Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

of+herbs

  • 21 herbifer

    herbĭfer, ĕra, ĕrum, adj. [herba-fero], producing grass or herbs, grassy, herbiferous ( poet. and in post-Aug. prose):

    colles,

    Ov. M. 14, 9:

    Acis,

    id. F. 4, 468:

    Pelius mons,

    Plin. 25, 8, 53, § 94.

    Lewis & Short latin dictionary > herbifer

  • 22 herbipotens

    herbĭpŏtens, entis, adj. [herba-potens], skilled in herbs ( poet.): manus (Circes), Boëth. Cons. 4, 3, 9.

    Lewis & Short latin dictionary > herbipotens

  • 23 herbosus

    herbōsus, a, um, adj. [id.].
    I.
    Full of grass or herbs, grassy:

    campus,

    Hor. C. 3, 18, 9:

    Palatia,

    Tib. 2, 5, 25:

    Apidanus,

    Prop. 1, 3, 6:

    flumen,

    Verg. G. 2, 199:

    pascua,

    Ov. M. 2, 689:

    moretum,

    id. F. 4, 367:

    herbosissima stramenta,

    Cato, R. R. 54, 2.—
    II.
    Grass-colored, grass - green (post-class.):

    marmor,

    Sid. Carm. 5, 38:

    calcei smaragdineae fluctu viriditatis,

    Mart. Cap. 1, § 66.

    Lewis & Short latin dictionary > herbosus

  • 24 holeraceus

    hŏlĕrācĕus ( ŏlĕr-), a, um, adj. [holus], resembling herbs, vegetable:

    frutex,

    Plin. 26, 8, 53, § 85.

    Lewis & Short latin dictionary > holeraceus

  • 25 holus

    hŏlus (better than ŏlus; archaic he-lus; cf.: helus et helusa antiqui dicebant, quod nunc holus et holera, Paul. ex Fest. p. 100 Müll. A form, holu, anciently helu, can be inferred from helvola, helvella, and olvatum; v. Müll. Paul. ex Fest. p. 203, b), ĕris ( gen. plur. holerorum for holerum, Lucil. ap. Non. 490, 25; dat. plur. holeris for holeribus, Cato, R. R.), n. [Sanscr. haris, green; Gr. chloê; cf.: helvus. helvola, Helvius; O. H. Germ. grucni; Germ. grün; Engl. green, etc.].
    I.
    Kitchen or garden herbs of any kind; vegetables, esp. cabbage, colewort, turnips, greens, Varr. R. R. 1, 16 fin.; Col. 2, 10, 22; Verg. G. 4, 130: pomum, holus, ficum, uvam, Afran. ap. Macr. S. 2, 16: donec Discoqueretur holus, Hor. S. 2, 1, 74:

    prandere,

    id. Ep. 1, 17, 13:

    silvestre,

    Plin. 22, 22, 38, § 80:

    marinum,

    sea-cale, id. 29, 4, 25, § 80:

    semper holus metimus,

    Calp. Ecl. 2, 74:

    Syria in hortis operosissima, venitque in proverbium Graecis, multa Syrorum holera,

    Plin. 20, 5, 16, § 33.—Prov. for a coarse or humble meal, plain diet:

    melius est vocari ad olera cum caritate quam ad vitulum saginatum cum odio,

    Vulg. Prov. 16, 17:

    qui infirmus est olus manducet,

    ib. Rom. 14, 2.—
    II.
    Holus atrum, also joined into one word, holusatrum (in gen. holeris atri and holusatri), n., a plant, called also Smyrnium holusatrum, Linn.; Col. 11, 3, 18; id. 12, 7, 1; Plin. 19, 8, 48, § 162; id. 19, 12, 62, § 187;

    called also: holus pullum,

    Col. 10, 123.

    Lewis & Short latin dictionary > holus

  • 26 Hortensia

    1.
    hortensĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to a garden, garden-.
    I.
    Adj.:

    bulbi,

    Plin. 20, 9, 40, § 105:

    batis,

    id. 26, 8, 50, § 82.—
    II.
    Subst., in plur.: horten-sia, ōrum, n., garden-herbs, Plin. 19, 6, 31, § 98; 19, 8, 39, § 131; 26, 4, 10, § 22.
    2.
    Hortensĭus (HORTÉSIVS, Inscr. Fabr. p. 235, n. 619), the name of a Roman gens; so,

    in partic.: Q. Hortensius Hortalus,

    a celebrated orator in the time of Cicero, Cic. Brut. 88, 301 sq.; Quint. 11, 3, 8; 12, 11, 27; Gell. 1, 5, 2; Tac. A. 2, 37. After him is named the treatise of Cicero entitled Hortensius, of which fragments remain (Bait. XI. 55 sqq.).— Hortensĭa, ae, f., his daughter, also celebrated for her skill in oratory, Val. Max. 8, 3, 3; cf. Quint. 1, 1, 6.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Hortensĭus, a, um, adj., of or belonging to a Hortensius, Hortensian: lex, of the dictator Q. Hortensius, Gai. Inst. 1, 3; Dig. 1, 2, 2; cf. Plin. 16, 10, 15, § 37; Gell. 15, 27, 4.—Another lex Hortensia (ut nundinae essent fastae), perh. of the same Hortensius, Macr. S. 1, 16.—
    B.
    Hortensĭānus, a, um, adj., Hortensian:

    eloquentia,

    Val. Max. 8, 3, 3: quod me admones, ut scribam illa Hortensiana, i. e. the treatise entitled Hortensius, Cic. Att. 4, 6, 3:

    in aedibus Hortensianis,

    Suet. Aug. 72.

