ekspr. dobar govornik 2. {{001f}}pejor. onaj koji isprazno govori; verbalist ✧ {{001f}}lat … Veliki rječnik hrvatskoga jezika
orator — is spelt or, not orater … Modern English usage