odprawiać

См. также в других словарях:

• odprawiać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIIa, odprawiaćam, odprawiaća, odprawiaćają, odprawiaćany {{/stl 8}}– odprawić {{/stl 13}}{{stl 8}}dk VIIb, odprawiaćwię, odprawiaćwi, odprawiaćwiony {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}}… …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

• odprawiać — sąd nad kimś zob. sąd 1. Odprawić kogoś z kwitkiem zob. kwitek …   Słownik frazeologiczny

• odprawić — Odprawiać sąd nad kimś zob. sąd 1. Odprawić kogoś z kwitkiem zob. kwitek …   Słownik frazeologiczny

• odprawić — dk VIa, odprawićwię, odprawićwisz, odprawićpraw, odprawićwił, odprawićwiony odprawiać ndk I, odprawićam, odprawićasz, odprawićają, odprawićaj, odprawićał, odprawićany 1. «odesłać» a) «oddalić od siebie, wyprawić, pozbyć się kogoś» Odprawić… …   Słownik języka polskiego

• sąd — 1. przestarz. Odprawiać, odbywać sąd nad kimś «sądzić kogoś»: Odbyli nad nią fikcyjny sąd i skazali ją na śmierć. T. Małyszek, Kraina. 2. Sąd ostateczny «wielkie zamieszanie, chaos»: Wtedy się odbywał sąd ostateczny, gdyż każdy chciał bębnić, a… …   Słownik frazeologiczny

• celebrować — ndk IV, celebrowaćruję, celebrowaćrujesz, celebrowaćruj, celebrowaćował, celebrowaćowany 1. «odprawiać nabożeństwo, obrzęd, zwłaszcza uroczyście» Ksiądz celebruje mszę. 2. «zachowywać się, robić coś uroczyście, z namaszczeniem, ze szczególną… …   Słownik języka polskiego

• czarować — ndk IV, czarowaćruję, czarowaćrujesz, czarowaćruj, czarowaćował, czarowaćowany 1. «czynić czary, odprawiać praktyki magiczne» 2. «wzbudzać zachwyt; pociągać, nęcić, wabić» Czarować chłopców uśmiechem. Czarować w towarzystwie. 3. pot. iron.… …   Słownik języka polskiego

• egzorcyzm — m IV, D. u, Ms. egzorcyzmzmie; lm M. y rel. «forma zaklęcia zmierzająca do usunięcia z człowieka lub rzeczy złych mocy; w kościele katolickim: obrzęd liturgiczny mający na celu usunięcie wpływu szatana na osobę lub rzecz» Dokonywać egzorcyzmów.… …   Słownik języka polskiego

• jutrznia — ż I, DCMs. jutrzniani; lm D. jutrzniani rel. «w kościele katolickim: pierwsza część modlitwy brewiarzowej odmawianej przed wschodem słońca» Odprawiać jutrznię. Dzwonić na jutrznię …   Słownik języka polskiego

• msza — ż II, DCMs. mszy; lm D. mszy 1. «główny obrzęd religijny w katolicyzmie i prawosławiu koncentrujący się wokół symbolicznej ofiary chleba i wina» Uroczysta msza. Msza żałobna. Msza na czyjąś intencję, za czyjąś duszę. Dać na mszę, zamówić mszę.… …   Słownik języka polskiego

• nabożeństwo — n III, Ms. nabożeństwowie; lm D. nabożeństwoeństw 1. «zespół obrzędów religijnych ujęty w normy liturgiczne lub zwyczajowe» Nabożeństwo żałobne. Uroczyste nabożeństwo. Odprawiać nabożeństwo. Iść na nabożeństwo. Książka do nabożeństwa. 2.… …   Słownik języka polskiego