    Lewis & Short latin dictionary > Hortensia

  • 27 hortensia

    1.
    hortensĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to a garden, garden-.
    I.
    Adj.:

    bulbi,

    Plin. 20, 9, 40, § 105:

    batis,

    id. 26, 8, 50, § 82.—
    II.
    Subst., in plur.: horten-sia, ōrum, n., garden-herbs, Plin. 19, 6, 31, § 98; 19, 8, 39, § 131; 26, 4, 10, § 22.
    2.
    Hortensĭus (HORTÉSIVS, Inscr. Fabr. p. 235, n. 619), the name of a Roman gens; so,

    in partic.: Q. Hortensius Hortalus,

    a celebrated orator in the time of Cicero, Cic. Brut. 88, 301 sq.; Quint. 11, 3, 8; 12, 11, 27; Gell. 1, 5, 2; Tac. A. 2, 37. After him is named the treatise of Cicero entitled Hortensius, of which fragments remain (Bait. XI. 55 sqq.).— Hortensĭa, ae, f., his daughter, also celebrated for her skill in oratory, Val. Max. 8, 3, 3; cf. Quint. 1, 1, 6.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Hortensĭus, a, um, adj., of or belonging to a Hortensius, Hortensian: lex, of the dictator Q. Hortensius, Gai. Inst. 1, 3; Dig. 1, 2, 2; cf. Plin. 16, 10, 15, § 37; Gell. 15, 27, 4.—Another lex Hortensia (ut nundinae essent fastae), perh. of the same Hortensius, Macr. S. 1, 16.—
    B.
    Hortensĭānus, a, um, adj., Hortensian:

    eloquentia,

    Val. Max. 8, 3, 3: quod me admones, ut scribam illa Hortensiana, i. e. the treatise entitled Hortensius, Cic. Att. 4, 6, 3:

    in aedibus Hortensianis,

    Suet. Aug. 72.

    Lewis & Short latin dictionary > hortensia

  • 28 Hortensius

    1.
    hortensĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to a garden, garden-.
    I.
    Adj.:

    bulbi,

    Plin. 20, 9, 40, § 105:

    batis,

    id. 26, 8, 50, § 82.—
    II.
    Subst., in plur.: horten-sia, ōrum, n., garden-herbs, Plin. 19, 6, 31, § 98; 19, 8, 39, § 131; 26, 4, 10, § 22.
    2.
    Hortensĭus (HORTÉSIVS, Inscr. Fabr. p. 235, n. 619), the name of a Roman gens; so,

    in partic.: Q. Hortensius Hortalus,

    a celebrated orator in the time of Cicero, Cic. Brut. 88, 301 sq.; Quint. 11, 3, 8; 12, 11, 27; Gell. 1, 5, 2; Tac. A. 2, 37. After him is named the treatise of Cicero entitled Hortensius, of which fragments remain (Bait. XI. 55 sqq.).— Hortensĭa, ae, f., his daughter, also celebrated for her skill in oratory, Val. Max. 8, 3, 3; cf. Quint. 1, 1, 6.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Hortensĭus, a, um, adj., of or belonging to a Hortensius, Hortensian: lex, of the dictator Q. Hortensius, Gai. Inst. 1, 3; Dig. 1, 2, 2; cf. Plin. 16, 10, 15, § 37; Gell. 15, 27, 4.—Another lex Hortensia (ut nundinae essent fastae), perh. of the same Hortensius, Macr. S. 1, 16.—
    B.
    Hortensĭānus, a, um, adj., Hortensian:

    eloquentia,

    Val. Max. 8, 3, 3: quod me admones, ut scribam illa Hortensiana, i. e. the treatise entitled Hortensius, Cic. Att. 4, 6, 3:

    in aedibus Hortensianis,

    Suet. Aug. 72.

    Lewis & Short latin dictionary > Hortensius

  • 29 hortensius

    1.
    hortensĭus, a, um, adj. [id.], of or belonging to a garden, garden-.
    I.
    Adj.:

    bulbi,

    Plin. 20, 9, 40, § 105:

    batis,

    id. 26, 8, 50, § 82.—
    II.
    Subst., in plur.: horten-sia, ōrum, n., garden-herbs, Plin. 19, 6, 31, § 98; 19, 8, 39, § 131; 26, 4, 10, § 22.
    2.
    Hortensĭus (HORTÉSIVS, Inscr. Fabr. p. 235, n. 619), the name of a Roman gens; so,

    in partic.: Q. Hortensius Hortalus,

    a celebrated orator in the time of Cicero, Cic. Brut. 88, 301 sq.; Quint. 11, 3, 8; 12, 11, 27; Gell. 1, 5, 2; Tac. A. 2, 37. After him is named the treatise of Cicero entitled Hortensius, of which fragments remain (Bait. XI. 55 sqq.).— Hortensĭa, ae, f., his daughter, also celebrated for her skill in oratory, Val. Max. 8, 3, 3; cf. Quint. 1, 1, 6.—
    II.
    Derivv.
    A.
    Hortensĭus, a, um, adj., of or belonging to a Hortensius, Hortensian: lex, of the dictator Q. Hortensius, Gai. Inst. 1, 3; Dig. 1, 2, 2; cf. Plin. 16, 10, 15, § 37; Gell. 15, 27, 4.—Another lex Hortensia (ut nundinae essent fastae), perh. of the same Hortensius, Macr. S. 1, 16.—
    B.
    Hortensĭānus, a, um, adj., Hortensian:

    eloquentia,

    Val. Max. 8, 3, 3: quod me admones, ut scribam illa Hortensiana, i. e. the treatise entitled Hortensius, Cic. Att. 4, 6, 3:

    in aedibus Hortensianis,

    Suet. Aug. 72.

    Lewis & Short latin dictionary > hortensius

  • 30 hortulanus

    hortŭlānus, a, um, adj. [hortulus], of or belonging to a garden, garden - (postclass. for hortensis).
    I.
    Adj.:

    maritimusque secessus,

    Tert. Poen. 11:

    porcellus,

    i. e. stuffed with garden-herbs, Apic. 8, 7, § 384. —
    II.
    Subst.: hortulanus, i, m., a gardener, Macr. S. 7, 3 med.; App. M. 4, p. 143; 9, p. 235 sq.; Inscr. Orell. 4200.

    Lewis & Short latin dictionary > hortulanus

  • 31 intonsus

    1.
    intonsus, a, um, Part., from intondeo.
    2.
    intonsus, a, um, adj. [2. in-tondeo], unshorn.
    I.
    Lit.: scindens dolore identidem intonsam comam, Acc. ap. Cic. Tusc. 3, 26:

    capilli,

    Hor. Epod. 15, 9:

    crinis,

    Tib. 1, 4,38:

    Cynthius,

    Hor. C. 1, 21, 2:

    deus,

    Ov. Tr. 3, 1, 60; Prop. 3, 13 (4, 12), 52:

    comae,

    Curt. 9, 10, 9; 4, 13, 5:

    mentum,

    id. 8, 9, 22:

    caput,

    Ov. F. 4, 655:

    ora,

    i. e. not yet shaved, Verg. A. 9, 181:

    oves,

    Col. 7, 3, 7.—With Gr. acc.:

    Rhodanique comas intonsa juventus,

    Sil. 15, 674.—
    B.
    . Transf.: montes, i. e. leafy (covered with grass, herbs, or bushes), Verg. E. 5, 63:

    quercus intonsaque caelo Attollunt capita,

    leafy, id. A. 9, 681:

    myrtus,

    Stat. S. 4, 7, 10.—Of the old Romans, who neither cut their hair nor shaved their beards:

    tonsores in Italiam venere post Romam conditam anno CCCCLIV., antea intonsi fuere,

    Plin. 7, 59, 59, § 211: Cato, Hor. C. 2, 15, 11:

    avi,

    bearded, Ov. F. 2, 30. —
    II.
    Trop., unpolished, rude:

    homines intonsi et inculti,

    Liv. 21, 32:

    Getae,

    Ov. P. 4, 2, 2.

    Lewis & Short latin dictionary > intonsus

  • 32 medica

    1.
    mĕdĭcus, a, um [medeor], of or pertaining to healing, healing, curative, medical (as adj., poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Adj.:

    medicas adhibere manus ad vulnera,

    Verg. G. 3, 455:

    ars,

    Ov. Tr. 5, 6, 12:

    potus,

    Nemes. Cyn. 222:

    vis,

    Plin. 36, 27, 69, § 202:

    salubritas,

    id. 5, 16, 15, § 72:

    usus,

    id. 22, 25, 81, § 163: digitus, the next to the little finger (cf. medicinalis), id. 30, 12, 34, § 108. —
    * B.
    Transf., magical:

    Marmaridae, medicum vulgus, ad quorum tactum mites jacuere cerastae,

    Sil. 3, 300.—
    II.
    Subst.:
    A.
    mĕdĭcus, i, m.
    1.
    A medical man, physician, surgeon (class.):

    medicus nobilissimus atque optimus quaeritur,

    Cic. Clu. 21, 57:

    medicum arcessere,

    Plaut. Men. 5, 2, 122:

    admovere aegro,

    Suet. Ner. 37:

    vulnerum,

    a surgeon, Plin. 29, 1, 8, § 22: caeduntur tumidae medico ridente mariscae, Juv. 2, 13; cf.:

    medicus ait se obligasse crus fractum Aesculapio, Apollini autem bracchium,

    Plaut. Men. 5, 3, 9:

    MEDICVS CLINICVS, CHIRVRGVS, OCVLARIVS,

    Inscr. Orell. 2983:

    AVRICVLARIVS,

    ib. 4227:

    IVMENTARIVS,

    ib. 4229; cf.:

    medici pecorum,

    Varr. R. R. 2, 7 fin.:

    LEGIONIS,

    Inscr. Orell. 448; 4996:

    DVPLARIVS TRIREMIS,

    ib. 3640:

    instrumentum medici,

    Paul. Sent. 3, 6, 62.—Prov.:

    medice, cura teipsum,

    Vulg. Luc. 4, 23.—
    2.
    The finger next the little finger, Gr. daktulos iatrikos, Auct. Her. 3, 20, 33.—
    B.
    mĕdĭ-ca, ae, f., a female physician (post-class.), App. M. 5, p. 363 Oud.; Inscr. Orell. 4230 sq.; Inscr. Grut. 635, 9; 636, 1 sq.—Also, a midwife, Interpr. Paul. Sent. 2, 24, 8; Ambros. Ep. 5.—
    C.
    mĕdĭca, ōrum, n., medicinal herbs, Plin. 19, 5, 27, § 89.
    2.
    Mēdĭcus, a, um, v. Medi, II. B.

    Lewis & Short latin dictionary > medica

  • 33 medicus

    1.
    mĕdĭcus, a, um [medeor], of or pertaining to healing, healing, curative, medical (as adj., poet. and in post-Aug. prose).
    I.
    Adj.:

    medicas adhibere manus ad vulnera,

    Verg. G. 3, 455:

    ars,

    Ov. Tr. 5, 6, 12:

    potus,

    Nemes. Cyn. 222:

    vis,

    Plin. 36, 27, 69, § 202:

    salubritas,

    id. 5, 16, 15, § 72:

    usus,

    id. 22, 25, 81, § 163: digitus, the next to the little finger (cf. medicinalis), id. 30, 12, 34, § 108. —
    * B.
    Transf., magical:

    Marmaridae, medicum vulgus, ad quorum tactum mites jacuere cerastae,

    Sil. 3, 300.—
    II.
    Subst.:
    A.
    mĕdĭcus, i, m.
    1.
    A medical man, physician, surgeon (class.):

    medicus nobilissimus atque optimus quaeritur,

    Cic. Clu. 21, 57:

    medicum arcessere,

    Plaut. Men. 5, 2, 122:

    admovere aegro,

    Suet. Ner. 37:

    vulnerum,

    a surgeon, Plin. 29, 1, 8, § 22: caeduntur tumidae medico ridente mariscae, Juv. 2, 13; cf.:

    medicus ait se obligasse crus fractum Aesculapio, Apollini autem bracchium,

    Plaut. Men. 5, 3, 9:

    MEDICVS CLINICVS, CHIRVRGVS, OCVLARIVS,

    Inscr. Orell. 2983:

    AVRICVLARIVS,

    ib. 4227:

    IVMENTARIVS,

    ib. 4229; cf.:

    medici pecorum,

    Varr. R. R. 2, 7 fin.:

    LEGIONIS,

    Inscr. Orell. 448; 4996:

    DVPLARIVS TRIREMIS,

    ib. 3640:

    instrumentum medici,

    Paul. Sent. 3, 6, 62.—Prov.:

    medice, cura teipsum,

    Vulg. Luc. 4, 23.—
    2.
    The finger next the little finger, Gr. daktulos iatrikos, Auct. Her. 3, 20, 33.—
    B.
    mĕdĭ-ca, ae, f., a female physician (post-class.), App. M. 5, p. 363 Oud.; Inscr. Orell. 4230 sq.; Inscr. Grut. 635, 9; 636, 1 sq.—Also, a midwife, Interpr. Paul. Sent. 2, 24, 8; Ambros. Ep. 5.—
    C.
    mĕdĭca, ōrum, n., medicinal herbs, Plin. 19, 5, 27, § 89.
    2.
    Mēdĭcus, a, um, v. Medi, II. B.

    Lewis & Short latin dictionary > medicus

  • 34 olla

    olla, ae (old form aula:

    aulas antiqui dicebant, quas nos dicimus ollas, quia nullam litteram geminabant. Itaque aulicocia exta, quae in ollis coquebantur, dicebant, id est elixa,

    Fest. p. 23 Müll.—Examples with aula, for olla, are found in Cato, R. R. 52, 1; 81; 85 sq.; Plaut. Aul. 2, 8, 20; 22; 3, 6, 44; 47; 4, 2, 4; 7; id. Capt. 1, 1, 21; 4, 2, 66 et saep.; Inscr. Orell. 2473; 3001; 4537 sqq.; cf. also Non. 543, 8), f. [root uk-, Sanscr. ukha, pot; aula for aukula], a pot or jar:

    quadrilibrem aulam onustam auro habeo,

    Plaut. Aul. 5, 1, 2; Varr. ap. Non. 543, 12:

    ollam denariorum implere,

    Cic. Fam. 9, 18, 4:

    fictilis,

    Col. 8, 8, 7:

    monendus qui vasa emturus est, ne bibulas aut male coctas emat,

    id. 12, 43, 11: ET OLLAS PRECATI SVNT, Inscr. Fratr. Arv. tab. 41 a; cf.

    Marini Atti, p. 593: grandes fumabant pultibus ollae,

    Juv. 14, 171.—For preserving the ashes of the dead, Inscr. Grut. 865, 10; cf. Inscr. Orell. 4544; Jahn, Specim. Epigr. p. 29 sq.—Prov.: olla male fervet, the pot boils poorly, i. e. the affair looks bad, Petr. 38, 13: ipsa holera olla legit, the pot culls its own herbs, i. e. serves itself, Cat. 94, 2:

    vultus redigentur in ollam,

    made as black as a pot, Vulg. Joel, 2, 6.—
    2.
    Trop.:

    olla cujus rubigo in eā est,

    i. e. the city full of the vile, Vulg. Ezech. 24, 6.

    Lewis & Short latin dictionary > olla

  • 35 Persa

    1.
    Persa, ae, m., v. Persae.
    2.
    Persa, ae, f., = Persê, daughter of Oceanus, mother of Circe, Perses (the father of Hecate), Æetes, and Pasiphăe, by the Sungod, Hyg. Fab. praef. fin.;

    also called Perseis,

    Cic. N. D. 3, 19, 48.—Hence,
    A.
    Per-sēĭus, a, um, adj., of or belonging to Persa, Persean:

    Perseia Hecate,

    Val. Fl. 6, 495:

    proles,

    i. e. Æetes, id. 5, 582.—
    B.
    Persēĭs, ĭdis, f., the female descendant of Persa, Hecate, Stat. Th. 4, 481.— Adj.:

    Perseides herbae,

    i. e. magic herbs, Ov. R. Am. 263.—Perseis (sc. Musa), the title of a Latin poem, Ov. P. 4, 16, 25.
    3.
    Persa, ae, f., the name of a little dog, Cic. Div. 1, 46, 103.

    Lewis & Short latin dictionary > Persa

  • 36 sagmen

    sagmen, ĭnis, n. [root sag, to fill, feed; cf. Gr. sesagmenos, sattô; Lat. sagina], the tuft of sacred herbs plucked within the citadel by the consul or prœtor, by bearing which the persons of the Roman fetiales and ambassadors became inviolable:

    sunt sagmina quaedam herbae, quas legati populi Romani ferre solebant, ne quis eos violaret, sicuti legati Graecorum ferunt ea, quae vocantur cerycia,

    Dig. 1, 8, 8; cf. Fest. p. 320 Müll.; and Paul. ex Fest. p. 321 ib.; Plin. 22, 2, 3, § 5; Liv. 1, 24; 30, 43.

    Lewis & Short latin dictionary > sagmen

  • 37 viridis

    vĭrĭdis, e ( gen. plur. viridum, Stat. Th. 2, 279), adj. [vireo], green.
    I.
    Lit. (as the most general designation for every shade of that color).
    A.
    Adj.:

    color,

    Ov. M. 10, 137; Plin. Ep. 8, 20, 4:

    smaragdi,

    Lucr. 2, 805:

    collis,

    id. 2, 322; cf.:

    colles nitidissimi viridissimique,

    Cic. Verr. 2, 3, 18, § 47:

    viridis opacaque ripa,

    id. Leg. 1, 5, 15:

    gramen,

    Verg. G. 2, 219:

    viridiores herbae,

    Plin. 6, 29, 35, § 185:

    viridia atque umida ligna,

    Cic. Verr. 2, 1, 17, § 45:

    colubrae,

    Hor. C. 1, 17, 8:

    Nereidum comae,

    id. ib. 3, 28, 10; cf.

    dei,

    Ov. Tr. 1, 2, 59: caelum, bluish green (when it is clear), Plin. 17, 10, 14, § 74.—
    B.
    Subst.: vĭrĭde, is, n.
    1.
    Green color, greenness, verdure (post-Aug.):

    bacis e viridi rubentibus,

    reddish green, Plin. 15, 30, 39, § 127; so,

    e viridi pallens (gemma),

    id. 37, 8, 33, § 110.—
    2.
    A green thing, of plants, trees, etc. (late Lat.), Vulg. Ecclus. 43, 23; id. Apoc. 9, 4:

    omne viride agri,

    Ambros. in Luc. 7, 16.—More freq. plur.: vĭrĭdĭa, ĭum, n., green plants, herbs, or trees (postAug.), Col. 8, 15, 4; Sen. Ep. 86, 3; Plin. Ep. 5, 6, 17; Vitr. 5, 9, 5; Phaedr. 2, 5, 14. —
    II.
    Transf., green, young, youthful, fresh, blooming, lively, vigorous:

    viridiora praemiorum genera (opp. arescentes laureae),

    Cic. Rep. 6, 8, 8:

    caseus,

    Col. 7, 8, 1:

    limus,

    Pers. 3, 22:

    viridis et adhuc dulcis fructus studiorum,

    Quint. 12 6, 3:

    indignantium, tam viridem et in flore aetatis ereptum esse rebus humanis,

    Curt. 10, 5, 10:

    sonus earum (litterarum) viridior vegetiorque,

    livelier and stronger, Gell. 2, 3, 1: firmior et viridior sonus, id. 13, 20, 13:

    Euryalus formā insignis viridique juventā,

    Verg. A. 5, 295:

    aevum,

    Ov. Tr. 4, 10, 17:

    senectus,

    Verg. A. 6, 304; cf. Sil. 1, 187;

    Col. praef. § 12: usque ad novissimam valetudinem viridis,

    Plin. Ep. 7, 24, 1:

    leo,

    Stat. Th. 11, 742:

    senex, sed mehercule viridis animo ac vigens,

    Sen. Ep. 66, 1:

    consilio viridis, sed belli serus,

    Sil. 3, 255.— With gen.:

    viridissimus irae,

    Sil. 5, 569.— Adv.: vĭrĭdĕ, greenly, verdantly:

    nihil omnino viridius comparatum illis (smaragdis) viret,

    Plin. 37, 5, 16, § 62.

    Lewis & Short latin dictionary > viridis

  • 38 vis

    vīs, vis, f., plur. vīres, ĭum (class. only in nom., acc. and abl. sing. and in plur.; gen. sing. very rare; Tac. Or. 26; Dig. 4, 2, 1; Paul. Sent. 5, 30; dat. sing. vi, Auct. B. Afr. 69, 2; C. I. L. 5, 837; collat. form of the nom. and acc. plur. vis, Lucr. 3, 265; 2, 586; Sall. ap. Prisc. p. 707, or H. 3, 62 Dietsch; Messala ap. Macr. S. 1, 9, 14) [Gr. is, Wis, sinew, force; iphi, with might], strength, physical or mental; force, vigor, power, energy, virtue (cf. robur).
    I.
    Lit.
    1.
    In gen.
    (α).
    Sing.:

    celeritas et vis equorum,

    Cic. Div. 1, 70, 144:

    magna vis eorum (urorum) et magna velocitas,

    Caes. B. G. 6, 28:

    contra vim atque impetum fluminis,

    id. ib. 4, 17:

    tempestatis,

    id. B. C. 2, 14:

    venti,

    Lucr. 1, 271:

    solis,

    id. 4, 326 (301):

    horrida teli,

    id. 3, 170:

    acris vini,

    id. 3, 476:

    ferri aerisque,

    id. 5, 1286:

    veneni,

    Cic. Cael. 24, 58 et saep.—
    (β).
    Plur. (most freq. of physical strength):

    non viribus aut velocitatibus aut celeritate corporum res magnae geruntur,

    Cic. Sen. 6, 17:

    nec nunc vires desidero adulescentis, non plus quam adulescens tauri aut elephanti desiderabam,

    id. ib. 9, 27:

    hoc ali vires nervosque confirmari putant,

    Caes. B. G. 6, 21:

    me jam sanguis viresque deficiunt,

    id. ib. 7, 50 fin.:

    perpauci viribus confisi transnatare contenderunt,

    id. ib. 1, 53:

    nostri integris viribus fortiter repugnare,

    id. ib. 3, 4:

    lacertis et viribus pugnare,

    Cic. Fam. 4, 7, 2:

    omnibus viribus atque opibus repugnare,

    id. Tusc. 3, 11, 25:

    non animi solum vigore sed etiam corporis viribus excellens,

    Liv. 9, 16, 12:

    validis viribus hastam contorquere,

    Verg. A. 2, 50:

    quicquid agas, decet agere pro viribus,

    with all your might, Cic. Sen. 9, 27; so,

    supra vires,

    Hor. Ep. 1, 18, 22:

    et neglecta solent incendia sumere vires,

    id. ib. 1, 18, 85:

    seu virium vi seu exercitatione multā cibi vinique capacissimus,

    Liv. 9, 16, 13; cf.:

    in proelii concursu abit res a Consilio ad vires vimque pugnantium,

    Nep. Thras. 1, 4 dub. (Siebel. vires usumque).— Poet., with inf.:

    nec mihi sunt vires inimicos pellere tectis,

    Ov. H. 1, 109.—
    2.
    In partic.
    a.
    Energy, virtue, potency (of herbs, drugs, etc.):

    in radices vires oleae abibunt,

    Cato, R. R. 61, 1:

    vires habet herba?

    Ov. M. 13, 942:

    egregius fons Viribus occultis adjuvat,

    Juv. 12, 42. —
    b.
    Vis, personified, the same as Juno, Aus. Idyll. de Deis; cf. Verg. A. 7, 432 Serv. —
    c.
    Hostile strength, force, violence, = bia: EA POENA, QVAE EST DE VI, S. C. ap. Cic. Q. Fr. 2, 3, 5:

    cum vi vis illata defenditur,

    Cic. Mil. 4, 9; cf.:

    celeri rumore dilato Dioni vim allatam,

    Nep. Dion, 10, 1:

    ne vim facias ullam in illam,

    Ter. Eun. 4, 7, 37:

    sine vi facere,

    id. ib. 4, 7, 20:

    vim afferre alicui,

    Cic. Caecin. 21, 61; id. Verr. 2, 1, 24, § 62; 2, 4, 66, § 148:

    adhibere,

    id. Off. 3, 30, 110; id. Cat. 1, 8, 19:

    praesidio tam valido et armato vim adferre,

    Liv. 9, 16, 4:

    iter per vim tentare,

    by force, forcibly, Caes. B. G. 1, 14; so,

    per vim,

    id. B. C. 2, 13; Cic. Att. 7, 9, 4:

    ne id quidem satis est, nisi docet, ita se possedisse nec vi nec clam nec precario possederit,

    id. Caecin. 32, 92; so the jurid. formula in Lex Thoria ap. Grut. 202, 18; Dig. 41, 1, 22; Ter. Eun. 2, 3, 28:

    vis haec quidem hercle est, et trahi et trudi simul,

    Plaut. Capt. 3, 5, 92; Ter. Ad. 5, 8, 20:

    naves totae factae ex robore ad quamvis vim et contumeliam perferendam (shortly afterwards: tantas tempestates Oceani tantosque impetus ventorum sustineri),

    violence, shock, Caes. B. G. 3, 13:

    caeli,

    a storm, tempest, Plin. 18, 28, 69, § 278.—To avoid the gen. form (v. supra):

    de vi condemnati sunt,

    Cic. Phil. 2, 2, 4: de vi reus; id. Sest. 35, 75; id. Vatin. 17, 41:

    ei qui de vi itemque ei qui majestatis damnatus sit,

    id. Phil. 1, 9, 23; cf. id. ib. 1, 9, 21 sq. Halm ad loc.; Tac. A. 4, 13.—
    d.
    In mal. part., force, violence: pudicitiam cum eriperet militi tribunus militaris... interfectus ab eo est, cui vim adferebat, Cic. Mil. 4, 9:

    matribus familias vim attulisse,

    id. Verr. 2, 1, 24, § 62:

    vis allata sorori,

    Ov. A. A. 1, 679:

    victa nitore dei vim passa est,

    id. M. 4, 233:

    vim passa est Phoebe,

    id. A. A. 1, 679.—
    B.
    Transf., concr.
    1.
    Quantity, number, abundance (cf.: copia, multitudo); with gen.:

    quasi retruderet hominum me vis invitum,

    Plaut. Ep. 2, 2, 66:

    innumerabilis servorum,

    Cic. Har. Resp. 11, 22:

    in pompā cum magna vis auri argentique ferretur,

    Cic. Tusc. 5, 32, 91:

    vis magna pulveris,

    Caes. B. C. 2, 26:

    vis maxima ranunculorum,

    Cic. Fam. 7, 18, 3:

    argenti,

    id. Prov. Cons. 2, 4:

    vim lacrimarum profudi,

    id. Rep. 6, 14, 14:

    odora canum vis,

    Verg. A. 4, 132; cf. absol.:

    et nescio quomodo is, qui auctoritatem minimam habet, maximam vim, populus cum illis facit,

    Cic. Fin. 2, 14, 44.—
    2.
    Vires, military forces, troops:

    praeesse exercitui, ut praeter auctoritatem vires quoque ad coërcendum haberet,

    Caes. B. C. 3, 57:

    satis virium ad certamen,

    Liv. 3, 60, 4:

    undique contractis viribus signa cum Papirio conferre,

    id. 9, 13, 12:

    robur omne virium ejus regni,

    the flower, id. 33, 4, 4:

    concitet et vires Graecia magna suas,

    Ov. H. 15 (16), 340.—
    3.
    Vires, the virile forces or organs, Arn. 5, 158; 5, 163; Inscr. Orell. 2322; 2332:

    veluti castratis viribus,

    Plin. 11, 18, 19, § 60; cf.:

    vis (= vires) multas possidere in se,

    Lucr. 2, 586.—Rarely sing.:

    vis genitalis,

    Tac. A. 6, 18.—
    II.
    Trop.
    A.
    Mental strength, power, force, vigor:

    vis illa divina et virtus oratoris,

    Cic. de Or. 2, 27, 120:

    vis ac facultas oratoris,

    id. ib. 1, 31, 142:

    suavitatem Isocrates... sonitum Aeschines, vim Demosthenes habuit,

    id. ib. 3, 7, 28:

    summa ingenii,

    id. Phil. 5, 18, 49:

    magna vis est conscientiae in utramque partem,

    id. Mil. 23, 61:

    magna vis est in fortunā in utramque partem,

    id. Off. 2, 6, 19:

    patriae,

    id. de Or. 1, 44, 196:

    quod ostentum habuit hanc vim, ut, etc.,

    power, effect, id. Div. 1, 33, 73:

    qui indignitate suā vim ac jus magistratui quem gerebat dempsisset,

    Liv. 26, 12, 8:

    hujus conventionis,

    Dig. 43, 25, 12.— Plur. (post-Aug.):

    eloquentiae,

    Quint. 5, 1, 2:

    facilitatis,

    id. 12, 9, 20:

    ingenii,

    id. 1, 2, 23; 12, 1, 32:

    orationis,

    id. 8, 3, 87.—
    B.
    Transf., of abstr. things, force, notion, meaning, sense, import, nature, essence (cf. significatio):

    id, in quo est omnis vis amicitiae,

    Cic. Lael. 4, 15:

    eloquentiae vis et natura,

    id. Or. 31, 112:

    vis honesti (with natura),

    id. Off. 1, 6, 18; cf. id. Fin. 1, 16, 50:

    virtutis,

    id. Fam. 9, 16, 5:

    quae est alia vis legis?

    id. Dom. 20, 53:

    vis, natura, genera verborum et simplicium et copulatorum,

    i.e. the sense, signification, id. Or. 32, 115:

    vis verbi,

    id. Inv. 1, 13, 17; id. Balb. 8, 21:

    quae vis insit in his paucis verbis, si attendes, si attendes, intelleges,

    id. Fam. 6, 2, 3:

    quae vis subjecta sit vocibus,

    id. Fin. 2, 2, 6:

    nominis,

    id. Top. 8, 35: metônumia, cujus vis est, pro eo, quod dicitur, causam, propter quam dicitur, ponere, Quint. 8, 6, 23.

    Lewis & Short latin dictionary > vis

См. также в других словарях:

  • herbs — were in use by the Hebrews both to give flavour to food and also as medicines. Bitter herbs (lettuce etc.) were eaten during the Passover meal. Other herbs mentioned in the Bible include balm, for healing (Jer. 46:11), dill, mint, and cummin… …   Dictionary of the Bible

  • Herbs in Polish mythology — Herbs are used in Polish folk customs. Do not use these herbs in any of the methods shown here without the approval of a qualified physician.BelladonnaThis plant is found chiefly in the Carpathian region of Poland, and was listed as an ingredient …   Wikipedia

  • herbs — and spices * * * plural of herb …   Useful english dictionary

  • herbs and spices —   ▬▬▬▬▬▬▬▬ Herbs and spices include: allspice angelica anise basil bay bergamot borage camomile caper caraway seeds cardamon catmint cayenne pepper chervil chilli chives cinnamon cloves comfrey …   Useful english dictionary

  • Herbs (band) — Infobox musical artist 2 Name = Herbs Img capt = Background = group or band Birth name = Alias = Born = Died = Origin = New Zealand Instrument = Genre = Reggae Occupation = Years active = 1979 1995 Label = Associated acts = URL = Current members …   Wikipedia

  • HERBS, MEDICINAL — In ancient times herbs were the main source of remedies. According to the book of jubilees (10:12), the angels revealed the various remedies to Noah, who wrote them down in a book. asaph the physician adds that Noah, having been taught by the… …   Encyclopedia of Judaism

  • herbs — n. medicinal herbs * * * medicinal herbs …   Combinatory dictionary

  • herbs of Provence — plural noun the herbs associated with Provençale cuisine, typically a mix of thyme, rosemary, sage, basil, oregano, lavender leaves and fennel seeds. Also, herbes de Provence …  

  • herbs —    Plants grown, or collected from the wild, to be used medicinally or as flavourings; herb gardens were a feature of medieval monasteries, and of country households for several centuries. Wild plants have presumably always been gathered, as was… …   A Dictionary of English folklore

  • better a dinner of herbs than a stalled ox where hate is — Herbs here is used in the archaic sense of ‘plants of which the leaves are used as food’, and a stalled ox is one that is fattened in a stall for slaughter. With allusion to PROVERBS xv. 17 (Geneva (1560) translation, which is closely followed by …   Proverbs new dictionary

  • medicinal herbs — herbs having the properties of medicine to treat diseases …   English contemporary dictionary

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»